Lögberg - 06.07.1922, Blaðsíða 3

LOGHBBG, HMTUDAGíMN
6. JÉfíií 1922
t
Sérstök deild í blaðinu
SÖLSKIN
H
Fyrir böm og unglioga I
SfllB'.lliaUIIH!
IIKIIiaiUHUIIHIUIBIItlBHII
■iiiiKaiimiiiiiHiiHiiiiHHiiimiH^
1 VIRGILÍUS.
| Saga frá fyrstu tíð kristninnar í Róm.
Saga Mahala—Frh.
Kristna konan fór næst að tala um hina barns-
iegu trú bróður síns og gleðina og kærleikann, sem
hún vakti í sálu hans; að hann hefði yfirgefið alt
til þess að fylgja og jþjóna frelsaranum. Hún að-
cins mintist á mótþróa manns síns gegn kristnu
trúnni, en mintist varla á hatur hans gegn þeirri
kenningu; og hún mintist ekki á ofsóknir þær gegn
trúnni kristnu, sem hún sjálf varð að þola á heim-
:Ii sínu, sem þó eru sárari sverðseggjum hverju
kærleiksríku og viðkvæmu hjarta. Unz kvala-
bikar Messíasar var tæmdur, unz blóði hans var
úthelt á krossinum, unz hið undursamlega upp-
risuundur hafði flett skýlunni frá sálarsjón Gyð-
ingsins, tók hið harða hjarta hans ekki sinna-
skiftum. En nú hafði Mahala upp fyrir sér orð-
in, sem maður hennar hafði sagt upprisumorgun-
inn og sem hún hafði hlustað á með óttablandinni
gleði: “Kristur er upprisinn, sá krossfesti hefir
risið upp úr gröfinni! Dauðinn gat ekki haldið
honum, gröfin gat ekki geymt hann! Hann hefir
brotið fjötur dauðans! Kona! Kona! Eg get
ekki lengur efast—Kristur er guð! Kristur er
guð!”
“Og hann trúði ” greip Virgilía fram í.
“Hann, trúði; en, ó! trú hans var án vonar;
hann gat ekki glaðst út af upprisu Messíasar.
pegar við heyrðum, að Jesús hefði birzt mörgum
dag frá degi eftir upprisuna, þá lagðist þungi von-
leysisins yfir sál mannsins míns. “Eg fæ aldrei
að sjá hann,” var hann vanur að segja við sjálfan
sig, “unz eg sé hann koma í skýjum himins í dýrð
foðursins til þess að leggja óvini sína að fótum sér
og varpa þeim í djúp eyðileggingarinnar. Eg hefi
forhert hjarta mitt, eg hefi barist gegn anda sann-
leikans, eg hefi afneitað Kristi—honum, sem
keypti mig. Náðartíð mín er liðin. Hinir trúi^ðu
lærisveinar hans geta glaðst. En sem djöflarnir
trúi eg að eins og skelfist.
“Eg varð hrædd um, að hann mundi missa
vitið,” hélt Mahala áfram. “Eg skildi því aldrei
við hann, og bað innilega um hjálp af hæðum til
handa hinu týnda ættfólki mínu og að misgjörðir
manns míns mættu í Jesú nafni verða fyrirgefnar.
“Eftir fjörutíu daga sté Jesús upp til himna í
augsýn lærisveina sinna; en hann skildi eftir loforð
um að senda jþeim huggara, guðs heilaga anda, frá
hæðum.
Maðurinn minn fékst ekki til að fara í burtu
frá Jerúsalem, og hann virtist hafa tapað áhuga
fyrir öllum hlutum í lífinu og jafnvel fyrir lífinu
fljálfu. Hann gat ekki notið hvíldar, og hann
varð að eins skuggi af því sem hann áður var.
Onías reyndi að tala um fyrir honum, en árangurs-
laust, og sjálf reyndi eg alt, sem eg mögulega gat
til þess að létta jþunganum af honum; en mér varð
heldur ekkert ágengt. Hann var sem fangi,
reyrður böndum vonleysisins. En dagur frelsisins
var í nánd.
