Lögberg - 07.08.1924, Blaðsíða 6

LÖGBERG, HMTUDAGINN, 7. AGÚST. 1924.
e
Hættulegir tímar.
Eftir Winston Churchill.
Wjhipple var nærri dottinn, en Stephen tók eftir
því að ofurstinn greip með hendinni fyrir munninn.
“Guð komi til !” hrópaði dómarinn. “Þú segist
vera vneð afnámi þrælahalds ?’’
“Nei, eg segi iþað ekki. En maðuh þarf ekki að
vera með afnámi iþrælaihalds tii Iþess að vera alger-
lega á móti því, sem eg sá í morgun.”
“Ert Iþú þrælaeigandi?” spurði Wlhipple.
“Já.”
“Farðu þá í treyjuna þína og láttu á iþig hatt-
inn og farðu burt út þessari skrifstofu.”
ÍSteplhen hélt á treyjunni á ihandleggnum. Hann
fór í 'hana og bjóst til að fara. Honum fanst þetta
svo skrítið, að ihann gat ekki verið reiður. Það var
rödd Carvels ofursta sem kom ihonu'm til þess að
nema staðar.
“Bíddu við, dómari,” sagði hann með hægð, "teg
er hræddur um að þú Ihafir ekki tekið allar umbúð-
irnar utan af iþessu enn.”
Wíhipple horfði á ihann eins og hann vissi ekki
hvaðan á sig stæði veðrið; svo leit hann á Stepihen.
“Komdu hingað,’ isagði hann. “Eg skal hlusta á •
framburð þinn. Enginn skal geta sagt að eg sé ó-
sanngjarn.”
Stephen leit þakkaraugum á ofurstann.
‘Eg 'bjóst ekki við svona mikilli sanngirni,’ sagði
hann.
“Og Iþú átt hana ekki skilið,” sagði dómarinn.
‘fJú, eg íheld eg eigi hana skilið,” sagði Stephen
rólegur.
Dómarinn stilti sig.
“Hvað gerðir þú við þessa menneskju?” spurði
hann.
“Eg fór með Ihana heim í matsöluháa ungfrú
Crane.”
“Aftur stóðst ofurstinn ekski mátið. Hrossa-
hláturinn, sem ihann rak upp var svo hár, að það
heyrðist ekki orð.
“Guð komi til!” hrópaði dómarinn í algerðu
ráðaleysi. Hann leit aftur á ofurstann og það var
ekki laust við að eitthvað, sem líktist hlátri, hristi
grannvaxna líkavnann. “Og hvað ætlarðu að gera
við hana?” spurði hann í undarlegum róm.
“Gefa1 henni frelsi undir eins og eg get fengið
einhvern til þess að ábyrgjast ihana.”
Aftur varð þögn. Whipple néri á sér nefið með
órvenjulegum ákafa og leit hvast á ofurstann. And-
litið á ihonum sýndi alls ekki hvað honum bjó í
skapi. Stundin var mjög alvarleg.
“Brice/ sagði dómarinn loksins, “farðu aftur úr
treyjunni. Eg skal ábyrgjast hana.”
Nú var það Stephen sem varð forviða. Hann stóð
og herfði á dómarann, eins og hann væri að velta því
fyrir sér, hvers konar ‘maður hann væri. Hann vissi
ekki að margir hefðu ihugsaðum þetta sama á undan
honum.
“Eg er þér iþakklátur,” sagði hann.
Hann var búinn að leggja höndina á handfangið
á hurðinni, er Whipple kallaði aftur á hann skyndi-
lega. Rödd hans var orðin ofurlítið þýðari.
“Hvaða skoðun hafði faðir þinn á þrælahaldi,
Brice?"
Pilturinn hugsaði sig uvn augnablik eins og Ihann
vildi vera viss um að hann svaraði rétt.
‘fEg geri ráð fyrir að hann hefði talið þrælahald
óhjákvæmilegt böl,” sagði hann loksins. “En hann
gat aldrei þolað að iblaðið Liberator væri nefnt í
hans návist. Hann var alls ekki sammála Phillips eða
Parker eða Sumner. Og vinir hans yfirleitt litu
sömu augum á þetta.”
