Lögberg - 24.05.1923, Blaðsíða 4

löuberg, fimtudaginn
24.MAÍ 19»3.
Bla. 4
Jögberg Gefið út hvem Fimtudag af The Col- umbia Press, Ltd.,Cor. William Ave. & Sherbrook Str.. Winnipeg, Man. TalilMD >'-6327 o* N-6328 Jón J. BOdfell, Editor % Utan&skrift til blaSsina: THí ÍOLUMBIA PRESS, Ltd., Box 3171, Winnipeg, N|ar$. Utanáskrift ritstjórans: EDiTOR L0CBERC, Box 3172 Winnlpog, R|an.
The ‘'l.ögberg" is prínted and publtshed by The Columbla Prses. Limtted, ln ths Columbla Biock. S58 t> 817 Sherbrooke Btreet, Wlnnipeg, Manltoba

H. G. Wells og tíu merkustu
bœkur heimsins.
J?að er æfinlega eitthvað hressandi við J?að,
sem þessi mikilhæfi höfundur hefir að segja, og
hann er heldur ekki spar á því, að láta meiningu
sína í ljós um flesta þá hluti, sem menn varða
tog þýðingu hafa.
Wells er ákveðinn í framsetningu, svo að
lesarinn verður undir eins sannfærður um, að
það sem hann segir, sé full meining hans, og
er það eitt af aðal skilyrðunum, sem þeir menn
þurfa að hafa, sem leiðtogar vilja vera-
Wells hefir ritað um margt, helzt alt á milli
himins og jarðar—um stjórnmál, um uppeldis-
mál, um framþróun, um trúmál, um sögu, um tíu
mestu menn heimsins, og nú síðast um tíu merk-
ustu bækun heimsins. AUs staðar er stíll hans
jafn fjörugur, alls staðar er hann jafn ákveðinn,
alt af reiðubúinn að leysa spursmálin erfiðu, sem
menn hafa vaðið í villu og svíma um í marga
mannsaldral
Um þenna síðasla dóm hans um tíu merk-
ustu bækur í heimi hafa ýms blöð ritað og fjölda-
mörg flutt dómsorð hans án þess að segja nokk-
uð um það. Eitt af þeim blöðum er Heims-
'kringla. Segir hún frá niðurstöðu þeirri, sem
hann haifi komist að með bækumar—hverjar
þær séu, og ástæðum hans fyrir valinu, og er
það ekki að lasta, eins lengi og rétt er frá sag1.
En því miður hefir Heimskringla lagt of mikla
áherzlu á að koma því inn í skilning og tilfinn-
ing lesenda sinna, að Wells líti á biblíuna sem
bókmentir einnar þjóðar — Gyðingaþjóðarinnar.
En Wells segir ekki neitt slíkt. Hann segir í
tforsendum sínum, að það væri hægt að telja
biblíuna fyrsta allra bóka heimsins, ef hægt væri
að líta á hana sem eina bók, en það segis hann
ekki gera, heldur sem heilt bókmentasafn, og
fcr það nokkuð annað, en að hún sé bókmentir
heillar þjóðar, eins og Heimskringla lætur hana
vera.
. ----------------1-----
Vestanbréfin í blöðum íslands.
Eitt af því, sem mundi miða til þess að
syrkja samband og halda uppi kunningsskap á
milli Austur- og Vestur-íslendinga, eru óhlu1-
*dræg og ábyggileg fréttabréf, sem blöðin heima
iflyttu héðan að vestan, og eins vestanblöðin að
heiman. En við þá hlið þjóðræknismálsins hef-
ir lítil rækt verið lögð af báðum málsaðiljum, og
er það illa farið, þvi ekki ætti að vera ókleift að
koma á fastri reglu í því sambandi, án þess að
það kostaði hlutaðeigendur mikið.
J?ó er ekki hægt að segja, að fréttabréf slíks
tefnis sjáist aldrei. Síðastliðinn vetur flutti
Lögberg eitt slíkt fréttabréf, frá merkum bónda
í Borgarfirði syðra, sem vakti aimenna ánægju
um sveitir íslendinga í Vesturheimi, enda var
það prýðilega úr garði gert—gott sýnishom
þess, hvernig fréttabréf eiga að vera.
