Lögberg - 18.10.1923, Blaðsíða 2

Bte. 2
LÖGBERG, FIMT CJDAGINN
OKTÓBER 18. 1923.
Ekki unt að fá hjálp.
par til hún tók að nota
“Fruit-a-tiveo"'
Meðal’ið búi ðtil úr ávöxtum.
R. R. No. 1, Everett, Ont.
“Eg hafði þjáðst árum saman
af Dyspepsia, lifrar og nýrna
ejúkdómum og fékk enga bót fyr
en af “Fruit-a-tives” þeim á eg
nú að þakka heilsu mína.”
Mrs. Thomas Evans
“Fruit-a-tives” geta að eins
borið jafn blessun^irríkan á-
rangur, því þeir eru búnir til á
heilnæmasta jurtasafa. Enda eru
“Fruit-a-tives” fnægasta imeðilið
Fruit-a-tives” eru góðir á bragð-
ið og lækna skjótt, sé þeir rétti-
lega notaðir.
50c. askjan, 6 fyrir $2.50,
reynsluskerfur 25c. Fást í öll-
um ilyfjabúðum, eða ibeint frá
Fruit-a-tives Limited, Ottawa,
Ont.
For mín til íslands.
Eftir
Maurine Robb.
Land <— fyrsta landsýnin síðan
vér fórum frá Bergen.
pegar eg heyrði nefnt nafnið
Færeyjar, brá ósjálfrátt fyrir í
huga mínum myndum, af fugla-
björgum, sigmönnum og harð-
gerðu'.n sjósóknurum.
Innsiglingin til Færeyja er hin
fegursta. Blasa við hraun-
drangar eyjar og sund. Eyjarnar
eru frá náttúrunnar ihendi hrjóst-
ugar. Stundum eru klettarnir
hjúpaðir hálf gagnsærri þoku, en
sæfiöturinn gullroðinn og sléttur
sem spegilg’.er.
Dvöl í Þórshöfn.
Tvo síðustu dagana hafði ver-
ið stormur, en nú var bliðveður,
er “Sirius” skreið inn á höfn
hinnar smáu höfuðborgar. Skipið
varpaði akkerum og fórum við
samstundis í land á stórum mót-
orbát, Nofckrar fiskiskútur lágu
á höfninni, sem og danskt#eim-
skip, í föru'm milli íslands, Fær-
oyja og Leith og Kaupmannahafn-
ar.
Oss varð starsýnt á búnað Fær-
eyinga. Einkum dró röndótta
skotthúfan karlmannanna, að sér
athygli vora. Flestir gengu á
stuttbuxum og í síðri treyju.
Kvenbúnaðurinn er hvergi nærri
eins eftirtektaverður. Hinar
fátækari konur ganga í dökkum,
grófum pi'lsum og með stórt sjal
á herðum. Flestar ungu stúlk-
urnar eru klæddar eins og við-
gengst í Evrópu og heima. Það
fékk oss eigi alllítillar undrunar,
að geta keypt ágæta silkisokka í
pórshöfn fyrir minna verð en í
voru eigin heimalandi. Karl-
mennirnir í hópi vorum keyptu
vindla og vindlinga talsvert ó-
dýrari en í öðrum löndum, enda er
enginn innflutningstollur á
slíkri vöru.—
Þjóðsagnir Færeyinga.
Færeyskur lögþingsmaður sagði
oss sögu eina, er oss þótti í meira
lagi eftirtektaverð, en stóð í sam-
bandi við William Tell. Eg
vissi að ýmsir Norðurlanda rit-
höfundar höfðu haldið því fram,
að Tell hefði komið norður þar,
eitthvað um 1449. En aftur á móti
var mér ókunnugt um sögu þá
frá elleftu öld, er minnist Geytis
Áslákssonar.
Haraldur konungur spurði
menn sína einhverju sinni, ef þeir
vissu nokkurn jafningja sinn.
peir svöruðu játandi og nefndu til
Geyti Ásláksson. Reið konung-
ur þá til Ásláks og spurði eft-
ir syni hans. “Hann er graf-
inn,” svaraði Áslákur. Reið
konungur þá á brott og mætti á
leið sinni manni i skralatsskikkju.
