Lögberg - 07.08.1924, Blaðsíða 1

Það er til myndasmiður
1 borginni
W. W. ROBSON
AthugjÖ nýja staðinn.
KENNEDY 8LDG. 317 Portage Ave. Mót Eaton
iiQbetð.
35. ARGANGUR
WINNIPEG, MAN., FIMTUDAGINN 7. AGÚST 1924
NÚMER 32
Samhengið í ísknzkum
bókmentum.
Fyrirlestur Sigurðar Nordal.
(Lauslegur 4tdráttur).
Því fer fjarri, að reynt verði
ér að rekja fyrirle.stur próf. Sig-
urðar Nordals, er ihann 'hélt á
kennara^inginu um daginn; efni
hans var svo ‘mikið. að því verður
eigi líkt því komið fyrir í stuttrt
blaðagrein.
Efnið var það, sem nafnið ber
með sér.
En hið nýstárlega fyrir áheyr-
endurna var (það. að Sigurður
Nordal sýndi fram á, að samhengi
ýdenskra fornbókmenta og nú-
tmalbókmentanna og ibókmálsins
er meira og innilegra en mörgufm
hefir orðið á að :halda.
Orsökin til þessa er þekkingar-
skortur vor á bókmentum ald-
ana fjögra. fá 140G' til 1800. En
það er mikið áhuga útlendinga að
þakka, hve vel við erum að okkur
í bókmentasögu vorri fram til
1400.
A gullöld bókmenta vorra, sem
talið hefir verið að nái fram að
1400, stóðum vér í ibókmeijtum
fremstir af germðnskum þjóðum.
Því hafa þeir fræðimenn sem
kannað hafa viljað forna ger-
manjska menningu, orðið að leita
til okkar.
En kringum aldamót 14. og 15.
áldar, skeður tvent í senn: Bók-
mentun vorum Ihnignar í ibráð, og
nágrannaþjóðirnar eignast auð-
ugri ibókmentir og bókmál.
Verkefni erlendra fræðimanna
í bókmentasögu vorri er því lokið.
þegar hér er komið sögu.
Fæstir þeirra útlendinga, sem
kunna skil á fornbókmentum vor
um, vita nokkur deili á bókment-
um vorum síðustu aldir.
Þeir álíta flestir, að fornbók-
mentirnar hafi kafnað í rímum og
riddarasögum. en tungan hjarað
fyrir einangrun og kyrstöðu þjóð
arinnar.
Þeir útlendingar, sem vita að
seinni tíma bókmentir vorar eru
til. kalla þær venjulega ný-íslensk-
ar og bókmálið ný-‘íslensku.
Þeir ihafa enga hugmynd um
sögu 5 aldanna eftir 1400 enda
hefir hún ekki komið þeifm við.
Þekkingarskortur þeirra er því
skiljanlegur og afsakanlegur.
En því miður höfum við isjálfir
lagt of litla alúð við það að gera
okkur grein fyrir samhenginu í
bókmentásögu vorri aldirnar 4,
frá 1400 til 1800.
Að vísu jþekkja allir einstöku
menn frá því tímabili, isvo sem Jón
Arason. Stefán ólafsson, Hallgr.
Pétursson og ]Jón Vídalín. En
mest af ritverkum þeiss tímabils
er óprentað ennþá, og hefir þekk-
ingu á þeirn farið heldur aftur,
síðan handritin voru flutt úr
sveitunum og á söfnin. Fyrir flest-
um dettur því bókmentasaga vor
í tvent, og hafa Islendingar sjálf-
ir glæpst á því að kalla nútíma-
bókmál vort - nýdslemsku. Nefndi
Sigurður nokkur dæmi þesjs. hve
bóikmentasamhengi annara þjóða
væri styttra en okkar. — Flestar
nágrannaþjóðir vorar hefðu fyrst
fengið nútíma bókmál sitt fyrir o
um siðaskiftin og væri það því
ekki nema 4—500 ára. En við
hefðum ekki yfirgefið 'bókmenta-
hætti vora né mál, en stöðugt sam-
hengi væri alt frá byrjun, og það
svo innilegt að sömu skáldhættir
og ljóðamál væri notað hér enn I
dag, sem fyrir alt að 1GO0 árum.
