Lögberg - 21.09.1922, Blaðsíða 3

LACiBIBSG. FIMTUDAGINN
21. SEPTEMBER, 1922.
Sérstök deild í blað inu
SOLSKIN
Fyrir börn og unglinga
Barnshöndin.
Hálf li'ikandi opnaÖi hann lierbergisdyrn-
ar og; kveikti á ljósunum. Honum sýndist lier-
bergi'ð líta út mjög svipað því, sem það gerSi á
meðan að hann átti þar heima. Gamla enkenni-
lega ríimið var það sama og rúmtjöldin með of-
urlítilli hvelfingu yfir höfða-gaflinum. Hús-
munirnir fornu og sterlklegu alveg einis og þeir
voru. ÞaS var að eins eitt, sem hann sá,
sem ekki hafði verið þar áÖur. Það var barns-
rúm, sem stóS í einui horninu.
“ÞaS er líklega drengurinn hans Dicks”,
sagði hann við sjálfan sig. “Skyldi hann vera
isofandi?”
(Hann gelkk nær rúminu Oig sá að drengurinn
var vakandi og starði á hann stórum bláum aug-
um, sem höfðu hálf óþægileg áhrif á Nat. Eftir
fá augnablik settist barnið upp í rúmi sínu og
spurÖi:
“Hver ert þú?”
Nat þagði dálitla stund og svaraði svo:
“Eg er innbrotsþjófur”.
“Inbrotsþjófur. HvaS meinar það?”
“Mjög vondan mann”.
“Eg skil”, sagði litli drengurinn. “En þú
'lítur ekki' út fyirir að vera vondur maður”.
Nat komst í vandræði með sjálfan sig, hann
skildi að hann varS að ljúka því, sem hann hafði
komið til þess að gjöra fljótt, því þessi bláu augu
harnsins höfðu undarlega mikil áhrif á hann.
Hann geWk aS gömlu dragkistunni, þar sem all-
ir fjársjóðirnir hans voru geymdir, studi fingr-
inum á leynilolku, sem undir eins flaug frá og
blöstu þá þessir munir við augu hans.
“Eru allir innbrotsmenn þjófar?” heyrði
hann að sagt var við hlið sér, svo hann snéri sér
við og sá að drengurinn var þangað kominn í nær-
klæðunum og horfði á hann með óttaslegnu
augnaráði.
“Nei”, svaraði Nat fremur harðneskjulega.
“Hann Nat, föSurbróðir minn á þessa muni”
sagði drengurinn ákveðinn. “Hann afi minn
sagði mér það”.
“’Sagði hann þér þaÖ?” spurði Nat utan við
sig.
iSvo tók hann drenghnokkann í faðm sér og
sagði blíSlega: “Eg er Nat föSurbróðir þinn
og eg ætla a taka þessa muni til þess, að kaupa
fvrir mat handa drengnum mínum, sem er veikur
Eg á enga peninga svo eg ætla að selja þá, til
þess að kaupa fyrir mjólk og ýmislegt annað. Ef
.áð hann afi þinn saknar þeirra, þá segSu honum
hver tók þá, og segðu honum að barnið mitt sé
mjög veikt.”
Drengurinn kinkaði feolli. Svo losaði liann
sig úr faðmi föSurbróSur síns, hljóp þvert yfir
herhergisgólfiS, staðnæmdist lítið eitt við rúmið
sitt og kom svo aftur með lítinn sparibanka í
fanginu brosandi.
“Nat frændi”, þaS er átján krónu gullpen
ingur hérna í bankanum, isem hann pabbi gaf
mér til þess að kaupa fyrir nýjan vagn. En eg
vil heldur gefa drengnum þínum peningana, en
að kaupa fyrir þá vagn. Viltu ekki vera svo
góður, að taka við þeim ?”
Nat varð mjög ihverft við þetta og stokk
roðnaði.
“Nei vinur”, sagði hann, “eg get ekki tekið
peningana þfna.”
Þegar að hann sá, að drengurinn ætlaði að
ifa,ra að gráta, sagði hann: “Eg skal segja
þér hvað þú skalt gera. Lánaðu mér pening-
ana þína þangaÖ til á morgun, þá skal eg borga
þér þá aftur. ’ ’
“ Viltu gjöra það?” spurði drengurinn og
réði sér varia fyrir kæti.
“Eg iskal passa mig að sofna ekki”, hvísl-
aði hann að Nat. Mundu nú eftir að koma”.
