Lögberg - 05.04.1923, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN
5. APRÍL 1923
Sls. 6
áttina til frænda síns — “hug-
hreystu hann frænda minn —
skilurðu hina ósanngjörnu góövild
hans — hann vill ekki, aö eg fái
a5 njóta ánægjunnar strax!”
Hún þagnaði í fáein augnablik
og leit innilega á hann. Svo hélt
hún áfram: “Elsku frændi minn,
vertu hughraustur. HvaS er dauS-
inn annaS en hlutskifti allra? —
Líkaminn sýnist máske líða — en
þaS er heldur ekki meira! — ÞaS
er ekki erfitt aS deyja—ekki nærri
ein serfitt og eg hélt. Undirbún-
ingurinn er erfiðastur. — Eg lofa
guS fyrir að hann hefir veitt mér
nægan tíma til undirbúnings. Hitt
er miklu erfiðara fyrir áhorfend-
urna en mig! Blessun vonarinn-
ar fyllir sál mína — vonin er mér
alt.” — Svipurinn á andliti henn-
ar sýndi aS svo var, því sólbjart
sumarbros breiddi sig yfir þaS.
Eftir stutta þögn tók hún aftur
tii máls, meS hvildum: “Elsku
frændi, færSu föSur mínum og
móSur innilega kveSju — systur
minni og bróður og frændsystkin-
um — og segSu þeim, aS eg blessi
þau meS mínu síSasta andartaki—
fyrir öll gæSin, sem þau hafa auS-
sýnt mér — og jafnvel fyrir van-
Jxáknun þeirra blessa eg J>au. —•
Eg blessa þau '>— hirting mín hef-
ír verið mér ánægja — eg er sann-
arlega ánægS!”
Hún þagnaSi eitt augnablik, svo
opnaSi hún augun og rétti upp
hendina, sem frændi hennar hélt
ekki um: “Ó, dauSi, hvar er þinn
broddur?” fÞau org heyrgj eg
lesin viS jarSarför föSurbróSur
máns og vesalings Boltons). Og
eftir litla þögn—“þrengingarnar
eru mér til góSs!”—orS ritningar-
ar held eg. Svo sneri hún sér aS
okkur, sem J>ögul sorg nísti: “Ó,
kæru, kæru vinir” sagSi hún, “Jnð
vitiS ekki hvaSa forsmekk —
hvaSa vissu—” þar þagnaSi hún
aftur, rendi augum til himins eins
og hún væri í sæluríkri leiSslu og
gleSibros lék um varir bennar.
Svo rendi hún augum til mín —
“Vilt þú, herra minn, segja honum
föSur þinum, aS eg fyrirgefi hon-
um. Og eg biS guð aS fyrirgefa
honum.” Aftur lítil J>ögn og hún
lyfti augum, eins og hún væri aS
biSja til guSs. “SegSu honum hvc
ánægS eg er aS deyja, — og aS J>aS
sé ósk mín, aS hans dauSastund
verSi eins friðsæl og mín er. —
Sjón min er að þverra — rödd þín
aS eins—þaS er sami sorgarhreim-
ur í röddum allra. Er þetta ekki
bönd herra Mordens?” Og hún
lagSi hönd sína, sem hann var ný-
búinn að sleppa á hans. “Hvar
er hönd hr. Belfords?” sagSi hún
og rétti fram hina hendina. Eg
rétti henni hönd mina. “GuS al-
máttugur blessi ykkur báSa”, sagSi
hún, “og gefi ykkur náS til aS
vcrSa eins ána?gSa á síSustu stund-
um lífs ykkar—því einhvern tima
verSiS þiS staddir )>ar sem eg er
nú — eins og eg er.”
