Lögberg - 05.06.1924, Blaðsíða 6

LÖGBERG, HMTUDAGINN.5. JÚNÍ. 1924.
6
Eg held því sem
eg hef
Sumir þeirra sem þarna voru, áttu ekki heima í
bænum. par voru þau Kingsmell og kona hana, John
Ellison frá Arcihers Hope og ítalarnir Vincencis og
Bernardo. Það var auðséð að næstliggjandi sveitir
höfðu verið varaðar við hættunni og að fólkið hafði
komið og leitað sér verndar innan borgarinnar. Eg
sá svertingja einn ganga fram hjá, en ekki einn ein-
asti Indíáni sást þennan dag í borg hinna hvítu
manna.
Eg gat ekki séð þann hluta víggirðingarinnar
er eg vissi að myndi verða fyrir áhlaupinu, ef til
bardaga kæ'mi. pótt Indíánarnir tækju víggirðing-
una iþá voru samt húsin eftir til að verja sig í, og
að síðustu virkið, ef alt anrað brigðist. Eg bjóst
ekki við að þeir tækju það. Við vorum fyrir löngu
búnir að læra að þekikja aðferðir þeirra; þeir lágu
í leyni, sættu færi og drápu menn niður; svo veittu
þeir mótspyrnu allir saman og héldu undan smátt
og smátt inn í skóginn, sem var vigi þeirra; þar biðu
þeir aftur færis með að ráðast á óvini sína, sofandi
um dirrrma nótt.
Bumban var barin aftur og sendimaður kom
hlaupandi utan frá víggirðingunni inn í bæinn. “Þeir
eru í skógnum beint á móti okkur, mesti sægur af
þeim.’ hrópaði hann til Wests um leið og hann fór
fram hjá honu'm. pað rak bát að landi rétt áðan á
ánni og í honum voru tveir menn, annar þeirra var
dauður og höfuðleðrið flegið af honum.”
Eg flýtti mér út úr herberginu, sem eg var i og
rétt í því rakst eg á herra Pory, sem kom inn mjög
hljóðlega. Honum varð bilt við er hann sá mig.
“Þú hefir þá vaknað við bu’mbuihljóðið,” sagði
hann. “Þú hefir legið í alla nótt eins og iþú værir
dauður maður. Eg kom til þess að sjá, hvort þú
drægir enn andann.”
“Eg næ mér aftur,” sagði eg, “þegar eg fæ að
borða. Hefir nokkurt álhlaup verið gert enn?”
“Nei,” svaraði hann. “peir hljóta að vita að við
erum viðbúnir. En þeir hafa kveikt elda meðfram
ánni og við heyrum kðllin og hrópin í þeim. pað
kemur bráðum í ljós, hvort þeir verða nógu heimsk-
ir tfl þess að ráðast á okkur.”
“Næstu sveitirnar hafa verið varaðar við?”
“Já. Landstjórinn bauð þeim, se*m þyrði að flytja
fréttina, þúsund pund af tóbaki og varanlega hylli
félagsins. Sex buðu sig fram og lögðu af stað í bát-
um, þrír upp ána og þrír niður eftir henni. Við vit-
um ekkert um það, til hvað margra þeir hafa náð,
eða hvort þeir eru enn á lífi. Riohard Pace kom rétt
fyrir dögun róandi, til þess að færa okkur sömu
fréttirnar og þú færðir okkur. Ohanco hinn kristni
hafði sagt honum frá öllu, og hann gat aðvarað
Powell og nokkra aðra um leið og hann kom upp
ána.”