Fimm mínútum síSar var Nat kominn út úr
húsinu,^ með vasann fu'lla af munum þeim, sem
hann fór að sækja, og litla sparibanka drengsins
nndir hendinni.
Nat var í betra skapi og með glaðara bragði
þcgar ,hann kveldið eftir var á leiðinni til æslku
heimilis síns. Hlutirnir, sem ihann hafði selt
ihöfSu iselst fyrir hærra verö en hann gerði sér
von um, og með peningunum,i sem drengurinn
hafði 'lánaS honum, hafði hann getað keypt það,
sem drengurinn hans þurfti hel.st méð. ' Og Jó-
hanna, hún var blka glaðari í bragði.
“Eg ætla að borga drengum peningana
sína , sagÖi hann við sjálfan sig, þegar hann var
að smjúga í gegnum eldhúsgluggann. “S’kildi
hann nú vera vakandi?”
Og hann var vakandi. Því undir eins og
Nat ilauk upp hurðinni að herberginu, spratt
hann upp í rúmi sínu og sagði:
Mér þykir svo Vænt um, að þú skyldir koma
eg var hræddur um, aS þú mundir gleyma því.
“lEr drenghum þínum að batna?”.'
“Já, honum er m-ikiS að batna”, sagði Nat
með viSkvæmni. “Þú bjargaðir honum úr lífs-
hættu. En eg má nú dkki stansa. Eg kom með
peningabankann þinn, og peningarnir þínir eru
í honum. GróSa nótt litli vinur minn”.
Hann hefði farið út úr herberginu, hefði
drengurinn ekki haldið dauða Ihaldi í hann.
“Eg þarf aS segja þér nokkuS, Nat frændi”,
hvíslaði drengurinn í eyra Nats.
T gærkveídi kom hann afi upp í herbergið
til mín, og hann grét — eg sá hann gráta. Eg
spurði af hverju hann væri að gráta. “Hann
sagðist 'sakna drengsins síns svo miki'S — hans
litla Nats. |Eírt þú drengurinn hans, Nat
frændi?”
Nat kinkaði kolli til samþyfekis.
“ Svo sagði eg hionum frá öllu”, sagði dreng-
urinn með ákafa — og frá litla barninu þínu
líka”.
“Og hvað sagði hann?” spurði Nat lágt.
Drengurinn hugsaði sig vandlega um og
orðin 'komu iseint og ákveðin: “Hann sagSi, ó,
barnið mitt! barniS mitt!”
“Var það alt, sem hann sagði?” spurði
Nat.
“Ekki aiveg,” svaraði drengurinn. “Nat
frændi! \Hann bað mig að segja þér, að hann
þrái að fá drenginn sinn til baka. Hann bíður
eftir þér”.
“iHvar?” spurði Nat.
“Hérna!” var sagt rétt viS hliðina á hon-
um og Nat sá framan í föður sinn, sem hafði
staðiS á bak við tjald, sem var dregið fyrir rúm-
ið.
“'Nat!” sagði Sir Anthony, og var við-
kvæmni í rómi hans. “Viltu fyrirgefa mér,
barniS mitt. Eg meinti ©kki alt isem eg sagði við
þig, því eg var svo reiður, aS eg gætti mín ekki”.
Nat tók í hendi föður síns, sem var útrétt.
‘ ‘ ÞaS er ekki mikið, sem eg hefi að fyrirgefa,
þaS ert þú, sem verður að fyrirgefa mér, því eg
braust inn í hús þitt í gærkveldi til þess, að ste'Ia.”
'Sir Anthony hló.
“Att, sem eg á, tilheyrir þér, drengur minn
— þér og drengnum iþínum, líður honum nokkuð
betur, Nat?”
' “Hann er á góðum batavegi”, svaraði Nat,
og átti erfitt með að koma orðunum upp.
“GuSi sé þökk fyrir börnin”, sagði Sir Anth-
ony í lágum rómi, því þau háfa fært mér aftur
son minn.”
Ljónið og höfrungurinn.
