Lögberg - 05.04.1923, Blaðsíða 6

ríls. G
LÖGBERG, FIMTUDAGINN
5. APRÍL 1923
11/* * • I • timbur, fjalviður af öílum
Nýjar VOrilbirgðir tegundum, geirettur og als-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætið glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
----—-----Uimitocz — ■—---------
HENRY AVE. EAST - WINNIPEG
Barónsfrú Mainau.
Eftir
E. Marlitt.
Mainau brosti háðsílega, en þó svo að auðséð
var að eitthvað bjó undir brosinu.
“Nei, ertu þá búinn að frétta um j?etta af-
brot líka, frændi?” sagði hann.
Maður getur ekki annað en dáðst að kongu-
lóarvefnum. Hvar sem flugu vesalingurinn
kemur við hann, berst hreyfingin eins og raf-
magnsstraumur inn að miðjunni. Já, hann var
sannarlega þreytandi náungi þessi Hesse; hann
skaut fallegustu hirtina mína rétt fyrir framan
nefið á mér. pó að það hefði verið gert af ill-
vilja, þá samt hefði ég lokað augunuan fyrir því
— en hann gerði 'það af neyð. ■— í gamla daga var
það nú alt öðru vísi; þá máttu húsbændumir hér
í Schönwerth láta taka þess konar náunga og
skjóta hann umsvifalaust og súta af honum húð-
ina í glófa handa sér. Drottinn minn góður!
En hvað þeir hafa hlotið að finna til valdsins,
sem þeir höfðu! Að geta meira að segja haft
skinnið af náunga sínum í höndunum!”
Hirðdróttsetinn snéri sér við og horfði hvöss-
um rannsakandi augum á bróðurson sinn, svo
snéri hann bakinu að honum óþolinmóðlega og
fór að slá með jöfnu millibili með stafnum sínum
á látúnsútflúrið í eldstæðinu, svo það hringlaði
viðstöðulaust.
“Nútíminn hefir svift okkur flestum þessu/m
stéttarréttindum”, hélt barón Mainau áfram, “og
það sem hann býður okkur í staðinn, það vil eg
ekki þiggja — þorparinn, sem brýst inn hjá
skraddara eða skósmið og rænir hann, fær alveg
sömu hegningu og minn afbrotamaður — dýra-
þjófurinn minn. Nei, eg þakka fyrir, það er
ekki eins og ég vil hafa það! Hann fer í fang-
elsi, og svo þegar hann kemur út og á ekki til
bita upp í sig, þá fer hann næstu nótt og drepur
dýr fyrir mér. Eg tek þá til minna ráða, eins og
var siður áður, og losa mig við náungann — hann
gerir mér engan skaða, þegar hann er kominn til
Ameríku.”
“Vitleysa!” nöldraði hirðdróttsetinn. Barón
Mainau gekk að morgunverðarborðinu og lagði
hendina á kollinn á syni sínum. “Við keyrum út
þegar við erum búnir að borða, drengur minn”,
sagði hann. “Við verðum að sýna mömmu þinni
fossana og aðra prýði hér í Schönwerth. — J?ig
langar til að sjá það, Júlíana, er það ekki rétt ?'
Hún gaf samþykki sitt án þess að líta upp
frá útsaiimunum, scm hún hafði rriilli handanna.
Hann kveikti í vindli og greip hatt sinn.
Hún stóð upp.
“Eg vildi gjarnan tala við þig augnablik;
hefir íþú tíma til þess?” spurði hún. Hún stóð
nú aftur fyrir framan hann, há og grönn og svo
tiginmannleg, að eginn hefði getað verið nær-
göngull við hana. Hann sá nálægt sér þetta und-
aríega gagnsæja hörund, sefm oft fylgir rauðu
hári; hann sá inn í stálgrá augun, sem horfðu á
hann róleg og ákafalaust. Hann bauð henni að
leiða hana.
• “Gáðu að þér, Raoul! Fallega frúin hefir’
flutt með sér fullan poka af nýungum frá Rudis-
dorf”, hrópaði hirðdróttsetinn á eftir þeim og
hristi um leið fingurinn í spaugi.
