Lögberg - 12.06.1924, Qupperneq 6

LÖGBERG, HMTUDAGINN, 12. JÚNÍ 1924.
6
Eg held því sem
eg hef
Hann sat ivið Iborðið og lá fram á ,það svo að
andlit han,s hvíldi á handleggjunum. Hann leit ekk.i
upp við fótatak mitt, Iheldur sat þarna eins hreyf-
ingarlaus og hinn, sem lá fyrir innan dyralþraskuld-
mn. Eg varð fullur af gremju við að hugsa um iþað,
að hann væri ef til vildi dauður og gekk hratt og með
þungu'm skrefum yfir gólfið að iborðinu. Hann var
enn lifandi, því bann íbarði ofunhægt með fingrun-
um á annari hendinni ofan á pappírsiblað, sem lá á
borðinu. Hann visisi ekki að eg stóð þarna yfir hon-
um, því hann var að hlusta eftir öðru fótataki.
Blaðið sem lá fyrir framan Ihann, var bréf, sem
var skrifað með stóru hrosisaletri og enn óbrotið
saman. Eg gat ekki annað en tekið eftir næstu lín-
unum fyrir ofan hendina, þær voru á iþessa leið:
“Eg sagði Jþér, að það væri eins gott fyrir þig að
skera þig á háls og að fara út í þetta flan til Virgin-
íu. Nú er alt tapað, — auður, heiður og Ihylli. Buck-
ingham skín nú eins og sól á heiðu'm ihimni, en við,
sem hyltum aðra, megum nú ganga í dimmum
skugga. pað var gefin út skipun um það, að “Svarti-
dauði” (ítalski læknirinn) skyíldi tekinn af lífi; þú
skalt ekki vera of visis um að isamskonar skipun
bíði ekki þín, þegar þú ktmur hér á land. En komdu
í allra djöfla nafni og spilaðu þínum síðustu tromp-
um. pú átt þó að minsta kosti bölvaðan fríðleikann
eftir. Komdu og láttu konunginn sjá framan í þig—”
Meira sá eg ekki.
Eg studdi hendinni á öxlina á honum og 'hann
leit upp og starði á mig rétt eins og eg væri nýris-
inn upp úr gröf minni.
Yfir annan vangann á ihonum var festur svart-
ur dúkur ofan frá gagnauga og niður á höku; ð-
meidda kinnin var föl og sogin inn. Aðeins augun
voru eins og þau áttu að sér, dökk, ógnandi og
leifturbjört. “Eg gref ekki grafir rnínar nógu djúp-
ar,’ ’sagði hann. “Er hún þarna á bak við þig, þarna
i skugganum?”
Kápa úr aruðu klæði hékk þar á stólbaki. Eg
tók hana og breiddi á gólfið, vo dró er úr slíðrum
rýting, sem eg hafði tekið með mér úr húsi land-
stjórans. “Dragðu rýting þinn úr slíðrum, morð-
ingi,” hrópaði eg ”og komdu hingað á kápuna og
berstu við mig.”
“Etru dauður eða lifandi?”, spurði hann. Eg
berst ekki við dauða menin.” Hann hreyfði sig ekki
í sæti sínu og í rödd hans var einhver drungi og
sinnuleysi, sem líka lýsti sér í augunum. “Það er
nógur tími enn, þú föla ogiblóðuga vofa,” sagði hann.
“Eg íheyri líka Ibráðum til þínum heimi. Bíddu þang.
að til eg kem og þá skulum við Iberjast, vofa við
vofu.”
Eg er ekki dauður,” sagði eg, “en ein manneskja
er dauð. Stattu upp, fantur og morðingi, eða eg
drep þigþarna sem þú stendur með blóðskuld ihennar
á 'herðum þér.”
Hann stóð upp og dró rýting sinn úr slíðrirm.
Eg fór úr treyjunni og lagði hana frá mér og hann
gjörði hið sama; en hendur Ihans hreyfðust eins og
þær væru hálfmáttlausa'r og 'hann fálmaðd eftir
hnöppunum. Eg beið eftir íhonum og var Ihissa, því að
hann var ekki vanur að vera seinn til svona verka.
