Lögberg - 17.05.1923, Blaðsíða 6

Bls. t:
LÖGBKRG, P'IMTUDAGINN 17. MAI 1923.
Barónsfrú Mainau.
Eftir
E. Marlitt.
“Hvað er þetta, barón Mainau — á eg að
trúa því ?” spurði hertogaekkjan undarlega fljótt,
naestum án þess að draga andann. Hún gleymdi
sér svo að hirðmærin byrjaði að ræskja sig vand-
ræðalega.
“Og hvers vegna ekki, yðar hátign?” svar-
aði hann rólega og ypti öxlum. “Rudisdorf er
óvanalega vel sett frá heilbrigðislegu sjónarmiði,
og sálir, sem grafa sig niður í sínar eigin hugs-
anir, finna þar besta næði. pó að eg sé óstöð-
ugur farfugl sjálfur, get eg samt unnt öðrum
þess að feir fari heim aftur í hreiður sín, iþegar
þá langar til þess. — Gáðu að þér Júlíana, hann
skemmir þennan fallega kjól, sem þú ert í!”
— Hann átti við stóran hund, sem Leó átti, og
sem að líkindum hafði verið bundinn í veiðimanns-
húsið, en sem nú hafði slitið sig lausan og flögraði
upp um konuna með mestu fagnaðarlátum.
“Skárri er það nú trygðin, sem skepnan hefir tek-
ið við þig! Hvað á að verða um vesalings hund-
inn? pað verður erfitt að skilja Leó frá hon-
um.”
Hún bQÍt á vörina — þetta var þá svarið við
bæn hennar, og það var gefið með þessari framúr-
skarandi léttúð og kuldabrosi.-----Augnaráðið
sem fylgdi því sá engin nema hirðmærin. Hún
lýsti því síðar fyrir hertogaekkjunni á þann hátt,
að það hesfði lýst ómælis óbeit og að það hefði
fallið á höfuð rauðhærðu konunnar eins og eld-
ing. —
I
XIV.
Meðan á þessu stóð reikuðu hertogasynimir
um garðinn með Leó. peir þreyttust fljótt á
því, að slíta af trjánum ávexti, bæði fullþroskaða
og óþroskaða, og fleygja frá sér því, sem þeir
gátu ekki borðað af þeim. Kaffiborðið var þeirn
heldur ekki girnlegt. Frú Löhn bauð fram
sælgætið, sem á borðinu var, en það var til einkis.
Miklu girailegri voru óhljóð apanna yfir í ind-
verska garðinum. Að vísu hafði þeim verið
stranglega bannað að ganga um Kashmir'dalinn,
án þess að einhver fullorðinn væri með þeim, eink-
um vegna tjarnarinnar, sem var mjög djúp. En
þeir skeyttu því engu; þar var nóg f jör og skemt-
un unldir mösurtrjánum. peir voru vissir um
að mamma þeirra og herra Werther kæmi ekki
núna, og hirðmærin réði ekki hið allra minsta yf-
ir þeim“ — J7að fullvissuðu þeir Leó um í allra
mesta trúnaði.
Fyrst ráku þeir á fætur nautið, sem lá og
baðaði sig í sólskininu á tjaraarbakkanum; en
það var gamalt og meinlaust og flýtti sér sem það
gat inn í kjarrið. — Svanimir á tjöminni flúðu
sömuleiðis undan grjótkasti þeirra inn í byrgi sín
og skautfjöðruðu fasanamir skutust lúpulegir
inn í hverja holu, lafhræddir við ofsóknir drengj-
anna.
“Heyrðu Leó, er galdranomin altaf þarna?”
spurði eldri hertogasonurinn og benti á indverska
húsið.
Leó kinkaði kolli. “Ef eg bara þyrði,” sagði
hann og lét smella í svipunni.
“Pið ættuð að reka hana burt, eða fleyja
Tienni í vatnið!”
“Veiztu það ekki bjáninn þinn, að galdra-
nomir geta ekki druknað! J7ær fljóta altaf, og það
þó þær liggji í vatninu í hundrað ár — J?að sagði
ungfrú Berg og hún vissi það vel.
