Lögberg - 05.04.1923, Blaðsíða 2

Bls. 2
LÖGJBERG, fimtudaginn
5. APRÍL 1923
Hún þjáðist í
tuttugu og fimm ár
Pá fór Mde. Arbour að nota
Dodd’s Kidney Pills.
Quebec kona, sem þjáðist af
Bright’s Desease, sykursýki og
Dropsy, hefir komist til heilsu
við að nota Dodd’s Kidney
Pills.
eins og gLeymd lífsg(ieði, sem eg þó
varð að þvinga fram í 'huga mín-
um.
taka ihana með, og svo gat hún
verið mér til aðstoðar, og óþarft
með öllu að vera að leiða henni
Svo fór hún að tala, og það á j fyrir sjónir að hún hefði máske
ensku! pað var kröftum mínum | litið móður sína í síðasta sinni.
nærri því ofraun.
Alt í kringum
Eg var að minna hana á þar sem
mig suðandi | við gengum, hve erfitt að verk-
White Head Perce, Que. 2. Apr.
(Einkafregn): “í tuttugu og
fimm ár hafði eg þjáðst af
Brights Ðisease, sykursýki og
Dopsy. Eg ihafði ákafa verki í
baki og var af.taf þreytt og tauga-j mundir koma.”
slöpp. Stundum var mér ekki
samhljómur af tyrnesku, grísku, efni okkar væri innanum allan
Armeníu máli fóllksins, sem eg ij>enna mannfjölda, en hún brosti
var að reyna að reyna að leið- j blíðlega og sagði: En guð sagði,
beina og svo þessi barnsrödd sem að þú mundir finna hana. Vertu
talaði mál minnar eigin þjóðar. j ekki vondaufur, Guð og þú geta
pað hCjómaði eins og englamál í I alt.”
•eyrum mér. En það sem hún i
sagði var þó enn furðulegra.
Mér hafði aldrei komið til hug-
ar samband á milli mín og guðs
“Ó, mér þykir svo vænt um að á þenna hátt, en það átti efti1'
þú ert hér, nú er eg ekki lengur! að hljóma í eyrum mínum marg-
hrædd.
Hann sagði mér að þú' sinnis, vikurnar þar á eftir, og svo
að verða mér ógleyman|legt í gegn-
unt að hugsa greinilega og mér| þ®ss að ná barninu út úr þvög-
fanst eins og höfuðið ætlaði að j unni °g þangað sem henni var
pað tók mig hálfa klukkustur.d 1 um alt líf mitt.
Um morguninn höfðum við kom-
ist yfir mílu svæði meðfram
ströndinni í gegnum iðandi kös a?
nokkurnvegin óhætt og það var
liðið. af miðnætti, þegar hún var j fólki sem var í hryggifegra ástandi
springa.
“Eg notaði fimtán öskjur af,
Dodd’s Kidney Pills og hafa þær 1 komin undir húsþak, þar sem hún j en eg hefi nokkurn tíma áður séð.
j gat hvílt sig. Undrun min var því ekki lítil
komið mér til heilsu.”
Madame Francouis Arbour, er
á heima á ofangreindum stað, gaf. mannþyrpinguna komu orð|sagði;
nylega ofangre.ndan vitnisburð.j hen'nar :hvaís eftir annað fram ;
pegar eg braust með stúlku- j þegar rétt fyrir hádegið, að Soff-
j barn þetta ií fanginu í gegnum ía kippti í treyjuermina mína og
‘parna eru þær, hún móð-
Um al!a Canada, eru Dodd’s.Kid-í huga mínum:
r.ev Pills viðurkendar bezti vin-j lengur hrædd.
ur kvenna. Enda hafa þær
komið margri sjúkri Skonu til
hjálpar. pessar pillur gera
nýrun hraust og þar af leiðandi
halda blóðinu hreinu.
Hrein nýru, eru sarna sem
hraustur líkami. Taugaveik'-
aðar konur ættu að spyrja ná-
granna sína um Dodd’s Kidney
Pills.
ir mín og systir!” 0g í mann-
“Nú er eg ekki j þyrpingunni sá eg að á móti okk-
Hann sagði að;
þú mundir koma.”
“Svo þú vonaðist eftir mér?”
ur kom ósegjanlega sorgmædd
kona með barn á handleggnum og
sem þegar hún sá Soffíu varð frá
Mrs. Craig þyngist
um 27pd við Tanlac
Teiur það hafa lœknað sig af gigt
og meitingarleysi og aukið
líkamsþyngsl sín.
