Lögberg - 02.03.1922, Blaðsíða 6

3!s. ð
LÖOBESG, FTMTUDAGINN 2. MARZ 1922.
Stolna leyndarmálið.
“Nei, eg — eg 'vil efcki llieyra meira af
l>essu tali yðar,” svaraði hún. “Eins og eg
fyrir löngu síðan sagði yður, 'hr. Fenton, er
mér ómögulegt að endurgjalda itilfinningar
yðar. Ef yður þykir að einhverju leyti vænt
um mig, verðið þér að sýna ’það með því að
yfirgefa mig nú. ”
Hann stóð og horfði á hana, meðan hann
dró andann með erfiðleikum.
“Gætið þess hvað það er, sem þér neitið,
Fonstance,” sagði hann ísm^ygilega. “Þér
eruð fullþroskuð stúlka, nú — ekki óreyndur
unglingur. Þér hafið reynt nokkuð af ógæfu
<>g mótlæti lífsins. Þér hafið haft mikið við
að stríða — ekki átt neina viðfeldna æfi hin^-
að til. Komið til mín—verðið koan mín—,
þá skal eg gera líf yðar fyrirhafnarlaust og
ánægjulegt. Þér getið ekki heðið mig um neitt,
sem eg skal ekki með mestu ánægju veita
yður.”
Hann leit í kring um sig í herberginu og
bætti við: “Hugsið yður! 1 skiftum fvrir
þessa fátækt og óhreinindi, bvð eg yður stöðu
meðal hinna efstu í mannfélaginu.”
Constance ljrfti höfði meðinu með sæmd.
“Þér segið, að þér þekkið mig,” sagði
hún með sárri gremju, “og samt hvetjið þér
mig til að selja sjálfa mig. Segið þér ekki
cinu orði meira. Þó eg væri eins ágjörn og
þér álítið mig vera, er eg þó ekki að öllu leyti
svift allri sómatilfinningu. ”
ósjáífrátt, máske án þess hún \dssi það,
varð 'henni Jitið á blaðastaflann, sem hún hafði
rnnið við með svo miklu kappi.
Það leit út fyrir, að ‘hann skildi hana
ekki, en á næstu sekúndu lék bros um varir
hans.
Hún leit á bann með ákveðinni tilfinningu
um, að eitthvað öfugt væri nú á ferð.
“Þér höfðuð þá engan grun um, að hern-
aðarkænska ætti sér stað hérF’ spurði hann og
benti á blöðin.
Hún leit af þeian og á hann.
“Hvað—hvað meinið þér?” stamaði hún.
“Þér skiljið það þá ekki enn þá?” svaraði
liann. “Getið þér ekki gizkað á að það var
eg, sem sendi manninn til yðar, með þetta
falska tilboð?”
Hún hné niður á stólinn og huldi andlitið
með höndunum.
Hann hraðaði sér til hennar, og horfði
undrandi og dálítið iðrandi á örvilnanina, sem
framkoma hennar lét í ljós.
“Constance,” sagði hann í bænarróm.
“Fjrrirgefið mér! Eg gerði þetta fyrst og
fremst til þess, að geta haft yður í nánd við mig.
Svo vildi eg einnig hlífa vður við þeim von-
brigðum, sem margar manneskjur verði fyrir,
cr halda að auðvelt sé að fá vinnu. Fyrir-
gefið mér. Það er alt saman umliðið nú.
Fyrir yður liggur ekkert erfiði eða strit. Að
eins friður og gæfa.”
Hann greip hendi hennar og bætti við um
leið: “Segið að þér viljið verða konan mín,
Constance —”
En hún reif hendi sína úr hans hendi, og
stóð snögglega upp af stólnum.
“Nei, aldrei,” svaraði hún, “ekki þó þessi
orð gætu frelsað mig frá að deyja úr 'hungri.
Eg vil heldur betla eða deyja, en að verða kon-
an yðar. Ó, hvers vegna komuð þér hingað
til mín? Þér segið að þér elskið mig, og samt
getið þér tælt mig og svikið! Þér vitið ekki
hvað ást er! Farið þér! Yfirgefið mig undir
eins!”
