Lögberg - 05.03.1925, Blaðsíða 3

LtfUrtERG, FIMTUDAGINN 5. MARZ 1925.
»k S
Sérstök deild í blaðinu
SOLSKIN
Fyrir börn og unglinga

Hörð freisting.
í Bandaríkjunum í Vesturheimi var fyrir fáum
árum maður nokkur gamall, sem hét Korpenning;
hann var jarÖeigandi og orðlagSur fyrir góögerðar-
semi Einu sinni gekk þar mikið hallæri, og hjálpaöi
hann þá fátækum góÖfúslega úr forðabúrum sínum.
Öllum þeim, sem höföu peninga til að kaupa fyrir
svaraði hann á þessa leið; “Fyrir peningá yðar getið
þér hæglega keypt yður matvæli; en þeir, sem engan
skilding eiga, og ekki eiga kost á aö eignast þá, hlytu
aö deyja úr sulti, ef hinir efnuðu vildu ekki rétta þeim
hjálparhönd." Þegar þetta barst út, þusti þangað múg-
ur og margmenni, eins og nærri má geta, því aö það
voru margir, sem ekki áttu peninga1 fyrirliggjandi, og
sumir, sem þá áttu, hafa, ef til vill, ætlað að nota sér
þetta góða boð. En Korpenning hafði ásett sér, að láta
sveitunga sína sitj.a í fyrirrúmi fyrir utanhéraðsmönn-
um, sem hann þekti minni deili á. Einu sinni synjaði
hann því hjálpar manni nokkrum, sem var langt að
kominn og beiddi hann um korn. Sama kveldið varð
Korpenning var við, að einhver ókunnur og ískyggi-
legur maöur með poka undir hendinni læddist kring
um kornhúsið; hann faldi sig því með einum húskarli
sinum og hélt vörð. Ókunni maðurinn, sem hafði ver-
ið gerður afturreka, kom nú og fór að láta í poka
sinn, en svo dræmt og meö þvilikum seimingi, að það
var auðséð, að hann gjörði það með samviskunnar
mótmælum. Þegar hann loksins var búinn að fylla
pokann, batt hann fyrir hann, en flýtti sér ekki burt.
eins og þeir þó eru vanir að gera, sem vinna þess hátt-
^ar myrkraverk. Hann stóð kyrr, studdi hendinni á
pokann, og það var hægt að sjá, að hann átti í mi'klu
striði við sjálfan sig. Loks kiptist hann allur við, leysti
aftur frá pokanum, helti korninu úr honum og rruélti:
“Eg ætla ennþá einn dag að biða drottins hjálpar.”
Síðan gekk hann hurt í hægðum sínum, og von hans
og traust til Guðs varð ekki til skammar, því að hinn
góði Korpenning sendi honum morguninn eftir fullan
poka af korni, og lét' þau boð fylgja, að hann skvldi
láta sig vita, þegar búið væri úr honum, því að þá gæti
hann aftur 'sótt eins mikið og hann þyrfti.
Hin þunga byrði.
Hinn arabiski kalífi, eða jarl, Hakkam var mjög
gefinn fyrir skraut og viðhöfn ,og þegar hann einu
sinni vildi stækka aldingarðana hjá höll sinni, keypti
hann öll akurlönd "umhverfis, og borgaði þau eins og
eigendur settu upp. En þar var ekkja ein fátæk, sem af
rækt við foreldra sina ekki vildi fyrir nokkurp mun
farga dálitlum landskika, sem hún hafði erft eftir þá,
né litlum húskofa, sem hún var borin og barnfædd i.