Sá nefndist Gauta. Þreyttu þeir
með sér kappsund, en svo fóru
leikar að Gauta sigraði konung.
m IHK 8KIN
•Öa hörundafegiurC, er þrá kvenna og
tieat með því að nota Dr. Chase’s
Olntmena. AlUkonar húðejúkdómar,
hvería vjð notkun þe»«a meðals
og hörundið verður mjúkt og fagurt.
h1ft öllum lyfeöium tfða frá
Edmanion, Batea & Co., Limited,
Toronto. ókeypis Býniahorn sent, ef
hiað þetta er nefnt.
Jr.Chdse'íj
-Oinlmenl
Krafðist konungur þá þeirra
skaðabóta, að Gauta skyldi skjóta
valhnetu af höfði bróður síns.
ping'maðurinn kunningji vor las
eftirfyl^jandi kvæði, með hátíð-
legum alvörublæ í röddinni, um
atburð þenna:
“iOn the string the shaft he laid,
Jesu hat:h heard his prayer,
He shot away tihe little nut,
Nor hurt the lad a hare.
List thee Geyti Aslaksson,
Truly tell to me,
Why had you the arrows twain
In the wood yestreen with thee?
I had the arrows twain
Vestreen in the wood with me,
My brother dear had I but slain
The second were aimed at thee”
Færeyingar hafa augljóslega
fram’eitt hrausta og hugrakka
menn. Skemti kunningji vor
oss daginn eftir, með sögum um
ýms afreksverk samþjóðarmanna
sinna. Mintist hann á Sig-
mund Brestisson, prins þeirra
Færeyinganna, er ólafur Trygg-
vason kristnaði. og eitt sinn syntí
fjórar mílur til þess að bjarga
lífi sínu.
Einnig fræddi hann oss um
æfintýramanninn Ole Jensen, er
hætti lífi sínu hvað ofan í annað
við sig í fuglabjörg. Sveiflaði
hann sér þráfaldlega þannig langa
leið að ihann gæti náð fótfestu á
einhverri syllunni. Dag nokk-
urn vildi það til, að malpoki sá,
er menn Óla létu síga niður til
hans féll í höfuð honum og hratt
honum fyrir björgin. Varð það
hans bani.
Afstaða Færeyinga gagnvart
Dönum.
Auðvitað teljast Færeyingar
til Danmerkur. Hið lögbaðna
tungumál er danskan, þótt eyjar-
skeggjar tali málýzkur harla svip-
aðar íslðhzkunni. Þeir geta
jafnvel lesið íslendinga sögurn-
ar sér t'i'l fulls gagns. Blær máls-
ins og hreimur, er þó alt annar en
sá, er einkennir íslenzkuna.
Tveir færeyskir þingmenn eiga
sæti á þjóðþingi Dana í Kaup-
mannahöfn. pó ræður lögþingið
miklu um heimavnál. Þinghús-
byggingin væri vel samboðin,
flestum bæjum í Canada. Lög-
þingsmenn eru kosnir til þriggja
ára, en æðsti embættismaúurinn
er amtmaður skipaður af kon-
ungi Dana. Gildir e'mbættisveit-
ingin æfilangt.
Eru Færeyingar ánægðir með
núverandi stjórnarfyrir komulag,
eða þrá þeir að verða aðnjótandi
sama sjálfstæðisins og íslending-
ar nú njóta? Svarið verður
bæði játandi og neitandi, því um
isjálfstæðismálið eru áll-skiftar
skoðanir.
Færeyskur prestur er varð oss
samferða til Austfjarðanna á ís-
landi, tii þess að prédika þar
meðal fiskimanna úr eyjunum, er
þar stunduðu veiðar, fullyrti, að
íbúar Færeyja væru yfirleitt
iharðánægðir með sambandið við
Dani og æsktu á engan veg eftir
savna sjálfstæðinu og Islendingar
nú nytu. Eg spurði ihann að
ástæðpnni. Hann svaraði hægt
og alvarlega á þessa leið:
“Það eru að eins 25 þúsund sál-
ir á eyjunum. Þjóðin er mjög
fátæk. Þegar öllu er á botninn
hvolft, þá þörfnumst vér þó í raun
og veru ekki meiri peninga, oss
líður vel og þörfum vorum ei
auðvelt að fullnægja. Vér fisk-
um bæði nóg til notkunar heima
fyrir og það mikið til útflutnings,
að vér getum keypt frá öðrum
löndum allar vorar nauðsynjar.
