Lögberg - 15.01.1925, Side 6

Bls. 6
LöGBEBG FIMTUDAGINN.
15. JANÚAR, 1925.
Hættulegir tímar.
Eftir Winston ChurchiIL
XXX .KAPÍTULI.
Jacksons herbúðimar.
Hvílíkur var ekki áhugi manna mánudagsmorg-
uninn sjötta maí 1861, þótt mikill stormur væri;
Tólfta strætið fyrir ofan Market (hótelið er yfir þrjú
hundruð feta ibreitt og varnarlið hins sjálfvalda
iríkis Missouri safnaðist þar isaman. I’aðan, sam-
kvæmt skipun ríkisstjóranls áttu þeir að ganga til
Jacksons herbúðanna, til þess að vera við heræfing-
ar og læra hernað í viku.
Nýja flaggið Iblakti í vindinum þennan dag
yfir húsi isjálfboðaliðsins, isem var hálfri mílu nær
ánni.
Á tólfta stræti voru bumbur barðar og lúðirar
þeyttir og aðistoðarforingjar í skrautlegum einkenn-
iisibúningum þeystu fram og aftur á fjörugum fák-
um. Herflokkarnir ganga fram, einn eftir annan;
hver á sinn stað; bæjarflokkarnir í laglegum gráum
einkennisbúningunum, landsbygðarflokkarnir í
sunnudagabúningum, flestir ihverjir. Þeir ibera höfuð-
in hátt á göngunni og og þenja út brjóstin, og kven-
fólkið veifar til þeirra marglitum sólhlífum og æp-
ir fagnaðarópum til þeirra. Hér eru St. Louis grá-
mennirnir, úrval að ættgöfgi, A-deildin; isvo koma
Washington verðirnir og Washington (blástakkar,
Laclede verðir og Misisouri verðir og Davis verðir.
Já, þessi dagur er fráskilnaðardagurinn. Og á fán-
anum eru stjörnu'rnar og randirnar og skjaldarmerki
Missouri þvers yfir.
Eftir Ihverju eru (þeir að bíða? Hversvegna halda
þeir ekki áfram? Þey! HófaJskellir og reykjarmökkur
á markaðsislvæðinu og fagnaðaróp, »em fara eins og
öldur gegnum mannþröngina. Víkið undan riddara-
liðinu! Hér koma þeir loklsins, fjórir og fjórir sam-
síða. Hestarnir bera höfuðin hátt og bregða á leik;
eyrun á þeim eru síkvik og þeir hreyfa þau eftir því
sem hljóðin koma frá mannfjöldanum. Maud Cather-
wood grípur í handlegginn á Virginíu Carvel. Þarna
á undan öllum Ihinum ríður Clarence Colfax höfuðs-
maður og situr þráðbeinn á hestinum. Virginía roðn-
ar og hvítnar á víxl — rautt og hvítt eru litir nýja
ríkjasambandsins. Hún var í sannleika ötolt af hon-
um nú. Hún fyrirvarð sig fyrir það að hafa nokkurn
tíma vantreyst ihonum. Þetta var hans rétta staða,
hermannalífið. Hún isá hann í Ihuganum sem fyrir-
liða alls isunnahnersins og sá hann hrekja Norðan-
mennina undan isér lengra og lengra norður, þangað
til vatnagnýr stórvatnanna gaf þeim til kynna, að
hættan væri í nánd. Og hún sá hann vægja þeim af
einskærri göfugmensku. Já, þetta er fráskilnaðar-
mánudagurinn.
Þeir hægja á sér. Brúni gæðíngurinn, sem
Clarence situr á hringar makkann; hann er istoltur,
af flokknum, sem á eftir kemur, fjórir og fjórir sam-
síða. Ungi maðurinn þrekvaxni, sem er einn af fyrstu
fjórmenningunum, er George Catherwood. Hesturinn
hans er eins og hestur krossíerðariddara. Eugéne
rekur upp óp og bendir á þá síðustu í flokknum;
Maurice er þar.
