Lögberg - 13.11.1924, Blaðsíða 6

Bls. 6
Hættulegir tímar.
Eftir Winston Churchill.
“Það er sorglegt til þess að (hugsa, hvað rík
frú Brice var, iþegar hún átti heima í Boston, og
hvað hún er orðin fátæk nú. Ein vinnustúlka og lítið
hús og enginn sumarbústaður — þau sem áttu svo
stórt sumarhús, ^egar þau voru þar. Eg sit oft inni
hjá henni og sauma og hún hefir aldrei minst á liðna
sefi sína við mig.
“Faðir þinn hefir eflaust sent þér fDemókratann’
með fréttunum af fundinum. Það eru greinilegustu
fréttirnar, sem hafa verið birtar, og það var dáðst að
þeim svo mikið, að pabbi spurði ritstjórann að
hver hefði skrifað þær. Og Ihver heldurðu að hafi
skrifað þær nema Stephen Brice? Pabbi skilur nú
hvers vegna það var hik á honum fyrst þegar hann
þauð honum að fara með sér á fundinn, og svo lét
hann til leiðast. Og þetta er ekki endirinn. í gær
þegar eg skrapp yfir um til frú Brice, sá eg hjá henni
efni í nýjan, svartan silkikjól. Og eg gleymi því ekki
meðan eg lifi hvað rödd hennar vair þýð, þegar hún
sagði: “Þetta er gjöf frá syni mínum, góða mín, sem
kom mér á óvart. Eg bjóst ekki við að eignast silki-
kjól framar.’’ Eg er alveg viss um það, Jinny, að
hann keypti efnið fyrir peningana, sem ha,nn fékk
fyrir greinina um fundinn. Það var1 'hún, sem hann
var að skrifa á leiðinni, þegar Clarence Colfax ónáð-
aði hann. Lóa bar á hann, að hann væri að yrkja
kvæði til þín.”
Hér hætti ungfrú Virginía Carvel að lesa. Bver
veit, hvort hún var búin að lesa þennan hluta bréfs-
ins áður. En hún tók ibréf önnu milli fingra sinna
og reif það í smátætlur, og fleygði svo tætlunum, svo
að þær fuku fyrir vindinum og týndust' innan um
laufin undir trjánum. Og þegar hún 3rom upp í her-
bergi sitt, lá hið marghataða tolað “Missouri Demo-
-crat” útbreiddur á borðinu hennar. Fáum mínútum
síðar feom svört brunnin flyksa af því upp úr reyk-
háfnum, sem gerði litlu ungfrú Brown, toókmenta-
kennaranr), svo ihrædda, þar sem hún var á gangi
fyrir utan, að hún hljóp til yfirkennarans og sagði
að kviknað væri í reykháfnum.
------o------
XXI. KAPÍTULI.
Ofurstinn er aðvaraður.
Það verður að minnast á brottför Virginíu frá
kvennaskólanum í Monticello. Pæstar ungar stúlkur
útskrifuðust í þá daga. Það var nokkurt hátíðahald
við þetta tækifæri. Stephen lag um það af tilviljun í
“Republíkananum” og þar var þess getið, að ungfrú
Virginía Carvel, dóttir Comyn Carvels ofursta, væri
án alls efa sú fegursta meðal ungfrúnna, sem þarna
væru. Hún var klædd í — en til hvers að skemma
myndina? Enginn karlmaður myndi skilja nokkurt
orð í lýsingunni, og ungu stúlkurnar gætu ef til vill
hlegið þegar verst gegndi. Ungfrú Russell lék á ‘hið
fegursta hljóðfæri, sem er til, mannsröddina.’ Skyldi
hún hafa sungið “Auld Roibin Gray“? Ungfrú Maude
Catherwood mælti fram “To my mother” á mjög
áhrifamikinn hátt. Stepihen varð verulega skelkaður
þegar hann las, að ungfrú Carvel hefði átt að jnæla
fram kvæði eftir Elizábet Browning, en hefði verið
hindruð vegna ‘óviðráðanlegra forfalla.” Sannleikur-
inn var sá, og það frétti hann seinna frá Lóu Russell
að Virginía hafði þverneitað að mæla fram kvæði
Forstöðukonan hafði þess vegna mátt til að látá ofur-
lítið lagaða fregn í blöðin, til þess, að orðstýr sinn
fyrir aga í skólanum yrði fyrir engu tjóni.