Innfluttu vörurnar fáum vér við
sanngjörnu verði, því um engan
innflútningstoll er að ræða. Full-
veldi mundi hafa í för með sér
fyrir þjóðina aukna ábyrgð og
margskonar vandamál. Vér
þurfum á liðstyrk Dana að halda,
til þess að annast um utanríkis-
málin. Og því ættum vér ekki
að vera ánægðir með sambandið?
Námsmenn vora sendum vér á há-
skólann í Kaupmannahöfn sökum
þess, að okkur skortir fé til þess
að stofna og starfrækja háskóla
heima fyrir. Oss fellur vel við
Dani, þeir hafa rey^ist oss vel.
Kapungurinn nýtur hinnar mestu
ástsældar í eyjunum. Vér er-
um ánægðir með stjórnskipulag-
ið eins og það er.”
Annað hljóð úr horni.
Annan mann hittum vér, er leit
harla ólíkum augum á málið. Sá
var kallaður “konungur Færeyja”
Hann á mestar landeignir á eyj-
um, er þingmaður og lætur mikið
til sín taka. Ummæli hans um
sjálfstæðisbaráttuna, voru eitt-
hvað á þessa leið:
“Auðvitað eigum vér að vera
sjálfstæð þjóð, og vér skulum
verða það líka, áður en langt um
líður. Færeyingar hafa ávalt
verið harðsnúnir, greindir menn
og þess albúnir, að bera ábyrgð
á sjálfum sér. Vér bæði getum
og skulum í náinni framtíð,
stjórna sjálfir málum vorum, án
íhlutunar af hálfu danskra
stjórnarvalda. Séu Islendingar
sjálfsforræðinu vaxnir, því ættum
vér þá ekki einnig að vera það.
Stofninn er einn og hinn sami —
norræni stofninn. Vér vorum
einu siftni sjálfstæð þjóð. pví ætt-
um vér ekki að geta orðið það i
annað sinn?”
Þarna endurtók gamla sagan
sig upp aftur og aftur. Tveir
flokkar, — gamall íhaldsflokkur
og nýr íhaldssamur umbótaflokk-
ur eða hvað? Eg get tæpast gjört
mér grein fyrir hvorum flokknum
að hugur minn stendur nær, þó
mér finnist eg fremur hal'l-
ast að þeim, er krefst fullkom-
ins sjálfsforræðis. Færeying-
ar eru ekki fremur danskir en
íslendingar eru það. Og því ættu
þeir þá ekki að feta í fótspor
þeirra og sýna Dönum svart á
hvítu, að sjálfstæðisþrá þeirra sé
vakandi og að þeir fulltreysti
sjálfum sér til að bera einir á-
byrgð á málum sínum.
Kvikmyndahús't, auðvitað!
Ekki minnist «g þess að hafa
séð eina einustu bifreið í Færeyj-
um, en í búðargluggum sá eg
hljómvélar og auglýsingar um
nýjustu jazzlögin. íbúarnir voru
talsvert upp með sér af kvik-
myndahúsum sínum jog sögðust
vita glögg deili á flestum amerísk-
um og dönskum leikendum.
Þótt margar götur pórshafnar sé
afar þröngar og húsin víða ofur
smá, með vallgrónum þökum, þá
er þar einnig talsvert af nýtízku
húsum. Eina húsið sem mér
gafst kostur á að skoða innan,
var heimi’i brezka ræðismannsins
í 'höfuðborginni. Er hann Fær-
eyingur í húð og hár. Fjöldi
canadiskra heimila kemst ekki í
hálfkvisti við þenna ræðismanns-
bústað,, hvað smekkvísi í vali
húsgagna áhrærir. Á veggjun-
héngu fögur olíumálverk, eftir
listamenn Norðurlanda, ásamt
málverkum eldri snillinga. Flest-
ir húsmunir voru fagurlega út-
skornir og hinir og þessir gripir
úr látúni, silfri og kopar, marg-
víslega letraðir og grafnir, juku
mjög á fegurð herbergjanna.—
Island næsti áfangasíaður.
“Næsta fótfestan verður á ís-
lenzkri *mold.” En þegar vér kom-
um um borð í “Sirius”, var okkur
sagt að skipið ætti að koma vjð í
Vestmannaeyjum og afferma þar
dálítið af vörum. Þangað
komúm vér seinni part næsta
dags. Eigi var oss leyfð land-
ganga sökum taugaveiki, er geys-
aði í eyjunum. Loftslagið í
Vest'mannaeyjum er ávalt raka-
samt. Kaldranalegt mistur huldi
dranga og tinda og hékk eins og
kongólóarvefur yfir húsunum í
dalverpinu. Bærinn, eða þorpið,
virtist bera með sér fátkætarblæ.
Aðal-atvinnuvegir eru fiskiveið-
ar, sauðfjárrækt og fuglatekja og
jafnframt aðal skemtunin.
Landfarsóttir heimsækja eyjarn-
ar oft, stafar það sumpart af hrá-
slagaveðrum, en I og með sökum
þess, að vatn er ekki að fá í eyj-
u'm, annað en misjafnlega gott
regnvatn. ipótt Vestmannaeyj-
ar teljist til íslands og fólkið sé
íslenzkt, þá hefir það ekki til að
bera þau sömu frjálsmannlegu
einkenni og íslendingar þeir, er
vér höfum kynst í Canada og
jafnast hvergi nærri á við íbúana
á sjálfu íslandi.
Áður en vér lögðumst til hvíld-
ar um kvöldið, voru oss sögð þau
gióðu tíðindi, að næsta dag, kæm-
um vér til Reykjavíkur, hinnar
frægu höfuðborgar íslands.
Framh.
Símon skósmiður.
Eftir
Láru Salverson.
Umgjörðin um þessa sögu er lík-
ust giltum ódýrum ramma utan-
um meistaraverk, það er eitt af
þessum smáþorpum, sem rísa
upp svo skyndilega á sléttunum í
Saskatchewan. í dag er þar
-auðn á morgun hellir sólin geisl-
um sínum yfir búðirnar óreglu-
lega bygðar og stoðirnar, sem
settar eru niður hér og þar í stað
hestasteina. Byggingarnar, sem
jafnvel í byrjun sýnast söðulbak-
aðar og gamlar.
1 einum af þessum andlausa og
einstæða bæ hélst Símon skóari
við. ,pó andi hans flýgi um all-
an heim frjáls og djarfur eins og
andi víkinganna, sem hann var
frá kominn, gerði. Vinstra
megin og dálítið í burtu frá hon-
um stóð kofinn hans í þéttum
skógarrunni. Það var lítill
kofi vel málaður og vistlegur.
pakið var grænt en veggirnir
hvítir og gluggarnir tveir, ávalt
hreinir, glömpuðu eins og de-
mantar þegar 'hallandi sólar-
geislarnir stöfuðu á þá, en líkt-
ust kattarglyrnum þegar dimma
tók af nóttu. Á borði á bak
við gluggann í miðjum kofanum
stóð blómsturpottur með geran-
íum, með rauðum blómstrum á,
þau sáust í gegnum glugga húss-
ins björt og fögur. Þau eins og
sál Símonar snéru að sólinni i
trú og trausti og uxu í yl hennar,
róleg á bak við verndarmúrana.
Eg hafði kent á skóla í nokkr-
um af þessum þorpum, sem öll
eru eins útlits og eins lík hvert
öðru Qg ertur á illa hirtum garði.
Eg bjóst heldur ekki við mikilli
'breytingu né ánægju. En í
fyrsta skifti þegar.eg ók fram hjá
litla húsinu hans Símonar á leið
■minni þangað sem eg átti að
dvelja fann eg til óljósrar með-
vitundar um það, að i því ætti
miklhæfur maður heima.
“Hver á heima í þessu ein-
kennilega litla húsi,” spurði eg.
iDrengur kringluleitur, með
mjúkar rósrauðar kinnar, sem
sendur var til þess að mæta mér,
og aka vneð mig heim til bónd-
ans þar sem eg átti að eiga heima,
svaraði stamandi:
“Skósmiðurinn, ungfrú — Sí-
mon skósmiður.
Eg varð alveg hissa. Mér
fanst að þarna hlyti einhver öldr-
uð kona að búa. Með grátt
hár í löngu pilsi, með sjal á herð-
um, svo varp eg öndinni og hugs-
aði með sjálfri mér að ef þetta
væri heimili aldurhniginnar konu,
þá ’mundi það ekki hafa neina
leyndardóma að geyma, heldur
að eins þægilegt heimili í vand-
ræða bæ. En þegar það var
heimili einsetumanns, þá var ekki
gott að segja hvaða æfintýri það
gæti haft að geyma, og eg réði þar
og þá við mig að eg skildi heim-
sækja hann. Og þegar tímar
liðu lærði eg áS bera lotningu
fyrir manninum sem átti heima i
húsinu með græna þakinu, með
blómsturpottum með blómunum í
og þekkja það sem vinnustofu, er
lýst var upp með hugsjónaljósi
•skósmiðsins, sem kastaði Ijósi yf-
ir von og örvænting liðinnar ald-
ar. —
Eg gleymi aldrei fyrsta sam-
fundi okkar. Heimskulega for-
vitin, en þó hálfkvíðandi fyrir
vonbrigðum, flýtti eg mér lauéar
dagsmorgun einn áleiðis til skó-
smiðsins, og til þess að fara ekki
erindisleysu, tók eg með mér
gamla skó sem eg átti, sem hæl
arnir voru orðnir gengnir á.
Þegar eg gekk upp götuna, sem
lá frá brautinni upp að húsinu
hans heyrði eg að hann var að
raula eitbhvað fyrir munni sér í
þægilegum rómi. pað gat verið
lag, — og ^það gat líka verið tón
og saman við það blandaðist
urrandi þytur vélarinnar, sem
hann var að vinna við.
Dyrnar stó.ðu opnar og eg steig
inn fyrir þröskuldinn á litla hús-
inu áður en húsráðandinn sá mig.
Hann snéri bakinu að dyrunum,
og var að gera við barnaskó að
mér sýndist og hélt áfram að
raula og snúa svörtu vélinni, sem
hann notaði við verk sitt.
“Góðan daginn — Sólin er kom-
iji hátt á loft,” sagði eg.
Hann snéri sér hægt við og
rétti úr sér. Hann var hár
vexti og ofurlítið boginn í herð-
um, sem sýndi að hann hafði í
mörg ár lotið yfir vinnubekk
sínum.
Andlitið var góðlegt hárið
snjóhvítt greitt upp frá enninu.
“Góðan dagiVm ungfrú,” sagði
•hann um leið og hann lsit á mig
bláum broshýrum augum, sem
eldur æskunnar- brann en í, þó
árin hefðu sett stimpil sinn á hið
góðlega andlit hans. “Góðan dag-
inn og sólin er komin hátt á loft”.
endurtók hann, eins eðlilega og
að listamaður tekur upp mál-
bursta sinn. — “Og geislar henn-
ar leika á vængjum þrastanna.”
Eg hafði staðið eins og í
leiðslu, nú rétti hann fram hend-
ina brosandi og tók á móti snjáð-
um skóm, sem eg hafði haft með
mér að heiman, og sem eg í
svipinn hafði gleymt. Hann
skrifaði niður hjá sér það sem
hann þurfti að vita í sambandi við
þetta litla verk, og gjörði það
með háttprýði, sem honum var
auðsjáanlega meðfædd, og sem
gaf þessari atvinnugrein hans
göfgi. Þarna var vissulega
annar Spinoza, sem við lækkandi
kveldsól vann baki brotnu á hinu
fátæklega verkstæði sínu.
Eftir að hann hafði komið skón-
um fyrir á hyllu, sþar sem mörg-
um öðru.m jskóm var smekklega
raðað, eins og í herfylkingu, leit
hann aftur til mín og brosti.
“Karlinn er að verða heimskur
ungfrú góð,” sagði hann um leið
og hann rétti úr sér. “En það
sem að þú sagðir kom mér til að
hugsa um víðáttumikinn heim-
inn og vorblæ á stöðvum sem eru
langt í burtu! og það er eins og
það á að vera er það ekki?
Þeir eldri bregða upp ljósi á vegi
æskumannanna, og frá æsku-
mönnunum leikur leiftur um
drauma þeirra eldri.
Alt í einu logaði upp í huga
mér hatur til skröltsins og hávað-
ans, sem alt af glumdi i eyrum
mínum á sveitaheimilinu, sem eg
átti heima á. Eg hafði ekkert
að gjöra, hví skyldi eg flýta mér
heim til mín? Umsvifalaust
hlammaði eg mér niður á stól, sem
etóð gengt glugganum.
“Farðu nú ekki að segja að eg
gjöri þér ónæði! Mér sárleiðist,
en litla húsið þitt er rétt eins og
draumurinn, sem þú varst að tala
um.”
Rétt þegar eg var búin að
sleppa orðunum fyrirvarð eg mig
fyrir ákafann og steinþagnaði.
“Er það virkilega svona slæmt?
þegar manni leiðist,” spurði Sí-
mon í mildum rómi, sem auðsjá-
anlega var ekki hið minsta hissa
á, að eg skyldi hafa sest niður.
Síðan ihefi eg reynt, að eins og
seguliinn dregur stálið að sér, svo
dregur hin fagra sál Símonar að
sér, þá, sem lífsleiðir og vonlaus-
ir eru.
pað var hinn sami beiskjubik-
ar, sem Nanna varð að drekka til
botns, er lát Baldurs barst henni
til eyrna. pað er því lítil furða
\ó oss mönnum finnist hann
hræðilegur.
“Þú ert Norðurlandamaður,”
sagði eg hikanói, því eg furðaði
mig á óframfasroi ’minni í návist
þessa yfirlætislausa verkamanns.
“pú getur haft það, sem þér
sýnist,” sagði hann og brosti,
klipti af langan nálþráð og vax-
aði hann. “Hvað gjörir það
annars til? Eg hefi máske einu
sinni verið það og verð það ef til
vill einhverntíma aftur.”
Það var snertur af biturleik í
málrómi hans þegar hann sagði
þetta.
“pú varst að syngja þegar eg
kom og söngurinn þafði undra
mikil áhrif á mig. Fram í huga
mínum kom hugsunin um klaust-
urgarð. Klausturfólkið gekk
þar um með lotin höfuð í hettum
sínum. Um bróðir á bæn. Mé.
datt líka í hug ísraels’menn við
vötnin í Babýlon. Hvað var
það sem þú varst að syngja?”
Hann horfði á mig lengi og
var hugsandi. Ekki vissi eg
hvað hann sá. En smátt og
rmátt færðist undarlegur glampi
í augun á honum
Andlit hans, sem mér hafði
fundist unglegt og góðlegt varð
hart og skorpið, eins og fornt
bókfell, sem grafið hefir verið
upp úr jörðu og geislar sólarinn-
ar stafa á. Eg fann til þess
að hann hafði alveg gleymt mér.
En samt var eg ánægð. Því hann
hafði orðið hluttekningar var hjá
mér — orðið einhvers var, sem
krafðist einlægni og lofaði
trausti.
“pér heyrðist bróðir þinn vera
að biðja í garðinum. Um 'hvað
var hann að biðja? Um fyrirgefn-
ing synda, um lausn frá raunum
sem hann hafði sjálfur bakað
sér.”
í auðmýkt ganga þeir fram fyr-
ir guð sinn, til þess að mikla nafn
hans. Þeir sátu við vötn Babý-
lonar og grétu. Ó ísrael, hve
vel eg þekki sorgir þínar. Að
láta þyt vindarins drekkja rauna-
tölunum. Gefa himninum sorgar-
tárin og óttann um komandi tíð.
— Nei, ljóð mitt hljóðar ekki urn
slíkt.”
pú munt segja, að það hafi
verið bæn, það var það líka og
mér fanst eg gæti ekki þolað að
mér væri synjað.