Hverjir munu ná vopnabúrinu nú? Geta Norðan-
manna sveitirnar, með sína luralegu Þjóðverja haft
nokkra von um að ná því? Hafi nokkrir Norðanmenn
Verið á Tólfta straeti (þennan dag, þó ihöfðu þeir
hægt um sig. Jú, það voru nokkrir þeirra þar, og það
voru jafnvel nokkrir þeirra í þessari fylkingu, sem
vildu berjast fyrir sambandið. Þeir voru daprir menn
þennan dag.
Aftur verður bið, flokkarnir standa kyrrir. Sum-
ir úr riddaraliðinu fara af baki; en ekki fríði ungi
höfuðsmaðurinn, sem ríður beint að litlum vel búnum
hóp áhorfenda, sem hann ihefir komið auga á. Carvel
ofurlsti tekur fast í ihönd hans utan yfir reiðglófann.
“'Við eru sfcolt af þér, Cjarence,” segir hann.
Og Virginía endurtekur orð hans og augu henn-
ar ljóma, og hún atrýkur með fingrunum silkimjúkt
hárið á hálsi hestsins. “Þú hrekur Lyons höfuðsmann
og leigusveitir ihans út í ána, Clarence,” segir hún.
“U-sis, Jinny,” svaraði hann,” við erum Ibara að
fara til herbúðanna til þesis að læra að æfa okkur,
svo að við verðum tilbúnir að verja ríkið, þegar þar
að kemur.’
Virginía hló. “Eg var búin að gleyma því,” sagði
ihún.
“Þú kemur frænda þínum fyrir herrétt, góða
mín,” sagði ofurstinn.
Rétt í þesu var merki gefið. Clarence varð að
þrýsta hönd Virginíu fytst og ieyfa svo Maud og
Eugéne, sem voir frá sér numdar af aðdáun að þrýista
Isína hönd. Svo reið ihann á hægu brokki yfir til
ridaraliðsflokksins sins, veifaði til þeirra glófanum
og snéri 'sér svo við til þesis að gefa flojck sinum
snögga skipun um að vera tilbúnir.
Virginía var drukkin af sælu. Allur efi hvarf úr
huga hennar. Nú er Clarence orðinn maður, sem hún
getur dáðst að. Hann hafði verið kosinn höfuðsmað-
ur i einu hljóði nokkrum dögum áður og hann hafði
tsrax farið að skipa fyrir ein's og þaulæfður for-
ingi. George Catherwood og Maurice höfðu isagt frá
,því.
Og nú loksins átti borgin að hrista af sér norð-
anryflrið. “Áf.ram til Jackjsows heribúðanna!” var
hrópið. Lúðrasveitirnar byrjuðu hergöngulagið, yfir-
foringinn o-g undirforingjarnir, sem með. honum
voru, lögðu af stað og fylkingarnar beygðu við inn í
Olive stræti og á eftir þeim bæjarlýðurinn bæði ak-
andi og fótgangandi. Sfcnætisvagnamir, sem voru
dregnir af hestum voru fullir af fólki. Virginía, Maud
°g ofurstinn óku saman í vagni ofurstans, með Ned
fyrir aftan og nestiamal. Stúflkurnar gátu séð fjað-
urshatt riddaranna langt á undan, er þær stóðu upp
I vagninum.
Olive istræti, sem nú er langt með granít hellum
er sjóðhitna í sólskininu, var þá vegur út á lands-
ibygðina. Þá stóðu græn tré meðfram því þar sem
nu eru hus og buðir. Litlar gulmálaðar kerrur voru
vagninn, sem gekk eftir Olive stræti og kom gjálfum
sér fyrir inni í insita hominu á honum, þar isern hann
gat verið viss um, að verða ekki fyrir neinu ónæði frá
kvenfóllki, sem kynni að koma inn í hann. Eftir svo
sem klukkustundar ferðalag steig hann út við vestur-
hliðið á behbúðunum, sem var á Olive veginum. Hann
hresti sig á jþví að fá isér dálitla tóbakstuggu og
labbaði svo í hægðum sinum innan um manfjöldann,
sem var á sífeldu iði milli tjaldanna. Lífsiskoðun,
sem hann ihafði myndað sér, Og sem margir aðrir
menní bæði fyr og isíðar hafa Ihaft, gerði honum
mögulegt, að horfa með góðlátlegri fyrirlitningu á
samdrátt pilta og stúlkna, sem hann isá alstaðar
kringum isig. Hann ímyndaði sér sálfan sig —fliann
var byrjaður að vera nokkuð feitlaginn i— klæddan
í ljósgráa treyju og í hvítar strigabuxur, og hann hló.