“Hún er fróðari í ættarsögu sinni en lærðasti
skjalavörður. Eg hefi rétt nýlega mátt hlusta á
það, að maður af Mainau ættinni hafi verið í þjón-
ustu hinna hágöfugu Trachenberga.”
Mainau lét handlegginn, sem konan hans
hélt um falla niður s'kyndilega. Hann gekk þegj-
andi en með skuggalegum svip að dyrunum, lauk
upp hurðinni og lét hana ganga fram hjá sér.
Hún leit ekki upp fyr en hann með handbendingu
bauð henni að ganga inn um aðrar dyr. pað var
söm létt, hvítt ský kæmi svífandi á móti henni frá
rauðum veggnum í herberginu — mynd ungu
konunnar í stóru umgerðinni, með drembilega
svininn á yndislega höfðinu, veikbygða brjóstið.
mjóu herðamar og grönnu barnslegu handlegg-
ina, vafin í þokukendar gulleitar kniplingsslæður,
leit út líkast og fiðrildi, sem er að reyna að flögra
burt, en sem er bundið með þræði. petta var
mynd af fyrri konunni, og Liana, sem ekki var
laus_við.að vera ofurlítið skelkuð, sagði við sjálfa
sig, að hún væri nú stödd í herbergjum mannsins
síns. Hún færði sig nær glugganum, eins og
hana hálflangaði til þess að flýja.
“Eg skal ekki vera langorð”, sagði hún og
færðiat undan að setjast í hægindastólinn, som
hann bauð henni. Hún stóð og studdi hendinni
á hormð á skrifborðinu, sem stóð í gluggaskotinu.
óviljandi ýtti hún til einni af stóru ljósmyndun-
um í skrautuhngerð, sem borðið var dkreytt með.
“Hertogafrúin”, sagði Mainau og brosti ofur-
lítið um leið. pað var eins og hann væri að kyn ia
hana konu sinni. Og um leið ýtti hann mvnd hinn-
ar fögru konu aftur þangað, sem hún átti að vera.
Hann dró rennigluggatjaldið lítið eitt niður — sól-
in skein framan í Líönu og hún varð að líta nið-
ur vegna ofbirtunnar.
“Má eg nú fá að vita”, sagði hann um leið og
hann dró gluggatialdið niður, “hvað það er sem
þú óskar, Júliana? Voru þeir í raun og veru í
nokkru sambandi við Rudisdorf, forfeður mín-
ir eins og frændi var að segja? — Hann var í illu
skapi, sá gamli — það sem þú sagðir hafði auó-
sjáanlega ert hann upp.”
pað var nauðvöm á mína hlið,” sagði Líana
rólega en þó með all-mikilli festu.
“Hvemig þá ? Hann hefir þó ekki vogað
sér að móðga þig aftur? — Hann lofaði mér — ”
Við skulum ekki tala um iþað”, greip hún
frammí fyrir honum með sinni venjulegu rólegu
og göfugmannlegu handabendingu. “Eg lít svo
á, að þessi nraður se mikið veikur og eg gleymi
því ekki eitt augnablik. En verulegri illgirni
skal eg mæta alveg hiklaust og það þangað til að
hún vogar ekki lengur að gera vert við sig.”
Mainau leit um öxl sér rannsakandi augum
beint framan í hana.
“petta er mjög skynsamlegt”, sagði hann
með hægð. Á þann hátt náum við þeim friði,
sem eg óska eftir að hafa umhverfis mig. — Pó
mátt trúa því, að það er ekkert til sem eins spill-
ir ánægjunni, sem maður hefir af að ferðast, og
það að vita, að heima fyrir sé ekki alt eins og það
á að vera.”
“Pað er einmitt Iþetta, sem mig langaði til
að tala um við yður, þér—”
“Nei, þetta getur ekki haldið áfraim svont
til lengdar,” svona greip hann fram í fyrir henni
með glaðlegu brosi; ef einhver heyrði okkur tala
saman, þá gæti hann varla varist hlátri--------
það verður ekki að því gjört, þú mátt til með að
hætta að þéra mig einhvemtíma og fara að þúa
mig — að minsta kosti vegna vinnufólksins, sem
skoðar þessar þéringar sem alveg óviðéigandi
virðingarmerki. Eg vil heldur ekki þann heið-
urs krans, eða réttara sagt, eg á hann ekki skil-
ið, því miöur vegna minna mörgu galla.”