“Ó—já, hann sagði mér það.” j sér numin af gleði, yfir því að
“Hann sagði þér það, hver j finna hana i umsjón minni.
að
sagði þér það?”
“Guð.”
pað var Soffía sem reyndi
stilla geðshræringu móður sinnar
Soffí a oif hen? ar guð.
Frásaga sjónarvotts,
Marko Prentiss.
Eg hélt að hávaðinn í kringum j með því að segja, að guð hefði
mig hefði trylt mig, svo að eg í lofað henni því að þau skyldu öll
hefði ekki heynt orð hennar rétt, sameinast aftur.
svo eg spurði hana á ný að sömu pegar við ihöfðum komið þessari
spurningunum og í sama málrómi t fjölskyldu ásamt nokkur hundruð
og einlægur vinur mundi svara í konum í hús það, sem átti að vera
“Tanlac hefir lælknað mig af
fjórtán ára þjáningum og nú líð-
ur mér svo vel, að eg syng við
innanhússtörfin,” segir Mrs.
Margaret Craig, að 10 Sutton
Ave., Toronto, Ont. “Eg þjáðist
svo af gigt í fótunum, að eg í
raun og veru fékk mig hvergi
hrært og gat ekki reimaö skóna.
Eg var að verða að hálfgerðum
•kriplingi. Einnig þjáðist eg af
■magaveiki, taugaveiklun og
svefnleysi
“pegar eg sá hvað Tanlac
hafði mikið bætt öðru fólki, á-
kvað eg að reyna það og um-
skiftanna var ekki lengi að bíða.
Gigtin hvarf á fáum dögum, taug-
arnar styrktust, eg hefi nú fengið
hina ágætustu matarlyst og
þyngst um tuttugu og sjö pund.
j Mér finst mér aldrei nokkru
i sinni Ihafa liðið ibetur á æfinni og
| get varla hugsaö mér að vera án
j Tart'ac.”
Tanlac fæst hjá öllurn ábyggi-
legum lyfsölum. Meira en 35
miljón flöskur seldar.
kom sama svarið:
“Guð gjörði það.”
Svo hélt hún áfram og sagði:
griðastaður okkar og þeirra; unz
við værum reiðibúin að fara í
burtu; var eg reiðubúinn til þess
! Eftir að eg misti mömmu og hana að Verða yið 6sk >eirri- sem e«
pað var að kveldi hins þriðja
dags, sem eldurinn geysaði. Nið- j
litlu systir mína, þá fór eg að j
verða hrædd. pað var slíkurj
ur við ströndina stóðu nokkrir tjoidi a^ fólki og þegar einhvcr
amerikanar í þéttum Ihóp og voru ( datt >á gekk hitt fólkið á horjum,
að reyna að leiðbeira hinni þjök- cg >að var kalt °£ dimt °S eg var
uðu mannþyrpingu, sem flyktist j
i kringum okkur. Eg hafði stig-
ið upp á grind af flutningabif- j
reið, sem eldurinn hafði skilið j
eftir, og var eign Standard olíu-j
félagsins, til þess að reyna að j
komast undan troðningnum, sem
virtist ætla að ýta okkur út í
sjóinn. Engin orð geta útmál
að óreiðu þá og ákafa, sem á og
í þes«u fólki var, þegar það var
að berjast við að komast eitthvað
í burtu frá hvæsandi eidtungun-
um sem eltu það og úr vegi frá
hinum grimmu og hefnigjörnu
Tyrkjum.
*Einn af Bandaríkja hermönn-
unum, sem stóð við bifreiðar- j
svöng og hrædd. Svo eg bað
guð að koma fl’jótt og hjálpa mér.
Er, hann sagðist vera svo önnum
kafinn. pað voru «vo margir
sem bágt áttu, sem þurftu að tala
við bann að hann gat ekki komið
til mín. En hann sagðist skyld:
senda einhvern mér til hjáipar og
_ | svo kemur þú, og nú veit eg að
mér er óhætt.”
Orð stúllcunnar læstu .sig um
mig eins og rafurmagns straum-
ur..