Annað bréf héðan að vestan, eftir H E.
tohnson á Gimli, stendur í Tímanum frá 7. apríl
Is.l., og er það sýnishom þess, hvernig slík bréf
teiga e k k i að vera, því það er svo öfgafult og
Ivillandi, að ókunnugir geta ekki af þvi fengið
,rétta hugmynd um þetta land né um ástand eða
afkomu Vestur-fslendinga.
f þessu bréfi er langur reikningur gefinn
tim kostnað og tekjur bænda í Canada, sem nær
tekki nokkurri átf. J?ar er á meðal annars sagt,
að bændumir selji hveiti sitt á 90 cent mælir-
linn, en kaupi útsæði fyrir $1.65, þar sem í flest-
ium tilfellum að bændur halda útsæði eftir af
ársuppskeru sinni, og getur því fekki heiknast
íverðmeira en það semj þeir seldu, eða ekki sem
neinu nemur. Sama er að segja um hafrana.
Mr. Johnson segir, að bændur selji þá fyrir 35c.
mælirinn, en kaupi útsæði fyrir $1.05. Höfundur
bréfsins segir að bændur borgi 16c. fyrir að fá
hveitimælirinn iþresktan; það kann að vera satt,
eð því er einstök héruð snertir. En alment er
Iþað ekki Sá eri þetta ritar, borgaði 9 cent á
imælirinn fyrir að fá, sitt hveiti þreskt síðast-
liðið haust.
Eftir útkomu ]2essa reikningshalds Mr. John-
sons, er afkoma bændanna í Canada afar slæm.
Hann segir, að hinar árlegu tekjur bónda, sem
'hefir hálfa “section” til ábúðar og öll verkfæri
til að vinna hana með, tíu hesta, þrjátíu og tvo
nautgripi og hundrað hæsni, sé og hafi verið
fimtíu dollarar og þrjátíu cents. En ef búið sé
í skuld, þá sé tekjuhallinn árlega 858 dollarar og
93 cent.
Síðar í bréfinu segir hann, að frá 60 til 70
prósent af bændum í Canada hafi bújarðir sínar
pantsettar, og skulum vér ekki um*það dæma að
evo söddu. En segjum, að það séu fimm iþúsund
ísl. bændur í Canada, þá eftir reikningi Mr.
Johnsons eru það að eins 1750 af þeim, sem eiga
jarðir sínar skuldlausar og græða og hafa grætt
$50.30 árlega. Hinir vesálingamir, 3,250 talsins,
sem í skuldum eru, tapa og hafa tapað $858.93
árlega. Segjum að þeir séu til jafnaðar búnir að
vera 20 ár við búskap, þá fer tapið að verða nokk-
uð mikið: $85893x20x3250 eða $55,830,450.00
Hvemig skyldi svo nokkur maður, sem þekk-
ir til íslenzkra bænda og bygða iþeirra í Canada,
geta samrým't þetta við hinn raunverulega sann-
leika? f rauninni þarf hér engrá vitna við. fs-
lenzkir bændur og bygðir þeirra í Canada tala
fyrir sig sjálf. þeir hafa reist þær úr auðn í
blómlegar bygðir, og það veit hver heilvita mað-
ur, að slíkt er ekki gert með eintómu tapi.
Sem dæmi upp á búnað og klæðaburð Vestur-
íslendinga á fyrri árum, stendur í þessari Tíma-
grein, sögukom, sem höfð er eftir einhverjum
manni, sem var á ferð á ísbreiðunum 1 Vestur-
Canada, og hljóðar partur uf henni þannig: —
“Hafði eg mér þá til skjóls úlpu-ræfil, sem eg
keypti af farandsala fyrir 25 cent, og lá þá stund-
um úti. Kalt mundi þá flestum þykja, ef ekki nyti
betri skjólfata í 60—70 stiga frosti (Farinh.)”^
Slíkri vitleysu geta menn, sem í f jarlægð búa
og ekkert þekkja til, kannske trúað, en þeim, sem
kunnugir em tíðarfari og vetrarfrostum hér, er
ekki til neins að segja annað eins.
r ------* —- —
F ramsókn Breta,
J7eir vom margir og örðugir erfiðleikamir,
scm þjóðimar áttu við að stnða á stríðstímunum,
og ekki síður að þeim loknum, og eiga enn þá.