Hvert mannsbarn skildi vísu
Egils: “Þat mælti mín *móðir.”
sem ort er árið 907, og Matthlas
Jochumsson hefði getað tekið upp
ihendingar og vísur frá Eyvindi
jskáldaspillir frá árinu 962 og feli
inn í erfiljóð isín eftir Björnson
árið 1910.
En ibókmentasaga síðari hluta
þessara 1000 ára er óskrifuð enn.
Því er það erfitt verk, ef ekki
-ógerlegt með öllu, að gefa glögt
yfirlit yfir tímaibil þetta, einkum
15. til 18. öldina. Er það verk líkt
og að gera uppdrátt af ómældu
landi.
Eftir inngang þenna rak próf.
S. N. þrjár aðalgreinar fornbók-
mentanna, dróttkvæðin og Eddu-
kvæðin, sem komin eru ihingað frá
Noregi, og isagnaritun. sem er
upprunnin hér.
Lýsti hann þessum bókmenta-
greinum, hvernig þeim ihefði skap-
ast ast, þjóðlegt snið, og engin er-
lend áihrif hefðu komist þar að.
fyrri en á dðgum Snorra Sturlu-
sonar, að danskvæðin komu með
mýjum yrkisefnum og erlendu'm
tísku'blæ.
Lítur hann svo á, að Snorri ihafi
skriifað Eddu til varnar þeim
þjóðlega iskáldskap gegn erlendum
áhrifum, svo sem danskvæðanna.
Þá mintiist hann á fleiri for-
mælendur hins þjóðlega skáld-
skapar; Loft hinn ríka, er orti
Háttalykil laust eftir 1400. Guð-
brand ibiskup, er skrifaði í for-
mála sálmabókar sinnar kjarnyrta
hvöt til pálmaskáldanna, að íklæða
sálmakáldskapinn þerm þjóðlega
búning, sem var á öðrum skáld-
skap. En sálmakveðskapurinn
laust eftir siðaskiftin, er eitthvað
hið lélegasta. sem skráð hefir ver-
ið hér á landi, einp og kunnugt
er. formið svo aflbakað se'm mest
má verða, og málið fram úr öllu
lagi lélegt.
Og 17. öldina telur Sigurður
vera hreinuistu viðreisnaröld forn-
fræða og bókmenta vorra, þó rnarg-
ir hafi talið hana niðurlæging-
artímabil vort hið meista.
Best sést það á næsta tímabil-
inu 18. öldinni. upplýsingaröld-
inni miklu, með þeirri hreyfingu
hennar, sem var í raunnni óþjóð-
leg í eðli sínu, hve þjóðleg vakn-
ing 17. aldarinn'ar var mikil, þvl
hér var fram|sókn þeirra mætu
manna, sem þá voru uppi. þjóð-
leg í rnesta máta, svo sem þeirra
Eggerts Ólafsisonar og Jóns Espó-
líns isíðar. En Magnús Stephensen
með alt sitt ihrognamál og erlendu
áhrif ihanis einangraðist.
ÍMörgum virðulegum orðum fór
Sgurður um rímurnar, sem höfðu
verið mikill þáttur í því, að halda
málinu við og halda því hreinu.
Þær hefðu og með kenningum sín-
um verið skóli í hugisun. sem þjóð-
in hefði Ihaft hið meBta gagn af.—
Og þegar sögunni er komið til
Fjblnismanna. þá er verk þeirra
hvorki þess eðlis, né eins mikið. og
oft ihefir verið látið af — verk
þeirra til endurreisnar fslemskrar
tungu og bókmáls.
Þeir höfðu fyrirmyndir . g kenn-
ara við hendina. Og þegar JónaH
orti “Enginn grætur ísilending”,
eða “Vörið góða grænt og h'lýtt,”
á hann jafnvel rímunum mikið að
þakka.
Því næst fór Sigurður nokkrum
orðum um það. hveris virði sa'm
hengi bókmentanna væri fyrir okk-
ur ög ihvaða takmark það værl.
sem bæri að stefna að.
