Lögberg - 12.03.1925, Blaðsíða 6

BU. 6
LöGBERG FIMTUDAGINN.
12. MARZ, 1925
Hættulegir tímar.
Eftir Winston ChorchilL
Stúlkan gekk burt. H)ún var ihvorki reitS né óþol-
inmóð. En hún var 'hrygg. Henni hafði veriS inn-
rætt, aS bera virðingu fyrir eldra fólki, og meðan alt
lék í lyndi, hafði hún ekki veitt léttúð frænku sinnar
athygli. En nú fanst henni framferði hennar ills
vii. Virginía settist niður til þess að hugsa um fram-
tíSina — um sársaukann, sem hún myndi mega eiga
von á úr þessari átt. Hún sá fram undan sér leiöin-
lega og þreytandi daga í smfélagi viS þessa hégóma-
gjörnu konu, sem af tilvijun var móSir frænda henn-
ar, þegar Clare'nee yrSi farinn í striSiS, og faöir henn-
ar líka. Hún var þess fullviss, aS hann myndi fara
aS lokum. Já, þaS sem verra var, forlögin höfSu hag-
aS því svo tfl, aS maSurinn, sem hún ætlaSi sér aS
giftast, var sonur hennar. Hún mátti varla til þess
hugsa. SíSastliSnu tvo dagana hafSi hún ekki gefiS
sér neinn tíma til þess að hugsa um þetta, sökum anna
þeirra, er hún haf'Si veriS í. En nú átti aS fá Clar-
ence látinn lausan. Hann myndi koma fagnandi heim
á morgun og krefjast launa sinna. Og hún elskaSi
hann ekki. Hún myndi verða að horfast aftur og aft-
ur í augu við þann sannleik. Hún hefði svikiS sjálfa
sig hvað eftir annað, talið sér trú um, að það væri ást,
sem í rauninni var alt aSrar tilfinningar. Hún hefði
sett ástina til landsins í þaS sæti, sem henni bar ekki
og það hefði dugað í bili. Hún hefði séð Clarence í
dýrSarljóma hetjuskaparins þangaS til að nánari þekk-
ing setti hroll aS henni og kom henni til að hika. Og
samt skyldi ákvörðun hennar ekki vera veil; hún
skyldi halda áfram.
Hún hrökk upp frá þessum hugsunum við að
heyra hina glaðlegu rödd Liges kafteins ásamt rödd
föSur sins niSri. Hún fór ofan til þeirra og þakkaöi
guði fyrir, að þau hefðu ekki mist þennan vin. Kaf-
teinninn hafði aldrei sagt eins vel smásögur sínar um
ferSalag sitt á ánni og hann gerði í þetta sinn viS kvöd-
verSarborðið. ' Virginía sá ekki, að hann leit á ofurst-
ann, þégáf honum loksins hafði tekist að fá hana til
J>ess að brosa.
4‘Eg ætla aS skilja Jinny eftir hjá þér, Lige,”
ságði ofurstinn eftir nokkra stund. “Worington held-
ur, að þaö verSi eitthvað gert í þvi í kvöld, að fá Clar-
ence lausan. Eg má ekki vanrækja aS gera það sem
eg get fyrir piltinn.”
“Viltu ekki lofa mér að fara?” bað hún.
Ofurstinn varð forviða. Hann stóð og horfSi á
hana og strauk hökutoppinn. Honum fundust vegir
kvenna næsta undarlegir.
“Hestamir hafa verið á ferSinni í allan dag,
Jinny,” sagði hann. “Eg ætla með strætisvagni.”
“Eg get farið með strætisvagni lika,” sagði hún.
“Ofurstinn leit á kaftein Lige.
“ÞaS er ekkert víst, að viS fáum að sjá Clarence,”
sagði hann fremur órólegur.
“ÞaS er betrá en að sitja kyr,” sagði Virginía og
hún hljóp burt til þess að sækja hattinn meS rauða
borðanum.
“Lige,” sagði ofurstinn þar sem þeir stóðu í gang-
inum og biSu hennar, “eg skil ekkert í henni, “gerir
þú það?”
Kafteinninn svaraði engu.
Þetta var æði langt ferðalag í óþægilegum strætis-
vagni, sem hristist og hossaðist jafnt og stöðugt, fram
hjá varSmönnunum, sem voru á vakki um bæinn.
Ofurstinn sat í einu horninu á vagninum og laut fram
á staf sinn. Loksins komust þau þreytt og stirS af að
sitja til vopnabúrsins og gengu fram hjá útvörSunum
aS innganginum. LiSþjálfinn lyfti upp riffli sínum.
“Engum leyfð innganga,” sagSi hann. “Skipun frá
yfirforingjanum.”
“Er Colfax höfuðsmaður hér?” spurSi ofurstinn.