Hún þagnaSi enn og henni var
erfiSara um andardrátt. Svo hélt
hún áfram: “Kæri frændi, réttu
mér hönd þína —• komdu nær —
enn nær” og hún dró höndina aS
sér og kysti á hana. “GuS varS-
veiti þig, kæri, kæri herra, og meS-
tak þakklæti mitt einu sinni enn
og segðu ungfrú Howe og láttu
leiSast- til jæss aS finna og segja
hr. Norton—” feg ber engan kvíS-
boga fyrir þvi, þó hún nú baði í
rósum, síSar verSur hún engill á
himnum)— segSu þeim báSum, aS
eg muni eftir þeim meS þökk og
hlýhug á síSustu stundum lifs
míns! Og eg biS guS aS veita
þeim yndi hér í heimi, i mörg mörg
ár sökum vina þeirra, og hér eft-
ii fullvissu um kórónu eilífs lífs.
eins ákveSna og eg hefi öSlast fyr-
ir vom alfullkomna, blessaSa
frelsara.
Mér finst að orS hennar, )>ó þau
væru dræmt fram borin, fylli eyru
mér og aS þau muni í þeim hljóma
héöan í frá. Eftir stutta )w>gn hélt
hún enn áfram, þó málrómurinn
væri óskýrari og hún ætti erfiSara
meS aS tala.
“Og þú, herra Belford,” mælti
hún og reyndi aS taka fastara í
hönd mér. “Megi guð varSveita
þig og láta þig sjá og skilja yfir-
sjónir þínar — þú sérS á mér
hvemig alt endar — megir þú
verSa—•” Hér hné hún ofan á
koddann og dró höndina aS sér.
ViS héldum, að hún væri látin,
og sorgin fékk enn meira vald yfir
okkur. En hún opnaSi aul^im.
og þegar viS héldum aS hún væri
ofurlítiS búin aS ná sér, baS eg
hana aS ljúka viS setninguna.
Hún veifaSi höndum til okkar
beggja og hneigSi höfuSiS sex
sinnum, eins og hún hefði alla,
sem inni í herberginu voru, í huga,
aS meStöldum hjúkrunarkonunni
og húsþernunni, sem höfSu nú
fært sig aS rúminu grátandi til
þess aS meðtaka blessun hinnar
deyjandi konu, og svo talaSi hún
enn, þó orSin heyrSust varla: —•
“Bless — bless — blessi ykkur öll
og — nú — og nú” (hún rétti
upp höndina liflitlu i siSasta sinn)
Anna Stefanía Þorkelsdóttir
Anna Stefanía Þorkelsdóttir
andaSist á heimili sínu viS Brown pósthús í Manitoba 8. dag
júlímánaSar s.l., ur krabbameini, eftir itarlegar læknatilraunir.
Hún var fædd 29. marzmánaðar 1863, aS Elatatungu í
SkagafirSi. Þar bjuggu foreldrar hennar stórbúi, Þorkell
Pálsson ÞórSarsonar frá Hnjúki i SvarfaSardal og Ingibjörg
Gisladóttir Stefánssonar í Flatatungu.
Börn þeirra hjóna, Þorkels og Ingibjargar, voru sex:
Anna Stefanía; Pálina, fyrrum verzlunarkona á Akureyri, nú
i Ameríku; Guðný, gift Sigtrygg timburmeistara á Akureyri,
dáin 1909; Gísli, dáinn 1894; Þorkell, cand. mag., löggilding-
arstjóri í Reykjavík, og Páll, skrifstofubókhaldari í Reykjavik.
ÁriS 1887 giftist Anna sál. Sigurjóni Bergvinssyni á Sörla-
stöSum í Fnjóskadal. ÁriS 1889 fluttust þau hjón búferl-
iim til SkagafjarSar og bjuggu 3 ár i Flatatungu og 8 ár i
Glæsibæ. ÞaSan fluttu þau til Ameríku áriS 1900 og hafa
lengst af síSan búiS hér i þessari bygS.
Börn ])cirra voru f jögur: Margrét, kona Lárusar J. Rist,
kennara á Akureyri, dáin 1921; Ingibjörg, dáin 1902; Þor-
kell og Gisli Bergmann, búhöldar í grend viS Brown, og fóst-
urdóttir þaS fimta, ísfold, kona Árna Ólafssonar hér í bygS.