En spursmál er, hvort nokkur þeirra hefir átt við
eins marga og alvarlega örðugleika að etja og
Bretar. pað var ekki einu sinni, að þeir þyrftu
að bera þyngstu byrðarnar, sem beinlínis snertu
stríðið sjálft, heldur sumar hinar alvarlegustu af-
leiðingar þess á ýmsum sviðum, sem ómögulegt
var að sjá fyrir, hvað tilfinnanlegar gætu orðið
fyrir þjóðina.
íYrir stríðið voru ^retar mesta siglinga- og
verzlunarþjóð í heimi. Á stríðsámnum urðu
þeir að taka verzlunarskip sín til herflutninga, og
sjá skip annara þjóða sigla landa á milli hlaðin
varningi þeim, sem þeirra skip voru vön að flytja.
J?eir urðu að láta af hendi forystu sína í siglinga-
og verzlunarmálum og það aðallega við eina þjóð,
Bandaríkjaþjóðina, sem lét auka svo verzlunar-
skipaflota sinn, að engin þjóð átti yfir jafn mikl-
um flutningstækjum á sjó að ráða til vömflutn-.
inga,
Aðal peningamarkaður heimsins hafði til ,
margra ára verið í Lundúnum, í höndum Breta,
sem er svo mikill hagnaður frá verzlunarlegu
sjónrmiði, að í fljótu bragði gera menn sér varla
grein fyrir því. þeim hlunnindum töpuðu Bret-
ar líka á stríðstíðinni. Gullið myntað og ómynt-
að, verðbréf og verðmæti þjóðarinnar, fluttist til
Bandaríkjanna—New York varð alheims peninga-
markaðurinn í stað Lundúnaborgar.
Iðnaður og verzlun heima fyrir var hjá þeim
í óreiðu eins og hjá öðrum stríðsþjóðunum og má-
ske fyllilega það.
Verkföll og óeirðir hjá hinni brezku þjóð voru
ekki síður tíð og tilfinnanleg en hjá öðm mþjóð-
um, og svo var ástandið alvarlegt, að margir á
meðal hinna stærri spámanna efuðust um, að
þjóðin mundi komast slysalaust út úr þeim
kröggum, sem hún var komin í.
Nú eru liðin rúm fjögur ár síðan vopnahlé
var samið, og á þeim tíma hefir aðstaða brezku
þjóðarinnar breyzt stórkostlega.
Verzlunarfloti hennar siglir aftur með full-
fermi um öll höf veraldarinnar, en verzlunarfloti
Bandaríkjanna liggur ónotaður inni á höfnum og
hafa Bretar því aftur tekið forystu í siglingamál-
unum í sínar hendur.
Alheims peningamarkaðurinn, sem eins og
sagt hefir verið komst yfir'til New York, eða í
hendur Bandarjkjamanna á stríðsárunum, er aft-
ur kominn til Lundúna, og þrátt fyrir alla erfið-
leika og hinn gífurlega stríðskostnað, er brezka
þjóðin sú eina þjóð í heimi, að undantekinni
Bandaríkj aþjóðinni, sem til muna hefir borgað
niður í þjóðskuldinni.
Alt þetta hafa Bretar gert, _á meðan hmrfr
stríðsþjóðirnar í Evrópu eru að berjast áfram við
hin erfðustu skuldakjör, sem þær hafa nokkum
tíma átt við að búa, og svo langt er frá því, að þær
hafi getað létt nokkru á þeim, að þær hafa auk-
ist og þyngst með hverju árinu sem liðið hefir.
Hvemig stendur á þessari afkomu Breta?