Frá sjónarmiði algengs verzl-
unarmanns, með vanaiega líf.j-
reynslu sýndust kynni við hið guð-
dómlega hugarfar þessarar stúlku
líkast töfraheimi. pessi ró og
örugga vissa um að öllu væri ó-
gr.ndma, sem eg stoð a hropað. . ,hætt þrátt fyrir óumræðilega
og mæ í e tu mér hönd þ»na j angist og kvíða, sem umkringd:
Prentiss, þeir hafa náð í mig, og
•þeir ætla að snúa mig úr hálsliðn-
um”. Eg sté ofan af bifreiðar-
grindinni og reyndi að bjarga
honum út úr mannþyrpingunni,
okkur á allla vegu, gjörði allar
kringumstæður ósegjanlega miklu
undraverðari.
Ef maður á ekki guð í sinni
og rétt i því að eg rétti honum i VÞá V6rðUr maðUr 3ð láta
“S barninu,
aðra hönd.na, fann eg að gripið I
var í hina með smárri mjúkri
hendi. Eftir að vera búinn að
sem á hann.
Hún sagðist heita Soffía Serafim
og vera fædd í Bandaríkjunum,
standa þarna í þrjá daga og þrjár að hún ásamt foreldrum sínum
nastur og búið var að r:fa utan af hefði flust fyrir ári síðal1 >aðaR
manni fötin í troðningnum og
eftir að vera búinn að vera
klemdur og kraminn í þessari
tryltu æðisgengnu fólkskös, sem
var að reyna að bjarga lífinu,
fanst mér að í samanburði við
þann fjölda þá munaði það minstu
hvort það væri einn eða tveir,
sem troðnir væru undir og marð-
ir í isundur undir fótum fjöldans.
En það var eitthvað svo hlýct
og viðkvæmt þetta handtak, að eg
snéri mér við til þess að sjá hver
átti það. par stóð hún og haftt
ekki enn náð tíu ára aldri. pað
undraverðasta I aVri þessari
br.kalegu .sergarmynd með bros
j og til smábæjar í Litlu Asíu og að
við þann flutning hefði margt
breyst í lífi hennar, en að guð
hennar hefði samt ekki ibreyst, né
j vissi að hún mundi bera upp næsf
— peirri að finna föður sinn.
pegar svo áð Soffía' bar upp
óskina, sem ekki þurfti ilengi að
bíða eftir tók eg niður nafn föður
hennar, og í næsta sinn, sem eg
átti tal við Hoaki Bey, herforingja
Tyrkja, sem var í samvinnu við
•okkur að leysa út fangana, fjand-
menn sína í vorar hendur, spurði
eg hann eftir föður Soffíu.
Hann iét rannsaka málavöxtu og
fékk mér síðan fylgdarsvein, sem
fór með mér í ægilega griparétt,
þar sem fimm þúsund fangar voru
geymdir. Við kölluðum upp nafn
mannsins, en þar var steinhljóð,
enginn þar, sem .svaraði til þess
nafns, svo eg fór með vonbrygði
mínu til baka t.l Soffíu og sagði
henni hvernig farið 'hefði, og í
þrjá daga hélt eg leitinni áfram
árangurslaust.
Á fjórða degi kom Soffía til mín
með svo ofur einfalda og eðlilega
úrlausn á málinu, sem mér hafði
þó ekki dottið 1 nug: “Faðir minn
er ef til vill hræddur að segja til
nafns sins, það er ekki víst, að
hann viti að guð hefir sent þig til
þess að frelsa hann. Lofðu mér
að fara með þér.”
Aftur fórum við til þes.s að
leita á meðal hins ógæfusama
mannfjölda. peir settu hana upp
á pall, þar sem hún gat séð útyf-
ir fangahópinn og fyrir einhverja
yfirnáttúrlega tilviljun tókst
henni að koma auga á hann.
pað var farið með hann á skrif-
stofu hershöfðingjans og þar
á vörum. Eg hafði séð allar Pegar eg kom >anKa<5 sem eg
__ 1 . ri 1 tTiX n n A T_ íi __ __ _
heldur traust hennar til Ameríku- fenRum yið að sja-ákærurnar sem
_ a m6ti honum vonu og dauðadóm
pegar eg skildi við hana lofaði
eg að koma aftur að vörmu spori
og taka hana með mér þangað sem
hún gæti sofið, €n það var farið
að birta af degi þegar eg fekk tcm
til þess að sjá hana aftur.
