Lögberg - 12.03.1925, Síða 2

Kfc 2
LÖGBKHG, FIMTUDAjGINN
12. MARZ, 1925
Vonarerindi til gamla
fólksins.
George Crawfora Segir Hvað
Dodd’s Kidney Pills og Dodd’s
Dyspepsia Töflur Gíerðu
Fyrir Hann.
Qnebec maður lœknaður af Gigt
og Magavciki.
Standon, Que., 9. marz (einka-
skeyti)—
Enn ein viðurkenning hefir
Dodd’s Kidney Pills hlotnast, og
kemur hún frá Mr. G. Crawford,
velmetnum borgara hér á staðnum.
Hann segir: “Það fær mér ósegj-
anlegrar ánægju, að skýra yður
frá því, hve vel Dodd’ Kidney Pills
hafa reynst mér. Sjúkdómur minn
kom upp úr kvefi. Eg gat ekki
sofiö og hafði slæmt bragð í munn-
inum á hverjum morgni. Svo fór
eg að fá áköf gigtarköst. Nú er
eg að nota Dodd’s Dyspepsia töfl-
ur og hafa þær gert mér stórmikið
gott. Finni eg til magaveiki, þá
tek eg þær strax inn. Eg er nú 76
ára gamall.”
Dodd’s Kidney Pills draga eigi
aö eins skjótt úr kvölum, heldur
koma þær nýrunum í sitt rétta
horf, svo þau geta leyst starf sitt
fljótt og vel af hendi.
Dodd’s Dyspepsia töflur fyrir-
byggja magaveiki. Þær eru með-
al, sem skerpa méltinguna og
styrkja magann.
Kafteinn Kidd.
Fyrir meira en tvö hundruð og
sextíu árum var uppi maður, sem
Kidd kafteinn hét. Hann var skosk-
ur að ætt — fæddur í Dundee á
Skotlandi 1654. Um æskuskeið
þess manns er ekki kunnugt annað
en það, að hann var snemma mjög
hneigður til bóka og lærdóms og
má telja víst að hann hafi getað
fullnægt þeirri þrá, að einhverju
leyti að minsta kosti, því faðir
hans, sem var prestur, hefir aö
sjálfsögðu stuölað að því. Þó hef-
ir hann ekki eytt miklum tíma til
námsins, því ungur að aldri var
hann orðinn kafteinn í sjóhernum
og er hrevsti hans og dirfsku getið
í viðureign Englendinga við Frakka
Síðar kom þessi maður mjög við
söguna, þar sem getið er um hann,
sem einn af hinum ægilegustu sjó-
ræningjum þeirrar tíðar. Og í bók
mentum Bandaríkjanna er hans
líka viða getið. Edgar AJlan Poe
minnist á hann í “Gold Bug”. Ro
bert Louis Stevenson ritar bók
sina Treasure Island um hann og
“Wahsington Irving”, Wblfers
\Vebber” og margir fleiri.
Til Bandarikjanna kom kafteinn
Kidd 1689. Kevpti sér heimili á
Liberty straeti í New York og var
þar vel virtur af öllum. Fyrir þátt-
töku sína í að stilla til friðar út af
uppreisn þeirri, er átti sér stað við
komu rikisstjóra Henry Sloughter
og veitti rikisþingið honum $150
Skömmu siðar giftist hann eksju,
sem var af góðu fólki komin, og sat
svo um kyrt i fjögur ár.
Arið 1695 er getið um að Kidd
hafi haldið upp á fertugasta af-
mælisdag sinn ásamt konu sinni og
dóttur, en þá er líka hinu friðsam-
lega heimilislifi hans lokið og upp
frá þvi hefir oss verið sagt, að
hann hafi orðið einn af grimmustu
sjóræningjum þeirrar tíðar. Nú
nýlega hefir verið lögð fram vörn í
máli þessa manns af Homer Ií.
Cooper, þar sem sýnt er fram á
með óhrekjandi sönnunum, að hin
grimma, svarta mynd, sem máluð
hefir verið af Kaftein Kidd sé ó-
sönn og með öílu ástæðulaus.
Sagan i þessari nýju útgáfu, sem
er að sjálfsögðu ábyggilegri en
munnmælasögur þær, sem af hon-
um hafa gengið hófst aðallega að
lokinni afmælisveislu þeirri, er að
framan er nefnd. Því strax að
henni lokinni fer hann til Lund-
únarborgar til þess að sækja vör-
ur í skipi, sem hann að Iíkindum
sjálfur átti, mætir hann manni er
Robert Livingstone hét, var hann
nýlendumaður eins og Kidd og
kunningi hans.