Hann þagnaði, en þegar eg ætlaði að fara að
tala, greip hann frarrnn í fyrir mér: “Og þú varst
þá í Pamunkey allan þennan tíma. Paspaihegarnir
hafa þá gaibbað okkur með því að segja satt. Þeir
sóru og sárt við lögðu að menn sínir hefðu farið til
veiða í áttina til Pamunkey og þeir héldu þessu svo
fast fram, að við máttum til með að trúa því, að þeir
hefðu farið í alt aðra átt. Og hver einasti Indíáni,
sem við hittu’m, af hvaða flokki sem hann var, stað-
hæfði að Opecancanough væri í Orapax. Rolfe fór
þessvegna upp eftir á, til þess að reyna að finna
keisarann að minsta kosti, ef hann gæti ekki fundið
Iþig; og hann ætlaði að neyða hann til þess að fram-
eelja þá sem drápu þig. Landstjórinn sendi leitar-
flokk út með flóanum og West sendi annan upp með
Ohicahominy ánni. Og þarna varstu þá allan tímann
innilokaður í þorpi fyrir ofan flóana. Og Nantanguas
er orðinn Indíáni aftur, eftir að hafa lifað alveg
eins og við! Og þjónninn þinn var drepinn. Æ, það
er ekkert nema erfiðleikar og vandræði í þessum
hei’mi. En djarfir menn herða upp hugann og reyna
að bera sig vel.”
Mér fanst látbragð hans og það, hversu fljótt
hann talaði og hversu oft hann leit á dyrnar bera
vott u*m að hann væri eitthvað undarlega þvingaður.
"Eg hélt að Rolfe kæmi á eftir mér” sagði hanr.,
*'en hann hlýtur að hafa tafist. Það er nógur matur
borinn á borð í stóru stofunni, þar sem landstjórinn
og þeir af ráðinu, sem eru heilir á húfi hér með okk-
ur sitja á ráðstefnu. Við skulum fara ofan. pú hefir
ekki borðað neitt, og gott vín mun hressa þig. Ætl-
arðu að koma?”
“Já,” svaraði eg " en segðu mér fréttirnar á
leiðinni. Eg hefi verið í burtu í tíu daga, en i sann-
leika finst mér líkara se’m það væru tíu ár. Hafa'
nokkur skip siglt, herra Pory? ‘George’ er enn hér?”
Eg horfði beint framan í hann, því eg fékk skyndi-
elga grun, sem gekk í gegnum mig eins og hnífur
um það hvers vegna hann væri svona utan við sig
“Nei”. svaraði hann hiklaust, sem sýndi að hon-
um var engin uppgerð í huga vneð þetta. “Hann átti
að sigla í vikunni, sem leið, því landstjórinn þorði
ekki að halda honum lengur. En Esperance kom inn
í gær og flutti fréttir, sem komu honum til þess að
æðrast ekki framar út af því. Nú bíður skipið eftir
því að sjá hvað úr þessu verður og til þess að færa
heim nöfn þeirra, sem eftir verða í Virginíu, ef þess-
ir rauðu þrælar ráðast á okkur, þá má taka til tólf
punda fallibyssanna á því; þær og virkisbyssurnar—”
Eg lofaði honu'm að halda áfram að tala. ‘Geörge’
var ekki sigldur. Eg sá aftur í huganum kofann og
eldinn í honum og manninn og pardusdýrið, sem
veltust á gólfinu. Klærnar höfðu stungist djúpt og
maðurinn, sem hafði verið rifinn af þeim eftir endi-
löngu andlitinu héldi eflaust kvrru fyrir í gistihús-
inu fyrst um sinn, þangað til hann yrði nokkurn
veginn gróinn sára sinna. Skipið myndi eflaust bíða
eftir honum. mvndi ekki þora að fara án hans, og eg
myndi enn finna hana, sem það átti að flytja með
sér til Englands í Virginíu. petta var það, sem eg
hafði vonað, og það hafði verið mér huggun og hress-
ing þessa daga, sem eg dvaldi í Indíánaþorpinu
hinum megin við Pamunkey ána, daga, sem voru
langir eins og ár.