En það var líka annar maður, sem las þessa
fregn með mjög nákvæmri eftirtekt, maður, sem lít-
ið hefir komið við sögu nú um Ihríð — þessi maður
var Eliphalet Hopper. Eliphalet Ihafði haldið áfram
að komast hærra og Ihærra. Það er mjög vafasamt,
hvort Carvel ofursti gerði sér fulla grein fyrir því,
hversu þarfur maður Eliphalet var verslunarfirm-
anu Carvel og Company. Eliphálet var kominn í þá
stöðu, sem Hood, ráðsmaðurinn við verslunina, hafði
áður haft. Ephum opnaði enn búðina á hverjum
morgni, en Hopper var kominn inn í skrifstofupa
áður en sæmilega Ihlýtt var orðið þar inni og svo
gekk Ihann gegnum yöruhúsið og útsendingarhúsið,
og néri saman höndunum til þess að sjá, hvort
nokkrir kæmu of seint í vinnuna.^Mar^ir, sem höfðu
unnið við verslunina áður, voru farnir, og nýir menn
voru komnir í þeirra stað og starfsmönnum íhafði
verið fjölgað. Nýju mennirnir óttuðust Eliphalet eins
og fjandann sjálfan og keptust við sem mest þeir
máttu til þess að þóknast honum; Eliphalet hafði
einmitt ráðið þá, sem hann vissi að voru hræddir
við sig. I augum þeirra var ofurstinn hátt upp hafinn
yfir hversdagsáhyggjur heimsins. Hann kom í búð-
ina á hverjum degi að vetrinum til. Eliphalet fylgdi
honum með lotningu inn í skrifstofuna og kaliaði á
bókhaldarann og sýndi ofurstanum toækurnar og
gróðann, sem fór stöðugt vaxandi.
öfurstinn hugsaði til Hoods og Ihinnar hálf
skeytingarleysislegu ráðsmerrsku hans, og stundi
um leið, þrátt .fyrir tvöfaldaðan ágóða. Hopper hafði
bætt heilum héruðum í Suðvesturlandinu, sem var
óðum að byggjast, á viðskiftaskrá ofurstans, en
samt líkaði ekki ofurstanum við hann. Hopper hafði
tsmám saman tekið eina ábyrgðina eftir aðra af
herðum ofurstans yfir á sínar. Auðvitað komu fyrir
atvik, sem voru leiðinleg leiðinleg, eins og t. d.
burtvikning Hoods, sem hefði ekki komið fyrir, ef
Eliphalet hefði ekki sannað svo að það varð ekki
rengt, að gamli ráðsmaðurinn væri ónýtur. Hopper
gerði ekkert annað en að hálfloka augunum, þegar
ofurstinn setti gamla ráðmsanninn á eftirlaun. En
vilji ofurstans var enn nógu sterkur til þess að jafn-
vel Hopper varð að beygja sig fyrir honum, þegar
hann á annað borð ætlaði sér eitthvað. Eliphalet var
þess vegna æfinlega kurteis við Eplhum og varaðist
að segja nokkuð, þegar hann heyrði til. á móti ódug-
legum starfsmönnum og uppáhalds viðskiftavinum,
sem enn höfðu reikning vegna einskærrar góðsemi
ofurstans.
Einn vordag, eftir að ofurstinn var kominn
LÖGBERG,
heim alvariegur á svip af flokk^þingi demókrata í
Charleston, gekk Ephum í veg fyrir húsbónda sinn,
þegar hann bom inn í búðina. Það var auðséð á and-
litinu á Ephum að hann var í mestu geðsihræringu.