“Dag einn færði Onías okkur undursamleg
tíðindi. Loforð Messíasar hafði veríð uppfylt;
hann hafði sent postulum sínum sinn heilaga
anda. peir, sem áttu að flytja boðskapinn til
allra þjóða, fengu mátt til að mæla á öllum tung-
um; þeim, sem áttu að boða þjóðhöfðingjum
gleðiboðskapinn, var veitt hugrekki til þess að bera
honum vitni með allri einurð. Vísdóm, þekkingu
og vald til að lækna, veitti andinn öllum.
“Pétur, einn hinna áhugamestu meðal læri-
lærisveinana, flytur nú boðskapinn í musterinu,”
mælti Onías við okkur. “Hann, sem einu sinni var
fiskimaður við Galíleuvatn, gjörir nú vitringana
ráðþrota og þá lærðu orðlausa. Kom þú, systir
mín, og hlusta á!” Eg leit spyrjandi augum til
manns míns. “Við skulum bæði fara,” var svar
hans við hinni (þögulu spurningu minni.
“pað vildi eg, að eg gæti munað hvert einasta
orð, sem kom frá vörum þessa guðinnblásna post-
ula? pótt himnarnir hefðu opnast og frelsarinn
hefði staðið á meðal okkar í allri sinni dýrð, iþá
hefði afl sannfæringarinnar ekki getað gripið sálir
okkar fastari tökum, en hin eldlegu orð postulans
gjörðu. Pétur talaði um hinn upprisna frelsara
sinn, um sigur hans yfir gröf og dauða, um spá-
clóm, sem var kominn fram, um eilífðarríki Krists.
Hann benti með hendinni til himins og sagði til
Gyðinganna: “pann Jesúm, sem þið krossfestuð,
hefir guð nú gert bæði að konungi og frelsara.”
“Frá öllum mannfjöldanum heyrðist eins og í
einu hljóði: “Bræður og vinir, hvað eigum við að
gjöra?” Og á meðal þeirra, sem þannig spurðu,
þekti eg rödd mannsins míns. Postulinn talaði
aftur til fjöldans og brýndi fyrir honum að taka
sinnaskiftum og láta skírast í nafni Jesú Krists,
svo að þeir mættu öðlast fyrirgefning synda sinna.
Mesti fjöldi fólks, sem öðlast hafði ljós hins eilífa
sannleika og þá hjartans gleði, sem því er samfara,
gaf sig fram til þess að skírast og taka á móti
íullvissunni frá guði um fyrirgefning. En hver
skyldi hafa verið sælli Iþá stund en eg var! Hjarta
mitt var fult ósegjanlegs fagnaðar, þegar eg kraup
við hlið mannsins míns til þess að veita hinni
lieilögu skírn móttöku.”
Nú varð þögn ofurlitla stund, á meðan kristna
konan var að ná sér eftir geðshræring þá, sem end-
urminningamar frá þessum viðburðum höfðu kom-
ið henni í. Eftir dálitla stund rauf Virgilía þögn-
ina með því að spyrja:
“Hvar eru þeir nú, maðurinn þinn og Onías
bróðir þinn?”
“peir eru sofnaðir í Kristi; þeir eru hjá frels-
aranum,” svaraði Mahala og varir hennar titruðu
af geðshræringu. “Bróðir minn dó helgur maður.
Maðurinn minn dó píslarvættisdauða. Hann bar
trú sinni vitni með blóði sínu.”
“pað er þá ekki undarlegt, þó þú þráir dauð-
ann og gröfina,” brauzt fram af vörum ungu ekkj-
unnar rómverzku; þú hefir drukkið bikar sorgar-
innar til botns; lífið er byrði fyrir þá, sem eins er
ástatt fyrir og þér — byrði, sem er of þung til
að bera hana.”
“Eg er fús að taka kross minn og fylgja
lausnara mínum,” var hið hógværa svar kristnu
konunnar. “Verði hans, en ekki minn vilji. Bráð-
lega fæ eg að sameinast ástvinum mínum, sem á
undan mér eru famir, í heimkynnum dýrðarinnar.
pegar eg hugsa um dýrð og gleði himnanna, sem
keypt hafa verið með krossdauða frelsarans, jafn-
vel fyrir syndugar manneskjur eins og eg er, þá
finn eg til friðar í sál minni, sem enginn jarðnesk-
ur kraftur getur veitt, né heldur megnar að taka
í burtu.”
FIMTI KAPITULI.