Ljón eitt gekk einu sinni fram méð sjáfar-
iströndinni og sá höfrung móka þar fyrir framan
í sólskininu; þauð það honum þá að gera banda-
lag við sig og mælti: “ÞaS fer einmitt vel á
því að viS séum góðið vinir og samherjar, þar
sem eg er konungur yfir landdýrunum, en þú
yfir fiskunum.” Höfrungurinn tók Jæssu boði
Ijónsins feginsamlega. Nokkru síðar er ljóninu
lenti saman í bardaga við villiuxa, þá skoraði
það á höfrunginn alS feoma nú til liðs við sig
eins og hann hefði lofað og fastmælum hefði
verið bundiS. En þótt höfrungurinn vildi feg-
inn standa við orÖ sín, þá var honum, sem
nærri má geta, ómögulegt að komast upp úr
sjónum tii að liðsinna ljóninu. Reiddist þá Ijón-
ið og ásakaði hann fyrir svik. Þ'ú mælti höfr-
ungurinn: “ESli mínu getur þú gefið sök á
þessu, en méii alls ekki, því þó eg sé voldugur á
sjónum, þá er eg sarnt einskis megnugur á þur-
lendinu”.
Mýsnar og Shipið.
Skip nokkurt hraktist til og frá í ósjó, en
loksins istrandaði það viS eySiey og gliÖnaÖi í
sundur. Skipverjar komust isamt allir lífs af og
björguðustá land, og vildi svo til áð mús nokk-
ur ung gat skotist með þeim upp á evna. Trítl-
aði hún þar fram og aftur og vissi ekki hvað
hiín átti að gera af sér. Mús nokkur, sem heima
átti þar í eynni, sá hana, hljóp til hennar og
mælti: “Hvar átt þú heima í landinu, systir
sæl? eg man ekki til að eg hafi séð þig áður”.
“Eg er ekki hér upprunnin”, svaraði aðkomu-
músin; “eg er komin úr sfeipinu, sem þú sérð
þarna niðri í fjörunni”. — “Skipinu! eg skil
ekki, við lliváð þú átt”. Þá komu þar að fleiri
mýs og spurSu aSkomumúsina í þaula: ‘ ‘ HvaS-
an ertu? hvert ertu að fara? hvað heiturðu?” —
“Eg er komin úr skipinu”. — “Skipinu? átu
viS stóru sfeepnuna, sem hér er komin á land?”
— “Það er víst hvalur”, sagði ein grá mús. —
“Nei”, sagSi önnur, “ÞaS er stóreflis fugl, sérSu
ekki vængina og svo líka nefið? Það eru víst
ungarnir hans, sem koma þarna út frá honum,
en þeim eru ekki vaxnir vængirnir enn. Æ,
segðu okkur nú frá þessu öllu, systir góð!” —
“BlessaSar veriS þið”, svaraði músin, “eg 'er
jafnfróð um þetta og þið sjálfar. Eg er borin
og barnfædd í skipinu, og þar hef eg alið alian
minn aldur og þaðan er eg komin; það er öll
mín saga. Nei, eftir á að hyggja, því get eg við
bætt, að einhver stór og viSbjóðsleg skepna,
sem þeir á skipinu kalia kött, hefir etiS foreldr-
ana mína báða og öll syskinin mín, svo eg ein
lifi eftir. En spyrjið mig nú ekki frekara, gefið
mér heldur eitthvað að éta, því eg er hádfdauÖ
úr hungri”. — “Auma æfin er það, sem þú hef-
ir átt, vesalingur! ’ ’ sagÖi ein gömul mús; “komdu
nú, tetriÖ mitt, og fylgstu með okkur í skóginn,
þar sem við eigum heima. Þar sfeulum við
vinna saman, og muntu víst verða þörf mús í
okkar félagi; það er gott að þú ert komin til
okkar, því nú getur þú byrjað nýtt líf og lifað
ánægjulega daga”.
Úlfurinn og hafurkiðið.
Geit nokkur stóð fyrir dyrum úti með hafur-
kiðlingi sínum og sá alt í einu til úlfs. “I ham-
ingju bænum”, sagÖi geitin, “forðaðu þér inn,
því þetta er okkar versti óvinur, og varastu, þeg-
ar eg er komin út í hagann, að ljúka upp fyrir
nofekrum, því úlfurinn getur breytt sér alla vega
til”. Nú sem geitin var farin út í hagann, ]>á
læddist úlfurinn að dyrunum, gerði sér upp geit-
ar róm pg baS um að lokiS væri upp fyrir sér.
En hafurkiSIingurinn horfSi út um rifu, sem var
á hurðinni, sá að svik bjuggu undir og kallaði
til úlfsins: “Eg lýk ekki upp fyrir þér, því
hún raóðir mín hefir bannað mér að hleypa inn
nokkru dýri, sem ekki hefði skegg”.