“Hvað gengur að þér, Ephum?” spurði ofurstinn
góðlega, “þú hefir ekki verið eins og þú átt að þér
nú upp á síðkastið.”
“Nei, húsbóndi góður, eg er það ekki ailveg.”
Ephum lagði frá sér ryksópinn, gægðist út um
dyrnar á einkaskrifstofunni og lokaði hurðinni hægt.
“Herra Oomyn.”
“Já”.
“Herra Oomyn, eg hefi ekki neitt gott alit a
þessum Hopper. Eg er Ihálf smeikur við hann.”
Ofurstinn lagði frá sér blaðið, sem hann var að
lesa í.
“Hefir hann gert þér nokkuð ilt?” spurði hann
rólegur.
Svertinginn, sem var ekkert nema trúmeniskan, las
aðra spurningu út úr andlitssvip vinar síns. Hann
vissi vel að ofurtinn myndi aldrei lúta svo lágt, að
spyrja undirtyllu unr framferði yfirmanns hennar.
“Nei, og eg efast ekkert um að hann sé heiðar-
legur maður. Hann er ráðvandur en hann er ákaflega
séður maður. Og hann myndi ekki sýna nokkrum
manni minstu vægð.”
Ofurstinn stundi. Hann skildi það sem skilning-
ur svertingjans fékk ekki gripið. Nýjar verslunar-
aðferðir frá Nýja-Englandi voru sem óðast að koma
í staðinn fyrir þær eldri, sparnaðurinn var að ryðja
úr vegi örlætinu, sem' ihafði einkent gömlu verslan-
irnar. Samkepnin var byrjuð, og isamkepnin er mis-
kunnarlauís. Edwardfs, Jame/s og Oo. höfðu tekíð
Yankee í félag með sér. Félagið hét nú Edwards,
James og Doddington og það var ekki um það að
villast, að herra Edwards var óvingjarnlegri í garð
ofurstans en hann hafði verið síðan Eliphalet komst
í ráðsmannsistöðuna við verslun hang. Þeir voru nú
keppinautar en ekki vinir. En Carvel ofursti vissi
ekki fyr en ldngu siðar, að Eliphalet hefði verið
boðin staðan, sem Doddington fékk.
Launaihækkunin Ihafði ekki haft hin minstu áhrif
í ráðabreytni Eliphalets Hoppers. Hann bjó enn í
einu heflNrgi í matsöluihúsinu hjá ungfrú Crane og
hann borgaði mjög lítið meira fyrir matinn heldur
en hann hafði gert fyrstu vikuna, er hann sópaði
góllfið í búð Cavrelsí ofursta. BÍann var nú umsjón-
armaður sunnudagaskólans í kirkju séra Davitts og
gegndi öðru embætti í söfnuðinum. Hann las kvöld-
tolaðið, sem ekkjan keypti, þegar hann kom heim á
kvöldiij, og morguntolaðið las hann á skrifstofunni.
Hann var sannur Púrítani í allri hófsemi og það
eina sem hann lét eftir sér var að tyggja tóbak.
Gjaldkerinn í Boatmans toankanum var toyrjaður á
því 1869 að benda lítið kunnugum viðskiftavinum á
herra Hopper og oftar en einu sinni ‘hafði hann
séðst fara inn í skrífistofu, bankastjórans, sem al-
menningur gekk ekki um.
Eliplhalet fylgdi boðum ritningarinnar í viður-
eign sinni við ýmsa skulduga viðskiftavini úr Suð-
vesturlandinu. Þegar þeir notuðu stóryrði og buðu
honum að mæta sér fyrir utan, þá minti hann þá
á að það væri til toæði lögregla og fangelsi í toorg-
inni. Hann var vanur að spenna greipar og brosa á
þann hátt, sem er eiginlegur auðmönnum og hann
þekti út í hörgul lögin um veðsetningar í mörgum
ríkjum.
