Lögberg - 06.07.1922, Blaðsíða 6

LOGHHRG, FOMTUDAGINW 6. JÚLl 1922
Stolna leyndarmálið.
Blliot brosti og sagði: “Ef þér hikið við
að fara kalla eg á hjálp.
Greifinn ætlaði að segja eitthvað, þegar
Fenton greip fram í fyrir honum með vondri
óskammfeilni: “}?ér getið hlíft yður við því.
Það er of seint nú, eins og hún sagði. Ef þér
hikið við að gera það, sem eg krefst, getið þér
spurt hana: “Hvers vegna yfirgáfuð þér
þenna mann kvöldið fvrir brúðkaupsdaginnf”
Elliot varð bilt við.
“Það var ekki af ást til mín”, sagði Fen-
ton, “heldur til að frelsa þenna bófa frá þeirri
íhegningu, sem hann verðskuldar. Spyrjið hana,
hvort eg segi ekki satt”.
E'lliot leit til Constance; en það var greif-
inn sjálfur sem svaraði: * ‘ Þetta er satt, Elliot.
pey, elskan mín; truflaðu mig ekki. Eg er sá
maður, sem hann segir mig vera”.
Constance byrgði andlitið og þrýsti sér
að honum.
“Nú hefir hann viðurkent gkepi sína, lá-
varður”, sagði Fenton.
“Þú skalt fá að heyra sannleikann frá
mínum eigin vörum”, sagði greifinn. “Manst
þú, Elliot, eftir hr. Hinrik, þegar hann neytti
dagverðar í kastalanum með okkur?”
“ Já”.
“Þú hefir þá ekki gleymt sögunni um
ræningjana í Ástralíu?” ,
“Hamingjan góða!” sagði Elliot lágt-
“Já, hann ýkti ekki söguna með einu ein-
asta orði. Eg var foringi ræningjanna.
Þessi maður segist hafa órækar sanrianir gegn
mér — ”
Það er satt, lávarður”, sagði Fenton.
“Það kemur nú í ljós, hvernig hann ætl-
ar að haga þessu málefni. Eg skora á hann
að gera það versta, sem hann getur”, sagði
greifinn.
“Veist þú nú sjálfur hvað þú hefir viður-
kent. Wolfe?” sagði Elliot.
“Já, eg veit það, og hann veit það líka”,
svaraði greifinn. “Eg hefði átt að segja þér
þetta fvr, Elliot, en eg hafði ekki kjark til
þess. Eg duldi það jafnvel fyrir henni. Eg
sagði hvorki henni né öðrum það, þar eg var
svo heimskur að halda, að eg mundi alt af
geta du'lið þenna dökka flekk æfi minnar. Og
nú hefi eg fengið hegningu mína. En eg gæti
þolað þessa hegningu ef að —” rödd hans
varð hrygg — “ef að ekki hennar gæfa eins og
mín, yrði eyðilögð. Eg hefi breytt mjög illa,
lElliot, en guð veit, að eg hefi iðrast yfirsjón-
ar minnar”.
Eliiot studdi vingjarnlega hendinni á öxl
hans og sagði: “Ef þú framvegis vilt leyfa
mér að vera vinur þinn — ”
Hann þagnaði og leit skyndilega framan
í Fenton, um leið og hann sagði: “Nú er
signr yðar. fullkominn. Jafnvel maður, með
vðar geðslagi, hlýtur að vera ánægður”.
“Ánægður”! hrópaði Fenton og leit á
Ihann með óskammfeilnu brosi-
“Já, ánægður. Þér hafið látist elska
þessa stúlku. Hafi nokkur neisti slíkrar til-
finningar lifað í huga yðar, verðið þér að
hlífa vini mínum heunar vegna”.
“Þér hafið skift um aðferð til að ávarpa
mig, lávarður”, sagði Fenton háðslega. “Eg
býst líka við að þér séuð hættur við að ætla,
að fleyg.ia mér út um gluggann.”
Svipur Elliots breyttist ekkert.
“Hlífa honum”, endurtók Fenton hlæj-
andi. “Nei, eg hætti ekki fyr en eg sé hann
sitja á afbrotamanna bekknum í réttarsalnum.
Eg skal gera alt, sem mér er mögulegt, til
þess að fá hann dæmdan. Gefið mér skipun
yðar til að taka hann fastan, annars skal eg
biðja hinn fyrsta lögregluþjón, sem eg finn,
að taka hann eins og hvern annan þjóf”.