Eg var hryggur í huga út af Diccon, en um það
myndi eg geta talað við hana og hún myndi taka
þátt í sorg minni. Það var ógurlegt og sorglegt til
þess að vita, að jafnvel nú þennan bjarta vomorg-
un rynnu ef til vill blóðlækir frá hundruðum heimila
út í ána, sem speglaðist og rann áfram sem ekkert
væri um aí* vera; en þetta var þó vordagur og hún
beið mín. Eg gekk að stiganum svo hratt að þegar eg
spurði Pory, sem gekk við hliðina á mér annarar
spurningar, var hann svo móður ,að hann gat varla
svarað henni; eg spurði aftur sö*mu spurningar, er
við vorum komnir miðja leið niður stigann og aftur
fékk eg ekkert svar nema það að eg gengi of hart
til að aldraður og feitur maður gæti fylgt mér og
að það lægi ekkert á.
Það var eitthvað 1 rödd hans, sem eg kunni ekki
við. Eg leyt á hann og hnyklaði brýrnar, en nú vor-
um við komnir ofan í forstofuna og í gegnum opn-
ar dymar á stóra salnum sá eg kven'mann. Það var
fult af karlmönnum, bæði þjónar og sendimenn, sem
biðu fyrir framan. Þeir viku til hliðar fyrir mér
en horfðu á mig um leið og hvísluðu einhverju sín
á milli. Eg vissi að föt mín voru rifin, óhrein og
•með blóðslettum. Um leið og við staðnæmdumst við
dyrnar mundi eg alt í einu eftir giftingardegi mín-
um, er eg reyndi að skafa forina af stígvélunum
mínum með rýtingnum. Eg hló að sjálfum mér fyrir
að vera að hugsa nokkuð um útlit mitt og fyrir það
að vera að hugsa um að hún myndi kæra sig nokkuð
um hvort eg væri klæddur til þess að ganga í kvenna-
stofu. Á næsta augnabliki vorum við komin inn í sal-
inn.
Hún var þar ekki. Silkipilsið, sem eg hafði seð,
og haldið að væri hennar, þvi hún var eina konan í
veröldinni sem eg kærði mig nokkurn skapaðan hlut
um, klæddi ekki hana heldur frú Wyatt, sem sat
föl og hrædd með krosslagðar hendur og fylgdi
manni sínum þegjandi með augunum, er hann gekk
fram og aftur um gólfið. West var nýkominn inn
utan af strætinu og hann var að gefa einhverjar
skýringar um eitthvað. Tveir eða þrír ráðunautar
sátu við borðið; Sandys etóð við gluggann og Rolfe
stóð hjá stólnum, »em frú Wyatt sat á. Sólskinið
streymdi inn í salinn og fugl einn, sem var þar í
búri, söng ákaft. Að öðru leyti varð steinhljóð í
salnum, er þeir, er þeir, sem inni voru, sáu að eg
var kominn meðal þeirra.
pegar eg var búinn að hneigja mig fyrir frú
Wyatt og landstjóranum og taka í hendina á Rolfe,
fór mér að finnast þögnin eitthvað unda-rleg, rétt
eins og mér hafði fundist málæði Porys undarlegt.
Peir sem voru þarna litu á mig eins og þeim væri
hálf órótt,, og eg tók eftir því að gjaldkerinn leit
fljótt til Pory og að hann svaraði augnatillitinu með
því að hrista höfuðið. Rolfe var mjög fðlur í fram-
an og varirnar á honum voru pressaðar saman; West
togaði í yfirskeggið á sér og horfði niður á gólfið.
“Við bjóðum þig af hjarta velkominn aftur heil-
an á húfi til Virginíu, kafteinn Percy,” sagði land-
stjórinn, þegar iþögnin fór að verða þvingandi.
Eg hneigði mig. “Eg þakka þér og þessum herr-
um hjartanlega. Þú þarft ekki annað en skipa *mér
nú. Eg er í dag mjög fús til að berjast. Eg vona að
það &é ekki nauðsynlegt að senda mig aftur í fang-
elsið.
“í Virginíu er ekkert fangelsi til fyrir kaftein
Percy,” svaraði hann alvarlegur. “Hann á ekkert skil-
ið nema þakklæti og samúð okkar,”
Eg horfði hvast á aihnn. “Eg verð þá til þjónustu
reiðufoúinn, þegar eg er búinn að finna konuna mína
og tala við hana.”
Hann leit niður á gólfið og enginn þeirra sagði
oirð.
Eg snéri mér að frú Wyatt og sagði:
“Eg hefi tekið eftir andliti þínu, frú mín góð,
og vil biðja þig að segja mér, bversvegna það er
með meðaumkvunarsvip og hvervegna augu þín eru
full af tárum.”
Hún sökk dýpra niður í stólinn og rak upp lágt
hljóð. Rolfe gekk til mín en snéri sér fljótt undan.
“Eg get það ekki,” hrópaði foann, “ eg sem veit —”
Eg bjó mig undir að taka á móti því versta,
hvað sem það væri. “Eg krefst af þér konu minnar,
Sir Francis Watt,” mælti eg. “Ef hér eru nokkrar
illar fréttir, þá vil eg biðja þig um að láta mig heyra
þær strax. Ef hún er veik eða hefir verið send til
Englands, þá —”
Landstjórinn ætlaði að foyrja að segja eitthvað,
en svo snéri hann sér við til konu sinnar og rétti út
foenduraar. “pað er konu, en ekki karlmannsverk,
Margrét,” sagði hann. “Segðu honum það.”
Hún var vorkunnsamari en karlmennirnir og
kom til mín. Tár runnu niður kinnar hennar og hún
Iagði hendina á handlegg minn. “Hún var var hug-
prúð kona, kafteinn Percy,” sagði foún. “Taktu þessu
eins og hún myndi foafa viljað að þú tækir því.”
“Eg tek þvi þannig,” svaraði eg, eftir nokkra
þögn. “Vildir þú gjöra svo vel og foalda áfram?”
“Eg skal segja iþér alt, kafteinn Percy........
Hún trúði því aldrei að þú værir dauður og foún bað
okkur þess á fonjánum, að hún mætti fara með Rolfe
til þess að leita þín. Það var ómöguilegt að leyfa
henni það. Maðurinn minn varð að gegna skyldum
sínum við félagið og gat ekki leyft henni að fara.
Rolfe fór, og hún sat dag eftir dag við gluggann
þáraa og beið eftir að hann kæmi aftur. pegar aðrlr
leitarmenn fóru sárbað foún þá að Ieita eins og að
nánustu ástvinir þeirra væru í fangelsi; og þegar
þeir þreyttust að leita, að hugsa þá til sín, þar sem
hún sæti við gluggann...........Hún sat þarna dag
eftir dag við gluggann og beið þeirra, og þegar þeir
voru komnir beið hún eftir að bátur Rolfe kæmi eft-
ir ánni. Svo komu fréttir um það, að hann hefði eink-
is orðið vísari um þig og hann héldi líka að þú værir
dauður. Hann sendi orð um, að hann væri á leiðinni
til Jamestown. Við settum konu- til þess að gæta
foennar, þvf við vorum hrædd um að foún gæti tekið
upp á einhverju; því foún var svo undarleg og ein-
foeitt á svip. En fyrir tveimur nóttum sofnaði konan
sem átti að gæta hennar um miðja nóttina. Þegar
foún vaknaði fyrir dögun, var íhin farin.”
“Farin” sagði eg undrandi. “Var foún þá dauð
eða hvað?"
Hún spenti greipar og tár streymdu aftur niður
kinnar hennar. “pað hefði verið betur að svo hefði
verið, kafteinn Percy,” svaraði hún. Hún hefði þá
legið hér brein, fovít og ósnortin með vorblóm um-
hverfis sig.......Hún trúði því að þú værir enn á
lífi og hún var utan við sig af sorg og af þvl að bíða;
hún hélt að ástin yrði fundvísari en vináttan; hún
fór út í skóginn til þess að leita þín. peir sem voru
sendir til að leita hennar hafa ekki komið ennþá.”