Loksinis gekk ihann fram; en hann fór hægt og
var óstöðugur í rásinni. Við stóðum saman á káp-
umni. Eg rétti upp vinstri hendina og hann gerði
það líka og við tókum saman vinstri höndunum,
sem siður er til, þegar barist er með rýtingum. En
hann tók ekkert á og Ihönd íhans lá máttlaus í hend-
inni á mér. “Ertu tilbúinn?” spurði eg.
“Já,” svaraði hann m*eð undarlegri radd, “en eg
vildi óska að hún stæði ekki þarna og hallaði ihöfð-
inu upp að brjóstinu á þér . . . Eg dlskaði þig.
Jocelyn — Jocelyn ,sem liggur nú dauð í skógin-
um.”
Eg lagði rýtingnum til hans með hægri hend-
inni og særði ihann lítilsháttar á síðunni. Hann
endurgalt mér lagið, en það blæddi naumast undan
rýtingsstungu hans, svo máttlaus var 'höndin, sem
hélt á rýtingnum. Eg lagði til Ihans aftur, og hann
otaði sínum rýting út í loftið og lét svo 'hendina síga
niður, eins og Ihann ætti erfitt með að valda rýv-
ingnum.
Við lo'suðum handtökin og eg færði mig frá hon-
um, þar til kápan var á 'miLli okkar. “Ertu svona
máttlaus?” hrópaði eg. “Eg get ekkí myrt þig.”
Hann stóð og horfði fram hjá mér eins og
hann væri að horfa á eitthvað í fjarska. Það blæddi
úr sárinu á síðunni á Ihonum, en ennþá hafði eg
ekki getað gefið ihonum dauðasár. “Þú getur gert
hvað sem þú vilt,” sagði Ihann. “Eg er eins og
bundinn maður fram'/ni fyrir þér. Eg er dauðsjúk-
ur maður.”
Hann snéri sér við og gekk aftur að stólnum.
Hann riðaði á fótunum og hneig niður á stólinn
og sat þar eitt augnablik með hálflokuð augu. Svo
leit hann upp og horfði á mig og á andliti hans
ibrá aftur fyrir hinum gamla svip dramihs og fyrir-
litningar. “Því gerir þú það ekki kafteinn?” spurði
'hann. “Beint í hjartað, maður. pannig myndi eg
stinga, ef þú sætir ihér, en eg stæði þarna.”
“Eg veit að þú myndir gera það,“ svaraði eg
og gekk að glugganum og fleygði rýtingnum ofan á
strætið; svo stóð eg kyr og horfði á reykinn fyrir
handan ána.. Mér fanst það eitthvað svo undarlegt
að sólin skyldi skiína og fuglarnir Syngja.
pegar eg snéri mér við aftur, sat ihann enn
kyr á stólnum. Hann var sorgleg sjón, jafn fríður
og hann var, með andliitið skaðskemt og þennan böl-
þrungna svip í augunum. “Eg sór þess dýran eið
að eg skyldi drepa þig,” mælti eg. “pað er ranglæti
að láta þig lifa.”
Hann horfði á mig og það var sem brosi brygði
fyrir á blóðlausum vörunum. ‘ Hafðu enga áhyggju
af því, kafteinn Percy. Eg verð dauður áður en
vika er liðin. Sástu þjón minn, lækninn ítalska, sem
liggur dauður á gólfinu hinum megin við hlífina?
Hann hafði margar tegundir af eitri, hann Nicolo,
sem sumir menn kölluðu “Svartadauða margar
tegundir af eitri. Sumar verkuðu fljótt og voru
bráðdrepandi, aðrar ihægt og voru seindrepandi. Eg
er farinn að hata bæði dag og nætur, jörðina og
sólskinið. Eg fer í bál vítis, itil þess að reyna að
gleyma þar — gleyma andliti hennar. Hann sagðl
þetta við mig, en þó eins og 'hann væri að tala við
sjálfan sig. “Augu hennar eru dökk og stór,” hélt
hann áfram, ”og undir þeim eru dökkir blettir og
þar hafa tár runnið. Hún stendur þarna dag og nótt
og horfir á mig. Varirnar á henni eru opnar. en hún
talar aldrei neitt. Hún var vön að ihalda höndunum
aman til svona — ”
Eg Ihrópaði iupp og skipaði honum að hætta.