Honum varð ósjálfrátt litið Um leið og hann
sagði þetta á skrifborðið og yfir gluggaskotið
iþar sem þetta skrautlega, útskorna stofugagn
stóð. pað var alknikið safn af myndum fríðra
kvenna, sem hékk þar á veggnum í gyltuni brons-
umgerðum hér og þar myndir af fögrum ætt-
stórum konum, sem horfðu dreymandi augum
upp á við eða reigðu höfuðin drembilega, og á
milli þeirra myndir af dansmeyjum í djörfustu
stellingum og búningum. Á miðju skrifborð-
inu, þar sem að mynd af Leo litla hefði sóant sér
einkarvel, lá nokkuð upplitaður, ljósblár skór úr
þykksilki á hvítri flauelssessu, og yfir hann var
hvolft glerhjálm.
Dýrkun af þessu tagi var hsnni ekki með
öllu ókunnugt um; skólasystur hennar höfðu
-haft ýmislegt um hana að segja; en hér sá hún
þó í fyrsta skifti merki hennar sjálf og roðnaði
við. Mainau tók eftir því.
“Endurminningar frá duggarabandsárunum,”
sagði hann glaðlega og sló með vísifingrinum á
glerhjáliminn svo að söng í. “Herra minn trúr,
eg er orðinn dauðleiður af að horfa á þenna skó,
— en maður er nú einu sinni maður og loforð er
loforð. Einu sinni þegar eg var mjög hrifinn,
lofaði eg henni, sem átti þenna skó, að hafa
þetta merki um sigur hennar í heiðri; og þarna
liggur hann nú, og í hvert skifti sem eg skrifa
bréf, særir þessi andbýlingur, sem er bæði of
langur og of breiður, fegurðartilfinningu mína
og hégómadýrð, því hann minnir mig á, að í það
skifti hafi eg verið meira en lítill heimskingi —
En við skulum nú tala um það sem eg byrjaði
á áðan, Júlíana,” hélt hann áfram og hætti að
hæða sjálfan sig, “eg vil í allri einlægni biðja
þig að taka upp eðlilega umgangshætti í fram-
tíðinni; það mundi gera þér stöðu þína hé- á
heimilinu mi'klu léttari en þig grunar. —Við skul-
um vera góðir vinir, Júlíana, góðir félagar, sem
láta sér vel lynda hvor við annan, án þess að gera
svo miklar kröfur hvort til annars, að við kom-
umst inn á svið fTlfinninganna. -‘Og þú skalt
sanna það, hvað mikið sem fólk saka- mig um
óstöðuglyndi, að í vináttunni er eg stöðugur, þar
hefi eg aldrei brugðist.”
“Ðg felst á það Leós vegna,” svaraði hún.
Með sinni óvenjulega miklu viðmótslægni skildi
hún hina einkennilegu afstöðu, sem hún var kom-
in í. “Eg hefi beðið þig uim þetta samtal, til
þess að segja þér, að barnið er í hinum ótrygg-
ustu höndum og að þú verður að taka eitthvað
til bragðs, sem allra fyrst.
Hann greip framm í fyrir henni áður en hún
hafði talað út. — “Eg fel þér í hendur að gera
það, sem þarf,” sagði hann nokkuð óþolinmóður.
‘Rektu þessa manneskju burt úr húsinu undir
eins, ef þú vilt, en blandaðu mér ekki inn í þ :ð
-----Eg ætla að biðja þig að fara ekki eins að
og Valeria! Hún hefði helzt viljað gera mig
að böðli hér á heimilinu, og fyrst í stað grét hún
af gremju yfir því að eg gerðí ekki svo Iítið úr
mér að ávíta þemuna hennar, í hvert skifti sem
hiin tylti borða á röngum stað. Bara ekkert
uppistand hér heima Júlíaúa; það ætla eg að biðja
þig um. pví rólegra som heimilislífið hér í
Schönwerth verður, því þakklátari verð eg mín-
um lcæra félaga. En svo hefir frændi komist
í samband við nýju kenslukonuna, sem hefir
framúrskarandi góð meðmæli.”