Erfðaprinsinn stóð grafkyr og gapti; J?etta
hafði hann aldrei heyrt fyr. En nú varð hann
enn ákafari með að finna upp ráð til þess að koma
galdranominni fyrir kattarnef. “Ef við hefðum
púður,” sagði hann, “þá gætum við hæglega
sprengt hana í loft upp. Kafteinn von Horst
sagði mér í kenslustundinni í gær, þvernig á að
fara að því — maður leggur brennisteinsþráð —”
“pað er púður í veiðimannahúsinu!” hrópaði
Leó og tókst á loft af ákafa. “J?að væri þó svei
mér gaman að sprengja upp noraina!”
Drengirnir hlupu yfir gróðrar teigana; þeir
mættu kennaranum, sem var að leita að þeim, og
fóru fram hjá limgirðingunni, þar sem mamma
þeirra var að tína ávexti. peir voru nógu slungn-
ir til að segja ekki eitt orð um leyndarmál sitt —
þetta átti að koma flatt upp á alla. peir lædd-
ust inn í veiðimannahúsið án þess að láta til sín
heyra.
Lykillinn stóð í fkránni á skápnum, sém byss-
uranar og skotfærin voru geymd í, og á bak við
glerhurðina hékk mjög skrautlegt púðurhom.
Hornið var mjög ginnandi, og veiðimaðurinn var
ekki við. Erfðaprinsinn steig upp á stól og tók
hornið ofan. J?að var fult af púðri. En brenni-
steins þráð var þar hvergi að finna. Hátignin
litla varð samt ekki ráðalaus: á borðinu við rúmið
lá dálítill bútur af vaxkveik og bakki með eld-
spítum í. “petta dugar rétt eins vel,” sagði
hann og stakk öWu, sem hann þurfti að hafa, í
vasa sinn.
f sama bili kom veiðimaðurinn inn í herberg-
ið og sá hvað þeir hörfðust að. Hann var ungur
maður með ískyggilegan svip á andlitinu, sem
Leó stóð stuggur af. “Farðu út,” sagði strákur
í höstum og skipandi róm, sem þó bar vott um að
hann var kvíðafullur út af iþví að hafa náð i púður-
hornið. —
Svo þið ætlið að reka mig út úr mínu eigin
herbergi,” svaraði veiðimaðurinn sótrauður í
framan af reiði. Hann ætlaði tafarlaust að ná
púðurhorninu, en það gekk ekki vel. Erfða-
prinsinn sparkaði í hann, en hinn þreyf í treyju-
laf hans að aftan og Leó réðist á hann með upp-
reidda svipuna. /
. “Bíddu við,” sagði hann, “eg skal fara með
þig ein og afi minn. Manstu hvemig hann sló
þig í framan með hundasvipunni ?”
Veiðimaðurinn fölnaði og reiddi hendina til
höggs, til þess að slá hinn ósvífna drenghnokka.
“ófétið þitt!” sagði hann, en stilti sig samt með
herkjum. ”Mér stendur á sama! pið getið gert
það sem þið viljið! J7að væri bezt fyrir ykkur,
að þið væruð öll sprengd í loft upp!”
Svo fór hann út og skelti aftur á eftir sér
hurðinni. Drengirnir biðu í ákafri eftirvænt-
ingu þangað til þeir heyrðu ekki lengur fótatak
hans, þá læddust þeir út. Nokkrum mínútum
síðar kom frú Lbhn út úr húsinu, brá hönd yfir
augu og horfði mjög kvíðafull út yfir gróðrar-
teiginn. J?að var rétt í sömu svipan og Mainau
og konurnar komu aftur heim úr mösurlundinum.
“Hvað gengur á, Löhn?” spurði hann. Hann
sá á henni, að eitthva? hafði komið fyrir, sem
hafði komið henni í geðshræringu.
“það er í indverska garðinum eg meina
drengina, náðugi herra — eg sá litla baróninn
hlaupa þangað rétt núna,” svaraði hún. Guð
hjálpi okkur! peir hafa tekið með sér púður og
eldspítur! Veiðimaðuíinn var að segja mér
það.” —
Hertogaekkjan rak upp angistaróp og greip
í handlegginn á Mainau, sem óðara lagði af stað.