Eliplhalet isá engar ofsjónir. Þeissu hetjum var til-
beiðslan ekki of góð. Lífið hafði önnur meiri gæði
honum að bjóða.
Það vildi svo til, er hann var að ganga að auðu
sæti, sem stóð undir tré, að herra Cluyme og dóttir
hans Belle náðu honum. Cluyme hafði um morgun-
inn, er hann var að renna augum yfir fasteignasölu-
dálkinn í blaðinu, komið auga á sðlufregn, Isem
hann undraðist ekki all-lítið. Hann bafði haft orð
á því við konuna sína, að Hopper hefði ekki borðað
kvöldverð með þeim æði lengi. Hann rétti honum
því hendina nú með óvenjulega miklum hlýleik. Að
vísu var handtakið ekki mjög þétt, þegar Eliphalet
tók í höndina; en þess má líka geta að hann sjálfur
tók ekki neitt hjartanlega í hana. hann tók hálf-
nauðugúr ofan fyrir ungfrú Cluyme. Honum hafði
aldrei falið sá isiður vel, í geð.
‘•Eg vona að þú komir og borðið með okkur
bráðum aftur,” sagði Cluyme. “Við höfum bara ó-
Ibrotinn mat; en hann er líka hollastur. Kryddmeti
er ekki fyrir menn, Isem þurfa að erfiða. Það er það
sem eg sagði hahs hátign prinsinum af Wales, þegar
hann var hér á ferðinni í hauist — hann var að tala
við mig um gæði nautaketsisteikar i—”
“Qott er veðrið,” isagið Hopper.
dregnar af seingengum múlösnum á vissan stað í
dæld einni, sem var vaxin háum trjám og umgirtur |
með hárri girðingu. Staður þessi var nefndur Lin-
dells rjóðrið. Það var þá skemtistaður úti undir beru
lofti, en nú standa hús þar og á þeim eru þegar farin
að isjást ellimörk.
Mannfjöldinn þyrptist til Lindells rjóðursins,
ríkir og fátækir, verslunareigandinn og vörubjóður-
inn, til þes að ihorfa á hermennina reisa tjöld sín
undir greinum trjánna. Riddaramir færðu sig dá-
lítið vestu-r á bóginn yfir ofurlítinn læk, sem þar var
Virginía og Maud istóðu frá sér numdar af aðdáun
við lækinn og hlustuðu á Colfax höfuðsmann, sem
gaf fyrirskipanir sínar með háum og hvellum rómi
til manna sinna, er þeir tóku tjöldin úr vögnunum og
(börðuts við að koma þeim á isinn stað. Því var ver og
miður að stúlkurnar voru þar. Höfuðsmaðurinn misti
jafnvægið á skapi sínu, og liðsmenn hans svitnuðu
við að bera tjöldin og greiða úr flækjunum á tjald-
istögunum. Þeir létu hrjóta blótsyrði, sem þær höfðu
aldrei heyrt fyr; en vindurinn feykti öllu í höndurn-
ar á þeim, til mikilis óhagræðis fyrir þá.
Það jók ekki lítið á leiðindi stúlknanna, að of-
urstinn togaði í hökutoppinn og skellihló.
“Þetta er illa ge-rt af þér, pabbi,” sagði hún reið.
"Hvernig getur þú búist við að þeir fari rétt að öllu
fyrsta daginn, og það í þessu roki?”
“Nei, líttu á Maurice, Jinny,” sagði Maud,
“Hann stakist alveg á höfuðið.”
Ofunstinn skellihló, og karlmennimir og kven-
fólkið, sem stóð Ihjá, hlóu líka. Virginía hló ekki;
henni fanst þetta alt of alvarlegt til þess.
