Lögberg - 18.12.1924, Síða 2

Bl«. 10
LÖGBiERG, FIMTUDAGINN
18. DE&EMBEít. 1924.
Kola Sannleikur
Til kola notenda i Winnipeg
Þegar þér kaupið kol, skuluð þér ávalt gera yður sem glegsta grein fyrir
því, hvaða tegund þér æskið að fá og fáið. KaupiS ekki eftir námahéraðs
nafninu, heldur eftir viðskifta eSa Trade nafni hverrar námu innan vébanda
héraðsins. Þetta gildir um öll héruð — til dæmis: Drumheller er hérað, þar
sem kol eru unnin úr jörðu. Meðan kolin eru undir yfirborSinu, má svo
heita aS hver náma í rauninni jafnist á við aðra.
En þegar kolin eru tekin upp úr jörSinni, þarf lærða og æfða námumenn
til þess að aðskilja þau frá grjótinu. Það þarf nærgætni og æfingu í með-
ferðinni, til að verja þau broti. Dýr screens og pi<;king tables eru notuS við
áð flokka kolin, eftir aS þau hafa verið flutt upp á yfirborðið. Séu slík
tæki ekki til staðar, eða þá aS þeim er ekki rétt beitt, má ganga út frá því
sem gefnu, að slík kol, boðin til sölu, standi aS baki þeim, sem unnin eru undir
fullkomnu eftirliti. Segja má það þó, er þau eru boSin til sölu, að þau séu
frá Drumheller og séu í rauninni Drumheller framleiðsla.
Kolaiðnaður Albertafylkis hefir skaSast mikið á því, sem og kolakaup-
endur, á framleiðslu lélegra kola í hinum ýmsu námuhéruðum.
Lengi vel gat hver, sem vera vildi, hvort heldur var æfSur eða óæfður,
opnað námu í fylkinu. En árið 1923 afgreiddi Alberta þingiS lög, er skylda
hvern námueigenda til að skrásetja Trade nafn á kolum sínum, svo hægt yrði
aS rekja kosti eða vankosti kolanna til hinnar réttu námu.
Kol verða ekki dæmd með því að líta á þau í fljótu bragði. Fyrst verða
menn aS kaupa þau og reyna sjálfir hitamagn þeirra, eSa hið sanna gildi. Koí-
in, er verst líta út geta iðuglega verið þau beztu, eða hin fallegustu þau verstu.
Með það fyrir augum, aS tryggja hag almennings og vernda fólk gegn
ófróðum kolasölumönnum. er blancia kynnu saman tegundum og þar með villa
almenningi sjónar, hefir borgarstjórinn í Wínnipeg samþykt aukalög, þar sem
sérhverjum kolakaupmanni er gert að skyldu, að sýna Trade nafn námunnar
á hverjum afgreiðsluseSli og einnig að auglýsa kolin samkvæmt Trade nafn-
inu og námuhéraðinu.
, Gætið þess að slíkar upplýsingar standi á afgreiSslu seSlinum.
Alberta kol hafa rutt sér til rúms á Winnipegmarkaðinum, fyrir gæði sín,
Flestir kola-notendur aðhylla-i einhverja sérstaka tegund. Kaupi menn aSra
tegund, er hyggilegast að búast við því, aS hún sé næsta ólík og leita sér upp-
lýsinga um hvernig með hana skuli fara.
Sé um viðurkent Trade-nafn aS ræSa, má nokkurn veginn ganga út frá
því sem gefnu, að gildi hennar svari til nafns. En sé aftur á móti um nýtt
nafn að ræða^eða gamalt nafn boðið fram undir yfirskini, eSa í blóra við nafn-
kent námuhérað, skulu þér ekki búast við eins góðri tegund, fyr en þá aS þér
hafið reynt hana til þrautar.
Þér megið einnig 'búast viS, að slík kol verði boðin yður á lægra verði,
með Jjví Jmð kostar meira aS framleiða góð kol^en þau, er lélegar eru til reidd
The Government of the Province of Alberta
Coal Truth Oífice
277 SltfiTH STREET, WINNiPEG
H.'T. BUTCHART, G. R. PRATT.
