Lögberg - 02.02.1922, Blaðsíða 3

LÖGBERll, FIMTUDAGINM 2. FEBRtJAR 1922
BW. »
I
fl 'inuuiiiimifflinTmiiiiHiiiinuiiniHmiimiiinuminiiiHaiininmfflifflnimnmnmininimimmiN
Sérstök deild í blaðinu
I1HIHIÍ1WI!H1!1BII)1BÍI1W.M;M!I!IK!W!!I
*iiiiiiiiii!riiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
SO LSKIN
Fyrir börn og unglingai
iihih'im;i!ii
iiiiminMiimnua
IIIIHIIilMllHMIHMItMIMHmfmKillIMIIIlHIUBI
Ekkj umaðurinn.
Eftir Max Adeler.
Kona herra Archilbalds N. Fischers tók sótt
mikla og taldi læknirinn þegar tvísýni á lífi henn-
ar. Og einn igóðan veðurdag, er hr. Fiseher
kom frá erindum sínum, fékk hann þá sorgar-
fregn, að hún væri dáin. Þegar fyrsta örvænt-
ingahkastið rénaði sendi hann eftir, líkkistu, hatt
sorgarslæðu um hurðarhúninn, setti auglýsingu í
Ijóðum um andlátið í blöðin, sendi hattinn sinn
til hattamns og hafði hann ahnennan undirbún-
ing fyrir greftraninni. Er hann hafði aflokið
þessu, tók hann sér sœti í dagstofunni og svrgði,
■Qg vinir hans komu til að hugga hann og hug-
íhreysta.
“Huggunarorð ykkar hafa enga þýðingu fyr-
ir mig,” sagði hann, ‘eg li'fi þetta ekki af; eg býð
þess aldrei Ibœtur. Það hefir aldrei verið uppi
önnur eins kona og hún; og aldrei mun koma sú
kona, að jafnast geti á við hana. Eg vil ekki
lifa ián hennar; nú fyrst hún er dáin, er eg reiðu-
búinn að deyja hvenær sem vera skal. Hvers
virði er lífið nú orðið fyrir annan eins mann og
mig? Það er eintóm auðn, og engin hamingja
getur fallið mér í skaut eftir þetta.”
‘ ‘ Þér verðið að bera þetta eins og 'karlmenni,’ ’
sagði Potts læknir. “Slíkar ráðstafanir drott-
ins eru oss fyrir beztu. Nú er hún engill.”
“Já, eg veit það,” sagði Fischer snögtandi,
en mér er engin huggun í því. Engill getur
ekki hjá'lpað mér. Englar gera ekki heimilin
þmgileg, þeir sauma ekki ihnappa í fötin eða sjá
xim börnin. Eg vil heldur eiga aðra eins konu
og frú þ'ischer en bezta engil.”
“En þér verðið að gæta þess,” sagði Potts
læknir. “Okkar missir er hennar ávinningur.”
“Ekki er eg viss um það,” sagði Fischer.
Henni leið vel hjá mér þó hún hefði mikið að gera.
Það gekk líka undan henni, þó hún rifist við mig
— guð hlessi hana — þegar eg 'Stríddi henni eða
skammaði vinnukonuna eða bömin.”
“Þér lítið með ofmikilli svartsýni á málið,”
sagði Potts læknir. “Það lagast þegar frá
líður. ”
“Nei,” svaraði Fisdher, “það 'lagast ekki,
það fer æ versnandi, unz eg örmagnast undir byrð-
inni. Það verður bani minn. Ó að það mætti
grafa mi? með Henriettu! Eg hefi hlálft í hvom
fhugsað mér að ta’ka inn eitur, til—”
í því kom húslæknir Fisohers brosandi inn
í stofuna. Fischer tók eftir því, hætti við að
svara Potts lækni, e.n snéri sér að húslækninum
Qg sagði hranalega.
“Eg veit ekki hversvegna þér getið brosað
eins og nú stendur á, Burns læknir; eg skil ekki.—
“Jú, því eg hefi gleðifrétt að færa yður,”
svaraði læknirinn.
“Nei, það getur ekki verið. Góðar fréttir
fæ eg ekki framar í þessum heimi.”
“Kona yðar lifir.”
“Hvað þá?”
“Konan yðar lifir,” svaraði læknirinn. “Hún
hefir að eins legið í löngu yfirliði. Eg vona að
hið versta sé nú afstaðið, og hún muni brátt kom-
ast til heilsu aftur.”