Anna heitin var ein af allra merkustu konum sveitar vorr-
ar og víst þó víSar væri leitaS; bráðgreind og skemtileg og
vel aS sér bæSi til munns og handa. Hún var framúrskarandi
hjálpfús og gestrisin, svo aS -allir, sem þektu hana, munu
minnast þess meS aðdáun. Heimili hennar stóS viS þjóS-
braut og þaS má meS sanni segja, aS matborð hennar stæSu
ávalt til reiðu meS mat og drykk, fyrir hvern sem var, og
hvenær sem var. Og þaS alt var gjört svo aSlaSandi og sem
cngin fyrirhöfn væri. Finda var ætiS hennar viSkvæSi, ef á
þaS var minst: ÞaS er engin fyrirhöfn, eSa: ÞaS tekur enga
stund. Og þó var hún oftast ein.
Samkomuhús bygSarinnar stendur á hennar heimili, sem
var, og hefir þaS ekki hjálpaS svo litiS til meS þaS, hve greiS-
lega og vel oftast hefir gengiS meS samkomur okkar, aS hver
og einn gat veriS þar sem heima hjá sér, og öll aðstoS og hjálp
veitt tneS svo góðu geSi. HeiSur og heill bygðar sinnar hafSi
hún ávalt vakandi áhuga fyrir, og fanst bara sjálfsagt aS
gjöra alt, er luin gat til þess aS samkonuir vorar og félagsmál
öll gengju sem greiSlegast og bezt. Enda veit eg, aS jafnvel
inargt utansveitar fólk mun minnast )>ess með þakklæti, hve
gott var til hennar aS koma, og mun seint þvi gleyma.
Heimili hennar var eitt hiS allra myndarlegasta, bœSi úti
sem inni. Enda er maSur hennar mjög hugsunarsamur og
árvakur, þó farinn sé hann nú aS eldast og láta sig, og dreng-
irnir þeirra tveir hinir allra myndarlegustu og ötulustu menn.
Þó er vist óhætt aS segja, aS Anna heitin átti ekki hvað minst-
an þáttinn i því aS gjöra þaS aS því mýndarheimili, sem þaS
nú er. Fyrirhyggja hennar og umhugsun náSi jafnt tíl utan-
húss sem innan, og ráS hennar ætíS svo holl og óhætt eftir aS
fara, því hún var hin mesta búkona og kappsöm meS af-
brigSum i öllu því, er miSaSi til heilla heimilisins, og reyndar
i öllu er hún þurfti aS gjöra og áleit nauSsynlegt.
ÞaS er ómetanlegur skaSi og einlægur söknuSur viS frá-
fall slíkra, sem Anna var, ekki einungis fyrir hennar nánustu
eSur heimiliS sjálft, heldur og fyrir bygSina alla, sem hún
lifSi í og unni svo vel. ÞaS voru svo margir, sem nutu henn-
ar móSurlegu umönnunar.
Hún var elskuleg eiginkona og móSir, ein af þeim, sem
ekkert lætur ógert sem börnum þeirra og heimili má verSa til
heilla og hamingju, og gera þaS alt með svo fúsum vilja og
hiklaust, aS sjáanlega hafa þær engar áhyggjur eSur örSug-
leika viS aS stríða. Enda launuSu börnin hennar, fósturdóttir
og eiginmaSur þaS alt meS einlægri ást og virSingu, er styrkti
hana svo mikiS í öllu hennar verki. Og að síSustu svo ómet-
anlega í hennar átakanlega þungu legu, er hún bar svo frá-
bærlega til enda. Fullviss og fús í sinni sterku og einlægu
trú aS fela frelsara sínum og drotni sjúkdóm sinn og alt hvaS
sitt væri. t því trausti lifSi hún og i því trausti dó hún, róleg
og sæl í fullvissunni aS ásíSan mundi hún og ástvinirnir henn-
ar mörgu og vænu fá á ný að sameinast, þar sem engin sorg
né söknuður væri framar til.