Assistant Fuel Eugineer. Fuel Engineer.
§
\
Ungi kristniboðinn.
Úr Uncle Toms’ Cabin.
Það var á sunnudag eftir hádegi.
St. Clare hafði lagt sig upp í legu-
bekk úr tágum, sem stóð á veggsvöl
unum og reykti vindil. María lá
upp við dogg í sófa, isem var gegnt
glugga, sem opnaðist út á loftsval-
irnar ein út af fyrir sig og yfir
hana var tjaldað með gagnsæu
þunnu lérefti tiil þess að flugurnar
ónáðuðu hana ekki og í ihendi sér
hélt hún á bænabók í skrautbandi.
Hún var með íbænabókina af því
að það var sunnudagur, 0g hún
hélt að hún hefði verið að lesa í
henni þó í raun og sannleika að
hún hefði setið þarna dottandi,
með bókina opna í hendinni.
Ungfrú Ophelia, sem hafði
komist að því að Meþódistasam-
koma var þann sama dag þar í
bygðinni hafði farið ríðandi á
samkomuna í umsjá Tom og Eva
hafði farið með þeim.
“Ágústínus,” sagði María eftir
að hún hafði dottað nokkra stund.
“Eg verð að senda til bæjarins eft-
ir doktor Pasey; eg er viss um aðj
það er hjartveiki, sem að mérj
gengur.”
“Og því þarftu að senda eftir
honum? Læknirinn sem stundarj
Evu sýnist vera góður læknir.”[
“Mér dettur ekki í hug að treysta J
honum, þegar mikið liggur við.”
svaraði_María, og mér finst að í
mínu tilfelli þurfi mikils við. Eg
hefi verið að hugsa um þetta í ein-
ar tvær, eða þrjár nætur. Eg hefi
stingi um mig alla og svo finst
mér eg vera alt ððruvísi en eg á
að mér.”
“Þetta er bara ímyndun, María.
Eg get ekki fengið mig til þess að
trúa því að það sé hjartveiki.”
“Eg býst ekki við að þú trúir
því,” svaraði María. “Eg var svo
sem undir þessi ónot búin. Þú
verður dauðhrædd ef hún Eva
hóstar, eða fær í sig kveisusting.
En um mig bugsar þú aldrei.
“Ef þér finst það sérstaklega
ánægjulegt að telja þér trú um, að
þú sért ihjartveik, þá skal eg reyna
að koma mér til (þess að trúa Jrví,”
svaraði St. Clare “En egvissi ekkl
að svo væri.”
“Eg vona bara að þig iðri ekki
þess arna, þegar það er orðið um
seinan! mælti María. “En þú getur
gjört hvort sem þú viit að trúa þvi
eða ekki að áhyggjur mínar út af
Evu og áreynsla mín í samtoandf
við blessað 'barnið hafa leitt í ljós
það, sem eg hefi löngum verið
hrædd við.”
Hvaða áreynsla, það var sem
j María að tala um var ekki gott að
j vita og þó St. Clare hafi Jbaft ein-
hverja íhugmynd með sjálfum sér
þá ]ét hann hana ekki í ljósi, held-
ur hélt áfram að reykja þegjandi,
harðhjartaður og tilfinningalaust
mannihrak uns ferðafólkið sté af
foaki af hestum sínum fyrir neðan
v«ggsvalirnar.
Ungfrú Ophelia gekk beint til
herbergja sinna eins 0g hún var
vön til jæss að taka af sér sjalið
og hattinn áður en hún átti tal
við nokkra manneskju. St. Clare
kallaði til Evu dóttur sinnar, sem
kom undir eins, settist á kné hon-
um og fór að segja honum frá
prédikuninni, sem bún hafði heyrt.
En þau hðfðu ekki talaist við lengi
þegar þau heyrðu hávaða úr hér-
bergi ungfrú Op>heliu, sem var op-
ið og vissu dyrnar á því lika út á
veggsvalimar, og heyrðist málróm
ur ungfrú Opheliu hár og skrækur
og var hún að ávíta einhvern harð-
lega.
