Lögberg - 31.05.1923, Blaðsíða 6

Bls. 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN
MAÍ 31. 1923.
ij/* .. ■ • timbur, fjalviíkir af ölkan
Nyjar vorubirgcmr tegu«dum, gcircttu, og ak-
konar aðrír strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér crumætfð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
Límítsd
HENRY AVE. EAST
WINNIPEG
-------RJÓMI---------------
Virðingarvert nafn er bezta trygg-
ingin fyrir áreiðanlegum viðskiftum —
og þess vegna getið þér treyst því að fá
allan hugsanlegan ágóða og fyrsta
flokks afgreiðslu hjá:
CITY DfllRY Limited
WINNIPEG
James’ M. Carruthers, James W. Hillhouse
forseti og framkv. stjóri, fjármálariten
Spyrjið þá er senda oss rjóma.
má eg blygðast mín mikið. — En þú strangi dóm-
ari, eg ávíta þig líka — eg var hégómagjarn, en

Barónsfrú Mainau.
Eftir
E. Marlitt.
Hún lá langan tíma hreyfingarlaus með ihöfuð-
ið hvílandi á vinstri höndinni á toláa koddanum og
horfði á litbrigði kvöldsólargeislanna á tjöldun-
um á veggnum andspænis sér— pau sýndu hvern lit-
tolæ. frá hinum fjólutoláa til ihins ljósgdla. Hárið
toylgjaðist um torjóst hennar og féll eins og breiður
straumur niður á toláa skrautvefnaðinn á gólfdúkn-
um; síðustu sálargeislarnir skinu enn á hið mikla,
þunga hár. pað glóði næstum ískyggilega, eins
og hinn rauði málmur, sem dvergar vaka yfir.
Hún var róleg að ytra útliti, en þrátt fyrir það
þaut hver hugsunin eftir aðra með leifturhraða
gegnum heila hennar. Hún gat ekki annað en
hugsað um þessa loftkendu, léttu sál, sem hafði
kastað í kringum sig hnífum og skærum — þessi
Valería með jasmin-ilminn 1 klæðum sínum hafði
verið eftiriætisgoð hirðarinnar; gamli maðurinn
mintist aldrei á hana öðru vísi en með hinum
mesta eftirlætisfögnuði, og Mainau — hann mint-
ist hennar reyndar adrei öðru vísi en með bitrasta
háði; hann hafði ekki elskað hana — gifting
þeirra hafði verið hagsmunagifting og hjóna-
bandið mjög ófarsælt. En hann, sem án nokkurs
tillits til annara, sleit af sér öll bönd, er á nokk-
urn hátt heftu hann, hafði gert sig ánægðan
með þetta; hann hafði farið burt eitthvað út í
heim, þegar honum var ekki vært heima. Og
dauðinn, en ekki lagalegur skilnaður, hafði bund-
ið enda á þetta hjónaband, og alt var þetta gert
til þess að vekja ekki eftirtekt. Hve óskiljanlega
var þetta ekki í mótsögn við skeytingarleysi hans
um dóma annara á gönuhlaupum sínum í ásta-
málum, einvígum og veðmálum- Hann hræddist
eins og barn hvert spor, sem gæti borið nokkurn
minsta vott um rangt framferði, eða skort á dóm-
greind, og orsakað ofurlítið háð eða illgirnisfögn-
uð hjá stéttarbræðrum hans. Mleð þetta fyrir
augum hafði hún þennan sama dag, minst á að-
skilnað þeirra, sem hlaut að koma fram, í nær-
veru hertogaekkjunnar, af sjálfsdáðun og eins
vægilega og henni var unt. Og það hafði vissu-
lega ekki verið honum móti skapi, því hann hafði
ofur rólega fallist á það, sem hún sagði. — Bráð-
um mundu þrautir hannar takal enda og þá færi
hún aftur heim — að vissu yrði hún að skilja við
Leó. Umhugsunin um að skilja við drenginn
olli henni sorgar, því að henni var farið að þykja
vænt um hann, en hún gat jafnvel ekki gert það
fyrir hann, að halda áfram að vera þar nú, þeg-
ar hún var búin að fá vitneskju um hina liðnu
æfi hirðdróttsetans og mótti búast við því á hverj-
um degi að sjá hann halda áfram illuverkum sín-
um, án' þess að hún gæti komið í veg fyrir þau,
eða gert svo mikið sem að segja eitt einasta orð.
