Lögberg - 02.03.1922, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 2. MARZ 1922.
I
a -nMninmniimHfflmimmHmiimuiunHnmHnBnnniinniimiRniiiniHuunniniiHiUÞ-
Sérstök deild í blaðinu
rx«i imiHBa
SOLSKIN
'iiinuuiH
Fyrir börn og unglingai
RwUHIUaiHUUHIIIIBlBIHIIUBIIUaiHUUBlHIHIHI
Traust og skylda.
Saga eftir P. E. Benzon.
Þýdd fyrir Heimilisb. af Árna Jóhannssyni.
(Framh.)
Miállrómtir hennar var orðinn óvingjarnlegur
og hún horfði á komumann hvössum augum, eins
og- hún ætlaðist til að hann færi leiðar sinnar. En
hann hreyfði sig ekki. Og rödd hans bar vott um
góða samvizku, er hann spurði, ó hverju hún
bygði það, að hann hefði bakað manni hennar
sorg.
“Hann liafði svo oft talað um þennan fanga”
svaraði hún, “—já, það voruð þér; mér er sem eg
heyri hann enn nefna nafnið yðar. Hann talaði
svo ástúðlega um yður og bar til yðar gott traust,
því að þér höfðuð verið honum til gleði, alt til
þeirrar stundar, er þér brutust út úr fangelsinu.
En eftir þann dag mintist hann aldrei á yður. Og
eg forðaðist líka að vekja máls á yður við liann,
því að eg vissi liversu hann liarmaði það, að þér
höf'ðuð skbtið yður undan yðar ákveðnu hegn-
ingu. — Honum varð jafnan tíðrætt um þá fanga,
sem honuni auðnaðist að liðsinna; vináttu-sam-
böndin héldust, þó að vegirnir skildust, og stund-
um heimsóttu þeir hann. Þér voruð sá eini, sem
liann mintist aldrei ó, og því var eg búinn að
gleyma nafninu yðar. — Og þó hafði hann þakk-
að guði innilegar fyrir yður, en nokkurn annan.”
Ummæli hennar höfðu ekki þau áhrif á hann,
sem hún háfði búist við. Það leit miklu fremur
út fyrir, að þau væru lionum hugþekk. Hann
samsinti því, sem hún sagði, eins og það væri
honum kunnugt fyrirfram.
“Yður skjótlast, frú,” mælti hann. “Já,
séra Groth var tryggur vinur vina sinna Mér
gleymdi hann aldrei; eg hefi fengið frá honum
mörg bréf ó þessum mörgu liðnu árum. Hið sein-
asta fékk eg nú fyrir tæpu missiri.” ’ )
“Þér! Og þó nefndi hann yður aldrei á
nafn.”
‘ ‘ Eg þykist vita hvers vegna hann hefir lótið
það ógert,” svaraði hann. “Má eg skýra yður
frá ástæðunum eins og þær voruf ”
“Já, segið mér alt saman,” Hún átti bágt með
að sitja róleg; henni gramdist það, að þessi ó-
kunni maður skyldi hafa át£ leyndarmál við mann-
inn hennar, — eitthvað, sem hún hafði ekki mátt
vita um. Þetta kom henni svo óvænt. Sorg henn-
ar ha'fði sefast við umhugsun þess, að hiafa borið
með honum blítt og strítt; en nú fanst henni sem
hún væri svift þeirri huggun. Hann hafði þá í
raun og veru e.kki trúað henni fyrir öllu.
“Þannig megið iþér ekki hugsa, frú. Séra
Grotfa vissi vei hvað hann gerði, og liann lét hall-
maeJi annara engu ráða um gerðir sínar.”
“Hvað eigið þér við? Eg hvgg að cnginn
hafi haft óstæðu til að hal'lmæla manninum mín-
um. ’ ’ j
“Það er einmitt það, sem eg segi. Og nú
vildi eg mega skýra það nánar fyrir yður. Séra
Groth hafði til að bera óvenju-mikinn mannkær-
leik. Hann leit ekki með lítilsvirðingu til fang-
anna; hann ól og örvaði sómatilfinningu þeirra.