Ákvörðunin.
pað var um sólaruppkomu. Morgunblærinn
bar rakakendan svala á vængjum sér í gegn um
opinn glugga hjá Hebe og hreyfði laufin á blóm-
kranzi, sem hún hafði fléttað um enni fegurðar-
gyðjunnar. pað var í byrjun árs, þegar vætutíð-
in er vön að vera hvað mest í landinu helgá.
Virgilíus stóð einn frammi fyrir þremur goða-
líkneskjum, er stóðu á stöllum sem gjörðir höfðu
verið fyrir þau í veggjum hins stóra sals, þar sem
dætur hans voru vanar að vera á daginn.
Hann leit á líkneskin, þótt tillit hans bæri
ekki vott um lotningu. Hann stóð teinréttur
frammi fyrir þeim, með krosslagða arma. Upp-
réttur og með alvörusvip á hinu göfugmannlega
andliti, stóð hann frammi fyrir guðalíkneskjunum,
sem hann hafði lotið og tilbeðið á hinum alvarleg-
ustu stundum lífs síns.
Hugsanir Rómverjans lýstu sér í ásjónu hans
og hefði hann mælt þær af munni fram mundi
hann hafa sagt: “Ó, maður! hversu lágt hefir þú
ekki verið fallinn, er sál' þín gat lagt sig niður við
að tilbiðja líkneski, sem mennirnir hafa búið til
með sinni eigin hendi og eftir sinni eigin spiltu
ímynd! Við ímyndum okkur goðin eins og sjálfa
okkur, háða mannlegri niðurlæging, hatri, afbrýði,
yfirlæti; jafnvel enginn sá glæpur er til, sem, ef
nann framkvæmdur af mönnum væri fullkomin
öauðasök, sem manninum þætti ósamboðinn þess-
um guðum sínum og bent til þeirra sem fyrirmynd
í. Að þekkja sögu þeirra eitrar hugsunina; þeir
sem tilbiðja þá, geta ekki virt þá. Kristindómur-
inn einn gefur heiminum al-fullkomna fyrirmynd.
Lyndiseinkenni höfundar hans eru í sjálfu sér þau
undur, sem sanna hina heilögu kvöl hans. pað
sem er spilt getur ekki komið frá guði—hið ósanna
getur ekki verið guð. pað mætti eins vel trúa því,
rð myrkrið ætti upptök sín í geislum sólarinnar.
“Hví hika eg þá miðja vega?” hugsaði Virgil-
ius enn fremur. ”Eg trúi á einn sannan guð og son
hans eingetinn, Jesúm Krist, og þó telja menn mig
einn í tölu þeirra, sem tigna Júpíter. Líkneski
hans er í húsi mínu, böm mín veita honum lotn-
ingu. Brestur mig hug til þess að játa hina sönnu
trú mína? Hugleysi er orð, sem enginn Rómverji
ætti að láta út úr sér. Umkomulaus Gyðinga-
kona, veikbygður kvenmaður, hefir hugrekki til
þess að játa opinberlega trú sína á endurlausnara
n.annanna; ætti þá karlmaður, sem líka er her-
maður, ekki að hafa þrek til þess að kannast við
sannleikann frammi fyrir öllum heiminum?
“En hér er ekki að eins um mögulega hættu
að ræða, heldur tjónið,” og Virgilíus leit í kring um
sig í hinum fagra sal, er skreyttur var listaverkum
alt um kring. “Eg á á hættu að tapa miklu meiru,
en Gyðingakonan hefir nokkum tíma átt. En ætti
auðlegð sú að fjötra sálu mína? Ættu hinar ver-
aldlegu eigur mínar að svifta mig auð himinsins,
og gull mitt að færa mig enn dýpra niður í eymd
eyðileggingarinnar ?
“En dætur mínar—hinar ungu dætur mínar—
get eg slept þeim úr huga mér? Með hve mikilli
viðkvæmni hefi eg ekki reynt að skýla þeim fyrir
hretviðrunum, vemda þær frá allri þurð? örlög
mín og þeirra eru órjúfanlega saman tvinnuð; ef
eg líð, verða þær þá ekki að líða með mér?” Fað-
irinn dró andann þunglega og stundi við; jarðnesk
elska var að heyja stríð við trú hans á guð; og í
einu atriði var þessi sterki maður veikur fyrir.