Líana dró nokkur blöð upp úr vasa sm"m.
“Mér þætti mjög vænt um að hún kæmi ekki,”
sagði hún, “þú værir ef til vill fáanlegur til þess
að líta á þessi blöð, þegar þú hefir tíma til? það
1 er ekki langrar stundar verk. Á þeim er vitn-
isburður minn frá skólanum. Eg kann mál-
fræði nýju málanna til fullnustu; en hvað fram
burðinn snertir, vildir þú máske taka á þig það
ómak r ðdæma um hann sjálfur. Vitnisburð-
urinn í öðrum greinum er líka góður. En þrátt
fyrir það mundi eg 'kkí dirfac't að þjóðast t-il
þess að segja drengnum til, ef eg gæti ekki sagt
með sanni, að eg hefði lært með alvörugefni og
ástundun-------iþað væri méf mesta ánægja ef
þú vildir þiggja lífsstarf það, sem eg hefi sett
mér fyrir að gera, og fælir mér uppeldi barnsins
þírs almrlega í hendur ”
Hann hafði meðan hún var að tala gengið
nokkrum sinnum frssm og aftur um gólfið; nú
staðnæmdist hann fyrir framan hana og það var
sýmilegur undrunarsvipur á andliti hans. “pað
er nýtt fyrir mig að heyra konu tala svona — eg
hefi aldrei heyrt það fyr,” sagði hann. “Eg
mundi líka bera skilyrðislaust traust til þín,
ef þú værir tíu árum eldri og hefðir meiri lífs-
reynslu.” Hann leit háðslega og með hálf-
gerðri fvrirlitningu á mvndasafnið í gluggaskot-
inu og stöðvaði svo augun a m/nd fyrri konu
sinnar. •
“Ljónið hefir en ekki smakkað blóð, erum
við vanir að segja við þá óreyndu. sem þykjast
vera færir í flestan sjó-----Hver veit nema að
í þessum höfuðum, mörgurn hverjum, hafi búið
dygðaríkur lífsásetningur, þangað til hann sog-
aðist inn í hringiðu /gleðskaparins og iðju|rys-
isins. pú varst alin upp í kvennaskólanui og
þú varst ekki fyrkomin heim í hús foreldra þiT'na
enþú sást — fyrirgefðu að eg segi þaí — alla
dýrð Rudisdorfs-ættarinnar hrynja niðuú í rúst-
ir — — pú veizt ekki hversu töfrandi lífið gct-
ur verið. Grcifafruin Trechenberg hefir
drukkið gleðibikarinn í botn.”
Sterkur roði færðist í kinnar ungu konunn -r
við að heyra minst á sóunarsemi móður sinnar.
“Hverju get eg svarað,” sagði hún, fyrst þú trú-
ir ekki því að stúlka geti haft sálarþrek til þess
að Iáta sér vítin að vamaði verða ? Við skulum
vera algerlega hreinsikilin hvort við annað, eins
og góðum félögum sæmir. Eg hefi lagt niður
fyrir mér lífsásetning minn, rétt eins og þú hefir
sjálfur myndað þér þinn lífstilgang, og eg ætla
mér að halda honum. Uimfram alt langar
mig til að biðja þig ufm að leggja ekkert f efstu
skúffuna í skrifborðinu mínu — þessir pening-
ar gera mig dauðhrædda og — hvað á eg að gei a
við þá?”
“Og þú krefstíþess að eg trúi því, sem ]nx
ert að segja, Júlíana?” sagði Mainau hlægjandi.