Svo studdi eg mig skjálfamdi fram á borðið. “Mann-
'hundur!” hrópaði eg, “þú hefir drepið hana!”
Hann leit upp og framihjá mér með þessu und-
arlega daufa brosi. “Eg veit það,” sagði hann með
þeim göfugleika sem ihann gat istundum sýnt. “Þú
mátt vera böðull minn ef þú vilt. Eg iber ekki á
móti því, að þú hafir fullan rétt til þess. En það
tekur því varla. Eg hefi tekið inn eitur.”
ISólin skein inn um gluggann og vindurinn blés
af ánni og svanir sungu um leið og þeir flugu norð-
ur. “Skiipið er reiðubúið’ að sigla,” mælti hann
loksins. “Það leggur af stað heim á morgun eða
næsta dag eftir morgundaginn með fréttirnar ar
þessum manndrápum ihér. Eg fer með því og áður
en vikan er liðin fleygja iþeir líki mínu í sjóinn.'
Eitrið er seimdrepandi ...........•••• Eg vildi ekki
deyja í því landi þar sem eg hefi tapað öllu, og eg
vildi ekki deyja á Englandi til þess að Buckingham
geti komið og ihorft á mig dauðan. þessvegna tók
eg inn eitrið. Hans, sem liggur þdrna á gólfinu beið
ekkert heima, nema fangelsi og dauði. Hann vildí
heldur flýja strax.”
Hann hætti að tala og sat 'með höfuðið niður á
bringu. “Ef þú ert ánægður með þetta,” isagði hann
loksims, “þá ef til vill vildir þú gera svo vel og fara?
Eg er ekki neinum til skemtunar í dag.”
Hann fór aftur að rjála við bréfið, sem lá fyrir
framan hann á borðinu og augu hans voru aftur far-
in að horfa fram Ihjá mér. “Eg hefi tapað,” sagði
hann lágt. Eg veit ekki ihvemig eg fór að nota spil-
in flvona klaufalega. Eg átti mikið á ihættu. En eg
h'efi ekkert til þess að 'byrja spilið á ný.
Höfuðið á honum ihneig aftur niður á hand-
leggina. Eg fltóð kyr ofuirlitla stund með krefta
'hnefa og samanpresaðar varir; svo snéri eg við gekk
út úr herberginu, ofan stigann og út á strætið. Rýt-
ingurinn lá undir glugganum, þar sem eg hafði ka3t-
að honum út. Eg tók hann up, stakk honum í dlíðr-
in og hélt leiðar minnar.
Það var engin mannaferð á ,strætinu; allir
gluggar voru lokaðir og dyr iharðlæstar og enginn
mætti mér til þess að ónáða mig með spurningum
eða með því að stara á mig. ópin í skóginum voru
þögnuð; vindur var allihvasis og með honum barst
ómur af söng frá Esperance, sem lá á ánni. peir,
sem stóðu á þiljum íhennar, áttu heima á sjónum, og
þeir voru með Ihugan annarstaðar en í þesisari íhöfn.
Þeir gátu sungið, þó að heimili í landi stæðu í björtu
báli og menn lægju dauðir við húsdyr sínar.
Eg 'hðlt áfra'm í þessu (bjarta veðri og þöginnni,
þar til eg kom að prestshúsinu. Trén í garðinum
var voru dauð og blómin fölnuð. Dyr voru þar ekki
lokaðar. Eg gekk inn ií húsið og inn í stóru stofuna,
opnaði gluggalhlerana og leit kringum mig. par var
alt í aömu 'skorðum og það hafði verið, þegar við
yfirgáfum Ihúsið, haustnóttina í storminum. Jafn-
vel ispegillinn, sem eg hafði séð Diccon í hékk enn
á veggnum. Séra Buckie hafði annaðhvort verið
sjaldan Iheima, eða hann var of lasburða og iskeyt-
ingarlaus til þess að gera nokkrar Ibreytingar í hús-
inu. Alt leit út eins og við hefðum verið aðeins eina
klukkustund burtu, nema að nú brann enginn eldur
á arninum.