“Þið fáið að sjá, að þeir geta barist,” sagði hún,
“þeir getaisigrað Ibæði Norðanmenn og Þjóðverjana.”
Ofurstinn leit .kringum, sig er hann iheyrði þetta.
Svo Ibrosti ihann, því hann sá að aðrir broistu.
“Þú verður að gæta að því góða mín, að þetta
eru bara friðsamlegar æfingar ríkisvarnarliðsins.
Þarna blaktir stjömufáninn yfir tjaldið yfirforingj-
ans; hann er fyrir ofan ríkilsflaggið. Þú gleymir
þér Jinny.”
Jinny stappaði niður fætinum.
“Eg hata þennan yfirdrepsskap!” hrópaði hún.
Hvemvegna getum við ekki isagt það hiklaust, að
við ætlum að reka þennan fyrirlitlega Lyon og Norð-
anmenn hans og leiguliðsmenn út úr vopnabúrinu?”
“Já, því ekki, Carvel ofursti?” hrópaði Maud
Hún Ihafði glejrmt því, að einn af bræðrum hennar
var með Norðanmönnum og leiguhermönnunum.
“Því eru ekki konur gerðar að yfirherhöfðingj-
um Og ríkiisistjórum?” spurði ofurstinn.
“Það getur skeð að eitthvað yrði framkvæmt, ef
það væri gert,” sagði Virginía.
“Finst þér ekki Clarence vera nógu sivæsinn?”
spurði faðir hennar.
En tjöldin voru nú komin upp og höuðsmaður-
inn fékk einum liðsmanninum hest sinn og kom í
áttina til þeirra. George Catherwood kom á eftir hon-
um.
“Heyrðu Jinny,” hrópaði frændi hennar, “við
fekulum fara yfir að aðalheribúðunum.”
“Og ganga eftir Davis avenue,” sagði Virginía
og roðnaði af metnaðartilfinningu. “Er ekki Davis
avenue til?”
“Jú, o'g Lee avenue og Beauregard avenue,”
eagði George og tók um handlegg systur sinnar.
“Við göngum eftir þeim öllum,” sagði Virginía.
Hér var líf og fjör. Vindurinn þaut í trjánum
og grænt grasið þakti Jörðina, þótt aðeins væri kom-
ið fram í maí. Tvö hundruð og fjörutíu tjöld stóðu
þarna í beinum röðum. Skrúðgangan leið fram og
aftur um grasivaxin “strætin” milli trjánna. Þar
voru stoltir feður og mæður, unnustur, systur og
eiginkonur — allir skrautbúnir. Þið trúu konur,
berið hina skrautlegu búninga ykkar nú, því isá
tími mun koma, er þið verðið að sníða þá upp aftur
og aftur, eða rífa þá niður í sáraumbúðir, til þess að
stöðva með blóðrás þessara ungu manna, is’em nú
bera svo vel nýju, gráu einkennisibúningana sína.
Virginía ók með föður sínum á hverjum degi til
Jacksons iherbúaðanna, og frænka hennar með þeim
Allir, sem toldu í tískunni og allar fríðustu konur
bæjarins voru Iþar. Lúðursveitir léku og svartir öku-
menn snertu með svipunum gljáandi bökin á stríð-
öldum hestum. Til og frá á gangi eða sitjandi á bekkj-
um milli tjafldanna voru laglegir ungir menn í
hvítum 'buxum og treyjum með gyltum hnöppum.
Maturinn, sem var framreiddur í tjöldunum var ekki
allur hermannafæða; þar var sælgæti af mörgu togi
Skrúðgöngurnar voru óendanlegt fagnaðarefni. Það
var betra að vera ófæddur en að vera ungur maður í
St. Louiis og vera ekki í hermannafötum.