og sem hún glöð og ánægð lengi hafði búið i með
manni sinum, sem þá var dáinn. Þegar hún nú var ó-
fáanleg til að selja land sitt, hvað sem í boði var, reidd
ist umboðsmaður jarlsins, sem átti að sjá um tilbún-
ing garðsins, af þessum þráa ekkjunnar, og lét með
valdi taka frá henni landið og rífa húskofa hennar, og
sagði síðan jarlinum, að þessi kona, einungis til að
bjóða honum byrginn, hefði ekki viljað með góðu selja
þetta land, sem lægi í miðjum aldingörðunum. Nokkr-
um dögum síðar kom hin fátæka ekkja grátandi til
yfirdómara bæjarins, og1 bar sig upp við hann undan
þeim rangindum, sem hún hafði orðið fyrir. Dómarinn,
sem var bæði réttsýnn og séður maður, sá, að þó kon-
an hefði á réttu að standa, mundi þó ekki vera, auð-
hlaupið að því, að kippa þessu í lag, né hægt að sann-
færa jarlinn, sem var einráður maður, um, að hann
hefði rangt fyrir sér. Dómarinn lét nú leggja á asna
sinn, tók með sér stóran poka og reið til aldingarðs
jarlsins, og hitti þar jarl hjá nokkrum iðnaðarmön.i-
um, sem voru að reisa fagurt skemtunarhús á lóð ekkj-
unnar. Jarlinn varð hissa, þegar hann sá dómarann
með asnann og pokann, og féll öldungis í stafi, þegar
dómarinn fleygði sér flötum niður fyrir fætur hans og
sagði: “Leyfið mér, herra að fylla poka minn með
mold hérna úr garðinum.” Jarlinn leyfði það ; og þeg-
ar dómarinn var búinn að láta í pokann beiddi hann
jarlinn að hjálpa sér til, að láta hann upp á asnann.
Nú vissi jarlinn ekki hvað hann átti að hugsa um
þennan mann; en af því honum var forvitni á að vita,
hvað hann ætlaði sér, lét hann sér ekki bilt við verða,
heldur fór að lyfta undir pókann með honum. En hann
var svo þungur, að þeir gátu ekki látið síga vatn und-
ir hann; þá hló jarlinn og mælti: “Nei, dómari minn
góður, þetta er of þungt fyrir okkur.” En dómarinn
svaraði stillilega og einarðlega: “Já herra, þér finst
þessi byrði of þung, og þó er það ekki nema lítið eitt
af þeirri mold, se mþú hefir ranglega tekið frá fá-
tækri ekkju; hvernig ætli þú getir þá borið hana alla,
þegar drottinn á síðan á dómsdegi leggur hana þér á
herðar.” Jarlinn komst við af þessum otðum,, lofaði
djörfung og réttsýni dómarans og skipaði, ekki ein-
ungis að skila ekkjunni aftur; landinu, heldur gefa
henni einnig hið fagra skemtunarhús til íbúðar i stað-
inn fyrir hennar gamla kofa, sem hafði verið rifinn.
Hið góða lœkningablað.
Kona nokkur í Vínarborg, sem lá veik, sagði við
son sinn: “Far þú nú, bamið mitt, og reyndu til að
ná í einhvern lækni, því eg þoli ekki lengur við fyrir
verkjum.” Pilturinn fór til tveggja lækna, en hvor-
ugur þeirra vildi fara með honum, því að í Vínarborg
kostar vitjun sjúkra eitt gyllini, en hann gat engri
borgun lofað þeim. Þegar hannn var á leiðinni til
þriðja læknisins, mætti hann Jósef keisara, sem kom
akandi hægt og hægt í opnum vagni. Pilturinn þekti
ekki keisarann, en hélt að þetta væri einhver ríkur
herramaður; hann vildi nú reyna lukku sína, og bað
hann að gefa sér eitt gyllini.
“Getur þú ekki komist af með minna?” spurði
keisarinn.
“Nei,” mælti pilturinn og sagði honum hvernig á
stóð.
Keisarinn gaf honum þá eitt gyllini, og lét hann
nákvæmlega segja sér, hvar móðir hans átti heima, og
meðan pilturinn fór að vitja þriðja læknisins, ók keis-
arinn þangað, sem hin veika kona bjó, og sveipaði að
sér kápunni, svo að hann skyldi ekki þekkjast.
Þegar hann kom inn í stofuna, sem var mjög fá-
tækleg, hélt konan, að þetta væri læknirinn, og sagði
honum því, hvað að sér gengi, og að hún væri svo fá-
tæk, að hún gæti ekkí útvegað sér neina aðhjúkrun
Keisarinn mælti: “Eg skal skrifa upp lyf handa
yður.” Siðan skrifaði hann á blað,: fékk konunni og
sagði henni, í hvaða lyfsölubúð hún ætti að senda það,
jjegar pilturinn kæmi aftur. Að því búnu fór hann
•'burt.