Eg gekk að boirðinu. Bækurnar, sem voru á því,
voru bækur séra Jeremíasar Sparrows. Hann ihafði
þá ihaft aðsetur sitt hér enn á ný. Við ihliðina á
bókum lá böggull, sem silkifoandi var vafið
utan um; hann var innisiglaður og utan á ihann var
iskrifað til mín. Landstjórinn hafði ef til vildi, feng-
ið séra Buck ihann daginn áður — mér var ókunn-
ugt um það; en þarna vair hann. Eg leit á 'hann og
sá á einu horninu á honum, að hann Ihafði verið
sendur með Esperance. Eg furðaði mig á því, hver
gæti verið að skrifa mér að foeiman, og eg braut
innsig*Iið og leysti utan af Ihonum. Innan 4 Ibögglin-
um var bréf og efst á fremstu síðuna á því var skrif-
að: “Til manns, sem hefir þjónað mér vel.”
Eg las bréfið. pað var frá OBuckingfoam. Þegar
eg var búinn að lesa það foló eg, þótt eg hefði ekki
foúist við að folæja framar. á æfinni og fleygði
bréfinu frá mér. Mig gilti það einu nú, þótt George
Williers væri þaWklátur eða þótt James Stewart
neitaði ekki vini sínum um neitt. í bréfinu stóð:
“Konungurinn samþykkir allranáðarsamlegast gift-
ingu fyrverandi iskjólstæðings síns, Jocölyn Leigh
og kafteins Ralph Percy, og býður þeim að kcrma
heim—”
Hún var farin heim, en eg maðurinn foennar,
sem unni foenni lhugástu*m, var eftir. Hversu löng
myndi Ifoún verða, sú pílagrímsför.....foversu löng
Guð minn góður, foversu löng?
Stóri hægindastóllinn prestsins stóð fyrir fram-
an arininn kaldann með svörtu'm viðarkolum..
Hversu oft ’hafði Ihún ekki setið í þessum stól og eld-
urinn kastað björtum glampa á föt foennar, foendur
og andlit. Og foún foafði verið fríð sýnum; en dramb-
ið þóttinn og dirfskan höfðu verið sem þyrnar á rós.
Bak við þyrnana var samt folómið sjálft, foreint og
fagurt og með gullvægt Ihjarta. Eg fleygði mér á
kné við stólinn, lagði handleggina á bríkurnar, grúfði
andlit mitt niður og gat að lokum grátið.
Tilfinningar mínar sefuðust smám saman og eg
lá þarna með andllitið á stólnum unz eg næstum
sofnaði. Baráttunni var lokið; alt var tapað; lífs-
þráin og ákafinn voru lægð niður í þessa friðarkyrð,
sem var eins vonarsnauð og hálf'brunnu bútarnir
u? gráa askan á arninum — köld og fjörvana um
áldur og æfi.
Tíminn leið, og loksins lyfti eg upp höfðinu, því
g varð þess var, að þögnin, sem hafði ríkt, var nú
rofin. Alstaðar mátti heyra hljóð og köll, bumbu-
slátt og skotihvelli. Eg stökk á fætur og gekk að dyr-
unum. Þar mætti eg Rolfe.
(Hann lagði foandlegginn utan um mig og dró
mig út með sér í sólsikinið. “Eg fojóst við að finna
,þig foér,” sagði ihann. “En foér er ekkert nema þröngt
rúm milli fjögra veggja, sem endurminningar eru
bundnar við. parna úti er rýmra. Enn er land að
vinna Ralph og vini eftir nokkra stund. Indíánarnir
eru að byrja að ráðast á okkur margir saman. Hump-
forey Boyce og Mbrris Ghaloner hafa verið drepnir.