Hann komst að orði á þá leið;
að í raun og veru, mætti kalla okk-
ur mestu bókmentaþjóð iheimsins
þó vitanlega ihefðum við ekki af-
kaptað mestu'm og bestum ritverk-
um.
En við værum mesta bókmenta-
þjóðin að því leyti, að engin þjóð
hefði lagt svo mikið í bókmentir
Sínar. af kröftum sínum, ást,
undrnu og alúð.
Það væri oss nauðsyn að hafa
fulla meðitund um samlhengi bók-
mentanna; því með því móti yxi
ábyrgðartilfinning íhverrar kyt;-
slóðar á því. að varðveita vel
þann dýra arf, sem forfeðu-nft
ihafa sífelt geymt, þrátt fyn.'
margskonar þjáningar og bágindi.
Gildi fyrir samtíðina hefir sam-
hengið á þann ihátt
1. Að við verðum fátækari, ef
við getum ekki lesið það sem
ritað var til forna; ef við fjar-
lægjumst fortíðina þá fjarlægist
hún okkur.
2. Sambandið við “klassiskar”
bókmentir gerir rithöfundana
sjálfstæðari.
3. Skáldskapurinn er einskon-
ar þjóðarskóli okkar íslendinga,
og vildi Sigurður því ihvetja menn
til þesis að leggja stund á að yrkja
þómeð því skilyrði, að menn teldu
sig ekki stórskáld, og gæfu sjaldn-
ast út það, sem menn færðu í let-
ur. Kom hann með Iþá tillögnj þð
hún væri að nokkru ieyti 1 gamni,
að rétt myndi vera ,að kenna
mönnum í iskólum að yrkja.
Að lokum lagði Sigurður það
framtíðartakmark bókmentanna,
að taka hið ,ríka andlega efnf
utan lands og innan, og skýra frá
þvií í alíslensku formi. móta það 1
sterkan og hreimfagran málm
tungu vorrar, tsem stæði fremst
þeirra lifandi tungna, er hann
þekti.
En bókmentir eru fullkomnastar
þegar sem mest efni er sett fram
í sem þrengstar og formfastastar'
skorður.
Sigurður nú að vinna að útgáfu
lestrarbókar, þar sem kaflar eru
valdir einmitt með það fyrir aug-
um. að skýra samhengi bókmenta
vorra. Verður fyrirleatur þessi
prentaður í inngangi lestrarbók-
arinnar, en hún mun kcwna út 1
haust. ^
Morgunblaðið.
Frá Islandi.
Mánudaginn 7. þ. m. (hefir verið
birtur konungsúrskurður u'm að.
dönskum og íslenskum skipum sé
leyfilegt að sigla á austurströnd
Grænlands og um ilandhelgina þar
milli Lindovsfjarðar og Nordöst-
rundingen að fráskilinni Angmag-
isalik otg nágrenni. Farmönnum
er gefið leyfi til að ganga á land„
hafa vetursetu, stunda dýraveið-
ar og fiska á nefndum slóðum
austuiþtrandarinnar ef |gætilega
er að því farið. Danskir og íslensk-
ir ríkisiborgarar og félög mega
taka sér land til notkunar. Byggja
•má istöðvar til veðurfrétta, rit-
sima og talsíma, og ennfremur vls-
indalegar stöðvar og mannúðar-
verka. Þegar samningurinn við
Noreg gengur 1 gildi, ná sömu
réttindi ennfremur til norskra
ríkislborgra og ennfremur til
þegna þeirra ríkja annara sem
danska stjórnin gerir samninga
um þetta við.
Það er opinbenlega tilkynt, að
foringi dönsku sendinefndarinnar
í Moskva, Schou hafi verið sklp-
aður sendiherra Dana á Rússlandi
og foringi tilsvarandi rússneskrar
nefndar í K.höfn skipaður tíharge
d’affaires í Kaupmannahöfn.
Hér hefir þá stuttlega verlð
reynt að gera grein fyrir efni
þessa fróðlega fyrirlesturjs, sem
hefir vakið ihina mestu athygli. Er
Bréf að austan.