Skömmu síðar kom hinn rétti læknir. Það datt
ofan yfir konuna, þegar hún heyrði, að hann var líka
læ'knir. Og hún beiddi hann að misvirða ekki, að
annar læknir hefði vitjað sín, og að hún biði einungis
eftir piltinum, til að láta hann sækja lyf það, sem hann
hefði ráðlagt sér.
En þegar læknirinn leit á blaðið, varð.hann eins
forviða og sagði við sjúklinginn: “Þér hafið, kona
góð, hitt fyrir góðan lækni, því hann hefir ávísað yð-
ur hundrað gullpeninga, sem þér getið látið sækja í
féhirzluna, og undir blaðinu stendur Jósef, ef þér
þekkið hann. Þvílíkt lyf hefði eg ekki getað skrifað
upp handa yður."
Þegar ‘konan heyrði þetta, lyfti hún augum sín-
um til himins, og komst svo við af innlegri þakk-
látssemi, að hún gat engu orði komið upp.— Hún fékk
féð greitt, eins og til stóð, og af því að hún gat nú út-
vegað sér hentug lyf og góða aðhlynningu, komst hún
innan skamms á fætur aftur.
Bóndinn og málaflutingsmaðurinn.
Tveir bræður urðu ósáttir um landamerki, og á-
settu sér að halda þessu máli til laga. Þeir fóru því
báðir til bæjarins þess erindis, að spyrja lagamenn til
ráða og fá mál höfðað.
Annar þeirra hét Pétur Knútsson, og eri hann
hafði lokið öðrum erindagerðum sínum, gekk hann til
málaflutningsmanns þess, sem honum hafði verið ráð-
lagt að fá fyrir sína hönd, og sagði við hann:
“Eg vildi feginn mega tala við yður hálft orð um
ágreining, sem er milli mín og nábúa míns.”
“Komdu nær, maður minn,” svaraði málaflutn-
ingsmaðurinn, og óx bóndanum svo hugur við þetta
vingjarnlega ávarp, að hann skýrði honum nákvæm-
lega frá öllum málavöxtum.
“Eg skyldi feginsamlega takast þetta mál á hend-
ur fyrir þig,” mælti málafærslumaðurfnn, “ef eg væri
ekki svo önnum kafinn, eins og eg er; en það er ann-
ar maður hér skamt frá, sem getur gjört þetta fyrir
þig, eins vel eins og eg; eg ætla að skrifa honum fá-
einar línur, og geur þú farið með þær til hans; þú
finnur hann víst heima um þetta leyti. Settu þig nið-
ur á meðan.”
Pétur tók síðan við bréfinu, þakkaði fyrir sig cg
fór burt. En þegar hann kom út á strætið, kom að
honum forvitni, og hann sagði við sjálfan sig: “Það
væri þó gaman að vita, hvað hann hefir skrifað.” —
Með það sama tók hann bréfið upp úr vasa sínum, lét
það í lófa sinn, kreisti saman á því randirnar, svo það
varð eins og hólkur, bar það síðan upp að auganu og
gægðist inn í það. Með því að snúa bréfinu fyrir sér
nokkrum sinnum, tókst honum að komast að inntaki
þess, sem hljóðaði þannig: þ
“Hér eru komnar tvær gæsir ofan úr sveit; eg
skal reita aðra þeirra, en takt þú við hinni. Það' er
hún, sem færir þér þenna seðii Þinn vin. N.”1
Þegar Pétur las þetta, rann honum öll reiði við
nábúa sinn, og með því hann vissi, að hann hafði að-
setur sitt í veitingahúsinu, fór hann þangað, sýndi
honum bréfið, og sættist við hann heilum, sáttum.
HITT OG ÞETTA.
Kytos, konungur í, Þrakíu, vissi, að hann var á-
kaflega reiðigjarn og refsaði þjónum sínum grimmi-
lega, þegar’þeim varð eitthvað á. Þegar hann því einu
sinni hafði þegið að gjöf ker, sem var gjört með mikl-
um hagleik, en þunt og brothætt. launaði hann það
gjafaranum konunglega, en braut það sjálfur sundur.
Þegar menn furðuðu sig á þessari aðferð hans, svar-
aði hann: “Eg gjörði það til að komast hjá að reið-
ast þeim, sem kynni að brjóta það.”
Vitstola maður var spurður hvers vegna hann
hefði verið settur í vitlausra spítalann. “Það kom til
af þrefi og þjarki,” svaraði hann. “Hvernig þá?” var
spurt. “Veröldin sagði, að eg væri vitlaus. En eg
sagði, að veröldin væri vitlaus, og eg var borinn at-
kvæðum,” mælti maðurinn.
BANGSIMON.
( fintýri.—Úrt Þjóðsögum J. A.)
Einu sinni var kóngur og drotning í ríki sínu.
Þau áttu son, sem Sigurður hét. í garðshorni, skamt
þaðan, bjó karl og kerling; hann hét Bángsímon. Þau
áttu eina dóttur, sem Helga hét. Hún var jafngömul
Sigurði kóngssyni, og léku þau sér oft saman í æsku.
Svo bar við, að kóngur misti drotningu sína; syrgði
hann hana mjög og sat oft á haugi hennar, og sinti
ekki ríkisstjórn. Ráðgjöfum hans og hirðmönnum
þótti svo mikið mein i þessu, að þeir gengu fyrir kóng
og báðu hann að hætta harmatölum sínum, og buðust
til að fara og leita honum kvonfangs.
Konnungi líkaði þetta ráð vel, en bað þá um að
taka hvorki eyjafifl, annesjafljóð né skógarkonu. —
Þeir hétu honum góðu um það, og bjuggust síðan til
ferðar. Fengu þeir svo hafvillur miklar og sjóvolk,
og gekk þeim seint ferðin.
Loks sáu þeir sorta mikinn fyrir stafni, og það
með, að þetta var eyland. Þeir gengu á land og fóru
þangað til þeir komu að tjaldi einu. Sáu þeir þar
friða konu, sem sat á stóli og var að greiða hár sitt
með gullkambi. Hún spurði þá, hvert þeir væru að
fara, og hvert erindi þeirra væri, en þeir sögðu alt hið
sanna. Hún sagði: “Það er þá líkt á komið með
kóngi yðar og mér; því fyrir stuttu hefi eg mist mann
minn. Hann var yfirkóngur 2o smákónga; víkingar
réðust á ríkið, kóngur féll, og eg flýði hingað.”
Báðu þeir hennar svo til handa kóngi sínum, og
tók hún þeim málum vel. Síðan stigu þau öll á skip
og gekk þeim ferðin vel heim. — Þegar kóngur sá til
ferða þeirra, lét hann aka sér í vagni til strandar, og
bauð hann drotningu að stíga í vaginn hjá sér, og var
þeim svo báðunl ekið heim. Með því kóngi geðjaðist
vel að drotningu þessari, hóf hann bónorð sitt til henn-
ar, og tók hún því vel. Lét hann þá efna til mikillar
veizlu, og drakk brúðkaup sitt til hennar. Sigurður
kóngsson skifti sér lítið af stjúpu sinni, og vildi sem
minst eiga saman ,við hana að sælda.
Nú líður og bíður þangað til drotning verður veik
og þókti kóngi það ilt. Spurði hann þá drotningu,
hvort þetta mundi verða helsótt eða skrópasótt En
hún lézt ætla, að það mundi verða helsótt, og bað hún
kóng að gera það fyrir sig, að láta Sigurð son sinn
vaka yfir sér 3 fyrstu nætunar í herbergi því, sem hún
tók til, þegar hún væri dáin. — Fór nú svo, sem drotn-
ing gat til, að þetta var helsótt, og lét kóngur flytja
lik hennar í herbergi það, sem hún hafði til tekið, og
búa um það, eins og hún hafði sagt fyrir. Síðan bað
kóngur son sinn að vaka yfir líkinu; en hann mæltist
undan því í fyrstu. Kógur varð þá byrstur við hann,
og skipaði honum það, svo Sigurður þorði ekki annað
en lofa að gera það. En af þvl hann var bæði myrk-
fælinn og líkhræddur, fór hann til Helgu karlsdóttur,
og bað hana að fá Bángsimon föður sfnn, til að vaka
fyrir sig. Karl var tregur til þess i fyrstu, en lét þó
tilleiðast, og hét að vaka fyrstu nóttina; fór hann svo
heim í herbergi það, sem líkið lá í um kvöldið.
En þegar hann kom þar inn, spyr drotning: “Hver
er þar?” Bángsímon karl í garðshorni,” segir hann.
“Svei þér, skömmin þín; ekki átt þú að vaka yfir mér.
Sigurður kóngsson á að vaka yfir mér. Eru fölir
fætir mínir?” segir hún. — “Fölir svo sem grasstrá,”
segir hann. “Þá er bezt að bera sig til,” segir hún.
Með það ris hún upp, og réðst á Bangsimon, og áttust
þau við alt til dags. — Þegar dagur rann, lagðist hún
fyrir sem áður, en karl fór heim í kot sitt. Alt eins
fór aðra nóttina, og eftir það neitaði karl með öllu að
vaka hjá henni þriðju. nóttina, en gerði það þó fyrir
bænarstað dóttur sinnar, að vera þar þá einu nóttina,
sem eftir var. En áður en hann fór, sagði hann þeim
Sigurði og Helgu, að þau mættu giftast að þrem árum
liðnum, ef hann yrði ekki kominn aftur innan þess
tima.
Fór karl svo heim í kóngsríki, og í herbergi það,
sem droning lá í, og fórust þeim drotningu og hön-
um sömu orð í milli og áður og glímdu síðan til dags.
Þegar dagur rann varð hún að gammi, en hann að
flugdreka; flugust þeir á í loftinu og flugu yfir láð
og lög, unz þau komu að landi einu; þar varð drotn-
ing undir i skiftunum og ætlaði karl að bíta hana á
barkann. Baðst hún þá friðar, og hét karli að launa
honum lífgjöfina, þegar hún væri orðin kóngsdóttir
i þvi riki. — “Hvernig ætlar þú að fara að því?" segir
karl. “Eg ætla að gera mig að' dálitlu barni, og láta
kónginn finna mig, þegar hann fer á dýraveiðar,” seg-
ir hún. Karl lét hana þá lausa og fór hún í skóg
einn mikinn skamt þaðan.
Næsta dag eftir fór kóngurinn i ríkinu á veiðar
og fann í skóginum meybarn; tók hann það heim með
sér og ól það upp, sem eigin dóttur sína; því þau kóng-
ur og drotning voru áður barnlaus. — Mær þessi
dafnaði svo fljótt, að furðu gegndi. Karlinn Bángsí-
mon hafði komið til kóngshallar og dvaldist þar; var
hann látinn berja fisk og gera annað slikt.
Þegar fram liðu stundir tók fósturdóttir kóngs-
ins upp á þvi, að bíta sig í fingurnar, svo blæddi úr;
sagði hún að karlinn, sem hérna væri, færi svona með
sig. Þótti kóngi og drotningu mjög fyrir við karl;
en þó var hann ekki rekinn burtu að heldur. Einu
sinni, þegar kóngsdóttir þessi var á gangi ein sér,
spurði Bangsímon hana, nær hún ætlaði að launa sér
lífgjöfina. Hún lézt mundi gera það, þegar hún væri
orðin kóngsdrotning þar í ríkinu. “Hvernig ætlarðu
að fara að því?” segir karl. “Eg ætla,” segir hún,
“að biðja drotninguna að sýna mér gripasafnið, því
hún lætur alt eftir mér. Eg ætla að láta hana fara
upp stigann á undan mér, sem þangað liggur upp; en
sjálf ætla eg á eftir, og þegar hún er komin í efstu
rimina, ætla eg að kippa stiganum undan henni, svo
hún detti og deyi, fara svo í fötin hennar og þá í-
myndar kóngurinn sér að eg sé konan hans.” Síðan
skildu þau karl. Fám dögum siðar saknaöi kóngur
dóttur sinnar, og sagði drotning að líkast væri að
fiskikarlinn, sem hefði einlægt verið að hrekja hana,
hefði séð fyrir henni. Var karl þá tekinn fastur, og
átti að leiða hann á bál og brenna, hvernig sem hann
bar það af sér, að hann hefði drepið kóngsdóttur. Var
hann síðan leiddur að bálinu og voru þau kóngur og
drotning þar vi.ð einnig. En áður en karli væri hrund-
ið á bálið baðst hann þess, að kóngur veitti sér eina
bæn, og þó ekki líf. Kóngur hét honum því. Bað
karl þá drotningu að segja æfisögu sína. Hún sagði
það væri fljótgert; því hún hefði verið kóngsdóttir,
og síðan hefði hún gifst kónginum, sem hún ætti nú,
og síðan vissu allir um framferði sitt. Karl sagði þá
upphátt alla æfi hennar, frá því hún kom þar á land.
Brást hún þá í flugdreka líki og flaug á karlinn. En
hann tók belg undan skikkju sinni og kastaði yfir höf-
uð henni, svo hún lenti á bálinu og brann.
Kóngur þakkaði karli mörgum fögrum orðum,
að hann hefði frelsað sig frá þessari ókind, gaf hon-
um skip og menn á, og sigldi karl síðan heimleiðis. —
Professional Cards
DR. B. J. BRANDSON
21«-220 M F.mCAIv ARTS RLiDG.
Oor. Graham and Kennedy Sta.
Phone: A-1834
Offlee tlmar: 2—3
Helmlll: 77« Vletor St.
Phone: A-7122
Wlnntpeg, Manltoba
Vér leggjum sérstaka áherzlu & að
selja meðul eftir forskrlftum lækna.
Hln beztu lyf, sem luegt er að fá eru
notuð elngöngu. . pegar þér komlð
með forskrliftuin tll vor meglð þjer
vem vlss um að fá rétt það sem lækn-
lrlnn tekur tll.
COIyd/EU GH * CO.,
Notre Dame and Sherbrooke
Phones: N-7659—765»
Glftlngaleyflsbréf seld
THOMAS H. JOHNSON
og
H. A. BERGMANN
ísl. lögfræðingar
Skrlfstofa: Room 811 MeAitkv
Bullding, Portage Ave.
P. O. Boz 165«
Phones: A-6849 og A-«8M
DR. 0. 8J0RNS0N 216-220 MEDICAIi ART8 BLDG. Cor. Graham and Kennedy Sta. Phone: A-1834 Office tlmar: 2—3 HeimUl: 764 Victor St. Phone: A-7586 Wltmipeg, Manltoba

DR. B. H. OLSON 216-220 MEDICAL ARTS BLDG. Cor. Graharo and Keunedy Sta. Phone: A-1834 Offlce Hours: 3 to 5 HelmUl: 921 Sherbume St. Wlnnipeg, Manltoba

DR J. STEFANSSON 216-220 MEDICAL ARTS BT.nn Cor. Graham and Kennedy Sta. Stundar augna. eyrna, nef og kverka sjúkdóma.—Er aB hitta kL 10-12 f.b. Og 2-5 e.h. Talsíml: A-1834. HelmUl: 873 Rlver Ave. Tals. F-2691.

DR. B. M. HALLDORSSON 401 Boyd BuUdlng Oor. Portage Ave. og Edmonton Stundar sérstakiega berklaaýki og aBra lungnasjúkdðma. Er aB flnna á ekrifstofunni kl. 11—12 f.h. og ?—4 e.h. SlmJ: A-3521. Heimlll: 46 Alloway Ave. Tal- elml: B-3158.

DR. A. BLONDAL S18 Somerset Bldg. Stundar sérstaklega kvenna eg barna sjákdóma. Er að hitta frá kl. 10—12 f. h. 8 til 6 e. h. Office Phone N-6410 Heimili 806 Victor Str. Sfani A 8180.

DR. Kr. J. AUSTMANN Viðtalstími 7—8 e. h- Heimili 469 Simcoe, Sími B-7288.