“Eru þetta yðar síðustu orð?” shgði hann
ofurlágt. “Eins víst og himinn er uppi yfir
okkur, eins víst og við stöndum hér, mun sá
tími koma, þegar þér verðið glaðar yfir því að
vera mín — já, glöð yfir því að heyra mér til.”
Hálfa mínútu stóð hann og horfði á hana
með þeim svip, sem greinilega sýndi ástríðuna
er í honum bjó. Svo tók hann battinn sinn
og gekk út með hægum skrefum.
15. Kapítuli.
Með lágu ópi, sem gaf í skyn hughægð
Constance, hné hún niður á legubekkinn. En
svo stóð 'hún skyndilega á fætur aftur, greip
ckrifuðu blöðin, reif þau í pjötlur og fleygði
þeim í ofninn, þar sem þau brunnu undir eins.
Nú sá hún glogt hve hjálparlaus hún var,
og vissi að þessi maður mundi aldrei láta sig
í friði, því ást hans var jafn vægðarlaus og
hatrið.
Hann hafði spæjara til að gæta hennar, sem
eflaust mundu taka eftir öUum hreyfingum
hennar. Það var óþolandi að vita sig um-
setna af þeim, en hvað átti hún að gera til að
losna frá honum?
Það íá við að hana sundlaði, og loftið í iher-
berginu fanst henni kæfandi. Hún tók hattinn
og fór út úr herberginu, sem nærvera hans
hafði gert óþolandi. Ferska, kælandi Ioftið
og manngrúinn á götunni, fanst henni vera
Paradís með ró og hvíld, meðan hún með blæj-
una fyrir andlitinu hélt áfram hugsunarlaust,
þangað til hún loksins þreytt og úttauguð, stóð
kyr og leit í kringum sig.
Án þess að vita það hélt hún ósjálfrátt til
St. James götunnar, og stóð fyrir framan einn
af þessum skrautlegu klúbbum, þaðan sem ljós-
birtan barst þangað sem hún stó.ð
Maður kom ofan tröppuna frá klúbbnum,
og leit upp og ofan götuna, Alt í einu gekk
hann hröðum skrefum til Constanee og lagði
hendina á handlegg hennar.
Það var markgreifinn.
“Constance — ungfrú Graham — eruð þér
hér, og alein?” sagði hann.
Constanoe svaraði engu.
Iíann beið fáar sekúndur, eins og hann
vissi ekki hvað hann ætti að gera. Svo fór
hann með hana til rólegs veitingalhúss, og fékk
hana til að drekka eitt glas af víni.
“Segið mér nú alt — alt, sem fyrir yður
hefir komið síðan að þér yfirgáfuð kastalann
svo skyndilega,” sagði hann með lítt duldri
óró og ákafa. “Eg get naumast trúað því,
að það séuð þér, sem sitjið þama — að eg fyr-
ir fáum mínútum síðan var næstum viti mínu
fjær af vonbrigðum yfir því, að geta ekki
fundið yður, og að nú —”
“Þér hafið þá leitað að mér?” spurði
Constance undrandi.
“Já, eg hefi leitað að yður marga daga.
Hvar hafið þér verið? Segið mér frá öllu?”
Constance stóð upp að hálfu leyti, leit
kvíðandi í kringum sig og sagði skjálfrödduð.:
“Eg get ekki verið hér, lávarður.”
Hann lagði hendi sína blíðlega á hennar
og sagði í bænarróm: “ Að eins fáeinar mín-
útur enn þá. Þér eruð enn ekki búnar að
ná sjálfstjórn yðar til fulls. Segið mér nú,
hvers vegna skrifuðuð þér ekki móður minni
eða lafði Ruth? Hvers vegna senduð þér
eklki áritun þess ættingja, sem þér hafið verið
að hlynna að allan þenna tíma? Hélduð þér
máske að okkur — að þeim — stæði alveg á
sama, hvemig yður liði og hugsuðu alls ekki
um vður?”
Constance studdi hönd undir kinn. Hún
vissi ekki hvað hún átti að segja, því hvert ein-
asta orð sem hún segði, gæti verið hættulegt.