Veðráttan var lengi köld 1 vor,
og sífeldir þurkar fram að þessu.
að kalla má. Nú hefir verið af-
bragðs veðrafar til útivistar, sól-
far 'mikið og veður hin fegurstu,
en ekki að sama skapi gagnsæl.
því að graisbrestur er einhver ihinn
mesti, sem lengi hefir verið hér
um slóðir, bæði á túnum og út-
engi. .Sláttur hlýtur því að byrja
miklum mun síðar en vant er.
Safamýri er graslaus og svo þurr,
að hægt er að velta sér í ihenni
állri án þess að <vökna,” að því er
kunnugur maður segir, og er það
nýlunda. Bestur stofn á grajsi mun
vera í Oddaflóðum á Rangárvöll-
u'm en þangað er mjög torsótt tii
heyfanga og varla fært “nema
jötnum og múlösnum,” eins og
Gröndal segir í sögunni af Heljar-
slóðarorustu. Síðustu dagana Ihafa
farið allmiklar skúrir um sumar
sveitir einkum hinar efrþ Fljóts-
ihlíð. Land, efri Rangárvöllu og
Hreppa en heitt skin annað kast-
ið; mætti því vera, að nú tæki að
rætast betur úr um grasvöxt en &
ihorfðist.
iFénaðarhöld mega heita góð,
þrátt fyrir vorkuldana. Margir
eiga drjúgar fyrningar. einkum í
Þykkvabæ og Landeyju'm. Er þess
getið sem dæmi, að Jónas á Hóli
hafi fyrnt um 4G0 hesta enda mun
hann í birgasta 'lagi.
Hroistsamarkaðir hafa verið
þessa dagana; kaupir Garðar
Gíslason. Alhæsta verð mun verið
hafa 330 krónur fyrir afbragðs
hesta. Gunnar Sigurðsson á Sela-
læk boðar einnig til markaðar um
næstu helgi. Kaupir víst hryjssur
einar.
Skemtiisamkomur Ihafa verið
háðar tvær nýlega; önnur í Þjórs-
ártúni um síðustu helgi hin í
La'mbey við Fljótshlíð í gær. Ung-
mennafélögin gangast fyrir sam-
komum þessum; er þar margt til
mannfagnaðar, ræðulhöld, söngur,
kappreiðar glímur og aðrar íþrótt-
ir.
í Lambey er fagur fundarstað-
ur og vel fallinn að öðru en iþvl,
að landkvítsl Þverár getur verið
viðsjál. Þar var þingstaður á mið-
öldum, en ekki isér þar til búðar-
tófta. eða annara menja. Engu að
síður eru stórfeldar 'minningar við
staðinn bundnar, því að þar lét
Smiður Andrésson hirðstjóri taka
af lífi Árna hirðstjóra Þórðarson
vorið 1362.
Formenn ungmennafélganna,
Sigurður Tómasson á Barkapstöð-
um í Fljótslhlíð. og Sveinn Sæ-
mundsson á Lágavelli í Landeyj-
um, ihöfðu forystu fundarins.
gervilegir menn. Setti Sigurður
fundinn. Þá söng flokkur Fljöts-
hlíðinga þjóðsöngva undir Istjórn
Guðmundar Erlendssonar á Núpi.
Því næst flutti Gunnar bóndi á
Selalæk snjalla ræðu. Síðan las
GuðmundUr Erlendisson mergjaðj
kvæði, er Bjarni frá Vogi hafði
orkt og sent fundinu'm. Gerðu
menn að hvorutveggja góðan rðm. j
Nú hófust aðrar áþróttir, glím-
ur, jstökk kappreiðar og dans ogj
gerðust þar svo margir atburðir.
að oflangt yrði að greina. Verð-
laun voru veitt þrenn, ihestuml
þeim, er þar voru skjótastir.
'Mannfjöldi vjar furðumikill á j
fundinum og þó en meiri hrossa-
grúi, því margir Ihöfðu tvo til
reiðar. þótt iskamt ætti að sækja.1
Mest var fjölmennið úr nágrenni,
en þó voru þar og 'menn utan úr'
Vestmannaeyjum og jafnvel úr
Reykjavík. Fundurinn stóð fram á
nótt og virtust menn iskemt sér
hið besta. Auka islíkir mannfund-
ir glaðværð og samíhug í bygðum
landsins en ihrinda deyfð og
drunga.
