Lögberg - 19.01.1922, Blaðsíða 6

Bls. 6
LÖOBERÖ, FIMTUDAGU*N 19. JANCAR 1922
Stolna leyndarmálið.
Hún hneigði sig enn þá einu sinni, skygði svo
fyrir augun með hrukkóttu hendinni, og hofði
fast á Constance. “Hver er nú þettað?” spurði
hún. “ójá, eg held að eg viti það. Þessi fagra
hefðarírú, er eflaust hin nýja greffainna, lá-
varður?” Constance Wóðroðnaði.
“Nei, því ver, frú Marsh”, svaraði greifinn.
“Það er ungfrú Graham, keunari litla'lá-
varðarins. Eg bið vður mörgum sinnum um fvr-
irgefningu, lávarður”, sagði gamla konan. En
hún er alveg óvanalega fögur, lávarður”, sagði
lmn Mgt, svo Constance skyldi ekki heyra það.
“Heyrið þér, fni Marsh,” sagði Arol, “okkur
langar íögn af mjólk, ef þér eigið hana”.
Oamla koiran, gekk inn og kom brátt aftur
með m jólkur-könnu og glas. Hún fylti glasið, og
rétti Constance, en hún kvaðst ekki vera þyrst
og tók ekki við því; svo rétti hún það að Arol,
sem tók við því og tsemdi það í einum teig. Greif-
inn þáði heldur ékkert.
“Mér finst, að þér ættuð að smakka mjólkina,
ongfrú”, sagði frú Marsh”. Það er álitið að
hún sé besta mjóikin á þessu svæði hér, er það
ekki, iávarður?” “Jú, áreiðanlega, frú”, svar-
aði hann. “Eg get óhikað fullyrt það, því eins
og þér munið, rændi eg oft mjólk og ávögstum
frá yður á fyrri dögum. ”
“ Já, það gerðuð þér, guð blessi vður”, sagði
gamla konan, meðan hún helti í glasið, og rétti
Constance, sem drakk lítinn teig, og æltaði að
skila því aftur, en greifinn greip það, og bar
það að munninum.
“Eg hefi skift um sboðun”, sagði hann, og .
tæmdi glasið. “Við höfum, öll þrú, drúkkið úr
sama gíasinu”, sagði Arol hlæjandi. “ Já, það
höfum við”, sagði greifinn styttingslega.
“Verið þér sælar! frú Marsh. Þér verðið að
koma bráðlega, og heimsækja yðar gömlu vini
í kastalanum. Eg veit að sumir þeirra eru þar
enn.”
“ Verið þér sæl! og kæra þökk fyrir mjólkina”
sagði Arol, og svo fóru þau á bak og riðu burt.
“Eftir þessa kjarngóðu máltíð, verðum við
að ríða sprett”, sagði greifinn glaðlega.
Þau riðu af stað á spretti, Constance, sem nú
var orðin vön við hestinn, lét hann hafa lausa
taumana. Þar er hún var fremur létt, og hafði
röskari hest en þeir, varð hún brátt á undan
þeim.
“Látið þér hann ekki verða of æstan, svo
hann/hlaupi burt með yður, ungfrú Graham!”
hrópaði greifinn til hennar. Constance kinkaði
kolli, en þar er þessi hraði sprettur, gerði hana
dálítið æsta, reyndi hún efcki að stöðva hestinn,
en lét hann hlaupa eins og hann vildi.
Þegar hún leit við, sá hún greifann herða á
hlaupi hestins til að ná henni, en Arol reið hægt,
að Hkindúm sam‘k\Tæmt skipun.
“Honum skal ekki hepnast það ”, hugsaði
hún, lant áfram og lét svipuna koma hægt við
hestinn, sem virtist nú fljúga. Þegar Constance
leit við, sá hún að andlit greifans var eldrautt,
og dökku augun hans, glóðu undir hnvkluðu
brúnunum.
“Eg skal ná kofanum á undan honum!”
liugsaði Constance brosandi, og lét svipuna
snerta hestinn aftur.
Kofinn var að eins skamt frá þeim, en jarpi
hestnrinn greifans, sem var rétt fyrir aftan
hana , vildi ekki verða seinni en hennar hestur.