“Þegar eg kom heirn aftur um kvöldið,”
sagði hann enn fremur,, “var mér sagt að gerð
hefðu verið boð eftir yður mjög skyndilega, og
að þér befðuð farið án þess að segja eitt orð
við nokkra manneskju aðra en lafði Ruth. Og
bún sjálf kvaðst vita mjög lítið. Hver er
orsökin til þess að þér fómð svo snögglega, án
þess að kveðja nokkra manneskju? Þér viljið
líklega segja mér það?” sagði hann alvarlegur.
“Eg — er í London, lávarður,” svmraði
■hún með erfiðisinunum. “Eg hefi ekkert að
segja, nema að eg gekk út í kvöld og viltist.
Eg verð nú strax að fara,” bætti hún við og
stóð upp.
“Þér spyrjið mig ekki að því, hvers vegna
eg hefi leitað yðar,” sagði hann, þegar þau
voru komin út á götuna, og hann lagði hand-
!egg hennar í sinn. “Eg hefi sorglega fregn
að segja yður. ’ ’
“Að segja mér?” sagði Constanee, hrædd
um að nýtt mótlæti bígri sér að höndum.
“Já,” svaraði hann. — Arol—”
Hún greip fram í fyrir hounm með lágu
liljóði, og leit á hann allæst.
“Látið mig ekki hræða yður,” sagði hann
alúðlega.
‘ ‘ Hann er ekki dáinn, en hann er mjög veik-
ur.” —
“Arol veikur! Ó, lávarður!” var alt
sem hún gat sagt.
“Já, hann varð innkulsa sama daginn og
þér fórað, og versnaði fljótlega. Hann hefir
verið og er enn þá, mjög veikur. Læknirinn
er hræddur um —” “Hann endaði ekki setn-
inguna.
“Vesalings barnið!” sagði Constance hélf-
grátandi. Arol var henni nefnilega mjög kær.
“Eg er eimnitt nýbúinn að fá símrit að
heiman, og í þ\rí er sagt, a ðhitaveikin sé á
hæsta stigi, og að hann sé enn þá meðvitundar-
laus Daginn sem hann veiktist, fór hann
strax að spyrja eftir yður, og hann hefir altaf
síðan verið að kalla á yður, og beðið yður mjög
innilega að koma til sín.”
Constanee grét, en var mjög stilt.
“Móðir mín er utan við sig af kvíða og
hræðslu,” sagði hann enn fremur. “Hún
beiddi mig um að reyna að finna yður, og biðja
yður með innilegri alúð að koma aftur til okk-
ar, ef þér með nokkru mögulegu móti getið yf-
irgefið vðar veika ættingja. En þó að hún
hefði ekki sent mig, hefði e gsamt farið að
ieita yðar. Eg kom til London fyrir fjóram
dögum síðan og hefi alt af verið að reyna að
komast eftir verastað yðar. Eg komst eftir
því, að þér höfðuð komið til böfuðstaðarins, en
svo gat eg ómögulega fengið meira að vita. 1
kvöld var1 eg að hugsa um hvað eg ætti nú að
gera. Sáuð þér ekki auglýsinguna í “Dags-
póstinum”?”
“Nei,” svaraði Constance ofur !ágt.
“Nei, það var óþarft að spyrja um þetta,
því þér h^fðuð áreiðanlega svarað — er það
ekki satt?”
“Eg hefði verið komin til hans, þó eg
hefði verið á öðrum enda hóimsins, ef eg hefði
vitað að hann var veikur, lávarður,” svaraði
'Constance, sem á þessari stundu gleymdi öllu
öðra en veika drengnum.
“Já, það ímyndaði eg mér,” sagði hann.
“Viljið þér þá verða mér samferða heim, eins
fljótt og mögulegt er?”
“Já, það vil eg,” svaraði hún án þess að
fhugsa sig um eitt augnablik. “Hvenær get
eg farið?”
“Það fer lest í fyrramálið klukkan átta;
getið þér verið tiilbúnar að fara með henni?”