“Þér fáið enga varðhaldsskipun hjá mér,
hr.”, svaraði hann hörkulega. “Farið þér
út undir eins”.
Fenton tók hattinn sinn og sagði: “Eg
skal tilkynna yfirv'öldunum, að þér neitið að
gera skyldu yðar, lávarður. Þér munuð iðr-
ast þess, þegar þér sjáið vin yðar dreginn burt
með fjötraðar hendur”.
Elliot greip í hálsmálið á fötum hans.
“Wolfe”, sagði hann fljótlega en rólega.
“Skemtiskipið mitt liggur utan við höfnina.
Bátarnir bíða. Taktu Constance og þernuna
hennar með þér, og farðu af stað á skipinu.
Eg skal sjá um að þessi maður verði rólegur
fvrstu tolf stundirnar. Stattu kyr, hr. ”,
sagði hann við fangann, sem reyndi að losa sig
við hið óþægilega handtak. “Stattu kyr, ef
þér þykir vænt um að Jifa”.
T^áttu hann 1 friði, Elliot”, sagði greif-
inn rólegur, “og lestu þetta”. Hann tók fer-
kantað bókfell upp úr vasanum.
Elliot tók við bókfellinu, opnaði það og
leit fljótlega á það. Þegar hann var búinn
að því fleygði hann Fenton frá sér og æpti af
gleði.
“Hvað þá, Wolfe. Þetta er náðun eða
fyrirgefning”-
Greifinn kinkaði kolli samþykkjandi.
Constance skildi þetta ekki í fyrstu, en
þegar hún áttaði sig á því, hné hún aftur á
bak með lokuð augu.
“Já,” svaraði greiftnn, “það er fyrirgefn-
ing. Lestu það þá, skilur þú hvaða greiða
eg gerði stjórninni. Það var, guð sé lof heið-
arlegt starf, Elliot. Eg hefði getað krafist
hverra launa, sem eg hefði viljað. ,En eg bað
aðeins um þetta fyrir menn mína og mig sjálf-
an. Og — menn gáfu mér það. Eg og þeir
erum þess vegna ohultir fyrir öllum ónotum,
sem þessi maður eða hans Ííkar, vilja olla okk-
ur”.
Blliot sneri sér að Fenton og helt bók-
fellinu fyrir fiaman augu hans.
“Líttu á þetta, svívirðiiegi þorpari”, sagði
hann.
Fenton leit á það, öskugrár í andiiti.
“Þetta er lýgi — það er stæling!” stam-
aði hann. “Eg tek ekkert tillit til þess- Eg
læt setja hann í varðhaid”.
íElliot hló.
“Þér sögðuð áðan, að eg væri þjónn rétt-
vísinnar, hr. Fenton”, sagði hann. “Með
tilliti til þess, ætti eg að þekkja lögin nógu vel
til að vita, að þér mættuð eins vel slá höfðinu
við klett, og að breyta gagnstætt innihaldi 'þessa
skjals. Taktu við því, Wolfe” sagði hann.
En Constance rétti hendina eftir því.
“Nei, fáið mér það”, sagði hún og þrýsti
því að hjarta sínu.
Fenton leit iiskulega í kringum sig.
Alt í einu varð honum litið á Mað, sem
dottið hafði úr bókfellinu. Hann laut niður
til að taka það upp.
Eín Elliot sté fæti sínum á blaðið.
“Þér eigið það ekki”, sagði hann, og ýtti
honum til hliðar og tók blaðið upp.
Greifinn rétti hendina eftir því, en Con-
stance varð fyrri til að grípa það, þar eð hún
hélt að það heyrði til fyrirgefningarskjalinu-
‘ ‘ Sko þetta — þetta blað hefir pabbi skrif-
að”. "t
“ Já.kæra Constance”, sagði greifinn. “Eg
fann það í kofanum þetta umrædda kvöld. En
eg skildi ekki innihald þesis — ”
Constance stóð skjótlega á fætur, og horfði
fast á föla análitið hans Fentons.
“Hann vei't það — ” stamaði hún. Hann
— þjófurinn! þessi maður, Wolfe, Hefir stolið
frá föður mínum sálaða”.
“Eg held eg verði nú að fara”, sagði
Fenton hásum róm. “En þér hafið ekki séð
mig í síðasta sinn, lávarður Brakespeare”.