Pað fór um hana kuldahrollur við að hugsa til
þess að þurfa að anda að sér sama lofti og þessi
níðingur.
Mitt í þessum hugleiðingum heyrðist henni
eitthvert þrusk. Henni virtist það vera gulgráa
visna beinagrindin, sem stóð þarna í dyrunum og
dró tjaldið til hliðar með mjóum, bognum fingr-
um, og brosti um leið ósvífnislega. Hún hrökk
upp hrædd og rak upp lágt hljóð.
“pað er eg, Júlíana,” sagði Mainau um leið
og hann kom inn.
Hann hafði aldrei komið inn í herbergi henn-
ar síðan hann kom þar til þess að leiða hana inn
að altarinu. Hún stökk á fætur og greip í bjöllu-
strenginn.
“Hvað á þetta að þýða ?” spurði hann og greip
um hönd hennar.
Hún roðnaði og strauk hárið frá enninu og
reyndi að fela það; hún stóð og studdi bakinu upp
við vegginn-
Eg þarf að fá Hönnu til þess að hjálpa mér”,
sagði hún með nokkurri þykkju.
Hann brosti.
“Pú gleymdir því að kvenfólkið nú á dögum
sýnir sig á skemtigöngum með hárið til svona.
Og hvað eiga þessar kurteisuvenjur að þýða? Hefi
eg ekki fullan rétt til þess að koma hér inn ef
mér áýnist, og vitja um konuna mína veika, án
þess að gera boð á undan mér.
Hann strauk hægt með hendinni um silki-
mjúkt hárið, sem þrátt fyrir það að þún reyndi
að hylja það, hrundi aftur fram um herðar henn-
ar og arma og þakti hvítan kjólinn líkt og gull-
ofinn möttull.
“En það skraut!” hrópaði Mainau.
“J?að er nokkuð dauf eftirlíking af Trachen-
bergs ættarlitnum”, bætti'hann við, eins og til
að svara sjálfum sér. En hún reyndi með kulda-
svip að færa hönd hans burt.
Hann stó& eitt augnablik undrandi og dauf-
ur roði færðist í kinnar hans. Málrómur henn-
ar og svipur gaf honum til kynna ótvírætt, að hún
væri að hugsa einkum um eitt, sem hann hefði
talað ónærgætnislega; hann var að hugsa um,
hvar hún hefði getað heyrt það.
Eg kom með læknirinn með mér, Júlíana,”
sagði hann og reyndi auðsjáanlega að bæla niður
óþægilegan grun. “Má hann koma inn?”
Eg kæri mig ekki um að gera honum fyr-
írhöfn. i í Rudisdorf vorum við ekki vön að leita
læknis hvað lítið sem var að — það var of langt
til hans og — ”
Hún þagnaði. Hver svegna ætti hún aftur
að játa, að þau hefðu þess vegna orðið að venja
sig við að bjargast við það, sem þau gátu gert
sjálf.
Kalda vatnið hefir komið að góðum notum”,
bætti hún við í flýti-
“Hann á heldur ekki að gera þér ónæði með
því að skoða á bér hendina. Eg sé, mér til mik-
illar ánægju, að þú getur skrifað,” svaraði hann
og leit á skriffærin og nýbyrjaða bréfið til Úl-
riku, sem lá við hliðina á þeim á borðinu. “ Eg
æskti aðeins þess að koma í veg fyrir afleiðing-
amar af geðshræringunni, sem þú varst komin í.
Eg sá nú rétt fyrir augnabliki, hvemig þú skalf <t
eins og það væri í þér taugaóstyrkur.”
Hann hafði þá staðið bak við dyratjöldin og
horft á hana. — Hvað skyldi þessi skyndilega um-
hyggja eiga að þýða, þar sem hann, þegar óhapp-
ið kom fyrir, og eins síðar um daginn, hafði ekk-
ert látið á sér merkja annað en særandi afskifta-
leysi og skort á vorkunsemi. —
“pú virðist gleyma því”, sagði hún brosandi
og hallaði höfðinu í áttina til hans, “eg hefi lif-
að alt öðru lífi heldur en flest annað fólk í minni
stöðu. Mundu eftir því að eg er systir Úlriku og
hefi verið í þjónustu hjá Magnúsi bróður mín-
um. Við höfðum aldrei haft tíma til þess að
hugsa mikið um taugamar í okkur, eða að dekra
við þær að höfðingjasið; við höfum orðið að sættu
okkur, eins og þeir verða að gera, sem vilja hafa
sjálfstæðan huga og ekki láta leggja á sig nein
ytri bönd. Eg vil biðja þig að senda lækninn
burt eins fljótt og þút getur. Hann bíður víst
fyrir framan?”