“ Já, það get eg auðveldlega,” svaraði hún.
Nauðsynin á að flýta sér, kom henni til að
gleyma því, að hún var ekki vel frísk eftir á-
reynsluna við ritstörfin undanfarna daga.
“En fer engin lest í kvöld, lávarður Brake-
speare?”
“Það fer ein lest kl. tólf í nótt,” svaraði
hann, “en—”
“Þökk fyrir, þá vil eg fara með henni,”
sagði Constance ákveðin.
Hann leit á úrið sitt.
“Nei, það er naumast mögulegt,” sagði
hann. “Þér yrðuð í öllu falli að flýta yður,
en þér erað ekki vel hraustar.”
“Eg finn að eg er nógu hraust til að geta
gengið alla leið til hans, ef það væri nauðsyn-
'legt,” sagði hún áköf. “Viljið þér vera Svo
góður að útvega vagn, lávarður?”
Hann leit alvarlega til hennar með þeim
augum, sem sýndu innilega blíðu.
“Það skal eg gera,” svaraði hann alúðlega.
“Arol mun sjálfur vilja og kunna að þakka
\ður. Eg get ekki á þessari stundu lýst til-
finning-um mínum með orðum.”
Hann benti vagnstjóra að koma, og hjálp-
aði ihenni inn í vagninn.
Það var um þetta leyti orðið fremur kalt.
Hendi hennar, s'em hann ihélt í siiyii hendi,y
virtist vera köld. Hann tók yfirfrakkann
sinn og vafði utan um hana, án þess að taka
nokkurt tillit til mótbára hennar.
Hún sagði ökumanni hvert hann ætti að
fara. Greifinn sagði henni að vagninn skyldi
bíða fyrir utan húsið, meðan hún væri að búa
sig og kveðja húsmóður sína.
“‘Verið þér ekki kvíðandi,” sagði hann
svo. “Það getur vel verið að Arol sé farið
að batna. Á meðan lífið er til staðar, er von
— góð von fyrir sterkan dreng.”
Hann ^rýsti hendi hennar, og benti svo
ökumanni að fara af stað.
Frú Merwyn opnaði dyrnar þegar vagn-
inn keyrði að húsinu. En Constance gaf henni
ckki tíma til að lýsa hræðslunni, sem hún hafði
fundið til sökum hinnar löngu fjarvera hennar.
“Eg verð að flýta mér til að safna saman
munum mínum og fara héðan strax,” sagði
hún áköf. “Eg hefi nefnilega fengið slæmar
fregnir.”
Hún sagði svo liúsmóðij* sinni frá ásig-
komulaginu meðan hún var að koma raunum
sínum fyrir x handkoffortinu.
“Þér verðið að halda herbergjunum tómum
banda mér,” sagði hún. “Eg- kem hingað
aftur eins fljótt og eg get, og eg vil setjast hér
að hjá yður aftur, ef þér viljið hafa mig?”
Hún lagði dáliitla peningaupphæð á búu-
ingsborðið og roðnaði um leið, en frú Merwyn
ýtti þeim til hennar aftur.
“Við getum beðið með að ljúka við við-
skifti okkar, þangað til þér komið hingað aft-
ur,” sagði hún með sinni alúðlegu stillingu.
“Eg 'þarf ekki peningana núna, og — já, það
getur orðið ástæða til þess, að þér komið og
lítið inn til mín aftur, þó það verði ekki nema
til að bveðja mig.”
Constance kysti þessa sorgbitnu og þjáðu
konu.
“Eg mundi koma hingað aftur án þessarar
ástæðu”, sagði hún, “og peningana tek eg ekki
til mín aftur.”
Þegar vagninn nam staðar niður við aðal-
stöðina, kom greifinn gangandi til hans og
ihjáipaði Constance ofan úr honnm. Hann
var búinn að kaupa farseðla og leiddi hana
uú inn í fyrstu raðar vagn, þar sem blöð og
tímarit lágu á sætinu ásamt körfu me^ ávöxtum
og smurðu brauði. Hann breiddi hlýan dúk
ýfir hné hennar.