“Hvaða pörum skyldi Topsy nu
hafa gjðrt sig seka í?” spurði St.
Olare. “Eg er vias um að al'luT
þessi hávaði er henni að kenna.”
Á næsta augnabliki kom ungfrú
Oplhelia út úr herbergi sínu og
dróg sökudólginn á eftir sér.
Komdu út bérna svo eg geti sagt
| húsjbónda þlínum (það,” mælti
Ophelía rpiðilega.
“Hvað gengur nú að?” spurði
| St. Clare. ^
1 “Það gengur það að, að mér er
| ómögulegt að tjónka við þennan
j óþægðaranga lengur. Hún gengur
! alveg fram af mér — hún er með
■ öílu óþolandi! Eg læsti hana inni
jþegar eg fór og fékk henni sálm
! ti 1 þess að læra, og hvað heldurðu
j svo að hún hafi gjört. Njósnar
uppi staðinn, sem eg faldi lykilinn
minn á og he-fir farið í dragkist-
| una mína og tekið hattborða, sem
jeg.geymdi þar, klipt hann allan í
sundur til þess að búa brúðutreyju
úr. Eg hefi aldrei á æfi minni séð
annað eins.”
‘“Eg sagði þér það frænka,”
mælti María, “að það væri óhugr-
andi að ala þessa ræfla upp án
þess að láta þá kenna á vendinum.
“Ef að eg fengi mínum vilja fram
gengt,’ sagði hún um leið og hún
leit til St. Clare, “þá skyldi eg
senda stelpuna út og láta flengja
bana ærlega — flengja hana þang-
að til hún gæti ekki staðið.”
“Eg efast síst um það,” sagði
St. Clare. “Segðu mér af hinum
kærleiksríku reglum kvenfólksins.
Eg hefi aldrei þekt fleiri en svo
sem tólf konur, sem ekki hefðu
gengið af negrum hálfdauðum eða
jafnvel vinnuiihjúum ef þœr hefðu
fengið að ráða að eg ekki tali um
af kar’lmönnunum.”
“Það er ekkert unnið við þetta
háittalag þitt, St. Clare,” sagði
María. “Frænka min er skyni bor-
in og veit um hvað hún er að tala
og henni er þetta eins iljóst og
mér.”
Þykkja ungfrú Ophelíu náði ekki
Iengra en húsráðenda þeirra, sem
friðinn elska, sem Topsy í bili
hafði komið í hræring og æst með
tiltæki sínu og býst eg við að syst-
ur mínar sem lesa þessar línur
muni vera mér samdóma um að
margar þeirra mundi hafa hent
hið sama undir islíkum kringum-
stæðum. En orð Maríu höfðu eng-
in áhrif á hana, enda var skap
hennar farið að stillast.
Eg vildi ekki fyrir nokkra muni
vita ti'l þes,s að þannig væri farið
með barnið mælti hún. En eg veit
ekki hvað eg á að gjöra St. Clare.
Eg hefi kent og kent, eg hefi talað
um fyrir henni, þangað til eg hefi
verið steinuppgefin, eg hefi barið
hana og hegnt henni á alla vegu, j
sem mér hafa til hugar komið; en
samt hefir hún ekki tekið allra
minstu breytingu frá því fyrsta.” j
“'Komdu hérna til mín Topsy,”
sagði St. Clare.
Topsy gegndi undir eins og kom
til hans. Augun stór og svört blik-
uðu og úr þeim skein þrjóskubland-
inn ótti. t
‘TIví ertu svonq ódæl, Topsy?”
spurði St. Clare, og gat varla að
sér gert að brosa ekki að andlits- j
svipnum á Topsy.
“Eg býst við að það «é hið vonda
hjartalag mitt,” svaraði Topsy og
dróg dálítið seiminn; “ungfrú
Feely segir það að minsta kosti.”
“Veistu ekki hve mikið ungfrú
Ophelía befir gjört fyrir þig? Hún
hefir gjört alt sem hún hefir get-
að.”