Á leiðinni til hennar var eg að
hugsa um ihvort hún mundi verða
kyr í sama stað og eg skildi við
hana, eða hvort hún mundi hafa
borist aftur inn í mannþröngina.
mögulegar svipbreytingar sorgar
og vonbrigða á andlitum þessa
fólks síðustu þrjá dagana. Eg
varð meira en hissa. Mér bafði
fundisrt þessi tíð sorga og svívirð-
inga eins og heil eilífð, og bros
þessarar yngismeyjar sýndist
I
RKAITI u* 1UK SKIX
bðruiKÍafe^urft, er þrá. kvsnna og
f»ar meft því aft nota Dr. Chaee’a
Ointmena. AUskonar húftsjúkdómar,
^Ver^a n-otkun þesea meftals
og horundiS verSur mjúkt og fagurt.
Fseat hJA Sllum lyfaöium efta frá
Edmanson, Bates A Co.. Limited,
Toronto. ókeypis sýnlahorn sent, ef
blað þetta er nefnt.
Or.Chase’s
Oinlmcnf
ski’di við hana, þá var hún þar
kyrr.
Hermennirnir, sem áttu að sjá
um eftirlit á landi og búslóð okk-
ar, voru að búa til morgunverð og
eftir að við og hún höfðum fengið
ökkur árbita bað hún mig að koma
með sér að finna móður sína. Fað-
ir hennar sem var auðugur
Gri'kki hafði komið ásamt fjöl-
slkyldu sinni til Smyrna með her
Grikkja, sem var í undansigi, og
'höfðu Tyrkir tekið hann til fanga
fimm dögum áður. Svo kom eld-
urinn upp í bænum, og hafði móð-
ir hennar, hún sjálf og ung syst-
ir verið rekin niður að flæðarmál-
inu úr vegi frá eldinum. í þröng-
inni höfðu þær aðskilist, og hafði
Soffía verið að hrekjast ein í tvo
daga og tvær nætur.
Soffía litla var ekki í neinum
j efa um að hún mundi finna móðir
s:na aftur, það var sem henni
fyndist að við þyrftum ekki ann-
að en ganga nokkur skref eftir
strætinu til þess að finna hana
og hafði, sú fullvissa hennar vikn-
andi áhrif á mig sem var harðnað-
ur heimshyggjumaður.
Soffia, sem kunni bæði ensku i
og grís'ku mæta vel, gat verið tú’k' |
ur. pað var vel við eigandi að
sem kveðinn hafði verið upp yfir
’honum af herrétti.
Ástæðan fyrir því að dauða-
dómnum hafði ekki verið fullnægt
var sú, að þeir höfðu ekki komist
til þess, sökum þess að svo marg-
ir voru til liífláts á undan ihonum
og því ekki unnist tími ti! að full-
nægja öllum þeim líflátsdómum.
Eg bað iherforingjann að af-
henda mér þenna mann, þó eg
vissi að það mundi þýðingarlaust.
Hann sýndist taka nærri sér að
neita mér um að láta hann laus-
ann, og eg var í þungu skapi þeg-
ar eg fór út frá honum og sté
upp í bifreið mína, til þess að
fara og tilkynna Soffíu ófarir
mínar. En í staðinn fyrir von-
brigðin, sem eg hélt að fram
myndu koma hjá henni tóC: hún
í hönd mér m«ð bros á vörum
eins og hún var vön að gera og
sagði: “Vertu ekki órólegur,
veistu ekki, að Tyrkir megna
ekki að gjöra föður mínum neitt
ilt.”
“Og því?” spurði eg.
“Guð er máttugri en allir Tyrk-
ir til samans, þeir geta ekkert
gert bonum.”
Eg fyrirvarð mig svo frammi
fyrir trú þessarar stúlku, að eg
gat engu svarað.
pegar herstjórinn sjál’fur kom
til bæjarins reyndi eg aftur að
fá föður Soffíu lausan, en árang-
urslaust.
Að síðustu kom Nour-ed-din
voldugastur allra manna í sdnu
landi að Mustapha Kemel einum
undanteknum. Eg fór og baðst
viðtals við þann mikla mann, seih
mér var veitt.