.t
Uxinn oq músin.
. r — i - ~
I .
Uxi lá á hálmbing sínum jórtrandi og var að
hugsa um það ánægður meÖ sjálfum sér, hvílílk
kraftaskepna hann væri. 1 sama bili kom mús
út úr holu sinni og tók aS narta í klaufir hans.
“Ótætis píslin þ'ín!” sagði uxinn, “ef eg vildi
þá pýrfti eg ekki annað en að stíga ofan á þig
til að merja í þér hvert bein”.. — “Ef eg vildi
iláta,ná mér”, svaraði músin hlæjandi. Tók þá
uxinn upp fótinn til að merja hana sundur, en
hún varj óðara horfin. Hún kemur samt jafn-
skjótt aftur og fer að bíta uxann þar seru honum
,var viÖkvæmast. Stökk hann þá upp í bræði
og hamaðist, stappaði með iklaufunum og stang-
aði í kringum sig með hornunum. En mýsla var
þá aftur komin í fylgsni sitt. — “Eg sé það
núna”, sagÖi uxinn við sjálfan sig, “að alt hvað
eg er stór og sterkur, þá verð eg þó að vara mig
á þessu pínulitla músargreyi”.
■ ■■ f
I
[Apinn og hren nii?iða rh öggvarinn.
Api nokkur liorfSi einbverju sinn góða stund
á mann, sem var að ihöggva brennivið, livernig
hann klauf viðarbútana og hafði mikiS fyrir að
keyra inn í þá fleyga til þess að gera sér hægra
fyrir að kljúfa tréið í isundur. “Er ekki svo að
sjá sem manninum veiti aÖ tarna erfitt?” hugsaði
apinn með sér; “hvað um gildir, nú er eg bú-
inn að sjá, hvernig hann fer að því, og skal eg
víst finna tök á að gera mér þetta auðunnara”.
Nú fer maðurinn frá veriki sínu drykklanga stund
en apinn sætir 'lagi, rýkur til og fer aS tosa
við einn fleyginn. Fleygurinn hrökk úr viðar-
bútnum, rifan smellur saman, og apinn verðu á
milli með hreifann og er þarna blýfastur. 1 því
'kom maðurinn aftur og lók Iþar til fanga vesl-
ihgs apann, en hann skældi sig og bretti í fram-
an, svo hörmug var aS sjá hann viÖ þær aÖfarir
í.; % %. ÍÉ'-
Fuglakóngurinn.
lEinu sinn ætluSu fuglarir að kjósa sér kon-
ung og kom þeim saman um að kjósa þann, sem
hæst gæti flogið. SöfnuSust þeir saman á
tilteknum degi og tók þá hver á því, sem hann
hafðl til, og streittist viS aS fljúga sem hæst.
Músarindillinn einn þóttist finna á sér, aS hann
gæti efeki náS takmarkinu aS eigin ramleik; liann
settist því á bak arnarinnar, og er örnin hafSi
flogið eins hátt og hún framast orkaÖi, þá rendi
músarindillinn sér þaðan upp til skýja og komst
svo öllum hinum fuglunum ofar. Fuglarnir
lögðu þann dóm á, að músarindillinn hefði unn-
ið sigurlaunin, var gullkóróna sett á höfuS hon-
um og heitir liann fuglakóngur upp frá því.
Apinn og fiskimennirnir.
Api nofekur sat upp í hárri eik og sá. til fiski-
manna, er þeir lögðu net sín í fljót, og hugði
hann vandlega að öllum tilburÖum þeirra. Varla
voru mennirnir gengnir frá netjum sínum og
seztir að snréðingi skamt frá á fljótsbakkanum,
fyr en apinn fór niður úr erkinni og tók aS
leika eftir þeim það, sem hann hafði séð þá aö-
hafast. En er hann fór aS færa til netin, þá
flæktist hann í möskvunum, svo að honumi hélt
við köfnun og fékk með naumindum forðaS lífi
isínu, “Þetta. er mér aldrei nema maklegt”,
sagði hann, “því hvað þurfti eg, sem ekkert feann
til fiskiveiÖa, að vera að fást við aðrar eins til-
færur og þessar?”
Hnndarnir.