'‘Drottinn minn, jú berra! gamla
húsmóðirin var vön að segja það
líka. Hún barði mig þó enn meira
og var vön að taka í hárið á mér
og slá svo höfðinu á mér upp við
dyrastafinn, en það gjörði mér
ekkert gott! Eg spái því, að þó þær
slítí bvert hár af höfði mér að þá
mundi það ekki gjðra mér neittj
gott Iheldur! Eg er «vo vond!
Herra minn, eg er ekkert annað
en negri, og get efeki annað verið.”
“Eg verð að senda hana í burtu
frá mér,” mælti ungfrú Ophelia.
“Eg get ekki verið að standa 1
þesisu stríði lengur.”
“Mig langar til að spyrja að
einni ispurningu,” mælti St. Clare.
“Hvaða spuming er það?”
Ef guðs orð hefir ekki mátt til
þess að frelsa einn beiðinn ung-
ling, sem að þú getur haft Undir
hendi þinni heima hjá þér, til
hvers er þá verið að senda einn
eða fleiri kristniboða með það til
þúsunda af slíku fólki? Eg býst
við að þetta barn sé ekki ver á sig
komið heldur en fólk upp og ofan
er á meðal þeirra þpsunda.”
Ungfrú Ophelía svaraði ekkl
strax. En Eva, sem ihafði staðið
þegjandi hjá á meðan þetta sam-
tal fór fram iben-ti Topsy að koma
með sér. í horninu á loftsvölunum
var herbergi, sem var jþiljað af
með gluggum með stórum rúðum
í, þar sem St. Clare var stundum
vanur að sitja og leisa. Þangað
fóru þær Eva og Topsy. St. Clare
varð undir eins var við þegar þær
fóru og nrælti: ‘fHvað ætlar Eva
nú að gera? Eg ætla að vita um
það.”
Hann gekk hljóðlega að dyrun-
um á herberginu og lyfti til síðu
tjaldi er var utan á hurðinni og
leit inn, svo leit hann til Ophelíu
og gaf henni bendingu um að koma
og fara h'ljóðlega. Inni í herberg-
inu sátu bæði börnin á gólfinu og
snéru hliðum að þeim sem við dyrn
ar voru. Á andliti Topsy var hinn
vanalegi gletnis- og kæruleysis-
svipur. Á andliti Bvu var hluttekn-
ingaysvipur og augu hennar flóðu
í tárum.
MHvað er það Isem gjörir þig
svona vonda, Topsy? Hví reynirðu
ekki til þess að vera góð? Þykír
þér ekki vænt um neinn?” spurðl
Eva.
“Eg þekki ekki kærleika, mér þyk-
ir vænt um ibrjóstsykur og svo-
Ieiðis góðgæti, það er líka alt,
svaraði Topsy. “En þér þykir vænt
um hann föður þinn og hana móð-
ur þína.”
“Eg hefi aldrei átt neinn fðður
eða móður eins og eg var búin að
segja þér, ungfrú Eva.
*‘Ó, eg man það,” svaraði Eva
sorgbitin. ‘En áttir þú ekki bræður
eða systur, frænku eða —”
Nei, enga 'bræður né isystur. Eg
hefir áldrei áitt nei-tt — hvorki
skyldmenni né annað.”
“En Topsy, ef þú aðeins viildir
reyna að vera góð, þá gæti skeð —”
“ Eg get aldrei orðið annað en
negri, þó eg reyndi allra manna
'best” svaraði Topsy. “Ef hægt
væri að flá ,af mér svarta skinnið
og færa mig í annað hvítt, þá
skyldi eg reyna.”
En fólki getur þótt vænt úm þig
þó hörundslitur þinn sé svartur,
Topsy. Ungfrú Ophelíu þætti vænt
um þig, ef þú værir góð.”
Topsy rak upp kuldahlátur, sem
hún var vön að gera, þegar hún
heyrði eitthvað sem henni þótti
sérlega ótrúlegt.
“Heldurðu ekki það?” spurði
Eva.