Líana og hirðmærin fylgdu á eftir og kennarinn,
sem gekk í hægðum sínum með fram limagirðing-
unni tók líka til fótanna í sömu átt, er hertoga-
ekkjan hafði kallað til hans í mjög ómjúkum róm.
pau komu rétt í tíma til þess að vera sjónar-
vottar að athæfi drengjanna, sem hefði getað haft
mjög alvarlegar afleiðingar. J7eir höfðu helt púðr-
inu í hrúgu á mottu úr pálmaberki á miðjum vegg-
svölunum og stungið logandi kveiknum ofan í
hana. Hinn minsti hristingur eða andgustur
hefði verið nóg til að fella hann. Púðrið var ekki
nóg til þess að sprengja upp húsið, eins og dreng-
irair óskuðu; hættan lá mest í því að þeir gerðu
enga grein fyrir hvað gæti komið fyrir þá sjálfa.
þeir húktu hver vi ðannars hlið yfir púðurhrúg-
unni og biðu óþre(yjufullir eftir því skemtilega
augnabliki að loginn kveikti í “sprengigröfinni”,
eins og þeir nefndu það.
Leó sat á milli prinsanna og varð fyrstur til
þess að sjá fólkið koma hlaupandi. “Farðu hægt
pabbi — Við erum að sprengja upp galdranorn-
ina,” sagði hann í hálfum hljóðum og án iþess að
hafa augun af púðrinu.
Mainau stökk upp að svölunum, beygði sig
niður að drengjunum og slökti logann með hend-
inni. Hann var náfölur í framan, er hann snéri
sér við Hertogaekkjan hneig hágrátandi í fang
hirðmeyjar sinnar. Eftir ofurlitla stund náði
hún sér samt aftur.
“Drengirnir skulu fara að hátta í kvöld, án
þess að fá nokkum kvöldmat, og þeir fá ekki að
fara í útreiðarferð á morgun, herra Werther,”
sagði hún í skipandi róm. Mainau þreif í öxlina
á syni sínum og skammaði hann um leið og hann
hristi hann til.
Líana gekk til hans og lagði báða arma um
drenginn, sem orgaði af öllum kröftum. “Ertu
að refsa honum fyrir syndir kenslukonunnar, Ma-
inau?” spurði hún með þýðri alvörugefni. “Mér
finst að þú megir ekki gjöra það, rétt eins og mað-
ur má ekki skoða alþýðuna ábyrgðarfulla fyrir
samskonar hermdarverkum, meðan róið er að því
öllum árum að halda henni við hjátrú sína og
hleypidóma. Hún strauk blíðlega með skjálf-
andi hendinni yfir augu drengsins, sem hefðu
orðið fyrir þeim hræðilegu örlögum að verða blind,
ef faðir hans hefði ekki með snarræði sínu gripið
í strenginn.
Hertogaekkjan varð náföl í framan, eins og
hún hafði orðið, er hún mætti Líönu í fyrsta sinni
í skóginum. Hún gleymdi því að kennari baraa
hénnar, hirmærin og hann, sem svo oft broeti háðs-
lega og sigri hrósandi, stóðu umhverfis hana;
hún sá að eins hveraig hin unga kona þrýsti
drengnum að hjarta sér, og að drengurinn var
hans bam, lifandi eftirmynd hans sjálfs, sem kon-
an unga fór með eins og hún væri móðir hans, rétt
eins og það væri það sjálfsagða. — J?að gat hún
ekki þolað. Afbrýðissemin, sem hún hafði
reynt með erfiðleikum að bæla niður fylti sál henn-
ar eins og vitfirring, sem brýst fram alt í einu.
Hún hafði samt sem áður nógu mikla sjálfstjóm
til þess að rífa ekki drenginn umsvifaiaust með
valdi frá þessari konu, sem hún hataði, þótt að
hún gleymdi alveg mildinni og ástúðinni, sem
sómdi stöðu hennar sem stjórnanda.
Fyrirgefið þér, frú mín góð; skoðanir yðar
erui svo einkennilegar, að mér finst að þær eigi
jafn illa við hér í mínu gamla, kæra Schönwerth
og þríliti fáninn, ef hann blakti þarna yfir þessum
heiðursverðu turaum,” sagði hún í sátbeittum
rom og benti til hallarinnar. ' 1 “Eg get ekki að
því gert, og þér megið ekki misvirða það við mig,
að mér finst ávalt, þegar eg heyri til yðar, að eg
se að hlusta á einhverja kenslukonu eða óbreytta
kvensnift láta í l.iós sínar undarlegu skoðanir_
Er rétturinn til að bera hið fræga nafn Mainau
ekki meira vert í augum yðar?”