Fyrir því varð liann auðvitað oft fyrir vonbrigð-
um; því að þeir meun eru tid í fangelsum, eins og
utan þeirra, er enga sómati'lfinningu hafa. ' En
þetta er nú samt áem áður rétta leiðin. Hann afl-
aði ,sér trausts. Þegar í fyrsti skifti, er hann
kom í klefann til mín, kallaði hann mig Junggren,
og það þótti mér svo vænt um. Aðrir nefndu mig
aldrei annað en “nr. 76”, en hann ávai'paði mig
réttu nafni. Og svo augnatillitið, sem ómögulegt
var undan að víkja. Eg var sem sé stór-hreykinn
af því, sem eg hafði aðhafst, svo að það var ekki
um að tala, að eg iðraðist þess. Hann leið afar-
mikla önn mín vegna — það gerði hann — en
aldrei lét hann hugfallast. Jó, það væri löng
saga, og' eg mundi naumast geta ,sagt hana, þótt
eg reyndi; því að maður skilur það ekki sjálfur,
livernig það atvikast, er manni verður algert hug-
hvarf, svo að maður fyrirdæmir það, sem áður
þótti 'sæmd að. — Hann leiddi mig til iðrunar, og
eg dirfðist að vona, að syndir mínar væru mér
fyrirgefnar. Og guð héfir þá ekki heldur slept
af mér hendinni síðan.”
Nú—, en það var ekki aðallega þetta, sem eg
ætlaði að skýra yður frá.
Það var svb undarlegt, að eftir að eg öðlað-
ist frið við Guð, varð fangelsisvistin mér miklu
óbærilegri en áður. Nú skildi eg tilgang hegning-
arinnar; hún var mér nauðsynleg, til þess að eg
gæti orðið að öðrum og betri manni. En að vera
að halda mér í fangelsi eftir að Guð hafði fyrir-
gefið mér, það fanst mér algerlega ótilhlýðilegt.
Prsturinn samdi fyrir mig umsókn um, að hegn-
ingartíminn yrði stjdtur. Því var neitað. Eg
gat ekki haldist við. Það getur enginn ímyndað
•sér, hve órólegur eg var, nema sá, isom sjálfur
hdfir setið- innibyrgður í fangelsi. Dag og nótt
braut eg heilann um það, hvernig eg gæti komist
burtu; en mér virtust öll sund lokuð. Enginn
vissi yfir hverju eg bjó; eg var taílinn spakur og
viðfangsgóður fangi, einkum eftir hina áorðnu
^llgarfars-íbreytingu.
En isvo opnaðist mér leiðin — svo að segja
iyrirhafnarlaust. Það var haustkvöld, um klukk-
an sjö. Niðamyrkur oig ægilegt óveður. Það var
verið að kalka klefann minn, svo að eg hafði verið
fluttur í annað herbergi. Það var auðsjáanlega
ekki fangaklefi; stór stofa, með breiðum glugg-
um og gisnir og grannir járnrimlar fyrir, sem
auðvelt var að beygja. Þetta varð mér alt ljóst
í sömu svipan, er fangævörðurinn var genginn
burtu frá mér. Eg hafði varla eirð til að bíða unz
dimt væri orðið. Þá skyldi annað hvort hrökkva
eða stökkva. Það var eins og alt væri búið í hag-
inn fyrir mig. Þrumuleiðarinn lá rétt niður með
glugganum. Á honum rendi eg mér niður og náði
fótfestu á dyraboga, sem lá yfir að húsþaki, nokkr-
um álnum neðan við múrbrúnina. Það var kol-
niða myrkur, og eg óvenju vöðvastæltur það
kvö>ld. Eg veit ekki hvernig eg komst af þakinu
og upp á múrinn. En þaðan var ekki nema eitt
stökk niður á götuna. Myrkrið huldi hættuna —
og eg kom'st niður heilu og höldnu. Eg' var sann-
færður um, að Guð hafði leitt mi'g út úr fangels-
inu, og eg er enn þeirrar skoðunar.
