Lögberg - 02.02.1922, Blaðsíða 6

Bis. e
LÖGBERG, FTMTUDAGLNN 2. FEBRÚAR 1922
Stolna leyndarmálið.
Alt í einu heyrðist henni að verið væri að
opna franska gluggann og varð sem steini
lostin.
Sór cíl undrunar sá hún dyrnar opnast og
Mæjurnar víkja til hliðar.
Samkvæmt eðlisleiðslu slökti hún ljósið og
flýtti sér bak við dyratjöldin, sem skildu sund-
ur þessi tvö herbergi.
Hún efaðist ekki um að þessi óhoðni gestur
væri innbrotsþjófur, og sennilega væri fleiri
úti.
Hin minsta hreyfing hennar myndi opin-
bera hana.
Hún hugsaði sem svo, að það væri skylda
sín að koma upp um bófana, svo þeir gætu ekki
stolið eignum greifans.
Hún heyrði einhvern koma inn, og að sú
persóna gekk framhjá henni. Þar næst heyrði
hún eldspýtu strokið og ljós kveikt.
Nú var aftur gengið fram hjá henni, eins
og stefnt væri að glugganum.
Vitandi að hann sneri baki að felustað
hennar, dró hún tjaldið til hliðar og leit út.
Innbrotsþjófurinn var — greifinn sjálfur.
Fyrst hélt hún að sig dreymdi. En það
var engum efa bundið, að þetta var greifinn
sjálfur í skósíðri kápu, sem hann fór úr, og var
í sama skrautfatnaðinum undir henni, og hún
sá hann í fáum stundum áður.
Hvers vegna læddist greifinn inn í sitt eig-
ið hús eins og þ,jófur um næturtímann?
Hann gekk að glugganum og opnaði hann.
“Komdu inn,” sagði hann við einhvern
fyrir utan.
■Strax kom annar maður inn, tötrum klædd-
ur og fátæklegur að útliti.
“Maðurinn, sem inn kom, var enginn ann-
ar en sá, sem hún sá í kofanum á heiðinni, og
greifinn fékk brennivínið frá.
Andli't Ihans var fölt og horað.
“Eg er of votur herra,” sagði hann og leit
í kringuim sig. “Eg vil heldur vera úti, þar
sem eg var. Auk ]>e?ss —”
■“Vertu kyr”, sagði greifinn. “Dragðu
blæjurnar fyrir gluggann oK ha'ltu þeim sam-
an, svo Ijósið skíni ekki út, og hreifðu þig ekki
minstu vitund.”
Constanee vi'ldi helzt flýja, en maðurinn
stóð rétt hjá felustað hennar, og hefði heyrt
hina mfnstu hreyfingu.
Það liðu nokkrar mínútur, sem greifinn
var fjarverandi, en þegar hann kom aftur, hélt
(hann á einhverju í hendinni og horfði rannsak-
andi aiígum á manninn.
“Lít þú á þetta,” sagði greifinn, og rétti
honum það, sem hann hólt á. “Tak þú við
þessu, það er meira en eg lofaði þér.”
“!]?: bað ekki um neitt, herra!” stamaði
gesturinn.
“Það veit eg,” sagði greifinn, “en eg gef
þór það samt. Og hvers vegna heldur þú! ”
Hinn leit snöggvast upp, en leit svo niður
aftur.
“Ekki af Iþví að e<g hræðist þig,” sagði
greifinn og hló. * “Eg veit þú hugsar ekki
þannig, þxi Iþekkir mig of vel til að ímynda þér
slíkt.”
“Já, já,” tautaði maðurinn. “Eg hefi
aldrei sagt og aldrei hugsað----En þér sögð-
uð mér sjálfur að koma hingað.”
“Eg sagði þér að koma hingað, af því eg
vissi að þú hafðir Mtið til að lifa af —”
“Eg var að því kominn að deyja af
'hunfirri,” sagði maðurinn.