“Enn þá ekki”, sagði Elliot. “Þér haf-
ið alt í einu fengið löngun til að fara. En nú
verðið þér að bíða og heyra það, sem ungfrú
Graham ætiar að segja”.
Hann benti honum að Vera kvrrum þar
sem hann var.
“Segið okkur nú meira, ungfrú Graham”.
“Þér skuluð verða að bera ábvrgð á þess-
ari framkomu yðar, lávarður”, sagði Fenton
hótandi, en horfði á Constance og blaðið.
“Lestu þetta!” sagði hún við Wolfe.
“Eg skil það ekki”, sagði hann og rétti
það að Elliot.
“Það lítur út fvrir að vera vísindalegt
rit, einskonar efnafræðisleg bending”.
“Já, það er það líka”, sagði Constance.
“Það er leyndarmálið, sem faðir minn upp-
götvaði í evðimörkinni í Ástralíu. Wolfe,
lávarður EiIIiot — ” Hún sneri sér frá ein-
um til annars. “Landsvæðið — það land,
sem var okkar eign — var fult af gimsteinum
ópölum og öðrum verðmiklum steinum.
En þeir voru fastir i blagrýti og ekki mögu-
Iegt að ná þeim, án þess að brjóta þá. Faðir
minn, sem var læknir og mjög fróður um efna-
fræði, vann dag eftir dag við það, að upp-
götva einhverja aðferð, til þess að ná gim-
steinunum úr blágrýtinu, án þess að þurfa að
mylja þá. Hann uppgötvaði líka aðferðina.
Hann sagði að við mundum verða rík — og
Wolfe, eg sá ópalana falla niður úr hendi hans.
Þetta blað segir í hveriu leyndarmálið er inni-
falið. Þessi maður hlýtur að hafa séð það,
eða hevrt föður minn lesa það hátt — ”
“Eða fengið sér afskrift af því”, sagði
Elliot.
“Og nú vitum við hvernig það atvikað-
ist, að hann varð ríkur”, sagði Constance.
“Með hverju ætlið þér að verja yður, hr-
Fenton?” spurði Elliot.
“Afsakið”, svaraði Fenton. “Landið, sem
hún talar um, er mín eign, lávarður. Og ef
yður nokkuru sinni skyldi langa til að sjá það
skal eg með anægju bjóða vður vel kominn.
“Er það yðar eign?” spurði Elliot.
“Já, Graham læknir seldi mér það, nokk-
uru áður en hann dó”.
Það er ekki satt!’ hrópaði Constance.
“Hr. Fenton!” sagði Elliot. “Gerið
þér svo vel. að leggja fram skjölin, sem sanna
eignarett yðar a þessu landi, til athugunar
fyrir lögmann Brakespeare fjölskyldunnar, dag
inn eftir morgundaginn kl. tólf. Greifinn vifl
an efa Ieyfa mér, að gæta hagsmuna ungfrú
Grahams í bessu efni. Eg skal mæta vður þar.”
“Vesalings vinnr minn, Graham læknir
vrar brjálaður”, sagði hann, “og eg er hræddur
um að dóttir hans, hafi erft — ”
Lávarður Elliot réðist á hann, opnaði
dyrnar með fætinum og hrinti honum út-
38. Kapítnli.
Tíu mínútum síðar sá lávarður EMiót,
sem sat á bekk á gufuskipsbryggjunni og
revkti vindil, greifann koma gangandi hröð”
um skrefum.
“Eg er kominn til að segja þér, Elliot”,
sagði greifinn, “að eg stakk upp á því við
Constanoe, að við skvldum gifta okkur í Lon-
don. ^ Eg hefi nefnilega útvegað mér gifting-
ar bref, en hún vill það ekki. Hún segir að
það mundi verða litið svo á, að hún hefði gert
eitthvað, sem hun skammaðist sín fvrir.
“Hún segir alveg satt”. svaraði Elliot.
“Þið skuluð ekki læðast til London og gifta
ykkur þar! Nei, þið skuluð láta vígja vkkur
í litlu kirkjunni í Brakespeare, fvrri hluta
dagsins á morgun. Far þú nú tif hennar og
mælstu til þess við hana, að hún búi sig til að
'fara, á meðan eg geng til ritsíma skrifstof-
unnar. .Tá, Wolfe, þú ert hepnasti maðurinn
?em eg þekki”.