“Eg á a,ð trúa. þessu þó að þú í gær segðir statt
og stöðugt, að þú rnundir hafa vit á að halda
fram forréttindum þínum til að klæðast í hreysi-
kattarskinn — — Hvar ætlar þú að sýna þig
í því? Ekki þó í kenslustofunni ? pú lætur
það sópa gólfin í hirðsölum, og þú kemst fl.iótt
að raun um, að því fylgir meira. Sá tími mun
ko--,° að þú biður mig að bæta við vasapening
ana þína. — Hún” — hann bentf á mynd fyrri
konunnar sinnar — skildi það alt til hlýtar, og
þú — þú lærir það líka.”
“Aldrei!” Hrópaði hún, “aldrei!”--------“Og í
sjálfsvamarsklyni skal eg segja þér, að eg er
upp með mér af forfeðrulm mínum. peir voru
heiðursmenn ættlið fram af ættlið. — Eg þckki
ekkert sem er mér ljúfara en það, að lesa í æfi-
sögum þeirra. En eg get ekki treyst á ver<5-
leika þeirra, þegar til þess kemur að gera mitt
hlutverk. Eg mun heldur aldrei nota mér
frægðarljóma ættar minnar frammi fyrir þeicrn
sem ekki meta rieins stöðuna. Að eins þar
sem að hroki og dramb hins auðuga aðals mæt-
ir mér, mun eg slá á ættarskjöld minn, og það
svo að klingi í honum.”
Hann stóð þegjandi með krosslagðar hendur
fyrir framan hana eitt augnablik. Svo sagði
hann með hægð: “Mér liggur við að spyrja,
Júlíana, hvers vegna fæ eg að sjá þessi augu
fyrst hér í Schönwerth?”
Hún leit undan hrædd. Augu hennar
höfðu Ijómað af ákefð. “Má eg biðja um á-
kveðið svar?” spurði hún óviss og eins og hún
berðist við mikla erviðleika. “Má eg bæði
vera móðir Leós litla og kenna honum ein, og
viltu fá því framgengt við hirðdróttsetann, að
hann láti mig sjálfráða?” bætti hún við róleg og
í biðjandi róm.
Hann kðmur með mótbárur,” sagði Mainau og
strauk hendinni yfir ennið, “en iþað skal ekki
hindra mig frá því að gefa þér ótakmarkað vald.
Við fáum að sjá hvað það verður, sem ber sigur-
inn úr býtum í sál þinni — hvort það verður þessi
lífstilgangur, sem þú hefir valið þér sjálf, með
öllum hans skuggahliðum, eða — heimsdrósin,
dóttir Litowisku prinsessu.”
“Eg er þér þakklát,” Mainau,” sagði hún
með mestu barnslegri gleði og innilegleik og
lét sem hún heyrði ekki síðustu háðsyrðin.
Hann vildi taka í hönd hennar og kvssa
hana, en hún snéri sér við og gekk hratt að dyr-
unum. “pess gerist engin þörf meðal góðra
félaga — við skiljum ihvert annað án þess,”
sagði hún með yndislega glöðu brosi og leit til
hans um leið og hún gekk út.
X.
Frú Löhn átti i mesta basli þessa dagana,
eftir því sem henni sagðist sjálfri frá. Og hún
kinkaði gamla stirða kollinum , hvert skifti, sem
hún sagði frá því og ýtti um leið hornkambinum
betur niður í gráa hárið í hnakkanum, þótt hann
reyndar sæti alveg rétt.
Sjúklingurinn var æði fyrirhafnarmikill og í
mikilli geðshræringu, því að hertogaekkjan reið
á hverjum degi fram hjá indverska húsinu, og
það þó að “rigndi eldi og brennisteini”. Hirð-
fólkið á hertogasetrinu hafði spáð því að 'hin
skjmdilega gifting Mainaus, “þetta heimskulegi
) og undarlega tiltæki,” mundi tafarlaust bind t
enda á alt hans samband við hirðina, og snúa
hylli frúarinnar í megnasta fjandskap. En
það fór alt öðruvísi en spáð hafði verið. Pei-.