Hann settist á bekk sem stóð
undir glugganum og studdi lún-
um höndunum á kné sér, sem
leðursvunta skýldi og voru barns-
skórnir öðrumeginn við hann á
bekknum. Á bak við hann var
glugginn með geraníu blóminu,
sem eins og kinkaði klolinum til
hins leiðinlega þorps.
“pað eru sumir, sem maður
getur talað við, en aðrir sem
maður verður að tala til. Það eru
fáeinir sem skilja, og aðrir sem
yfir þekkingunni einni eiga að
ráða. Skilningurinn er vís-
dómur, en þekkingin er oft ekkert
annað en minni.
í norðunhöfum liggur eyja, sem
guðirnif hafa velþóknun á, en
náttúruöflin anda köldu að. Úr
hinum e’dlega jarðvegi þess rísa
yötnin með þrumugný mót himn-
inu'in, eða að þau falla eins og
krystallsbelti ofan úr hálendinu,
og lykkjast eins og silfurþræðir
um hina undursamlegu dali þess.
Þar eru skrúðgræn beitilönd, og
stöðuvötn, þar sem blómin vagga
sér í sumarblænum, andirnar
hlúa að ungum sínum og svan-
irnir syngja í tung’skininu á
kveldin. par er hryggilega mik-
ið af söndum og brunahraunum,
þar se*m eyðileggingin hefir bygt
sjálfri sér minnlsvarða, sem er
ímynd þrauta og þrenginga og
yfir öllu eins og guð eyðilegging-
HEIMSINS BEZTA
MUNNTÓBAK
COPENHAGEN
Hefir göðan
keim
Munntóbak sem
endist vel
Hjá öllum tóbakssökm
arinnar, rísa fjöllin með ægilega
svartar brúnir og eld í hjarta.
Það er undranna og tilbreyt-
inganna land, þar sem augað
þreytist aldrei og andinn aldrei
dottar. Land, sem enn er bú-
staður guðanna, og sem Móse
setti til síðu og ýtti út í auðn með
sinni fannhvítu hönd. par gefur
enn að heyra pórsihamars þrum-
urnar þegar hann herjar á jötn-
ana í ihinum voldugu fjallaherm-
ilum þeirra og svo eru aðfarir
hans miklar, að jökulinn og snjór-
inn losna úr fjallabrúnunum og
falla með^geypi’hraða ofan á jafn-
sléttuna.
“Þar fá menn litið hinn tígu-
lega Týr, þann er mestur er guð-
anna í herferð sinni gegn úlfum
eyðileggingarinnar. 1 fjalla-
brúnum er Baldursbrá að finna,
og þá vita menn að Baldur hinn
fagri hefir ekki gley’mt því landi
heldur elskar það enn. Og Frigg
spinnur hin glóbjörtu ský í sín-
um undursamlegu höllum, eins og
skjólstæðingar hennar , konur
landsins, spinna ulliiia í föt
handa börnum sínum.
Alt þetta er hér eins og forn-
munir í safni. En menn sjá og
bera við fjallabrúnirnar turna
kirknanna, sem halda djarflega
á lofti krossinum smánarlega, sem
blóð hins réttláta var úthelt á.
Og með hafgolunni berst klukna-
hljóðið yfir fjöll og dali eins og
rödd Jóhannesar í eyðimörkinni.
pað er um það land, sem eg
syng. Slitinn frá ættþjóð
minni, krýp eg við fætur guðs
Símonar, og alt það sem hann
sagði mér. , —-••••
Eftir hina 'litlu þögn, sem a
varð byrjaði hann aftur í djúpum
hljómmiklum rómi, nokkurskonar
tón eða framsögn. Stefin voru
'hljómþýð og höfðu á sér helgi-
blæ, en fyrstu línurnar í hverju
versi voru ihelgiávarp, með sér-
stöku rími og 'mjög hátíðlegar.
pegar fram í kvæðið sótti, þá
enti hann versin lfka á sama hátt
og varð því uppihaf og endir hug-
myndar þeirrar sem oröin “Alfa”
og “Omega” fela í sér upphaf og
endir allrar tilveru og lífsreynslu.
pað var guð í tilverunni. Það
var alt það sem til hefir verið og
til mun verða og í gegnum þenna
hrífandi leyndardóm braust and-
varpsstuna :hins vílluráfandi
mannkyns, eins og ljósglampi 1
gegnum þrumusský.