“Hún sagði þetta síðasta fljótt og með á-
herzlu; honum gat ekki dulist, að með þessu vildi
hún sem fyrst binda enda á þessa sjúkravitjun
hans.
Hann bíður ekki fyrir framan, og þótt svo
væri, yrði hann að vera rólegur með það. Nei
hann situr út í garðsalnum, sá góði herra, og gæð-
ir sér á víni”, svaraði hann háðslega um leið og
hann gekk lengra inn í herbergið og litaðist um-
“Nei, líttu bara á! Bláa herbergið, sem mér
hefir sannast að segja aldrei fallið vel í geð, er
orðið einkennilega skemtilegt. Hvítu fílabeins
hópmyndirnar, sem bera við bláa gmnnlitinn, og
blómin í glugganum þama gera það miklu ynd-
islegra. Og svo er loksins komið borð hingað.
Já, það var nú einmitt það, sem mér var alt af
svo mikið á móti skapi, þessi endalausa letilega
Valeríu á þessum mjúku svæflum.”
Hann leit gegnum opnar dymar inn í næsta
herbergi. “Hvar málar þú, Júlíana? J?ú hefir
engin tæki til þess hér. pú málar þó ekki í
baraaherberginu ?”
“Nei, eg nota litlu kompuna við hliðiná á
búningsherberginu til þess.”
“J?að kompukríli, sem, eftir því sem mig
minnir er einu sinni ekki sæmilega björt? Hvern-
ig gat þér dottið annað eins í hug?”
Hún horfði beint framan í hann og svaraði:
“Eg held að þeir sem skilja helgi listarinn-
ar séu gæddir næmari tilfinningum, sem auðveld-
lega verða snortnar, en þó ekki sárindalaust, þar
sem umhverfið er óvingjarnlegt og skortur er á
samúð.”
“Og dragi sig svo í hlé — það er þvert á
móti minni skoðun á listakáki •kvenfólksins. Og
eg hefi rétt fyrir mér, þótt eg í dag hafi orðið að
konnast við, að það séu til undantekningar.
En hvernig ætlarðu að fara að í vetur? pað
er ómögulegt að hita upp kompuna.”
“í vetur?” tók hún upp undrandi og hrædd
— en hún áttaði sig fljótt.
“Nú, þú hefir lklega ekki tekið eftir því, að
það er ágætur ofn í garðsalnum í Rudisdorf. Og
það má vel hafa heitt þar þrátt fyrir glervegg-
ina, og ef þar verður of kalt, þá verðum við úl-
rika í fallegu og hlýju hornherbergi á neðsta
gólfi, sem þú hefir ekki séð”-
Augnaráðið, sem hann gaf konu sinni, bar
vott um að hann var í mjög sterkri geðshræringu.
Hún stóð grafkyr og var róleg, og aðeins á því
hvemig brjóst hennar hófst upp og niður gat hann
merkt að henni væri mikið niðri fyrir.
“Eru þessir höfuðórar í rauninni orðnir svona
fastir fyrir hér ?” sagði hann með hægð og snerti
ennið á henni með vísifingrinum.
“Eg veit ekki við hvað þú átt með þessum
orðum,” sagði hún alvarleg og færði sig frá hon-
um — hún strauk hendinni ósjálfrátt yfir blettinn
sem hann haf ði snortið, eins og hún væri að þurka
burt- óhreinindi.
“Höfuðið á mér er enn of ungt fyrir nokkra
óra og eg hefi varast það að ala í huga mínum
nokkrar smáar og einhliða eftirlætishugmyndir.
— En þú komst inn hjá mér þessari hugmynd
um, að fara aftur heim. Er það ekki ósk og
vilji okkar beggja, að eg fari aftur heim?”
“Eg held að eg hafi í dag fullvissað þig um
alveg það gagnstæða,” sagði hann um leið og hann
ypti öxlum og reyndi að láta sýnast sem hann
væri rólegur. Hún vissi að hann mundi verðá
æfur við hin minstu mótmæli frá sinni hálfu, en
hún lét það ekkert á sig fá.