DR. J. OLSON Tannlæknir 216-220 MEDICAIi ART8 BIiDG. Cor. Graham and Kennedy Sta. Talaími A 8521 Heimili: Tals. Sh. 8217

J. G. SNÆDAL Tannlæknir 614 Somerset Block Oor. Portage Ave. og Donald 8t. Talsiml: A-8889

: Munið Símanúmerið A 6483 |: og pantitS meBöl yBar hj& oss. — ;: SendiS pantanir samstundis. Vér! : afgreiSum forskriftlr meB sam- \ 1 vizkusemi og vörugseBi eru ðyggj- : t andi, enda höfum vér magrra ára ; lærdðmsrlka reynslu aB baki. —; ; Allar tegundir lyfja, vindlar, Is-; ; rjömi, eætindi, ritföng, tðbak o. fl. McBURNEY’S Drug Store ;! Cor Arlington og Notre Dame Ave ;
W. J. HINDAi., j. h. i.indal
B. STKPANSSON
Islenzklr lögfræðlngar
708-709 Great-West Perm. Bldg.
356 Main Street. Tals.: A-4963
P*ir hafa slnnig skrifstofur tJS
Lundar, Riysrton, Gimli og Pinoy
og oru þar afi hltta & eftlrfytgj-
andl tlmura:
Lundar: annan hvern mlðvikudag
Rivsrton: Piyrsta fimtudag,
GimUð. Pyrsta mlBvikudag
Plney: þriBja fðstudag
t hverjum mðnuðl
A. G. EGGERTSSON LL.B.
ísl. lögfræð'ngur
Hefir rétt til að flytja mál
bæði í Man. og S&sk.
Skrifstofa: Wynyard. Sask.
Seinasta m&nudag I hverjum mán-
uBi staddur I Churohbridge.
FOOTE & JAMES
Ljósmyndasmiðir
irutrgra ára aérfræðingar
Sérstakur afsláttur veittur
stúdentum.
Sími: A-7649 282 MAIN St.
Cor. Graham Ave. Winnipeg Man.
A. S. Bardal
848 Sherbrooke St.
Selut llkloietui og annest um útferir.
AUur útbúnaður e6 bezti. Enafrem-
ur aelur bann alskonar minniavaaða
og legateina.
Skrlíst. talsinal N ».«8
Helmllls lalními N MM
EINA ÍSLENZKA
Bifreiða-aðgerðarstöðin
í borginni
Hér þarf ekki aB btBa von flr vltl.
viti. Vínna öll ábyrgst og leyM af
hendl fljótt og vel.
J. A. Jóhamustm.
644 BnrneU Street
F. B-8164. AB haki Sarg. Pire Hal
JOSEPH TAVLOR
LÖGTAKBMAÐUR
Helmlllstala.: St. John 1M«
Skrlfstofu-Tala: A 4&M
T.kur lögtakl h»BI hOeaJelguatoiWMi
ve'Bekuldlr, vlzlaakuldir. AfgreMUr a*
aem aB lðgutn lftur.
Skrltatofa 2M M«In Stmwe
Verksltofn Tals.:
A-8383
Hetma Tala.:
_____ A-9384
G L. STEPHENSON
Plumber
AOlHkonar rafmagrnsáhökl, svo scna
straujárn víra, allar tf^iindir af
jflösiim og aXlvaka (hatteriæ)
Verkstofa: 676 Home St.
J. J. SWANSON & CO.
Verzla ir.að fasteignir. Sjá
um leigu a nusurr.. Annast
lán, eldsábyrgð o. fl.
611 Paris Bldg.
Phonee. A-6349—A-6310
Endurnýið Reiðhjólið!
Ivátið ekki hjá ltða að endnr-
nýja reiðhjéUð yðar, áður en mestu
annlmar hyrja. Komið með það
nú þegar og látlð Mr. Stehblng
g«fa yður kostnaðar áætlun. —
Vandað verk ábyrgst.
(MaBurinn sem allir kannast viB)
S. L. STEBBINS
634 Notre Dame, Winntpeg
Giftinga og , ,,
JarOartara- Dlom
með litlum fyrirvara
Birch blómsali
616 Portage Ave. Tal*. B720
ST IOHN 2 RtNG 3
En af Sigurði er þaÖ að segja, að hann hafði mist
föður sinn meðan Bangsímon var erlendis, og hafði
tekið við rikisstjórn. Þegar karl kom heim, var Sig-
urður aÓ halda brúðkaup sitt til Helgu; því þá voru
liðin 3 ár frá því karl fór að heiman; það varð því
hinn mesti fagnaðarfundur. LifÖu þau hjón síðan
lengi saman með veg og virðingu, og lýkur svo sög-
unni af Bangsímon.