Eg bað um að fá föður Soffíu
lausan. “Er hann ameríkumað-
ur, eða Bandaríkjaborgari, eða
befir hann rétt til að krefjast að-
stoðar yðar,”
Eg varð að svara þeim spurn-
ingum neitandi og sagði: Hann
er Grikki, faðir ungrar stúlku,
sem trúir á guð í orðsins fylsta
skilningi. pað er ihvorki minn
guð né yðar guð, yðar hátign, en
guð hennar Wéfir lofað henni því
að faðir hennar skuli aftur fá
frelsi sitt. Getið þér uppfylt
þá trúarvissu hennar?”
Með nokkrum slungnum spurn-
ingum tókst Nour-ed-din að kom-
ast að sögu þessa manns, svo
snéri hann sér að mér og llagði
höndina á hjarta sér og mælti:
“pað sker mig í hjartað. Eg
hefði ekki synjað yður um neina
aðra ósk. En þetta er ekki til-
finningamál, þa,ð f>r stríðsmál. pað
eru þúsundir barna í, Tyrklandi
sem sj-á feður sína aldrei fram-
ar. pað hryggir mig hjartan-
lega að þurfa að neita yður, Mað-
urinn hefir verið. dæmdur til líf-
láts og dómnum verður fullnægt
í fyrramálið.”
“Er þetta síðaáta orðið ýðar
hátign?”
“Mér þykir fyrir að þurfa að
segja, að það verður að vera það.”
“Eg g>et ekki láð yður þetta. Eg
ihefi séð alla málavöxtu. pér
hafið máske látið taka tíu þús-
und Grikki af lífi og eigið eftir
að lláta taka önnur fimtíu þús-
und ef til vill áður en þessari við-
ureign er lokið. iMér finst því
að líf þessa eina Grikkja gjöri yð-
mr hvorki til né frá. En það
hefir mikla þýðingu fyrir trú
þessa barns og eins voldugur og
yðar hátign er, og eins lítilmót-
legur eins og eg er, þá er ellcki
óhugsandi, að þér þurfið ein-
hverntíma að njóta velvildar
Bandaríkjaþjóðarinnar.”
Ef það væri mögulegt fyrir yð-
ur að náða þenna mann, þá full-
vissa eg yður um að mér væri
stórþægð í því, þó það sé máske
yður ekki mikilsvirði.”
“Mitt svar verður að vera
nei, þó mig taki það sárt,” svar-
aði Nour-ed-din.
iSvo skildí eg við hann og fór
heim til mín, til þess að hug-
hreysta Soffíu. Eg var ekki al-
veg vonlaus um að samtal mitt
við Nour-ed-din hefði einhver á-
hrif, það var máske djarflega
teflt, en það gat ekki sakað
mig neitt og eg var ákveðinn í
að gjöra alt sem eg galt og hann
hafði að síðustu sagt: “Eg skal
sjá hvað hægt er að gjöra.”
iMorguninn eftir kom kafteinn
úr fótgönguliði Tyrkja ásamt 12
liðsmönnum með John Seraffim
þangað sem við héldumst við.
Liðsforinginn fór fram á að sex
sjóliðsmenn af
ur hennar hafði borist þeim til
eyrna.
Eg stóð náttúrlega í þeirri
meiningu að eg Ihefði séð það síð-
asta af Soffíu, en hin óútreikn-
anlega rás viðburðanna hagaði
því öðru víisi. Eftir þriggja
vikna dvöl í Smyrna frá því að
ihún og hennar fólk fór þaðan,
fór eg til Constantinopel, og þaö-
an til Aþenu, þar sem við höfðum
komið þúsundum af landviltu
fólki niður.
Yfirmennirnir þar vildu sýna
Bandlaríkjamönnum viðurkenn-
ingu fyrir það sem þeir höfðu
gjört, og varð eg1 sérstaklega fyrir
þeirri velvild þeirra. Við fórum
út til einnar af stöðvum þeim
sem þetta landvilta fó’k hafðist
við á. par voru um 30—40 þús-
undir landflóttamanna. pegar
eg sté út úr bifreiðinni, hver
skyldi koma hlaupandi til mín út
úr mannþrönginni önnur en
Soffía, hún kom fast að mér, stóð
á tánum, teygði úr sér og vafði
handleggjunum um hálsinn á
mér.
Eg skál gangast við því, að eg
gat ekki tára bundist og var það
þó í fyrsta skiftið á þessari hörm-
ungatíð.
“Eg vissi að þú mundir koma,
guð sagði mér það,” mælti hún.
“Hvað sagðurðu Soffía?”