“Það eru iþá ekki allir í Boston með afnámi
þrælahaldsins,” sagði dómarinn, “þó að það sé al-
menn skoðun manna í Suður- og Vesturríkjunum að
svo sé.”
Stephen brosti.
“fhaldssömu stéttirnar eru ekki með afnámi
þrælalhalds.”
“Íhaldssömu stéttirnar, rumdi í dómaranum. Eg
er orðinn þreyttur á því að iheyra talað um þær.
Hversvegna erum við ekki ihreinskilnir og segjum,
að þeir, sem ihafi peningana séu á vnóti afnámi þræla-
'haldsins. Þeir vilja heldur vita til þess að sálir séu
seldar í þrældóm en að hætta nokkru af sínum
jarðnesku munum í tilraun til að fá frelsi fyrir þær.”
Stephen roðnaði. Honum var alls ekki ljóst,
hvernig ihann ætti að fara að því að komast af við
dómarann. En hann stilti sig.
“Eg er sannfærður um, að þú gerir þeim rangt
tíl,” sagði hann með meiri ihita en hann Ihafðí sýnt
fram að þessu. “Eg er ekki að tala eingöngu um
ríkt fólk; og eg iheld, að ef þú værir kunnugur í
Boston, þá myndir þú ekki segja að engir væru í-
haldssamir nema ríka fólkið. Margir kunningjar
föður míns voru engan vegin ríkir menn. Og eg er
viiss um að hann hefði ihaft sömu skoðanir þó að
hann hefði verið fátækur.”
Stephen tók ekki eftir því að ofurstinn leit á
ihann isnöggvast með augnaráði, sem sagði að hann
væri ihonum samiþykkur.
“Jæja,” sagði hann, “hver var þá skoðun hans?”
“Faðir minn,” svaraði Stephen, “skoðaði þræla
sem eign, og íhaldssamt fólk, hvar í iheiminum sem
það er, ber virðingu fyrir eignarréttinum.
Röksemdarfærsla föður 'míns var á þessa leið:
ef ein tegund af eignum, sem menn hafa samkvæmt
lögum, er tekin af þeim, þá er öllum eignum ihætta
búin. Afleiðingin verður stjórnleysi. Hann viður-
kendi ennfremur að hags'munalegar ástæður í
Suðurrikjunum væru þannig, að þrælahald væri nauð
synlegt fyrir velgengni manna þar. Og samninginn
milli Suður- og Norðurríkjanna skoðaði hann iheil-
agan.”
Það varð stutt þögn, Andlitssvipur dómarans.
sem sýndi, að hann var þessum skoðunum mótfall-
inn, breyttist ekki.
“iOg eru þetta þínar skoðanir?’ spurði hann.
“Eg er ekki viss um það, eftir að hafa séð það ‘
sem eg hefi séð. Eg — eg verð að hafa tíma til að
hugsa um það.”
“En hamingjan hjálpi okkur!” sagði ofurstinn.
‘<Ef íhaldssama fólkið í Boston hagar sér svona þeg-
ar það sér þræl seldann, hvað munu þá þeir, sem
eru afnámsmenn gera? Það verður stríð út af þessu,
Whipple.” bætti hann við ihægt, en með áherslu.”
|Svo stóð hann upp og hneigði sig fyrir Stephen.
“Lofaðu mér að taka í thendina á þér, hver sem
skioðun iþín er. Þú ert djarfur maður. Og þó að það
sé ‘mín skoðun, að það sé guðs vilji, að svárti kyn-
þátturinn sé í ánauð, get eg samt dáðst að því sem
þú hefir gert, herra Brice. Það var göfugmannlega
gert — já, hreint út isagt, göfugmannlega gert. Og
eg ber meiri virðingu fyrir Boston fólki nú en eg
gerði áður.”
Þegar hann var búinn að láta i ljósi þetta dá-
lítið vafasama hól, sem ihann þó sagði í allri ein-
lægni, fór ofurstinn út.
Whipple dómari isagði ekki neitt.
VII. KAPÍTULI.
Gestir.
Uppnámið sem Brice mæðginin orsökuðu, er
þau komu, var sem ekkert í samanburði við undrin,
sem gengu á í matsöluihúsi ungfrú Cranes siðari
hluta annars dagsins. sem þau dvöldu þar. Ungfrú
Crane var tuttugu sinnum á fremsta Ihlunn með það
að vísa frú Brice á dýr, en hætti iþó við það í hvert
skifti vegna þess að frú Abner Reed ráðlagði henni
að gera það ekki. Á hæsta stig komst undrun fólks,
þegar það fréttist, að Stephen hefði keypt kymblend-
ingsstúlkuna til þess að gefa Ihenni frelsi. Það kvöld
var Ihann skoðaður bæði sem stórmenni og iheimsk-
ingi; Mkt og allir þeir, sem hafa unnið göfug verk
frá ibyrjun veraldar.
“Eru iþetta þó ekki alveg óskapleg leiðindi!”
hrópaði Stephen, er þau voru kornin til herbergja
sinna eftiir kvöldverðinn. “Við skulum reyna að
finna okkur einlhvern kofa, mamma, til þess að búa
í. Við getum ekki þolað þetta lengur.”
“Ekki ef þú iheldur áfram, sonur sæll, með að
umbæta Ibjargfaista mannfélagsstofnun,” sagði ekkj-
an og brosti.
“Það var mesta ðhræsis ólán,” sagði ihann, “að
eg skyldi lenda í þetta istrax fyrsta daginn. En eg
ihefi hugsað um þetta rólega og eg get ekki séð, hvað
annað eg Ihefði átt að gera.” Hann hætti að ganga
urn gólf, og reyndi að brosa, þótt ihann væri mjög
alvarlegur. “Það var auðvitað mesta fljótfærni fyr-
ir mann af hinni stiltu og rólegu Brice ætt. Finst
þér það ekki?”
“Ættin hefir aldrei verið kölluð flasfengin,”
svaraði móðir hans. ‘fÞað hlýtur að vera þessu vest-
ræna loftslagi að kenna.”
IHann fór aftur að ganga um gólf. Móðir hans
mintist ekki með einu orði á peningana; og hann
hafði heldur ekki gert það. Hann nam aftur staðar
fyrir framan hana.
“Við erum að minsta kpsti einu ári nær fátækra-
ihælinu,” sagði ihann. “Þú hefir ekki ávítað mig fyrir
það. Eg held 'mér liði skár, ef þú gerðir það.”
“Nei, segðu ekki það. Stephen!” Ihrópaði hún.
“Guð efir aldrei gefið mér meiri ánægju í þessu lífi
en að sjá þakklæti veslings gömlu Nancy. Eg gleymi
aldrei gleði gömlu konunnar yfir því að sjá dóttur
sína aftur. Sú gleði breytti búðarræflinum í höll.
Réttu mér vasaklútinn minn.”
IStepihen tók eftir iþvlí að kniplingarnir voru
farnir að slitna á einu Ihorninu; og það olli honum
sársauka.
Það var barið á hurðina.
“Kom inn!” sagði frú Brice og lagði klútinn
frá sér.
Hester stóð í dyrunum og ga'mla Nancy móðir
hennar við ihliðina á henni.
“Gott kvöld, frú Brice. Drottinn blessi þig og
herra Brice,” sagði Nancy.
"Hvað viltu, Nancy?”
iNancy færði sig nær.
:“Frú Brice.”
“Já.”
“Ætlar þú ekki að lofa mér og Hester að vinna
fyrir þig?”
“Eg skyldi gera það með ánægju, Nancy. En við
kaupum fæði.
“Já, frú. já —’’ sagði Nancy og þagnaði eins
og hún væri í vandræðum. Svo tók hún aftur til máls.
“Frú Brice.’
“Já, Nancy.”
“Þú veist ekki hvað ánægðar við Hester værum,
ef við mættum koma hingað og laga til fötin þín
fyrir þig, þó að það væri ekkert nema það.”
Þetta var sagt í svo innilegu’m bænarrómi, að
það var ómögulegt annað en að láta undan.
Frú Brice stóð upp og opnaði kistur sínar.
“Þú mátt taka upp úr þeim, Nancy,” sagði hún.
Gamla konan tók af sér hattinn og sjalið í '
skyndi. “Því stendurðu þarna, Hester?” sagði hún
við dóttur sína.
“Hester er þreytt,” sagði frú Brice í meðau'mkun-
arrróm, og tár komu fram í augu ihennar við að
'hugsa um, hvað þær ihefðu orðið að reyna um dag-
inn.
“Þreytt!” sagði Nancy ga’mla og rétti upp báðar
hendur. “Nei, hún er ekki þreytt; en ihún er utan
við sig yfir því Ihvað þú ert góð, frú Brice.”
Vinnukona ungfrú Cránes kom upp í þessu og
kom í veg fyrir lengra samtal.
“Herra Cluyme og kona hans eru í stofunni
niðri,” sagði hún.
'Herra Jakob Cluyme fussaði ofurlítið, þegar
honum var vísað inn í gestastofuna hjá ungfrú
Crane, en það var ef til vildi af því að loftið þar
inni var nokkuð þungt og rakt. Cluyme var einn af
þeim mönnum, sem taka laust í hendurnar á þeim-
sem þeir iheilsa, en spara ekki fagurmælin. Þegar
Stepen kom ofan, var hann að reyna að gera ihend-
urnar á sér hlýrri, með því að núa þeim saman, rétt
eins og þegar maður kveikir eld til þess að fagna
gesti. Cluyme 'hafði rautt kjálkaskegg, og því hefði
átt að fylgja rjótt andlit, svo að það lakasta í útliti
hans sé fyrst tekið fram. Hann bauð Stephen vel-
fcominn til St. Louis með vináttu mælgi, en konan
hans, sem var lítil og feitlagin, úthelti hjarta sínu
yfir frú Brice.
“Já, vinur minn,” sagði herra Cluyme, ”eg fór
oft til Boston á milli 1840 og 50. Sannleikurinn er
sá — ihm — að eg get að nokkru leyti sagt að eg
sé frá Nýja-Englandi. 'Nei, því miður kyntist eg
aldrei föður þínum. En þegar eg frétti um hinn
sorglega dauða hanis, famst mér eins og eg hefði
mist besta vin. Réttsýni Ihans og trúarskoðanir voru
sannarlega tii isæmdar fyrir Aþenuborg A'meríku. Eg
hefi hlustað á vin minn Atterbury — herra Samuel
Atterbury — 'halda lofræður um hann tímum saman.”
ISteplhen varð forviða.
“Já,auðvitað,” sagði hann. ‘lAttehbury var vin-
ur hans.”
“Auðvitað,” sagði Cluyme. “Eg vissi það. Eg
Ihitti Attehbury á götu fyrir fjórum árum, seinast
þegar eg fór til Boíston í verslunarerindum. Su'mir
menn eru samir og jafnir, þótt maður sjái þá ekki
lengi, og þeim stendur á sama þótt maður eigi iheima
lí Vesturlandinu. Það lá við að Attertbury tæki mig
í faðm sinn. ‘Hvað verður þú lengi í bænum, vinur?
isagði hann. Eg ætlaði burt næsta dag. ‘Mér þykir
fyrir' því,’ sagði hann, ‘að eg get ekki boðið þér
heivn til miðsegisverðar, en komdu með mér inn í
Tremont hótelið, og við skulum fá oklkur bita að
borða’ — Var þetta ékki honum líkt?”
Steplhen ihélt að svo væri. En Cluyme bjóst
sýnilega ekki við neinu svari frá honum, því hann
hélt hiklaust áfram.
‘jJæja, það sem eg ætlaði að isegja var þetta:
strax og eg Iheyrði að þið væruð komin til ibæjarins,
isagði eg við konuna mína: ihér eru vinir iSamúels
Atteriburys, góða min. Við eru'm nágrannar, herra
Brice. Þú verður að koma til okkar til kyöldverðar.
Við lifum mjög óbrotnu lífi. Eg er hræddur um að
þú saknir margra þæginda, sem þú hefir verið van-
ur við austur frá og háttprýðinnar þar, Stephen —
Eg vona að eg megi nefna þig fyrra nafninu. Við
eigum fáeina mentaða menn Ihér í bænu’m, en flest-
ir eru samt ómentaðir. Eg sakna andlega loftslagsins
að austan. IMér finst eg lifna við aftur, þegar eg
fcem til Boston. En verslunin — það hefir ekki
göfgandi áhrif á mann að fást við að græða peninga.
Þú gerir svo vel og kemur til kvöldverðar?”
“Eg held varla að móðir mín kæri sig um að
hei'msækja fólk,” sagði iStepihen.
“Við iskulum vera vinir! Það hressir hana. Þetta
verður engin veisla, drengur minn, heldur ibara
svona venjuleg máltíð með nógum mat. Auðvitað
kemur Ihún, auðvitað. Þetta er ekkert Boston heim-
tooð, eins og þú skilur. Eg ihefi ávalt skoðað Boston,
Stephen, eins og miðstöð heimisins, okkar Iheims á
eg við. A'meríka iskal tilheyra Ameríkumönum. Það
er miín sannfæring. Eg á auðvitað ekki við neitt,
sem getur kallast þröngsýni. Trúfrelsi er ákveðið
með okkar ágætu istjórnarskrá, drengur mihn. En
Iheyrðu Stephen — Atterbury bar ávalt virðingu
fyrir sktoðunum föður þíns. —”
Faðir minn var ekki andvígur þræláhaldi,’ sagði
Stephen brosandi.
‘Alveg rétt, alveg rétt,” sagði Cluyme.
“En síðan eg kom hingað, er eg ekki viss um
nema eg hafi dálitla samhygð 'með og beri virðingu
fyrir þeim mönnum, sem eru á móti þrælahaldi.”
Cluyme þrökk við. Hann leit fyrst á glugga-
tjöldin og svo út um dyrnar fram í forstofuna. Ofur-
litla stund Iheyrðist ekkert í stofunni nema skraf
konu hans og frú Brice u'm Boston tízkuna.
“Vinur minn,” sagði Cluyme og lækkaði róminn,
‘það getur verið gott og tolessað í Boston. En taktu
ráð manns, sem er nógu gamall til þess að gefa þér
ráðleggingu. Þú ert ungur ennþá og þú verður að
læra, að breyta þér eftir því sem við á á staðnum,
þar sem þú átt heima. Það er margt ágætt fólk hér
í St. Louis, en hér eru 'menn ekki á móti þrælahaldi.
Við erum að vísu að mynda hér flokk, sem er með
því að þrælunum verði gefið frelsi smátt og smátt.
En fólk frá Nýja-Englandi er fáment hér i saman-
burði við Sunnanmenn. Og þeir eru harðir í horn að
taka.”
Stepihen gat ekki á sér setið með að segja: “Ekki
virðist Whipple dóvnari hafa breytt 'sinni skoðun á
því máli.”
“Silas iWhipple er ofstækismaður,” hrópaði
Cluyme. Hann er á móti hverjum manni. Hann út-
húðar Douglas við hvert tælkifæri og hann' vill
komast til Was'hington, þegar þingið hefst, til þesis
að iberjast á móti Stephens og Toombs og Davis. En
Ihvaða gagn er honum að því? Hann hefði getað átt
sæti í isenatinu eða í hæstaréttinum, ef hann hefði
ekki aflað sér eins 'mikillar óvildar og hann hefir
gert. En samt get eg ekki að því gert að mér fellur
vel við Whipple. Þekkir þú ihann?”
Dyraibjöllunni var hringt svo að glumdi í hús-
inu og isamtalið íhætti samstundis og sömuleiðis sam-
ræður þeirra frú Cluyme og frú Brice. í dyrunum
heyrðist rödd, sem þeir könnuðust vel við, og sá sem
inn ko'm var enginn annar en Whipple dómari sjálf-
ur. Hann gekk beint upp að frú Brice, án þess að
gefa hinum, s£m í stofunni voru, nokkurn gaum,
horfði á hana stundarkórn undan loðnum augabrún-
unum og rétti ihenni hendina.
“Hvað, frú mín góð, hvað hefir þú gert við am-
Ibáttina þína?’ spurði hann.
Frú Cluyme rak upp lágt óp, líkt og manneskja,
sem hefir orðið hrædd í draumi; ‘maður hennar grefp
um bakið á stólnum sínum; en Stephen og móðir
ihans torostu ofurlítið.
“Ert þú herra Whipple?” spurði hún.
“Já, eg e,r ihann,” var svarið.
“Ambáttin 'mín er uppi á lofti, að eg iheld. og er
að taka upp úr kistunum mínum,” sagði frú Brice.
Cluy’me og kona ihans litu með undrun og þykkju
hvort á annað. Svo settist frú Cluyme niður aftur,
rétt eins og að hún gæti ekki staðið á fótunum leng-
ur.
“Jæja, frú, jæja,” sagði dómarinn og leit aftur
á frú Brice. Það var gletnissvipur á andlitinu, sem
sló gleðibjarma yfir alvörusvip þes,s. Það var auð-
séð að hann var vel ánægður með þessa tígulegu,
svartklæddu konu, sem hafði hinn 'hreimblíða mál-
róm kvenna, ,se'm eru af góðum ættum, og sem ivar
'svo stilt. Sannleikurinn var sá. að dómarinn var við
því búinn, að láta hana ekki falla sér vel í geð.
Hann ihafði aldrei séð hana fyr, og alla Ieiðina frá
’húsi sínu hafði hann verið að gera sér í ihugarlund,
að hann myndi finna þarna ráðþrota konuræfil, sem
myndi strax og hún sæi /hann, kasta frá sér öllu isínu
dramlbi og hella yfir hann raunum sínum. Hann
leit á hana aftur og var hæst ánægður með hana og
gaf því engann gaum, þótt Ihún yrði íhálf vandræða-
leg undir augnaráði hans.
!Ert þú kunnugur herra Cluyme og konu hans?”
spurði hún.
Dó'marinn snéri >sér ivið snögglega, kinkaði kolli
ekki neitt sérlega Iblíðlega til Cluymes og tók í
hendina, sem frú Cluyme rétti honum.
“‘Já, eg held við þekkjum dómarann,”’ sagði frú
Ciuyme. “Og 'henni Belle minni, sem þykir svo vænt
um ann! Henni finst enginn vera thans jafningi.
Þú mátt til 'með að koma og borða kvöldverð hjá
okkur, Iherra dómari. Belle mun ekki liggja á liði
sínu að Itaka vel á móti þér.”
“Hm!” sagði dómarinn, “eg Iheld mér falli best
við Editlh af dætrum þínum, frú min góð.”
“Já, Edith er góð dóttir, þó eg segi sjálf frá
því,” sgði frá Cluyme. “Eg hefi reynt að gera alt,
sem eg hefi getað fyrir börnin mín.” Hún var enn
iðandi í skinninu af forvitni yfir ambáttinni Dóm-
arinn og frú Brice voru manneskjur, em ómögulegt
var að setja ofan í við. Stephien horfði falst á dóm-
arann og var að furða isig á, hvort hann skoðaði
þetta alt sem góða skemtun.
“Jæja, frú,” sagði Whipple dómari um leið og
hann settist á annan endann á legubekknum, “það
er eg visls u'm, að þú hefir ekki toúist við því, þegar
þú fórst frá Boston. að þú myndir eignast þræl dag-
inn eftir að þú kæmir til St. Louis.’
“IEn eg á hana ekki,” sagði frú Brice.. “Það
er sonur minn, sem á Ihana.”
iNú stóðst Cluyme ekki lengur mátið.
“Hvað!” rópaði hann til iStephens. “Átt þú þræl?
Hefir þú, drengurinn keypt svertingjastúlku?”
“Já, og það sem meira er,” greip dómarinn
frammi í ekkert þýðu'm róm, “eg er því samþykkur.
Eg ætla að taka þennan unga mann inn i skrifstofu
mína.”
Cluyme sökk niður í stólinn eins langt og hann
gat komist. Hann Ihorfði á Whipple, einis og hann
toyggist við, að hann myndi kveikja í gluggatjöldun-
um næst. En Cluyme kunni að haga seglum eftir
vindi.
“Fyirgefðu, herra dómri,” sagði hann, “en eg
vona að eg 'megi óska þér til ihamingju með það. að
þú hefir breytt viasum skoðunum, :sem eg hefi ávalt
skoðað að stæðu þér sem manni í opinberri stöðu
fyrir þrifum. Þessar skoðanir voru þér til sóma,
en þær voru óviðeigandi. Eg er með því að við björg-
um ríkjaisambandinu, hvað sem það kostar. Og við
höfum engan rétt ti'l þess að isvifta bræður okkar
eignum sínum, svifta þá tojargræðisvegi sínum.”
Dómarinn glotti vonskulega. Frú Cluyme var
enn of utan við sig til þess að geta talað. Aðeins
frú Brice fann að það var ófriður í loftinu.
“Þetta er tímábil skjótra veðrabrigða,” sagði
dómarinn með toægð. Það er ekki ýkja langt síðan
eg ihitti þig í Planters hótelinu og þá isagðir þú að
hver dropi af tolóði Norðanmanna; ,sem drypi í
Kansas, væri iblóð, se'm úiheilt væri fyrir heilagt
'málefni.”
Aðeins Cluyme sjálfur og kona hans vissu um
það, ihvort hann skalf. “Og eg endurtek það,” hróp-
aði hann með alt, of miklum ákafa, “eg endurtek
það ihér nú. Eg er fús á að gleyma andstygð minni á
þessum 'leifum vifllimenskunnar (vegna sambandls-
ins og friðarins.”
“En það er eg ekki.” svaraði dó'marinn með leift-
urhraða. Hann néri rauða blettinn á nefinu á sér
og ihenti með mögrum fingrunum á Cluyme. Margur
glæpamaður hafði skolfið fyrir þe'ssum fingri. “Eg
er líka með sambandinu, Og sambandið verður aldrei
örugt fyr en þesisi ljótasti glæpur samtíðarinnar
verður tourt 'máður með blóði. Taktu eftir því, sem
eg segi, iherra Cluyme, með blóði,” sagði hann með
þrumandi rödd.” 1
Veslings frú Cluyme saup Ihveljur.
“En hvað er með ambáttina? Skyldi eg það ekki
rétt, að þú værir ánægður með það, að herra Brice
ætti þræl ?”
“Jú, svo að eg hefi aldlrei verið ánægðari.
Góða nótt. Góða nótt, frú.” Hann gekk yfir þangað
sem frú Brice stóð og tók í hönd hennar, og það
hefir verið sagt að hgnn hafi ihneigt sig líka en
fyrir því eru engar sannanir. “Góða nótt, frú Brice,”
sagði hann. “Eg mun heimsækja þig aftur, þegar
þú ert ekki í önnu’m.”
RJÓMI
jStyðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar
eigið félag og fá fult verð fyrir framleiðsl-
una.
Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er
eini framfaravegurinn að því er landúnaðinn
snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, farið
að fordæmi annara þjóða, sem hafa' sannað, að
samvínnumarkaðs aðferðin er sú eina, er
skapar gott verð á mjólkurafurðum.
SENDIÐ RJÓMANN TIL
The Manitoba Go-operative Dairies
LIMITKD