Nú stóð eg þarna á götunni — í fangabún-
ingnum. Ef nokkur sæi mig, yrði eg umsvifalaust
tekinn. Engan einasta mann þekti eg í borginni,
nema prestinn. Eg 'hafði ekki hugsað til hans áð-
ur; nú fanst mér það eins og sjálfsagður hlutur,
að eg yrði að leita hans aðstoðar. Eg vissi, að
hann bjó í þriðja húsi til vinstri handar við fang-
elsið; það hafði hann einu sinni sagt mér, er hann
fór heim að sækja l)ók, sem hann vildi fá mig til
að lesa.
Eg fór heim í húsið, fann nafn hans þar á
liurð, slökti gasljósið og hringdi dyrabjöllunni—
í Guðs nafni. Vinntíkonan fór með mig inn í
þessa stofu og bað mig að bíða, presturinn kæmi
strax.
Alt hafði gengið að óskum. Það var dimt,
bæði í ganginum og stofunni. Það voru ekki liðn-
ar fimm mínútur síðan eg tróð mér út á milli, járn-
rimlanna, og nú var eg kominn hingað. Eg var
móður, og eg hjartað sló svo hart, að eg heyrði
•slögin. En mér fanst eg þegar vera kominn í
örugga hafn.
“Hver er þar?” spurði hann, meÖan hann
var að setja ljóshjálminn á lampann; enn hafði
hann ekki litið á mig.
Eg hefi víst ekki svarað 'hónum, því að hann
tók lampann og lýsti framan í mig. Hann hrökk
aftur á bak, er hann þekti mig; eg heyrði glamra
í hjálminum, svo skjálfhentur var hann.
“Hvernig eruð þér kominn hingað?”
“Það veit eg varla sjálfur,” svaraði eg, “en
hér er eg. Eg fór rakleitt heim til yðar, því að eg
þekki engan annan, er geti hjálpað mér að kom-
ast burtu.”
“Og það haldið þér, að eg muni gera!” Hann
setti lampann frá 'sér og varpaði sér niður á stól.
“Þér hljótið að vera orðinn vitstola, Junggren.
Er yður það ljóst, ilwers þér krefjist af mér?”
“Eg bið yður ekki annars en þess, að þér
gefið mér einhverja fatagarma að fara í. Ferð-
inni til landamæranna og varðmönnunum þar ætla
eg sjálfur að sjá fyrir. Eg gæti aldrei fengið
betri nótt en þessa.”
“Þér skiljið mig efcki, Junggren. Þér heimt-
ið að eg rjúifi embættisskyldu mína. Þér hefðuð
alveg eins vel getað farið til umsjónarmanns fang-
eteisins og beðið hann að lijálpa yður til að
strjúka.”
“Til hans ber eg ekkert traust, herra prest-
ur.”
Þá brá fyrir brosi á andliti prestsins. En
það hvarf jafnskjótt aftur. Sannarlega var mér
annað í hug, en að gera að gamni mínu; öll mín
von var aÖ engu orðin. Mér fanst sem eg befði
rekið mig á ókleifan farai’tálma, svo hai'ðlegt var
augnaráð hans, er hann horfði á mig.
Eg sletti mér niður á stól og þorði varla að
líta á liann; en 'hann horfði stöðugt á mig.
“Setjið yður niður,” mælti hann.
‘ ‘ Traust, segið þér. En sjáið þér það ekki, að
það eruð þér, sem hafið herfilega misbeitt því
trauisti, sem eg bar til yðar?”
“Eg minnist ekki að hafa nokkru sinni lofað
prestinum því að eg skyldi ekki reyna að strjúka,”
svaraði eg.
