Lögberg - 01.01.1925, Blaðsíða 3

LÖGaSEBG, FIMTUDAGINN 1. JANÚAR 1925.
Bla 3

:Ig^l:'gitHICTgJKláMS:1iaW^lMæ;iM5g5lgJ51!51g!lga;r:

ssiaaaasgisl
Skipið “Stjörnukrapið”
í þessu bili kallaði yfirstýrimaðurinn með glymj-
andi og ragnandi rödd: “farið þið frá, asnarnir ykk-
ar! annars skal eg finna ykkur! Ef þér ekki hraðið
yður, verðum ivið elkki íbúnir á þriðjudaginn kemur
Munið þið eftir því, að þið fáið ekki einn brenni-
vínsdropa fyr en þið eruð búnir. Eg iþoli ekert Ibölv-
að mögl, þegar eg er stýrimaður. Og hvað gjörið þér
þarna undirstýrimaður? Eruð þér áð slæpast til og
frá? Og gætið þess, bryti, að öll matvælin verði
flutt út á skipið, og fáið mér svo reikning til skip-
stjóra Nitsons.” Hásetarnir, sem voru rifnir og
tánir, en hortugir og þrjóskir, hertu sig að sönnu,
en voru altaf að Ibölva.
Jafnskjótt og skipstjórinn ikom út á skipið,
breyttist fas stýrimannsins algjörlega; hann varð
hverju barninu betri og ávarpaði skipverja kurteis-
lega, og smjaðraði fyrir þeim, einkum, þegar skip-
stjórinn ekki var uppi á þilfarinu.
A tuttugasta degi frá því er skipið lagði á stað,
var ibrytinn niðri í káetu sinni og í óða önn að
skrifa reikninga sina. Þá var klappað hægt upp á
dyrnar. Hann stökk upp oig lauk upp. Það var gamli
Thompson, sem óðara lokaði hurðinni á eftir sér
hægt og laumulega.
“'ÞBvað er um að vera, Thompsön?”, sagði
■brytinn og horfði á ihann.
Undirstýrimaðurinn settiist niður og studdi
höndunum á knén og mælti: “Bg skal segja yður
hvað það er, herra Pennant; hérna að segja er eitt-
hvað ilt í ibrugggerð.”
“Þér hafið of sopið á rommflöskunni,” svaraði
brytinn með alvarlegum þykkjusvip.
“Nei, eg ihefi ekki; nei, eg er ódrukkinn eins og
þegar eg fæddist. Nú ætla eg að segja yður nokkuð;
en skiftið yður ekki af, hvernig eg hefi komist að því.
Þeir voru tímanir, að hver sem hefði vogað að bera
Thompson á íbrýn, að hann stæði á hleri, hefði fengið
utan undir. En nú er eg aumingja vesalingur sem
enginn skiftir sér af, og eg get nú gjört svo lítið
úr mér að aðhafast það sem eg áður hefði skammast
mín fyrir.”
1 þessu var ibarið að dyrum, og Harrison, létita-
piltur á skipinu, rak inn höfuðið og þegar ibrytinn
spurði hvað ihann vildi, mælti hann: “Eg á að heilisa
frá herra Cardew og segja, að það komi ísþoka og að
hásetarnir eigi að fá aukabrennivin, af því að það
verði haldinn aukavörður.”
“Hefir skipstjóri Nitson boðið þetta sjálfur?”
“Nei, stýrimaðurinn. Skipstjórinn hefir verið uppi
á þilfari í alt fevöld, en er nú háttaður.”
“Heilsaðu þá stýrimanninum og segðu honum,
að skipstjórinn hafi í gær bannað mér að láta nokk-
urn fábrennivín nema hann skipaði það sjálfur.”
“Eg skal skila því,” sagði pilturinn, og fór burt.