“Yðar hátign eg var greifadóttir af Trachen-
berg þar til fyrir nokkrum vikum síðan,” greipXí-
ana frammí fyrir henni og lagði áherslu á hið
gamla og göfuga ættarnafn sitt. “yig erum
orðin fátæk og á þeim sem síðast bar nafnið hvílir
sú minkun, að hafa sjálfur verið orsök þessarar
fátæktar; en þrátt fyrir það er eg upp með mér af
því, að hafa erft réttinn til þess að líta til baka
til margra ættliða af hugprúðum og flekklausum
mönnum, með vissu um að eg spilli ekki arfleifð
minni með því að hugsa og tala mannúðlega, og
þess vegna geta Mainauarnir líka verið rólegir.”
Hertogaekkjan beit á vör, og á því hvernig
kjóllinn hennar hreyfðist mátti sjá, að hún stapp-
aði i jörðina með fótunum. Hirðmærin og kenn-
arinn veittu eftirtekt þessu ótvíræða merki um ó-
ánægju á hæðsta stigi, og skelfdust við.
Meðan Líana var að tala hafði Mainau snúið
sér undan, eins og hann vildi komast burt, en nú
snéri hann sér við, Iagði báðar hendur á hjartað og
sagði háðslega: “Eg er saklaus yðar hátign, eg
get ekki að því gert þó að þér hér á gamla góða
Schönwerth verðið að heyra slík svör — Eg bjóst
sjálfur við mildu dúfuskapi. þessi kona með litla
blíðlega andlitið hefir ekki að eins erft nafn sinna
frægu, hraustu forfeðra, heldur og sverð þeirra —
iþað liggur á tungu hennar — um það get eg borið
vitni.” Hann ypti öxlum og hló háðslega.
Hvert orð sem talað var á meðan á þessari
snörpu sennu stóð var eins og loginn, sem hafði
verið slöktur fyrir skemstu í miðri púðurhrúgunni.
Litlu prinsarnir grétu stöðugt á meðan ; hinn harð-
fengi erfðaprins vildi ekkii missa rétt s inn til
kveldverðarins og bróðir hans grét af því að næsta
dag feng hann ekki að sjá reiðskjóta sinn. Herra
Werther hvíslaði stöðugt að þeim að vera rólegir,
eji það hafði engan árangur og þegar hann var
orðinn hræddur við reiði hertogaekkjunnar og
vildi koma þeim burt, varð raunkjökur þeirra
tveggja að veini, sem allir gátu heyrt.
í sama bili heyrðist til völtrustólsins hirð-
dróttsetans, sem nálgaðist í mesta flýti. Andlit
gamla mannsins var náfölt. En þegar hann sá
að hópurinn var heill á húfi, skipaði hann veiði-
manninum, sem ók honum að nema staðar. J7að
var auðséð að ihann vildi forðast að koma nálægt
indverska húsinu. Presturinn og frú Löhn voru
með honum; þau voru bæði sýnilega í mikilli geðs-
hræringu, sem án efa hafði aukist við það, að þau
heyrðu grát drengjanna.
“í guðs bænum, Raoul, hvaða ósköp eru það,
sem ganga á hér?” hrópaði gamli maðurinn. “Er
það satt sem frú Löhn segir, að börain hafi verið
að leika sér með púður?”
“Leikur, sem nokkur alvara fylgir, frændi —
Lótusblómið var nú loks komin í þá hættu að verða
brent sem galdrakind; drengimir ætluðu að
sprengja hana í loft upp,” svaraði hann með hálf-
gerðu glotti.
“Eg vildi að það hefði skeð fyrir 17 árum,”
nöldraði hirðdróttsetinn og gaut augunum um
leið til hússins. En nú vildi eg spyrja, hvernig
púðrið hefir komist í hendur drengjanna. —. —
Hver fékk ykkur það, prins minn góður?” spurði
hanni erfðaprinsinn, sem ekki var enn hættur að
gráta.
“iHann þaraa,” sagði hann og benti á veiði-
manninn, sem stóð hreyfingarlaus og lotningar-
fullur fyrir aftan stólinn. Heigulinn litli hafði
ekki hug til þess að bera ábyrgðina á því sem
hann hafði gert og reyndi að koma henni yfir á
annan.