Hún var jarðsungin af séra K. K. Ólafssyni 11. júlí aS
viSstöddum nálega öllum úr bygSinni og fólki sunnan frá N.-
Dakota, er sýndi svo vel ásamt hinum mörgu blómsveigum, er
þöktu kistuna, hve vinsæl Anna heitin hafSi verið, og hve djúp
hluttekning allra var meS hennar nánustu i þeirra miklu sorg.
Lengi lifi minning hinnar góSu konu.
Vinur.
kc.m — ó, kom blessaSi Jesú
Ivristur!”
Og meS þessi orS á vörum hiS
siSasta aS hálfu leyti fram boriS,
gaf hún upp andann. UnaSsbros
og fegurðarró breiddi sig yfir á
sjónu hennar, sem bar þess Ijósan
vott, aS hún var þegar þátttakandi
í hinni eilífu gleði.
Ó, kærleiks undur! — En nú get
eg ekki skrifaS meira.
Frá Islandi.
SPANARSAMNINGARNIR.
1
Framtíðarhorfur um nýja
fiskimarkaði. ,
Skýrslur Péturs A. Ólafssonar.
•1
Hvað gerir þingið?
verður mörgum á að spyrja. Sam-
þykkir það athugasemdalaust
bráðabirgðasamningana frá í
fyrra — þrátt fyrir illa reynsilu
bæði á fiskisölunni og “spönsku
vínunum 1— eða detta þeim ein-
hver bjargráð í 'hug? Svarið virð-
ist ef til vill sjálfgefið, þar er
þjóðin virðiat hafa samþykt með
þögninni Ihin djarfmannlegu um-
mæli háttvirts forsætisráðherra
CREATIVE DREAMS.
The 'mighty orbs that make their way
About the vast celestial sweep
Are rushing on. . . But once they lay
Within the mind of God, asleep.
Then moved the great Creative Force
Above the Deep, with dreams sublime,
Evolving worlds, that, in their course,
Were fashioned in the womb of Time.
God dreamed of Worlds, and Worlds were
born.
Of Man He dreamed, and Man became:
Out of the mid-night flashed the Mom,
To blaze tlie lustre of His name.
In every orb the Vastness wears
The glory of His wisdom gleams,
Eternal splendors mirror there
His holy all-creative dreams.
varða á íslandi til minnis um
þennan stóra söguiviðiburð, full-
veldis viðurkenninguna, reistan af
okkar kynslóð, sem tekið hefur
þátt í að ná sjálfstæðistakmark-
inu, og átti minnisvarðinn að bera j
komandi kynslóð vitnisburð um, j
að hann væri þjóðarmálefni, fætt
af freílsistilfinningu þeirri, sem j
jafnvel á myrkustu tímum, hefur 1
lifað í brjósti allra ættjarðarsinn- i
aðra íslendinga, sem fengið hafa4
frelsisþrána í arf frá forfeðrum. j
1 nóv. 1921 gat eg um hugmynd- j
ina í opinberu bréfi til þáverandi
forsætisráðherra Jóns Magnús-
sonar, sem fanst hugmyndin fög-
ur, og hefi eg síðan haft tæki-
færi til að færa málið í tal við !
^HDODD’S 'W;
íkidneyI
PILLS

'aLkid n vLsAirý,
Dodds nýrnapillur eru bezta
aýrnameðalið. Lækna og gigt^
bakverk, hjartabilun, þvagteppu
ETCHINGiS.
Wliat subtle, wonderous alehemy,
Unknown, in Nature’s realm remains.
Who draws the trees, the flowers and ferns
Of ice, upon my window-panes.
A mystic liand with magic touch
Its marvels prints with perfect line,
And beauty, grace and loveliness
In every image softly shine.
For eveiy silver-sparkling frond
Of fern or shrub, of branch or tree;
A copy of the things that were,
And of the things that are to be.
Thpugh fleeting images of ioe
Who can their mystic Maker find?
Or wrest tlie secret of their forms
From out the Omnipresent Mind?
Oh, little bits of loveliness
You do not bloom for me in vain!
For subtle joy is mine to see
Tliese etchings on my window pane.