“Já, fyrst gerðir þú það,” sagði hún, “ en síð-
ar í nærveru hertogaekkjunnar, sagðist þú vera
mér alveg samþykkur.”
Hann hló svo hátt og napurt að hún þagnaði
af hræðslu.
“pað hefði víst verið alveg framúrskarandi
ánægjulegt fyrir dramb þitt og stórmensku, ef
eg hefði sagt í dag, þegar þú varst búin að koma
öllu nógu kænlega fyrir: “}7essi kona vill um-i
fram alt losna við mig, en eg fell á kné frammi
fyrir henni og bið hana að faa ekki frá mér; hún
kastar öllu sem eg býð henni fyrir fætur mínar
og snýr með fögnuði aftur til sinnar fyrri fá-
tæktar, aðeins í þeim tilgangi að hefna sín!
Eg skal segja þér það, mín fagra, litla frú, að það
ann enginn maður konu sinni svo frábærrar hefnd-
ar, frammi fyrir jafn áfergislegum áheyranda og
þú hafðir í dag; nei, jafnvel ekki þó að hann
— elskaði hana.”
Líana var orðin náföl. Hún var í svo æstu
skapi og henni fanst þetta svo mikil móðvun að
hún hlustaði ekki á síðustu orðin, sem hann sagði,
en hún hafði heyrt hann segja, að hún vildi hefna
sín.
“Eg ætla að biðja þig Mainau, að vera ekki
svona ósanngjam og harðúðugur gagnvart mér”,
sagð hún og bar mjög ört á.
“Hefnd! Eg hefi aldrei þekt þá tilfinningu
og eg hefi ennþá ekki nokkra hugmynd um,
hvernig hún fer að gagntaka sál manns, en eg
ímynda mér, að það hljóti einhver önnur sterk til-
finning að hafa átt sér stað áður, en að hefnigirnin
geti vaknað; og eg veit ekki til þess að vera mín
hér í Schönwerth hafi vakið hjá mér nokkra til-
finningu í nokkura átt- i— Hirðdróttsetinn hefir
oft sært' mig, en eg hefi sagt þér, að eg tek til-
lit til þess, að hann er ekki heilbrigður maður, og
eg hefi reynt, eftir því sem mér hefir verið unt,
að bera af mér árásir hans með stillingu. Og
hvernig ætti eg að vilja hefna fyrir þínar móðg-
anir, sem eiga ekki að vera móðganir, og eru það
heldur ekki í mínum augum? Við getum varla
sært hvort annað tilfinnanlega.”
“Gáðu að hvað þú segir, Júlíana. Hvert orð,
sem þú segir nú, er eins og hnífstunga, sem þú
vísvitandi lætur mig verða fyrir — þú veizt mikið
vel, að þú ert-sárreið.”
“pvi neita eg algerlega,” sagði hún róleg og
án þess að missa jafnvægið, “eg er lömuð og hug-
laus, en eg er ekki reið. Huglaus er eg vegna
þess, að mér finst, að alt sem eg geri á þessu
heimili, sé jafn gagnslaust og það að reyna að
flétta reipi úr sandi. Að því er snertir uppeldi
Leós, neyðist eg til að vera sömu skoðunar; það
er alt of mikið unnið á móti mér. Eg var einmitt
að byrja skrifa úlriku um þetta mál.”
“Nú, það er þá bezta ráðið fyrir mig til þess
að fá upplýsingar,” sagði hún og gekk hratt að
borðinu.
“Nei, þú gerir það ekki, Mainau”, sagði hún
alvarlega, en hún lagði hendina kvíðafull á hand-
legg hans, til þess að koma í veg fyrir að hann
tæki bréfið.
“Jú, það geri eg víst,” sagði hann og hristi ó-
þolinmóðlega af s£r hönd hennar. “Eg hefi ómót-
mælanlegan rétt til þess að lesa bréf konunnar
minnar, þegar mér finst eitthvað gmnsamlegt
við þau. — Líttu í sþegilinn, Júlíama! þessar bleiku
varir bera vott um slæma samvizku. Eg skal lesa
bréfið fyrir þig.”