“En þetta er hreint ekki satt!” hrópaði Leó
æstur. — Sannleiksást hans og hreinskilni vakn-
aði við þessa lýgi. “Dammer gaf okkur ekki púðr-
ið hann vildi ekki einu sinríi lofa okkur að taka
það — hann var bara vondur og ætlaði að fella
mig og svo kallaði hann okkur óféti og sagði
að það væri bezt fyrir okkur öll að við værum
sprengd í loft upp.”
“Hundurinn þinn!” hrópaði hirðdróttsetinn
og snéri sér. að veiðimanninum; hann reis upp í
stólnum, en hneig strax niður aftur stynjandi af
kvölum.
“parna sérðu nú, Raoul, afleiðingamar af
mapnúð iþinni! Maður fæðir þessa letingja og
bjargar þeim frá hungurdauða af einskærri góð-
semi; en ef maður stendur ekki stöðugt yfir þeim
með reidda svipuna, þá verða þeir fullir af óskam-
feilni, þeir stela, hvenær sem þeir geta höndum
undir komist og svo ofan á alt annað, er maður svo
ekki óhultur um lífið fyrir þeim.”
"Getið þér sannað, að eg hafi nokkumtíma
stolið frá yður, náðugi herra ?” spurði veiðimaður-
inn örvita af reiði. — Hann varð ógurlegur ásýríd-
um; augun ranghvolfdust og andlitið sótroðnaði
af bræði. — "J?ér kailið mig letingja. Eg vinn
ærlega og svikalaust—”
"Hafið þér yður hægan, Dammer, og farið
burt!” skipaði Mainau og benti í áttina til veiði-
mannahússins.
"Nei, herra, eg hefi sómatilfinningu rétt eins
og þér, og eg læt mér ef til vill annara um hanh
heldur en hinir háu herrar , því eg á ekkert ann-
að til-----pér hafið einu sinni barið mig með
hundsvipu,” sagði hann við hirðdróttsetann og
næstum stóð á öndinni — “Eg hefi þagað hingað
til, því eg verð að vinna fyrir gömlum föður, en eg
hefi ekki gleymt iþví. pér talið um einskæra
góðmensku — Hvar sem þér getið komið því við,
klípið þér af launum okkar. — J7ér fyrirverðið yð-
ur ekki fyrir það að reita af okkur fé, skilding eft-
ir skilding. — Allir vita hve ágjarn og harðdrægur
þér eruð. — Nú hefi eg sagt það sem eg vildi
segja og nú fer eg burt frá Schönwerth; en varið
þér yður, — varið yður á mér!” Hann þreif með
kraftalegum höndunum í stólinn hristi hann ákaf-
lega og skaift honum síðan af öllu afli inn í kjiarrið.
Hirmærin og börnin ráku upp hljóð, hertoga-
ekkjan flúði heim að indverska húsinu, en Mainau
sem var orðlaus af undrun, reif upp hæl, sem var
rekinn ofan í jörðina og miðaði honum á veiði-
manninn. — “Sláðu ekki, Mainau!” hrópaði Líana
— en í sama bili smaug skerandi sársauka vein í
gegnum loftið og hægri hönd hennar hneig mátt-
vana niður. — Hún hafði hlaupið til í því skyni
að koma í veg fyrir höggið, en hafði orðið fyrir
þvf um leið og veiðimaðurinn vér sér undan og
hljóp burt með háðshlátri.
Mainau stóð kyr eitt augnablik eins og að
hann væri orðinn að steingjörfingi, svo kastaði
hann blótandi frá sér hælnum og vildi grípa með
báðum höndum eftir hinni meiddu hönd konu sinn-
ar; en hann hrökk ósjálfrátt afturábak frá hirð-
prestinum. — pótt herskarar heiðingjanna hefðu
komið herjandi á móti kirkjunni, þá hefði prest-
inum, 4 öllu trúarofstæki sínu, ekki getað flýtt sér
meira að verja hana heldur en hann gerði nú, er
hann setti sig sem verndara milli Mainau og konu
hans. J?að var auðséð að hann var knúin áifram
af sterkri og óviðráðanlegri tilfinningu; annars
hefði hann ekki sýnt sig líklegan til þess að draga
til sín konuna um leið og hann reiddi' upp hægri
hendina á móti þeim, er hafði veitt henni áverkann.