“Nú verðið iþér að sofa eins mikið eins og
þér getið. Eg er í næsta klefa við hliðina á
þossum, ef þér skylduð vilja mér nokkuð.”
Lestin var búin að fara langan spöl, áður
en Constan'ce áttaði sig á þvi til fulls, að hún í
raun og veru var á leiðinni til Brakespeare
kastalans.
“En hvað ætli lafði Rutb segji nú?” hugs-
aði hún ósjálfrátt. Hún hrinti samt þess-
ari hugsun strax frá sér. Hvaða þýðingu
'háfði það undir þessum kringumstæðum, hvað
aðrir segðu? Það er Arol, sem er aðal atrið-
ið og mest um vert. Stafirnir í tímaritinu
•sem ihún hélt á, urðu ósýnilegir fyrir augum
bennar. Hún lagði höfuðið á sessuna og
sofnaði.
Hún vaknaði ekki fyr en lestin rann inn
að Berrington stöðinni.
Lafði Brakespeare lauk sjálf upp fyrir
henni kastaladyrunum. Hún kysti Constance
innilega.
“Eg vissi að þér munduð koma, góða ung-
frú Graham, ef yður væri það mögulegt,” sagði
hún blátt áfram og tilgerðariaust.
Þegar svo greifinn laut niður og kysti
hana, sagði hún: “Þú varst þá svo heppinn
að finna hana Wolfe?”
“Já, mamma,” svaraði hann. “Eg fann
bana; en hún er mjög þreytt eftir ferðalagið
og ekki vel hraust. Hún þarf að ganga til
hvíldar strax.”
“Lofið mér að fara upp til Arols nú þeg-
ar,” bað hún. “Eg er alls ekki þrevtt; og eg
finn að eg gæti ekki sofnað nú, þar eð eg hefi
'sofið alla leiðina ihingað. Gerið svo vel að
leyfa mér að fara upp til hans.”
Hjxíkranars túlkan stóð upp, þegar þau
komu inn í herbergið fil Arols.
Constanoe sá strax á litla fallega andlit-
inu, að hitaveikin var mikil og í engri rénan.
Hann lá þarna með gýlta hárið sitt dreift um
hvíta koddann.
/ Hún laut niður og kysti hann og tók aðra
'heitu hendina, sem lá ofan á ábreiðunni.
“Hann hefir líklega enga meðvitund nú?”
'spurði greifainnan lágt.
“NeA, lafði,” svaraði hjúkranarkonan.
“Ekki þetta augnablik, en eg held að hann hafi
'haft meðvitund fyrir Iftilli stundu síðan, því
hann horfði á mig, og spurði eftir yður og ung-
frú Graham.”
“Þama sjáið þér,” hvíslaði greifainnan.
Þau stóðu í nokkrar mínútur og horfðu á
þetta veika barií^ sem nú fór að velta sér a^lur
og fram í rúminu og tauta einhver óskiljanleg
•orð. Alt í einu hætti hann þessu og lauk upp
augunum. Hann lá þegjandi litla stund og
'leit svo á greifainnuna; svo sagði hann með
veikri rödd: “Amrna — er hún — ungfrú
Graham — komin núna?”
Constance laut niður og kysti hann, og lagði
'höfuð sitt vi ðhlið hans á koddann.
“Já, eg er hérna, Arol,” hvíslaði hún.
Hann rak upp gleðióp og þrýsti þurru vör-
Xf r • .. ■ • ,vt» timbur, fjalviður af öllum
Nyjar vorubirgðir tcgundum, geirettur og al»-
kortar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
---------------- Limited-------------
HENRY 4VE. EAST - WINNIPBG
KOLT KOLT
vér seljum allar tegundir af
KOLUM
Hörðum og linum. Beztu tegund af
DRUMHELLER KOLUM
sem þekkjast á markaðinum. Pantanir afgreiddar fljótt
-------------o---
Thos. Jackson & Sons
Skrifstofa 370 Colony St. - Símar: B 62-63 1795
unum sínum að kiun hennar.
‘ ‘ Eg er svo glaður, svo glaður, ’ ’ sagði hann
lágt. “Þér — þér ætlið ekki að fara héðan
íiftur vona eg?”