Einn ungur maður var samt þar, sem hvorki
sýndi yfirlæti né hégómadýrð. Það var forstjóri
verslunar Carvels og Co., sumir sögðu leynilegur
meðeigandi verslunarinnar, ,þótt ekki væri hátt farið
með það. Hafi Eliphalet Hopper hallast fremur að
annari hliðinni iheldur en hinni þesisa síðastliðnu sex
mánuði. eða hafi hann ætlað nokkuð fyrir sér í þeim
málum, þá vislsulega lét hann ekki á því bera. Herra
Cluyme, «em var sjálfur slunginn verslunarmaður,
sagði, að Eliphalet væri varfærinn maður, sem hugs-
aði aðeinis' um það, sem hann hefði með Ihðndum og
léti landsmálavitleysuna eiga sig. Þetta var einmitt
það sem herra Hopper gerði. Menn höfðu séð hann
brosa háðslega er hann sá herdeild af Missouri
sjálfboðaliðum, sem báru sig heldur óhermannlega
iog voru í borgaraklæðum, ganga niður eftir fimta
stræti. En hann fór svo dult með skoðanir sínar, að
menn héldu, að hann hefði engar skoðanir.
Á fimtudaginn vikuna, sem menn voru við her-
æfingarnar í Jacksons herbúðunum, sem vakti mikla
eftirtekt, sagði herra Hopper Barbo bókhaldaranum,
að fara burt fyrir klukkan fjögur. Auðvitað var
verslunin með langdaufasta móti. Ofurstinn hafði þá
um morguninn lesið milli tuttugu og þrjátíu bréf frá
viðskiftavinum í Texas og Suðurríkjunum, sem sögðu
honum, að sér væri ómögulegt að iborga visisar skuld-
ir, er þeir voru í, eins og ástandið væri í landinu.
Ofurstinn hafði farið heim til miðdagsverðar með
áhyggjusvip á andlitlnu. En það var haft orð á þvi
við 'borðið hjá ekkjunni, hve rólegur Eliphalet Hopp-
er hefði verið. .
Klukkan fjögur steig Eliphalet upp í istrætis-
“Já, vlíst er það það,” isagði Cluyme. Svo rendi
hann augum yfir tjöldin og bætti isvo við eins og
til þass að isegja eitthvað: “Eg sé að þeir hafa bætt
við nokkrum falibysisum síðan í gær. Það eru líklega
þær, sem me'st var talað um að Ihefðu komið með
“Swon” og hefðu verið merktar “marmmari.” Það
er sagt að Jeff Davils hafi sent þeim þær úr vopna-
búri stjórnarinnar, sem þeir tóku á sitt vald við
Baton Range. Nú eru þeir bráðum tilbúnir að ráðast
á okkar vopnabúr.”
Hopper hluistaði á þetta hinn rólegasti. Honum
fan'st ekki neitt sérlega mikið til um þelssa fregn,
sem hafði sett bæinn í uppnám. Og Cluyme hafði
heldur ekki talað eins og honum væri mjög mikið
niðri fyrir. Rétt í þessu fór léttilvagn fram hjá, isvo ó-
makið tókst af Eliphalet að svara. Ungfrú Culyme
kannaðiist óðara við, að vagninn tilheyrði aldraðri
konu, sem var vel þekt í St. Louis. Hún ók út á
hverjum degi klædd í svart og með þykka blæju fyrir
andlitinu. En hún var blind. »
“Mér þæti gaman að vita hivað hún er að gera
hér,” sagði ungfrú Cluyme.
Svar það, sem Hopper gaf við þesisari spurningu
isýndi skarpleika, er vakti eftir nokkra daga alla þá
aðdáun í brjósti herra Cluymes, sem hann var fær
um að sýna.
“Eg veit ekki,” sagði hann, “en eg býst við að
hún »é að fitna.”
“Við hvað áttu með því?” spurði ungfrú Cluyme.
“Það að skoðanir sambandsflokksins hljóta að
verða hollar,” svaraði Eliphalet og hló.
Ungfrú Gluyme hafði ekki tíma til þess að graf-
ast dýpra eftir þes.su leyndarmáli, því rétt í þessu
S'áuist piltur og stúlka koma gangandi og það rak alla
umhugsun-um konuna með blæjuna úr huga hennar.
Piflturinn var riddaráliðs höfuðsmaður í hástígvél-
um, en stúlkan hafði mikið dökt hár og var í hvítum
kjól.