En hann sat við sinn keip. “Eg bar traust
til yðar, Junggren; eg hélt að þér væruð búinn að
gagnskoða málstað yðar og viðurkenduð, að refs-
ing yðar væri makleg.”
“Presturinn má ekki reiðast mér,” mælti eg,
“en eg hélt, að Guð á himnum kærði sig ekki um
það, að mér væri haldið lengur, þar sem hann hef-
ir þegar náð að snúa mér á þann veg, sem hann
vildi. Eg er líka þeirrar trúar, að eg geti þjónað
honum betur út á meðal manna, en inni í fanga-
klefanum.”
Nú hugsaði hann sig um. “Junggren,”
mœlti hann svo, “þér hiljótið að vita það, að eg er
ekki skipaður embættismaður við fangelsið til
þess að liðsinna föngum til að strjúka. Það er
þvrt á móti bein skylda mín, að láta handsama
yður aftur.”
“Það gerir presturinn ékki.”
“Hvers vegna komuð þér til mín Junggren?
Eg hvorki má né get hjálpað yður.”
“Ja — þá verð eg að biðja prestinn að af-
saka, að eg hefi bakað yður þessi óþægindi. Það
liggur þá ekkert annað fyrir mér, en að knýja á
fangeisisdyrnar aftur, því að í þessum búningi
kemst eg hvergi, — jafravel þótt eg slyppi yfir
landamærin. Og að «tela — það get eg ekki.”
Hann gekk fram og aftur um stofuna, mjög
órólegur. Loks nam hann staðar við gluggann og
studdi enninu við í-úðuna. Mér fór að verða það
Ijóst, að hann vildi feginn hjálpa mér, en gat það
ekki vegna stöðu sinnar, nema að heiður hans
væri í veði.
Eg heyrði, að hann mælti eitthvað fyrir
munni sér; hann var víst að biðja Guð aðstoðar.
Nei, eg mátti ekki freista hans. “Jæja, eg
vona að presturinn sé mér efcki reiður,” mælti eg.
Eg stóð rétt fyrir aftan hann.
Hann sneri sér við. Yfirbragð hans bar vott
um mikla geðshræringu. “Hvað ætlið þér fyrir
yður?” spurði hann.
“Eg ætla að fara.”
“Nei, nei, farið ekki.” Hann gekk snögf að
dyrunum, þar sem hann hafði komið inn, og lauk
upp. “Lovísa” kallaði hann; en í sama bili
nniimiiiHiii
HlllKBIHIillHlillH'.BliilBIH'jl'Bl?
lagði hann hurðina aftur og sagði við sjálfan sig:
“Nei, til þess hefi eg engan rétt.”
Eg heyrði að hurð var opnuð þar innan, en
eg fékk ekki að sjá yður, frú, því að presturinn
fór á móti yður og eg heyrði hann segja, að erind-
ið lrefði ekkert verið—hann þyrfti yðar ekki. Já,
það er ekki von að þér munið éftir Iþessu ,því að
nú eru tuttugu ár síðan. Þér vissuð það ekki,
að inni í stofu prestsins stóð ólánsmaður, sem ekki
átti annars úrkosti, en að leita aftur á náðir fang-
elsisins. ”
‘Haldið þér, að þér hefðuð'farið þangað aft-
ur?” spurði frú Grotih; hún hafði ekki haft af
honum augun meðan hann talaði.
“Það var áform mitt,” svaraði hann, “því
að eg sá hve illa honum leið. En það fór sem sé
á annan veg.
Unnið með- brosi.
Eftir Moody.