Fischer þurkaði sér um augun, stakk vasa-
klútnum niður Qijá sér, hleypti í brýmar og sagði:
“Það er þó ekki alvara yðar að segja, að
konan mín komist til heilsu aftur!”
“Jú, og eg óska yður hjartanlega til ham-
ingju.”
“Það er óþarfi að óska mér til liamingju,”
sagði Fischer, reis upp og horfði þungibuhm út
um gluggann. ”Þessu er laglega af sér vi'kð !
Eg þakka fyrir! En þetta er eftir Henríettu!
Eg hefði: gaman að vita hver borgiar líkkistu-
smiðnurn. Já, það skal hún 'sjálf fá að gera,
auglýsingarnar og þessar bansettar vísur, aorgar-
slæðurnar og hitt ruslið. Annian eins hégóma
hefi eg aldre þekt. Þetta er kvenfólkinu líkt að
bfna aftur, þegar svona mikill undirbúningur
hefir verið liafður fyrir jarðarförinni. Það má
bengja mig upp á það að —”
í þessu kom hattarasveinn með hatt Fisohers.
Fischer sparkaði hrottalega í hatinn, en við
^renginn sagði hann: “Út, með þig bölvaður
usninn þinn, eða eg hálsbrýt þig.”
Þeir sem komnir vom til að hughreysta
Eischer, höfðu ,sig á burtu, en Fischer tók slæð-
Una af h"v,ðf>”húninum og fór að hitta líkkistu-
^uu’ðm í.
fin frú Fiovlier komst anmt ekki txl heilsu,
fveimur eða þremur dögum síðar sló henni niður
uftur, og óður en vikan var liðin, hafði hún skilið
þenna heim.
Sama dag misti annar maður þar í borginni
k°uu sína. Hann hét Taicius Grant. Jarðar-
°^k°nu hans átti að fara fram sama dag og jarð-
arför frú Fischer.
Þegar báðar líkfylgdimar komu úr kirkju- *
garðinum, mættust þeir Fischer og Grant. Þeir
heilsuðust með handabandi, með hluttekningu og
fóku tal saman. ,
Fisdher: “Mig tekur það sárt, þetta var ó-
umræðilegur miissir. ’ ’
Grant: “Hræðilegur. Hún var sú bezta
kona sem uppi hefir verið.”
Fischer: “Það var hún; eg hefi aldrei þekt
hennar líka. Hún var mér\góð kona.”
Grant: “Eg talaði um mína konu; þú veizt
vol, að tvær geta ekki verið beztar. ”
Fischer: “Já, það veit eg vel. Mér er vel
kunnugt um það, að þín kona var ekki minni konu
.íafnsnjöll.”
GranL “A, það var Qvún ekki, livað ? Þar
held eg þó að hafi verið öfugi munurinn. Kona
nnn var engill.”
Fi'scher: “Nú-ú, svo, það var hún. Eg vil
ekki vera ónærgætinn, en það segi eg satt, að ef
eg ætti engil sem, væri eins stórbeinóttur og hnút-
óttur, ens og afgamall áburðarjálkur, mundi eg
senda hann til annars Iheims, e*f bann vildi ekki
fara sjálfviljugur. ”
Grant: “Það er betra að vera stórbeinóttur,
en hafa eins eldrautt nef og frú Fischer. Það
brennir áreiðanlega gat á kistulokið, vertu viss.
Hæ, þú læst syrgja, það er lagleg uppgerð; eg veit
þii ert svo ofsakátur, að þig langar til að æpa
gleðióp.”
Fischer: “Þvi skalt svei mér fá á baukinn, ef
þú talar hæðilega og niðrandi um konuna mína.”
Grant: “Það þætti mér gaman að sjá.”
Ekkjumönnunum hefði eflaust leqt saman í
áflogum, ef líkfylgdirnar hefðu ekki gengið á milli.
Vinir Grants stungu honum inn í vagn, sem þegar
rann af stað með hann, og Potts læknir hepnaðist
að koma Fischer inn í annan vagn og ók tafarlaust
burt. Á leiðinni gaf Fischer sorg sinni lausan
tauminn.
“Læknir góður,” sagði hann. “Eg hefi
enga konu þekt jafnnýta og hún var. Eg hefi
séð konuna mína sálugu taka brækur af mér og
klippa þær í sundur í föt handa drengjunum. Hvvn
saumaði ágætan fatnað handa þeim báðum úr
þessari gömlu brók. Og hún hafði meira að
segja nægan afgang í loðkápu handa lifclu stúlk-
unni og í húfu handa Jonny; vasaklúta bjó hún
til úr vösunum og þó hafði hún enn afgang. Væri
henni gefin gömul flík, varð hún í hennar höndum
hreinasta gullnáma. Mér er næst að halda,
að hún hefði getað búið til spánnýjan vfirfrakka
úr gömlum sokk. Gamla skyrtu, sem eg var
búinn að leggja niður, notaði hún í mörg ár fyrir
gluggatjald, og til margs anniars. Hún bjó til
linappa handa okkur öllum úr svínslærsbeinum,
og fhntán hænsnabúr bjó hún til úr gamalli pilsa-
glennu. Hún fékk ágæta fiðurdýnu úr fiðrinu
af Ktilli akurhænu. Bezta svínamat bjó hún til
úr hefilspónum, já, og svínin spikfitnuðu. Já,
•það var ekkert smáræði, sem hún gat búið til úr
lítilfjörlegu efni. Eg Iheld hún hefði getað
bygt fjórlvft gistihíis vir einum furubuðlungi, eða
gufuskip úr þvottabatli. Nei, hennar líka finn
eg aldrei. ”
Þegar hinir sorgmæddu ekkjumenn komu
heim tii sín, batt herra Grant sorgarslæðu um a'lla
gluggakróka, til þess að sýna hve mjög hann
syrgði, en herra Fischer sem fann glögt, að hans
sorg var þyngri en sorg Grants, skreytti ekki að
eins aila sína gluggakróka, heldur hengdi líka
tíu feta Tanga slæðu á dyrabjölluna, og Tét alla
heimilismenn sína skrýðast soi'gaibúningi.
Grant áleit það skyldu sína gagnvart konunni
sinni sálugu, að láta ekki-undan F'ischer, og vatt
því upp svartan fána og lát sverta framhliðina á
liúsinu sínu.
Þetta þótti Fischer úr hófi keyra, og hann
þóttist ekki geta sýnt sorg sína á annan hátt á-
takanlegar en með því að mála alt húsið sitt svart
og reisa konunni sinni minnisvarða.
Grant Sverti þá bleáka hestinn sinn í lampa-
sóti, batt sorgarsTæðu um hornin á kúnni sinni oe
festi laglegan slæðuskúf við halann á henni, dýfði
hundinum sínum ofan í blek og tók að fága á sér
nefið með svörtum vasaklút.
Þessi göfugi kappleikur stóð yfir nær því eitt
ár, og er ekki gott að segja. hvernig honum hefði
lyktað, ef Fiscber hefði ekki í hjarta sínu upp-
götvað alt í einií innilegan hugþokka á ungfrú
Lang, er hann hafði hitt nokkrum sinnum hjá
kunningja sínum. Fischer reyndi að koma sér
í mjúkinn hjá henni, og fór smlám saman að fjar-
lægja öll hin ytri sorgarmerki.
Þess var auðvitað ekki langt að bíða, að
Fisoher kvongaðist aftur, og er Grant frétti það,
gerðist hann svo styggur við, að hann Tabbaði
þegar af stað og bað ekkjufrú Jones. Hann
fékk jáyrði hennar og gifti si? .stuttu á eftir
Fischer.
Já—, svona eru karlmennimir. —
------o------
Tom Sawyer-
Þegar Tom kom loksins til skólans, voru öll
börnin komin fyrir löngu og kenslan bvrjuð. Hann
gekk inn hinn öruggasti, rétt eins og samvizkan
væri í bezta lagi. Hann hengdi hattinn sinn og
settist í sæti sitt með mesta sakleysissvip. Kenn-
arinn, sem gnæfði hátt yfir liópinn við púltið sitt,
var eins og hálfsofandi. Hann vaknaði vír dval-
anum við hávaðann og kallaði strax: “Tómas
Sawyer! ’ ’
Tom vissi það vel, að þegar á hann var kall-
að með fullu nafni, var ekki von á góðu.
“Já, herra,” svaraði Tom og stóð upp.
“Komdu hingað. Hvar hefur þvv nú verið
. að slæpast — enn þá kernur þú of seint! ’ ’
Tom var að því kominn að skrökva einhverju
til um dvöl sína, en þá gætti hann alt í einu að
tveimur gulum hárfléttum, er héngu niður um bak
lítillar stúlku, sem honum virtist hann þekkja.
Við hlið hennar var autt sæti, hið eina, sem autt
var í stúikubökkjunhm. Tom svaraði því djarf-
lega: “Eg var dálitla stund að tala við Huck-
lebv Finn.
Kennarinn vafcð svo hissa, að hann vissi
ekki 'hvað hann átti að segja, og öll börnin héldu
að þessi fífldjarfi drengur hefði mist vitið. En
töluð orð verða ekki aftur tekin; kennarinn var
búinn að jalfna sig og hrópaði: “Tómas Saw-
yer! Þetta er sú ósvífnasta játning, sem eg hefi
heyrt um mína daga. Það er ekki nægileg hegn-
ing við slíku afbroti að slá á gómana með reglu-
stikunni. Farðu lír treyjunni þinni!”
Kennarinn sveiflaði reyrprikinu þangað til
hann var orðinn uppgefinn í handleggnum, og
i imiaiiiiHiiMiiiioiiiiiBitMiMíiiianiiBiiHiiiiHiiin
1
i:.iiaiiiaiB?
Professional Cards
þegar hann var búinn að kasta dálítið mæðinni,
sagði hann:
“Seztu nú hjó stúlkunum, hafðu þetta fyrir
ósvífnina, og iáttu þér þetta framvegis að kenn-
ingu verða.”
Það sýndist svo sem Tom vrði Ihálfsnevptur
við þessa skipun, en með sjálfum sér varð hann
]vó allshugar glaður og lofaði hamingjuna í hljóði.
Hann tylti sér á bekksendann hjá ljóshærðu stúlk-
unni, en hún færði sig frá honum svo langt sem
hún komst. Tom fór þá brátt að renna til henn-
ar (hornauga, en hún fussaði og gretti sig og snéri
sér undan. Þegar hún leit við aftur lá ferskjan
fyrir framtan hana á borðinu. Hún ýtti henni
strax frá sér, en Tom lagði hana aftur á sama
stað; hún ýtti henni frá sér aftur, en ekki eins
hranalega og fyr. Ennþá færði Tom hana á
sama stað, ok nú lá hún kyr. Hann skrifaði á
spjaldið sitt: “Borðaðu hana — eg á fleiri.”
Telpan sá vel hvað hann skrifaði, en lét sem hún
sæi það ekki. Tom fór nú að draga eitthvað
upp á töfluna ína, en huldi það men vinstri hend-
inni. * Leið svo nokkur stund, að telpan virtist
ekki gefa því neinn gaum. En það leyndi sér
nú ekki lengur, að hún fór að verða forvitin,
en hann hélt áfram. Hún fór nú að gægjast eft-
ir því, livað það væri, sem hann væri að teikna,
en liann gaf því engan gaum, en hélt áfram ótrauð-
ur. Loks gat hún ekki stilt sig lengur, en sagði
lágt: “Lof mér að sjá þetta, sem þú ert að
draæa upp.”
Tom sýndi henni teikninguna; það voru
frumdrættir að húsi; báðir sáust á því gaflamir
og upp úr reykháfnum sté reykurinn, sem á mynd-
inni leit vit eins og kmi hann úr tappagati. Telp-
an gleymdi sér nú alveg og hvíslaði: , “Ljómandi
er þetta fallegt hús. Búðvv til mann.”
Listamaðurinn dró nú upp mann frammi fyr-
ir húsinu. Sá piltur leit út eins og gíraffi og
svo var hann stór, að hann hefði vel getað stigið
yfir húsið ef honum heíði legið á, en telpan var
hin ánægðasta með þessa lanKleggjuðu ófreskju
og bað nvv Tom að teikna sig, eins og lvún væri að
koma.
Tom bjó nvv til stundaglas og ofa.n á þvú hvíldi
tungl í fyllingu; handleggirnir og fætumir voru
beinir og stirðir eins og spítur og í vvtglentunv
greipunum var heljarmikill blævængur. Telpan
hvíslaði aftur:. “En hvað þetta er fallegt; ó,
að eg kynni að teikna,”
“Það er nú ekki mikill vandi,” sagði Tom,
“eg skal kenna þér það.”
‘Ósköp ertu góður. Hvenær ætlarðu að
gjöra það?”
“I miðdegistímanum; ferð þú heim að
borða?”
“Eg verð hér eftir ef þú verður.”
“Jæja, við skulum þá verða eftir. Hvað
heitirðu?”