TIIE CíIOIR UNIVERSAL.
The Miaster Singer looked from out the skies
Upon the Earth, witli love light in IIis eyes,
And everywhere upon the Summer soil
He saw the mystic poems of His toil.
A song of love was lilting in the brook,
A lily nodded, smiling in her nook,
A lark, ecstatic, made the meadow ring
With music, golden as the angels sing.
And somewhere pealed a silver-throated bell;
A sweet and lowlv note, where insects dwell
Among the walks og multi-scented grass
The cricket called its kind to moming Mass.
The sunlight falling on the fragrant wood
With flaming glory crowns that Brotherhood
Of anciönt Singers, and its songs of praise
Tt endlessly intones, through all its days.
The wáters chant in endless anitphones
To ever sounding hjnnns the wood intones.
And miglity Neptune’s mystic organ roll
Is music from Creation’s vasty soul.
And every strain of turbulence or calm
Did reach the Master Singer in a psalm.
And graciously He gives that wondrous fire
That worms to song this universal choir.
Christopher Johnston.
ýmsa aðra málsmetandi íslend- og önnur veikindi, sem starfa frá
inga, þar á meðal hinn núverandi nýrunum- — Dodd’s Kidney Pilli
forsætisráðherra, og hefur öllum kosta 50c. askjan eða sex öakjur
fyrir $2.50, og fást hjá öllum lyf-
aölum eða frá The Dodd’s Medi-
cine Co., Ltd.. Toronto, Ont.
geðjast vel að málinu.
Ipað 'hefir þó ekki dulist neinum
af okkur, hve erfitt mundi verða
á þessum tímuim að safna nægi- -------—............... —
legu fé til sómasamlegis minnis- j , . , _, ,
, , ,, , 6 j gengst fynr þessum sambands-
varða, serstaklega þar sem morgi,. » ... , ,
/ . * j 'þingum, sem haldir eru arlega og
önnur stór málefni, sem alþjóð
varða, gera alvarlegar kröfur um
stuðning hjálpfúsra manna. Með-
al annars skal í þessu efni nefna
uppástunguna um Stúdentagarð í
Reykjavlík, til thjálpar ungum stú-
dentum, sem í rauninni eru þeir
einustu, sem borið hafa halla af,
að ísland varð sjá(lfstætt ríki, af
því þeir þá mistu réttinn til 4 ára
iveru á Garði og Garðstyrks, sem
um langan aldur var þeim ómet-
anleg hjálp á námsárunum. Upp-
ástungan um islenzkan stúdenta-
samfara þeim er haldið sex vikna
námsskeið í Harvard-háskóila. Er
venja að bjóða útlendum vísind -
mönnum á þing þess til þess að
flytja fyrirlestra, einn eða fileiri.
Samkoma Skuldar
5. apríl
Mjög er Stúkan Skuld að vanda
til þessarar samkomu og gef6t
mönnum nú færi á að heyra á-
garð er göfugt málefni, sem kom- hugamál bindindismanna rætt af
ast ætti í fram kvæmd sem allra tve'mur mönnum, sem menn geta
fyrst, og fanst mér því liggja borið tiltrú til og gjöra víst yfir-
nærri að sameina þessar tvær *eVtt að verðugu.
hugsjónir: Reisa stúdentagarð Líklegt er að málið verði rætt
sem minnismerki um sjálfstæCi frá ýmsum ihliðum, svo sem heil-
Isiands. brigðislega, .hagfræðilega og lög-
iGetur nokkur kosið stjórnfrels- > fræðilega, en hvað sem um það
inu virðuilegra minni en bústað er> verður það að minni hyggju
fyrir þá, sem starfa að því að afla margra 25 centa virði, að hlusta á
sér þeirrar vísindamentunar, sem
fáanleg er innanlands og halda
eiga íslenskri menningu á tlofti.
Og á ekki einmitt vel við, að
þjóð, sem ekki á dýrmætari minn-
ingu en menning landsins á gamla
sjálfstæðistímanum, framkvæmi
þetta?