Um þær ástæður mætti rita langt mál, því þær
eru margar, sem beinlínis liggja að því. En ein
er höfuð ástæðan, og hún er, hve heitt og innilega
að Bretar elska land sitt. J?ess vegna hafa leið-
togar og verkamenn þjóðarinnar uxmið baki
brotnu dag út og dag inn síðan stríðinu lauk,
þess vegna hafa Bretar möglunarlaust borgað
skatt, sem nemur 33i/2 centi af hverju einasta
skattgildu dollars virði í landinu; þess vegna hafa
menn selt ættaróðul sín, er þeir og forfeður þeirra
hafa búið á mann fram af manni 1 hundruð ára.
Englendingar eru reiðubúnir að leggja alt í
sölumar fyrir England, fé sitt og líf ef þörf gerist.
Landið þeirra og þjóðin er þeim alt- Sjálfir em
þeir að eins verkfæri til J>ess að vemda hana og
efla, og sú þjóð, sem slíkt gerir í allri einlægni,
hún er ekki að eins ósigrandi, heldur er henni sig-
urinn vís í allri sinni baráttu, því:
“Sú þjóð, sem veit sitt hlutverk, er helg-
ast afl um heim.
Eins hátt sem lágt má falla fyrir kraft-
inum þeim.”
f ræðu einni, sem Prinsinn af Wales hélt ný-
lega j hinu konunglega St. Georges félagi í
Lundúnum, finst oss að hann styðji fingrinum á
hinn leyndardómsfulla kraft, er knýr hina brezku
þjóð með ómótstæðilegu afli áfram og upp á við.
Honum fórust þannig orð: “Við vitum hvað
England meinar fyrir okkur; við vitum, hvað það
hefir verið, er og með guðs hjálp verður alla tíð
eins lengi og orð það lifir á tungum mannna.”
Litlu síðar í sömu ræðu stendur: “England er í l
huga mínum, eins og allra annara Englendinga,
hvar sem þeir eru niður komnir, heimili og heima-
land.”'
Hvað skyldu það vera margir Canadamenn,
sem í einlægni geta sagt það sama um Canada ?
Kenya.
Svo heitir landfláki allmikill í austurhluta
Afríku, sem vakið hefir afar-mMa eftirtekt upp
á síðkastið.
“Haltu í vestur, ungi maður,” var einn nafn-
kunnur Bandaríkjamaður vanur að segja, þeg-
ar ungir menn leituðu ráða til hans með hvað
þeir ættu að takast á hendur.
pá var Vesturlandið óþekt. Slétturnar,
heimkynni Indíana, vísunda, úlfa og annara dýra,
frjósamar og feikilega víðáttumiklar, breiddu sól-
gyltan faðminn á móti þeim, sem höfðu hug til
þess'að leggja út á þær og treysta þeim fyrir
framtíð sinni, víðáttumestu slétturnar í heimi,
sem þá voru ónumdar, en nú veita tugum miljóna
manna daglegt brauð.
pótt enn sé rúm á hinum víðáttumiklu slétt-
um Vesturheims og Miljónir manna eigi eftir að
finna þar frelsi og framtíðarland fyrir sig og
sína, þá er nú samt hætt að kalla vesturhltua
Vesturheims “síðasta land vesturins (The Last
West), meðfram af því að æfintýralandið, sem
heillaði huga hins framgjarna og hrausta, er nú
ekki lengur hulið æfintýra hjúpi, heldur er það
þekt og kannað. Hinn hvíti kynflokkur hefir
reist þar merki sitt frá Atlantshafi til Kyrra-
hafs og frá Florida til Norðurísafsins. Vestur-
heimur er land hins hvíta kynflokksi—af honum
hefir hann verið bygður og af honum verður það,
sem enn er óbygt, að byggjast.
pað er komi ðað þeim tímamörkum í sögu
þess kynþáttar, að til þess að halda sér verður
hann að halda saman og halda lendum þeim, sem
honum eru hagfeldar til þroska og nægilega víð-
áttumiklar til þess að hann geti aukist; og em-
mitt af því að nú er farið að þrengjast um bú-
lendur, þarf hann að gæta þess að láta það, sem
hanfi hefir og heldur, ekki ganga úr greipum sér,
og það er einmitt ástæðan fyrir þvi, að Kenya
hefir vakið svo mikla eftirtekt nú á síðustu tím-
um.