Hann gekk að gugganum og las hátt með
háðslegum áherzlum:
“....Eftir fjórtán daga í síðasta lagi, kem
eg alfarin til Rudisdorf!...Hér stendur þetta
lausnaróp svo dauft og kalt á pappímum — það
gefur þér enga hugmynd um, hve bjart og hlýtt
hefir verið i sálu minni síðan eg fékk að vita, að
eg ætti aftur að búa hjá þér og Magnúsi”-
“Aumingja Schönwerth”, sagði hann lágt með
bitru háði og hélt svo áfram:
“pú mátt ekki halda að þessi skilnaður sé með
nokkru ofbeJdi. pað er alveg eðilegt, að hann eigi
sér stað, því hér er| að ræða um tvær sálir, sem
aldrei um alla eilífð geta átt saman: önnur er sí-
hrædd við alt, sem getur vakið eftirtekt út á við
á meðal fólks, en hin skelfur undan hverju reiði-
orði, sem getur raskað ró heimilisins. — Skilnað-
urinn verður í kyrþey og vekur enga eftirtekt
þeir, sem smíða upp hvert hneyksli hafa enga á-
nægju af honum.
“Baronsfrú Mainau hverfur einhvern góðan
veðurdag burt frá Schönwerth, hverfur í kyrþey
burt þaðan sem hún hefir aðeins verið skuggi af
húsmóður um stutt tímabil — henni verður gleymt
af öllu s(nu samvistarfólki, sem frá byrjun hefir
séð, hversu óþolandi staða hennar hefir verið og
sem með vorkunsemi hefir séð, að hún kom hing-
að aðeins til þess að fara burt aftur. — Og sú Lí-
ana, sem er þín hefir ekki verið rifin svo upp með
rótum úr sínum heimajarðvegi, að hún festi ekki
aftur rætur, eftir stutta fjarveru, undir sólskini
augna ykkar. — Heldur þú ekki það, úlrika?
J?ú veist að xnér hefir ávalt fundist það nokk ’ð
grimdarlegt að skera plöntur af rót sinni og stinga
sárinu ofan í ískalt vatn, en nú fyrst hefir þessi
meðlíðan verulega vaknað hjá mér, því eg veit nú
hversu sart það er. Nokkrir frjóangar sálar
minnar verða eftir í Schönwerth og visna ‘þar
hið of mikla traust, sem eg bar til míns eigin
siðferðisþreks og mín heimskulega aðferð í að
bjóða byrginn þessu samfélagi hér, sem enn tekur
ekki hinn allra minsta þátt í mínum skoðunum.
pað sem eg hefi lært af íþví getur ekki orðið mér
til meins. — J?egar hann sagði við móður okkar
fyrir framan dymar hjá okkur: Ást get eg ekki
gefið henni; en eg er nógu samvizkusamur til
þess að vekja ekki viljandi neina ást hjá henni”,
þá hefði eg átt að ganga til hans og fá honum
hringinn umyrðalaust; ekki vegna þess að hann
neitaði mér um ást, eg átti enga heimtingu á
henni, og eg kom ekki til hans með nokkra þess-
konar tilfinningu, heldur vegna þess að þessi síð-
ustu orð hans báru vott um framúrskarandi hé-
gómagirni og — ”
Mainau roðnaði; hann beit á vörina, hætti að
lesa og leit gremjulega en þó um leið hálf flótta-
legum augum til konu sinnar.
Hún hafði, er hánn talaði um slæma sam-
visku hjá henni, numið staðar róleg fyrir fram-
an hann með krosslagðar hendur, og þar stóð hún
enn. En það var sem hinn beinvaxni líkami hem-
ar rétti úr sér með enn meiri þóttasvip, er hann
leit á hana; lítill og vel lagaður fótur kom fram
undan kjólfaldinum og steig þungt á mjúkan
gólfdúkinn. Stellingamar, sem hún stóð í gáfu
líkama hennar, sem var ávalt mjög liðlegur, eitt-
hvert nýtt og áður óþekt útlit. En hún horfði
niður fyrir sig- Hún hafði, án þess að ætla sér
það, sagt óþægilegan sannleika upp í opið geðið á
honum; hann hlaut að blygðast sín, og hún roðnaði ■
hans vegna.
Hann gekk til hennar.
“pú hefir rétt fyrir þér í dómi þínum”, sagði
hann og reyndi sýnilega að stilla sig, “eg finn
sjálfur til þessa veikleika míns — og þegar eg
hugsa til þess að þú með skarpskygni þinni hefir
fundið svona hrottalega úti látin orð hjá mér, þá
í hjarta þínu, þagðir og fórst með mér — ”
“Lestu nokkrar línur enn”, sagði hún, án þess
að líta upp.