En Eliphalet var ánægðastur með að vera í
stöðu þeirri sem forsjónin hafði fyrirbúið honum og
að því leyti getur hann verið mörgum manni fyrir-
mynd. Hann hvorki keypti né tók á leigu samlsvæmis-
föt. Hann var ánægður með að Híta eftir undirbún-
ingnum fyrir dansleik um jólaleytið áður en Virginía
fór til Monticello, en hann sat á stigapallinum eins
og hann var vanur. Jakoto Cluyme, sem um daginn
hafði verið að tala við gjaldkerann í Boatmans
toankanum rakst á hann þar. Cluyme varð svo hrifinn
af því með hve miklum kunnugleik hann talaði um
verðhækkun og verðlækkun á sykri, bómull og hveiti,
að hann Ibauð honum heim til miðdagsverðar. Þar
með Ihóf Eliphalet innreið sína, ef svo mætti að orði
komast inn á meðal heUra fólksins. Cluymes fjöl-
skyldan hafði sannarlega á sér hdldri manna snið,
um það var ekki að villast. Eliphalet sat við hliðina
á ungfrú Belle og fékk að heyra þar mörg leyndar-
mál um ýmsar af eldri ættunum, sem hann geymdi
í huga sínum og ætlaði sér að nota í framtíðinni.
Frú Cluyme afsakaði sig hvað eftir annað fyrir
matinn, og sannast að segja var það ekki ástæðulaust
að hún gerði það. Alt þetta hafði sína þýðingu, þótt
það væri smámunir og sé ekki skemtilegt að lesa um.
Jakoto Cluyme var vanur að kaupa hlutabréf rétt
áður en þau hækkuðu í verði.
Það var aðeins einn maður, sem Eliphalet stóð
stuggur af a framfarabraut sinni, sá maður var kaf-
teinn Eíla Brent. Ef ihann fann Eliphalet en ekki
ofurstann í skriíjstofunni, þegar hann kom inn,
þá gekk hann út, rétt eins og skrifstofan væri tóm.
Allar spurningar hans voru æfinlega til Ephums.
Einu sinni þegar Eliphalet hafði boðið honum góðan
dag og ýtt stól til hans, hafði kafteinninn snúið
bakinu við honum og gengið toeint til hússins á
tíunda stræti, þar sem hann fann ofurstann einan
við morgunverð. Kafteinninn settist niður toeint á
móti honum.
“Mér líkar ekki, ofursti,” sagði hann, án þesis
að heilsa, ‘tnér líkar ekki að þú látir Hopper stjórna
verslun þinni. Hann er enginn dánumaður skal eg
segja þér.”
Ofurstinn drakk kaffið sitt þegjandi.
“Lige,” sagði hann með hægð, “ihann hefir
næstum tvðfaldað tekjur mínar. Nú er alt orðið
toreytt og ólíkt því sem var í fyrri daga, þegar alt
gekk að óskum og maður hélt sínum gömlu viðskifta-
vinum ár út og ár inn. Þú veist það sjálfur.”
Kafteinninn saup stóran sopa af kaffinu, sem
Jackson setti fyrir hann.
‘^Carvel ofursti, ” sagði hann með áheifellu,
“hann er toölvaður óþokki og hann kemur þér á kald-
an klakann, ef þú hlýðir ekki ráðum annara.
Ofurstinn hreyfði sig hálf órólegur.
“Bækurnar sýna^ að hann er áreiðanlegur, Lige.”
“Já”, hrópaði Lige og (SIó hnefanum í toorðið,
"áreiðanlegur svo að hvergi skeikar einum eyri. En
ef sá maður verður einhvern tíma ofan á í viðskift-
unum við þig, eða íhvern annan sem er; þá lætur hann
MMTUDAGINN, 13. NÓYEMBER. 1924.
kné fylgja kviði.”
“Hann verður ekki ofan á. Eg er verslunarmál-
unum kunnugur og gái að mér. Og nú get eg gefið
mig meira að Jinny, þegar hún kemur heim frá
Monticdllo — gengið ihenni í moður stað, sagði
ofurstinn og lét á isig hattinn og hallaði stólnum
aftur á bak. “Eg vil að hún hafi það toesta af öllu,
Lige. Hún ætti að fara til Evrópu og sjá heiminn.
Ferðin austur í fyrra gerði henni mikið gagn. Með-
an við vorum í Calverts húsinu las Don eitthvað
fyrir hana, isem afi minn hafði skrifað um Lundúni,
og hún réði ekki við sig fyrir ákafa. Eg verð fyrst að
fara með hana austur á ströndina og .sýna henni
Carvels Ihöllina þar. Dan á hana ennþá. En nú er
ekki um neitt að gera nema Lundúni og París.”
Kafteinninn gekk þegjandi yfir að glugganum.
Hann sá ekki gráu, rannsakandi augun, sem vinur
hans 'horfði á hann með.
“Lige!” sagði furstinn. Kafteinninn snéri sér
við.
“Hversvegna hættirðu ekki þessum flutningi á
ánni og kemur með okkur til Evrópu? Þú ert ekki
fertugur maður enn og þú ert toúinn að græða mikla
peninga.” Kafteinninn hristi höfuðið.
“Þetta er ekki tími fyrir mig til að fara burt,”
sagði hann. Eg segi þér satt, að við megum eiga von
á stórviðri.”
Ofurstinn togaði hálf órólegur í hökutoppinn.
Hér var að minista kosti maður, sem ekki tojó yfir
neinum svikum.
“Lige”, sagði ofurstinn, “er ekki kominn tími
til þess að þú farir að gifta þig?”
Kafteinninn ihristi höfuðið aftur með enn meiri
ákafa en fyr. Hann treysti isér naumast til þesls að
segja nokkuð. Hann hafði ekið með Virginíu eftir
jólafríið yfir ána sem var þakin ísi iog alla Ieið til
Monticelio. Það var komið kvöld, þegar þau komu til
skólans og Ijósin 1 glugganum skinu á snjóinn undir
trjánum. Hann hafði hjálpað henni út úr sleðanum
og tekið í hendina á henni þar isem hún stóð á tröpp-
unum.
"Vertu sæl, Jinny,” hafði hann sagt. Mundu
eftir hvað það er istuttur tími þangað til í júní. Og
pabtoi þinn fcemur yfir um til þess að finna þig.”
Hún hafði tekið í einn hnappinn á yfirfrakkan-
um hans og sagt hálf kjökrandi:
“Æ, kafteinn Lige! Eg veit að mér leiðist svo
þegar þú ert farinn. Ætlar þú ekki að kyssa mig?” .
Hann Ihafði kyst hana á ennið og ekið svo í ein-
um spretti aftur til Alton og verið þar um nóttina.
Fyrsta veijk hans daginn eftir, þegar hann kom til
St. Louis, hafði verið, að fara beint til ofurstans og
segja honum hispurslaust frá Ihvernig í öllu lá.
“Mér þætti mjög slæmt að missa hana,” hafði
ofurstinn sagt, en eg vildi iheldur að hún giftist
þér en nokkrum öðrum manni, sem eg þekki.”
------o-------
XXII. KAPITULI.
Tákn tímanna.
Vorið 1860' var tími kominn til fyrir Suðurríkin
að taka Isína síðustu afstöðu. Jörðin skalt af gný
fundarhaldanna og Stephen Brice var ekki sá eini,
sem hugsaði um Freeportspurninguna. Tíminn var
í nánd er ávextir hennar hlutu að koma í ljós.
En á meðan hafði girðingarístaurasmiðurinn,
maðurinn, sem hann dáðist að, Albraham Lincoln,
farið austur og gert áheyrendumar í Cooper Union í
New York forviða með nýjum röksemdafærslum og
nýrri mælsku. Það var samskonar röksemdafærsla
og sama mælskan, sem Stephen hafði undrast.
Spurningin hafði eyðilagt hinn mikla demókrata
flokk eins og hann, isem bar hana fram, .hafði spáð.
Carvel ofursti fór á flofcksþingið í Charleston alvar-
legur og óttasleginn, eins og svo margir meiri háttar
menn úr Suðurríkjunum gerðu. Þeir krupu niður í
gömlu Sankti Mikjáls kirkjunni og báðu um einingu
og frið; um hugrekki til þess að mæta óhræddir
þeim sem gerðu þeim rangt til. Valdir ræðumenn töl-
uðu alla vikuna en árangurslaust. Douglas dómari
hældi sér fyrir það að, hafa komist hjá því að svara
spurningunni beinlínis. Hann sá fulltrúa isunnan-
ríkjanna standa upp hvern á fætur öðrum. Þeir frá
Alabama gengu út úr fundarsalnum og á eftir þeim
fultrúar annara ríkja. Sunnanmennirnir höfðu elkki
g'leymt Freeport villunni. Áður höfðu þeir elskað og
virt dómarann, nú vildu þeir ekki líta við honum.
Carvel ofursti kom heim þungbúinn á svip. Hon-
um þótti vænt um samlbandið og fánann, Isem afi
hanis Richard hafði barist svo frækilega fyrir. Fán-
inn var arfur hans. Það var það isem vinur hans
Whipple dómari sagði honum alvarlegur og lagði um
leið hendina á hnéð á honum. En ofurstinn hristi höf-
Uðið. Samræða þeirra um þetta hafði verið svo ró-
leg, að það Ihlaut að vita á eitthvað óvanalegt.
“Nei, Whipple,” sagði hann, ‘ft>ú ert'hreinskilinn
maður og þú getur ekki lejmt því. Þið Norðanmenn
viljið umfram alt taka af okkur réttindi, sem við höfð-
um, þegar feður okkar isömdu stjórnarskrána. En
svertingjarnir komu hingað í skipum frá Newport
og Bristol ekki isíður en í skipum .okkar í Maryland
og Virgioíu. Þeir eru hingað fcomnir og þeir voru
komnir hingað þegar stjórnarskráin var samin. Þeim
líður betur í þrældómi heldur en verksmiðjulýðnum
ykkar í Nýja Englandi; og eg segi, að þeir séu ekki
fremur hæfir til þess að nota borgaraleg réttindi
heldur en kyntolendingurinn í Suður-Ameríku.”
Dómarinn reywdi að grípa fram í fyrir honum,
en ofurstinn stöðvaði hann.
i “Og þó að þú hafir af mér þessa fáu þræla, þá
kemurðu mér ekki á höfuðið fyrir það. En þú gerir
mér samt eins rangt til og þú gerir vin mínum
Samúel í Louisíana, sem á fimm hundruð þræla og á
a'lt sitt undir vinnu þeirra. Á eg að vera svo eigin-
gjarn að láta það afskiftlaust þótt hann og þúsundir
annara séu gerðir öreigar?
Carvel ofursti var svo hugsjúkur að hann fór
ekki á framlhaldsfundinn af flokksþinginu, sem var
haldinn í Baltimore. Á þeim fundi varð aftur ágrein-
I ingur út af Mason og Dixons takmörkunum, Demo-
kratarnir í nýju norðvestu^ríkjunum voru með Dou-
Jf
EDWARDSBURG

CROWN
BRAND
CORN SYRUP
pað er ljúffengt, hreint og viður-
kent fyrir hin miklu næringarefni.
er það hefir að geyma.
Skrifið eftir EdwartlsburK Recipe bók
The Canada Starch Co., Limited
Montreal

A Fríemi of th£
glas og Johnson en suðurríkin útnefndu Brecken-
ridge og Lane á öðrum fundarstað. Ofurstinn var
auðvitað þeirra megin.
Það sumar gekk í miklum deilum. Hver isem tók
þátt í þeim þóttijst geta ráðið toót á böli því sem var
fyrir Ihöndum. öðrum megin voru svertingjalýðveldis
aðdáendur, en hinum megin þéir, sem héldu fram
það sem þeir kölluðu réttindi Suðurríkjanna. Þeir
sem voru íhaldssamari og stóðu mitt á milli þessara
tveggja andstæðuflokka, höfðu um tvo framtojóðend-
ur ð velja, Douglas dómara og Isenator Bell. Dálítill
hópur heiðursmanna, ileyfar hins næstum útdauða
IWhig-flofcks, höfðu einnig komið saman í Baltim'ore.