“Eg heiti Bekka Thatcher, en hvað heitir þú
— já, það er satt, þú heitir Tómas Sawyer. ’ ’
“ Já, þeir kalla mig það þegar eg á að fá hýð-
ingu; annars heiti eg Tom. Kallaðu mig alt
af Tom.”
“Já, það skal eg gjöra.”
Tom fór nú að skrifa eitthvað á töfluna, en
lét Bekku þó ekki sjá það, þó hún bæði hann um
það. Hann sagði að það væri svo sem ekbert
markvert.
“Ójú, víst er það eitfchvað! ’ ’
“Nei, það er ekkert sem þvi kærir þig um að
sjá.”
“ Jvi, mig langar til að vita hvað það er.”
“Svo segir þvv frá því.”
“Nei, það veit guð að eg skal ekki segja ein-
vnn einasta manni frá því.”
“O, eg held þú kærirþig Ktið um að sjá það.”
“Fvrst þvv segir þetta, þá vil ea hafa það
að þú, sýnir mér það,” sagði hún. Þau voru um
stund að kýta um þetta, unz Tom lét uvvdan. Havm
dró hendinia smátt og smátt ofan af því sevn lvann
hafði skrifað og hún las jafuóðum þessi orð:
“Bg elska þig!”
“Þú ert vondur strákur,” og hvvn sló dálvtið
högg á hendi hans. Þó var svo að sjá, sem hún
væri ekkert reið.
Á þessu hótíðlega augnabliki vay tekið ó-
þyrmilega í eyrað á Tom, og honum var lyft
til hálfs upp vvr sætinu. Svona var hann teymd-
ur á eyranu hálfhoppandi á öðrum fæti geenum
skólastofuna og settur í sitt upphaflega sæti og
hlógu krakkamir óspart að þessu. Kennarinn
lvorfði svo á hann um stund þegjandi og ógur-
legur á svipinn, svo gekk hann til sætis síns, án
]>ess að mæla orð frá munni. Þó Tom logsviði v
evrað var hann þó ánægður með sjálfum sér.
Hvað lexíurnar snerti, var þetta næsta sorg-
legivr dagur fyrir Tom. Þegar átti að fara að
hlýða honum vfir vissi hann ekkert orð í sitt. höf-
uð. t landafræðinni varð alt öfvvgt: Vötntn vvrðu
að fjöllum, fjöllin að fljótunv, og fljótin að megin-
löndvvm svo fór alt á ringulreið eins og fyrir sköp-
vvn heimsins. Þegar hann fór að stafa stóðvv v
honum algengustu orðin, enda endaði þetta með
þvv, að hann hlaut þann heiðvvr að verða bekkjar-
lalli, og þeirri sæmd hafði hann haldið í marga
mánuði.
Þetta pláss í “Professional”
dáík blaðsins ætti ekki að
standa lengi autt. Festið það
DR.B J.BRANDSON
701 Iilndsay Buildin^
Phone A 70P7
Ofílce tlniar; 2—3
Hctmtll: 776 Vlotor St.
^hone: A 7122
Wlnnlpeg, Man.
Thos. H. Johnson
og
Hjalmar A. Bergman
íslenaklr lögfrwAlpyar
Skrifstofa Room $11 McArthur
Bullding, Portase Ave.
P. O. Box 1666
Phones: A 6849 ok 6*49
Dr. O. BJORNSON
701 Iilndsay Bulldlng
Office Phone: 7067
Offflce tímar: 2—3
Ueimlll: 764 Vlctor St.
Telephone: A 7036
Wlnnlpeg, Mnn.
DR. B. H. OLSON
701 Lindsay Bldg.
Ofíice: A 7067.
ViStalabími: 11—12 og L—5.30
10 Tlielmu Apts., Hom« Street.
Phone: Sheb. 5831.
WINNIPBG. MAN.
Dr. J. 0. FOSS,
íslenzkur læknir
Cavalier, N.-Dak.
Dr- J. Stefánsson
401 Boyd Bullding
COR. PORTJ^GE AtE. & IDM0f(T0)4 ST.
Stundar eingongu augna, eyma. nef
og kverka ajúkdóma. — Er að hitta
fré kl. I0-I2 f. h. ag 2-5 e.h,—
Talelmi: A 3521. Heimlll: 627
MicMillan Ave. Tala. P 2691
Dr. M. B. Haildorson
401 Boyd Bnlidlng
Cor. Portage Ave. og Bdmonton
Btundar eCrstaklega berklaa?kl
og aðra Inngnaajfikdðma. Br
flnna & •krtfst.ofunnl kl. 11—
12 f.m. og kl. 2—4 c.m. Skrlf-
stofu tals. A 3521. Heimlli 46
Alloway Ave.
brook 3158
Talslml: 8har-
DR. ÍL J. AUSTMANN
810 Sterling Bank Bldg.
Cor. Portage og Smith.
Phone A 2737
Viðtalstími 4—6 og 7—9 e.h.
Heiniili að 469 Simcoe St.
Phone Sh. 2758
W. J. UND AIj * OO.
W. J. LJndal. J. H. Líndal
B. Stefánsson.
LögtncSlngar
1207 Union Trust Pldg. Winnlpeg
P& er einnig at5 flnna fi efUrfylgJ-
andi timum og stöBum:
Lundar — á hverjum miövikudegl.
Riverton—Fyrsta og þriöja
þrlöjudag hvers mlnaCar
Gii ili—Fyrsta og þritSJa miö-
vikudag hvers mánaöar
cas
Arni Anderson,
ísL lögmaður
í félagi við E. P. Garland
Skrifstofa: 801 Electric RaiF
way Chamhers.
Telephone A 2197
wtwwr,
ARNI G. EGGERTSSON, LLA
tslenzkur lögfræðingur.
Hefir rétt til að flytja mál bæði
í Manitaba og Sarkatchewan.
Skrifstofa: Wynyaro, Sask.

Phone: Garry 261ð
JenkinsShoeCo.
039 Notre Dame
Avenue
Vftr leggjum sérstaka áherzlu 6 »8
selja meTSöl eftlr forskriftum liekne.
Hln beztu lyf, sem hægt er aC fá.
eru notuB eingöngu. fegar þér komlB
meB forskriftina til vor, megiB þér
vera viss um fá rétt þaB sem læknir-
lnn tekur tll.
COIjCIÆUGH & co
Notre Dame Ave. og Sherbrooke 84.
Phones N 7659—7650
Giftingalyfi8bréf seld
J. G. SNÆDAL,
TANNLŒKNIR
614 Somerset Block
Cor. Portage Ave. og Donald Street
Talsími:. A 8889
Verkstofu Tal.s.:
A 8S8S
Beun. Tais :
A P384
G. L. Stephenson
PLUMBER
AHskonar ratniagiNiáhöUl, »»<> *m
straujárn »íra. allar tegundi.r af
giösum og aflvaka '.batterls).
VERKSTDH: B7B HDME 5TREÍT
A. S. Bardal
843 Sherbrooke St.
Stlur Ifkkistui og annait um útfarir.
Allur útbúnaður aá bezti. Ennfrem-
ur selur hann alskonar minniavarða
og legsteina.
Skrifst. talsimi N 6n08
HeimUis talsími N 6607
Vér geymum reiðhjól yfir vet-
urinn og gerum þau eins og ný,
ef þess er óskað. Allar tegund-
ir af skautum búnar til sam.
kvæmt pöntun. Áreiðanlagt
verif. Lipur afgreiðsla.
EMPIRE CYCLE, CO.
641Notre Dame Ave.

Giftinga og .
Jarðarfara- plom
með litlum fyrirvara
Hirch blómsali
616 Portage Ave. Tals. 720
ST JOHN 2 RING 3
JOSEPH TAVLOR
LðGTAKBMADUh
Helmilis-Tals.: St. John 18*4
Bkrlfstofu-Tals.: Maln 7978
Tekuf lögtaki bæðl húsaleiguakuldiy.
veCskuldlr, vlzlaakuldir. Afgreiöir alt
aem aB iögum lýtur
Skrifstofa, 6S5 Ma'n 8treet
Sími: A4153 tsl. Myndastofa
WALTER’S PHOTO STUDIO
Kristín Bjarnason eigandi
Næst við Lyceum leikhúsiC
’290 Portage Ave Wmnipeg
ROBINSON’S BLOMA-DEILD
Ný blóm koma inn daglega. Gift-
ingar og hátíðablóm sértaklega.
Útfararblóm búin með stuttum
fyrirvara. Alls konar blóm og frr
á vissum tiraa. —Islenzka tölut »
búðinni.
Mrs. Rovatzos ráðskona.
Sunnud. tals. A6236
I 1
J. J. Swanson & Co.
Verzla meS tasteignii. SjA ur
leigu á húsum. Annest tin c„
elasáhyrgSir o. fl.
806 Paris Ruildlng
.Tiones A #84«—A «81«