“Það var fariS meS Colfax höfuðsmann til
Illinois í smábát fyrir fimtán mínútum,” svaraði lið-
þjálfinn.
Lige kafteinn blístraði lágt.
“í smábát!” sagði hann, “og áin úfin eins og hún
er!”
Virginia greip dauShrædd um handlegginn á hon-
um.
“Er nokkur hætta?” spurði hún.
ÁSur en hann hafði tíma til þess að svara heyrðist
fótatak og nokkrir menn komu hlaupandi frá ánni og
var mikiS niðri fyrir. Carvel ofursti kannaðist strax
við Wbrington lögmann þar og þreif ,í handlegginn á
honum.
“Héfir nokkuð komið fyrir?” spurði hann. Wor-
ington leit á vörSinn og leiddi hann fram hjá inn-
ganginum út á strætiS. Virginía og Lige kafteinn
fylgdu á eftir þeim.
“Þeir eru lagðir af stað með hann yfir ána í
svójitlum bát, fjórir menn og höfuSsmaSurinn sá
fimti. ViS vorum búnir aS ná honum bjánanum þeim
arna.”
“Búnir að ná honum!”
“Já, það voru bara fimm með honum. En við
vorum margir þarna, þvi okkur grunaði hvað þeir
ætluðu sér að gera. Þegar við sáum þá koma, hlupum
við til og höfSum verðina á okkar valdi. En Colfax
kallaði til okkar og skipaði okkur að Iáta þá vera.”
“Nú, og hvaö?”
“Svei mér ef eg skil hann,” sagði Worington.
“Hann sagSi okkur að fara og sagðist ætla að halda
áfram að vera fangi, og fara hvert sem þeir sendu
sig.”
ÞaS varð stundarþögn.
“GeriS svo vel og haldið áfram, herrar mínir,”
sagði vörðurinn, og þeir fóru að ganga í áttina til
strætisvagnabrautarinnar, ofurstinn og lögmaSurinn
saman. Virginía stakk hendinni undir handlegginn á
Lige kafteini og hann lagði hönd sína ofan á hönd
hennar í myrkrinu.
“Vertu ekki hrædd, Jinny, út af þvi, sem eg
sagSi,” mælti hann. “Þeir komast yfir í Ulinois, er eg
viss um, ef eg á rétt að þekkja Lyon höfuðsmann.
Svona, hættu nú,’ sagði kafteinninn í hughreystandi
róm. Virginía var farin aS gráta. Hún hafði þolaS
meira nokkra siSustu dagana en flestir tuttugu og
eins árs gamlir unglingar. “Svona, Jinny.” Honum lá
viS aS gráta sjálfur. Hann mundi eftir því, aö hann
hefði margoft þegar hún var barn tekiS hana á kné
sér, þegar illa lá á henni og kyst hana. Hann mátti ekki
gera þaS nú. Ungi höfuðsmaSurinn, sem var á bátnum
úti á ánni hafði meiri rétt til þess en hann. Meðan þau
stóðu á strætinu og biSu eftir strætisvagninum, fór
Brent aS hugsa um það, hvort Clarence Colfax myndi
unna henni jafn mikið og hann sjálfur.
Það var orðið mjög framorSið þegar þau komu
heim og Virginía gekk þegjandi upp í herbergi sitt.
Carvel ofursti horfði þegjandi á eftir henni, svo leit
hann á vin sinn um leið og hann dró niSur ljósin á
lömpunum. Augu þeirra mættust og þeir skildu hvor
annan enn sem fyr.
Sólin var rétt nýkomin upp og sendi geislana ská-
halt yfir húsaþökin, þegar Virginia kom ofan næsta
morgun. Hún var föl í framan er hún læddist niður
stigann og hleypti lokunni frá útidyrahurðinni. Alt
var kyrt á strætinu og hvergi heyrðist hlóð nema
fuglakvak og hjólskrölt í kerru, sem var snemma á
ferSinni. ÞaS setti hroll aS henni i köldu morgunloft-
inu, er hún leitaði aS blaðinu viS dyrnar. Hún snéri
sér við með vonbrigðissvip og leit á klukkuna. Hún
var eitt kortér gengin i sex..
Virginia sat lengi bak við dyratöldin, sem voru
fyrir litla lestrarherberginu hans föður hennar og
hugsaSi um leiS og hún horfði á umferðina aukast á
strætinu fyrir jtan, eftir því sem á morguninn leið.