Þar sem þeir urðu að finna nýtt nafn fyrir flokk-
sinn, nefndu þeir sig istjórnarskrár-samhandsmenn.
Senator Bell var þeirra maður, og það sem þeir vildu
gera var að gefa þjóðinni inn deyfandi meðal. Það
var það sem Whipþle dómari isagði með mikilli fyrir-
litningu við herra Clujrme, sem þá var ákafur stjóm-
arskrár-samlbandsmaður. Aðrir menn, isem voru mestu
heiðursmenn, voru líka stjórnarskrár.sambandsmenn,
þar á meðal Calvin Brinsmade. Enginn skyldi tala
með óvirðingu um Ihina heiðarlegu meðlimi þeissa
flokks, þótt margir, sem voru veikir í stefnu, leit-
uðu sér skjóls undir vængjum þess.
Eitt sunnudagskvöld í maí sat dómairinn og var
að drekka te hjá frú Brice. Dagurinn var eftirminni-
legur að fleiru en einu lejrti, meðal annars af því að
hann ávarpaði Step'hen þá í fyrsta isinn með fyrra
nafni hans.
“Þú dáíst að Abraham Lincoln,” sagði hann.
Stephen, isem var farinn að þekkja dómarann,
torosti til móður isinnar. Hann hafði aldrei þorað að
minnast á grun sinn um ferðina til Springfield og
Freeport við dómarann.
“Steþhen,” sagði dóþiarinn, “hvað heldur þú um
það, að Lincoln fái útnefningu hjá repútolíkanaflokkn
um?”
Maður heyrir ekki um aðra talað en Seward,”
sagði Stephen þegar hann var búinn að ná sér eftir
mestu undrunina.
Það rumdi í dómaranum.
“Helduriþú að Lincoln yrði góður forseti?” bætti
hann við.
“Eg hefi haldið það ávalt síðan þú gerðir mér
þann mikla greiða að gera mér mögulegt að kynnaist *
honum.”
\
Þetta var djarflega talað. Dómarinn hnyklaði
brýmar, en hann ávarpaði frú Brice næist.
“Eg er ekki eins hraustur nú og eg átti að mér
að vera ,en samt held eg að eg verði að fara á út-
nefningarfundinn í Chicago.”
Frú Brice mótmælti því með Ihægð að hann færi
og sagði eitthvað á þá leið, að hann hefði gert skyldu
sína í stjórnmálunum. Hann beið ekki eftir því að
hún ljrtci við.
“Eg tek yngri mann með mér, ef eitthvað sfcyldi
koma fyrir,” sagði Ihann. Eg var toúinn að hugsa mér
að fara meðl son þinn, ef þ'ú mættir missa hann.”
Þannig atvikaðistl það. að Stephen komst á
þennan stjómmálafund, sem var allra stjórnmála-
funda stórko&tlegastur. Þar opnuðust augu íhans, svo
að hann sá óvætt þann er sýgur blóð og merg úr
lýðveldinu >— flokbsstofnunina. Seward hafði komið
með fylgjendur sína frá New York og þeir fyltu
fundarisalinn og voru reiðuibúnir að hrópa niður með
ópi og gauragangi hvert nafn nema leiðtoga síns.
RJÓMI
Styðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar
eigið félag og fá fult verð fyrir framleiðsl-
una.
Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er
eini framfaravegurinn að því er landúnaðinn
snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, farið
að fordæmi annara þjóða, sem hafa sannað, að
samvinnumarkaðs aðferðin er sú eina, er
skapar gott verð á mjólkurafurðum.
SENDIÐ RJÓMANN TIL
V ■
Thc Manitoba Go-operative Dairies
LIMITKD -