Það liggur reykur yfir öllum ökrum bæði upp með á
og niður með, eins langt og augað eygir, og fyrir
skemstu kom barnsllík fljótandi niður eftir.
“Eg er óvopnaður,” sagði eg. “Eg ætla að
skreppa til virkisins eftir siverði og foyssu.’
“Þess gerist ekki þörf,” svaraði hann, “þú getur
tekið vopn af þeim dauðu. Háreystin fór vaxandi
meðan foann var að tala, svo við biðum ekki lengur,
foeldur hröðuðum ferð okkar frá húsinu og garðin-
um út að víggirðingunni.
------o-------
38. Kapítuli.
Eg legg af stað í leit.
Eg gægðist gegnum gatið, sem var á hurðinni
í víggirðingarlhlliðinu, og eg sá sandeyðið og dökk-
leitan iskóginn á bak við, sem var eins og töfrahula
yfir óvinum okkar. Milli okkar og skógarins láu
dauðir menn á ^Jíð og dreif. Þeir voru kaldir og stirð-
ir, litaðir svartir í fráman, og fjaðrirnar úr foöfuð.
djásnum þeirra, rauðar og bláar láu í sandinum
Einn bardagamaður, sem foafði verið skotinn í bakið
skreið eins og særður ormur inn í iskóginn. Við lét-
um hann sleppa, því við kærðum okkur ekki um að
eyða meiri skotfærum á foann.
Eg færði mig frá skotgatinu, sem eg var við og
rétti út hendina eftir nýhlaðinni Ibyssu. Kvenfólkið
ihlóð byssurnar jafnóðum og þær tænidust. Eg heyrði
þungan andardrátt nálægt mér í röðinni. Landstjór-
inn stóð skamt frá mér og ileit kvíðafullum augum
á staurana í víggirðingunni, sem voru ‘fovorki eins
háir né eins þéittir iog þeir hefðu átt að vera. “Eg
er óvanur svona bardagaaðferð, kafteinn Percy,”
mælti hann “Ætla þeir sér að nóta þessa trjáboli,
sem þeir eru að bera íhingað, til þöss að brjóta skörð
í víggirðinguna?”
“Nei, þeir ætla að nota þá fyrir stiga,” sivaraði
eg. “pað er meira en líklegt að við fáum að reyna
sverðin bráðum.”
Við skulum fylgja þínum ráðum Rálpfo Percy,
næst er við byggjum vlíggirðingu,” sagði 'West, sem
stóð hinum megin við mig. Hann steig upp á brjóst-
virkið, sem við Ihöfðum 'bygt til þess að skýla konun-
um, sem voru að hlaða foyssurnar og foorfði rólegur
út yfir víggirðinguna á viillimennina, sem voru að
færast nær. “Bíðið þið piltar þangað til þeir eru
komnir þarna að visna furutrénu,” isagði Ihann, “þá
skuluð þið senda þeim kúluforíð, sem forekur þá til
baka til Pamunkey árinnar.”
Ör kom fljúgan'di og fór rétt fram hjá eyranu á
honum og önnur kom í öxlina á honum, en særði
hann ekki, því Ihún komst ekki inn úr forynjunni, sem
hann var í. Hann kom folæjandi niður af þessu hættu-
lega varðbergi.
“Bara að maður gæti felt foringjann,” sagði eg.
“Það er langt færi, en það gerir ekkert til þó að
það sé reynt.”
'Eg ilyfti byssunni upp að öxlinni um leið og eg
talaði, en hann foallaði sér yfir Rolfe, sem var á milii
okkar og tók í handlegginn á mér. “Þú foefir ekki
tekið vel eftir foonum,” sagði foann. L'íttu aftur á
hann.”
Eg gerði það og lét byssuna síga. Einhver ann-
ar en eg varð að senda þennan Indíána til síns síð-
asta dóms. Rolfe fölnaði og beit saman tönnunum.
“Er þetta Nantanguas?” spurði hann og leit á 'mig.
Eg foneigði foöfuðið til samþylkkis.