“Nei, bara lítið þið á þau,” hrópaði ungfrú
Cluyme. “Þau halda víst að þau séu ein í aldingarð-
inum Eden. iSú var tíðin að Jinny vildi ekki sjá hann.
En síðan hann varð höfuðsmaður og komst í einkenn-
iábúninginn hefir henni snúist hugur furðu fljótt.
Eg er því fegin, að eg íhefi afldrei haft neinar vit-
lausar hugmyndir um einkennisbúninga.”
Hún leit á Hopper og isá, að hann einblíndi á þau
sem voru að koma.
“Clarence er fríður en mesti ónytjungur,” hélt
hún áfram fjörlega. “Eg býst vig að Jinny verði
nógu heimsk til þess að gifta'st honum. Finst þér
hún vera mjög lagleg, Hopper?”
Hopper laug að henni.
^Mér finst það ekki heldur,” sagði hún, til þes.s
að samþykkja það, sem hann hafði sagt. Og um leið
og hún slepti orðinu hljóp hún, Eliphalet til mestu
undrunar, á móti þeim.
“Virginía!” hrópaði hún, “Jinny, eg þarf að
segja þér nokkuð skemtiflegt.”
Virginía snérí sér við óþolinmóðlega. Augnatil-
litið, sem hún sendi ungfrú Cluyme var ekki neitt
sérlega vingjaimlegt, en ungfrú Cluyme fann ekki
sárt til þess. Hún tók um handlegginn á Virginíu og
gekk með þeim í áttina til æfingarvallarinls. Clarence
hélt sig fjær en meðan hann var með Virginíu einni
°g reyndi ekki að hylja það, að honum væri nærvera
Ihinnar þvert um geð.
Eliphalet fylgdi þeim með augunum þangað til
þau hurfu innan um mannfjöldann, log það brann
leyndur eldur í augum hans. Svipur Virginíu í þetta
sinn hafði mint hann á það, er hún kom inn í búð-
ina fyrir mörgum árum, þegar hún kom heim frá
Kentucky og skipaði bonum að fara og leita að föður
®ínum. Honum hafði sviðið það þá; og hann var
maður, sem aldrei gleymdi því, ef honum sveið eitt-
hvað.
“Hún er fríð stúlka,” sagði Cluyme, “og Verð-
iskuldar að verða lánsöm. Hún er samkvæmt mínu
áliti besti kvenkostur: rík, vel siðuð og fríð. Og faðir
hennar er góður maður. Það er sflæmt að (hann skuli
hafa þær skoðanir, sem hann hefir um fráfall þræfla-
ríkjanna. Mér hefir ávalt fundist, að .þú værir sér-
lega lánsamur í því að vera í Isambandi við hann.”
Grænu augun í Elipbalet Hopper urðu eins
og nálaroddar. En Cluyme hélt áfram; “Það er sflæmt
að ihann skuli eiga það á hættu að fara með sjálfan
sdg sökum skoðana sinna. Ástandið er stöðugt að
veilsna.”
“Já,” sagði Hopper.
“Og eigin-víxilar úr Suðurrílcjunum eru ekki
virði pappínsins, sem þeir eru skrifaðir á—”
Cluyme þekti ekki Eliphaflet nógu vel. Hafi hon-
um dottið í hug að fá Ihjá honum upplýlsingar um
einkamál Carvels ofunsta eða um einkamál nokkurs
annarls manns, þá fór hann í geitarhús að leita ullar.
Það á ekki við að segja frá þvi ianga viðdkiftasam-
tali, siem þeim fór þarna á milli; það er nóg að geta
þeSs, að Cluyme, sem var sjálfur við álnavöruversl-
un, var eins fáfróður, þegar hann iskildi við Eiipha-
let og bann ihafði verið þegar hann bitti hann. En
hann bar ennþá meiri virðinguj fyrir verlunarhygg-
■ indum forstjóra Carvelis verslunarinnar en hann
bafði nokkru sinni áður borið.
Þennan sama fimtudag meðan belstu fjölskýld-
urnar í bænum voru að hvísla fagnandi sín á milli
um það, að fall'byssurnar hefðu klomist til Jack&oús
herbúðanna, var nokkuð að gerast innan grænu
girðingarinnar, sem var umhverfis vopnabúrið fyrir
sunnan borgina, sem hafði mikla þýðingu.