“Hvað, herra hirðprestur, ætlið þér að drepa
mig?” spurðí hann seint og með áherzlu og stðð
kyr í sömu sporum. Hann mældi mótstöðu-
mann sinn frá hvirfli til ilja með augunum og
hræðslusvipurinn á andliti hans, sem hafði komið
svipurinn var mjög kuldalegur. Kveljandi
IJ / • ttmbur, fjalviður af ölkim
Nyjar vorubirgðir teglMl<lum, geirettur og ai.-
kormr aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
, Komið og tjáið vörur vorar. Vér erumætfð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
Limitad
HENRY A.VE. EAST
WINNIPEG
-------RJÓMI----------------
Virðingarvert nafn er bezta trygg-
ingin fyrir áreiðanlegum viðskiftum —
og þess vegna getið þér treyst því að fá
allan hugsanlegan ágóða og fyrsta
flokks afgreiðslu hjá:
CITY DAIRY Limited
WINNIPEG
James M. Carruthers, James W. Hillhouse
forseti og framkv. stjóri, fjármálaritsri
Spyrjið þá er senda oss rjóma.
hræðslusvipurinn á andliti hans, sem hafði komið
’honum til iþess að fölna, var horfinn, og í stað
hans var komið fyrirlitningarfult háðsbros— Ró-
semi hans kom prestinum óðar til að átta sig.
Hann vék undan og lét báðar hendur falla niður.
“Höggið var of voðalegt”, sagði hann lágt
eins og í alfsökunarskyni.
Mainau snéri sér frá honum og stóð rétt fyrir
framan konu sína. Hann reyndi að horfa í augu
hennar. Hún horfði niður fyrir sig. Hann
rétti út hendina blíðlega, til þess að ná 1 hina
meiddu hönd hennar, sem hún faldi í kjólfelling-
um sínum.
“petta er ekkert,” sagði jhún; “eg get vel
hréyft fingumar.” Hún leit upp og ihorfði þreytu-
lega fram hjá honum, eins og hann kæmi henrtí
ekki við. Augu hans hvíldu á henni en hún
horfði út í bláinn og í svip hennar var þrá, sem
erfitt er að lýsa.
“J?ér heyrið að þetta er ekkert, svo þér getið
verið rólegur prestur góður”, sagði Mainau og
snéri sér við. “þetta er miklu verra fyrir mig.
J7essi fagra hönd getur beitt blýantinum aftur á
morgun með sinni vanalegu snilli, en á mér aftur
á móti, sem heldri manni, mun æfilangt hvíla sú
smán a hafa veitt konu likamlega áverka.” Hví-
líkur feikna biturleiki gat falist í rödd hans! “J?að
er að eins eitt, sem mig langar til að minna yður á,
prestur minn — hvaða dóm mun hin stranga
regla, sem þér heyrið til, leggja á hina óvenjulegu
meðaumkun yðar ?--------petta er trúvillings höna
— fyrirgefðu Júlíana, — sem þér kennið svona í
brjóst um.”
Hirðpresturiiyi var búinn að ná sér aftur til
fulls. “pér talið móti betri vitund, herra barón.
er þér ásakið oss um slíkt miskunarleysi,’ greip
hann fram í kuldalega. “Við gleymum því aldr-
ei að einnig þetta vilíitrúarfólk heyrir okkur til x
skírainni—”
“pessi skilningur yrði ef til vill ekki látinn
mótmælalaus af hálfu Lútherstrúarmanna,” sagði
Mainau og glotti. — Hann virtist ekki veita því
eftirtekt, að Líana hristi höfuðið eins og til að
mótmæla, heldur snéri hann móts við hertoga-
ekkjuna, sem nú kom aftur til þeiira.
“Mikil þó hræðileg óþægindi verðið þér að
þola hér í Schönwerth,’ sagði hann. Hann fór
án minsta hiks, að tala hræsnismál hirðlífsins.
Hertogaekkjan horfði á hann rannsóknaraug-
um, sem væri hún í vafa — andlit hans bar ekkl
minsta vott um tilfinningu. prátt fyrir hatrið,
sem hún bar til hinnar ungu konu, vakti þó kvala-
svipurinn á andliti hennar meðaumkun hjá henni
—hann var alveg ósnortinn, hann hafði’ekki reynt
að mýkja hana með hinni minstu fyrirge^ningar-
bón — pessar manneskjur mundu aldrei um alla
eilífð nálgast hver aðx;a.
)
\
1
\
\
EDDYS
MATCHES
Munið eftir að panta
Eddy’s þegar þér biðjið
um eldspítur
TIL SÖLU ALSTAÐAR
I CANADA.