“Og þó, mínar elskuðu! Er nokkurt erfðafé,
sem eg get skilið ykkur eftir, betra en þekking á
sannri trú, á sáluhjúlp, sem er meira virði en allur
auður Austurlanda? Ó, guð minn! styrk þú hina
reikulu trú mína, gjör mig hæfan til þess að fóma
Öiiu fyrir þig; og í gegn um hvaða þrengingar,
sem þér þóknast að láta okkur ganga, þá gef mér
að síðustu að geta sagt: “Sjá, hér er eg og börn-
in, sem þú gafst mér!”
Virgilíus stóð stundarkom hugsi; síðan
þrýsti hann saman vöranum eins og sá, er fasta
ákvörðun hefir tekið, yfirvegað kostnaðinn, horfst
í augu við hættuna og boðið henni byrginn. Hann
lagði hönd sína á líkneski af Júpíter, sem stóð á
eilllu; í veggnum í herberginu, og kastaði henni á
gólfið með svo miklu afli, að hún fór í mola.
Veikt hljóð barst til eyma Virgilíusi. Hann
sneri sér við snögglega og sá Virgilíu dóttur sína
standa náföla í herbergisdyrunum.
“Ó, faðir minn! óttast þú ekki reiði hinna ó-
dauðlegu guða?” stundi hún upp.
“Eg óttast reiði hans, sem sagði: pú skalt
ekki aðra guði hafa.”
“Pú ert þó ekki kristinn?” sagði Virgilía og
hvesti hin stóru dökku augu sín á föður sinn, og
í svip hennar lýsti sér von og ótt í senn.
Vrgilus gekk til dóttur sinar, lagði handlegg-
inn utan um hana og þrýsti henni að brjósti sér
i með nærgætni og kærleika og kysti hana um leiS
og hann sagði: “Eg trúi á Jesúm Krist, frelsara
mannanna. pað er unun að því fyrir mig, að kann-
ast við iþað.”
Virgilía leit niður fyrir sig og mælti lágt:
“Faðir minn, líka eg er farin að trúa á hann, sem
Mahala hefir verið að tala um. En eg get ekki
kastað frá mér öllu því, sem eg hefi bundið huga
minn við—altari það, sem eg færði fómir á í æsku
og þar sem eg og sá, sem hjarta mitt átti, krupum
sanaan. Eg hefi talað beisk orð gegn guðunum,
vegna þess þeir létu hann deyja og skildu mig eftir
sorgbitna. En eg get ekki—þori ekki að snúa bak-
inu við þeim algjörlega. Látum okkur blanda
saman þessum nýja sið og þeim gamla, faðir minn,
veita Messíasi, ljósi heimsins, viðeigandi lotningu,
án þess að egna guði feðra okkar til reiðL”
“Herrann hefir sagt,” svaraði Virgilíus alvar-
Iega, “þú skalt ekki aðra guði hafa.” Engin við-
dvöl getur átt sér stað milli tveggja hugsjóna, ekk-
ert samkomulag á milli guðstrúar og heiðindóms,
engin brú er tengi himininn við helvíti. Sá sem
kristinn er, verður að vera það í raun og sannleika.
Enginn hálfleikur er í sáluhjálp þeirri, sem drott-
inn keypti okkur til handa og tvískift hjarta er
honum ekki þóknanlegt.”
Virgilía greip hendinni um litla mynd eða
líking, og Júnó, er hún bar á brjósti sér og sem
maður hennar hafði gefið henni; hana þótti henni
''ænst um af öllu, sem hún átti. Hún hafði marg-
sinnis vökvað hlut þann með tárum sínum og hvísl-
að bænum sínum að honum, og henni fanst, að hún
vildi fremur deyja, en að skilja hann við sig.
“Heldur þú,” hélt Virgilíus áfram og horfði á
molana, sem lágu við fætur hans, “ef andi ódauð-
Ieikans hefði búið í þessum leir, að hann hefði
leyft að líkneskið væri eyðilagt? Hlustaðu á mig,
bamið mitt, og þú, mín elskulega unga dóttir,”
bætti hann við, því Hebe hafði komið inn til þeirra
rétt í því er hann ávarpaði eldri dóttur sína; yngri
mærin stóð nú og horfðfi undrandi á líkneskisbrot-
in á gólfinu. “Hlustið á mig. í dag kemur hing-
að kristinn bróðir okkar, og er það viðeigandi, að
hann sjái ímynd hinna heiðnu guða í húsi her-
manns þess, sem helgað hefir krossinum þjónustu
sína? Hann kemur til þess að veita föður ykkar
hina heilögu skim, sem helgar honum þátttöku í
hinni sýnilegu kirkju guðs, og einnig til þess að
tala við okkur um frið og eilífa sáluhjálp. Eg vil
ekki beita neinu föðurlegu valdi til þess að beygja
vilja bama minna; eg krefst ekki neinnar hlýðni,
sem samvizka þeirra getur ekki með góðu veitt.