Hún var nú samt ákveðin í þvi, að sigra í
þessu kapphlaupi.
iSöfcran ákafans gleimdi hún öllu, og lyfti svip-
unni til höggs. A sama augnabliki, þaut úlfur
á fætur, rétt fyrir framan hestinn, og orgaði svo
hátt, að hesturinn varð dauðhræddur, sneri sér
til hliðar, og prjónaði.
Oonstance, sem var alveg óviðbúin, fleygðist
til jarðar. Þegar hún opnaði augun aftur, var
hún í faðmi greifans. Hann lá á hnjánum á kofa-
gólfinu.
“Guð sé lof”, sagði hann, þegar hún opnaði
augun. “Reynið ekki að tala. Finnið þér til
sárra kvala. Hristið höfuðið eða kinkið kolli, en
talið ekki”.
Hún rejTidi að hrista höfuðið, en sársaukinn,
sem þessi áreynsla olli henni, sýndi hve las-
burða hún var.
“Jú, þér hafið sárar tilfinningar, eg sé það
á yður núna,” sagði hann vorkennandi. “Mig
grunaði þetta. Eg hefi sent Arol eftir vatni.”
Rödd hans var mjög blíð.” Þetta var slæmt fall
og þar var steinn. — Eg var mjög hræddur
um—-” Hann þagnaði strax, þegar Arol kom
aftur hlaupandi fölur, og hræddur.
“ó, Wolfe frændi, eg get ekki fundið neitt
vatn ”. Gakk þú niður brekknna, hins vegar við
girðinguna þama”, sagði hann. “ En vertu
fljótur, þá ertu vænn”.
1 ‘ Send — sendið hann ekki ’ ’, s,agði Constance
með erfiðleikum. “Eg er betri, levfið mér að
setjast upp”.
En tiiraunin, sem hún gerði til að hreyfa sig,
kom henni til að hníga niður aftur stynjandi.
“Vildi að eg hefði ögn af brennivíni”, sagði
greifinn hátt.
Orðin voru efcki fyr komin yfir varir hans, en
að maður gekk inn í kofann.
“Erþað brennivín, sem yður vantar, herra?”
spurði hann. Constance opnaði augnn aftur, og
sá flækingslegan mann; andlitsdrætti hans
gat hún ekki séð, þar er hann sneri baki að birt-
unni. Það var líka eins og þoka fyrir áugum
hennar, og suða fyrir eyrunum. En henni virtist
maðurinn hrökkva við þegar hann kom nær
greifanum, og hún heyrði eða dreymdi að hann
nefndi eitthvert nafn og blótaði. “Hvað er
þetta? Eruð það þér?”
A næsta augnábliki ómaði,—eða dreymdi hana
máski enn þá? — hin stranga og alvarlega rödd
greifans: “Þegiðu bófinn þinn. Fáðu mér
hrennivínið og farðu svo í burt. Ef þú ert hér
lkT /»• . i • timbur, fjalviður af öllum
Nyjar vorubirgðir tegundum, geirettur og als
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðii
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
Umitad --
H E> K Y AVE. EAST
WIMNIEEG
Phone
A-6275
K O L
Drumheller
Saunders Creek
Lethbridge
American Hard
Vér beiðumst aðeins að þér reynið oss með eina pöntun
og erum vér þá vissir um framhald á verzlun yðar.
JAMES REID
301 Enderton Bldg.
ASal augnamið vort, fýrst og
síðaist og alt af er
ánægðir skiftavinir.
KOLT KOLT
vér seljum allar tegundir af
KOLUM
Hörðum og linum. Beztu tegund af
DRUMHELLER KOLUM
sem þekkjast á markaðinum. Pantanir afgreiddar fljótt
Thos. Jackson & Sons
Skrifstofa 370 Colony St.
Símar: B 62-63 1795
þegar hún kemur til meðvitundar áftur,
þá skal — ”
Constance heyrði hvofki né sá meira, þangað
til hinn hlýi vínanda drýkkur virtist brenna
varir hennar, og háls. Og þegar hún kom algert
til sjálfrar sín aftur, var greifinn aleinn hjá
henni. — Maðurinn var horfinn. Aðeins 'brenni-
vínið og byssa, sem stóð í einu kofahorninu,
var sönnun þess, að hann hafði verið þar.