Dagarnir voru allir orðnir jafn leiðinlegir fyrir
(Stepbien Brice. Richter var farinn og dómarinn var
oft í burtu á ýmlsum leynilegum fundum, isvo að bann
var oft tímum saman aleinn 1 gkrifstofunni.
Sem betur fór var sumt af verkl Ricbters og
dómarans skilið eftir óklárað. svo að hann hafði
nóg að gera. Þennan fimtudagsmorgun sá hann, að
dómarinn fór í besta svarta frakkann sinn, sem hann
var í aðeinis við hátíðleg tækifæri. Dómairinn var orð-
inn mýkri á manninn upp á isíðkastið.
“Steplhen,” sagði hann, ‘Iþeir eru að útbýta
skotfærum og einkennisbúningum til herdeildanna
í vopnabúrinu í dag. Kærir þú þig um að fara þangað
með mér?”
“Eru það Jacksonls herbúðirnar, isem þeir hafa í
huga?” ®purði Stephen, þegar þeir voru komnir út
á strætið.
“Lyton höfuðsmaður er ekki maður, Isem situr
kyr og lætur iríkisstjórann eiga fyrsta leik á borði,”
sagði dómarinn.
Þegar þeir komu inn í strætisVagninn tók Step-
hen strax eftir manni, sem sat í horninu og hafði
barnahóp hjá sér. Hann var magur en andlitssvipur
hans var skarplegur og fjörlegur. Þessi maður hafði
ekki fyr komið auga á dómarann, en hann benti bon-
um að koma til isín með svo snöggri bandabendingu,
að það minti á heræfingar. “Þetta er William T.
Sherman majór,” sagði dómarinn við Stephen. “Hann
var í hernum og barðist í mexikanska stríðinu. Hann
kom hingað fyriir tveimur mánuðum til þess að verða
forstöðumaður strætisvagnafyrirtækisins.”
Þeir gengu til han®, og dómarinn kynti IStephen
fyrir honum. IMajór Sherman horfði fyrst á hann
all-bvaJst og kinkaði svo kolli til hans.
'“Jœjia, Whipple,” sagði majórinn, ‘þjóðin er
að fara til fjandans, eða er ekki svo?”
Stephen gat ekki varist því að brosa. Það var
djarfur maður, sem lét í ljósi---------------------
Krabbamein.
Stærst verkefni flækna, sem nú
er óleyst, er krabbameinið. Holdis-
veikin, sem eitt sinn var hinn ægl-
legasti sjújcdómur, er nú bráðlega
úr sögunni, og allar flfkur tfl, að
ekki líði á löngu að eins fari um
iberklaveikina. Aftur fer krabba-
meinið mjðg vaxandi, og er nú
isvo komið, að minsta kosti á Eng-
landi, að þar deyja fleiri úr krab'ba
meini en berklaveiki.
Læknar virðast standa ráðþrota
yfir þessu, og er þó víða gert mik-
ið til þess að reyna að ráða bót á
því.
Helst er svo að sjá, að krábba-
mein stafi að miklu leyti af nautn-
um, og þ óeinkum af íburðarmiklu
mataræði, og heitum drykkjum.
í Englandi er nýútkomin skýrsfla
um banamein þeirra, sem deyja
í geðveikrahælum. Kemur þar 1
ljós, að stórum færri deyr þar úr
kratbibamini en alment gerist. Er
'heflst giskað á, að þetta stafi af
því, að í geðveikrahælunum lifa
menn við fremur ðbrotið fæði og
drekka yfirleitt ekki mjög heita
drykki. J. K.
Vísir.
RJÓMI
Styðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar
eigið félag og fá fult verð fyrir framleiðsl-
una.
Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er
eini framfaravegurinn að því er landúnaðinn
snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, farið
að fordæmi annara þjóða, sem hafa sannað, að
samvinnumarkaðs aðferðin er sú eina, er
skapar gott verð á mjólkurafurðum.
SENDIÐ RJ6MANN TIL
The Manitoba Go-operative Dairies
LIMITED