“Og eg vil ekki að þú líðir neyð. Eng-
inn ska'l með sanni segja um mig, að eg snúi
baki að þeim, sem gert hafa mér greiða.”
“Það veit eg vel, hr.” sagði vesalings
maðurinn.
“Og eg ihefi enn þá eina ástæðu,” sagði
greifinn. “Eg gef þér þessa peninga, til þess
að forða þér frá frestingum. Þey! Tal-
aðu eins lítið og þú getur og hlustaðu á mig.”
Maðurinn ætlaði nefnilega að segja eitt-
hvað.
“Með aðstoð þessara peninga, getur þú
byrjað á nýju og betra lífi. Far þú að mínu
ráði, þa ðer meira virði en peningarnir. Eg
krefst þess ekki, að þú farir til útlanda, mér er
sama hvort þú gerir það, eða ert hér í nánd við
mig. Eg má treysta þér” — hann hló aftur.
Og hláturinn hafði meiri áhrif á manninn, en
hótanir hefðu haft — ‘og treysti þér í einu og
Öllu. En mundu eftir }>ví sem eg nú ætta að
segja þér — eg veit að þú munir ekki gleyma
því — að þú, hvar sem þú ert, nefnir aldrei
Tiafn mitt. Ef við hittumst — sem ekki er
ómögulegt — verður þú að ganga frá mér, án
þes með orðum eða augna tilliti að láta í Ijós,
að þú þekkir mig. Ef þú hlýðir þessu, getur
þú gert hvað sem þú vilt. ”
Nú var ðþögn, og á meðan stakk maðurinn
bankaseðlunum í vasa sinn.
“Eg he'Id að nú sé ekki meira að segja,”
sagði greifinn. “Gættu peninganna þinna vel,
þú færð ekki fleiri hjá mér. Farðu nú, og
mundu hvað eg hefi sagt þér.”
“Þér hafið verið mér mjög góður, hr.,”
sagði hinn. “ Ef eg gleymi þessu nokkru sinni,
getið þér hengt mér eins og þér viljið. En
þér megið treysta mér.”
‘Viljið þér ekki þrýsta hendi veslings aum-
ingja, áður en við skiljum?”
“Eg skil,” sagði greifinn brosandi. “Það
er þá skylda — ioforð. Jæja þá.”
Ilann rétti honum hendi sína.
Maðurinn tók hendi hans og þrýsti hana,
opnaði Iá?a gluggann og skreið út.
Fáein augnablik stóð greifinn kyr. Dró
svo blæjurnar niður og bjó sig til að fara út
úr salnum.
Um leið og hann snéri sér við, sá Constance
andlit hans við ljósbirtuna. Henni varð bilt
við og fyltist meðaumkunar, því nú har andlit
hans svo Ijósan vott um sálarkvöl, í stað sjálf-
stjórnarinnar, sem þar var áður.
Hann settist á stól, byrgði andlitið með
höndunum og sat grafkyr og hugsandi.
Constance hallaði sér að stoðinni hulin af
blæjunni.
Það var nógu leiðinlegt að vera óviljandi
vitni að þessu samtali, en það var óþolandi að
horfa á þessa sálarkvöl. Hún ætlaði að fara
til hans, hver sem afleiðingin yrði, ]>egar hann
með þungri stunu stóð upp, slökti ljósið og
gekk hægt út úr henberginu.
Constance var kyr — í margar mínútur,
að henni fanst. — Svo fór hún úr felustað sín-
um og þreifaði sig áfram í gegnum herbergið
í myrkrinu.
En meðan hún var að þreifa sig áfram,
kom hann aftur. Hún mundi nú að hann
hafði fleygt kápunni á gólfdúkinn, og sennilega
kom hann nú að sækja hana.
Nú kveikti hann ekki Ijós.
Constance kraup niður bak við stól. Hann
gekk inn í innra herbergið, en kom brátt aftur
og varð hennar var, um leið og hann ætlaði út.