Það var árið 1872 einn sunnudag fyrir há-
degi, að prestur ndkkur í Lundúnum sagði við
miig: Gefið gaum að fjölskyldu þeirri, sem sit-
ur á ’fremstu bekkjunum, svo skal eg segja yður
dálítið um haná, þegar við komum heim. — Þeg-
ar við vorum heim komnir, og eg hafði mint hann
á loforðið, sagði hann: “öll fjölskyldan, sem eg
benti yður á, er unnin með brosi.” — “Hvemig
þá?” spurði eg. Hann sagði mér þá smásögu
þessa:
“Þegar eg eitt sinn gökk niður á strætið, sá
eg litla stúlku í glugga einum. Hún brosti, og eg
brosti líka, og svo kinfcuðum við kolli hvort til
annars. Leið mín lá á bverjum sunnudagsmiorgni
fram hjó húsi þessu. I næsta skifti, sem eg fór
um og leit inn um gluggann, voru þar tvö börn í
glugganum á sama tíma sem hið jfyrra sinnið.
Auðsjáanlega áttu þau von á mér. En það fór
alveg sem fyr, eg brosti og þau brostu, og svo
kinkuðum við kolli hvort til annars. Svona gekk
það hvern sunnudagsmorguninn eftir annan, að
því viðbættu, að einlægt fjölguðu börnin í glugg-
anum. En síðast, iþegar eg átti þar leið um, sá
eg konu standa þar hjá þeim. Nú vissi eg varla
hvað eg ætti að gera. Málið fór heldur en ekki
að vandast fyrir mér. Eg þóttist vita, að það
yrði talsverð vonbrigði fyrir börnin, að fá ekki
brosið og kollakinkið.—En konan? Hvað skyldi
hún hugsa,? Það var nú meira vandamálið. —
En börnin áttu ekki að verða fyrir neinum von-
brigðum. — Eg réð það því af, að brosa framan
í þau öll, og 'kinka kolli til þeirra allra, og fá það
svo borgað í sama varningi.
Móðirin gat af ýmsum ástæðum ráðið, að eg
mundi vera prestur, bæði af því eg fór þarna um
reglulega á sama tíma á hverjum sunnudags-
morgni, og þá ekki sízt af iþví, að eg bar biblíuna
með mér.
Næsta sunnudag kom allur iliópurinn á eftir
mér, og fengu nú fulla sönnun fyrir Iþví, að eg
væri prestur. Þau ’heyrðu mig prédika. Og þeim
fanst, að það væri svo dæmalaust gott og fallegt,
sem eg prédikaði, og sögðu foreldrum sínum,' að
þau mættu ekki annað en að koma pieð þeim til að
hlusta á mig. — Þegar prestur er góður og vin-
gjarnlegur við barn, þá heldur það að hann pré-
diki ljómandi vel. — En hvað vinahótin greiða
vel veginn að hjörtunum! — En eg slkal ekki orð-
lengja þetta moira en að láta þess getið, að fað-
irinn, móðirin og börnin fimm fundu öll veginn
til frelsarans, og tilheyra nú öll vorum söfnuði.”
Unninn fyrir Jesúm með brosi! Hugsaðu
dálítið um það. — Vér verðum að kosta kapps urn
að nó hrukkunum af ennum vorum, og láta sjást
bros á andlitum vorum.
SMÁVEGIS.
tJr Eðlilegur galdur.)
Professional Cards
DR.B J.BRANDSON
701 Olndsay Buildina
Phone A 70*7
Office ttniar: 2—3
Hetmlli: 776 Vlotor St.
*»hone: A 7122
Winnipeg, Man.
Dr. O. BJORNSON
701 IJmlsay Buildlng
Offioe Phone: 7067
Offfice ttnmr: 2—3
Heimili: 764 Viotor St.
Telephone: A 7í>86
Winnlpeg, Man.
n
DR. B. H. OLSON
701 Lindsay Bldg.
Ofílce: A 7067.
ViStalflthni: 11—12 o* L—b.30
10 Thelma Apts., Homi Street.
Phone: Sheb. 5811.
WINNIPBQ, MAN.
Thos. H. Johnson
og
Hjalmar A. Bergman
telenxkir jögtracDaigar
Skrifatofa Room 811 MoArthur
Bullding, Portage Ave.