'Eg vil að svo stöddu ekki orð-
lengja þetta frekar, auðvitað hef
eg með þessum fáu orðuim aðeins
drepið á mikilfenglengt mál, en
það er trúa mín, að allir sannir Is-
lendingar vilji hlúa að þessari
uppástungu, svo hægt verði að
koma henni í framkvæmd sem
allra fynst til heilla og sóma fyrir
íi^land.
Khöfn, Janúar 1923.
pórarinn Tulinius.
til danskra blaða 1 sumar,
Ef til vill rekur suma minni til
að stjórnin sendi mann ti|l Suður-
Ameríku í haust, til að. grenslast
eftir Ihorfum um nýja fiskmarkaði.
Er þetta til þessa hið besta og
þarfasta verk sem stjórn vor hef-
ir unnið, enda var það eigi sjálf-
rátt. Og auk þess var hepnin
stjórninni holl og hliðstæð, svo
hún rakst á einn hinna fáu sjálf-
kjörnu manna til þessarar farar.
Var það eins og kunnugt er Pétur
A. ólafsson, fconsúll, þjóðkunnur
maður að dugnaði, ötulleik og ein-
beitni. Au(k þess íslendingur
fyrst 0g fremst og drengur góð-
ur. parf eigi að efa, að þessa
vandasömu og ábyrgðarmiklu ferð
hefir hann því aðeins tekist á
hendur, að hann var fús og á-
kyeðinn ií að gera sitt allra ítrasta.
Enda má segja með sanni, að för
Péturs hafi nú þegar borið mik-
inn árangur. Eru nú fullir 5
mánuðir lliðnir, frá því er hann
lagði á stað, og má telja furðu
mikla hve hljótt hefir verið um
ferðir hans, þar sem svo mikið er
í Ihúfi. Og ekki 'hefir stjórnin
til þessa birt eða látið þess getið
að hún hafi fengið merkilegar og
mikilvægar skýrslur frá honum.
— Og þó eru miklar fréttir og
gleðilegar að segja af ferðum Pét-
urs Ólafssonar. Má þegar telja
fullsannað að fundnir séu
nýir fiskmarkaðir,
ef íslendingar kunna á að halda,
og er eigi öðrum en oss sjálfum
um að kenna, ef vér eigi kunnum
að færa oss það í nyt.
Rétt fyrir jólin var Pétur kon-
sújll Ólafsson í Buenos Aires í Ar-
gentínu. Hafði hann þá verið í
Brasilíu um hríð, fór svo suður til
Uruguay og þaðan aftur norður á
bóginn.
Mér var það kunnugt, að þá er
P. Ó. fór að heiiflan, hafði hann
elkki mikla trú á því, að fiskmadk-
aður þar syðra gæti komið íslend-
ingum að mifclu liði, mest vegna
þess, að fiskurinn myndi eigi geta
haldið sér í hitanum. — En sjón
er sögu rökari. Nú er P. Ó. á ann-
ari skoðun. 1 Argentínu sá hann
víða norskan og skotskan (ísl.?)
fisfc, sem verkaður er alveg á sama
hátt og íslenskur fiskur, aðeins
mun betur þurkaður, og sá fisk-
ur virðist halda sér vel.
Aftur á móti þolir fiskur sá, er
P. Ó. sá í Brasilíu engan samjöfn-
uð við ísleniskan fisk að gæðum.
— En sem sagt sá hann mjög fal-
legan fisk víða í Argentínu, norsk
an og sfcotsfcan. ■— Kveðst hann
Pjóðhátíð.
Um miðjan janúarmánuð mun
Pétur hafa verið fcominn til Mexi-
co, og þaðan ætlaði ihann til Cuba
0g síðar meir norður til Banda-
ríkjanna. Mun hann hafa sent
stjórninni ítarlegar sfcýrslur um
markaðshorfur, v i ðs'fci ftaaðstöðu
0. fl. frá Brasilíu a. m. k., og að
líkindum einnig frá Argentínu.