Brytinn mælti: “Segðu mér nú, Tihompson, hin
vondu tíðindi. Eg held — eg hefi grun um — að þau
snerti yfirstýrimanninn. Eg þykist sjá, að þessi ferð
muni ekki verða happasæl. Látið mig sem fyrst vita,
hvað um er að vera, svo að við getum ráðið einhverja
bót á því.”
En undirstýrimaðurinn var ekki bráður á sér,
heldur fór í hægðum sínum og talaði rólega, eins og
hann væri að segja sögu: “Það, sem eg heyrði stýri-
manninn og timburmanninn tala saman í fyrra dag,
var þetta: “Isþokan nálgast, og flestir hásetarnir
ætla að við förum of nærri ísnum og munum týn-
ast.” Þegar iskipstjórinn er ekki viðstaddur, elur
stýrimaðurinn þennan ótta þeirra, og hinir verstu
meðal þeirra hóta því, að neyða skipstjórann til að
stýra sunnar, til þeas að lenda ekki í ísnum hjá
Labadór.”
Brytinn stökk upp, og varð bæði hissa og reiður.
“Bíðið dálítið við herra Pennant!” mælti undir-
stýriaðurinn. “Þetta var nú ekki nema ibyrjunin.
Því næst stungu þeir upp á því að sökkva iskipinu,
binda skipstjórann og þá, er ekki vildu fylíla flofek
stýrimannsins, eyða öllu, sem gæti komið þessu at-
hæfi upp og flýja í land í bátunum.
“Hversvegna?” —
“Það get eg sagt yður; yfirstýrimaðurinn hefir
fermt skipið, o.g með hjálp nofekurra bófa tekið upp
tvo þriðju parta gmíðavélanna úr kössunum, sem þær
voru i — án þess að herra Blizzarð grunaði það, —
og fylt þá aftur með allrahanda járnrusli. Skipstjór-
inn, sem um það leyti var fjarverandi, yissi ekki
heldur af því, og nú vilja þeir sökkva skipinu og
komast heim, til að geta selt þestea þjófstolnu muni.
Þetta eru nú málavextirnir.”
"Komið undir eins með mér og segið skipstjór-
anum frá þessum fanti,” sagði brytinn, stóð upp og
læsti skáiborði sínu. “Staldrið nú dálítið við, herra
ibryti!” mælti undirstýrimaðurinn, ‘1það er best að
ihinkra við og sjá hvort eg get ékki grafist eftir
meiru. Það tekur enginn eftir mér.”
“Hlvað á þetta að þýða?” kallaði yfirstýrimað-
urinn með hvellri rðdd, isem lét illa í eyrum; hvar er
þessi góði ibryti? Hrver er það, sem dirfist að óhlýðn-
ast skipunum mínum? Hvað ætlið þér yður með því
að neita að útbýta rommi? Farið þér, Tbompson, upp
á þilfarið og lítið eftir, að alt sé búið undir nóttina,
og látið hringja klufekunni; annars siglir einhver
okkur í kaf í þessari bölvaðri þoku.”
Thompson gekk út úr káetunni. Brytinn lét
þetta elkki á sig fá, iheldur tók batt sinn með mlestu
hægð ofan af hyllunni og mælti: "Herra Cardew, eg
hefi hlýtt fyrirmælum skipstjórans, og það ætla eg
að gjöra, þangað til þér fáið yfirráð yfir þessu
skipi. Nú fer eg upp á þilfarið til að reykia vindil,
þangað til eg legst til svefns. “Góða nótt.” Yfirbragð
stýrimannsins varð ógurlega grimmi-
legt og andstyggilegt. “Eg skal segja yður nofekuð,
Pennant,” svaraði hann, “væri eg skipstjóri, skyldi
eg skjóta yður á land á ísjaka en kenna yður fyrst
með kaðalspotta, hverju það skiftir að óhlýðnast
yfihboðurum sínum.” “Góða nótt stýrimaður,” mælti
Pennant, “Iþeir sem ógnað er, eru vanir að verða
langlífir. Lofið mér nú að læsa káetu minni. Svona.