Kenya liggur í norðaustur hluta Afnku, og
er 277,000 fer-mOur að stærð pað liggur fjögur
þúsund fet yfir sjávarmál. Loftslagið er það yM-
islegasta, sem hægt er að hugsa sér, talið hagfeld-
ara en á Frakklandi. Jarðvegurinn er svo frjor,
að hann gefur tvær hveitiuppskerur á ári, og
framleiðir flest það, sem þjóðfélag þarf til mat-
ar og fata. , .
Hugsum okkur sléttu, sem nær alla leið fra
Montreal og til Vancouver, niutíu milur á breidd;
einstaka fjall teygir sig upp úr henni í himin-
blámann; ámar falla um hana eins og glitrandi
silfurþræðir og skýin og stjömumar spegla sig i
vötnunum, sem dreift er víðsvegar um ha.na.
Yfir henni hvílir djúp þögn, ems og yfm slett-
unni í Ameríku áður en hún bygðist. Engm
hvæsandi eimreið þýtur þar fram og aftur, eng-
in axarhögg heyras í skógunum, engin byh ’jast
á grassléttunni. Hún er heimkynm dyra, fugla
og fiska, þessi feíðasta, víðáttumikla og frjosama
slétta veraldarinnar.
Hver á að njóta hennar ?
Land þetta tilheyrir Bretum nú, og hafa þeir
þar dálitla nýlendu, sem telur tíu þúsund manns,
og hafa haft þar öll fjárráð undanfarandi þo
Indverjar eða innlendir menn, sem þar haiast
við, séu fjórum sinnum fleiri, og hefir alt gengið
stórslysalaust fram að þessum tima.
Indverjar hafa látið sér lynda yfirstjorn
Breta, þar til nú að þeir krefjast jafnréttis við
þá. og sitja tvær nefndir á fundum í Lundunum
um þessar mundir, önnur frá hvítu mönnunum
til þess að fekora á stjórnina brezku að vernda
vald og yfirráð þeirra í Kenya héruðunum; en hm
frá Indverjum til þess að krefjast jafnrettis fyrir
sinnar þjóðar menn þar. , ,
í fljótu bragði virðist þetta maske litilsvert
mál og auðleyst, þegar það er borið saman yið
þau hin mörgu og erfiðu spursmal, sem stjorn
Breta hefir fram úr að greiða. En þegar betur
er að gætt, þá standa rætur þessa máls svo djupt,
að það verðskuldar alla aðgætni.
pað er tvent, sem' sérstaklega kemur tii
greina í sambandi við það. Fyrst, að þessi krafa
Indverja minnir mann sterklega á þann sann-
leika, að nú er farið að verða svo þröngt i heim-
inum, að þjóðirnar, ekki sízt þær dokku eða gulu,
hafa vakandi auga á hverju einasta tækifæn til x
útbreiðslu, sem til er- Sem aftur minnir mann
sterklega á þann sannleika, að alt af er að draga
nær þeim tíma, er hinir austrænu, gulu og dokku
kynstofnar verða að fara að etja' afl við hinn
vestræna, hvíta stofn til yfirráða og útbreiðslu.
Hit atriðið er hættan, sem af því stafar, ekki
að eins fyrir Bretar,* heldur og fyrir allan hinn
hvíta kynstofn, að viðurkenna jafnrétti Indverj-
anna við sjájfa sig í þessu máli, eða þama í
Kenya. pað er ekki að eins, að með því að veita
þeim atkvæðisrétt og jafnrétti, slái Bretar úr
hendi sér Kenya, heldur líka allar lendur sínar í
^ustur-Afríku: Tanganyika, Uganda og máske
Zanzibar, því atkvæðamagn þeirra innlendu mundi
bera þá ofurliði á öllum þessum stöðum, þegar
stundir liðu. Og ekki nóg með það, heldur stend-
ur öllu hinu brezka ríki hætta búin af slíkri til-
slökun. Hveraig gætu Bretar neitað Indverjum
um jafnfrétti í Ástralíu, Nýja Sjálandi, Canada,
eða á Bretlancli, eftir að vera búnir að viðurkenna
það í austur-Afríku ? Hinn brezki borgarréttur
þeirra mundi opna þeim leið inn í þessi lönd, og
það þarf ekki neina sérlega skarpskygni tH þess
að sjá hvernig fara mundi, þegar rúm þryti á
hinum austlægu stöðvum.