Hún fann hann grípa fast um handlegg
sirm.
“Hver er þetta?” spurði hann.
Constance reyndi að svara en gat það
ekki.
Hann kveikti á eldspýtu.
“Hamingjan góða!” sagði hann. “Er-
uð það þér Constance? Hvað eruð þér að
gera hér?”
“Eg kom hingað —” staimaði hún.
“Hve lengi hafið þér verið hér?” spurði
hann.
“Eg vet það ekki,” svaraði hún, meðan
hún reyndi að lialda ráðdeild sinni óskertri. ;
“Vitð þér það ekki? Segið mér: sáuð
þér — voruð þér hér, þegar eg kom inn?”
Hann leit fjótlega til gluggans.
“Já,” svaraði hún og horfði beint í augu
hans.
Hann leit ekki undan.
“Vhruð þér?” sagði hann. “0g hvar
voruð þér þá?”
“Þarna, bak við þessi tyratjöld.” svaraði
hún.
“Þér sáuð manninn, sem hér var? Og
heyrðuð hvert orð, sem við sögðum?” spurði
hann.
“Jiá, lávarður,” sagði hún.
“Og þér hlustuðuð?”
“Já, eg h'lustaði,” sagði hún að hálfu leyti
ntan við sig. “Eg — eg hélt að það væri
þjófur, sem kom inn um gluggann, og faldi mig
þess vegna bak við dyratjöldin. Þegar eg sá
að }>að voruð þér, varð eg hrædd. — Eg hélt að
þér munduð máske Kanga í gegnum herbergið,
og að eg — eg— þér merjið næstum handlegg
minn, lávarður! ’ ’ greip hún fram í fyrir sér með
kvartandi rödd.
Hann slepti handlegg hennar undir eins
og sagði í iðrandi róm: “Fyrirgefð mér. Eg
var svo hugsandi um það, sem eg hevrð núna,
að eg vissi ekki hvað eg ?erði. En heyrðuð
þér alt — alt?”
“ Já, alt,” svaraði hún hrjrgg.
Ilann horfði á hana með einkennilegu
augnaráði um leið og hann sagði: “Hvað
hafið þér þá heyrt? Og að hvaða niðurstöðu
hafið 'þér komist um það? Því þér hafið auð-
vitað hugsað vður einhverja. Segið mér hver
hnn er, og þá skal eg segja vður hvort hún er
rétt.”
Hún hristi höfuðið.
“Segið mér,” sagði hann — “hvers vegna
eg vildi leyfa slíkum manni að koma í kastalann
og það á þessum tíma — og það með leynd, og
gefa honum peninga, því þér sáuð mig gera
það.”
Hún laut höfði samþykkjandi.
“Ogihvrað svo?” spurði hann.
“Eg veit það ekki. Eg þekki ekki ástæð-
una fyrir því.”
Hann þagnaði og hugsaði og sagði svo:
Til hvers komuð þér hingað á þesisum tíma næt-
ur ? ”
‘Eg kom lxingað til að leita að myndanist-
inu mínu.” svmraði hún. “Eg — eg hefi mist
það.”
“Þér virðið það þá svo mikils, að þér
farið hingað ofan í myrkrinu til að leita að
því ’ ’ ?
“Já,” svaraði hún. “Það er mér kær-
ara en alt annað, sem eg á.”
Hann stakk hendinni í vasann, tók upp
myndanistið og spotta af keðjunni, sem því
fylgdi.
“Er það þetta?” spurði hann.
Hún kinkaði kolli og greip það með ákafa.
“Eg fann það við hliðina á stólnum, sem
]»ér sátuð á. En eg hefi ekki opnað það.”
Hún róðnaði og rétti ihionum nistið þegj-
andi.
“Nei, eg vil ekki forvitnast «m leyndar-
mál yðar. Þér hafið í nótt fengið grun um
eitt af mínum. A eg að segja yður ]>að í heild
sinni?”