Hvað skyldi þessi dagur hafa aS færa? Einu sinni
læddist hún fram í dyrnar aS gamni sínu, þótt hún hálf
skammaðist sín fyrir það, til þess að ryfja upp fyrir
sér bæði ljúfar og sárar endurminningar frá sunnu-
deginum næsta á undan. Hún mundi eftir ungum
maniii, sem hafði staðið þarna á tröppunum fyrir
framan hrædda þjónana. Henni fanst hún sjá aftur
þetta rólega vald og alvörugefnina, sem skein út úr
andlitinu á honum og heyra aftur skýru röddina, er
hann gaf henni ráð. Svo flýtti hún sér aftur hrædd inn
í lestrarherbergið meS samviskubiti út af því aS hafa
ekki sigraö þessa freistingu, fyrst Clarence — Hún
þorSi ekki aS fylgja hugsuninni til enda ,en hún sá í
huganum smábátinn á ólgandi ánni í náttmyrkrinu.
Þessi hugsun hafði ekki látið hana í friði. Hún bað um
styrk til þess, aS helga líf sitt honum, ef hann kæmi
lifandi aftur. Bók á borðinu. Virginia greip hana með
óþreyju. Hún leit yfir blaðsiSurnar í henni og augu
hennar staðnæmdust við þetta erindi:
“Thy voice is heard thro’ rolling drums,
That beat to battle where he stands;
Thy face across his fancy comes,
And gives the battle to his hands.”
BlaSið færði engar fréttir og mintist ekki á bragS
Lyons höfSusmanns að komast undan framsalsskip-
uninni með því að flytja fanga sinn til Illinois. BlöS-
in voru ekki eins nösk á það að tína upp fréttir þá og
þau eru nú. Carvel ofursti lagði snemma af stað til
vopnabúrsins til þess aS fá fréttir. Hann vildi ekki
heyra það, að Virginía færi með honum. Kafteinn Lige
sem vissi betur hvar frétta væri að leita, fór niSur að
ánni. Virginíu fanst biðin óþolandi. Frænka hennar
sendi henni tvisvar boð um að finna sig, en hún af-
sakaði sig í bæði skiftin. Kafteinninn kom fyr heim.
Virginía mætti honum í dyrunum.
“Æ, hvað hefirðu frétt?” hrópaði hún.
“Hann er lifandi,” sagði kafteinninn ofurlitiS
skjálfraddaSur — “lifandi og líður vel. Hann hefir
sloppið suður.
Hún gekk skrefi nær honum riðaSi á fótunum.
Hann greip hana í faðm sinn og hélt henni þar ofur-
litla stund, svo leiddi hann hana að stóra hæginda-
stólnum ofurstans.
“Lige,” sagði hún, “er það nú alveg víst; að þú
segir þetta ekki bara af vorkunsemi viS mig?”
“Já, alveg víst, Jinny,” svaraði hann fjótt. “En
það skall hurð nærri hælum Áin var voðaleg. Þeir
ætluSu að róa beint yfir, en þá hrakti undan straumn-
um eins og rekaviSarkefli. Svo fór að gefa á bátinn
og þeir fóru allir fimm að ausa. Svo — svo sökk
báturinn og hermennirnir komust upp á smáeyjuna,
sem er fyrir neðan vopnabúriS. Þeir leituSu í alla nótt
en fundu Clarence hvergi. Og svo voru þeir fluttir
til vopnabúrsins í morgun.”
En — hvemig — veistu —” stamaði hún.
“Eg vissi þetta í morgun,” svaraði hann, “og
faðir þinn vissi þaS líka. En nú er skip nýkomið frá
Memphis og skipstjórinn sagði mér að hann hefSi
talað við Memphis póstbátinn fram undan Girardean
höfða, og að Clarence hefði veriS á honum. Honum
var bjargað rétt af tilviljun, þegar að lá við sjálft að
hann lenti i hjólin á bátnum.
37. KAPITULI.
Auðmaður kemur til sögunnar.