Eg þakka yður fyrir það.” Að svo mæltu fór brytinn
hlæjandi og syngjandi upp á þilfarið.
Þetta var á sunnudagsmorgun, og ísþokunni
hafði létt af. Fyrir skipinu höfðu ekki orðið nema
mjðg þunnir jakar, sem brotnuðu fyrirtsöðulaust.
Að sönnu var ihvasst, og vindurinn sárkaldur, eins og
hafís væri á næstu grösum, en skipstjórinn var enn
góðrar vonar um, að ferðin mundi ganga fljótt og
vel, og að skip sitt yrði hið fyrsta skip, er kæmi til
QuPbec það ár.
Skipverjar voru nú kallaðir til bænagjörðar inn
í káetu skipstjóra, og hann las hægt og alvarlega í
Fostulanna gjörningabók um ferðir PáLs postula.
Þegar guðsþjónustan var úti, varð brytinn seinastur
til að fafa út úr káetunni. Skipstjórinn kom við
öxlina á honum til þess að hann skyldi hinkra við,
settist hnugginn niður og mælti: “Eg vildi gjarnan
tala við yður, herra Pennant. Þér eruð ráðvandur og
dyggur maður: eg ætla að spyrja yður að einni
spurningu; hafið þér nýlega orðið var við, að stýri-
maðurinn sitji á svikráðum við okkur og leitist við
að fá hásetana til að gjðra uppreist? Já eða nei?”
“iJá, herra skipstjóri,” svaraði brytinn. Þegar
skipstjórinn heyrði þetta, stóð hann upp, tók í hönd
brytans, leit framan í hann og mælti: “Komið með
mér upp á þilfarið; eg ætla nú þegar að sjá, hvern
enda þetta tekur. Eg er viss um að þeir hafa breytt
stefnu skipsins síðan í morgun. Ef það er stýrimað-
urinn, sem hefir gjört þetta, læt eg setja hann í
járn. Eg hefi verið mikið flón að sjá þetta ekki
fyr; «g var varaður við þessum manni í Liverpool.”
Þegar skipstórinn kom upp á þilfarið dró aftur upp
ihina hvítu ísiþofeu, og draugalegt myrkur rak yfir,
sem var mjiög geigvænlegt, þar eð menn vissu, að
sjórinn var fullur af ísjökum. Á skipinu var alt
hljótt og kyrt. Slkipverjar láu hingað og þangað á
þilfarinu; sumir voru að lesa sumir að tala saman;
stýrimaðurinn og timburmaðurinn sátu nálægt stýr-
issveifinni og horfðu á þokuna, slem nálgaðist. Skip-
stjórinn sagði efeki eitt orð, en gefck beinlínis til
þess, er stóð við stýrið, leit á leiðarsteininn og sagði
rólega: “Þú stýrir í suður, og eg sagði þér fyrir
stundu síðan að stýra í útn'orður.” “Eg stýri eins
og stýrimaðurinn hefir boðið mér,” svaraði háset-
inn afundinn; “eg get ekki stýrt eins og allir vilja.
Mætti eg ráða, skyldi eg stýra heim.” Þegar hann
sagði þetta, kom yfirstýrimaðurinn og tók áf honum
stýrisveifina einis og til að bjóða skipstjóranum
byrginn og sagði: “Jackson stýrir rétt.” “Það kallið
þér rétt,” mælti skipstjórinn mjög reiður; ,“eg er
hreinn og beinn og það á best við mig; eg hefi fengið
meira en nóg af lygi yðar og undirferli; sleppið
stýrisisveifinni og farið ofan 1 fcáetu yðar. Þér eruð
í haldi fyrir samlblástur. Eg kalla yður til vitnis
bryti, farið með hann ofan undir þiljur.”