Hún hopaði á hæl og svaraði: “Nei. nei.”
“Það verðið þér að láta mig ákveða um,”
sagði hann. “Verið þér kyrrar litla stund
enn þá.”
Hann benti henni að setjast á stól við hlið
sína, en Constance færði sig frá honum og hristi
höfuðið.
Hann nálgaðist hana 02 leit sorgbitnum
augum í hennar augu með harðlokuðum vörum.
“Nei, eg get það ekki,” sagði hann. “Eg
er ekki fær um það. En eg skal segja yður,
að það er vður að kenna að eg var heigull ]>essa
nótt. ’ ’
Constance starði undrandi á hann með gal-
cpin augun.
“ Já, þér,” endurtók hann. “Ef þér hefð-
uð ekki verið, heifði eg þverskallast við þenna
mann og látið hann gera hið versta sem hann
gat. Eg hefði enn fremur yfirgefið þetta hús
og aldrei komið Ungað aftur. En eg gat ekki
fengið mig til þess. Hvað hafið þér gert við
mig Oonstanre? Hafið þér töfrað mig? Eg
get ekki losnað við að hug'sa um yður, hvorki
nótt né dag. Er ástæðan sú, að eg elska
yður?”
Sársaukinn í rödd hans kom henni til að
skjálfa, þótt hún fjarlægðist hann ósjálfrátt
fáein fet.
Er þannig ástatt með mig?” sagði hanr.
‘Þá heífði verið betra, að eg hefði aldrei séð
yður.”
Hann þagnaði, en sagði svo: “Já„ það er
tilfellið, Constance, eg elska yður, þér eruð sú
eina stúlka í helminum, sem eg vil, gera að
konu minni. Eg elska yður af öllú hjarta.
Og þér------?”
Hann dró hana að sér og laut niður að henni
með bænarsvip í augum sínum.
Hana næsbum því samdlaði og hún hljóð-
aði lágt.
“Þey! Fyrirgefið mér!” sagði hann.
“Þér þurfið ekkert svar að gefa núna, eg skal
bíða til morguns. Og, þó, Oonstance — hann
laut aftur niður að henni — “ef þetta er til-
fellið, ef þér elskið mig — segið mér þá, hvort
þér viljið voga öllu — meiru en yður grunar,
fyrir þann mann, sem þér elskið? Viijið þér
— nei, eg vil ekki1 spyrja yður um það núna, en
á morgun. Farið þér Conftanoe og látið
mig- einan með þeim illu öndum, sem halda mér
eins og fanga, og yfirgefa mig aldrei.”
Oonstance byrgði andiitið með höndunum
og yfirgaf hann með hægð og ofurlítið reikandi.
Hún þreifaði sig áfram til heíbergis síns
eins og í draumi.
Hún hné niður á rúmið stynjandi, og reyndi
að hugsa — að raða þessum viðburðum niður
og gera sér grein fyrir hvað skeð hefði.
Ilvaða leyndarmál hvíldi yfir liðinni æfi
greifans, sem kom honum til að taka á móti
þesum manni og múta honum; Iþví múta var það,
það játaði hann isjálfur.
Var það hugsanleKt að hann hefði gert sig
sekan um glæp, og að meðvitundinn um hann,
kom honum til að álíta, að hann væri í valdi
þessa manns.
Þó að Mkurnar bentu 'á þetta, hrinti Oon-
stauce þessari hugsun frá sér. Hún var ekki
fær um að gagnrýna þetta, því enn þlá ómuðu
Ihin ástríku orð greifans fyrir eyrum hennar,
sem fundu enduróm í hennar eigin huga, þau,
orð, sem söæðu henni frá ást hans. En hver
v ar hún, að hún skyldi hlusta á þessa viður-
kenningu ? Hún var fátæk oig af láKum ættum.
það var ekkert vit í því, að hún skyldi vera
elskuð af, og sjálf elska aðalsmann eins og
greifann — þenna volduga markgreifa af
Brakespeare. Og þó, — og þó.—’ ’
And'lega og líkamlega úttauguð, hné hún
aftur á bak á koddann ag sofnaði.
Oontance vaknaði við það, að barið var að
dyrum. Hún hélt að þetta-------------væri —
þernan hennar og stóð upp, en hún sá að þetta
var um dagrenningu. Þegar hún hlustaði,
heyrði hún enga hreyfingu í húsinu.
Nú var aftur barið.
Constance gekk að dyrunum og spurði hver
þar væri.
“Það er eg,” svaraði Ruth. “Gerið svo
vel að Ijúka upp. Eg þarf að tala við yður.” *
Constance hikaði dálítið, en opnaði svo
dyrnar.
Ruth gekk inn, lokað dyrunum á eftir sér
og horifði fast á Constance. Andlit hennar
var fölt og dimmir skuggar undir augunum,
sem báru vott um niðurbælda reiði.
“Það var gott að þér lukuð upp, annars
2>efði eg brotist inn,” sa.gði hún. “Hvað
hafið þér svo að segja?”
“Hvað eg hefi að segja?” endurtók Con-
stance og horfði á hana.
“Já, endurtakið ekki orð mín, tíminn er
naumur. Eg er ekki komin hingað til að
þræta við yður. Það er niðrun fyrir mig, að
eg er neydd til að tala við yður.”
“Niðrun endurtók Constance. Við hvað
eigið þér?”
Ruth benti fyrst á rúmið og svo á morgun-
kjólinn hennar.
‘Þér hafið ekki verið í rúminu í nótt og
þér eruð í öllum fötunum. Hvers vegna?”
Constance ætlaði að tala, en þá datt henni
í hug, að eitt vanhugsað orð gæti komið upp um
samfundi greifans við manninn, sem hann mút-
aði. Hún sagði því ekkert.
“Eg skil.” hvæsti Ruth. “Það er hyggi-
legast af yður að svara engu, því hin allra læ-
vístasta lýgi mundi ekki hjálpa yður, svívirði-
lega manneskj a. ’ ’
Það fór hryllingur um Constance.
“Já, svívirðileg!” endurtók Ruth með á-
híerzlu. ’ “Engin nema hin svívirðilgasta
stúlka, mundi haga sér eins og þér haífið gert.
Gat yður dottið í hug að samfundur yðar við
greifann gæti átt sér stað, án þess það yrði
oppvíst. Þér gleymduð því að herbergi mitt.
er uppi yfir salnum, þar sem þér mæltuð honum
mót. ’ ’
Oonstance hopaði á hæl.
Ruth hló og sagði: “Þér eruð ágœt leik-
mey, það sá eg strax. Þér eigið nú ekki við
elskulegan mann að tala, ungfrxi Graham,
heldur við stúlku, sem þekkir vður og hatar
Constance stundi.
‘ ‘ Eg efast ekkert xun að ]>ér vildum neia því,
að þér hefðuð farið úr herbergi yðar á þessum
tíma nætur til að mæta greifanum.”
“pa? er ósatt, sagíSi Constance.
“Eg trúi yður ekki,” sagði Rutli. “Eg
heyrði rödd hans og yðar, og eg sá yður líka
koma upp.”
Constance huldi andlitið með höndunum.
Ruth stappaði fætinum í gólfið. “Eg
sávður! Eg siá yður!” fullyrti hún. “Það
L* i£* timbur, fjalviður af öllum
Rr VOlUbirgOir tegundum, geirettur og als-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumaetíð glaðii
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
- — ----------Umltod —------------
HENRY AVE. EAST - WINNIREG
Phone A-6275 K O L Phone A-6275
Drumheller Lethbrldge Saunders Creek American Hard Vér beiðumst aðeins að þér reynið oss með eina pöntun og erum vér þá vissir um framhald á verzlun yðar.
JAMES RESE 3(11 Fnrlprtnn Rld&r. >
Phone A-6275 Aðal augnamið vort, fyrst og síðaist og alt af er ánægðir akiftavinir. Phone A-6275
KOLJ KOLT
vér seljum allar tegundir af
KOLUM
Hörðum og linum. Beztu tegund af
DRUMHELLER KOLUM
sem þakkjast á markaðinum. Pantauir afgreiddar fljótt
Thos. Jackson & Sons
Skrifstofa 370 Colony St. - Símar: B 62-63 1795
er gagn.slaust að neita staðreyndinni. Og eg
er nú komin til að tala við yður um þetta. Ef
þér eruð fær um að segja eitt satt orð, segið mér
þá um hvað þið töluðuð. ’ ’
Constance lét hendurnar siíga og horfði í
augu grömu stúlkunnar með sinum reiðiblik-
audi augum.
“Eg vil heldur deyja,” svaraði hún.
“Þér segið satt,” hvæsti Ruth. „Það var
o fmikið að heimta af yður. Þér eruð sjjálfar
ekki nógxi blygðunarlausar til að endurtaka það
fyrir saklausri stúlku. — En má eg svo spyrja
hvað þér ætltö að gera? Hver áfonm yðar
cru?”
“Hvaða áiform eg hefi?” endurtók Con-
stance lágt.
“.Tíá, yður hefir gengið vel, alt að þessum
degi. Én nú — þegar þér hafið verið svo
hepnar, að tæla. ránfeng yðar í gildru, hvað
ætlið þér þá að gera? Þér ímyndið yður má-
ske, að engar hindranir séu á milli yðar og
Brakespeare aðalskórónu. Heimskingi! Ilald-
ið þór að greifinn ætli að giftast yður? Þér
þekkið hann ekki nógu vel, ungfrú Graham.
Hann að giftast yður — yður!”
Húu horfði á öonstance með ósegjanlegri
fyrirlitningu og sagði svo: “Hve heims*kan
sem þér álítið greifann vera, er hann þó ekki
nógu heimskur til þe-ss að giftast ungri stú'lku,
sem samþykkir að eiga leynifundi með honum
í hans eigin húsi um miðja nótt.”
Fyrst var Constance mállaus, svo lyfti hún
hendinni, benti á dymar og sagði: “Fanð
]>ér út úr mínu herbergi, 'lafði Ruth.”
En Rutli stóð kyr og horfði á Ihana.
“Eg vissi að þér munduð segja þetta, en
þér munuð hrátt Ibreyta um skoðun gagnvart
inér. Ef eg hlýddi skipun yðar, vitið þér þá
hvað eg mundi gera? Já, eg færi beint til
greifainnunnar, og segði henni hvað fyrir hefði
komið.”
“Farið þér,” sagði Constance skipandi.
En þar eð hún sá afleiðingarnar af þessu, varð
hún óákveðin. Því, hvað gat hún sagt grexfa-
innunni, sem ekki opinberaði leyndarmál
greifans?

“Eins og þér sjáið, eigið þér enga björg-
unarvon,” sagði lnxn. ‘,Og.það var heldur
ekki áform mitt, að svo skyldi vera. Þér
eruð í mínu valdi, ungfríi Graham, og eg ætla að
ráða yfir yður. Takið eftir þvi sem eg segi.
Eg vil að þér yfirgefið kastalann áður kiukku-
stund er liðin.”
Constance hi'ökk við.
“Ó, eg skil; þér treystið því að hann varð-
veiti yður,” sagði Ruth með háðsfbrosi. “En
eg skal segja vður, að hann fór úr húsinu um
byrjun dagrenningar, og kemur ekki aftur fyr
en seint í kvöld eða nótt. Ef þér gerið eins og
eg segi, getið þér farið héðan án þess að vekja
hávaða eða hnevksli, en annars----”
Lalfði Rutli þagnaði.