þörf á réttlátum og hugprúðum
manni til iþess að stemma stigur
fyrir aragrúa þeim, af sjóræningj-
um, sem hafast við með fram
ströndum Norður-Ameríku, sem
auðga sjálfa sig á kostnað enskra
verslunarmanna og til þess treysti
eg yður.
Bellmont bað konung að sjá um
að sér yrði veitt umráö á herskipi
til þess að framkvæma þetta og
vísaði konungur honum til sjó-
flota ráðsins í þeim efnum. En
þegar þangað kom kvaðst ráðið
þurfa á öllum skipum að halda til
heimavarnar og ekki geta látið neitt
af hendi til þess starfa.
Þegar Bellmont sagði konungi
frá þeim málalokum stakk hann
upp á að skip væri keypt eða bygt
til þess starfa og bauðst til að
leggja fram £3000 sjálfur og bætti
viö, eg skal fara fram á við ráð-
herra mina, að þeir leggi fram jafn
mikið fé. Var þetta mál svo auðsótt
að meira fé fékst en þurfti til þess
að gera út skipið; er konungur sá
það dróg hann fjárupphæð þá er
hann hafði lofað til baka, en á-
skildi sér þó 10% af öllum ágóða,
sem af fyrirtækinu yrði fyrir hug-
myndina, sem hann sagðist sjálfur
eiga. Á meðal þeirra, sem í þessu
félagi voru, voru þeir John Somers
leiðtogi frjálslyndu stjórnarinnar,
jarlinn frá Shrewsbury ríkisritari,
og Sir Edward Russell, formaðui
sjóflotadeildarinnar og fleiri.
Þegar skipið var fengið þurfti
að fá foringja og til þess var valinn
kafteinn William Kidd og í kjör-
bréfi hans ,sem undirritað er af
konungi og Somers er tekið fram,
að hinum velvirta og hugprúða
kafteini William Kidd sé falið að
taka fasta og á sitt vald alla sjó
ræningja, verslunarskip, sem án
leyfis reki atvinnu ^na og sjófar-
endur frá hvaða helst þjóð sem þcir
séu. Taka skip þeirra og skipshafn
ir, vörur og neninga og fara með
þá og það til hafnar, þar sem mól
þeirra verði afgreidd að lögum
Ekkert er talað um í umboösbréfi
kafteinsins hvernig að ágóðanum,
af fyrirtæki þessu skuli skift, en
skilið hefir það verið þá íj byrjun,
að einn tíundi gangi til konungs af
óskiftu, en hinu skift samkvæmt
reglum, er hlutaðeigendur hafa ver
ið ásáttir um og tekið er það fram
að kafteinn Kidd hafi tekið að sér
að gjöra sjóleiðirnar hættulausar
að ríkinu kostnaðarlausu.
Skip það, er kafteini Kidd var
fengið í hendur hét “Adventure”,
og var 287 tonn að stærð, Það var
gjört út frá Plymouth. Með þrjá-
tiu og fjórum byssum, en aðeins
sjötíu manns fengust þar til farar-
innar. Með þá skipshöfn sigldi
Kidd til New York. Á leiðinni náðu
þeir litlu frönsku vöruskipi, og
tóku með sér. í New Ýork réði
Kidd sér menn á skipið, þar sem
hann var betur þektur en á Eng-
Iandi. En mest af þeim mönnurn
voru uppgjafa sjóræningjar og ann-
að misindisfólk, sem hafðist við í
drykkjukrám í strandgötum bæjar-
ins.
6. september 1696 Iét Kidd í haf
og eftir níu mánaða sjóvolk kom
hann til Austur-Indía-eyjanna, var
þá forði hans genginn mjög til
þurða og illur kurr kominn í lið
hans skömmu síðar sá hann skip
álengdar. Hann dróg franska fán-
ann við hún og skipverjar svöruðu
með þvi að gjöra það sama. Þegar
að hann kom um borð í skipið var
það enskt. Tók hann þar fátt eitt,
aðeins kaffi og það annað, sem
hann þurfti nauðsynlegast með og
lét skipið svo fara leiðar sinnar.
Þegar skip það kom til Englands,
sagði það farir sinar ekki sléttar
og það með að maðurinn, sem
vemda átti skipaferðir Breta hefði
sjálfur gerst sjóræningi af verstu
tegund.
Frétt þessi var notuð, ekki að-
eins á móti Kidd sjálfum, heldur
hentu pólitískir mótstöðumenn
frjálslynda flokksins þetta á lofti
og notuðu það óspart sem keyri á
leiðtoga hans að þeir hefðu af á-
settu ráði hagað þessu þannig.
Á meðan þessu fór fram á Eng-
landi hélt Kidd áfram athöfnum
sinum í suðurhöfum. Hann tók þar
nokkur skip, sem sigldu undir
franska fananum og samkvæmt
Robert Livingston var efna- frönskum heimildum, eða vegabréf-
við um og hafði hann að síðustu aflað
maður og í vinskap miklum
heldri stjómrrrálamenn þar i Lund
únum, sem Richard Coote frá Bell-
mont, sem nýlega var búið að skipa
landstjóra yfir Ameríku nýlend-
umar. í konunglegu skipunarbréfi,
sem i þessu sambandi var gefið út
af William III. Englands konungi
stendur þetta í sambandi við þá
embættisveitingu. “Eg sendi yður,
herra minn, sökum þess, að þar er
VI I I P1 M Hvt a8 þjast a.t
ftJ I I L aynierur. pn Dr.
11 Mæf'amM oy bðlr-
I I Lk U inni grylllnlaeCT
DppakurCur önauB-
Chaaea Olntment hjálpar þér strax.
•0 cent hylklC hjá. lyfettlum eCa frá
lénwnten, Batca & Co.. Lémltad,
Toronto Reyneluekertur aendur 6-
kar-la, af nafn Nm biaða »r tlttak-
M <M t «Mrt frlmerk* —— *
bæði mikils fjár og skipa ,en
stríöi hafði hann alt af átt með
skipshöfn sina, því hún var honum
ótrú, og i einu tilfelli veitti ham
einum mamji áverka, sem hann
beið bana af. Einn af þeim mönn-
um er Kidd mætti, var hinn naf •-
kunní sjóræningi Culliford. Var
það við Madagaskar, þar sem Kidd
setti á land nokkuð af mönnum
þeim, er hann hafði tekið og scldi
all rnikið af vörum. Skipverjar
beggja mættust og struku margir
skipverjar Kidds með £20000 í
peningum og gulli er þeir stálu að
nóttu til, ti! CuIIiford og skildi þar
með þeim. Skömmu seinna komu
bresk herskip á vettvang og höfðu
foringjar þeirra skipun um að taka(
hann til Englands. Þegar Kidd
varö var við þetta hélt hann til
Bandaríkjanna og fékk lögfræðing
þar til þess að liðsinna sér. Sjálfur
fór hann á fund Bellmont ríkis-
stjóra og er ekki annað að sjá, en
að á milli þeirra hafi samist vel. Þó
leið ekki á löngu áður en óvinir
Kidds fóru að bera sögur út um
það, að Kidd hefði stolið svo og
svo miklu undan af fé því, sem
honum hafi hlotnast, en hefði átt
að skifta að jöfnu viö aðra hlut-
*hafa fyrirtækisins og grafið það á
ey þeirri, er liggur við austur end
ann á Long Island og nú heitir
Gardiners Island. Út af ]>essu
gjörðist Bellmont óvinveittur Kidd
Sendi menn og lét leita á eynni
Fanst þar kista ramgjörð með
£5000 virði af gulli og silfri og
öðru fémætu i, sem hann náttúr-
lega tók, en út af því hafa spunn
ist hinar gífurlegustu frásögur um
hinn grafna auð kaftein Kidds, ev
menn hafa verið að elta í fleiri
tugi ára. En á iþessu stóö þannig, að
kafteinn Kidd fékk leytfii manns
þess, sem á eynni bjó, til þess að
geyma fjársjóð þennan þar
eynni um tíma unz hann sæi hvern-
ig fram úr réðist fyrir sér og hefir
þetta óefað verið hans hluti af á-
góða þeim, sem af útgerðinni hafði
orðið.
Skömmu síðar var Kidd tekinn
fastur. Fluttur til Englands og
kastað í myrkrastofu, þar sem hann
lá i meira en fimtán mánuöi áður
en mál hans var tekið fyrir til rann-
sóknar og þegar það að lokum var
gjört voru það menn, bæði dómar-
inn og kviðdómendurnir, sem fullir
voru hleypidómum gegn honum, er
um mál hans fjölluðu.
Kærurnar gegn honum vóru
margar. Fyrsta kæran var út af
dauða manns þese, sem áður er
getið og var hann kærður um að
hafa myrt hann.
önnur um rán á sjó og landi og
þrjár aðrar. Kidd bað um að fá að
hafa málafærslumann, og var hon-
um synjað um það. Hann neitaði
að svara til sakarkærunnnar, nema
að hann fengi að hafa málafærslu-
mann. En réttvísin lét kné fylgja
kviöi og sagði að hann yrði dæmd-
ur án þess að svara til sakar sinn-
ar, ef hann gerði það ekki tafar-
Iaust. Kvaðst Kidd þá vera saklaus
af morðkæru þeirri, sem á sig væri
borin.
Á meðan að kviðdómurinn var
að athuga málavöxtu út af morð-
málinu hélt yfirheyrslan áffam út
af sjóránsmálinu og voru tveir af
Kidds eigin mönnum aðal vitnin á
móti Kidd í báðum málunum. í
þessu seinna máli bað Kidd um
frest til þess að ná skipskjölum
þeim, er hann hafði tekið af kaf
teinum skipa þeirra, er hann
rændi, og sönnuðu að þau hefðu
verið frönsk, en ekki ensk ,en fékk
því ekki fram gangt. Var svo kveð-
inn upp dauðadómur yfir honum
og honum kastað aftur í fangidsi
unz dauðadómnum var fullnæg\
En það var gjört á þann hátt að
gálgi var reistur niður við ána
Thames, á stað þeim, sem “aftöku-
höfn” var nefndur. Kidd var fjötr-
aður á höndum og fótum og reyrð-
ur keðjum, síðan var hann bikaður
upp úr tjöru og hengdur á gálgan,
þar sem hann hékk öðrum til að-
vörunar langa tíð.
Kafteinn Kidd neitaði því fyrir
réttinum og alstaðar annarsstaðar,
að hann hefði aðhafst nokkuð
rangt, eða það sem hegningar var
vert. En kringumstæðurnar kröfð-
ust þess, að Kidd væri tekinn af
Hfi, ef að póHitísku leiðtogarnir,
sem á bak við útgerðar fyrirtíbkið
stóðu, og fengu hann til að fram-
kvæma skipanir sínar, áttu ekkí að
verða fyrir tilfinnanlegu skakka-
falli. Skipsskjölin, sem sönnuðu, að
Kidd hefði hvergi farið rangt með
vald sitt eða brugðið út af skipun
yfirmanna sinna fundust síðar. En
þá var hann fyrir löngu dauður.
í meira en tvö hundruð ár hefir
þessi maður verið af öllum álitinn
einn af grimmustu sjóræningjum
timabiis þess sem hann lifði á og
erki fantur.
Nú hefir það verið ótvíræðlega
sannað, að maðurinn var ekkert
slikt, heldur hefir það að eins verið
afvegaleitt almenningis ádit, sem
dæmt hefir hann til þess vitnis-
burðar og kastað skugga þeim á
nafn hans og mannorð, sem á það
hefir skygt i meira en tvær aldir.
Kafteinn Kidd var hugprúður og
heiðarlegur maður.
Að nokkru eftir Literary Digest.
Skipbrotið í Þorlákshöfn
Viðtal znð Mr. Thomas Wren,
skipstjóra á Viscount Allenby.
Tíðindamaður Vísis átti i gær tal
við Mr. Thomas Wren, skipstjóra
á Viscount Allenby, sem strandaði
13. þ. m. við Þorlákshöfn. Hann
kom hingað til bæjarins í fyrradag
og býr í sjómannaheimili Hjálp-
ræðishersins ásamt skipshöfn sinni.
^ Skipstjórinn er maður liðlega
Kidd fastan lifs eða liðinn og færa' fimtugur og hefir lengi stundað
veiðar hér við land. Hann var nú á
leið til Hafnarfjarðar og ætlaði að
stunda veiðar þaðan á vertíðinni
Hann sagðist hafa hrept vond veð-
ur á leið hingað 0g ekki verið alls
kostar hress síðustu dagana. Úr-
koma var og svarta myrkur, þegar
skipið kendi grunns á skerinu við
Þorlákshöfn. Brim var mikið og
braut þegar botninn undan skipinu.
Skipverjar vóru 10 og fóru þeir
fyrst upp á stjórnpall skipsins, en
síðar fram á “hvalbak”, því að
stefni skipsins vissi að landi.
Von bráðar sáu þeir menn vera
komna sér til hálpar. Kyntu þeir
bál í landi og var nú flotholti fleygt
út af skipinu og lína bundin við það
Sogaðist það oft út, áður en þvi
varö náð. Síðan var kaðall bund-
inn í línuna, derginn á land og
festur þar, en skipverjar strengdu
sem best á honum.
Þegar þvi var lokið, vóru þeir
bæði orðnir blautir og kaldir, en
réðust þó í að handstyrkja sig til
lands á kaðlinum, því að ekki
höfðu þeir tæki til að flytjast öðru
vísi á honum.
Lögðu þeir síðan af stað, einn og
einn og höfðu ekki lengi þumlað
sig eftir kaðlinum er sjórinn skall
á þeim. Mistu þá sumir handfestk,
en það kom ekki að sök, þvi að
vaðið var á móti þeim úr landi, og
þeir ýmist gripnir„í brimlöðrinu eða
á kaðlinum og dregnir á land. Er
það skemst af að segja, að eftir sjö
klukkustundir vóru þeir allir komn
ir lífs á land, ómeiddir en þjakaðir
mjög.
Svo sem kunnugt er, var það
Þorleifur Guðmundsson í Þorláks-
höfn, sem gekst fyrir björgun þess-
ari og þrír menn aðrir, fullorðnir,
en hinn fimti var 13 ára gamall
drengur, Sigurður, sonur Þorleifs.
Skipstjórinn sagði fortakslaust,
að þeir félagar hefðu allir farist, ef
þeim hefði ekki komið þessi hjálp.
Engin tök voru að skjóta út báti
fyrir brimi, og skip þau, sem lágu
þar fyrir utan, fengu enga aðstoð
veitt. Litlu síðar en þeir komu
land, valt skipið af skerinu og sökk.
Hefði þá verið úti um hvern mann,
sem þar hefði verið.
Sikpstjóri lofaði mjög framkomu
og forsjá Þorleifs Guðmundssonar.
hreysti hans og þeirra félaga allra.
Einkum furðaði hann á dugnað
drengsins, sem áður var nefndur,
sagði að hann hefði gengið fram
sem fullorðinn maður og væri þó
ekki nema 13 ára.
Þá lauk hann hinu mesta lofsorði
á viðtökurnar á heimili þorleifs.
Hann haföi sent dreng, sem Sigur-
geir heitir Sigfússon, eftir Gísla
lækni Péturssyni á Eyrarbakka,
þegar hann sá að skipið var strand-
að, og var hann kominn, þegar skip
verjar komu á land, og kom þeim
það að góðu haldi.
“Þegear við komum heim til Þar-
leifs Guðmundssonar,” sagði skip-
stjórinn, “fengum við þur föt og
vorum látnir hátta niður í góð og
hlý rúm, og var færð flóuð mjólk
að drekka. Við sátum þar í viku
og nutum hinnar mestu gestrisni.
Siðan fylgdi Þorleifur okkur á
hestum, fyrst að Kolviðarhóil, en
þar sátum við dag um kyrt í veðr-,
inu, en þaðan riðum við að Lög-
bergi og vorum sóttir þangað í bif-
reiðum, Við erum engir hestamenn
og vorum þreyttir eftir reiðina.”
Skipstjórinn fór mörgum og
miklum lofsorðum um konu Þor-
leifs Guðmundssonar, frú Hannes-
ínu Sigurðardóttur. Sagði að hún
hefði lagt mjög mikið á sig við að
taka á móti þeim og farist það
snildarlega. Hann lét þess getið,
aðsýslumaður Magnús Torfason
hefði sent menn til hjálpar, þá er
hann frétti um skipbrotið, en þeir
komu ékki fyrri en skipverjar voru
komnir úr skipinu. Þeir fengu allir
mat og gistingu, og sagði hann, að
konan og börnin hefðu haft mikil
óþægindi og átroðning af þessurn
gestagangi. — Hann sagðist hafa
veitt því eftirtekt, að allir, sem
komu, hefðu þekt Þorleif, og sér
hefði virst, af framkomu þeirra, að
þeim væri mjög vel til hans, og
þætti sér það ekki undarlegt, því að
hann hefði reynst sér afbragðsvel
og ætti þeir félagar honum allir líf
að launa.
Þorleifur og þeir félagar hafa
gert landinu mikinn sóma með
hreysti sinni, og er framkoma
þeirra þess verð, að hún sé lengi
í minnum höfð.
Þeir, sem unnu að björguninni
með'Þorleifi, voru Guðmundur Sig-
urðsson, frá Riftúni, Runólfur Ás-
mundsson og Guðmundur Gott-
skálksson.
Vísir 24. jan. '25.
við Afríku, og af kortinu geta
menn séð, að það hefir verið ákaf-
lega stórt land. Það var eyland,
umflotið sjó.
í þann tíma rann Golfstraum-
urinn frá Mexico í milli Ameríku
og Atlands norður til Grænlands.
Þar skiftist hann í tvo strauma.
Sá stærri rann norðaustur milli
Grænlands og Atlands, norður fyr-
ir Svalbarð, út í Ishafið, dreifðist
þar og misti mátt sinn. Hinn
minni straumur, sem kvíslaðist úr
aðalstraumnum við suðurodda
Grænlands, rann norður Davis-
sund á milli Grænl. og Wanaðs eyj-
anna.
Af þessu geta allir séð, að Græn-
land var gott land i þá tíð, jafn-
gott eða betra en ísland er nú. og
allslags gróður óx þar. En að þau
stóru tré og blómstur, sem vaxa í
Mexico, hafi nokkru sinni lifað á
Grænlandi eða Svalbarði, er mikl-
um vafa háð. En hugsanlegt er,
að hinir stóru trjábolir hafi fluzt
með straumnum frá Mexico til
Grænlands og Svalbarðs og kastast
þar upp á land af sjó og vindi, þvi
það sem er þar nú af undirlendi,
var í þá tíð fjöruborð.
En að sólin hafi gengið út af
sinni braut eða jörðin snúist um
annan möndul, skyldi maður ékki
láta sér koma til hugar, eins og
sumir hafa þó verið að geta til.
Nei, sólarinnar gangur er sá sami
1 dag og þá, og jarðarinnar snún-
ingar um sinn möndul eru hinir
sömu og fyrir miljónum ára.
En það er Pólarstraumurinn sem
hefir umhreytt sinni rás. í fyrri
tíð rann hann fyrir sunnan At-
lanta, niður til Noregs og inn í
Norðursjóinn, út Englandssund og
fylti alla firði og víkur með hafís,
allar ár og vönt botnfrusu og öll
skandinavisku löndin fyltust með
is og jökla. Veðurátta var þar þá
hin sama og nú er á Norður Græn-
landi, það var ísöldin.
Að ísinn ekki komst lengra suð-
ur en á mitt Þýzkaland, var að
þakka þvi hinu hlýja Miðjarðar-
hafs loftslagi, sem kom þar á móti
kuldanum og varði honum leið.
En svo kom sá stóri viðburður,
atland sökk í sjó, og þar með var
dómurinn upp kveðinn: Skandi
navían fékk líf, golfstraumurinn
breytti rás sinni til þess, sem hún
er nú, og hinn voðalegi kuldi og
ís hvarf snjátt og smátt frá Skan
dinavisku löndunum, en líf og
gróður byrjaði að festa rætur þar.
En Pólarstraumurinn tók sér rás
með fram Grænlands ströndum,
og flutti með sér dauða og kulda:
ekki að eins á Grænlandi, því að
Kanada og norðustu riki Bania-
ríkjanna fá að kenna hans einnig.
Eitt af ástæðunum fyrir þvi, að
Atland hafi verið til, eru sagnir
um að menn hafi bjargað sér bar
frá og komist upp á Afrikustrand-
ir, og að þeir hafi haft mikla þekk-
ingu og vizku, og er það ekki ó-
mögulegt, að frá því fólki hafi
komið hin svokallaða egipska
speki.