“Nei, hún getur ekki liðið mig
af því að eg er negri! Hún vfldi
heldur láta krabba snerta sig en
mig. Það getur engum þótt vænt
um negra og negrar geta ekkert
gjört. Mér stendur alveg á sama,”
sagði Topsy og fór að blistra.
“Ó, veslings Topsy, mér þyklr
vænt um þig, sagði Eva með við-
kvæmni og lagði litlu hvítu hend-
ina á öxlina á Topsy. Mér þykir
vænt um þig, vegna þess að þú hef-
ir hvorki átt föður, móður sýstkinl
eða frændur og vegna þess að þú
hefir verið fátæk og það hefir
verið farið illa með þig. Mér þykir
vænt um þig og mig lángar til þes
að þú sért góð. Mér líður mjög illa
Topsy og mér finst að eg muni
ekki lifa lengi 0g það hryggir mig
að þú skulir vera svona ódæl. Eg
vildi að þú vildir reyna að vera
góð. Viltu gjöra það fyrir mig,
þessa stuttu istund, sem eg á eftlr
að vera með þér?” Hin fögru augu
dökka barnsins flóðu í tárum,
krystalskærir dropar fellu úr þeim
og niður á litlu hvítu höndina. A
þeirri stund brá 'björtu ljósi —
himnesku kærleikisljósi fyrir i
sálu þessa heiðna barns. Hún faldl
andlit sitt og grét með þungum
ekka og Eva laut ofan að henni föl
en fögur til að sjá, sem mynd
engils þess, sem krýpur til þess að
endurreisa sál fallins syndara.
“Veslings” Topsy, sagði Eva
veistu ekki að Jesú elskar alla
jafnt- Honúm þykir eins vænt um
þig og mig. Hann elskar þig alveg
eins og eg geri, nei, óendanlega
miklu meira — þeim mun meira,
sem hann er óendanlega miklu
betri en eg er. Hann vill hjálpa þér
til iþesa að verða góð og til hans
getur þú að síðustu farið og verið
engill í iríki hans að eilífu alveg
eins fyrir því, þó hörundslitur þinn
sé^ dökkur. Hugsaðu bara um það
Topsy, að þú getur orðið einn af
englum ljóssins, sem hann uncle
Tom er að syngja um.”
“Ó, elsku Eva! elsku Eva! stundi
Topsy upp. ‘Eg skal reyna. Eg skal
reyna. Mig hefir aldrei langað til
þess áður.”
Þegar hér var feomið lét St.
Olare tjaldið, sem var fyrir her-
bergishurðinni falla niður.
“Þetta minnir mig á móður
mína,” sagði hann við ungfrú
Ophelíu. “Það er satt sem hún
sagði mér. “Ef að vér viljum gefa
blindum sýn, þá verðum við að
vera viljug að gera það sem Krist-
ur gerði — kalla þá^til ofckar og
snerta þá.”
“Eg hefi alt af haft fordóma á
móti negrum,” isagði ungfrú Ophe-
lía, “og það er satt að eg hefl
aldrei getað þolað að þetta barn
snerti mig. En eg hélt ekki, að hún
hefði skilið það.”
‘T>ú getur reitt þig á að það eru
einmitt börnin sem slíks verða
fyrst vör,” „agði St. Clare, “það
getur engin vilt þeim sjónar í því
efni, og eg trúi því faistlega að all-
ar tilraunir mannanna til þess að
hafa betrandi áhrif á börn, og cll
velvild. sem þeim er sýnd, megni
ekki að vekja þakklætistilfinningu
í hjörtum þeirra á meðan að ó-
vildar andinn býr í Ihjörtum
manna. Það er undarlegt sann-
leiksflögmál, en svona er það.” *
‘^Eg veit ekki Ihvernig að eg á
að fara að gjöra að þessu,” mælti
Ophelía, “þeir eru mér svo ógeð-
feldir — sérstaklega þetta barn.
Hvernig get eg varist þeirri til-
finningu?”
“Eva sýniist gjöra það.”
Já, en hún er svo kærleiksrík!