“Út í skóga!” hrópaði eg. “Ó, Jocelyn, Jocelyn,
komdu aftur!”
Einihver setti mig niður á stól og eg fann bragð
af sterku víni fyrir innan varirnar á mér. Á næsta
augnabliki varð alt stöðugra fyrir augunum á mér,
og eg stóð upp og gekk að dyrunum, en eg komst ekki
út, því Rolfe stóð í þeim.
“Þú ferð ekki líka, Ralph!” forópaði hann. “Eg
sleppi þér ekki! Gáðu að sjálfum þér.”
Hann fór með mig að glugganum. Sandys vék sér
frá alvarlegur. úr glugganum sást nesið og skógurinn
fyrir handan, og langar leiðir upp og niður með
ánni mátti sjá mjóa reykjarstróka.
Alt í einu meðan við vorum að horfa á þetta
gusu upp iþrír eða fjórir reykjarstrókar upp úr skóg-
inum líkt og geysistór blóm. Síðan heyðust skothvell-
ir. — Indíánarnir, sem höfðu byssur, hleyptu af
þeim af eintóvnu oflæti —og á eftir þeim ógurleg
óhljóð, sem voru löng og dimm eins og þau kæmu úr
mörgum foálsum.
Eg horfði og hlustaði og eg sá að eg gat ekki
farið,— ekki nú.
“Hún fór ekki ein, Ralph,” sagði Rolfe og lagði
handlegginn yfir herðar mér. “Morguninn, sem hún
fór var Jeremías Sparrow horfinn líka. Þeir röktu
spor þeirra beggja á sandinum að skóginum en þeg-
ar inn í skóginn kom töpuðu þeir slóðinni. Prestur-
inn hlýtur að hafa verið á verði; hann hlýtur að hafa
séð hana fara frá foúsinu og svo hefir hann farið á
eftir henni. Enginn veit, hvernig hún hefir getað
komist út um hliðið og foann svo á eftir henni. Við
vorum orðnir svo hirðulausir og treystum öllum svo
vel — guð fyrirgefi okkur það— að það má vel vera
að hliðið aihfi verið siklið eftir opið alla nóttina.
En hann var með henni, Ralph, svo hún varð ekki
að ganga ein út í hættuna.” — Hann klökknaði um
leið og hann sagði þetta.
Mér þótti vænt uvn að heyra að presturinn hefði
farið með henni, þótt eg vissi, að eg snyndi einnig
sakna foans.
West hafði hlaupið burt úr salnum og ráðunaut-
arnir með honum, er iþeir heyrðu skotihvellina og
orgin í Indíánunum. Landstjórinn setti nú hjálm á
foöfuð sér og kallaði till manna sinna að koma með
brjóst og bakverjur sínar. Konan hans lagði hend-
urnar uvn hálsinn á foonum og hann kvaddi hana
mjög innilega. Eg foorfði á þau kveðjast með ein-
foverjum undarlegum sljóleika. Eg ætlaði líka að
leggja til orustu. Eg hafði einu sinni reynt svona
skilnað sjálfur *—hafði fundið sársaukann og hina
ljúfsáru saknaðartilfinningair; *en það myndi aldrei
framar ské — aldrei framar.
Hann gekk út, og gjaldkerinn fylgdi á eftir hon-
um, eftir að hann foafði sagt nokkur hugreystingar-
orð við frú Wyatt. Báðir vorkendu mér og töluðu
ekki við mig, en hneigðu sig og kröfðust einskis
svars frá mér. Þegar þeir voru farnir og ekkert hljóð
heyrðist í salnu'm, nema söngur fuglsins í búrinu
og grátstunur frú Wyatt, bað er Rolfe um að fara
frá mér. Eg sagði foonum sem var, að það væri þörf
á honum annarstaðar, en að eg ætlaði að standa dá-
litla stund enn við gluggann og svo myndi eg slást
í foóp með honum og öðrum við víggirðinguna. Hann
var tregur til að fara; en hann hafði sjálfur elskað
og mist og foann vissi að orð stoða ekkert og að best
er að vera einn. Hann fór og það var enginn eftir í
salnum nema eg og frú Wyatt. Fuglinn söng í búri
sínu og sólin sendi geisla sína inn um gluggann á
gólfið.