Verður manni nú á að spyrja,
hver áhrif þetta hafi á væntan-
lega Spánarsamninga? Auðvitað
allmikil. Snýr nú málið að mun
öðruVísi við en í fyrra. Hefir
þingi og þjóð hér verið fengið
vopn í hönd, sem líklegt er til bits
ef vel er á haldið, og má eigi
krefjast minna!
Er nú brýn nauðsyn, að stjórn-
in birti sem alilra fyrst skýrslur
Péturs konsúls Ólafssonar, enda
eru þær frá hans hendi óefað eigi
ætlaðar til launmála og hljóð-
skrafs, heldur til aTmennrar at-
hugunar, leiðbeiningar og um-
ræðuefnis. Væri og æskilegt og
sjálfsagt, að þjóðin og þingið
fengi nægilegan tíma til þess að
átta sig sem best á horfum öllum
lí þessu mikilvæga máli. Enda
skylda stjórnarinnar að sjá um,
að svo verði!
Björn pórðarson hæstaréttar-
ritari hélt fyrirlestur í Stúdenta-
félaginu, skömmu fyrir áramót,
um nýja tilhögun á árlegri þjóð-
hátíð hér á landi. Að lífcindum
kemur erindið fyrir almennings
sjónir, en ekfci sfcaðar, þótt lýst
sé aðaldráttum þess í blaðagreir.
Eru þeir þessir:
Sautjándi júní getur ekki orð-
ið alm. þjóðhátíðardagur til lang-
frama. pað verða afmælisdagar
engra mikilmenna neinstaðar.
Tíminn heldur ekki sá heppileg-
asti, og tyllidagur kvenna kom-
inn upp við h|lið hans, keppir við
hann og dregur frá honum.
Aftur á móti er til náttúrlegur
samfcomutími iítið eitt seinna, sem
árstíðir og lifnaðarahættir þjóðar-
innar hafa sjálf skapað, af því
að hann er sá hentugasti í alla
staði. pað eru mánaðamótin
júní—júlí — tíminn milli vor-
anna 0g sláttar. pá er birta og
hlýjindi best sameinuð og veður
hentugast til ferðalaga. Enda
var þessi tími fyr á öldum válinn
til Alþingissetningar og á síðari
árum hefir hann af sjálfu sér orð-
ið samkomutími alflra mögulegra
ársfunda, svo sem presta, lækna,
samrvinnumanna, fiskifélags, bún-
aðarfélags, templara, ' júbilstú-
denta o. fl. Mentaskólanum er þá
sagt upp, Háskólinn fær frí — í
það sem slíkir menn sem Dr.
Brandson og Thors H. Johnson
segja um þetta hagfræðilega og
siðferðilega stórmál, sem bindind-
ismenn hafa á dagsfcrá; þetta mál,
sem hinn mentaði heimur yfir-
leitt Ihefir nú gjört að einu sínu
aðal máli. Að svo er verðifr
manni ljóst þegar maður at/hugar
bindindisþing það, sem stóð yfir
í Toronto, Ontario, síðast liðinn
nóv., þar er fulltrúar frá 66 þjó-
um mættu og fánar 50 þjóða
blöktu við hún.
petta sýnir hvað málið er á-
litið alvarlegt. Hér voru saman
komnir mienn frá öllum megin-
löndurn hnattar vors, til þess að
sverjast' í fóstbræðralag og berj-
ast einhuga gegn skæðasta óvin-
inum, sem sagt var að Englend-
ingar hefðu átt á stríðsárunum;
brennivínið.
Sjállfsagt koma allir þeir, sem
sinna vilja þessu velferðarmáli
voru vínbanninu, á samkomi'
Skuldar þann 5., og vér vonum að
andbanningar fjölmenni þar einn-
ig, til þess að iheyra það eem sagt
verður um málð við þetta tæki-
færi.
öllum kemur víst saman um,
| að málið sé þes.s virði, að ræða
j það og ihlusta á umræður þær,
sem fram eiga að fara þann 5.
pá má ekki gleyma því að ýmsar
aðrar skemtanir verða til boða,
bæði fyrir yngri og eldri við sama
tækifæri.