Hér er því ekki að eins um rétt til eignar og
umráða að ræða, á þessu sérstaka landflæmi.
pað er fyrsta atlagan á milli hinna dökku austur-
Nýefni
ef orðin
Robin Hood Flour
þjónustudeild
kæmust í eitt orð, mundi það verða sama sem Bökunarful.1-
'komnun.
Ef brauð yðar ná ekki eðlilegri þenalu o'g Mta ékki vel út,
er ekki um annað að gera en
Skrifa oss tafarlaust
(Efnarannsóknastofa vor og bökunar-
meistarar skýra yður tafarlaust frá
því, hvernig ráða megi fram úr bök-
unarerfiðleikum. Alveg sama hvort
þér notið
R0BIN HOOD FLOUR
eða eimhverja aðra tegund. þjónustu-
deild vor leysir fljótt úr vandamálun-
um.
Tryggiúg.—1 staiSinn fyrir poka af Robin
Hood Flour, 24. punda eSa þyngri, sem
búiS er að eyða nokkru úr, látum vér ySur
fá annan fullan í þeim tilfelfum, sem kon-
unni hefir ekki hepnast bökunin eftir þrjár
tilraunir.
R0B1NH00DMILLSLTD
MOOSE JAW, SASK.
lenziku kynflokka og hins vestræna hvíta kyn-
þáttar um yfirtökin í banáttunni fyrir útbreiðlu-
möguleikum og tilveru.
Ekki er hægt að sjá enn, hvemig að brezka,
stjórnin tekur í málið. Ef til vill fer fyrir henni
nú eins og fyrri, að hugur hennar snýst um
heimamálin, en gefur ekki gætur að ófriðarblik-
um, sem upp dregur í f jarlægð og rumksar ekki
fyr en um seinan. En vonast má samt eftir þvi,
að reynsla liðinna ára sé henni svo eftirminnileg,
að hún gefi nú gætur að ófriðarblikunni, sem er í
f jarlægð, ekki síður en erfiðleikunum heima fyrir.
-------i-------
Ástœðurnar
»
fyrir því að hugur íslenzkra bænda
hnegist til Canada
44. Kafli.
MoLennan liggur á Edmonton,
Dunvegan og| JBritiah ColumWia-
brautiinni, 202.2 mlílur norðvest-
ur af Edmonton. ipar er miðstöð
fyrir Central Canada járnbraut-
ina, er nær 48.5 milur norður á
bóginn til Peace River bæjarins.
Sama félagið stjórnar báðum þess-
um járnbrautarkerfum og hafa
þau orðið1 norðvestur svæðunum
til ómetanlegrar blessunar.
Frá McLennan, liggur megin-
lína Edmonton, Dunvegan og
British Columbia brautanna vest-
ur til Spirit River, og fer yfir
iSmoky River. skamt frá mynni
Little Smoky River. Vagnaveg-
urinn gamli, sem frumbyggjarnir
ferðuðust um frá Edmonton. nær
15 mílur austur fyrir McLennan.
Nýbyggjar urðu að fara gegn-
um Peace River og Dunvegan, til
þess að geta komist inn í Spfcit
River og Dunvegan héruðin.
Seinna meir, þegar viðskifti fóru
að opnast við Lesser Slave og Ed-
monton, var fundin skemmri leið
frá Spirit River til Crouard.
Eftir að vegurinn frá Grouar’d
var lagður, fór fólk að flytjast
til hinna frjósömu .héraða milli
IWinagámy og Kimivan vatnanna
og við lagning járnbrautarinnai,
bygðust þau margfait fljótara.