Gullbrúðkaup ihálda í dag ihjón-
inað Rauðalæik í Holtum. Verður
þar boð mikið og virðulegt. Með-
al hefðargesta, sem langt eru að
komnir, hefi eg heyrt getið Bjarna
Jónssonar frá Vogi og Jóns Ólafls-1
sOnar fra'mkvæmdarstjóra úr
Reykjavík. Tel eg vást að einhver
skrifi þér 'gerr af veislu þessari j
þá er ihún er af istaðin.
Þórsmðrk heldur enn helgi sinni
í ihugum aliþýðu, iþótt kastað séj
fyrir löngu trú og trausti á þrúð-j
valdinn, sem hún er kend við og j
helguð í öndverðu. Veldur því lega
merkurinnar, stór^hrikalegt lands-
lag með fðgrum gróðrarteigum.
Hefir margur heillast þangað,
stundum langa vegu, og nú síðaist
enk hefðarkona, dóttir Williams
Morris’ höfuðskálds Breta. Faðir
hennar hefir sjálfur komið þang-
að fyrir löngu. Hafði hann þá að
leiðsögumanni Jón “isöðla” frá^
Hlíðarendakoti; naut Jón þeirrar
leiðsagnar æ síðan, fyrist frá Mor-
ris’ og síðan dætru’m hans. Mundi
niú hafa orðið fagnáfundur, ef
ihann ihefði eigi verið kominn und-
ir græna torfu.
— Nú er tekið að igirða mðrkina
fyrir forgöngu skógræktarstjóra.
Er það 'gert til verndar skóginum.
Ekki er trútt um að sumum standi j
svalur ímugustur til þess tiltæk-j
is, því að þar hefir verið sumar-l
ihagi sauðfé og vetrailbeit nokkr-
um kindum er gengið hafa af:
sjálfala. Fleirum mun þó þykja
réttilega til stofnað þessara at-
ihafna.
Vísir^ 6. júlí.
*
Ur bænum.
Fregnir af ísílendingadeginum
á Gimli verða að bíða seinni tíma^ I
sökum þess að skrá yfir íþróttirn-
ar er enn eigi við Ihendina.
------o-----
Sjónleikurinn Kapitola, verður
sýndur í nýja samkomuhúsinu á
Gimli 15. þ. 'm. Leikurinn er í
fimm þáttum og sagður að vera'
næsta tilkomumikill.
Mr. og Mrs. O. Hannesson og
fóstursonur þeirra frá Moose Jaw
Sask. komu snöggva ferð til bæj-
arin;s á föstudaginn var til að vera
á íslendingadeginum hér í borg-
inni. Með þeim kom Mris. M. Thor-
láksson systir Mrs. Hannesson.
Mr. og Mrs. Edw. J. Thorláks-
son hér í bæ fóru suður til Moun-
táin N. D. á miðvikudaginn var
og dvelja þar litinn tíma áður en j
þau fara til Medicine Hat, Alberta.
þar sem Mr. Thorláksson hefir
verið ráðinn til kenslu við há-
skóla.
Gjörðabók 40. ársþings kirkju-
félagsins (1924) hefir í þetta sinn
öll komið út í Lögbergi. Var hún
,þar prentuð^ með það fyrir augurn
sérstaklega. að allir 'se*m vildu,!
ættu sem allra greiðastan aðgang j
að gjörðum kirkjufélagsinis. Hins
vegar þótti nauðsynlegt að gefa
gjörðabókina einnig út í sérstakri
'bók eins og gjört hefir verið und-
anfarin ár. Svo þeim er vildu,
gæfist kostur á að eignast hana. j
Hafa þeir jafnan verið margir.
Þetta hefir nú verið gjört og
hefir féhirðir kirkjufélagsins,
Finnur Jolhnson 676 Sargent Ave.
Winnipeg aðal útsölu á ibókinnl.
En hún fæst einnig hjá þeim, er
sæti áttu á síðasta kirkjuþingi.
Þar sem upplagið er mjög lítið
er búist við að það seljijst alt fljót-
lega og er gott fólk beðið að
styðja að því.