Eg legg í ykkar vald, hverjum að þið viljið þjóna;
eg bið ykkur að eins að hlýða á orð sannleikans, að
þið opnið eyru ykkar fyrir afli sannfæringarinnar,
ráðið svo við ykkur sjálfar, hvort þið viljið velja
hlutskiftið kristna með föður ykkar.”
“Pú kristinn!” hrópaði Hebe þegar hún hafði
náð sér eftir undran þá, sem hafði gagntekið hana.
“ó, það er ómögulegt. peir fátæku, þeir lítilmót-
legu og þeir fyrirlitnu fylla flokk hinna kristnu.
Við getum ekki átt neitt sameiginlegt með þeim.
pú sem ert einn hinna auðugustu og tignustu Róm-
verja; þú, sem gengið hefir á vegi upphefðar og
frægðar, — þú, sem hefir verið krýndur kórónu
gullsins fyrir hugprýði og hreysti, — þú að ganga
i trúarsamband með fiskimönnum, búalýð og þræl-
um, til þess að tilbiðja Gyðinginn krossfesta!”
“pjóna honum, sem englamir tilbiðja. pótt
mér væri gefið alt vald á jörðu, mín kæra Hebe,
þá væri mér, syndaranum, það of mikill heiður, að
biðja guð við fætur hans.”
“En óþægindin, hættan og skömmin,” hrópaði
unga stúlkan um leið og hún vafði föður sinn að
sér með ákafa. “pú hefir alt, sem metnaður
mannshjartans fær gimst: upphefð, auð, völd og
frið á þínu eigin heimili; velvild hinna snauðu, og
vináttu hinna ríku. ó, það væri brjálæði, að kasta
því öllu frá sér.”
Virgilíus lagði hönd sína á höfuð stúlkunni
og svaraði með orðum Jesú: “Að hvaða gagni
kæmi það manninum, þótt hann eignaðist allan
heiminn, ef hann liði tjón á sálu sinni; eða hvað
getur maðurinn gefið í skiftum fyrir sálu sína?”
Alvarlegt spnrsmál, sem í eilífðinnii verður
svarað.
Hebe sneri sér undan, fleygði sér niður á legu-
bekkinn skrautlega og brast í grát. pað voru ná-
lega fyrstu tári, sem vökvað höfðu hin skæru augu
hennar.
---------o---------
Að skrifa letur á pappírsmiða með bleki, brenna mið-
ann og láta sama letrið sjást á hönd sér.
Fyrst skrifar maður í laumi nokkra bókstafi á
hönd sér með tólg, þar næst skrifar hann aftur sömu
stafina á pappírsmiða, með bleki, þenna miða sýnir
hann öllum, og að því búnu brennir hann hann í
Ijósi og isáldar öskunni af honum leynilega yfir
tólgarstafina, sem hann hefir á hönd sinni, sest þá
öskuduftið ofan í stafina svo þeir verða svartir.
pess þarf nákvæmlega að gæta, að hendin sé vel
hrein, svo að skriftin verði skýr, en ekki má hún
heldur svitna, því þar við deyfist letrið og jafnvel
tekst ekki að það sortni. Eins og áður er kent, þarf
sá, er leikur, að tauta einhverja markleysu, til að
gefa öðrum grun um, að hann sé að tauta töfraþulu.
DR.B J.BRANQSON
701 L/lndsay BuihHng
Phone A 7067
Oföce tlmar: 2—3
HetmlU: 776 Victor St.
Phone: A 7122
Wtnnipeg, Man.
Thos. H. Johnson
og
Hjalmar A. Bergman
iaienafclr iöcirrolhnyM-
Skrlfetoía Room 111 IfaArtlMtr
BulidlnB, Portage Are.
P. O. Box 1666
Phonea: A<84> •( 8848
Dr. 0. BJORNSON
701 Undaay Bnilding
Offioe Phone: 7067
Offflce tlmar: 2—2
764 Vlctor St
Telephone: A 7886
Wlnnipeg, Man.
W. J. UNDAL * OO.
W. J. Lindal. J. H. Lindal
B. 9tef&aasen.
Li»gtrtMm&ar
1207 Unlon Truet Bld«. Wtoal»K
>& er etnnlg a8 flnna & eftMpi«0-
andi tlmum og atOinm:
Lundar — & hverjum mtthrlk«<
Riverton—Fyreta og t>ri6)«
OriCJudas hvers m&naOar
OhvM—Fyrata o« t>rl8)a
vlkudac hvera m&aa»ar
DR. B. H. OLSON
701 Lindsay Bldg. .
Offlce: A 7067.
Vifltaktfani: 11—12 og L—6.80
10 Thelma Apts., Home Street.
Phone: Sheb. 6800.
WLNNIPBQ. 14AN.
Dr. J. Stefánsson
600 Sterling Bank
Stundar augna, eyrna, nef og
kverkasj úkdóma. Er aC hitta
kl. 10-12 f.h. og 2-5 e.h.
Tals. A3521. Heimili 627 Mc-
Millan Ave. Tals. F 2691
Giftinga og , . ,
Jarðarfara- Ðlom
með litlum fyrirvara
Birch blómsali
616 Portage Ave. Tal*. 720
ST IOHN 2 RING 3
Arni Anderson,
ísL lðgmaOnr
i félagi viO E. P.
Bkrifotofa: 801 Bleotrie
way ChamboN.
T«l«phona A 2187

ARNI G. EGGERTSSON, LUL
lslenzkur lögfræOingnr.
Hefir rétt til aö flytja mál bmtH
í Manitoba og Sackhtohewan.
Skrifstofa: Wynyaro, Saak.
IPhone: Garry 2<616
JenkinsShoeCo.
#39 Notre Dame
Avenue
-----------------
Vfer legraJum eferaUika feheraiu é »8
selja me8öl eftlr forakriftum lmkna.
Hln beatu lyf, eem ha*t ec ai £&.
eru notuB elngöngu. P egar é*r koatf
me8 forakrlftlna tll vor, meg48 þfer
vera vias um ffe rfett þa8 sem l»kntr-
inn tekur tH.
COIiOIÆUGH & OO.
Notre Dame Ave. og Sherbrooka 8t
Phonee N 7659—768«
Glftlngalyflebréf eeld
A. S. Bardal
843 Sherbrooke St.
Stlur líkkistui og annast um útfarir.
Allur útbúnaður sá bezti. Enafretn-
ur selur bann alskonar minnisva rS»
og legsteina.
SkrlÍMt. taleiml N 600«
HeimiUs talMÍml N 6667
4™ ■— >
Sf.
Vér geymum reiðhjdl yfir vst-
urinn og gerum þau etns ný,
ef þess er óskaS. Allar tegund-
ir af skautuan 'búnair til aanou
kvæmt pöntun. ÁreiSanlegt
verk. Lipur afgreiöala.
EMPIRE CYCLE, CO.
641Notre Dame Ave.
— -»
Lafayette Studio
G. P. PENNY
Ljósmyndasmlður.
SérfræSlngur 1 a8 taka hépmyndlr,
Giftingamyndir ag myndir af hell-
um bekkjum skölafólks.
Phone: Sher. 4178
489 Portage Ave. Winnipeg
Phones:
Office: N 6225. Heim.: A7094
Halldór Sigurðsson
General Contractor
808 Great Wœt Permanont Loon
Bldg., 866 Main ftt.
J. J. Swanson & Co.
Verzla me8 fastelignir. SJá. ira
leigu á. húsum. Annast lán og
eldsábyrg® o. fl.
808 Paris Building
Phonea A 6349-A 6310
JOSEPH TAVLOR
LÖGTAKSMAÐUR
Heimilistals.: St. John 1844
Skrlfstofu-Tals.: A 6557
Tekur lögtaki bæCl húaaleiguskuld^
veSskuldir, víxlaskuldir. Afgre48ir al
sem aS lögum lýtur.
Skrlfstofa 255 Main Stroet
J