Snorri Sturlason segir oss, að
Sigurður Jóssalafari hafi siglt urn
Njörfasund, inn í Miðjarðarhafið,
og að hann hafi verið þrjú ár á
leiðinni. Hugsanlegt er, að hann
hafi lært margry sagnir á þeirri
leið, sem hann hefir flutt til Nor-
efs. En hver var Njörfi, sem
Njörfasund fékk nafn af? Er ekki
hugsanlegt, að hann hafi verið frá
Atlandi og bjargað sér þar frá á
skipi, eða örkinni Nóa númer 2,
og komið inn um Njörfasund? Og
eru allar líkur til, að þá hafi sund-
ið fengið hans nafn, að hann hafi
átt dætur, sem hafi druknað í haf-
inu, þegar Atland sök, getur mað-
ur einnig gert sér í hugarlund, því
skáldin gera Njörfa dætur að
gyðjum, sem taki druknaða menn
til sinna bústaða.
Þar fyrir kölluðu forfeður vor-
ir þetta stóra haf Atlantshaf. Þeir
voru hinir fyrstu menn, sem sigldu
til íslands, og frá íslandi til Sval-
barða og Grænlands, og komu
margsinns til Ameríku. Ekki að
tala um, að þeir voru árlegir gest-
ir á Orkneyjum og írlandi. HVí
kölluðu þeir ekki hafið Islandshaf.,
eða Grænlandshaf, ellegar írlands-
af? Af þvi að þeir þektu hið eðli-
lega nafn, Atlantshaf.
B. B.
Mygla eyðileggur árlega o.g fellir í verði hveiti.
svo miljónum dala skiftir. Þetta má umflýja, ef
notað er Formaldehyde.
Fbrmaldehyde er nú mjög notað ryið fræ á bestu
kornræktarbýlunum.
I
cTANDARn
S°rmaldehyd|
10056 EFFECTIVE BY ACTUAL TESTS

KILLS
SMUT
Dr. Seager Wheeler notar hað á hverju
vori. Hann segir: “Þeir sem nota
Formalin (Formaldehyde) blöndu á
hverju ári, losna alveg við mygluna og
koma í veg fyrir að hún geri vart við
sig síðar.”
Hreint fræ veitir meiri og hreinni
nppskeru og meiri arð. Spyrjið kaup-
manninn eða iskrifið
STANDARD CHEMICAL CO. LTD
^lMontreal^^WINNIPEG^^Trbronta
Fínasti strengurinn.
Farðu varlega bróðir, því veröldin
er hál,
en viðkvæmir hjarta þíns strengir,
og brostið eins getur hið stiltasta
stál,
þegar stríðið að fastara þrengir.
Ef gengur þér illa og gefst ekki byr,
og grípur þá siðasta kostinn,
að samlagast því, er þú forsmáðir
fyr,
þá er fínasti strengurinn brostinn.
Þú mætir hér mörgum, sem hirða'
ekki hót
um hamingju barnanna sinna,
þó að þeir sjái þau svelta og snót,
þeir samt ekki nenna að vinna.
Þeim finst eins og harmurinn hefn-
ist á sér,
og þeir hafi einn nauðugann kost-
inn,
en þegar svo aumlega fyrir þeim fer
þá er fínasti strengurinn brostinn.
Þar skortur er kærleik og kurteisi á,
en kuldinn af svörunum hrýtur,
þótt virnirnir deyi þá vöknar ei brá,
á viðsta<lda harmur ei bítur,
en lauslæti, gjálífi, léttúð og svall,
og logandi skemtana þorstinn
auglýsir kyjislóðar fráhvarf og fa.lt.
þá er fínasti strengurinn brostinn.
Þá ástvina sambúðin orðin er köld,
og einlægni vinanna þrotin,
en fláttskap menn reiða sem góð-
verka gjöld,
og gleðskapur allur er rotinn,
og fegurðar smekkurinn fallinn i
dá,
en fjöllunum hærri þó rostinn,
og hrakyrði bamanna foreldrar fá,
þá er fínasti strengurinn brostinn.
Ef Guð, sem þú dýrkar er orðinn
þér eins
og eitthvaQ, sem litt muni styðja,
þú álítur það sé því ekki til neins
hinn almátfka lengur að biðja,
og uppgefinn leggur svo árar í bát,
alls konar hrakningum lostinn,
en telur þig fallinn og framvegis
mát,
þá er finasti strengurinn brostinn.
Ef gremja og svekking á svip þinn
er skráð,
og sól þinnar lífsgleði hnigin,
en hálfrökkur dáðleysis lagst yfir
láð,
og lægð eru tignustu vígin,
og brotin er vikingsins hreysti og
hjör,
en hugprýðin spillingu lostin,
áhuginn sljófur og fatlað þittfjör,
þá er fínasti strengurinn brostinn.