Cardew vildi elkki sleppa stýrissveifinni. Fljótar
en augað eygði, sló skipstjórinn hann, gvo hann datt
kylliflatur; en í sama vetfangi kom mikill ys og þys
uppi á þilfarinu; fimm hásetar réðuist á skipstjórann
og þrír á brytann; samblásturinn hafði nú lofes brot-
ist út, og óp og bölv og ragn heyrðist um alt skipið.
Þeir sem héldu með skipstjóranum, voru bornir ofur-
liði og á einu augabragði bundnir við siglutréð og
reiðann. Stýrimaðurinn stóð upp, blóðugur í framan
og froðufeldi af heipt og bræði, gekk til skipstjórans
og mælti: “Hérna sjáið iþér skipstjóri Nitson, að eg
er liðmeiri en þér hugðuð. Ef eg vildi gæti eg nú
þegar fleygt yður útbyrðis eða drepið yður á hvern
þann hátt, sem mér þætti best; en eg ætla ekki að
gjöra það núna svo eg iseinna geti því betur launað
yður löðrunginn. í gærkveldi vilduð þér efcki vera
með mér í því að leika á þessa þorpara, sem stofna
ofckur í lífsbættu, en borga okkur illa, og nú vil eg
ekki vera með yður. Komið þið piltar og látið þessa
(bjána standa standa þar sem þeir eru. Látum okkur
ná í tomm og brennivín og vera kátir í kvöld. Þeim
Verður kalt, sem eru bundnir, en þeim hitnar á því
að sjá ofckur drekka.” Þessu næst fóru uppreistar-
mennimir að drekfca og syngja, en skipstjórinn og
sjö af mönnum hanis stóðu bundnir við siglukaðlana
sem yoru gaddfreðnir. Þokunni létti nú nofekuð upp
í austri og sást blikandi norðurljós, sem birtu lagöi
af um allan sjóndeildarthringinn og eins á hin fölu
andlit skipstjóranis og samíbandingja hans. “Þarna
er þá norðurljóSið,” sagði yfirstýrimaðurinn, sem nú
var oðrinn svínkaður, gekk til skipstjórans, veifaði
glasinu rétt við andlitið á honum og mælti: “Þarna
er þá norðurljósið, sem er að dansa og ræður sér
ekki fyrir gleði, af því að þaö á bráðum von á yður
og yðar helgu félögum upp til sín. Hvað haldið þér
nú um forsjónina skipstjóri Nitson?”
‘1Eg held nú hið sama sem ætíð,” svaraði skip-
■stjórinn rólega; “Guð vakir eins á sjónum eins o.g á
landi; eg vildi heldur vera bundinn hér en skifta um
samvisfcu við yður, Cardew; eg er blátt áfram og
segi ekki annað en það, sem mér býr í brjósti, að það
er ekki verra að deyja hérna en á fiðursæng heima
hjá sér.”
“Ef þér eruð ánægður, þá er eg það líka,” mælti
Cardew: “feomið, látum oss drekka minni hins guð-
hrædda skipstjóra. Allur hans óaldarflokur er hér,
nema déskotans ormurinn hann Harrison; leitið al-
staðar að honum; sé hann í lestinni, þá svælið hann
burt mieð brennisteini, og þá skuluð þið ekki skifta
ykkur af, hvort hann fcemur upp eða ekki; 'hann mun
fá nóg af reyknum þar niðri.” Háestarnir ráku upp
andstyggilegan hlátur og hlupu af istað til að leita
að skipspiltinum. Að stundu liðinni voru allir upp-
reistarmennirnir steinsofnaðir nema þeir, sem áttu
að hringja þokuklukkunni. Alla þá nótt talaði Nitson
skipstjóri við og við huggunarorð til manna sinna,
s*em allir héldu lífi, þótt kuldinn væri mikill, og
gaddharka. Þegar lýsti af degi beiddu þeir allir Guð
sameiginlega að gefa sér fljótan dauðdaga; eftir það
láu þeir í nokkursfeonar dái, en vöknuðu við fall-
ibyssuskot. 1 sama vetfangi fcom stýrimaðurinn til
þeirra og sagði með háðungarfullri raustu. “Góðan
dag, Nitson skipstjóri.” Síðan sneri hann sér til fé-
laga sinna og mælti: “Sjáið, hve illa liggur á þess-
um góða bryta og gætið að þessum ágætu hásetum,
sem voru vanir að kalla ykkur letingja eða illþýði.
Eða undirstýrimaðurinn, þessi feiti vinur wr, hvað
hann hlýtur að sakna groggsins sínis. Er það ekki
ógnarlega bágt? Nitson skipstjóri, mig tekur það
sárt að þurfa að segja yður (látið tvo bátana síga
ofan í sjóinn og brjótið botninn úr þriðja bátnum.),
að við ætlum nú að yfirgefa skipið, sem mun sökkva
að þremur stundum liðnum eftir að við erum farnir
burt, eftir því sem timiburmaðurinn vinur minn fuli-
vissar mig um. Hefðuð þér, Nitson skipstjóri tekið
betur undir boð mitt, þá hefði öðru vísi farið. Fali-
■byssusfcot það, sem þér nýlega heyrðuð, kom frá
skipi, sem liggur fyrir utan ísinn, og það s'kip ætlar
að taka við olss. Vér höfum nóg fé til að borga með
ferðina. Verið sælir. Farið ofan í bátana piltar; Nit-
sOn skipstjóri. Eg hefi þá æru að óska yður góðrar
ferðar til himinsins.” Nitson svaraði: “Verði Guðs
vilji.” Því næst sneri hann sér til sinna manna og
mælti: “Eg þakka Guði mínum, að eg enn þá treysti
náð hanis og miskunmsemi, og sé það bans vilji, er
eg tilbúinn undir að deyja.’ Það er eg líka,” sagði
ibrytinn, “ ef eg einungis áður mætti fá að sjá gula
fantinn dingla á rárendanum.”
“Við erum frá,” mælti undirstýrimaðu'rinn, “eg
vildi ósfca, að þessir níðingar hefðu gefið hverjum
okkar eitt glas af groggi, áður en þeir fóru burt.”
Að stundarkorni liðnu heyrðist ekfcert lengur til
bátanna, sem reru burt; en sfcipverjar tóku til að
banna sér og bera sig illa. “Hafið þér enn þá nokkra
von, herra Nitson?” spurði brytinn sogrbitinn, “æ,
Jenny, elsku góða lconan.mín, eg fæ aldrei framar
að sjá þig?” “Að því er snertir konuna mína,” mælti
undirstýrimaðurinn, “þá er misisirinn efcki mikill;
eg hugsa mest um sjálfan mig; ó, þessir fantar.”
“Eg hefi enga von,” svaraði skipstjórinn djarflega;
en eg er búinn undir dauðann. Eg treysti guðsnáð;
hann mun annast og verada bæði vesalings börnin
mín.” Þegar hann sagði þetta, var eins og svar kæmi
beinlínis frá himni því að þokuna tók upp, ®vo að sást
til sólar, en birta hennar var dauf og kðld; þeir yoru
hér um biil hálfa viku sjávar frá lísnum. Skipstjór-
inn og félagar hans litu hverjir framan í aðra, en
töluðu ekkert, því að þeim var svo þungt niðri fyrir
með því þeir heyrðu, hvernig vatnið alt af seig hærra
á skipinu. Þá sagði skipistjórinn hughraustur; “Vér
eigum enn tvær klukustundir eftir ólifaðar, látum
oss verja þeim til að búa oss undir dauðann. Þegar
á alt er litið, er þetta þó betra, en að deyja úr hungri
og kulda og í rauninni megum við sjómenn ætíð bú-
ast við þessum dauðdaga." “Þetta stæði mér ekki á
svo miklu,” sagði einn hásetinn, “væri það efcki vegna
vöslings móður minnar, sem nú fer á isveitina; æ, það
er hart, það er hart.” “Skammastu þín að feveina og
kvarta,” mælti skipstjórinn með óbifanlegu bugrekki,
“á eg ekki börn og brytinn konu? Það sem verður að
vera, viljugur skal hver bera.”
í sama biili gægðist lítið en slungið unglings-
andlit fyrir hornið á fcáetutröppunum, og á auga-
bragði kom skipspilturinn Harriison hlaupandi og
blæjandi með stóran hníf í hendinni. Skipverjar
heilsuðu honum með fagnaðarópi og skar hann fyrst
iböndin af skipstjóranum og þá af hinum. “Þeir héldu
að eg væri niðri í lestinni,” sagði bann, “en eg faldi
mig undir hvílubekk skipstjórans, og þar lá eg alt af
grafkyr þangað til eg var viss um, að' þeir voru
komnir burt. iSkipið sekkur innan skamms; eg sá
vatnið hækka, því er ekfci til setunnar boðið. Húrra!”
•— Skipstjórinn óg undihstýrimaðurinn fóru nú að
kanna sfcipið, og er þeir komu upp aftur sagði undir-
stýrimaðurinn: “Það er satt, piltar, vér ihöfum ekki
nema eina fclukkustund til að búa til timburflota.
Látum oss byrja með kappi. Lekinn er svo mifcill að
vér getum ekfci þurausið skipið.” Skipverjar urðu ó-
venjulega glaðir og frá sér numdir af þessari frels-
isvon. Þá sagði skipstjórinn: “Komið nú og fagnið
ekki og fljótt. Eg er blátt áfram og segi það sem mér
býr í brjóisti. Vér erum ekki feomnir út úr ísnum enn-
þá. Herðið yður nú að búa til timburflota, og safnið
þVí brauði og matvælum, sem þorpararnir hafa skilið
eftir. Eg yfirgef ekki skipið, fyr en það fer að söfcfcva.
Þegar hann hafði skift verkum milli hásetanna
mælti bann: “Mér er ekki um að lenda við þessa
strönd, en í stormi eru allar hafnir góðar. Takið
bryti með yður tvær byssur, bögl og púður, því að
vér verðum að skjóta sjófugla oss til matar í nokkra
daga, þangað til Guð frelsar oss, annaðhvort með því
að senda oss eitthvert skip, eða dauðann. Herðið
yður nú eins og þér getið.”
Þeir voru stutta stund að búa til timburflotann,
en lítið var um matvæli. Yfirstýrimaðurinn hafði
kastað ölilu fyrir borð, skemt eða haft burtu með sér
alt, nema forða til 3 daga af kjöti, brauði og rommi.
Það varð næstum að neyða skipstjórann með valdi
til að yfirgefa skipið, og þeir voru feomnir skamt frá
því, þegar það söfck. Þegar það hvarf, stóð Nibson
skipstjóri upp, og stóð nókkra stund berböfðaður:
“Þarna,” .sagði hann, ‘‘sökk ágætt sfcip, sem var
verslunarfélaginu Davíð og Blizzarð til sæmdar,
meðan það flaut á sjónum.” Vér kveðjum þig gamla
“Stjörnuhrap,” sögðu básetarnir og bættu þessu við:
‘tHafi nokkur maður unnið til hegningar, þá er það
stýrimaðurinn.” Timburflotinn feomlst klakklaust að
ströndinni.
Til að herða upp huga skipverjanna, sló skip-
stjórinn upp á gamni, og mælti um leið og þeir
stukku upp á ísinn: “Eg nem þetta ísland fyrir
hönd hennar konunglegu hátignar og sé það eyland,
óisfca eg að mega skíra það Nitson eyju; en sé það
meginland, skulum vér bíða og sjá ihvaða land það er.
e———— T - T\ f 6 1 1
| Sérstök deild í blaðinu ■ ■ y ^ J Fyrir börn og unglinga « < rrotessional Lards
DR. B. J. BRANDSON
21«-220 MEDIOAIi AKTS BUlfl,
Oor. Graham and Kfínnedy Sta.
Phone: A-1834
Office tímar: 2—S
Helmiii: 77« Victor St.
Phone: A-7122
WinnJpeg, Manitoba
Vér Ieggjum sérstalta áherzlu 6 að
selja meðul eftir forskriftum lækna.
Hin heztu lyf, sem hægt er að fá eru
notuð eingöngu. . pegar þér komlð
með forskrliftiun tll vor megtð þjer
vera viss nm að fá rétt það sem lækn-
Irinn tekur til.
CODCLEDGH & OO.,
Notre Dame and Sherbrooke
Phones: N-7659—765»
Giftlngaleyfisbréf seld
DR. O. BJORNSON
216-220 MF.DICAL ART8 MJ>G.
Oor. Graham and Kennedy 8ta.
Phone: A-1834
Office tlmar: 2—S
HeimiU: 764 Victor St.
Phone: A-7586
Wlnnipeg, Manitoba
dr. b. h. OLSON
216-220 MEDICAJj ARTS BLDG.
Oor. Graham and Kennedy 8ta.
Phone: Á-1834
Oftice Hours: 3 to 5
HeinrUli: 821 Sherburne St.
Wlnnlpeg, Manitoba
DR J. STEFANSSON
216-220 MEDICAL ARTS BT.no
Cor. Graham and Kennedy 8ts.
Stundar augna, eyrna, nef og
kverka sjúkdðma.—Er að hitta
kL 10-12 f.h. og 2-5 e.h.
Taisími: A-1834. HeimUl:
S73 River Ave. Tals. F-2691.
DR. B. M. HALLDORSSON
401 Boyd BuUding
Oor. Portage Ave. og Edmonton
Stundar sérstaklega berklasýkl
og aðra lungnasjúkdðma. Er að
flnna & skrlfstofunni kl. 11—12
f.h. og 2*—4 e.h. Sfml: A-3521.
Heiinili: 46 Alloway A/ve. Tal-
eimi: B-3158.
DR. A RLONDAL
818 Somerset Bldg.
Stundar sérstaklega kvenna eg
barna ajúkdóma.
Er að hitta frá kl. 10—12 f. h.
3 til 5 e. h.
Office Phone N-6410
Helmlll 806 Victor 8fcr.
Sfani A 8180.
---------i
DR. Kr. J. AUSTMANN
Viðtalstími 7—8 e. h-
Heimili 469 Simooe,
Sfmi B-7288.
DR. J. OLSON
Tannlæknir
216-220 MEDIOAIi ART8 BIjDG.
Cor. Graham and Kennedy Sts.
Talsimi A 8521
Heimili: Tala. Sh. 3217
J. G. SNÆDAL
Tannlæknir
614 Somerset Block
Cor. Portage Ave. og Donald St.
TaLsimi: A-8889
Munið Símanúmerið A 6483
og pantið meðöl yðar hj& oss. —
SendiS pantanir samstundis. Vér
afgreiCum forskriftir meB sam-
vizkusemi og vörugæði eru öyggj-
andi, enda höfum vér magrra ára
lærdömsrika reynslu að baki. —
Allar tegundir lyfja, vindlar, Is-
rjömi, sætindl, ritföng, töbak o. fl.
McBURNEY’S Drug Store
Cor Arllngton og Notre Dame Ave
J. J. SWANSON & CO.
Verzla rr.að fasteignir. Sjá
uim leigu a nusurr.. Annast
lán, eldsábyrgð o. fl.
611 Paris Bldg.
Phoiies. A-6349—A-6310
THOMAS H. JOHNSON
og
H. A. BERGMANN
isl. lögfræðingar
Skrifstofa: Room 811
BuUding, Portage Ave.
P. O. Box 165«
Phones: A-6849 og A-6S46
W. J. IJNDAL, J. H. LJNDAIi
B. STKFAN8SON
Islenzklr lögfræðlngar
708-709 Great-West I*erm. Bidg.
356 M«in Street. Tals.: A-4968
>elr hafa einnlg skrlfstofur að
Dundar, Rlverton, Gimli og Piney
og eru bar að hitta & eftirfytgj-
andl tlmum:
Lundar: annan hvern mlðvikuda*
Rlverton: Fyrsta fimtudag.
GlmUá Fyrata mlðvlkudag
Pinay: þrlðja föstudag
1 hverjum m&nuði
ARNI ANDERSON
ísl. lögmaður
í félagi við E. P. G&rkand
Skrifst.: 801 Electric Rail-
way Ohambers
Talsfmi: A-2197
A. G. EGGERTSSON LL.B.
ísl. lögfræð*ngur
Hefir rétt til að flytja mál
bæði í Man. og Sask.
Skrifstofa: Wynyard. Saak.
Seinasta m&nudag i hverjum m&n-
uðl staddur 1 Churchbridge.
FOOTE & JAMES
Ljósmyndasmiðir
inargra ára aérfræðingar
Sérstakur afsl&ttur veittur
stúdentum.
Sími: A-7649 282 MAIN St.
Cor. Graham Ave. Winnipeg Man.
A. 8. Bardal
841 Sherbrooke 8t.
Selur llklástui og annast um útlarir.
Allui útbúnafiur aá bezti. Enaftem-
ur aelur hann alakonar minniavavfia
og legáteina.
SkrUst. tataiuU N
HelmUis
talHÍml
N («67
EINA ÍSLENZKA
Bifreiða-aðgerðarstöðin
í borginni
Hér þarf ekki að blða von flr vltl.
vltl. Vinna öll &byrgst og ley»t af
hendl fljött og vei.
J. A. Jóhannsson.
644 Burnell Street
F. B-8164. Að baki Sarg. Fire Hal
JOSEPH TAVLOR
LÖGTAJKBBCAÐUR
Heimlllstals.: St. Jofan 1144
Skrtfatofa-Tal*.: A 6557
Tekur lögtakl b«eðl hflaalalguAuUife
veðakuldlr, vlxlaskuldlr. Atgi-stBtr «1
sem að lögum Lftur.
Skrltstofa 265 Mnin Btrea*
Iletma Tala.
A-9364
Verksftofu Tnls.:
A-8383
G L. STEPHENSON
Plumber
Allskonar rafmagns&höld, svo srvn
Htraujám vira. allar tegundir af
glösum og aflvaka (lmucriee)
Verkstofa: 676 Home St.
Endurnýið Reiðhjólið!
Iiátið ekki hj& lfða að endur-
nýja reiðhjöiið yðar, áður en mestu
annlmar byrja. Komið með það
nú þegar og látið Mr. Stehhins
gefa yður kostnaðar áætlun. —
Vandað verk ábyrgst.
(Maðurinn sem allir kannast vlð)
S. L. STEBBINS
634 Notre Dame, Winnlpeg
Giftinga og bj6
Jarðarfara-

með litlum fyrirvara
Birch hlómsali
616 Portage Ave. Tals. B720
ST IOHN 2 RtNG 3
Mér þætta gaman að vita, hvort hér eru mörg bjarn-
dýr eða tóur. Látum okfcur nú tjalda og skamta mat-
inn.” Daginn eftir komust þeir að raun um, að ís-
breiðan, sem þeir höfðu lent við, var mikil ummáls,
en gátu þó ekki kannað hana til fulls sakir þoku-
myrkurs. Matbjörg þeirra minkaði óðum.------------—