sem nákunnugastir voru, hvísluðu um það sín a
milli, að hertogafrfin virtist vera í langt um
léttara skapi og frjálslegri í anda eftir að hún
visisi, að giftingin var ekkert annað en hag-
kvæmishjúskapur, sem gamli hirðdróttsetinn
væri sárgramur út af .og sem hann vonaði seinna
meir að geta ónýtt. En það var eitt, sem þess-
ir spekingar þektu ekki, eina dýpstu ráðgátuna
1 kvenneðlinu, sem liggur falin í sál hinnar ætt-
göfgustu konu jafnt sem í hjarta léttúðardrós-
arinnar. — Hertogaekkjan hafði aldrei elskað
hinn fríða, hrokafulla mann með meiri ákefð og
auðmýkt en einmitt eftir að hann hafði refsað
henni svo grimmilega, eftir að hann hafði næst-
um troðið hana undir fótum sér í siðferðislegum
skilningi. “Rauðhausinn” (— það var nafnið
aem hirðmeyjarnar gáfu barónsfrúnni nýju —
olli hertogaekkjunni engrar afbrýðissemi, eftir að
hún sá í gegnum “nunnublæjuna,” þegar hún
reið fram hjá henni, því hún hafði ekki uppgötv-
að neinn yndisleik hjá henni. Fyrri konan með
alt sitt skraut og aðlaðandi vFmót hafði verið
prýði fyrir hirðina og þar hafði henni ávalt ver-
ið tekið með hóli, en Mainau hafði einu sinni ekki
gert sér þá fyrirhöfn að kynna þessa fólkinu á
hertogasetrinu. Nú dvaldi hann einn, eins og
hann hafði oft gert áður, dögum saman í einu, í
skrautlegri íbúð á hertogasetrinu, og talaði hik-
laust um ferðalagið, sem hann ætlaði að takast
á hendur til Austurlanda. Alt þetta sannfærði
hertogaekkjuna um það, að hin brennandi hefnd-
argirni þessa skapmikla manns hefði að fullu
sloknað um leið og hann kom hefnd sinni fram,
og að honum stæði alveg á sama um framtíðac-
örlög manneskjunnar, sem hann notaði til þess
að ihefna sín. Nú reið hún aftur g3gnum
skemtigarðinn í Schönwerth, næstum daglega, og
var í ágætu skapi.
Hirðpresturinn kom oftar til Schönwerth en
hafði verið vani hans áður, eftir að kenslukon-
an fór burt. pað skeði, semkvæmt skipun Main-
aus, fáum dögum eftir að hann átti samtalið
við konu sína. Presturinn sá sjálfur uim trúar-
bragðafræðslu Leós >-----pað hafði orðið hörð
rimma milli frændanna. pjónustufólkið hafði
búist við að stafur gamla mannsins brotnaði þá
og þegar, svo fast hafði hann lamið honum í gólf-
ið. En það vonskukast kom að engum notum,
því hálfri klukkustund síðar var búið að flytja
rúm Leós litla í herbergið við hliðina á svefn-
herbergi frúorinnar, og upp frá því hafði hún öll
móðurréttindi yfir honum og naut allrar þcirrar
virðingar á heimilinu, sem þeirri stöðu fylgdi.
prátt fyrir það þótt þjónustu fólkið nöldraði
um það sín á milli. að gavnla LirðdróUsetanum
væn mein.'Ua v;ð nýju fr Xna, og að h ísöóadanum
stæði svona hér urii bil á sa|ma um hana, þá leyndi
það sér ekki, að það fann til þess að hun værí í
raun og veru greifadóttir, sem það þo.ði ckki
að sýna neina ókurteisi. Fyrst framan af
hnykti Iþví að vísu við, þegar hún, hljóðlega og
án þess að nokkur yrði hennar var, kom til þess,
til að líta eftir, hvort alt væri eins og það ætti að
vera; en það vandist fljótt við þessa “sérvizku”,
einkum eftir að frú Löhn, sem annars var ekki
mjög Ijúf viðureignar, fór ulmyrðalaust að opna
línskápana sína fyrir hinum rannsakandi gráu
augum ungu frúarinnar.