í gærkveldi Var eg a& biðja I
guð, því undanfarna fjóra daga
•höfum við ekki haft mikið að
borða, og fólkið var orðið hrygt
og hungrað. pað hefir alt heyrt
um þig og bað mig að biðja guð,
að senda þig hingað og í gær-
Qíveldi bað eg hann um það og
hann sagði að þú kæmir í dag.
Er það ekki ömurleg mótsetn-
ing að maður skuli þurfa að fari
úr kristnu landi og til Tyrklands
til þess að finna veruleikans guð,
máttugan í mótlæti og neyð.
Sem betur fór hafði forsjónin
'hagað því svo til að vistaforði
frá Bandaríkjunum ''var kominn
til þessara stöðva og mér tókst
aftur að uppfylla hugsjón eða
hugsjónir Soffíu, sem sendiboði
guðs.
pegar Soffía kvaddi mig, sagði
hún: Eg sé þig í Ameríku. Eg
er búinn að segja guði frá því
hve mjög eg þrái að fara þangað.
Fólkinu líður þar svo mikið bet-
ur. par hugsar það um að
bæta 'hag hvers annar.s og í því
finnur það Hka ánægju.”
Guð gefi að henni verði að ósk
sinni!
Athugavert samtal.
Eg skrapp til nábúa míns einn
daginn til að stytta mér stundir,
og eg sá þar sem eg gekk á veg-
inum, að tvær konur stóðu utan
við veginn, og að mér virtist
vera að tala saman. pær voru
æðikipp iburtu, eg gekk svo áfram
I hægðum mínum, þar ti|i eg kom
að dálitlum skógarrunni, sem var
örstutt frá þar sem þær voru.
Enda þó það .sé ljótt að standa á
hleri, iþá gerði eg það nú samt í
þetta sinn og heyrði eg því vel
samræðu þeirra. önnur konan var
sérlega lagleg með ljómandi fagr-
an svip og virtist mér blíða og á-
nægja stafa af ásjónu hennar.
Ilin konan var aftur fremur ó-
lagleg og var svipur hennar ein-
kennilega fráhrindandi, Ihún var
lág vexti og búlduleit og feit í
andliti með daufleg augu og var
öll framkoma Ihennar fremur frá-
hrindandi. Konurnar, sem voru
engar aðrar en Lífsgl'eði og Svart-
sýni, byrjuðu samræðp, sem bér
segir:
Lífsgleði: “Komdu nú .blessuð
og sæl góða mlín, það var gaman
að mæta þér einmitt núna og
veðrið svona elskulegt o.g öll
náttúran svona guðdómlega fög-
ur blasir við auganu alstaðar.
Svatsýn: Eg vildi að ég gæti
séð þessa undrasælu sem þú út
málar en ég get það ekki, öll sú
sæla sem eg get séð, ef þú annars
getur fengið af þér að kalla það
sælu, er það, að eg er alia tíð að
vinna og stríða og hefi þó aldrei
ihelming, og því síöur meir af þeim
þörfum sem eg þó nauðsynlega
þyrfti, og get eg því ekki samsint
þessu sælu-góli í þér.
Lífsgleði: Elsku góða vina mín,
talaðu ekki svona sérðu þá ekki
neðansjávarbát I íhvað dásamlega að Guð leiðir okk-
Bandaríkjamanna undir stjórn
Haley Pawell mynduðu fylkingu
í kringum John Seraffim, konu
hans og dætur þeirra, þannig, að
tveir menn væru sitt á hvora hlið
þeirra og tveir að baki, en fylk-
ingararmurinn sem að 'hafinu
vissi væri opinn, og þannig voru
þau flutt til strandar, og kvöddu
bæði Tyrkir og Ameríkumenn þau
að 'hermannasið þegar þau stigu
upp í bátinn, sem flutti þau út í
skipið sem beið þeirra, og þegar
ýtt var frá landi gullu við fagn-
aðaróp frá Bandaríkjamönnum,
sem nærsftaddir voru, því sagan
um trúfesti Soffíu, og trúarsig
ur og elur önn fyrir okkur á all-
ann hátt. Sérðu og heyrirðu ekki
hvað litlu fuglarnir þarna uppi
á greininni syngja fagurt; þeir
eru svo hjartanlega ánægðir. pví
skyldum við þá ekki vera ánægð,
sem Guð hefur af náð sinni gefið
svo miklu meira af allra handa
lífs og sáiargæðum. pú sansar
þig nú á þessu og verður glaðari
í bragði næist þegar við sjáumst..
