Lögberg - 29.11.1923, Blaðsíða 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINK
29. NÓVEMBER 1923.
Eg held þ ví sem
eg hef
10 Kapítuli.
Herra Pory notar tímann vel.
Rolfe kom með bát frá Varina í rökkkrinu
sama daginn og Santa Tersa kom, og eg fór að
hitta hann áður en eg fór að sofa. Snemma
morguns næsta dag hittumst við fyrir aftan
kirkjuna. Við þurftum ekki lengi að bíða í
köldu morgunloftinu og döggvotu grasinu. pegar
sólin rann upp, rauð eins og eldur milli stofna
furutrjánna, kom Carnal lávarður og með honum
herra Pory og doktor Laurence Bohun.
Lávarðurinn og eg hneigðum okkur djúpt
hvor fyrif öðrum. Rolfe, sem hélt á mínu
sverði, og Pory, sem *hélt á sverði lávarðarins,
viku sér frá til að mæla lengd blaðanna. Dokt-
or Bohun tautaði eitthvað um það að loftið væri
óholt, vafði áð sér kápuna sína og settist niður á
milli rótanna á afarstóru sedrustré. Eg stóð
og snéri bakinu að kirkjunni, en fyrir framan mig
var vatnið, sem rauðum glampa sló á, og handan
við það skógurinn takmarkalaus. Lávarðurinn
stóð andspænis mér svo sem sex fet frá mér.
Hann var vel búinn í svört og skarlatsrauð klæði.
— Svo þeir litir virtust eiga bezt við skap hans.
Fríða og yfirlitsdökka andlitið og drembilegi en
fallegi limaburðurinn mynduðu útlit, sem var þess
vert að vera augum litið.
Rolfe og skrifarinn komu aftur til ,okkar.
“Ef þú drepur hann Ralph,” sagði Rolfe í hálfum
hljóðum, um leið og hann tók við kufli mínum, “þá
áttu að fela sjálfan þig mér í hendur og gera það
sem eg býð þér.”
“Sem þýðir það, að þú munir reyna að koma
mér leynilega norður til Hollendinganna. pakka
þér fyrir vinur, en eg bíð leikslokanna hér.”
“pú hefir alt af verið þrár óráðþægur og
fífldjarfur, — en samt maður, sem mér geðjast
að,” sagði hann. f guðs bænum hafðu það eins
og þú vilt, en mig langar ekki til þess að sjá af-
leiðingamar af því! Alt er til reiðu herra
skrifari.”
Skrifarinn beygði sig niður í hægðum sínum
og skoðaði staðinn mjög nákvæmlega og eins og
ekkert lægi á. “Mér geðjast ekki að þessum
stað, herra Rolfe,” sagði hann að lokum. “Hér
er moldvörpuþúfa og þama er álfahrinv'.i’" ”
“Eg sé hvorugt,” sagði Rolfe. “Jörðin virð-
íst vera si’tf eins og borð h.ér. En við getu-n hæg-
lega fært okkr.r undir sedrustréð, þ°r er ekkert
gras.” —
Polfe vrti öx’um og 'ið færðum olckur aftur.
“Sólskinið fellur ekki jnfv,t hrr undh trján-
um,” sngð’' harn, ‘ pat ei bezt fyrir ol’kur að
fara af+ur út á s’éttuna ”
Rolfe var farinn að verða óþolinmóður og lá-
va"ðurinn stappaði niður fótunum. Hvað á
þessi heimska að þýða?” hrópaði hann. “pað
er nógu slétt hér og nógu bjart til þess að deyja.”
“Látum þá birtuna eiga sig,” sagði hólm-
gönguvottur hans hálfnauðugur. “Herrar mfnir
eruð þið þá tilbúnir — Nei, hvað er þetta, lávarð-
ur minn! Eg tók ekkert eftir rósunum á skónum
yðar. pær eru svo stórar að þær flækjast fyrir
fótunum á yður; þér gætuð dottið um allar
þessar borðalykkjur á fótunum. Lofið mér að
taka þær af.”
Hann dró hníf sinn úr sliðrum og fór í hægð-
um sinum að skera á böndin, sem héldu rósunum
við leðrið. Hann horfði hvorki á það, sem hann
var að gera né framan í lávarðinn, heldur undir
hönd sér í áttina til kirkjunnar og bæjarins.
pað er ómöguegt lað vita hvað lengi hann
hefði verið að sagla með hnífnum, ef hann hefði
verið látinn ráða; en lávarðurinn, sem varla gat
talið þolinmæðina eina ?í höfuðdygðum sír.^m,
sleit sig lausan beygði sig niður og sleit bölvandi
skrautið af skónum sínum, svo rétti hann sig upp
og greip fastar um sverð sitt. “Eg hefi þó lært
eitt í þessu bölvuðu landi,” sagði hann vonsku-
lega; og það er, að vita hvert eg á ekki að fara til
þess að velja mér hólmgönguvott. Gef þú merk-
ið,” bætti hann við og snéri sér að Rolfe.
Herra Pory stóð á fætur rólegur eins og ekk-
ert hefði í skorist og það var enn einhver undar-
legur svipur á andlitinu á honum, eins og hann
væri að b'ða eftir eirhverju og hann hlu<jfaði eins
og hann byggist við að heyra eitthvert hljóð úr
þeirri átt sem kirkjan var í. “Að eins eitt augna-
blik, herrar mínir,” mælti hann. “Mér hefir dottið
í hug —”
“Reiðubúnir til varnar.” hrópaði Rolfe.
Viildarmaður konungsins var enginn viðvan-
ingur. Einu sinni eða tvisvar flaug mér í hug,
að hér hefði eg hitt jafnoka minn, einmitt þar sem
eg æskti þess síst. En sá ótti hvarf fljótt. Hann
barðist eins og hann lifði, með ofsa ástríðu og
afli, sem braut filesta mótspyrnu á bak aftur. En
eg vissi að eg mundi geta þreytt hann fljótt.
Sverðin leiftruðu og það hvein hátt í þeim, er
þei mvar lostið saman. Við hreyfðum okkur
fljótt og snarlega og beittum öllu Jíkams og sálar-
afli til þess að hvorki augum ué höndum skjátlað-
ist. Sigurlöngunin, hræðslan við smánina af að
tapa, reiðin og vígahugurinn sem við vorum í
gerðu það að verkum, að við hvorki sáum eða
heyrðum neitt fyrir utan litla blettinn, sem við
hreyfðum okkur á. Við urðum ekkert varir við
fátið sem kom á áhorfenduma þrjá, og við sáum
ekki barnalegu ánægjuna, sem hlýtur að hafa
skinið út úr andlitinu á herra Pory. pað blæddi
úr. sárum sem við höfðum báðir fengið, eg hafði
fengið dálitla rispu á aðra öxlina, en hann stungu
undir hendina. hann Jagði til mín af mikilli
bræði, en eg bar af mér lagið og sverðin glumdu.

En rétt í sama Óili var þriðja sverðinu lostið ofan
á okkar sverð með svo miklu afli, að eldgneistar
hrukku í allar áttir.
“í nafni konungsins!” hrópaði landstjórinn.
Við hrukkum til hliðar móðir og másandi og
horfðum, óðir af reiði á aðkomenduma, sem ó-
náðuðu okkur mitt í bardaganum; þeir voru:
landstjórinn, yfirhershöfðinginn, kaupmaðurinn
frá Höfðanum og varðmaður.
“Drottinn, lát nú þjón þinn í friði fara,” sagði
herra Pory og gekk að sedrusviðinum, þar sem
doktor Bohun sat.
“pessum leik skal vera lokið, herrar mínir,”
sagði landstjórinn. “pið eruð báðir sárir. petta
er nóg.”
“Vík úr vegi fyrir mér!” hrópaði iávarðurinn
froðufellandi af reiði. Hjann reyndi að ná til mín
með sverðinu yfir útréttan handlegginn á land-
stjóranum. “Hér er högg handa þér, brúð-
gumi,” sagði hann milli samanlæstra tannanna.
Eg vár reiðubúinn að byrja aftur.
Landstjórinn greip um hönd hans. “Sliðrið
sverð yðar herra lávarður, eða að öðrum kosti skul-
uð þér rnega selja yfirforingjanum það í hendur,,
svo framarlega sem eg fæ nokkru ráðið!”
“Hver sjálfur djöfulinn!” hrópaði lávarður-
inn. “Vitið þér hver eg er, herra minn ?”
“Já, það veit eg,” svaraði landstjórinn djarf-
lega. Og það er vegna þess, Carnal lávarður, að
eg blanda mér inn í þessi mál. Væruð þér ein-
hver annar en þér eruð, þá gætuð þér og þessi
heiðursmaður hér barist til dómsdags, án þess að
eg gerði hið minsta til þess að hindra það. En
þar sem þér eruð sá, sem þér eruð, mun eg koma i
veg fyrir, að þetta einvígi verði háð aftur, með
réttum ráðum, ef eg get, en með röngum, ef eg
hlýt að beita þeim.”
Hann yfirgaf nú lávarðinn og gekk til mín.
“Síðan hvenær hefir þú verið á hlið Warwick lá-
varðar Ralph Percy?” spurði hann í lágum róm.
“Eg er ekki á hans hlið,” svaraði eg.
“pá er ekki mikið að marka það sem maður
sér,” sagði hann.
“Eg veit við hvað þú átt, Sir George,” sagði
eg. “Eg veit að ef þessi vildarmaður konungs-
ins skyldi missa Jífið eða limlestast á einhvern
hát hér í Virginíu, þ áyrði erfitt fyrir félagið, sem
nú þegar hefir mist ekki alllítið af hylli konungs-
ins, að gera grein fyrir atburðum, svo að hans há-
tign yæri ánægður. En mér finst að Southam-
ton lávarður, Sir Edwyn Sandys og Sir George
Yeadley ættu að vera þv íverki vaxnir, einkum ef
þeir geta selt hans hátign í hendur manfiinn, sem
hann mun skoða sem hinn eina og sanna uppreist-
armann og morðingja. Láttu okkur halda áfram
að berjast. Pið getið allir farið burt og látið
sem þið vitið ekkert um þetta. Ef eg fell, þá
þurfið þið ekkert að óttast, en ef hann fellur, þá
skal eg ekki strjúka, og Due Return siglir á morg-
un.”
----***j KJÍ y X iJrti .
“Og þegar konan þín er orðin ekkja, 1
verður þá?” spurði hann flljótt.
Eg hefi ekki þekt marga menn, sem hafa
ið ærlegri en þessi látlausi, einarði og hermi
!egi landstjóri. Manndómurinn, sem honum
svo eiginlegur, kom manni til þess að bera
traust til hans. Menn sögðu honum frá le;
ustu vandamálum sínum næstum á móti vilja
um, og fundu hvorki til smánar eða ótta á e
því að þeir vissu að hugur hans var falslau:
að hann var þagmælskur. Eg horfði í augu 1
og Jét hann lesa úr huga mínum það, sem eg h
ekki sýnt nefnum öðrum og skammaðist mín i
ert fyrir. “Guð finnur einhvem, sem hjá
henni”, sagði eg. “Og hvað sem öðru líður, i
hún ekki þurfa að giftast lávarðinum.”
Hann snéri 'sér á hæli og fór þangað
hann hafði áður staðið á miili okkar. “Carna
varður og þú kapteinn Percy,” sagði hann, t
eftir þvi sem eg segi, því eg mun gera eins o5
tala. Pið getið valið um tvent: Annaðh
að sliðra sverð ykkar í nærveru minni, og gefa
drengskapar loforð um að þið ekki beitið þeim
ur, til þess að berjast hver við annan þar til ]
ungurinn hefir látið í ljós vilja sinn í þessu efr
felagsins og fólagið til mín, og til merkis um þ
gnð ykkar skuluð þið takast í hendur, eða að
um kosti skuuð þið báðir vera í varðhaldi frá þ
ari stundu þangað til skipið kemur aftur
fynrskipanír konungsins og félagsins, —
Ralph Percy skalt vera í fangelsinu, en Carna
varður i mínu eigin fátæklega húsi, og eg ,
reyna af fremsta megni að gera ykkur dagana
skemtilega og unt er, herra Jávarður petti
mmn óbreytanlegur vilji í þessu efni he
mínir.”
pessu var tekið mótmælalaust. Eg f
mitt leyti þekti Yeadley of vel til þess að hn
nokkrum mótmælum; og þar að auki hefði eg
ið þessa stefnu, hefði eg verið í hans sporum
er okunnugt um hvaða illar hugsanir hreyfðu
i hmum grimma og þráa huga Caraals lávar
en hann sýndi með andlits svip sínum, að h
sætti sig við þetta, þótt hann væri fullur
drambi, illhug og hefnigirni. Við sliðrui
sverð okkar hægt og báðir í einu, og enn ha
hofðum við baðir fáein orð upp eftir landstjó
um. Pað kom feginsvipur á andlit landst
a.nS; Takist nú í hendur, herrar mínir, og
skulum við fara og borða morgunverð heima
mer, og þar skal ekki vera neinn bardagi nema
hænsnasteik og gott öl.” Lávarðurinn og eg sn
um þeyiandi fmgurgómana hver á öðrum.
,, ,SÓI!n skein nn f heiði I þokuslæðingurinn :
la yf,r anni, hvarf; fuglarnir sungu og trjágr
amar bærðust í þægilegri morgungolunni .
bænum heyrðist trumbusláttur, sem boðaði
t, guðsþjonustu, þótt ekki væri sunnudaj
Klukkurnar toku undir og hljómur þeirra
fagur i hreinu 0g tæru Ioftinu. Landstjórinn
ofan hattinn. “Við skulum allir ganga í kir
errar minirs sagði hann alvarlega. 1 “Við er
í æstu skapi og blóð okkar er heitt. Sumir okkar
bera ef til vill óánægju, reiði og hatur í hjörtum
sínum. Eg veit ekki af neinum stað, sem er
betra að fara í með þær ástríður, ef við ekki kom-
um með þær aftur þaðan.”
Við fórum inn í kirkjuna og settumst þar
niður. Séra Jeremías Sparrow var í prédikur,-
arstólnum. Bæjarfólkið fór að koma inn, einn
og einn í einu eða í smá hópum. Inn eftir kirkju-
gólfinu gengju skeggjaðir karlmenn, gamlir her-
menn, ævintýramenn og sjómenn, menn, sem
báru ör bæði á líka/ma og sál; á eftir þeim komu
yngri menn, yngri synir og yngri bræður, seia
höfðu eytt örfum sínum í óhófssömum lifnaði, og
höfðu ekki annað en draf til að seðja sálir sínar
á. Á vinnufólksbekkjunum sátu skilningssljóir
erfiðismenn, sem líktust mönnum, er þreifa fyrir
sér i myrkri; án þess að sjá, hvert þeir eru að
fara. Konur komu inn hægt og hljóðlega, sum-
ar með börn, sem héngu í pilsunum þeirra. Ein
kona kom alein og kraup ein með andlitið hulið af
kápunni. Meðal þjónanna stóðu örfáir þrælar,
sem störðu út í bláinn, og á bak við alla var einn
af lögbrotsmönnunum, sem okkur voru sendir af
konunginum.
Geislar sumarsólarinnar streymdu inn um
gluggana, mddir og ilmþrungnir; þeir skinu jafnt
á alla án nokkurs manngreinar álits, alt frá prest-
inum, sem stóð og lyfti ásjónu sinni til himins, til
fangans, sem stóð yztur. Rödd prestsins var
mjúk og alvarleg meðan hann las guðspjallið og
bar fram bænina, en þegar farið var að syngja,
hljómaði hún hærra en raddir allra hinna, líkt og
rödd einhvers voldugs erkiengils. Hún var svo
mikilfengleg að loftið skalf undan henni og hún
var enn há og snjöll meðan hann hafði yfir trú-
arjátninguna.
pegar guðsþjónustunni var lokið, beið allur
söfnuðurin neftir því að landstjórinn gengi út
fyrs^ur. Hann þrábað mig um leið og hann fór
út, að verða sér og þeim, sem með honum voru,
samferða heim til sín, en eg bað hann að afsaka að
eg gæti ekki komið. pegar hann 0g lávarður-
inn og bæjarfolkið iika var farið, gengum við, eg
og konan mín, ásamt prestinum, heim yfir dögg-
vott grasið. Alt í kringum okkur Ijómaði dýrð
morgunsins og fuglasöngur kvað við frá hveriu
tré og hverjum runn.
11 Kakpítuli.
Eg kemst í kynni við ítalskan Iækni.
Sumarið Jeið og haustið kom með rauð
yínber og gulnaðan maísinn; hneturnar urðu f
þroskaðar í skóginum og keldur og sefið með fr
árbökkunum fyltust af ógrynni sundfugla.
beið enn í Jamestown og konan mín með m
Santa Tersa lá enn við akkera á ánni fyrir nei
virkið. Hafi sá, sem hún flutti vestur yfir h
'#lð\ haldið að hann með biðinni ætti á hættu
spiUa vinfengi sínu hjá konunginum, þá lét h;
það ekki á sig fá, heldur beið með því hugrel
sem Detur hefði hæft göfugri tilgangn
Við og við komu skip í höfn, en það v
smá skip, sem höfðu orðið of sein. Flest þei
höfðu lagt af stað frá Englandi áður en Sa:
Tersa sigldi; og hin sem voru gerð út af einstök
monnum, til þess að kaupa timbur og steinbrjc
rætur, færðu engar fregnir frá hirðinni. Að e
eitt, sem hét Sea Flower, hafði siglt frá Lundún
tveimur yikum síðar en Santa Tersa, en ha
tafist mjög sökum óhagstæðra vinda, það fli
bréf frá gjaldkeranum til Yearleys og ráðuney
ins, Rolfe sagði mér frá efni bréfsins. f því ■
sagt frá undrun þeirri, er það hafði vakið, að v
armaður konungsins hefði farið úr landi burt
“Enginn veit,” stóð í bréfinu, hvert hann he
farið. Konungurinn er í slæmu skapi; og ]
er sagt að ráðgjafar hans séu jafn ófróðir
þetta og aðrir. Buckingham lávarður segir e'
neitt, en fylgjendum hans — sem hafði fækl
allmikið nú á þessum síðustu tímum — he
fjolgað, svo að biðherbergi hans eru ekki nc
stor handa öllum þeim, sem koma og vilja fir
ann að máli. Sumir segja, að Carnal Jáva
ur se «»mn til þess að komast hjá því að ve-
settur í fangelsi; aðrir halda, að konungurinn h
sent hann til koungsins á Spáni, til þess að sen
um þessar spönsku mægðir, sem menn fyrir]
svo mjög; og enn aðrir halda að hann hafi þc
d Amenku, ef til vill til þess að leita að gullná
Raleighs Petta síðasta er ólíklegast, en sé ]
rett, og hann skyJdi koma til Virginiu, þá taki
moti honum með allri sæmd. Sé hann ekki f
inn i ónáð, getur veri ðað félagið geti eignast ve
ugan vm þar sem hann er; á voldugum óvinum
enginn skortur; því miður!”
Pannig skrifaði sá góði herra Ferrar.
siðast í bréfinu, meðal annara frétta úr borgi
og fra hirðinni, var þess getið, að lafði Joce
eigh, sem hefði staðið undir vernd konungsi
-efði horfið. Hennar hefði verið leitað vandle
en hun hefði ekki fundist. “pað er sagt þ
lagt fari, að hún muni hafa fyrirfarið sér
emmg að konungurinn hafi haft í hyggju að v’i
ha„a Carjial ttvarSi. vKri ekki f %
Og trygð glötuð á þessum tímum, gæti maður ú
ím la^arðunnn hefði flúíð burt frá hirðinni
™a’ tllþeSS að syrgja í einhverjum afvikn
skuLð s Z ^ ’ hÍn tapaða Iafði hafi
SKuJdaö ao hun væn syrgð.
fvri/n’ V1S,SUlega’ en lavarðurinn var ekki gef
fynr þess kyns sorgir. K
Sumarið Jeið og eg hafðist ekkert að. H'
frænda^6^? Eg, hafði skrifað Sir Edwyn
frænda minum, jar/inum af Northumberland n
Due Retura. Konungurinn hataði Sir Edw
in.| ™lklð °« tobak og galdra. “Kjósið
slÍZvTfZ €xkÍ ?r EdWyn Sandys!” hafði ha
‘ .g 1 telagið 'i bræði sinni fyrir enu ári. Ei
vissan fimtudag í nóvember hafði jarlinn
Northumberland mist eignir sínar, frægð og
hnf. pað var lítil von til þess að þeir gæ
\T<• •• 1 • sp* timbur, fjalviður af öltum
Nyjar VOrubirgðir tegtmdum, geirettur og als-
konar aðrir strikaðir tiglar, Kurðir og gluggar.
Koiráð og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðii
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
-----—--------- Limited--------------
HENRY AVE, EAST - WINNIPEG
orðið að Jiði. Eg var ekki í vafa um að landstjór-
inn og ráðuneytið óskuðu mér alls hins bezta, þ' í
við höfðum allir borið hættumar og erfiðleikana
saman; en lengra náði aðstoð þeirra heldur ekki
Yeardley hafði gert alt sem hann gat, og meira en
flestir hefðu vogað sér að gera, með því að út-
vega mér þenna frest. Frá honum var ekki
meiri hjálpar að vænta, og eg hefði heldur ekki
beðið hann um hana. Hann var kominn í ónáð
hjá flokk Warwicks og hafði lagt of mikið í sölur-
nar fyrir mig og mína. Eg gat ekki flúið með
konu mína til Indíánanna og stofnað henni ef tii
•ill í hættu, jafnvel dauða og langvarandi pynd-
ingar Opechar.cnnough vai líka tekinn upo á
>v? að færa aftur til bygða okkar þ.jóna og stroku-
menn, sem við höfðum hemtað af honum árang
urslaust áður. pó það hefði verið mögulegt að
komast gegnum indíána þorpin og fram hjá flokk-
um þeirra, sem voru albúnir til bardaga. og veiði-
mönnum, þá hefði ekkert beðið okkar nema eyði-
skógurinn* og vetur, sem við hefðum aldrei séð
endar.n á. Eg gat ekki þolað að sjá hana deyja úi
hungri og kulda, eða verða úlfum að bráð. Eg gat
ekki gert þa ðsem eg hef ði viljað gera, sem var það,
að taka einsamall konungsskipið með allri áhöfn
og sigla með hana suður, stöðugt lengra og
lengra, með ekkert hættulegra framundan en
spánverskt skip, og Jengra burt blátt hafið, ilm-
þrungna vinda, ný lönd og sælueyjar.
pað var ekkert sjáanlegt, sem eg gæti tekið
ril br-.gðs og hín gat ekkert ge^t held’ r. Fcr-
lögin höfðu tekið í hendur okkar og sleptu okk-
ur ekki. Við stóðum kyr en dagarnir komu og
hurfu eins og draumur.
Meðan á þingtímanum stóð, hafði °g skyldum
að gegna sem þingmaður fyrir mitt hérað. Eg
sat á hverjum degi meðal stéttarbi*æðra minna í
.kirkjunni beint á móti landstjóranum, sem sat á
stórum flauelsfóðruðum stól, og ráðnnautununri,
sem sátu út frá landstjóranum á báðar hliðar, og
hlustuðu á sönglið í gamla Twine, þingskrifaran-
um, sem var eins og suðið í býflugunum fyrir ut-
an gluggana; eg hlustaði á lögreglumeistara
þingsins og langar og leiðinlegar ræður þing-
mannanna, sem voru betri búmenn en ræðumenn;
eg hlustaði á það sem nýlenduskrifarinn hafði til
málanna að leggja, sem var fult af tilvitnunum úr
latínu og smásögum frá ferðalögum hans, og á
orð lanclstjórans, sem voru ekki mörg, en vel
grunduð. Við höfðum átt í brösum við Indí-
ánana í Weyanoke. Eg var einn þeirra, sem
var lítið um þá gefið og hafði barist á móti þeim,
og þess vegna hafði eg verið kosinn á þingið sem
erindreki fyrir mitt hérað. pað varð mitt hlut-
verk á þinginu að mæla með að við sýndum
þessum óvinum okkar enga vægð og værum var-
ari um okkur en við hefðum verið. Eg talaði
um nauðsynina, sem væri á að koma upp víggirð-
ingum og hafa verði og hættuna, sem lægi í því
að Indíánarnir eignuðust byssumar, sem þeim
væru seldar þvert ofan í lögin, fyrir gagnslausan
varning. petta var aðalmáiið, sem lá fyrir
þinginu. Eg talaði þegar eg hélt að þess væii
þörf, og dró ekki af orðum mínum; því mig grun-
aði sterklega, að það mundi frarakoma, sem raun
varð á alt of snemma. Landstjórinn hlustaði
alvarlegur og kinkaði kolli. herra Pory, kaup-
maðurinn og West voru mér sammála; en hinir
voru svo blindaðir af sjálfsáliti sínu, að þeir héldu
að það að vera enskur væri næg vörn, eða þá að
þeir treystu á blíðmælin og bræðralagsloforðin,
sem hinn rauði refur, Opechancanough, hafði ekki
sparað að ausa yfir okkur.
|*2-00g STŒRSTA
* um árið 1 ^L^sfA *

vikublaðið, sem gefið er
út á íelenzka tungu er
Gerist kaupandi nú þeg-
ar. Látið $2.00 fylgja
pöntuninni.
PREHTUN
Látið yður ’ekki
standa á sama
hvernig að
um
prentun yðar lítur út, farið með það
sem þér þurfið að láta prenta til þeirra
sembæðigeta og gera gott verk.
Vér höldum því fram aÖ vér gerum gott
verk bæði á stórum og siRáum pöntunum.
ReyniÖ oss. Sanngjarnt verð.