Eg hallaði mér út í gluggann og foorfði fram á
strætið, iþar var ekki margt um manninn nú, því
karlmennirnir voru komnir fover á sinn stað. Eg
horfði á trén, sem laufið var að byrja að springa út
á, og á reykina frá hinum mörgu eldum, sem stigu
upp úr skóginum í loftið, stigu upp frá þessum heimj
haturs, sánsauka og sorgar til foiminsins, sem hún
dvaldi í. Svo snéri eg mér við og gekk að borðinu,
þar sem forauð og kjöt og vín foafði verið reitt fram.
Frú Wyatt tók foendurnar frá andlliti sér, er hún
heyðri fótatak mitt. “Get eg gert nokkuð fyrir þig?”
spurði hún feimin.
“Eg foefi ekki foragðað ‘mat lengi," svaraði eg.
“Eg vil fá mér að borða og drekka til þess að eg
verði ekki of máttfarinn. Eg ihefi ekki aflokið verki
mínu enn.”
Hún stóð á fætur og strauk um leið tárin úr
augunum á sér. Svo gekk foún að borðinu og aðstoð-
aði mig með húsmóðurlegri umhyggju. Eg mátti ékki
þjóna mér til borðs sjálfur; hún skar kjötið og
skenkti vínið fyrir mig. Svo settist hún niður foeint
á móti mér og byrgði andlitið með hendinni.
“Eg held að landstjórinn sé ekki í neinni hættu,”
sagði eg. “Eg trúi því ekki að Indíánarair geti tekið
vígið. pað getur meira að segja verið, að þeir ráðist
alls ekki á bæinn, er þeir sjá að við erum við þeim
búnir. þú þarft ekki að vera óttasleginn út af foon-
um.” Hún brosti í þakklætisskyni við mig. “Þetta er
alt svo óvanalegt og hræðilegt í mínum augum. par
sem eg átti foeima á Englandi var fover dagurinn
líkur sunnudags*morgni; þar var friður og kyrð;
engin hætta, ekkert, sem maður þurfti að vera hrædd-
ur við. Eg er ihrædd um að eg sé ekki orðin góður
íbúi Virginíu.”
Þegar eg var foúinn að borða og foafði drukkið
vnið, sem hún gaf mér, stóð eg upp, spurði hana,
fovort eg mætti ekki koma henni á óhultan stað I
virkinu, áður en eg færi til manns foennar úti við
víggirðinguna. Hún hristi höfuðið og sagði mér, að
foún hefði trúa þjóna -hjá sér, sem myndu vara hana
við, ef villimennirnir brytust inn í bæinn, og að virk-
ið væri skamt þaðan fourtu. pegar eg svo bað hana
leyfis að mega fara, kom hún til mín og hneigði sig
og tók svo um hendur mínar með tárin í augunum.
“Eg veit að eg get ekkert sagt,” mælti foún.........
"Konan þín unni þér af öllu fojarta.” Hún dró eitt-
hvað úr baimi sínum. “Kærir þú þig um iþetta?”
spurði hún. “Það er borðalykkja, sem hún hafði. Þeir
fundu hana á kvisti, þar sem hún foafði farið inn 1
skóginn; hún hafði slitnað af.”
Eg tók lykkjuna og bar hana upp að vörunum,
svo leysti eg hana og batt borðanum um handlegginn
á mér. pannig gekk eg hljóðlega út á strætið með
merki konunnar minnar og stefndi í áttina til gisti-
foússins og mannsins, sem eg ætlaði að verða að
foana.
37. Kapítuli.
Lávarðurinn og eg skiljum.