Eftir samtalið við Mainau sneiddi Líana
hjá því að vera ein með honum, og 1 ann reyndi
heldur ekki að ná fundi hennar. Hann hafði
heldur ekki haft neitt tækifæri síðan til þess að
undrast yfir augunum í henni. Jafnvel þegar
sló í sem harðastar orðasennur milli hans og
prestsins við teborðið, sat hún og-horfði niður
á hendurnar á sér, sem voru sívinnandi við út-
saum, og Mainau var sannfærður um að hún væri
í huganum að fara yfir orðin, sem L?ó ætti að
læra eða telja saman sápustykkin, sem væru not-
uð í þvottakjallaranum. Hann, sem var svar-
inn óvinur allra leiðinda — þau voru í augum
hans seindrepanid eitur — bafði sjálfur viljandi
flutt þessa rólyndu og þolinmóðu konu inn í hús
sitt. par við bættist, aS hann var búinn með
alt verk sitt í sambandi við nýbreitingar í
s'kemtigarðinum, svo að það var alls ekkert fyi'ir
hann að gjöra heima næsta hálft árið, að hann
sjálfur sagði. pess vegna var hann í óðaönn
að undirbúa sig fyrir burtförina. Eitt kvöld
við teborðið sagði hann hlægjandi við hirðdrótt-
setann, að flakkárablóð Mainauanna syði í æðuim
sínum.
Gamli maðurinn varð viðskotaillur og kvaðst
verða að frábiðja sér þess konar lýsingar, bæði
fyrir sjálfan sig og í nafni sinna göfugu forfeðra.
pað sló í orðasennu milli frændanna, sem varpaði
b.jörtu ljósi yfir liðna tímann. Líana sat við
útsaum sinn eins og henni kæmi þetta ekkert
við, en hún sá í huganum Mainau bræðurna þrjá,
sem fyrir þrjátíu og firnrn árum höfðu verið
margumtalaðir menn. peir höfðu verið friðir,
fyrirmannlegir og mestu eftirlætisgoð margra.
öldungurinn, sem sat þama með vel klipta gráa
hárið, var í mjög æstu skapi; blóðið streymdi til
höfuðs honum á hverju augnabliki; hann hafði
fylsta rétt til þess að mótmæla ummælunum um
flakkarablóðið. Honum sjálfum — hann var
næstelsti bróðirinn — hefði verið ómögulegt að
draga andann í nokkru öðru andrúmslofti en hirð-
arinnar. Hann hafði alt af sett markið nins
hátt og hann gat, eins og greifafrú Trachenberg
var vön að segja, þegar hún vildi gefa í skyn; að
hún hefði hryggbrotið hann. Hann var í réttri
stöðu við hirðina og hann hafði valið sér konu,
sefm var honu msamboðin og svo hafði hann
“stöðunni samkvæmt” í öllu hagað sér eftir ósk-
um og boðum hinnar ríkjandi hertogafrúar. Hann
gat þes svegna með góðri samvizku sagt, að sín-
ir hreinu fætur hefðu aldrei gengið á eggjagrjótl
hversdagslífsins. MeS elzta bróðirinn var öðru
máli að gegna; hann hafði farið norður í íshaf
og svo flækst sem veiðimaður gegnum skóga
Indíánanna, og svo þegar hann kom loksins heini
aftur, — heim í “háæruverðuga 1 tla kjaftabæl-
ið í þessum þýzka afkyma,” eins og hann var
vanur að kalla það, þá hafði hið skeytingarlausa
framferði hans hvað eftir anmð fylt bróðuv
hans, hirðmanninn, með kvíðahrolli. En svo
hafði ung stúlka, sem átti von á miklum arfi‘
náð í hann, og þau höfðu gifst. Hann dvaldi á
hertogasetrinu nógu lengi til þess að veita hinni
ungu og fögru konu sinnar nábjargimar; hún dó,
þegar sonur hans fæddist. Hann lét gefa
drengnum nafnið Raoul, þegar hann var skírður.
svo útbjó hann erfðaskrá sína og fór burt. Siðast
hafði hann falið þýzka sendiherranum í Brazilí*
á hendur, að koma fréttum af sér heim, — svo
hafði hann dáið úr hitaaótt.