Bókin kostar eins og áður 2öc.
Islendingadags-kvæði
2. Águst 1924 í Winnipeg.
MINNI ÍSLANDS.
Vort land það er kalt, í svölum sæ,
en samt á það tign og unaðsblæ
og blíðu, þá vetri er varpaö á glæ
og voriö með bjartar nætur
sezt við fjallanna fætur,
en himininn yfir bóndans bæ
blikandi perlum grætur.
Og mörg er þar sumarrík sólarhlíð
með sælum minnum frá bernskutiö;
þar greru blómin fjölmörg og fríð
í frjósömu moldarbeði.
Þau veittu oss gaman og gleði.
Þar var skjól fyrir hættum og hríð
og hamingja barnsins geði.
Minningin lifir þótt líði ár
og leiðirnar skilji fjöll og sjár,
þótt gangan þyngist og gráni hár,
er gott til hins liðna að muna,
þar löngum er ljúft að una,
og heimsækja’ í anda eyjar blár
og iðgræna fjallbrekkuna.
Þar sem vor saga með gjöf og gjöld
gróf i letri á tímans spjöld
um baráttu vora öld af öld
og alt, sem vér máttum líða,
við þrautirnar þungar stríða,
hve hamingjan bar samt hærri skjöld
í hryðjum liðinna tíða.
Því alla tið menningarmerkinu hjá
vér menn áttum þá, sem ei hopuðu frá.
Þótt ljós væru fá, sem leyfðist að sjá
lánið vor fram undan bíða,
ef þrek væri að þola og striða.
Þeir kendu með foringjans framsóknarþrá
fólkinu skyldunni að hlýða.
Og fyrir þeirra þrautseigju og lag
nú þjóð vor við sjálfstæði unir í dag
og trúir á vöxt sinn að vizku og hag.
Hún vinnur að hamingju sinni,
við strönd sem í afdölum inni.
Hún vex að frelsis- og fegurðarbrag,
með framkvæmd hins rétta í minni.
E. 1. Melan.
ÁVARP FJALLKONUNNAR.
Hér sé guð, og gleði og friður
Góðan daginn. Þóknast yður,
gestir, gefa hljóð?
Konur, meyjar, menn og sveinar:
meðan nokkrar ávarpsgreinar
les—sem eru ljóð.
Hingað bar mig hamför vona,
hópinn finna dætra og sona
hér á helgum stað.
Sá eg mundi ei svoddan banna
sorgarleikur forlaganna,
oss er skildi að.
Nú er eg frjáls, sem nýkrýnd drotning,
nú mér jafnvel sýnd er lotning.
Breytt eru ragnaráð.
Ekki lengur íklædd tötrum,
ambáttar í þrælafjötrum,
keypt af konungs náð.
—Önnur lönd þó eigi meiri
auð, og telji höfuð fleiri,
annað var mér veitt.
Börn á engi efnilegri,
eða listamentir fegri,
hvað sem helzt skal þreytt.
Þér hafið sannað þráfalt líka
þjóðum öðrum kosti slíka,
mér til sæmdar mjög.
Engum þarf að þykja miður,
þó að eg sé stolt af yður,
eru það eðlislög.
Lítið yfir ljóð og sögur,
listaverkin mörg og fögur,
myndaskáldsins skrift.
Hvað svo fanginn hugann tekur,
hrifning og sem mestu vekur?
—Islenzk andagift.
Þarna situr mentamaður
meðal hinna, fátalaður,
gaman þá er glætt.
Hæsta marki náms þó nær ’ann.
—Náttúrlega verðlaun fær ’ann.—
—íslenzkur að ætt.
Allir dá þann ofurhuga,
aldrei sem að náöu buga
í sha f s-byl j abrek.
Braut þá hjarns um hraun sér ruddi’ ’ann,
hvað var það, sem leiddi’ og studdi’ ’ann?
—íslenzkt þor og þrek.
Kappi, leiks á sjónarsviðum
sviftir niður eins og kiðum
görpum glimuþings.
Hver um annan, er þeir detta,
allir spyrja: “Hvað er þetta?”
—íþrótt íslendings.
Þarna unga sjáið sveina
sund og aðra leiki reyna.