Meðan blóðið ýmLst kom eða livarf í andliti
hennar, lyfti hún höfðinu upp og reyndi að
standa á fætur. Nokkur augnahlik hélt greifinn
henni kyrri, en svo lét hann hana standa upp
en lagði handlegg hennar í sinn.
“Eruð þér betri?” spurði hann. “Eg finn að
þér skjálfið enn þá. Setjist þér á þessa steina og
hvílið yður dálítið lengur”.
Constance hristi höfuðið, meðan hún reyndi
að laga hárið sitt.
“Eg er alveg jafngóð, lávarður”, svaraði hún
og reyndi að brosa. “Eg fyrir\rerð mig fyrir
það, hve mikið ómak eg hefi gert yður. Eg skal
aldrei oftar ríða. Þetta var svo klaufalegt fall”.
Hún beit á vörina og tár komu í augu hennar.
“Nei, það var það ekki”, sagði hann rólegur.
“Hin fínasta reiðkona í heiminum — og þó að
þetta verði máske ekki sagt um yður, eruð þér
samt mjög fim reiðkona — hefði undir þessnm
kringumstæðum fallið af hestinum. Það var
sannarlega hepni, að hesturinn datt ekki ofan á
yðnr. En segið mér: Viljið þér helst fara aftur
til frú Marsh, yðar?—”
“Nei, þökk fyrir, eg vil helst fara heim til
kastalans”, svaraði Constance og roðnaði. “Eg
veit nú raunar ekki hvað greifainnari mundi
segja um þetta — og lafði Ruth —” bætti hún
við með varkámi.
Hann leit nndrandi á hana, um leið og hann
sagði: “Móðir mín mun feera samhyð með
yður. Hamingjan góða; því ætti hún ekki að
gera það? Og að því er lafði Ruth snertir. —
“Hann þagnaði skyndilega og hnyklaði brýrnar
en bætti svo við fáum augnfelikum síðar: “Hvað
kemur lafði Ruth þetta við?”
Til allrar lukku þurfti Constance ekki að
svara, því Arol kom inn á þessu augnabliki.
Hann gekk eins hratt og hann mátti með vatnið.
“ó, mér þykir svo vænt um að þú ert hér,
Wolfe frændi”, sagði hann, og leit dálítið ákaf-
ur á Constance með tár í augum.
Þökk fyrir; þetta var vel gert, drengur
minn! ’ ’ sagði greifinn. ‘ ‘ Fáið mér nú vasaklút-
inn yðar, ungfrú Graham”. Hann tók við honum
vætti hann í vatninu og rétti henni hann aftur
“ Vætið nú enni yðar með klútnum”, sagði hann
vingjarnlega.
Kalda vatnið hafði ósegjanlega góð og hress-
andi áhrif á hana. Hún lét á sig hattinn sinn;
greifinn knéféll og fór að bnsta rykið af kjóln-
um hennar.
“Gerið yður ekkert ómak með þetta”, bað
hún. “Eg finn mig skyldan til ,að hjálpa yður
með alt sem eg get, fcil þess að bæta úr því sem
eg hefi orsakað”, svaraði hann alúðlega. “Ef
eg hefi ekki stungið npp á þessiari kappreið —
eg held eg verði að nefna hana þessu nafni —
með yður, þá hefði þetta ekki komið fyrir. Eg
get aldrei fyrirgefið mér þetta — nei aldrei”.
/‘Eg vildi að eg hefði spegil”, sagði Constan-
ce lágt. “Eg lít líklega út eins og eg hafi ráfað
í skógi”.
“Þér lítið út eins og — “og leit á hana með
uýjum og hlýjnm svip í fögru augunum sínum.
Hann lauk samt qkki við setninguna, en sagði
rólega: “Það er ekkert að útliti yðar”.
Constance festi slæðuna við hattinn sinn, svo
hún huldi hálft andlitið.
“Við skulnm nú fara af stað, ef yðnr er það
ekki á móti skapi”, bað hún.
“Eruð þér vissar um að þér séuð nógu íhraust-
ar til þess?” spurði haun.
Hún gekk hratt til dyranna meðan hún svar-
aði: “ Já, algerlega nógu hranst”:
“Nei, sko, þarna er byssa”, hrópaði Arol glað
u.. Greifin leit fljótlega til Constance og sagði
svo: “Já, eg sé það. Einhver eftirlitsmiann-
anna á hana að líkindnm. Snertu hana ekki
Arol”.
“Eg held nú samt að maðurinn, sem þú sást,
sé eigandi feennar. Eignm við ekki að taka hana
með okknr, Wolfe frændi?” spnrði hann ákafnr.
“Nei, alls ekki, láttu hama standa kyrra.
Eigandi hennar hefir eflaust meiri þörf fyrir
hana en við. Komdu og hjálpaðu mér með að
teyma hestana að dyrnnum,,. Hann lagði hend-
ina á öxl drengsins og fór út með hann.
Þegar þeir komn með hestana, ætlaði Cons-
tance strax að fara á hak 'sínnm hesti, en greif-
inn stöðvaði hana.
4 ‘ Eg þori ekki að láta yðnr ríða þessnm hesti
eftir þetta”, sagði hann. “Hann varð hræddnr,
og h/onnm má naumast treysta í dag.”
Með flýtir og lipurð skifti hann um söðlana.
Þegar það var búið, tók hann Constance í faðm
sinn, eins og það væri hin helgasta skylda hans
mndir núverandi kringumstæðnm, og lét hana á
nak hests sáns.
“Nú sknlum við ríða hægt”, sagði hann. “Seg
iþú mér, Aról, hvort þú getur geymt leyndar-
mál?” Drengurinn leit til hans alvarlegnr og
svaraði: “Eg veit það ekki, Wolfe frændi, eg
hefi aldrei reynt það, en eg held að eg muni geta
það”. Dálítið bros lék um varir greifans.
“Nú jæja, reyndu það þá”, sagði hann.
“Setjnm svo, að þú hefðír dottið af baki, mundi
þér þá líka að allir fengjn að vita það?”
“Nei,” svaraði Arol strax.
Það get eg ímyndsað mér; og hvorfci ungfrú
Graham eða mér mundi líka það. Þú og eg sknl-
um því ekki hlaupa inn í kastalann og hrópa:
“TJngfrú Graham datt af hestbaki!” Þetta
yrði nefnilega mjög óþægilegt fyrir hana. Ank
þess gæti af því leitt, að ammia þín yrði hrædd
um hana í hvert skifti, sem hún tæki þátt í
skemtireið”.
“Eg skil, Wolfe frændi”, sagði Arol og kink-
aði kolli. “Eg vildi heldnr deyja, en segja eitt
einasta orð nm l«?nnan atburð — því megið
þér treysta, ungfrú GrahamJ’.
Um leið og hann sagði þetta, sneri hann sér að
Constance, og leit með ahíðlegri alvöru í augu
hennar.
“ Þetta er fallega gert af þér, Aroí”, sagði
greifinn.
“Eg ætla aldrei að ríða hér eftir”, sagði
Constance lágt.
Loks komu þau heim.
Einn hestasveinanna kom til þeirra og bauð
hjálp sína, en greifinn var strax við lilið Oon-
tance og tók hana af baki, eins liðlega og hann
lét hana þar fyrir Jitlu síðan.
“Þökk fyrir, lávarðnr”, sagði hún rólega og
rétti hendina að Arol í því skyni, að hann skildi
fylgjas't með henni upp. En greifinn stöðvaði
hann .
“Þér verðið að hvfla \,Öur litla stund”, sagði
hann. “Eg skal gæta að Arol”.
Conistance gekk upp í herbergi sitt og lagðist
á legúbekkinn. Hún skalf enn þá, og hjartslátt-
urinn var hraður. Hún fann, að hún var að
háifu leyti utan við sig og ringluð, en var jafn-
framt sannfærð um, að þessaræstu tilfinningar
hennar voru ekki því að kenma, að hún datt af
feaki.
Hún stóð upp litlu síðar, flýtti sér úr reið-
fötunum og laugaði andiliti sitt með köldu vatni.
Greifinn hafði raunar sagt, að það væri ekki
nauðsyniegt að neinn fengi að vita um þetta ó-
happ, en af tilviljun gæti Arol komið því upp án
þess að viljia það, og þá rnætti hún búast við
ásakandi móðgnnum frá lafði Ruth.
Hvað ætli þessi stúlka segði, ef 'hún vissi alt
og hefði séð hana í faðmi greifans ?
Herbergisþernan kom nú að dyrum hennar,
meðan hún var að feusta hárið mtt.