P. O. Box 1666
Phones: A6849 og 621*
W. J. IJNDAI, & OO.
W. J. Llndal. J. H. Ldndal
B. StefAnsson.
tiögfræSmgar
1207 Union Trust Bldg. Winnipe*
P&. er einnig aC finna & eftirfylgj-
andi tfmum og stöBum:
Lundar — & hverjum mlövikudegi.
Riverton—Fyrsta og þriBJa
þrlöjudag hvers mánatiar
Gii vli—Fyrsta og þrltSJa mií-
vikudag hvers mAnaöar
Dr. J. 0. FOSS,
Íslenzkur læknir
Cavalier, N.-Dak.
Dr- J. Stefánsson
600 Sterling Bank
Stundar augna, eyrna, nef og
kverkasjúkdóma. Er aS hitta
kl. 10-12 f.h. og 8-5 e.h.
Tals. A3521. Heimili 627 Mc-
Millan Ave. Tals. F 2691
Dr. M.B. Halldorson
461 Boyd Bnllding
Cor. Portage Ave. og Bdmonton
Btundar ■érstaklsga berklasýkl
og aBra lungnaajdkdðma. Br at)
flnna 6 •krlfatofunnl kl. 11—
11 f.m. og kl. 1—4 c.m. Skrlt-
stofu tals. A 3521. Heimili 46
Alloway Ave. Talaiml: Shar-
brook 1151
DR. K. J. AUSTMANN
810 Sterling Bank Bldg.
Cor. Portage og Smith.
Phone A 2737
Viðtalatími 4—6 og 7—9 e.h.
Heimili að 469 Simcoe St.
Phone Sh. 2768
DR. A. BLONDAL
818 Somerset Bldg.
Stundar sérstaklega kvenna og
barna sjúkdóma.
Er að hitta frá kl. 10—12 f. h.
3 til 5 e. h.
Talsími A 4927
Heimili Ste. 10 Vingolf Apts.
Sími B. 7673
asaBasacssasssegsasasasax^Ksasasasaagsa:
Arni Anderson,
ísl. lögmaðnr
í félagi við E. P. Garland
Skrifstofa: 801 Electric
way Chambers.
Telephone A 2197
ARNI G. EGGERTSSON,
tslenzkur lögfræðingur.
Hefir rétt til að flytja mál baði
í Manitoba og Sarkatohewan.
Skrifstofa: Wynyaro, Saak.
Phone: Garry 2616
JenkinsShoeCo.
639 Notre Dame
Avenue
Vér leggjum aérstaka Aherxlu é aB
selja meíöl eftir forskrlftum laekna.
Hin bestu lyf. sem hsegt er aB 66,
eru notuB elngöngu. Pegar þér komlB
meö forskrlftina til vor, megiB ►ér
vera vias um fft rétt þatS sem Iseknir-
inn tekur til.
COIjOIjECGH * oo
Notre Dame Ave. og Sherbrooke M.
Phonee N 7659—7659
Glftingalyfisbréf eeld
A. S. Bardal
842 Sherbrooke St.
Sclur líkkistui og annaet um útfarir.
AUur útbúnaður aé bezti. Ennfrem-
ur aelur hann al.konar minnievarða
og legateina.
Skrifst. talsimi
Heimilis talsinii
N 6.08
N 6607
Að skrifa stafi innan í egg.
Fyrst þarf að búa til blek úr blekberjum,
álúni og ediki, jafnt af hverju, og skrifa með því
utan á eg'gskurnið stafi 'þá eður orð, sem sjást
eiga innan í egginu; síðan er eggið lagt í sólar-
liita og látið þorna sem bezt, og að því búnu er
það harðsoðið í söltu vatni, við hivað allir staf-
irnir hverfa. Vilji einhver senda kunningja sín-
um egg þannig út búið, þarf sá er eggið er sent,
ekki annað en brjóta skurnið utan af þvi; getur
hann þá vel lesið letrið, sem þá sést utan á himn-
nnni, sem er iunan undir skurainu, eða þá utan
á flókanum.—Nokkrir brúfca iþá aðferð, að strjúka
volgu vaxi nofckuð þykku utan á eggið, skrifa svo
á það með hvössum steinstíl og hella svo ediki í
stafamótin, en í því Ihafa óður átt að ligg.ja blek-
ber tímakorn; með þessu á að láta eggið liggja
nokkra stund áður en það er soðið. Með þessu
móti sést einnig til stafanna innau undir skum-
inu, þegar það er brotið utan af.