Svartsýn: Eg hefi nú mjög litla
trú á því að eg verði það, eg hefi
aldrei fundið annað í lífinu en
tóm vonsvik og basl og eg er
fhrædd um að það verði þannig
framvegis.
Copenhagen
Vér ábyrgj-
umst það að
vera algjörlega
hreint, og það
bezta tcbak í
heimi.
Ljúffengt og
endjngar gott,
af því það er
búið til úr safa-
miklu en milau
tóbakslaufi.
MUNNTOBAK
Eg kunni ekki við að hlusta á
samtalið lengur og flýtti mér því
burt en mér dátt í hug að eitt-
hvað svipað þessu, sem Svartsýn
sagði, ætti sér stað hjá sumum
mönnum, sem maður mætir á lífs-
leiðinni og aldrei verða ánægð-
ir, en ætíð með þungann vand-
ræðasvip, og verst er þó, þegar
margir af þessum þungt hugsandi ;
mönnum hafa máske betri .lífs-
kringumstæður en sumir hinir sem j
ætíð eru kátir og skemtilegir, og j
senda því ætíð ljós og yl til með- j
bræðra sinna, við skulum allir
reyna að temja okkur glaða lund,
ekki eingöngu fyrir okkur sjálf
Iheldur einnig fyrir meðbræður
vora sem eru með oMcur á vegin-
um.
ÚR BREFI
frá Vancouver, B. C.
Dags. 24 marz 1923
Hingað komu góðir gestir aust-
an yfir fjöll, þann 14. þ. m-, sön?
maðurinn nafntogaði, Egger
Stefánsson frá Milano á ítalíu o
leiðsögumaður hans, herra P. G
Magnús frá Glenboro, Man. Árr
kaupmaður Friðriksson tók á mó»
þeim og gerði að gestum sínum ••
meðan þeir dvöldu í bænum.
Söngsamkomu héít Mr. Stefáns
son í svensku Lútersku kirkjunr
á Princess og Pender strætin
hér í bænum að kveldi hins 9. 1
m., og var hún betur sótt en flest-
ar íslenzkar samkomur. En vi
erum svo fáir íslendingarnir
þessu fylki, að fjölmenn sar
koma er ómöguleg. í þetta skif
var nú vænt eftir að “Skandinav
ar”, sem hér eru mannmarg
mundu sækja svo, að húsfylli
yrði, en þvi miður reyndist sú vo
ástæðulítil.
Um sönginn kann eg það eitt aO
segja, að enginn íslendingur sen.
á hl’ýddi hafði áður heyrt jafi
fagran eða mikinn söng. Um það j
ber held eg öllum saman. Má
nokkuð merkja tilfinningu áheyr- j
enda af því, að sjö sinnum vai1
söngvarinn endurkaliaður og var
þá ýmist, að hann endurtók sama
lagið, eða söng önnur ný. pessir j
voru íslenzkir .söngvar á efnis- (
skrá samkomunnar: “Svanasöng- |
ur á heiði”, “Á Sprengisandi”,
“Heimir”, undir lögum eftir Sig
valda Kaldalóns, “Góða veizlu gera
skal”, “Stóð eg út í tunglsljósi”,
undir lögum eftir S. Sveinbjörns-
aon, og “Nú legg eg augun aftur,”
undir lagi eftir Björgvin Guð-
mundsson í) Leslie, Sa®k.
Að kvöldi hins 11. þ. m. höfðu
þau hjónin Mr. og Mrs. Friðriks-
son gestaboð að heimili sínu í því
skyni að gefa sem flestum tæki-
faeri að heilsa söngmanninum.
Komu þar saman yfir 60 manns
og nutu þar ágætis skemtana og
rausnar veitinga, eins og altítt
er á því heimili.
Áður en slitið var samsætinu las
Mr. Guðm. Anderson kvæði til
söngmannsins^eftir J. A. J. Dn-
dal í Victoria, er hann svo af-
henti Mr. Stefánsson með nokkr-
um ve'lvöldum þakkar orðum fyr-
ir .hönd Vancouver íslendinga,
fyrir þann beiður er hann sýndi
þeim með heimsókninni.