“ Miarkgreifainnan biður að heilsa yðnr og
og sagði, að það mundi gleðja hana, ef þér
vilduð neyta dagverðar niðri með þeim í dag,
ungfrú,”, sagði hún.
Constance stóð með ihárburstann hendi sinni.
ITún hefði helzt viljað vera ein í herbergjum
sínum, það em eftir var dagsins.
“Eg skal auðvita gera það, fyrst að greifa-
innan vill það”, sagði hún og stundi ósjálfrátt.
Já, ungfrú. Þá—fæ eg leyfi til að setja upp
liárið yðar? Ó, hvað það er fallegt og svo þykt
og sítt”, sagði hún, þegar Constance fékk henni
hárfeurstann.
“Lávarður Elliot á að neyta dagverðar hérna
í dag”, sagði þernan enn fremnr. “Eg heyrði
lafðina biðja hann að koma, þegar hann var hér
fyrir hádegið. Hiann spurði eftir yðnr, nngfrú,
og sagðist ekki hafa séð yður í marga dagta.
Með honum kemur vinur hans hingað í dag”.
Það verður þá gestasamkvæmi”, sagði Cons-
tance kvíðandi fyrir þeirri eldraun er hún yrði
að ganga í gegnurn.
“Nei, eg kem þar ekki”, sagði hún ósjálfrátt.
Viljið þér gera svo vel og segja greifainnunni,
að eg'skuli koma ofan eftir dagverðinn ef eg má
það. Þökk fyrir hjálpina, þér hafið sett hárið
upp miklu betur en eg er fær um að gera það.”
Stúlkan fór.
Constance lagðist á rúmið og reyndi að losna
við þessar ringluðn og andstæðu tilfinningar,
sem kvöldn hana.
Hún lá þar kyr, þangað til stóra klnkkan
ininti hana á, að kominn væri tími til að fara
ofan. Hún fór í svarta silkikjólinn með knipl-
ingunum og gekk niður breiða stigann fremur
óróleg og svo inn í salinn.
Greifainnan og Rutb voru þar aleinar, þar er
mennirnir höfðu enn ekki yfirgefið borðstofuna.
Giamla konan leit upp, þegar Constance kom
jnn. Hún heilsaði henni með vingjarnlegu brosi,
og bað hana að setjast.
“Þér komið of sjialdan ofan til okkar”, sagði
hún alúðlega. “Þér megið ekfci leyfa Arol að
eyða of miíklu af yðar tíma og verða of kröf-
harður.
Constance tók lágan stól og settist við hlið
hennar.
‘Eg vona að yður hafi þótt gamían að skemti-
reiðinni, ungfrú Graham”, siagði Rutlh, þegar
hún gekk fram hjá henni.
“Já, þökk fyrir mjög gaman”, svaraði Cons-
tance með meiri ró, heldnr en hún hélt sig færa
nm.
“Hafið þér verið á skemtireið, kæra nngfrú
Graham?” spnrði greifainnan undrandi. “Um
það vissi eg ekkert”.
Conistance roðnaði snöggvast, en svaraði svo
eðlilega: “Já, greifinn vildi að eg fylgdi Arol.
“Einmitt það!” sagði gaimla konan. “Honnm
finst hann másfci erfiður viðfangs. Eg vissi ekki
að þér kunnuð að ríða, en mér þykir vænt nm að
þér sfcemtnð yðnr vel, þér verðið oftar að vera
með á skemtireiðnm. Eg skal segja syni mínnm,
að hann verði iað útvega yðnr hest; þess fconar
fereifing er mjög holl. Mér sýnist útlit yðar vott
það, að þér hafið haft gott af ferðinni.
Constance fann að Ruth horfði á sig hörfcu-
legum og rannsiakandi angura. En áður, en mögu
legt var að segja meira, komn mennirnir inn.
Constance leit upp og sá að greifinn horfði
um herfeergið. Eitt angnafelik leit hann á hana.
A því næsta sneri hann sér við, eins og hann
væri ánægðnr yfir því, seon hann hafði séð, og
fór að fcala við manninn, sem stóð við Mið hans.
Það var lítill, þrekinn miðaldra maður, sjá-
anlega mentaðnr, en það var eitthvað fjörlegt
og árvakurt í framkomn hans og rödd, sem lýsti
því að hann væri annað hvort viðskifta- eða
iðnaðannaður.