M
Að skrifa mynair eða bókstafi sem lýsa
í myrkri.
Maður þarf að kaupa í lyfjabúðinni dálítið
af phosphor, (sem málfræðingar nefna ljósbera);
ef skrifa á hvert heldur rósir, myndir eða stafi,
þarf helzt að velja' sér dökkleitan pappír, og
liengja hann strax sem búið er að sikrifa á hann í
dimt hús, hvar þá sést glögt alt hvað á hann hefir
verið skrifað eða pentuð; ef blásið er á hann,
hverfur letrið um stund, en skýrist smásaman aft-
ur; fari það þegar stund líður að fölna, þarf ekkjj
annað en nudda það með hreinni hendinni, sýnist
þei eins og lítifl hvítur rey'kur eða ljósgufa eimi
af þvn. — Með þessu sama efni getur maður gjört
sig mjög óttalegan, ef hann t. a. m. pentar hend-
ur, andlit eða klæðnað sinn með því og sýnir sig
svo í myrkri.
J. G. SNÆDAL,.
TANNLŒKNIR
614 Somerset Block
Cor. Portage Ave. *g Donald Stre.t
TaUfml:. A 888»
DR. J. OLSON
Tannlæknir
6C2 Sterling Bank Bldg.
. Talsími A 3521
Heimili: Tals. Sh. 3217
Vér geymum reiðhjól yfir t«4-
urinn og gerum þau eins og ný,
ef þess er óskað. Allar tegund-
ir af skautum búnar til sanu
kvæmt pöntun. Áreiðaniefft
verk. Lipur afgreiðsla.
EMPIRE CYCLE, CO.
641Notre D&me Ave.
JOSEPH TAVLOR
LÖGTAK8MAÐUK
liniinllia-'lala.: Bt. John 184.
8krl(atofa-TBta.: Main 7978
Tekur lögtakl baeCl húaaletguakuidlx.
v.Cakuldlr, vlxlaakuldlr. AígrelClr »M
aetn aö lögum íytur.
Hkrlfstofa. «K6 Ma«n
V erkatofn Tale.:
A 6886
Heun. Tau.:
A «384
G. L. Stephenson
PLUMBER
AlbiLonar imfmaffiMAhöld, avo aetn
atraujám vfrm, allar tegöDéir al
glöeum o« aflnka (betteria).
VERKSTOFi: 676 HOME STIEET
Giftinga 02 i i /
Jarðarfara- 0*°m
með litlum fyrirvara
Birch blómsali
616 Portage Ave. Tal*. 7Z0
ST JOHN 2 RING 3
ROBINSON’S BLÖMA-DEILD
Ný blóm koma inn daffteffa. GMB-
ingar og hátóöablóm sértaMoff*.
Útfararblóm búin mo<5 (Uttue
fyrirvara. AUs konar blóna Off frr
á vÍASum tima. —í.leaiaká tOiaB i
búSinni.
Mrs. Revatzes rá&akena
Sunnud. tals. A62M
J. J. Swanson & Co.
Verzla með laateignir. Sjá ur
leign á Kúaum. Annast lán ».
eldaébyrgSir o. H.
Mt Parb Balkllng
nxmtm A e*4*—A Mié
Sími: A4153 tsl. Myndastofa
WALTER’S PHOTO STUDIO
Kristín Bjarnason eigandi
Næst við Lyceum leikhúsiC
290 Portage Avp