$
Skélfing er kyn oikkar úr sér gengið hér á
landi”, sagði púðelhundur nokkur, sem ferSast
ihafði erlendis. “1 þeirri fjarlægu landsálfu, sem
imanneskjurnar kalla Indíu, þar eru almennilegir
hundar. Þvílíkir hundar, — þið trúið því ekki,
bræður mínir! en eg hef séð það meS eigin aug-
um; þar eru hundar, sem enda ráðast á ljón”
“En sigra þeir þá ljónið?” spurði einn ráð-
settur veiðihundur. — “Sigra? það get eg ekki
svo gjörla um. sagt. En hvað um það, hugsið
ykkur annað eins, — að ráSast á ljón!” “O-
jæja”, sagði veiðilhundurinn, “ef þeir ekki sigra
ljónið, þá eru þessir þínir hálofuðu indversku
hundar ekki ihóti duglegri en við, en talsvert
heimskari”.
DR.B J.BRANQSON
701 Undsay BalliHnn
Phone A70«7
Offtoe tlniar: I—S
77« Vlotor 8t.
Vhone: A 7111
Wtnalpeg, M&n,
Thos. H. Johnson
og
Hjalmar A. Bergnuui
Skrifatofa Roocn »11 kartfcer
BuilOlnw, Portet* Aw.
P. O. Bo« 1«U
Phonea: lllil oc »14»
Dr. O. BJORNSON
701 Undmr Buildiny
Offioe Phone: 70(7
Offflce tlnutr: S—t
aeimUl: 7«4 Vtctor 8C
Telephene: A 7il«
Wlnnlpe*, Man.
DR. B. H. OLSON
701 Lindu^ Blds.
OfOoo: A 7007.
ViOUtaUml: IX og 1—0.00
10 Tliebna Apts., Home Vtreet.
Phone: Sheb. >M«.
WINNIPBO. MAM.
Dr. J. Stefánsson
600 Sterling Bank
Stundar augna, eyrna, nef og
kverkasjúkdóma. Er aC hitta
kl. 10-12 f.h. og 2-6 e.h.
Tals. A3521. Heimili 627 Mc-
Millan Ave. Tals. F 2691
Dr. M.B. Halldorson
401 Bojrd BnUdinc
Cer. Porte.ce Av*. og Bdmonton
Btunder eAratakUca berklaapkl
°* a»ra iungttaajflkdóma. Br afe
finna á ekrifetofunni kl. 11—
II f.m. bc kl. I—4 c.m. Skrif-
Stofu tals. A 3521. Hetmlli 4«
Alioway Ave. Talelml: Sher-
brook >1(1
VV. J. LíINDALi, J. H. I.INDAL
B. STEFANSSON
Islenzkir lögfræðingar
3 Hoine Investment Buiitilng
468 Main Street. Tals.: A 4963
peir hafa einnig skrifstofur a8
Lundar, Riverton, Gimli og Piney
og eru þar a8 hitta á eftirfylgj-
andi tímum:
Lundar: annan hvern miSvíkudag.
Riverton: Pyrsta fimtudag.
Gimliá Fyrsta mlSvikudag
Piney: þriðja föstudag
{ hverjum mánu8i.
Arni Anderson,
1*L II
1 f41a»l rlC B. P
Skrlfabafa: 801 B1m*tU
wajr Chanthera.
T«l«pk«n« A tltt
ARNI G. EGGERT8SON,
Islenzkur ltgfrBlNifif.
Hefir rétt ttl «6 flytja mál barfN
1 Manltoba og Sarftatchewaa.
Skrifstofa: Wjmyaro,
Dr. Kr. J. Austmann
M.A. MÐ. LMCC
Wynyard, Sask.
DR. A. BLONDAL
818 Somerset Bldg.
Stundar sérataklega kvenna og
barna sjúkdóma.
Er að hitta frá kl. 10—12 f. h.
3 til 6 e. h.
Talsími A 4927
Heimili 806 Victor Str.
Sími A 8180.
J. G. SNÆDAL,
TANNLŒKNIR
614 Somerset Ðlock
Cor. Portage Ave. og Donald Street
Talsfmi:. A 8889
DR. J. OLSON
Tannlæknir
602 Sterling Bank Bldg.
Talsimi A 8521
Heimili: Tals. Sh. 3217
Phone: Garry 2B14
JenkinsShoeCo.
«89 Notre D»me
Avenue
Vér leggjum léretaka áheraiu * a>
eelja nrveíöl oftÍT forskrlfturta
Hln bestu lyf, eem hæert nr a« «A
eru notuB elngöngu. þ ecar þér koaedÉ
meB forekrlftina tll vor,
vera vieo um fá rfttt þa« eem la
lon tekur tH.
OOLCLEVGH * OO.
Notre Dame Ave. og Sberbrualea «A
Phonea N 7659—745»
Giftlngalyfiabréf eeifl
A. S. Bardal
843 Sherbrooke 8t.
Selur líkkiatui og annaet um útfarir.
Allur útbúnaður a& bezti. Enafrem-
ur eelur hann aUkonar minnisvarBa
og legsteina.
Skrlfst. talsinai N &«M
Heiniilig talHÍnii N «M7
Vér geymun reihhjól y/ir wi-
urinn og gerum þau «tns og n$,
•f þeas er óskaC. Ailar tegunA-
ir af skautum bánar tli ima
kvasmt póntun. ÁrilSMtltgt
verk. Lipur afgreióala.
EMPIRB CYCLB, OO.
641Notre Duns Ata
Eikin og svínið.
Munið Símanúmerið A 6483
og pantlB meBöl yBar hjá oaa. —
Sendum pant&nir aamctundlc. Vér
afgreiBum forckriftir me8 cam-
vizkuaemi og vörugæBI eru úycgj-
andi, enda höfum v6r margra Ira
lærdömsrika reynelu aB baki. —
Allar tegundlr lyfja, vlndlar, le-
rjömi, sætindi, ritföng, töbak o.fl.
McBURNEY’S Drug Store
Cor. Arlington og Notre D&mt Ave

Svín nbkkurt stóð undir bárri eik og át græÖg
islega af ávexti hennar, sem lá þar fallinn niðri
á jörðinniJ Beit þaS sundur hverja akanhnot-
ina á fætur annari. Loksins kalIaSi eikin of-
an til .svínsins og sagði: “ Óræktarkindin þín!
þú lifir á ávxti mínum, en ekki verÖur þér nokkm
sinni að vegi að renna augunum þakklátlega upp
í hæðina til mín”. SvíniS hætti rétt sem nöggv-
ast að eta og rýtti úr sé þessu svari: “Eg
skyldi ekfei láta hjá líða að líta þakklátlega upp
til þín, ef eg vissi að eins, að þú hefðir gert það
mín vegna, aS láta akörnin þín detta niöur.”
r
Ekkjan .og hœnan.
Ekkja nokkur átti hænu, sem varp einu eggi
á hverjum morgni. Nú hugsaÖi ekkjan meS sér:
“íEg eg gef hænunni Ihelmingi meira í mál, þá
mnn hún eflaust verpa tvisvar á dag”. Hún
gerði svo, en þaS var til þess, aS liænan hljóp í
hold og varð ,svo feit aS hún hætti meS öllu aö
verpa.
Verkstofn Tala.:
A «383
Heim. Tala.:
A «384
G. L Stephenson
PLUMBER
Allskonar ntma«iMÁhiUd, avo «*»
■tranjám vira, allar te*nnrtlr a(
Elöaum o* aflvaka tbatteria).
VERKSTDFA: 676 HDME STREET
■/
9St
Lafayette Stndio
G. F. PENNY
LjósmyndasmiSur.
SérfræBtngur I aB taka höpmyndir,
Gifttngamyndir og myndlr af hail-
um bekkjum skölafölks.
Phone: Sher. 4178
489 Portago Ave. Winnipec
PhonM:
Office: N 6225. Heim.:
A79M
Halldor Sigurðsson
Gencral Contractsr
808 Great Wsat Permanant
Bldf., 856 Mbíd Bt.
Giftinga og i i,
Jarðarfara- wlom
með litlum fyrirvara
Birch hlómsali
616 Portage Ave. Tals. 720
ST IOHN 2 RWsfG 3
J. J. Swanson & Co.
Verzla me8 fastelignlr. SJá vun
lelgru á húsum. Annast lán oc
eldsábyrg-B o. fl.
808 Faris Buildlng
Pliones A 6349-A «310
JOSEPH TAVLOR
LÖGTAKSMAÐUR
Heimilistala.: St. John 1844
Skrtfstofu-Tals.: A «557
Tekur lögtaki bæBi hasaleicuskuld\
veBskuldir, víxlaskuldir. AfgraíBir at
sem aB lögum lýtur.
Skrllstofa »55 Moia Stree*