McLennan liggur við suðurenda
Kimiwan vatnsins. Strandlengj-
an et gróðursæl og gefur af áer
heyfeng allmikinn. pegar norð-
ur dregur meðfram Central Cana-
da brautinni, fer landið að verða
þakið skógi, þótt viða ;sé að finna
spildur, ihæfar tii rækturiar, án
mikillar fyrirhafnar.
Talsvert hefir verið unnið af
landi í nánd við Camelia og Reno.
Milli Smoky River og McLennan.
eru afar frjásöm landsvæði, jarð-
vegurinn gljúpur og auðugur að
gróðurefnum. í kringum Falher-
þorpið, sem liggur þrjár míldr
sunnan við Dannelly stöðina, er
góð og fögur nýlenda. í þorpi
þessu, sem þó ekki telur nema um
2000 ibúa, er verið að reisa stór-
vegiega kirkju.
Peace River bærinn, sem feam-
nefndur er af héraðinu, hefir ó-
trúlega vaíýð fljótt. Voru þar
fyrir tiltölulega fáum árum, að-
eius nokkur smáskýli, er farand-
salar notuðu. En nú er kominn
.fallegi^r og vel útmældur bær,
með frjósömu umhverfi.
Gufubátur Hudson’sflóa félags-
ins, er Peace River nefnist. fór
eftir ánni árum saman og seldi
varnig sinn fyrir grávöru og ann-
að því um líkt. Fyr iá árum, var
bær sá, er nú nefnist ,pe4ce Riv-
er, ýmist mjfndur “Peace River
Landing”, eða Peace River Cross-
ing”. Nú er járnbraut komin alla
leið til bæjarins og vöruflutninga-
lestirnar fara þaðan 'hlaðnar af
búnaðarafurðum.
Umboðsskrifstofa samband-
stjórnarinnar er eftirlit hefir
með þjóðjörðum, hefir skrifstofu
í bænum og einnig er þar að finna
deildir af fýlkislögregluliðinU,
svo og The Royal Canadian
Mounted Police. Járnbrautir, tal-
sími og ritsími, tengja þessi riorð-
lægu héruð nú við umheiminn.
par er einnig að .finna nýtízku
skóla og kirkjur, svo og alment
sjúkrahús. innflytjendaskrifstofu
og tvö vikublöð. Verzlun og iðn-
aður er allmikill í bæ þessum og
kol hafa fundist í jörðu um 6 míl-
ur utan við takmörk bæjarins.
Einnig hefir það sannast að olíu
og gasæðar liggja innan vébanda
bæjarins. Hefir stjórnin sér-
fræðinga að verki til þess að
rannsaka hve mikið fólgið muni
þar í jörðu af sMkum náttúru
auðæfum.
Frá því að járnbrautin frá Ed-
monton til Peace River var full-
ger hafa viðskifti manna á milli
þar norður frá aukist stórkostlega.
Ferðamenn geta nú komist al'a
leið norður í hin voldugu Macken-
zie héruð, bæði1 með gufubátum
og járnbraut. Hve auðug þessi
norélægu héruð eru, vita menn
enn ekki, nema að tiltölulega litlu
leyti. En 'af liðinni reynslu má
það óhætt marka, að þar sé um að
ræða því nær ótæmanlegar auð-’-
uppsprettur. * *
Ef þér hafið
Veik lungu -
þá skulum vér senda yður
flösku af
BMSAMEA
ókeypis
Balsamca innleiSir engin skaC-
vænleg lyf, en er að eins unn-
iö úr hreinum jurtaefnum. J>ai5
hreinsar lungun og lungnapip-
urnar, styrkir öndunarfærin og
hrekur s&rindi og verk á brott.
Ef lungu yðar eru veik, þá
skrifiS oss strax. SegiÖ oss á
hvern hátt sýkin gerir vart við
sig og munum vér þá senda yð-
ur flösku ókeypis af Balsamea,
sem er $1.00 virði. Gerið yður
nú í dag gott af þess sjald-
gæfa tilDoði.
Ilialsainoa