En samt hefir hún ekki náð lengra
en að líkjast Kristi,” sagði Ophe-
lía. “Eg vildi að eg gæti líkst’
henni. Hún, gæti verið mér fyrir-
mynd.” “Það væri ekki í fyrsta
sinni, að ibarn væri notað til þess
að kenna ihinum eldri lærisveinl,
þó svo væri,” sagði St. Clare.
Til Mrs. Guðrúnar Magnússon.
Þökk: >...
Skylt er þakka, Guðrún góð
göfugmensku þina.
Er þú mér, sem óháð fljóð
ætíð gerðir sýna.
Þökk fyrir þina trölla-trygð
tállaus dygð er hvetur.
Hún er á þvi bjargi bygð
bifast sem ei getur.
Fús þú vildir frelsa mig
fjötraðan læðing nauða;
bið eg drottinn blessi big
bæði lífs og dauða.
Lýsi þér eilíf auðnusól,
amaský burt svífi,
svo heilög náir halda jól
hér og í öðru lífi.
Forlát virta vina míu
vesælt ljóða-smiði.
öll eg þakka atlot þin
eðladygð og prýði.
S. J. Jáhannesson.
-------0 -----
Frá Islandi.
Þann 5. þ. m. andaðist Magnús
ÞórarinsisOn bóndi í Hátúnum 1
Landbroti. Var hann búinn að vora
veikur í alt sumar. Magnús var
drengur hinn besti.
-------o------
Úr Stykishólmi var símað í gær,
að þar hefði verið undanfarið mjög
gæftarlaust og tilfinnanlega fiskt-
lítið, þegar á sjó ihefði gefið. í gær
var þar kafalds mugga og dálít-
ill snjórkominn; annars hefir ver-
ið þar auð jörð að mestu fram til
þessa. Afkoma manna var sögð á-
gæt eftir sumrið jafnvel óvenju-
lega góð.
Þrjú hundruð og fjörutíu lítra
af spíritus fundu tollverðir í gær
við vöruskoðunina í ”íslandi”. Eru
þá fundnir alls1 440 lítrar. Áfengl
þetta var í sterkum trókössum, og
voru þeir merktir, en auðsjáanlega
til þess að villa mönnum sýn.
Menn þeir af skipinu, -er settir
voru í gæsluvarðlhald, bafa nú
játað smyglunina. — Verður dóm-
ur kveðinn upp yfir þeim bráðlega.
Þeir sitja að sjálfsögðu í gæslu-
varðhaldi enn.
Compmtít
4 INCOW^OWATfO.*f» MAV )| ^
AD NYJU
Vort árlega ókeypis Turkey
tilboðmeð vorum ‘Imperiar
Eldavélum
VERD $59.00
—$5.00 út í hönd, isenda heim til yðar Hudson’s Bay; “Imperial” Bldavél,
eins og myndin sýnir, og með hverri eánni sendum vér yður ókeypis tíu
punda Turkey til Jólanna.
—Þessir fríu Turkeys ná aðeins til þeirra fyrstu 25 eldavéla, sem seldar
verða fram að Jólum. Ef þér þarfnist eldavélar, þá bregðið fljótt við
og gerið yður gott. af tilboði þessu, eins og aðrir gerðu í fyrra. ]?ér fá-
ið ekki að eins góða eldavél með lágu verði og auðveldum afborgunum,
þeldur einnig stóran Turkey fyrir Jólin.
-“Imperial” Eldavélar vorar, eiga engann sinn líka að gæðum. pær hafa
reynst hundruðum heimila í Vesfcurlandinu sönn hjálparhella. Afar-
góðar ti!l hverskonar matreiðslu, með ofni, sem hitnar fljótt og þó
jafnt. pær eru mjög fallegar, með nickelskrauti.
-Vér höfum tíu tegundir af “Imperial” Ranges, á verðinu frá $59.00 til
$93.00. Sumar eru með tile baki og vatnsgeymi. Allar þessar eldavélar
eru hreinasta fyrirtak. Komið og skoðið þær í iharðvörudeildinni á
þriðja gólfi.

EBfr r.; ■: