Lögberg - 30.11.1922, Blaðsíða 6

<?. bls.
LÖGBERG FIMTUDAGINN
30. NÓVEMBER 1922.
Fjölskyldaná Haugh
Saga frá Skotlandi
eftir ANNIE SWAN.
Hún kom til Haugh á hádegi, og frú Kerr,
sem altaf var hreesari um þessa stund dags-
ins, átti annríkt meÖ húsmóðurskyldur sínar.
Meðan Frances beið eftir henni, leit hún rann-
sakandi augum í kringum sig í dagstofunni, og
gat ekki varist brosi, þegar ihún líkti henni við
núverandi verustað Eleanoru.
Hún stóð við gluggann og horfði út í garð-
inn, þegar frú Kerr kom inn.
Frances sneri sér strax við.
“Eg er Franoes Sheldon”, sagði hún
undir eins. ‘ ‘ Mig langaði svo mikið til að sjá
móðir íEleanoru.”
Frú Kerr rétti henni báðar hendur sínar.
Eins og vant var, leit hún mjög veiklulega út,
og þegar hún leit á Frances, varð hún.mjög
viðkvæm.
“Mér Þykir mjög vænt um að sjá yður.
Viljið þér ekki setjast?” sagði frú Kerr. “Eg
var búin að ráðgera að aka til Castlebar síðari
hluta dags, til þess að heilsa yður. Hefir frú
Allardyee ekki sagt yður þaðf”
“ Jú, en eghélt að eitthvað kynni að hindra
yður frá að koma, og að yður langaði til að
heyra eitthvað um Eleanor, eins fljótt og
mögulegt var.”
“Eg þrái innilega að heyra yður segja mér
frú. henni, það er svo undarlegt að hugsa sér,
að þér hafið umgengist hana nýlega. Hvern-
ig líður hennif”
Hún talaði með áhuga, og það var angur-
vær svipur í augum hennar. Hugur Franees
fyltist meðaukunar.
Hún er hraust og lítur rösklega út. Hún
fvlgdi mér til stöðvarinnar á laugardaginn”,
svaraði Franoes og settist. Hún athugaði
frú Kerr nákvæmlega, og komst að þeirri nið-
urstöðu, að hún hlyti að vera miklu veikbygð-
ari, heldur en þeir, sem umgengust hana, álitu
eða grunaði. Frances grunaði undir eins, að
dagar hennar vœri taldir.
“Frú Kerr, þér verðið að fá Eleanoru til
að koma heim. og þér þarfnist hennar”, sagði
hún ákveðin ,en frú Kerr hristi aðeins höfuðið.
“'Hún hefir sært föður sinn ósegjanlega
mikið. Hann hefir alt af verið svo göfug-
lyndur við hana, en hún hefir breytt illa við
hann, og því gleymir hann ekki svo fljótt. Hann
þolir naumast að eg nefni nafn hennar.
“Eleanor þarf ekki að skeyta um hann.
Þegar hún er komin hingað, jafnar alt sig af
sjálfu sér”, sagði Franees hvetjandi.
Frú Kerr hallaði sér aftur á bak á stóln-
um og 'krosslagði hendurnar. Samfundur
hennar og Frances olli henni mikillar geðshrfer-
ingar, og veitti kinnum hennar ögn af hinum
gamla lit, en nú varð hún aftur föl.
“Segið mér eitthvað um hana; hún segir
sjálf svo lítið um sig lí bréfum s'ínum. Dvljið
ekkert fyrir mér; eg er móðir hennar, og hin-
ir minstu smáanunir, sem snerta hana, vekja á-
huga minn.”
Franees reyndi að dylja viðkvæmni sína,
og fann um leið til reiði við Elanor, sem hún nú
skildi minna en áður.
“í>að er Mtið, sem eg hefi að segja um
hana,” sagði hún. “Hún verður að mæta
ýmsu mótlæti eins og allir aðrir, sem vil ja reyna
að ná í óháða stöðu í London. Þegar ‘hún kem-
ur aftur heim til yðar, verður hún betri og
hygnari, en þegar hún fór. ’ ’
“En orð yðar eru evo óákveðin, ungfrú
Sheldon. Eg er forvitin eftir að heyra, hvað
hún hefst að, hvað hún etur og drekkur, hverju
hún klæðist, í fáum orðum sagt, alt sem snertir
hana,” sagði frú Kerr skjálfandi. “Hún nefnir
sjálf aldrei neitt um alla (þessa smámuni í bréf-
um sínum.”
“Hún hefir góða mátaríyst, og sefur rólega
og hún ihefir enn ekki slitið kjólnum sínum al-
gerlega”, sagði Franoes glaðlega, “ og hún hef-
ir lært að láta sér nægja óvandaðan mat. Við
skiftum öllu á milli okkar, og þegar erfiðleika
ber að höndum, neytum við einkis.”
“ Sveltið! Eigið þér við, að þið hafið ekki
alt af nóg að borðaf ” spurði frá Kerr óttaslegin.
Frances skildi, að hún varð að vera varkár
í vali orða sinna, og lýsa ekki vandræðum Elea-
noru svo uákvæmíega.
“Eg tala aðeins Hkt og algengt er”, sagði
hún brosandi. “Yið getum einmitt ekki etið
steik á hverjum degi, en við höfum ávalt svo
mikið að eta, sem við þurfum, og Eleanor er
eins hranst og hákarl. Hún lítur vel út, en
rínnan þreytir hana og eyknr henni leiðindi.
Alin upp við alls nægtir og óþarfa, eins og hún
er, veitist henni ekki svo auðvelt að sætta sig
við dutlunga yfirboðara sinna. Hún hefir haft
fimm mismunandi stöður, síðan hún kom til
London, og hefir mist þær allar af ógætni sinni,
en það kennir henni hvernig hún á að haga sér. ’ ’
“Mig furðar ekki á því, að hún getur ekki
haldið stöðu sinni”, sagði frú Kerr og stundi.
“Hún er ekki alin upp til að vinna fyrirsér, og
það er einkennilegt, að hún skuþ ihafa fengið
nokkuð að gera”.
“Tfún hefir mig til að leiðbeina sér, og það
er ekki svo afleitt fyrir hana í London”, sagði
Franees- “Seinustu sjö árin hefir reynslan
ræktað skynsemi í höfði mínu, og eg er ekki
hrædd við að segja henni hreinan sannleikann ”.
“Þér haldið að hún verði góð stúlka, þeg-
ar uppreistarandi hennar er orðinn rólegur.
“Já, það efast eg ekki um. Þegar þér fá-
ið hana theim aftur, verður hún orðin að annari
manneskju”.
“íStundum er eg hrædd um að eg lifi ekki
svo lengi, að eg fái að sjá hana aftur”, sagði
frú Kerr.
“ Jú, áreiðanlega fáið þér að sjá hana bráð-
um. Eg er viss um að Eleanor kemur bráð-
lega heim aftur”.
“Eg vona að dvöl yðar í Castlebar verði á-
nægjuleg. Er ekki frú Allardyce óviðjafnan-
lega góð, gömul konaj ’ ’
‘ ‘ Jú, hún er ein af þeim bestu manneskjum,
sem eg hefi kynst”, svaraði Franoes hlýlega.
“Og það er sönn ánægja að sjá hið góða sam-
komulag á milli hennar og sonarins.”
“Já, 'hann er góður sonur. Vitið þér að
Eleanor hefði getað orðið kona han>s, ef hún
hefði viljað þaðf ” spurði frú Kerr hnuggin.
“Hann hefir þá beðið hennart”
Frú Kerr hinkaði
“Og hún vildi heldur þennan auðvirðiega
Brabant! Það ber ekki vitni um hennar kven-
legu glöggskygni. Fæ eg að sjá hr. Kerr í
dag?”
“Já, ef þér viljið neyta hódogisverðar hjá
okkur. Ef hann er heima, kemur hann hingað
inn kl. eitt,*hann talaði ekkert um að hann þyrfti
að fara burt í dag”-
“ Nei, þökk fyrir, svo lengi get eg ekki ver-
ið. Eg hefi auk þess séð hann nú þegar. Eg
fann hann í fyrradag, þegar við ókum frá stöð-
inni”.
“Hann hefir ekki minst á það. En eg-yona
að þér komið aftur einhvern annan dag. Hafið
þér ekki áformað að heimsækja son minn og
tengdadóttir í Annfield! ”
“ Jú, frú ATlardyce sagði eitthvað um það,
að við værum boðin þangað til dagverðar í kvöld,
og annarvstaðar á miðvikudaginn, og á fimtu-
daginn eigum við líka að taka þátt í samkomu.
Svo margra og mikilla skemtana, hefi eg ekki
notið síðustu sjö árin, eins og eg mun njóta hér
í sjö daga”.
“ Þér hljótið að ihafa átt fremur annríkt Mf,
en þér eruð 'bæði hraust og ánægjuleg.”
“ Já, guði sé lof, og eg er bæði hraust og á-
nægð. Það eru margir, sem eru ver staddir
en eg. Eg kann að vinna, og hefi fram að þess-
ari stundu alt af haft nóg að gera. Verið þér
sæl, frú Kerr. Eg held að eg þekki Eleanor
betur nú, eftir að hafa séð yðun; eg get ekki
fvrirgefið henni, að hún yfirgaf okkur. Eg er
sjálf móðurlaus, og hefi fyrir 'löngu síðan skil-
ið, að ekkert í heiminum jafnast við móðurást.”
Hún ætlaði að kyssa litlu, hvítu hendina, sem
rétt var að henni, en frú Kerr dró hana til sín
og kysti hana ástúðlega, og Frances yfirgaf hús-
ið með tár í augunum og hryggan 'huga.
Hún leit í kringum sig athugul, þegar ‘hún
kom út, og þegar hún sá, leigubólið og gripahús-
in í fjarlægð, stefndi hún strax þangað. Hana
langaði til að kvnnast því plássi, þar sem Elea-
nor hafði dvalið alla æfi -sína að mestu leyti,
svo hún gæti fengið ákveðna hugmynd um það,
hvers konar lífi hún hefði lifað- Hún óskaði
auk þess, að finna óðalseigandann, og þess
vegna gekk hún áleiðis til gripahúsanna. Hann
kom líka út úr hlöðunni, þegar 'hún gekk fyrir
hornið, og hann starði undrandi á ihana, því
hann var ekki vanur við að sjá kvenfólk á sinni
landeign.
Franoes kinkaði svo vingjarnlega til hans,
eins og 'hún hefði þekt hann alla æfi sína, og
gekk beina leið til hans.
“Góðan daginn”, sagði hún glaðlega. “Þér
lítið út eins og þér sjáið afturgöngu. Munið
þér eftir mér,”
‘ ‘ Já, það geri eg. Eg fann yður í fyrra dag,
ásamt frú Allardyee”, svaraði hann. “Hvert
er erindi yðar hingað?”
“Eg er nýbúin að heimsækja frú yðar, og
það var að líkindum hin vanabundna kvenlega
forvitni, sem kom mér til að fara hingað. Má
eg líta í kring um mig? ’ ’
“ Með ánægju; en hér er ekkert sem skemt
getur stórborgarstúTku”.
“Ekki? En eg er engin stórborgarstúlka.
Eg er fædd og uppalin úti á landi, en kringum-
stæðurnar hafa neytt mig til að búa í London”,
svaraði hún rösklega.
“Mig furðar á því, hve stórar ábúðarjarð-
irnar eru hér í Skotlandi. Faðir minn er prest-
ur í einni sveitinni, og helmingurinn af sóknar-
bömum hans eru landeigendur, en þar eru all-
ir bændur og lifa samkvæmt bændavenjum.”
“'Bn það eru stórar landeignir í Englandi
líka”, svaraði hann. “Maður, sem eg þekki,
flutti héðan Jil Essex, og keypti þar stórt land
með lágu verði, en býr þó ekki betur en svo, að
hann bjargast að eins. EÞað hlýtur að vera lé-
leg jörð”.
“ Já, í Essex er ekki gott að búa. Til
hvers eru allar þessar hyggingar!”
Flest af þeim eru f jós og hesthús- Eg skal
svna yður þær, ef yður langar til að sjá þær.
Við eigum nokkurar ‘kýr, sem unnu verðlaun í
fyrra”, sagði Kerr, sem gat ékki veitt hinu að-
laðandi og hreinskilna eðli Frances neina mót-
stöðu.
“Þetta er alúðlegt tilboð af yður. Eg
vi'l helst sjá þær kvr sem hafa hlotið verðlaun.
Frú Allardyce hefir sýnt mér þau af hænsnum
sínum, sem hlutu verðlaun, og það eru fallegir
fuglar”.
Kerr gekk á undan henni, og hún fylgdi hon-
um hvert sem hann fór. Stórgripir voru hans
uppáhalrl, og þar eð ‘hann fann athugulan á-
heyranda í Frances, talaði hann mikið um upp-
áhalds skepnur sínar.
“Það er best að þér komið inn með mér,
og fáið yður hádegisverð,”. sagði hann, þegar
þau voru búin að skoða alt, “svo skal eg aka
með yður heim”.
“Nei, kæra þökk. Frú Kerr bauð mér
líka að neyta hádegiisverðar, en eg varð að af-
þakka tilboð hennar af því, að eg á að neyta dag-
verðar í Annfield í kvöld. Eg er yður innilega
þakklát fyrir alt, sem þér hafið sýnt mér. Það
var mjög alúðlega gert af yður.”
“Það var mér sönn ánægja. Verðið þér
lengi gestur á Castlebar?”
“Vikutíma held eg!”
‘ ‘ Ekki lengur ? Finst yður það ómaksins-
vert, að koma svo langa leið fyrir jafn stutta
'heimsókn?”
“Það er langur frítími fyrir mig, og verði
eg of lengi, má eg búast við að missa -stöðu mína
í London, þegar eg kem þangað aftur”.
“Við hvað vinnið þér?”
“Eg skrifa”.
“Bækur?”
“Nei, greinar fyrir blöðin. Eg er blaða
rithöfundur. Ef til vill, getur mér dottið í hug
að skrifa um alt það, sem þér hafið sýnt mér
í dag, en þá verðið þér að vera svo góður, að
segja mér þyngd dýranna”.
Hann híó! iHann gat ekki skilið að henni
væri alvara.
“Þér eruð fjörug, ung stúlka. Hefir kona
mín beðið yður að koma aftur?”
“Já. hún gerði það”, sagði Frances, sem
fann nú að augnablikið var komið til að tala
um Eleanor. ‘ ‘Hr. Kerr, eg veit að það er ekki,
rétt að mér, sem er alveg ókunnug yður, að
segja það, sem eg ætla nú að segja, en getið þér
ekki séð, að vegna heilbrigði konu yðar, er kom-
inn tími til að Eleanor fcomi heim”, sagði hún
djarflega.
Kerr sneri sér skyridilega við, og skelti
liurðinni að vagnskýlinu hörkulega aftuT.
“ITvers vegna haldið þérþað?” spurði
hann snögglega, en ekki eins óvingjamlega og
hún hafði búist við.
“ Sérhverri manneskju er auðvelt að sjá, að
frú Kerr er í þann veginn að syrgja úr sér lífið
vegna Eleanoru — Eleanor verður að korna
strax”.
‘ ‘Það er ekki neitt vit ií því, að syrgja úr sér
lífið sökum óþakklátrar stelpu, sem alt af hefir
valdið oss sorgar,” sagði hann byrstur.
“Þetta er yðar skoðun, en frú Kerr er
móðir hennar”, svaraði Frances.
“Eg skil að þér takið málstað Eleanoru.
Haldið þér að hún skilji nú, hve heimslAilega
hún hefir breytt við okkur?”
“Hún talar ekki mikið um það, en eg held
að hún sjái það nú”.
“Þér viðurkennið þá, að hún hafi breytt
heimskulega ? ”
Frances kinkaði. Hún hefði helst viljað
mótmæla honum, en hún gat ekki talað ósatt-
“Og hvað starfar hún nxí við, til þess að
vinna fyrir Mfsframfærí sínu?”
“Ekkert, eins og stendur”, svaraði Franc-
es róleg. “ Við áttum alvarlegt samtal á föstu-
daginn um það, hvemig hún ætti að bjargast
þangað til eg kæmi aftur. Hún er ver stödd
nú, en 'hún nokkuru sinni hefir verið, og eg er
hrædd um að hún geti ekki neytt dagverðar oft-
ar en tvisvar, þangað til eg kem heim”.
“'Hún hefir gott af því”, sagði Kerr byrst-
ur, en Frances, sem athugaði hann nákvæmlega,
sá að þetta hafði áíhrif á hann.
“Leyfið henni að koma heim, meðan eg er
hér, hr. Kerr”, sagði hún alvarleg. “Heim-
koma hennar mun gera yðar kæm konu heil-
brigða undir eins”.
“Verið þér sæl. Nú verð eg að fara heim”,
sagði hann fljótlega. “Nei — eg er ekki reið-
ur. Þér megið koma aftur á morgun, ef þér
viljið”.
Hann tók ofan hattinn og gekk hröðum
skrefum burt, meðan Franles stóð kyr og furð-
aði sig á því, hve snögglega og undarlega hann
kom í veg fyrir, að samtal þeirra héldi áfram.
“Beglulegan dagverð aðeins tvisvar í viku”
sagði hann við sjálfan sig, um leið og hann
gekfc heim að húsinu. “Það er hræðilegt!”
i
31. Kapítuli.
Tírninn leið, og ósamkomulagið milli föður
og sonar, lagaðist ekki. Alexander Kerr drakk
á hverjum degi meira, en hann hefði átt að gera
og Claude gerði hið sama í Annfield. Mary
horfði á betta með skelfingu í nokkra daga, en
svo ásetti hún sér að koma í veg fyrir þetta.
Á þriðjudasnnn, þegar Olaude var farinn
til markaðsins í Cupar, kom frú Heron inn í borð
stofuna, þar sem -hún sá Mary knéfaltandi við
stóra slkápinn, með stóra, hvíta svuntn.
“f hamingjubænum, hvað ert þú að gera
hér, Marv?” spurði hún undrandi.
Marv svaraði ekki strax. Hún var priög
hrvgg vfir því. að Claude hafði farið af stað
reiður. af hví hún hafi beðið hann um að drekka
ekki fWhiskv fyr en kl. ellefu fvrir hádegi.
‘ ‘Hva ð er að þér ? Og hvað gerir þú hér ? ”
spurði móðir hennar aftur.
“Þú sérð líklega að eg er að 'hreinsa mat-
vælaskápinn”, svaraði Mary og tók hveria
flöskuna á fætur annari, og raðaði þeim á gólf-
ið.
“En þetta á stofustúlkan að gera, en ekki
þú, Mary, Lagar hún ekki alt til í matvæla-
skápnum, iþegar hún hreinsar borðstofuna ? ”
“ Jú, eg skifti mér ekkert af þvx. Eg trir
flöskurnar út”, svaraði Marv og stóð írnn með
hálf futla flösku; gekk svo fram í eldhúsið og
móðir hennar fvlgdi á eftir henni, siáandi sér
til xxndrunar, að Marv tæmdi hverja flöskuna á
eftir annari í þvottalaugina.
“En, Mary, ertu orðiu alveg briáluð?”
hrópaði hún allskelkuð. “Þxx hellir víninu hurt
alveg eins og það væri skólp.”
“Það er miiklu hættulegra eu skólp”, svar-
aði Marv gremjxilega. “Það eyðileggur hvert
heimili, þnr sem það er hrúkað, og eg vil ekkx
að það eyðileggi mitt”.
Hún tæmdi hverja einustu flösku. portvín,
sherry, rauðavín og whiskv, og svo tók hún ó-
opnuðu flöskurnar, hraut hálsinn á þeim og
tæimdi þær líka; en þetta var meira en frú Her.
on gat bolað að horfa á.
“TTættu uú við þessa gagnslausu vinnu,
Mary”, hrópaði hún og greip í handlegg dótt-
\T ✓ • .. | • 3e* timbur, fialviður af öllum
Nyjar vorubirgSir tegu«dum, geirettm og ak-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
JComið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
------------------- Limítad-------------------
HENRY 4VE. EAST - WINNIPEG
Hvernig viðrar úti
gerir ekki svo mikiS itil, svo
lengi sem heitt er inni. West-
ern Gem kol vor gefa góSan
hita. Kolin eru hrein, ending-
argóð, og brenna alveg út. Má
brenna i hvaSa furnace sem er;
þau gefa alt af þatS, sem búist
er viK af þeim—hita
THE WINNIPEG SUPPLY AND FUEIj CO., IjTD.
Vards: Rietta Street — Fort Rouge — og St. James
ASal-SIcrifstofa: 265 Portase Ave., Avenue Block Plione N-7615
ur sinnar. ‘ ‘ Heldur þú í rauninni að þú gerir
Claude eða no'kkurum öðrum gagn með þeesu?
Það er nóg af sterkum drykkjum annarsstaðar,
heimska bam, og þú getur ekki forðað honum
frá að drekka með þessu. Taktu flöskurnar
hurt, svo 'hann sjái þær ekki; en brjóttu þær ekki-
Það eina sem Iþú giæðir á þessu, er að hann
verðiir reiður við þig, þegar hann kernur heim”.
‘ ‘ Það skal ekki vera einn dropi af vínanda
í þesisu ihúsi, ef eg get við ráðið”, sagði Mary
og hélt áfraim með eyðilegginguna.
“En það er fjöldi af flöskum í kjallaran-
um”, sagði frú Heron.
“Ekki núna. Eig hefi brotið hvex*ja ein-
ustu flösku, sem þar var”.
“Þú hreytir mjög heimskulega, og afleið-
ingaruar lenda á þér sjálfri”, .sagði frú Heron
gremjuleg. “iÞú veist ofur vel, að engin lög í
heiminum geta gei*t drukkinn mann a'lgáðan, og
þú getur heldur ekki hindrað Claude frá að
drekka með þessu athæfi. Hann er ekki Kerr
til einskis — þetta er eðli ‘hans, og þú verður að
umbera það, eins vel og þú getur”.
“Þú talaðir ekki á þennan hátt, áður en við
giftumist”, sagði Maiy önug.
Hún sneri sér við, gekk fram í dyraganginn
og þaðan út í garðinn, þar sem hið freSka, sval-
andi vorloft mætti henni.
Hún varð næstum örvilnuð, þegar hún hugs-
aði um það líf. sem fyrir henni lá. Það veitti
henni augnabliks ánægju að eyðileggja alt, sem
til var af víni og hrennivíni í húsinu, en hún
vissi auðvitað að það var gagnslaus vinna, því
Claude gat fengið alt sem hann vildi annar-
staðar. Hana grunaði að lífið í Annfield yrði
endxxrtekning af lífinu á Hangh, og meðaumkuu
með henni sjálfri, hjó í hnga hennar.
En hún gat engan ásakað, hún hafði sjálf
af frjálsnm vilja, valið sér eiginmann, og jafn-
vél móðir Claudes hafði eitt sinn spurt hana,
hvort ;hún væri ekki hrædd við að giftast einum
af þessum kerr, en hiún hafði með æskunnar
djörfung og reynsluskorti, svaraði nei.
Mary gekk eftir trjáganginum, og þegar
hún heyrði jódyn úti á brantinni, furðaði hana
á því hvo>i*t mögulegt væri að CJaude væx*i að
koma heim aftur. Litlu síðar sá hún mann
koma ríðandi, og undran hennar varð mikil,
. þegar hún sá að það var tengdafaðir sinn.
Það var í fyrsta skifti að hann kom inn
fyrir Annfields grindarhlið, eftir að hann varð
ósáttur við son sinn. 'Hún gekk strax á móti
honum, furðandi sig á því, hvert erindi hans
gæti verið. Hann var mjög alvarlegur og tók
'hendi hennar án þess að brosa.
“Er Clande heima?”
“Nei, hann fór til Cupar”.
‘ ‘ Kona mín er mjög veik í dag, og vill endi-
lega sjá Claude. Nær 'kemur haun heim?”
“Klukkan þrjú”.
“Þá skal eg senda hest til stöðvarinnar
handahonum”.
“Er frú Kerr mjög veik?”
“Já, eg held hún sé deyjandi”, svaraði hann
fljótlega., “Eg ríð nú niður til stöðvarinnar,
til þess að símrita eftir Eleanor”.
Mary varð glaðari í skapi.
“Máske henni batni við að sjá Eleanor.
Hún hefir lengi þráð hana afar heitt, miklu
raeira heldur en ókkurhefir grunað”.
“Eleanor var ekki þess verð að óska komii
hennar. Þakkið þér guði, ef þér eignist aldrei
böx*n. Mary, þau olla oss aðeins sorgar”.