Hann færði sig aftur að glugganum — það
var farið að dimma: — “Eg vissi,, að eg mundi
aldrei hafa hina minstu tilhneigingu til þess að
bera nokkurn samhug með honum, eftir að eg
hafði heyrt hann segja þetta,” las hann upp fyrir
sjálfum sér — “og þrátt fyrir það fór eg með hon-
um og smánaði hið heilaga heit fyrir altarinu í
annað sinn. Með þvl gerði eg mig meðseka í
hræðilegu ranglæti, og því verður ekki bót mælt,
því eg hafði fyrir löngu komist til vits og ára.”
pegar hann var kominn hingað, gekk hún til
hans og reyndi að ná bréfinu, en hann rétti út
vinstri handlegginn og hélt henni frá sér, með
hinni hendinni hélt hann bréfinu, svo að hann
gæti sem bezt séð, því það dimdi óðum, og hélt á-
fram að lesa: “úlrka, Mainau er fríður maður;
hann er gæddur í ríkum mæli því andríki, sem
gerir samræður fjörugar og skemtilegar, og þetta
með hans óumræðilegu rósemi, er nóg til þess að •
fanga hjarta hverrar konu. En hversu smár
verður ekki þessi stofuriddari við hliðina á hin-
um kyrláta fræðimanni í lestrarherberginu í
Rudisdorf, við hliðina á Magnúsi, sem þrátt fyrir
Iítinn og óásjálegan líkama er gæddur sístarfandi
anda. í hans alvörugefnu sál, hefir aldrei verið
rúm fyrir þá spurningu, hvaða áhrif hann hefði á
aðra. f þessu er undirrót allra þeirra heimsku-
para, sem fólk talar um í sambandi við Mainau,
allra hans einvíga og ástaræfintýra. Já, jafn-
vel ferðalög hans, sem eiga að vera til fræðslu
eru af þessari sömu rót mnnin. Hann kemur
fram alt í einu á þessum staðnum eða hinum,
rétt eins og einhver prins í æfintýri, og sækist
aðeins eftir því, sem er yfirborðslegt og gengur
mest í augun- Enginn maður leggur meiri á-
herzlu á galla sína en hann, og sarnt vildi hann
ekki leggja einn einasta þeirra niður, hvað sem
í boði væri; það er alt kenjar sem vel sæma herra-
manni í hans augum; og vegna þess að hið hræsn-
isfulla heldra fólk hælir þeim, sem merki um það
að hann bindi ekki bagga sína sömu hnútum og
aðrir heldur hann fast í þá. — Ef hann væri
meiri alvörumaður og strangari við sjálfan sig og
hefði hann orðið fyrir minna dálæti hjá spiltum
konum, þá væri hann maður í orðsins sannasta
skilningi — ”
Lengra var hún ekki komin.
“J?að er satt, þú ert ekki reið, Júlíana,” sagði
hann og hló einkennilegan og háðslegan hásan
hlátur um leið og hann lagði bréfið á borðið.
“Reiði er ósamrýmanleg við jafn kalda dóm-
greind og þá, sem þú hefir sýnt í því að leggja mig
og alt mitt framferði undir stækkunargler, eins
og þegar maður skoðar skorkvikindis-vesaling, sem
maður hefir stungið títuprjóni í gegnum. •— pú
hefir ennfremur alveg rétt fyrir þér, er þú vilt
umfram alt losna við mig, eftir að þú hefir skilið
mig á þennan hátt. — Og það ætti ekki að vera
erfitt fyrir þig, eftir það sem hefir skeð I dag;
jafnvel í róm, þar sem lítillar miskunar er að
vænta, verður ekki hjá því komist að taka þessa
einu skilnaðarsök til greina — eg hefi slegið þig í
dag.”
“Mainau!” hrópaði hún. Málrómur hans
smaug í gegnum merg hennar og bein.
Hann gekk fram hjá henni inn í stofuna, án
þess að líta á hana og þar gekk hann fram og
aftur um gólfið nokkrum sinnum svo gekk hann
að glerhurðinni og starði þegjandi út í hálfrökkr-
ið. Vinur hans Rudiger hefði brosað með sjálf-
um sér, ef hann hefði getað skygnst inn í her-
bergi ungu konunnar,