Þó eg í bili mist sjálfsti'lveru
meðvitund mína og og litla h-úsið
hans Símonar skósmiðs og hann
sjálfur hyrfi úr huga mínum, þá
j brendu orð hans sig inn í sálu
mína, og • mér skildist að litlu
leyti, hvað af máli ihans var knúð
fram af sorgar endurminningum
og hvað af því, af hans eigin
dygðum. Mér skildist að
nokkru leyti að dygðin er einföld
og hrópar til vor frá kvaki fugl-
anna og blöðum blómanna og að
vísdómurinn er vitran og vitran-
in og guð eru ávalt samferða.
Framh.
þess.” ..........
Símon þagði og sat hljóður í
nokkrar mínútur, en þögnin var
svo þrungin hrygðarþunga, að
mér fanst hún eins og smjúga í
gegnum merg og bein. Það var
eins og yfir mig færðist draum-
kent svefnmók, þó sólin skini í
heiði og eg vaknaði svo eftir að
næturdöggin hefði dropið á sál
mína.
Hve ófullkomin er ekki þessi
lýsing mín. pessi maður sem
eg þekki ekki, en var þó ekki ó-
kunnug, átti yfir að ráða • ein-
hverju dularafli, sem var eins
óforgengilegt og tign fjallanna,
og sem menn urðu ósjálfrátt að
bera lotningu fyrir Og kynnast.
) Og það var einvnitt það sama ein-
kennilega afl í sjálfri mér, sem
| þrýsti mér til þess að skynja hina
! andlegu yfirburði hans.
í gáleysi mínu hefði eg að lík-
indum ekki séð neitt einkenni-
legt við þenna mann — ekki séð
| neitt nema skósmiðinn dálítið
boginn og slitinn af vinnu, mál-
ugan og masandi við jafnaldra
sína. En þekkingin er ekki
eingöngu afkvæmi hugsunarinn-
ar, né heldur augans. 1 djúpi 'með-
i vit^ndarinnar á skilningurinn
upptök sín — þar er frumþrótt
hans að finna, sem menn hvorki
þekkja né skilja til hlýtar — auga
hins æðra skilnings, sem opnast
að eins þegar andiniúbýður.
Sumir smáviðburðir eru greypt-
ir með óafmáanlegu letri í huga
manna, svo að þeir fyrnast aldrei
— ritaðir á hjarta mannanna, þar
I sem ljósblik sólarinnar stafar
sífelt á þá. þannig var með kvæði
Healing
by the ^am-Buk method is far in ad-
vance of anything else yet obtainable.
Try Zam-Buk on any pimple, cut or
cold-sore and you wili be astonished
at its swift, effective healýig.
Zam-Buk is a super-batm scientifi-
cally prepared from the richest herbal
oils and extracts. The wonderful
Sooíhin
action of herbal Zam-Buk is second
only to its powerful antiseptic
and germicidal influence.
When you apply Zam-Buk there is
never the danger of poison or disease
being ‘locked in’ the wound or sore as
with fatty salves and ointments. On
the contrary, Zam-Buk prevents your
sore or injury from taking “bad ways,”
it kills oíf poisonous germs and grows
fine healthy new skin. Thus Zam-Buk
provides you with a handy ever-ready
healer and powerful natural
Aniiseptic
Zam-Buk is unequalled as the sooth-
ing, swift and safe remedy for Cuts,
Burns, Scalds, Chaps, Chilblams,
Cold Sores, Eczema, Ringworm, Piles,
Ulcers, Poisoned Wounds, etc.
THE CliEAT /1ÍRBAL BAL.M
50c. box, chtmists attd dealet s everywhert.
RJÖMI
Styðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar
eigið félag og fá fult verð fyrir framleiðsl-
una.
Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er
eini framfaravegurinn að því er landúnaðinn
snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, farið
að fordæmi annara þjóða, sem hafa sannað, að
samvínnumarkaðs aðferðin er sú eina, er
skapar gott verð á mjólkurafurðum.
SENDIÐ RJÓMANN TIL
The Manitoba Co-operative Dairies
LIMITKI)