Svo það er þess virði að stæla það
stál, —1
að strengurinn haldi því betur, —
sem fögrustu tónum frá sérhverri
sál
sveiflað og bergmálað getur.
Þá ríkja mun endalaust vonarbjart
vor,
og verma oss kærleikans eldur,
en leiða til frægðar og frama hvert
spor,
ef finasti strengurinn heldur.
P. Sigurðsson.
Bolsar og guðstrúin.
Eitt atriði á stefnuskrá fyrir-
myndarþjóðarinnar, en svo kallar
Alþýðubl. Bolsana á Rússlandi',
er m. a. það, að rífa niður alla
guðstrú. Kristindómurinn og trúar-
brögð öll, er þyrnir í augum þeirra,
Bolsanna. Þeir hafa eflaust orðið
þess varir, Bolsamir, að trúmálin
eiga bágt með að samrýmast við
hatursfulla stéttabaráttu þá, sem
þeir eru að berjast fyrir.
Bolsunum er illa við stórhátíðir,
eins og jólahátíðina, þa'r. sem milj-
ónir manna streyma í kirkju og
minnast frelsarans. Hinn nafntog-
aði Zinovieff sendi þess vegna rétt
fyrir jólin siðustu ávarp, þar sem
hann hvetur Bolsana til þess að
vinna á móti guðsdýrkuninni, og
hann lætur þá ósk sína og von í
ljós, að ráðstjórnin fari nú fyrir al-
vöru að hefjast handa í þessu mik-
ilvæga máli, og vinna á móti guðs-
dýrkuninni. Hins vegar býst Zino-
vieff við, að það verði nokkuð langt
að biða þess, í bændalandi eins og
Rússlandi, að guðsdýrkunin verði
með öllu rifin niður; en þegar
“menningarstarfjð” byrjar fyrir
alvöru, fer árangurinn vonandi að
koma í ljós.
Blöð Bolsanna hafa nú einnig
þegar hafist handa móti trúmálun-
um. Meðal annars krefjast þau þess
að hátiðarhelgidögum kristninnar
verði breytt í hátíðar- og minning-
ardaga fyrir kommúnismann, og
með því móti verði best unninn
bugur á guðsdýrkuninni og kristin-
dóminum.
Mygla í hveiti árið 1924.
Síðastliðið ár skemdust af myglu
247,420 mælar hveitis er féllu i
verði að meðaltali ioc hver. —
Tapið, sem af þessu leiddi, nam
$24,742.00. eÞtta gildir um verð-
tap á markaðshveiti. Tap það, er
af mygluninni leiðir í öðrum kom-
tegundum, er meira en svo, að töl-
um taki.
Fyrirbyggja hefði mátt tjón
þetta, ef Formaldehyde hefði verið
notað við fræið áður en því var
sáð.
Þessi aðferð er afar einföld og
kostar tiltölulega sára lítið. Er hún
nú alment notuð á landbúnaðar-
skólunum og eins hjá hinum for-
sjálli bændum.
The Standard Chemical félagið
í Winnipeg, hefir nýlega gefið út
bækling, sem nefnist “Smuts in
Grain and Their Prevention,” þar
sem mál þetta er tekið til rækilegr-
ar yfirvegunar og sýndir eru vitn-
lisburðir kornræktarrrranna, sem
fengið hafa verðlaun fyrir hveiti-
rækt. Er það sannað af reynslunni,
að Formaldehyde veitir 100% á-
rangur. Það algerlega útilokar
myglu — kostar lítið, en sparar stór
fé.
Skrifið til The Standard Chemi-
cal Co. Ltd. Winnipeg og fáið bæk-
ling , þenna. Hann flytur marg-
víslegar upplýsingar, sem hverjum
bónda koma vel.
Eins dauði er annarslíf.
Hefði ekki það stóra land, At-
Iand, horfið inn í innýfli jarðar-
innar, væri Norvegur, Svíþjóð,
Danmörk og stór partur af Rúss-
landi og Þýzkalandi, enn í dag
dauð ísöræfi.
Atland lá í Atlantshafinu, frá
Svalbarði og alla leið suður á móts4
T a 1 s í m i ðj
KOL
COKE
Thos.
V I D U R
Jackson &
TVÖ ÞÚSUND PUND AF ANÆGJU.
S o n s