Skotihríðin, sem við nú sendum í foóp óvina okkar
var þeim háskaleg. Við sáum að þeir flýðu eins og
fyr. En nú höfðu þeir fyrir ileiðtoga mann, sem foafði
fengið æfingu í stöðuglyndi Englendinga. pótt þeir
væru hraktir eitt augnáblik, náðu þeir sér fljótt
aftur og komu æpandi með fojálka, trjágreinar og
árar bundnar saman, 'hvað sem var foendi næst og
gat orðið þeim að liði til þess að komast inn yfir
fvlíggirðinguna. Við skutum aftur en þeir Voru bún-
ir að reiisa upp staurana áður en við fengum nokk-
uð að gert; og áður en við gátum gripið hlaðnar
byssurnar frá konunum voru einir tíu eða tólf komn-
ir upp á víggirðinguna. Á næsta augnabliki voru
þeir um tuttugu aðrir komnir inn fyrir.
(Nú var ekki tí'mi til þess að skýla sér á bak við
víggirðinguna; straumurinn úr skóginum varð að
stöðvast. Okkur gæti ef til vildi tekist að ráða nlð.
urlögum þeirra ‘sem voru komnir inn til okkar en á
eftir þeim kom fjöildi og mátti nú foeyra gleðióp
þeirra, er þeir komu folaupandi.
Við opnuðum ihliðið. Indíáni einn reyndi að
ko'ma 'í veg fyrir það, en eg rak foann í gegn með
sverði mínu, kallaði til félaga minna að fylgja mér
og hljóp út. Eittlhvað um þrjátíu menn fylgdu mér
og við héldum á móti Indíánunum, sem voru að ko'ma
Hópur villimanna, sem var kominn nálægt okkur
réðist á okkur, en við tókum á móti þeim ‘með
sverðum okkar og byssum; og þótt þeir iberðust
eins og þeir væru óðir, gátum við samt forakið þá
undan okkur, :svo að þeir gátu ekki komist inn um
hliðið. Að baki okkar heyrðum við óp kvenmanna,
eggjunarorð okkar manna og org villimannanna; en
framundan var æðandi fllokku^, 'sem við 'urðum
að mæta og vinna bug á. Og það gerðum við. Þar
varð snörp oru-sta eitt augnablik, en svo riðlaðist
flokkur Indíánanna og flúði. Við rákum þá á undan
okkur eins og þeir væru sauðir yfir sandeiðið og að
skógarbrúninni. Við vildum ekki hætta okkur á eftir
þefon inn í skóginn, heldur snérum aftur til víggirð-
ingarinnar, því við héldum, eins og líka reyndist
rétt, að Indíánarnir hefðu fengið nóg af viðureign-
inni. Sandurinn var þakinn Ibúkum dauðra manna.
en það voru ekki okkar menn. Við foöfðum mist eina
þrjá menn, og við bárum lík þeirra með okkur.
Inni í víggirðingunni gekk alt þolanlega vel.
Af Indíánum þeim, se'm inn höfðu komist og orðið
viðskila við félaga sína, var Ihér um bil foelmingur
fallinn. peir foöfðu verið reknir í gegn með sverðum
og ispjótum eða skotnir niður. Hinir, isem eftir voru
voru umkringdir. Þeir stóðu upp við vegginn og
sömu afdrif biðu þeirra og foinna. peim var ó'mögu-
legt að verjast okkur, og við vildum ekki taka þá
sem fanga; það var ekki um annað að gera en að
drepa þá; en ,sökin var þeirra, því þeir 'höfðu byrjað.
Þeir börðust með fougrekki þeirra, er örvænta um
líf sitt, og reyndu að gera smá áhlaup á okkur og
beita öxum sínum og fonífum, er þeir komust í færi.
þeir folóu og töluðu og foafa eflaust mælt til okkar
ögrunarorðum á slnu máli og minst veiðistöðvanna
sseilu, sem þeir áttu von á að komast á innan skamms.
peir, sem við drápum þarna þennan dag, voru djarf-
ir menn.
