Lögberg - 18.10.1923, Blaðsíða 6

iJls. 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN
OKTÓBER 18. 1923.
Eg held því sem
eg hef
“Vertu miskunnsamur við mig,” sagði
hún, “Hlustaðu á mig og vertu miskunnsam-
ur. Þú ert hraustur maður og ert girtur
sverði. Þú getur höggvið þér braut gegn um
þrautir og hættur. Eg var í þrautum og hættu
stödd, og eg hafði engin vopn til þess að
bjarga mér, engan riddara til þess að berjast
fyrir mig. Eg er veikburða kona, vinalaus og
í vandræðum. Mig langar ekki til þess að
svíkja. Eg hefi haft óbeit á sjláfri mér, fyrir
lygina, sem eg hefi í frammi haft., En dýrin,
sem þið veiðið í skóginum, þau beita tönnun-
•uu bæði við snöru og gildru. Eru þau nokkuð
að hugsa um það, hvemig þau bjarga sér? Eg
var líka í klóm veiðimannsins, og eg var ekki
að hugsa um það, með hvaða ráðum eg slyppi.
Ilættan, sem yfir mér vofði, var þúsund sinn-
um verri fyrir mig, heldur en dauðinn. Ein
einasta hugsun gagntók mig, sú, að flýja; mér
stóð á sama hvernig það yrði — eg vidli að-
eins flýja. Eg hafði þernu, sem heitir Patience
Worth. Eitt kvöld kom hún til mín grátandi.
Hún var orðin þreytt af að þjóna öðrum og
hafði lofað að fara til Virginiu, sem ein af
stúlkum þeim, er Sir Edwyn Sandy ætlaði að
flytja þangað; en þegar komið var fram á
síðustu stundu, brast hana kjark. Þann sama
dag hafði tilraun verið gerð til þess að þvinga
mig og eg var sárrcið. Eg sendi hana burt og
gaf henni mikið fé til þess að þegja; svo bjó
eg mig í föt hennar og tók nafn hennar og
fíúði frá — eg fór um borð í þetta skip. Eng-
an mann á ,skipinu grunaði, að eg væri ekki
Patience Worth. Enginn þekkir mig, enginn
nema þú.”
“Og hvers vegna hefir mér veizt sú
sæmd?” spurði eg blátt áfram.
Hún roðnaði, en fölnaði aftur. Það fór
einhver titringur uin hana alla. Loksins sagði
hún: “Eg er ekki í tölu þeirra, sem komu til
þess að giftast. Þú ert bráðókunnugur mér;
þú ert ekkert nema höndin, sem eg greip í, til
þess að lyfta mér upp úr gröfinni, sem hafði
verið grafin fyrir mig. Eg vonaði, að þessi
stund kæmi aldrei. Eg hugsaði, þegar eg
flúði, tilbúin að mæta hverju, sem að höndum
bæri nema því, sem eg flúði frá — eg hugsaði,
að, ef til vildi, mundi eg deyja áður en skipið,
með sinn blygðunarlaausa farm, léti frá landi.
Þegar svo skipið lagði af stað og við hreptum
mikla vinda og margir á skipsfjöl voru veikir,
þá hugsaði eg, að eg' mundi annað hvort
drukna eða deyja af hitasótt. 1 kvöld, þegar
eg lá í bátnum og við komum upp þessa voða-
legu á í þrumuveðrinu, og þú hélzt að eg
svæfi, var eg að hugsa, að enn gæti það komið
fyrir, að eg yrði fyrir eldingu og að alt end-
aði vel. Eg bað, að eg fengi að deyja, en
veðrinu slotaði. Eg er ekki blygunarlaus. Eg
veit, að þú getur ekki hugsað neitt annað en
ilt um mig; þér hlýtur að finnast, að þú hafir
verið svikinn og hafður að fífli. Mér þykir
það mjög slæmt. Eg er konan þín, eg var gift
þér í dag;' en eg þekki þig ekki og elska þig
ekki. Eg bið þig að skoða mig, eins og eg
skoða mig sjálf, sem gest í húsi þínu, annað
ekki. Eg er alveg í þínu valdi; eg er alveg
vinalaus og alein. Eg særi þig við drengskap
þinn og örlyndi.”
Áður en eg gat komið í veg fyrir það, var
hún fallin á kné fyrir framan mig, og hún
vildi ekki standa upp, þó eg byði henni að
gera það.
Eg gekk að dyrunum, lauk þeim upp og
horfði út í myrkrið, því að loftið inni var kæf-
andi þungt. Úti var lítið betra. Loftið var
aftur orðið alskýjað. 1 fjarska beyrðist
þrumuhljóð og loftið var þungt og svækjulegt.
Eg var reiður, reiður við Rolfe fyrir það að
hann hafði stungið upp á þessu; reiður við
sjálfan mig fyrir teningskastið, sem hafði
haft þetta ólán í för með sér; og reiður við
|>enna kvenmann, sem hafði leikið svona á
mig. I kofa þjónanna, sem var svo sem hundr-
að álnir frá, logaði enn ljós; en það var þvert
á móti fyrirskipunum mínum, því að nú var
orðið mjög seint. Eg varð feginn að fá á-
stæðu til þess að skamma einhvern, og gekk
þangað yfir um. Þeir voru allir komnir sam-
an í herbergi Diccons og voru að kasta ten-
ingum um rommið, sem þeir áttu að fá næsta
dag. Þegar eg var búinn að slökkva ljósið með
sverði mínu og skamma náungana, sem skriðu
hver í sitt ból, sneri eg aftur til bjarta, blóm-
skrýdda herbergisins og Mrs. Percy.
Hún kraup enn á kné, og augu hennar,
stór og dökk, störðu út í myrkrið í gegn um
opnar dyrnar. Eg gekk til hennar og tók í
hönd hennar.
“Eg er maður, sem óhætt er að treysta,”
sagði eg. “ Þú þarft ekki að vera hrædd við
mig- Eg bið þig að gera svo vel og standa á
fætúr.”
Hún stóð upp og dró órótt andann gegn
um opinn munninn, en hún sagði ekkert.
“Það er orðið framorðið og þú hlýtur að
rera þreytt,” mælti eg. “Herbergið þitt er
þama. Eg vona, að sofir vel. Góða nótt!”
Lg hneigði mig djúpt, og hún beygði hnén.
“Góða nótt,” sagði hún.
Um leið og hún gekk að dyrunum, kom
hún við krokana, sem vopn mín héngu á. Með-
al þeirra var lítill rýtingur. Hún sá hann, og
eg sa. að hún færði sig upp að vegggnum og
revndi með hægri hendinni að ná honum úr
slíðrunum. Hann sat fastur, og hún hafði
ekki lag á að losa hann. Hún lét hendina síga,
og ætlaði að halda áfram; en eg gekk til henn-
ar, losaði rýtinginn, fékk henni hann brosandi
og hneigði mig. Hún roðnaði og beit a vör-
ina, en hún tók við rýtingnum.
“Það er slagbrandur fyrir hurðinni að
innan,” sagði eg. “Góða nótt.”
“Góða nótt,” svaraði hún, fór inn í her-
bergið og lokaði dyrunum. Svo leið ofurlítil
stund þangað til eg heyrði slagbi^indinn falla
í skorður.
(
i
FIMTI KAPITULI.
Sá hefir sitt mál, sem þrástur er.
Tíu dögum síðar lenti Rolfe, sem var á
ferð í bát sínum, sem snöggvast við bryggju
mína. Eg var þar og hann gekk með mér heim
að húsinu.
“Eg hefi ekki séð þig, síðan þú hæddist
að ráðleggingu minni og fylgdir henni samt,”
sagði hann. “Hvar er konan, láíisami, ný-
gifti maður?”
“Heima í húsinu. ”
“Já, náttúrlega,” sagði hann. “Það er
komið nálægt kveldverðartíma. Eg vona, að
hún kunni vel að matreiða.”
“Hún matreiðir ekki,” sagði eg þurlega.
“Eg hefi fengið gömlu Goody Cotton til
þess.”
Hann leit fast á mig. -“Hver skollinn!”
sagði hann, “ný treyja! Hún kann þác að
saumaf”
“Það getur vel verið, að hún kunni það,”
mælti eg. “Ég get ekki dæmt um það, því eg
hefi aldrei séð hana snerta á nál. Skraddar-
inn í Flowerdieu bjó þessa treyju til.”
Við vorum komnir upp bakkann og upp á
hólinn. ‘ “Rósir!” hrópaði hann; “löng röð
af þeim og nýplantaðar! Og alufskáli og sæti
undir stóra hnetutrénu. Hversu lengi hefir
þú lagt stund á garðyrkju, Ralph?”
“Þetta er alt Dicoons verk. Hann er mjög
áfram um að þóknast húsmóður sinni.”
“Sem hvorki saumar, matreiðir né plant-
ar. Hvað gerir hún?”
“Hún slítur upp rósirnar,” sagði eg.
“Komdu inn.” f
Þegar við vorum komnir inn í húsið, leit
hann í kring um sig, hrópaði upp yfir sig af
undrun og fór svo að hlæja.
Það var komið undir kvöld og sólargeisl-
arnir skinu skáhalt inn um dyr og glugga og
gerðu gullnar rendur á gólfið og vegginn.
Gólfið og veggirnir voru ekki lengur kvistótt-
ir og óhreinir staurar; á gólfinu lágu burkn-
ar með ilmandi blöðum og veggirnir voru
þaktir með vafningsviði með dökkrauðum
berjum. Blá, rauð og gul blóm voru alstaðar.
Um leið og við komum inn, stóð manneskja
upp frá eldinum.”
“Heilagi Georg!” hrópaði Ralph. “Þú
hefir þó aldrei gifst svertingjastúlku?”
“Þetta er Angela,” sagði eg. “Eg keypti
hana um daginn af William Plierce. Frú
Percy óskaði eftir að fá þernu.”
Svertingjastúlkan, sem var ein af fimm,
sem þá voru, til í.allri Virginíu, leit á okkur
með stórum augum, sem hún ranghvolfdi í
höfðinu á sér. Hún kunni ofurlítið í spönsku,
og eg ávarpaði hana á því máli og bað hana
að finna húsmóður sína og segja henni, að
gestir biðu. Þegar hún var farin, setti eg
könnu af öli á borðið, og við Rolfe settumst
niður til þess að ræða um þetta. Hefði eg
verið í því skapi að langa til að hlæja, þá hefði
eg getað^ fengið nóg hlátursefni af að horfa
framan í hann; þetta var alt svo óskiljanlegt
fvrir hann. Það voru blóm á borðinu og við
hliðina á þeim lágu ýmsir smáhlutir. Hann
tók einn þeirra upp.
“Hvítur glófi, ” sagði hann, “silfurkögr-
aður og lyktandi af 'ilmvatni Jog svo undur
smár. ”
Eg tók hinn glófann og breiddi hann út á
l°fa mínum. “Konuhendi; of hvít, of mjúk
og of smá.”
Hann snerti hvern fingur eftir annan á
glófanum, sem hann hélt á. )“Konu hönd —
sterk þrátt fyrir veikleikann, hulið afl, stjárn-
an í þokunni, sem leiðir, bendir og dregur upp
tilsín.”
{. ° ------’ ----- swianur
ot.jarnan er myrarljós og takmarkið er fút
fen,” sagði eg.
Það kom breyting á andlit hans, þar ser
hann sat á móti mér, og breytingin var sv
mikil, að eg vissi, að hún var komin inn í hei
bergið áður en eg sneri mér við.
Böggullinn, sem eg flutti fyrir hana fr
Jamestown, var hvorki lítill né léttur. E
vissi ekki hvers vegna hún hefði tekið með sé
alt Það det’ Þe£ar t’ón flúði, eða hvort henii
efði dottið í hug, að það liti grunsamlega úi
et ein af stúlkunum, sem Sir Edwyn flutti
yggi sig í silki osf kniplinga og bæri gim
ferxa;JnvhÓn hafði komið með skraut, ser
hætð, hirðmey, þarna til skóganna og tóbakf
akranna. Purítanabúningurinn, sem eg hafð
seð hana i fyrst, var lagður niður; hún klædd
ist ems og páfagaukarnir í skóginum—eð;
0 . heifior> hun var skrýdd eins og liljur vall
arins, þvi i sannleika vann hún hvorki n
spann.
Við stóðum upp. “Mrs. Percy,” sagð
eg, “má eg kynna þér heiðursmann og vii
minn, Jón Rolfe?”
Hun gorði hnébeygingu og hann hneigð
S1 xÆPt' ,Hann Var maður’ sem sjaldan varí
orðfatt, og hann hafði verið við hirðina en m
varð honum orðfall í bili. Sv0 sagði hann
“Þetta er andlit, sem maður gleymir ekki
fljótt aftur. Eg hefi séð það einhvers staðar
áður —en hvar?”
Hún roðnaði, en hún svaraði honum samt
eins og ekkert væri um að vera: “Líklega í
London meðal áhorfendanna í einhverri skrúð-
göngu, sem hefir verið haldin Itil i heiðurs
princessunni, konu þinni,” sagði hún blátt á-
fram. “Mér veittist tvisvar sú ánægja, að sjá
lafði Rebekku ganga um strætin.”
“Það var ekki að eins á strætunum,”
sagði hann kurteislega. “Nú man eg það:
það var við miðdegisverð hjá herra biskupin-
um. Þar var eintómt heldra fólk ^aman kom-
ið. Þú varst hlæjandi að tala við lavarð Rich.
Þú hafðir perlur í hárinu. ”
Hún horfði djarflega frlaman í hann.'
“Minnið svíkur okkur stundum,” ságði ihún
með hreinni rödd og ofurlítið hátöluð. “Það
eru þrjú ár síðan herra Rolfe og princessan
hans komu til London. Minnið hefir svikið
hann.”
Hún settist í stóra stólinn, sem stóð í
miðju herberginu. Geislar kvöldsólarinnar
streymdu inn um gluggann og skinu á hana.
Svertingjastúlkan‘kom inn með sessu u'ndir
fætur hennar. Þegar þessu var lokið og þeg-
ar hún hafði fengið blævænginn þernunni, sem
stóð á bak við hana og veifaði fram og aftur
þessu fjaðra-leikfangi, sneri hún sér að okkur
og bað okkur að setjast niður.
Eipni stundu síðar heyrðist til whippoor-
vills rétt við gluggann, og hálfmáninn sást
skína hátt á lofti. Rolfe hrökk við. “Hver
rækallinn! Eg var alveg búinn að gleyma því,
að eg verð að komast til Chaplains í kvöld.
Eg verð að flýta mér.”
Eg stóð líka upp. “Þú hefir ekki fengið
neinn kveldverð!” hrópaði eg. “Eg hefi
glejTnt mér líka.”
Hann hristi höfuðið. “Eg get ekki beðið.
Þar að auki hefi eg setið að veizlu — já, og
drukkið fast.”
Augu hans voru björt, eins og hann væri
hreyfur af víni. Eg fann að eg var eins. Yið
vorum báðir druknir af hlátri hennar, fegurð
og fyndni. Þegar hann var búinn að kyssa
hönd hennar og eg hafði fylgt honum út úr
húsinu og niður bakkann, hóf hann aftur máls.
“Til hvers hún hefir komið til Virginíu,
er meira en eg veit.”
“Og eg læt mér standa á sama um það,”
sagði eg.
“Og læt mér standa á sama,” endurtók
hann og horfði framan í mig. “Og eg veit
hvorki hvað hún heitir né hver staða hennar
er. En sem eg er lifandi maður, Ralph, þá sá
eg hana í veizlunni, sem egjgat um; og Edwyn
Sandys valdi ekki stúlkurnar, sem hann kom
með, tír slíkum félagsskap.”
Eg lagði hendina á öxlina á honum og
batt enda á tal hans. “Hún er ein af stúlkum
þeim, sem SandjTs kom með,” sagði eg með á-
herzlu; “hún er þerna einhverrar göfugrar
konu og hefir verið orðin þreytt af að vera í
þjónustu annara og þess vegna hefir hún
komið til Virginíu til þess að bæta kjör sín.
Hún steig á land í Jamestown með stallsystr-
um sínum fyrir eitthvað viku, fór með þeim í
kirkju og þaðan út á völlinn, þar sem kvon-
bænirnar*fóru fram. Þar mættumst við og
leizt svo vel hvoru á annað, að við vorum gift
tafarlaust. Þann sama dag kom eg með hana
hingað og nú er hún hér og er mín kona; og
allir, sem telja sig vini mína, eiga að sýna
henni viðeigandi virðingu. Það á ekki að tala
um hana með léttúð, og það á ekki heldur að
tala um fegurð hennar né hvernig hún ber sig,
sem eg verð að játa, að sæmir illa stöðu henn-
ar, til þess að ekkert slúður komist á gang.”
“Er eg ekki vinur þinn, Ralfo?” spurði
halHi brosleitur.
“Það hefi eg stundum haldið,” svaraði
eg-
“Heiður vinar míns er minn heiður^”
svaraði hann. “Hans leyndarmál eru mín
leyndarmál. Ertu ánægður?”
“Eg er ánægður,” svaraði eg og tók þétt
’í höndina, sem hann rétti mér.
Við gengum niður á bryggjuna og hann
steig upp í bátinn, sem lá þar og ruggaðist
letilega. Róðrarmennirnir ýttu frá bryggj-
unni og bilið á milli okkar smálengdist. Um
öxl mér sá eg að skæra birtu lagði frá húsinu
fyrir ofan, og eg vissi að húsmóðirin var að
eyða ágætum furukyndlum, eins og hún var
vön að gera. Eg sá í huga mér húsið upp-
ljómað með mörgum ljósum, og hana, sem var
kölluð konan mín, sitjandi í stóra stólnum
upprétta í miðju ljóshafinu, og sve#tfingja-
stúlkuna með vefjarhöttinn á höfðinu fyrir
aftan hana. Eg geri ráð fyrir, að Rolfe hafi
verið að hugsa um það sama, því hann leit
fyrst á ljósin og svo á mig, og eg gat heyrt
hann andvarpa.
“Ralph Percy,” sagði; hann, “þú erjfc
sannnefndur hamingjukólfur. ”
Hláturinn, sem eg hló, var kuldahlátur í
mínum eyrum, en eg geri ráð fyrir að hpnura
hafi heyrst hann bera vott um að eg hældist
um með sjálfum mér yfir að fara aftur inn í
húsið til hinnar skínandi perlp, er þar beið.
Hann veifaði hendinni til mín um leið og bát-
urinn hvarf út í myrkrið; eg gekk aftur heim
í húsið og til hennar.
Hún sat í sömu stellingum og hún hafði
verið í þegar við fórum út, með fæturna kross-
lagða á sessunni og hendurnar í silkiklæddri
keltu sinni; gusturinn af blævængnum bærði
dökka lokkana, sem héngu niður á hvítan fell-
ingakragann. Eg staðnæmdist við gluggann
beint á móti henni.
“Eg hefi verið kosinn þingmaður fyrir
þetta hérað,” sagði eg umsvifalaust. “Þing-
ið kemur saman í næstu viku. Eg verð að fara
1L| * • *. | • sp* timbur, fjalviður af öllutn
INyjar vorubirgmr tegu«dum, geirettur og ai«-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og ajáið vörur vorar. Vér erumætfð glaðir
að 8ýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
—---------------Limtt.ri--------------
HENRY* AVE. EAST - WINNIPEG
til Jamestown þá og verð þar um tíma.”
Hún tók blævænginn af svertingjastúlk-
unni og veifaði honum fram og aftur letilega.
“Hvenær förum við?” spurði hún að lokum.
“Við!” endurtók eg. “Eg hefi hugsað
mér að fara einn.”
Blævængurinn féll á gólfið úr höndum
hennar og hún leit á mig stórum augum. ‘ ‘ Og
ætlar þú að skilja mig eftir hér!” hrópaði
hún; “skilja mig eftir í þessum skógi á valdi
Indíánanna, úlfanna og þessa skríls, sem er
þjónar þínir!”
Eg brosti. “Það er friður milli okkar og
Indíánanna; það væri fjörugur úlfur, sem
stykki yfir girðinguna; og þjónarnir þekkja
húsbónda sinn nógu vel til þess að kæra sig
ekki um að móðga húsmóður sína. Þar að
auki skil eg Diccon eftir, til þess að líta eftir
öllu.”
“Diecon!” hrpaði hún. “Gamla konan í
eldhúsinu hefir frætt mig um hann. Hann er
fantur, spilafífl, hættulegur níðingur!”
“Það getur vel verið,” svaraði eg; “en
hann er trúr og eg get reitt mig á hann.”
“En eg reiði mig ekki á hann,” sagði hún.
“Og eg vil fara til Jamestown. Eg er þreytt
á þessum skógi.” Hún tálaði í skipandi rómi.
“Eg verfr að hugsa mig um,” svaraði eg.
“Það getur verið, að eg láti þig fara með, og
það getur verið, að eg geri það ekki. Eg get
ekki sagt um þa enn.”
“En eg vil fara.”
“Og það getur skeð, að eg vilji að þú
verðir eftir.”
“Þú ert tuddamenni.” .
Eg hneigði mig og sagði: “Eg er mað-
urinn, sem þú valdir þér sjálf, frú mín góð.”
Hún stóð upp og stappaði fæti í gólfið;
svo sneri hún baki við mér, tók blóm af borð-
inu og fór að ryita af því krónublöðin. Eg dró
sverð mitt úr slíðrum, settist niður og fór að
fægja burt ofurlítinn ryðblett, sem var á blað-
inu. Tíu mínútum síðar leit eg upp frá verk-
inu og um leið og eg gerði það, var rauðri!
rós kastað beint framan í mig þvert yfir her-
bergið. Um leið og rósinni var kastað, heyrð-
ist skellihlátur.
“Það er ekki vert fyrir okkur, að vera
að rífast, ” sagði hún. “Lífið er nógu tómlegt
í þessum afkima samt. Ekkert nema skógur
og vatn, ekki nokkur lí^andi sál til að tala við
allan guífelangan daginn! Og eg er voðalega
hrædd við Indíánana! Ef þeir'; .skyldu nú
drepa mig, meðan þú ert burtu. Þú sórst
frammi fyrir prestinum að þú skyldir vernda
mig. ‘ Þú ætlar ekki að skilja mig hér eftir á
valdi villimannanna? Eg má fara til James-
town, má eg það ekki? Mig langar til að fara
til kirkju; mig langar til að koma í hús land-
stjórans og eg þarf að kaupa sitt af hverju.
Eg hefi nóga peninga, en ekki nema þennan
eina kjól, sem farandi er í. Þú lofar mér að
fara með þér?”
“Það er engin kona til lík þér í allri Vir-
giníu,” svaraði eg . “Ef þú ferð til bæjarins
svona búin og berð þig þar eins og þú berð þig
hér, þá. verður talað um það um alt. Skipin
eru alt af koma og fara, og það eru fleiri en
Rolfe, sem hafa komið til London.”
Brosið dó á vörum hennar eitt augnablik,
en það kom aftur. “Fólk má tala eins mikið
og það vill. Hvað kemur það mér við? Og eg
held ekki að skipstjórarnir ykkar, prangar-
arnir og æfintýramennirnir sitji oft til borðs
hjá mínum háæruverðuga herra biskupi. Þessi
skógarheimur hér er svo langt burt frá þeim
heimi, sem eg þekti áður, að íbúar annars
kæra sig ekkert um íbúa hins. Mér er óhætt í
þessu smáþorpi þama niður frá. Og þar að
aaki ert þú, herra minn, girtur sverði.”
“Sverð mitt er ávalt reiðubúið í þína
þjónustu,” svaraði eg.
“Eg má þá fara til Jamestown?”
“Ef þér þóknast.”
Hún horfði á mig björtum, broshýrum
augum; með annari hendinni bar hún rtós upp
að vörum ,sínum, hina rétti hún út.
“Þú mátt kyssa hana, ef þú vilt,” sagði
hún feimnislega.
Eg kraup á kné og kysti hvíta fingurna.
Fjórum dögum síðar fórum við til James-
town.