“Nei, góði di-engurinn minn,” svaraði
Constance svo lágt, að það varla heyrðist.
“Nei, verðið þér hérna hjá mér—þá batnar
mér að líkindum,” sagði hann kveinandi. “Eg
«sakna yðar alt af, þegar eg vakna. Ó, eg er
•svo þreyttur, góða ungfrú Graham.”
“Kallaðu mig Constance, Arol,” sagðl
bún í bliðum róm.
“Fæ ég leyfi til þess? En hvað þér eruð
góðar við mig! Ert það þú Wolfe frændi?
Mér þykir svo vænt um að hún er komin. Þú
vilt eflaiust ekki leyfa henni að fara frá okkur
aftur?”
“Nei, Arol,” svaraði greifinn rólegur.
“Fyrst við voram svo hepnir að geta fengið
bana hingað aftur, þá skulum við fá hana ti!
að vera kyrra hjá okkur — er það ekki rétt?
En við skulum fara maimma. Það er bezt að
þau séu tvö ein,” hvíslaði hann að greifainn-
unni. “Honum batnar eflaust nú, þegar hann
fær ósk sína uppfylta.”
“Eg verð hérna hjá honum,” sagði Con-
stance við ihjúkrunarkonuna, þegar mæðginin
, vora farin. “Þér getið nú farið og hvílt yð-
ur. Látið þér lyfin hérna í nánd, og segið
mér alt, sem eg þarf að vita, viðvíkjandi með-
ferð sjúklingsins.”
Hún sagði þetta með svo ákveðinni rödd,
að hjúkranarstúlkan áleit réttast að hlýða. Hún
iskildi því Constanee eina eftir hjá veika drengn
um.
Arol hreyfði sig nú ekki og þrýsti kinn
sinni að hennar. Nokkru síðar fann hún að
hendi hans slepti sinni, og að hann sofnaði órö-
legum svefni.
Litlu síðar opnuðust dyrnar og lafði Ruth
kom í ljós á þrepskildinum. Hún gekk til
Consitance og sagði hvíslandi: “Þéj" eruð þá
komnar aftur — með sigurhrósi meinið þér
líklega. En þér megið vera vissar um að
þér verðið hér ekki lengi.
Hún talaði síðustu orðin hærra.
Constance leit upp og benti aðvarandi á
Arol.
“ó, ekki hérna!” sagði hún lágt.
Ruth broisti háðslega, og bætti við, án þess
að skeyta aðvöran hennar: “Þér leikið hlut-
verk yðar vel, sem hin sjálfsfómandi hjúkrun-
■arkona,” sagði hún. “Gerið svo vel að halda.
yður eingöngu við þetta, á meðan þér erað hér.
Það verður ekki lengi.”
'Constance leit af henni og svaraði engu.
Ruth fór aftur út fáum mínútum síðar með
þann svip, sem lýsti hatri og afbrýði.
Tíminn Ieið. Dagrenningin var að byrja.
Aro'l svaf enn þá, en fremur órólegur, því
hann velti sér fram og aftur í rúminu. En
Constance gat alt af stilt hann með kossi eða
með því að klappa honum og hvísla að honum
huggandi orðum svo hann sofnaði aftur.
Þegar sólin kom upp og sendi geisla sína
inn í herbergið, heyrði Conistance vagnskrölt
úti.
Það var læknirinn. Hann kom litlu síðar
inn með lafði Brakespeare og hjúkrunarstúlk-
unni.
Þær biðu kvíðandi og allæstar eftir úr-
skurði hans.
“Hann er betri,” sag?ú hann. “Já það
er óneitanlega hyrjaðnr bati,” bætti hann við,
þegar hann var búinn að þreifa á slagæð drengs-
ins. “Eigum við að skifta iheiðrinum fyrir
þetta á milli okkar, ungfrú Graham? Mér
þykir vænt um að þér komuð, góða, unga
stúlkan mín.”
“Nú heyrið þér, kæra ungfrú Graham,”
sagði greifainnan og lagði hendi sína alúð-
lega á hendi Constance.