—Aðeins úrvalsmenn.—
Einn þar vinnur alt til þrautar.
Öfundin i hljóði tautar:
■—“íslendingur enn.”
Fleira þarf eg eigi’ að inna,
auðlegð mín er stærri en hinna,
—guðutn fengin frá.—
Mér þó væri í milli boðin
rniljón lönd í gulli roðin,
skifti eg ekki á.
Þér hafið öll, í orði og verki,
upp mitt hafið sæmdarmerki
frægðar framleið á.
Hlýjan yl um ihafsins geima,
hefi eg fundið til mín streyma
hugum flestra frá.
Þakka eg, börn min,—öllum einum,
oft sem hafði mig i leynum
dreymt, eg hefði heimt.
Sérhvert ástarorð mér valið,
og annað, sem ei verður talið,
geymt en ekki gleymt.
Svo af hjarta óská” eg yður
öllum, framtíð brosi viður
sæl og sigurtrygð.
íslenzkt mál að ávalt geymið,
aldrei nokkurn tima gleymið
fornri drengskapsdygð.
Ávarps lokið orðum hef eg.
Öllum mína blessun gef eg.
Þökk fyrir þenna dag.
Svo til heiðurs samkomunni
syngið nú með einum munni
íslenzkt lofsöngslag.
Þorskabítur.
MINNI CANADA.
Vesturlandið — landið mitt —
landið margra bjartra daga;
upp við blessað brjóstið þitt
börn þín verma höfuð sitt;
sumarklæði sólskinslitt
sveipar þína blómgu haga.
Vesturlandið — landið mitt —
landið margra bjartra daga.
Hér á margur helgan reit,
hér er moldin frjóvguð tárum;
enginn telur, enginn veit
öll þau spor í gæfuleit,
sem hin fyrsta frónska sveit
framgjörn steig á liðnum árum.
Hér á margur helgan reit,
hér er moldin frjóvguð tárum.
Spyrji menn um björg og brauð,
bendir gæfan þeim i vestur.
Landið mitt á allskyns auð,
— Enginn þyrfti að liða nauð —
öllum heimi hingað bauð;
hér sé enginn talinn gestur.
Spyrji menn um björg og brauð,
bendir gæfan þeim í vestur.
Vesturlandið — landið mitt —
landið ótal skipbrotsmanna;
frelsið valdi fóstur þitt
fyrir yngsta barnð sitt;
sigurmerki sólskinslitt
seldi í hendur smælingjanna.
Vesturlandið — landið mitt —
landið ótal skipbrotsmanna.
Vesturlandið — landið mitt —
landið margra stórra vona;
drottinn blessi búið þitt;
bjart sé kring um nafnið þitt;
fylgi sérhvert fótmál þitt
farsæld þinna dætra og sona.
Vesturlandiði — landið mitt —
landið margra stórra vona.
>"R
Tt \.
Sig. Júl. Jóhannesson.
VESTUR ÍSLENDINGAR.
Sé eg fríða sveit
Með fána bjartan
Hafinn hátt við loft
Af höndum styrkum:
Er þar kona fríð
Með faldinn hvíta,
— Glóir gullið hár,-----
Á grunni bláum.
Sækir sveitin fram,
Og sókn er margbreytt,
Mitt í ógnar-þröng
Ýmsra flokka:
Girnist fjöldi fé,
Og fjöldi menning,
Aðrir óðul víð,
— En allir frama.
En hin friða sveit
Með fánann bjarta
Verndar hreinleik hans
Á hverju sviði.
Hefur hæst mót sól
Svo heirnur sjái
Tignar-fagra mynd
Fjallkonunnar.
Og við dáðrik verk
Og drengskap allan
Stígur leiftur skært
Svo ljómi fagur
Sveipar mæra mynd,
— Og mörgum skýrist
Áður ókent nafn:
“íslendingur”.
Heill þér, fríða sveit
Fjallkonunnar!
Gjör þú nafn hennar
I nýrri álfu
Frægt sem heiti það
Er hreinleik tákni,
Háar hugsjónir
Og heilagt þor!
Seattle Wash., 1924.
Jakobína Johnson.