Hann hraðaði sér í burtu, þegar hann
hafði sagt þetta og símritaði hertogainnunni:
“Cos og Wcs hjónavígsla á morgun kl.
tíu í Brakespeares kirkjunni . Elliot ”
“Nú sannaðist það, sem eg sagði ykkur”,
hrópaði hertogainnan sigri hrósandi, þegar
hún var búinn að lesa símritið- “Eg vissi að
það hlau't að vera eitthvað leyndardómsfult við
þetta, sem einum eða öðrum, er væri nógu
hygginn, tækist að ráða fram úr. Og það lítur
út fyrir að Elliot hafi tekist það.”
“Á morgun á þá brúðkaupið að eiga sér
stað! Þú verður að fara til kastalans, mað-
ur minn, og segja greifainnunni frá þessari
gleðilegu nýung. Eg hefði verið fús til að fara
sjálf, en eg hefi ekki tíma til þess, þar eð eg
verð að flýta mér að færa alt í lag og hafa
það alt tilbúið á viðeigandi hátt fyrir morgun-
daginn. En mundu það, að þú verður að
fara varlega að tilkynna henni þetta.”
“ Já, eg ska.1 reyna að gera það eins vel og
eg get”, svaraði hertoginn. “Elg ætla að taka
Kitty með mér. Komdu kæra barnið mitt!
þú getur undirbúið hana, og það, sem við þarf
að bæta, skal eg gera.”
Lafði Kitty spratt á fætur og hljóp á
móti lafði Ruth, sem nú kom inn.
“Hlustaðu nú á mig, lafði Ttuth”, sagði
hertogainnan. “í eitt skifti hefi eg verið
hyggnari en þú og framsýnni”.
Hún 'las nú símritið hátt fyrir hana.
Ruth varð mjög föi. Enginn kvenmaður
með dálítilli sómatilfinningu hefði getað komið
aftur eftir alt, sem nú hefir skeð — eftir alt
þetta hneyksli — komið aftur einsömul — ”
tautaði hún.
“Einsömul?” endurtók hertogafrúin-
‘ ‘ Hún er auðvitað ekki einsömul. Þernan henn-
ar, hún Mary, hefir alt af verið hjá henni.
Háðslegt bros lék um varir lafði Ruths.
“Ó já, Tíklega eru þeir með henni”, svar-
að hún. “'Hún ætlar þá að aka fram hjá
Brakespeare ásamt þeim. Eg þykist vita, að
stór skrílshópur verði á hælum þeirra”.
“Heldur þú það”, sagði hertogainnan.
“Það þætti mér gaman að sjá; og það ætla eg
líka að gera”, sagði hún, eins og henni hefði
al't í einu dottið eitthvað í hug. “Nei, hún skal
ekki koma aftur alein, því eg ætla að aka ofan-
eftir og mæta henni og komaT aftur með henni
Vilt þú verða mér samferða, Ru'th?” bætti hún
við, og horfði ga.gnrýnandi augunum sínum
fast á föla andlitið, sem við þessa spumingu
varð eldrautt.
“Eg — eg — nei, það held eg ekki”, svar-
aði hún hikandi. “Mér hefði einmitt þótt
gaman að geta verið með; en — en — eg hefi
einmitt nú hevrt, að faðir minn væri lakari”.
“Mér þykir það Ieitt”, sagði hertogafrúin
seinlega og með þeim raddhreim, sem hún tal-
aði sjaldan. “Fyrst svo er, þá megum við
ekki tefja þig- Farðu með fyrstu lestinni”.
Þetta kvöld, heyrðu menn tvo vagna aka
heim að The Flowers. Greifainnan, sem fyl£t
hafði hertoganum og Kitty þangað, stóðu upp
þegar hún heyrði vagnskröltið, og gekk út í
dvraganginn.
Vagninn nam staðar, og hertogafrúin,
Constance og Mary, stigu út úr honum.
Fáum augnablikum síðar lá Constance
grátandi við brjós't greifainnunnar.
Mennirnir tveir stigu nú líka út úr sínum
vagni og gengu inn í dyraganginn. Greifinn
laut niður og kysti móður sína.
“(Farðu með 'hana upp í herbergið henn-
ar, mamma”, sagði hann. “Láttu hana segja
þér alt, og sjáðu svo um að hún fái nóga og
góða hvíld”.
Það var komið miðnætti þegar hann og
Elliot, lögðu af stað til kastalans. En greifa-
innan var hjá Constance og yfirgaf hana ekki,
fyr en hún uppgefin en glöð og gæfurík féll í
fastan svefn, til þess að vakna næsta morgun
með þeim tilgangi að giftast.