Oonstance furðaði sig á hver hann ,gæti verið,
þegar Elliot kom gangandi til hennar og rétti
henni hendi sína. “Gott kvöld. ungfrú Graham,
sagði hann. ‘ ‘ Eg var hræddnr um að þér værúð
veikar”.
“Nei”, svaraði Constance.
Hann leit spyrjandi á hana og sagði svo:
“Mér sýnist þér ekki vera jafn feeilbrigðar að
útliti nú, eins og þér vomð síðast er eg sá yðnr.
Þér emð máski of mikið inni. Eg segi altaf, að
Englendingar þurfi hekningi meira af fresku
lofti en aðrir menn. En ef þér — og lafði Röth
og Arol — hefðu gaman af að aka eitthvað,
gleður það mig, að eg á eins góða vagnhesta og
greifinn. Viljið þér vera með, ungfrú Graham,
segjum t.d., á morgun?” sagði hann.
‘ ‘ Eg er hrædd um að eg geti ©fcki þegið yðar
vmgjaralega tilhoð, lávarður Eliliot. Eg á að
kenna Arol og auk þes—”
“ó, Arol bíður engan baga við einn frídag.
Eg slkal spyrja lafði Rnth”.
Hann ætlaði að standa upp, 'þegar Constance
lagði hendina á handlegg hans og sagði: “ Verið
þér svo góðnr að gera það ekki, mér er ómögn-
legt að vera með”. _
“Máski eg verði hepnari í annað sinn”, sagði
hann hryggur. “Mér þykir leitt að þér segið
nei, þvi eg vona að yður mundu líka mínir
hestar. ’ ’
“Viljið þér dálítið af tei, lávarður Elliot? ’ ’
spurði Ruth gremjulega. “Þetta er í þriðja
skifti sem jeg spvr yðnr um*þetta”. “Já, þökk
íyrir”, svaraði hann. “Eg bið yðnr fyrirgefa
cfti rtektaleysi mitt ’ \
Hann fór og drakk teið, og kom svo aftur með
feolla lianda Oonstance, settist við hlið hennar og
sagði: ‘ ‘ Þér hafið enn efcki talað við vin minn ?
Nei, auðvitað ekki. Eg vildi þér hefðuð verið
til staðar við dagverðinn. Því voruð þér það
ekfci? Lafði Brafcespeare lofaði mér fyrir há-
degið, að eg skyldi fá að sjá yður við hann”.
Constance roðnaði dálítið við þessi orð.
‘"Eg — eg var þreytt”, svaraði hnn.
“Mig gmnaði það”, sagði ETli'ot. “Eg skildi
mjög vel að þér voruð ekki frískar. Fyrst svo
er ástatt, ættuð þér að vera með í öknferðinni”.
“En þér ættuð að segja mér eitthvað um vin \
yðar”, sagði hún, til þess að fá hann til að tala
nm annað.
“ Já, svaraði hann. “Hann heitir Hinrik, og
er mjög eftirtektarverður maðnr. Hann hefir
ferðast mjö víða, og þó undarlegt sé, man hann
eftir öllu, er hann hefir séð. Það var hann, sem
aðallega talaði við feorðið, og gerði það mjög vel
Eg sfcal koma með hann til yðar; eg er viss nm
að yður þekir skemtilegt að tala við hann”.
Hann stóð upp og gekk þvert yfir gólfið.
Meðan hann stóð og feeið eftir tækifæri til að
ávarpa hinn talandi vin isinn, sneri greifainnan
sér að Constance og spurði: “Syngið eða leikið
þér á hljóðfæri, ungfrú Gramlham?”
Dálítið”, svaraði Constance.
“Viljið þér þá ékki gera svo vel og skemta
okknr með söng?” sagði gamla konan. “Sonnr
minn kann vel við að fá dálítið af því tagi eftir
dagverðinn; honnm hefir altaf þótt vænt am
söng”, bætti hún við og leit ástúðlega til hans.
“En leikur ekki laifði Ruth á hljóðfæri?”
spurði Constance. “Ruth á annríkt við að feella
tei íbolla”, svaraði greifainnan, “henni þykir
feeldnr ofcki gaman að hljóðfærasöng”.
Constance gekk að píanóinu ásamt Elliot.
“Hvað veljið þér syngja?” spnrði hann.