Hér og í nágranna-bygðum og
borgum, er nú í kynnisför herra
Frið.b. Friðriksson (bróðir Árna
kaupmanns) og kona hans.
pau hjónin Matúsalem og Val-
gerður Jósepson, til fheimilsis að
1765 Fifteenth Ave. East, hér í
bæ, urðu fyrir þeim óvenjulegu
slysum, að bæði beinbrotnuðu nú
nýlega. Mr. Jósepson fótbrotnaði
22. janúar, og Mrs. Jósepson
handleggsbrotnaði 11. febrúar.
Bæði eru nú á góðum batavegi, en
langt verður þar til þau verða al-
bata.
Málalok.
Blaðadeilum aldrei ann
og þær hata sjálfur.
Skaftfell þinn eg skæting fann
og skítkast á mig saklausann.
G. B. Oddson.
Frá Islandi.
Rafurmagns-heyverkun.
í febrúarblaði “Freys” þ.á. var
stuttlega minst á þessa nýju hey-
verkun, án þess að þar væri
neinu spáð um framtíðargildi
hennar. Svo flutti “Tíminn”
12. ágúst s.l. grein eftir Metúsal-
em Stefánsson ráðunaut um þessa
heyverlcun. Lýsir Ihann henni
a(llýtarlega og virðist honum hún
álitleg. —Eftir nýjustu fregnum,
útlendum, um þetta mál, fýlgja
þeir gallar þessari rafurmagns-
■ heyverkun, að ekki verður þe^j-
andi fram hjá þeim gengið. Sviss-
I neskar tilraunir hafa leitt í ljós,
! að mjólkin úr gripum sem fóðrað-
j ir eru með rafurmagnsverkaða
j súriheyinu, verður algerlega óhæf
Hl ostagerðar. Er það sveppa-
?ró?Jur, sem þrýfst og magnast
fórinu, sem veldur þessu. Sviss-
leska mjólkurbúasambandið hef-
'r því ibannað meðlimum sínum
ið búa til ost úr þessari mjól'k,
iða nota rafurmagnsverkað vot-
ey til mjólkurframleiðslu. Á.G.E.
-^Freyr.
* * •*
Kristján Guðmundsson, áður
óndi á Kirkjubóli í Bjarnardal í
'inundarfirði, — dáinn fyric
veim árum, lá rúmfastur 12 síð-
stu ár æfi sinnar i liðagigt og
ók mikið út. En oftast hafði
ann þó fulla rænu á að segja
vrir um öT.l heimilisverk utan-
æjar, og stjórnaði þann veg bú-
iu. En þess á milli — sér til
þreyingar og skemtunar — orti
xnn, og segja þeir er heyrðu
óð hans og sálma, að flest það
:m hann kvað hafi verið ágæt-
ga kveðið og lærdómsríkt. —
'isu þ áer hér fer á eftir, orli
íann 1919, og felur hún í sér eft-
rtektavert spakmæli. — Vísan
:r svona:
Störf með áhug færa frið,
fljótt þá líður stundin.
Ánægjan er ekki við
auð né völdin bundin.
* * *
Sveinn Björnsson sendiherra,
hefir legið á spítala í Khöfn und-
infarið, en sjúkdómurinn er tal-
inn alveg hættulaus.
" ...............
Höfuðverkur
Höfuðverkur stafar venju-
legast af þreytu í taugakerf-
inu og hann hverfur ekki með
öllu fyr en taugavefinir eru (
endurhrestir með Dr. Chase’s
Nerve Food.
Bráðabirgðarlinun fæst
stundum með hinu / og þessu
höfuðverkjiard'ufti, en sWkt
duft er langt of hart á taugun-
um.
Komið táugunum í lag og
mun höfuðverkurinn þá ekki
framar trufla yður.
Mrs. W. J. Pearse, Nunn St.
Coíbourg, Ont., skrifar:
“Eg varð mjög taugaveikluð
fanst höfuðið ætla að klofna.
Vinur einn ráðlagði mér Dr.
.Chase’s Nerve Food og eftir að
hafa lokið úr fyrstu öskjunni,
var mér strax farið að skána.
Eg hélt áfram þar til eg hafði
notað úr sjö öskjum og var þá
orðin alheil. Kenni eg nú
eigi framar höfuðverkjar.
Dr. Chase’s Nerve Food, 50
cent askjan, fæst hjá öllum
kaupmönnum, eða beint frá
Emanson Bates og Co., Limí-
ted, Toronto.