“Þetta er sjaldgæf, aðlaðandi, elskuverð,
' nng stúlka”, sagði hertoginn við brúðkaups-
gestina, sem stóðu úti á pallinum og horfðu á
eftir vagninum, sem flutti brúðhjónin í burtu.
“Maður sér ekki slíka brúður á hverjum degi.”
Daginn eftir fór lávarður Elliot til Lon-
don, til þess að mæta hr. Fenton á ákveðnum
stað, og ’heyra hvernig hann færi að gera grein
fyrir þjófnaðinum, sem Constance ásakaði
hann um.
Fölleiti skriffarinn hans Fentons tók á
móti honum.
“Hr. Fenton fór burt úr Englandi í gær-
kveldi, lávarður”, sagði hann.
“Hvert ætlaði hann að fara?” spurði
EHiot.
“Eg hefi enga hugmynd um það, lávarður”
Sama kveldið gekk fölleitur maður, sjáan-
lega mjög hryggur, fram og aftur um þilfarið
á skipi á leið til Ameríku, það var Fenton.
Hann vissi að hann hafði séð England í
síðasta sinn. Hann skildi, að lávarður Elli-
ot var ekki til að spauga með, og að hann
mundi rannsaka öll skjölin nákvannlega. Hann
hafði mist Oonstance fyrir fult og alt, og hann
'hafði einnig mist mannorð sitt og nafn.
Á þessu augnabliki stóð maður upp, sem
setið hafði bak við kaðlabúnka í nánd við hann.
Það var Langi Vilhjálmur. Fenton hrökk
við. iEn alt í einu breyttist svipur hans.
Organdi eins og vilt dýr, réðst hann á Wil-
hjálm.
Varðmaðurinn leit nú við, mátulega
snemma, 'til þess, að sjá Fenton ráðast á Wil-
hjálm.
IT/« .. | • timbur, fjalviður af ölknn
Nyjar vorubirgoir tegu«dum, geirettur og
konar aðrír stríkaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumœtfð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
—--------------- Limitsd-------
HENRY AVE. EAST - WINNIPEG
Winnipeg Brick Company Limited
Verksmiðjueigendur og kaupmenn
— verzla með —
SKRAUT-GRJÓT og ALGENGT GRJÓT
Sandsteypulím, Möl, Lím, Cement og Liti
í steypulím o. s. frv.
Utanbæjar sem innan pantanir afgreiddar tafarlaust.
Phones F.R. 700—701
The Dowse Sash & Door Co. Ltd.
—Búa til og Verzla með —
Hurðir, Glugga, Geirettur og Strykaða Tigla.
Úrval af hörðu og mjúku timbri
— Hringið N 1156 —
Hann kallaði til þeirra og hljóp svo þang-
að, sem þeir voru, en áður en hann var kom-
inn til þeirra, sá hann Fenton, sem gerði til-
raun að fleyja Wil'hjálmi yfir hástokkinn,
missa fótfestuna og defta útbyrðis.
Skipið var undir eins stöðvað og bátnr
látinn á sjóinn.
í nokkrar sekúndur sá maður föla andlit-
ið, og heyrði voðalegt óp. En þegar bátur-
inn kom þangað, sem hann hafði sést, var and-
litið horfið og alt var þögult og kyrt.
Endir.
The Gates.
Why fearfully tremble
To follow afar
The Finger that traces.
The path of a star.
What foe can assaiT thee
With Him at the helm
Who rules every planet
That moves in His realm?
Whose robe is the mystical
Texture of light
Whoes crown is the crown
Of the gem -studded night
Whose voice is the music
That breathes from the spheres
The Father of laughter
The Founder of tears.
O, anan! ’tis thy duty
'To pause in thy strife
And fashion with beauty
Tby ladder of Life;
To weed out thy bosom
Of weed all uncouth
And plant in their places
The roses of Truth.
Why fearfully tremble —
Why wonder and wait?
The way is enchanting
Come, open the gate:
A life’s in the making
Where thou hast a part
But the goal must be reached
Through the gate of the Heart.
I
—: Christopher Johnston.
Mjög spennandi saga byrjar í
nœsta blaði að nafni:
FJÖLSKYLDAN Á HAUGH
eða
VANHUGSUÐ ÁST,
Eftir ANNIE SWAN