/Loks var enginn eftir, nema leiðtogi þeirra; og
foann var ósærður, þótt íhann Ihvað eftir annað foefði
reynt að komast í návígi við einfovern okkar og að
deyja með félögum sínum. Bak við hann var veggur-
inn, en fyrir framan hann var foálfhringur af göml-
um foermönnum og embættismönnum nýlendunnar,
sem höfðu komið þangað með foinum fyrstu fovítum
mönnum. Við kunnum allir vel að beita sverði. Við
héldum honum sverðslengd frá okkur, er hann í
bardagaæðinu, reyndi að ráðast á okkur, og að síð-
uistu sló West rýtinginn úr foendi hans, svo að foann
forökk út yfir víggirðinguna. Einfover hafði hrópað
til skotmannanna, að þeir skyldu ihlífa honum.
Þegar foann sá, að hann stóð eftir einn og varn-
arlaus uppi, færði foann sig afturábak upp að veggn-
um og rétti úr sér og krosslagði handlleggina. Ef til
vill hefir foann ihaldið, að við myndum skjóta sig
þarna, teem foann stióð; ef til vill hefir ihann fougsað
um sjálfan isig, sem fanga okkar, ,sem væri haldið
til þesis að ókunnugt fólk, isem kæmi með skipunum
gæti haft gaman af að foorfa á hann.
Ópin og háreystin þögnuðu og við, Isem lifðum,
sigurvegararnir, stóðum og horfðum á hina föllnu
og dauðu viði fæfcur okkar og fyrir utan víggirðing-
una. Milli okkar og iskógarins sást fovergi nokkur
óvinur á lífi og foeiðblár heimininn hvelfdist yfir
oruistuvellinum. Við foöfðum fougboð um, að Indíán-
arnir hefðu komist að raun um, að við værum engin
lömb að leika við, og að enginn þyrfti framar að
óttast, að þeir réðust á Jamestiown. Að siíðustu varð
okkuir ilitið á hann, sem við foöfðum folíft við dauða.
iHann mætti augnaráði okíkar djarflega, þar sem
foann istóð með krosslagðar Ihendur uppréttur við
vegginn. Við mundum marglr eftir foonum, er foann
kom fyrst se’xn feiminn drengur, en þó með drembi-
legum svip, ásamt systur isinni, út úr iskóginum, til
þesis að skoða þorp Englendinganna með öllum þeim
undrum, sem þar var að /s'já. Við höfðum sett foann
meðal okkar á grasflötinn við virkið þann dag, að
gavnni okkar, og kalllað foann “foans foátign.” Við
foöfðum hlegið að fyndni okkar og dáðst að hugrekki
drengsins og tilburðum foanis, isern isýndu, að foann
myndi verða mesta Ihetja; og allir höfðu Iheyrt sög-
una, sem eg foafði sagt kvöldið áður, er eg kom foeim.
Án þesis að isegja nokkurt orð, færðum við okk-
ur úr stað, sem einn maður, þangað til foálfhringur-
inn var orðinn að beinni röð, og iskildu'xn eftir opna
leið út í gegnum foliðið. Eg man það vel að vindinn
bafði lægt og að sólin skein á sandinn og á staurana
í víggirðingunni og á ofurlitla graistó, :sem útrétitur
foandleggur dauðs manns lá þvert ýfir. Kirkjuklukk-
urnar voru ibyrjaðar að hringja.
KlVCK
YOKKTDN
DAUPMIH
BUTTER
FACTORIES
PORTACE
IA PKAIRIE
WMHIPEC
Sendið allan rjómann yðar til næsta “Cresent”
factory, og fáið fult verð fyrir.
Crescent Creamery Company Limited

RJOMI
Styðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar
eigið félag og fá fult verð fyrir framleiðsl-
una.
Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er
eini framfaravegurinn að því er landúnaðinn
snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, farið
að fordæmi annara þjóða, sem hafa sannað, að
samvínnumarkaðs aðferðin er sú eina, er
skapar gott verð á mjólkurafurðum.
SENDIÐ RJÓMANN TIL
The Manitoba Co-operative Dairies
LIMITKD