Komið! pið getið ekki varið
25 centum betur.
Jóhannea Eiriksson.
einu orði sagt, eru hér sjálfgerð
Að lokum leyfi eg mér virðing- tímamót vors og sumars, alveg
arfyllst að skora á 'háttv. stjórn 1 sjálfsagður s-amkomutími, sem
■ • . f vora að hún birti hið bráðasta þegar fvrir mörgum öldum e**
eigi geta seð, hivers vegna ver ís- skýrg,Iur :herra A_ ^ ■< ga íyr 1 m rgum
sonar, og geri sem gleggsta gr in j breyta.
fyrir horfum málsins.
Helgi Valtýsson.
— Vísir frá 12.—21. feb.
lendingar eigi gætum þurkað fisk
vorn eins veí og Norðmenn a. m. í
k. í þurfchúsum, enda telur hann j
víst, að með því móti verði fisk-!
urinn betri og haldi sér lengur, j
og vafalaust muni a. m. k. sumt af j
norska fisfcinum húsþurkaö.
Sem eðlilegt er, hafði hr. P. 0. |
um þessar mundir •— í miðjum,
j klíðum — eigi gert upp með sér ^
1 neina samfelda heildarskoðun. Eftir að ísland þann 1. des.
En 'hann, telur vafalaust, að ís- 19’8 var fcomið á bekk meðal
lendingar gætu selt talsvfert af siálfstæðra ríkia, og sérstaklega
kominn á, og efcki er hægt að
Stúdenta-gaiuur.
fiski til Brasilíu. Og um verðið
er það að isegja, að fyrir 300 kassa,
sem P. Ó. seldi þar fékst að mun
'hærra verð en það, sem kostur er
á í Norðurálfu!
eftir að Hs. Hátigu Kristján kon-
ungur h. 10. hafði heimsótt kon-
ungsríkið sitt, vaknaði hvað eftir
annað sú hugsun hjá mér, að
enn vantaði sýni'legan minnis-
Hér er því sjálfvalinn þjóðhá-
tíðartími, og efcki þarf annað en
að honum sé gefið dálítið opinbert
snið, þá er hann orðinn að árlegri
þjóðhátíð, sem fjöldi manna sækir
hvaðanæfa af landinu og sam-
göngurnar hafa þegar lært að
taka tíllit til.
* * *
Prófessor Ágúst H. Bjarnason,
hefir verið boðið til hins árlega
sambandsþings únítara, sem hald-
ið verður í Boston í maímánuði í
vor, og mun hann leggja af stað
héðan um sumarmál. — The Ame-
rican Unitarian Association
Laugardagsskólinn.
Til þeirra sem eru í efsta bekk.
Eg aetla að biðja ykflcur að nota
tímann vel sem eftir er.
Æfið ykkur i að lesa á hverjum
degi.
Lærið þessi 300 orð sem stöfun-
in er bygð á. Lærið þau vefl.
Munið eftir, að hafa á reiðum
höndum, ritgerð um eitthvað efni
ekki fremur á það sem eg hefi
bent á, en um eitthvað sem þið
viljið sjálf. Hugsið ykkur máls-
greinaskifti og hvað annað.
Að endingu ráðlegg eg ykkur,
að vera ekki að flýta ykkur of mik-
ið. Betra er að fara hægt og
vanda sig vel. pað er best að
vera ekki að hugsa um að fara
heim sem fyrst þann dag. Betra
væri að hugsa sem mest um að
ná í 400 mörk, þá fylgja verðlaun-
in að sjálfsögðu.
pið ættuð auðvitað að halda
hröðum fetum áfram Og upp á við
á mentabrautinni, það væri gam-
an fyrir ykfcur að líta til bak.a
seinna meir, og minnaast þess að
þegar þið voruð nokkuð lítil vor-
uð þið >í nokkuð stórum hóp, að
keppa um verðlaun og “alt gekk
svo vel”. Allir töku verði’aun.
Væri það ekki gaman? Jú. Víst
væri það!
Jóhannes Eiríksson.