Dyr gistifoússins stóðu opnar og í stofunni niðri
voru hvorki menn, sem drukku né menn, sem veittu.
Bæði veitingamaðurinn og gestir höfðu skilið eftir
pípur og ölkönnur, en gripið til sverða og þrifið
byssur og voru annaðhvort í virknu eða við víggirð-
inguna eða á árbakkanum
Eg gekk inn í gegnum tóma stofuna og upp
stigann, sem brakaði við hvert spor. Enginn mætti
mér eða veitti mér viðnám. Dúfa, sem sat í opnum
glugga, sem sólin skein inn um, flaug út í blátt loft-
ið, þegar eg kom nær. Eg leit út um gluggann um
leið og eg gekk fram hjá honum. Áin lá eins og silf-
urfovítt band og skipin George og Esperance voru
þar; og stórskytarnir stóðu við fallbyssurnar og biðu
eftir því að þeir sæju barkarbát. Eg á reyk stíga
upp á þremur stöðum að sunnan verðu við ána — þar
höfðu þrjú hús staðið. Eg fór að hugsa um það, hvort
að hús mitt í Weyanoke myndi einnig vera brunnið
til kaldra kola og eg lét mér á sama standa þótt svo
væri.
Dyrnar á herberginu uppi voru lokaðar. Eg
lyfti upp lokunni og ýtti á hurðina; foún lét undan
að ofan og um miðjuna, en að neðan var sem eitthvað
væri fyrir henni. Eg ýtti á foana fastar og foún opn-
aðist hægt, og það sem, lá á gólfinu fyrir innan,
fovað sem það var, færðist með henni. pegar eg var
foúinn að opna fourðina gekk eg inn og lokaði foennl
á eftir mér.
pað sem foafði verið fyrir fourðinni var lík
ítalska læknisins; það lá þar á grúfu á gólfinu. Eg
snéri því við og sá að nörðusál foans var flogin burt
úr líkavnanum. Andlitið var rauðfolátt og afmyndað;
varirnar voru opnar í hræðilegu glotti, vo að skein
í tennuraar. Einfover dauf og undarleg, en ekki ó-
þægileg lykt var í foerberginu. Mér fanst ekkert
undarlegt við það, þó að eg fyndi þessa nöðru, sem
foafði flækst fyrir fótum mínum, dauða þarna og ekki
framar færa til iþess að gera nokkurt mein. Dauðinn
foafði höggvið stór skörð þes-sa síðustu daga; og
fynst blómið varð að falla fyrir sigð foans, þvl þá
ékki þessi óþverrajurt, eem eg spyrnti til foliðar með
fætinum?
Svo sem tíu fet frá dyrunum stóð stór folíf, sem
fouldi fyrir augum manns það sem var foinum megin
við foana. Það var mjög hljótt í foerberginu; sólin
skein inn um gluggann og golan foar með sér seltu
af hafinu. Eg foafði ekki kært mig um að koma inn
foljóðlega né láta aftur hurðina án þess að til *mín
foeyrðist, en samt hafði enginn kallað til mín enn og
spurt mig að, fovaða erindi eg ætti þangað. Eg var
farinn að verða foræddur um að eg ætlaði ekki að
finna neinn þarna inni nema dauða lækninn, en svo
leit eg á foak við folífina og þar sá eg óvin minn.
Gerist nú þegar
og fáið stærsta
og fjöllesnasta
1 s 1 e n z k a
blaðið í heimi
eitthvað, þá komið með það til
The Golumbia I*res»» I-
' Cnr. Sare«nt & Toronto
BJÓMI
Styðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar
eigið félag og fá fult verð fyrir framleiðsl-
una.
Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er
eini framfaravegurinn að því er landúnaðinn
snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, facið
að fordæmi annara þjóða, sem hafa sannað, að
samvinnumarkaðs aðferðin er sú eina, er
skapar gott verð á mjólkurafurðum.
SENDIÐ RJÓMANN TIL
The Manitoba Co-operative Dairies
LIMITHD