Hálfhringur af bláklæddum hersveitum um-
kringdi borgina fyrst um sinn. Fólksfjöldanum þótti
skemtilegast að ganga upp á Compton-hæSirnar, þar
sem tjöldum þýzku borgara-liðsmannanna var dreift
líkt og hvítum brauðsneiSum um græna jörðina við
hliSina á vatnsþró borgarinnar. ÞaSan mátti líta yfir
borgina og sjá hvolfþakið á dómhúsinu og turninn á
sankti Jóhannesar kirkjunni. Lengra vestur með fram
Kyrrahafs járnbrautinni, sem náði miðja vega yfir
ríkið, var annar tjaldbær og svo hver af öðrum í hálf-
hring þangað til komið var að ánni aftur aS norðan-
verðu við borgina, langt fyrir ofan árbugðuna. Fyrir
innan hálfhringinn ríkti sá friður, sem er æðri Öllum
skilningi, friSur herstjórnarinnar. 1
Fyrir utan borgina í víðlendu rikinu safnaði gram-
ur rikisstjóri að sér liði aS austan og vestan. Bréf voru
send fram og til baka milli Jefferson Davis og Jeffer-
son City, og efni þeirra var á þá leið, að rikisstjórinn
yrði að bjargast sem best hann gæti, aS minsta kosti
fyrst um sinn. Ungir menn í St. Louis, sem höfðu
fengið vigahug í sig á einnni nóttu, risu upp og fóru
til Glencoe. SnuSrandi liðþjálfar og undirforingjar,
flestir af hinum marghötuðu þýsku ættum, hömuðust
á dyrunum hjá Carvel ofursta og dyrum annara húsa
þar, því Glencoe var rétt við landamæri ríkisins. Þeir
IeituSu oftar en einu sinni í húsinu, hátt og lágt, hreyttu
úr sér blótsyrðum með kokhljóSi og það lagði af þeim
daun af öli og súru káli. Drembilegi svipurinn á ung-
frú Carvel skaut þeim engann skelk í bringu — þeir
höfðu engar sómamanns tilfinningar. Hús ofurstans
var, því miSur, ásamt öðrum húsum í Glencoe, ritað
með rauSu bleki í bækurnar á aðalstöSvum sambands-
hersins, því leiðir ungu mannanna láu þangað. Góðar
og gildar sannanir voru sendar inn hvað eftir annað
um það, að ungir menn hefSu komiS þaðan og fariS
þaðan, og reiðir forngjar bölvuSu grömum undir-
mönnum og gáfu i skyn, að fegurðin hefði vilt þeim
sjónir.. Ráðstefnur voru haldnar til þess að ræða um,
hvort gerlegt væri aS taka hús Carvels ofursta í Glen-
coe herskildi, en sannanir skorti; þangað til dag einn
í júní mánuði, er höfuSsmaður nokkur reið með tíu
manna flokk heim aö húsinu um kvöld í rigningu og
umkringdi það. HöfuSsmaSurinn tók af sér glófann
og barSi á dyrnar hægt en vanalega. Jackson kom til
dyra og sagði, að ungfrú Carvel væri 'heima. HöfuSs-
manninum var veitt áheyrn, sem var stranglegri heldur
en áheyrn hjá sjálfri drotningunni á Prússlandi hefSi
getað verið. Ungfrú Carvel var langtum drambsamari
en “hennar hátign.” Var ekki höfuSsmaSurinn keypt-
ur til þess að vinna niðurlægjandi verk? Það fanst
honum sjálfum, er hann fylgdi henni um húsiS, og
honum fanst hann vera lítiS betri en glæpamaSur, er
hann opnaSi hurð á fataskáp eða leit undir rúm. Hann
var eins og hver önnum óhrein skepna. Virginía hrökk
frá honum, ef svo vildi til, aS hann þurfti að fara
fram hjá henni. Kjóllinn hennar hefði óhreinkast af
að snerta hann. Og samt var hvorki bjór — né súrkáls-
lykt af honum og hann bölvaði ekki á neinu máli.
Hann gerði skyldu sína með afsökun, en hann gerði
hana svikalaust. Hann dró mann, seytján ára gamlan,
undan krínólínu inni í fataskáp, og maðurinn hafSi
skammbyssu, sem reyndist ónýt, jægar hann brá henni
á loft fyrir framan andlitið á höfuðsmanninum. Mað-
urinn var Spencer litli Catherwood, sem var nýkom-
inn heim úr hermannaskóla.
HöfuSsmaSurinn, sem var gramur, fór með
Spencer í rigningunni til aðalstöSvanna og þar voru'
engin vandræði með hann. ÞaS fanst ekkert á honum,
em sannaði að hann væri nokkuS hættulegur maður,
því að skammbyssan gat ekki talist vopn. Þegar ofurst-
inn hafSi haldið stranga áminningarræðu yfir hon-
um var hann fenginn föður sínum í hendur.
Samt sem áður sluppu ungu mennirnar fram hjá,
þrátt fyirr verðina, daglega, eSa réttara sagt á hverri
nóttu. ÁSur en langt um leiS fóru sumir þeirra að
koma aftur til borgarinnar, margir þeyttir og í rifn-
um klæðum, meðal þúsundanna og tuga þúsundanna,
er skipim affermdu við brryggjurnar. Og það var fariS
með þá í þrælastíumar, sem Lynch þrælasali hafði átt.
Þær höfðu veriS gerðar að varðhaldi sambandsstjórn-
arinnar fyrir herfanga. Feður þeirra og afar höfðu
veriS vanir að senda þangaS þræla sína, þegar þeir
voru ódælir og illir viSureignar. Ungu mönnunum var
hrúgað þarna saman eins og þrælunum hafði verið
hrúgaS saman og þeir fengu aS kenna á meðferöinni,
sem þrælarnir höfðu orSið aS sætta sig við. Bert Russ-
ell mátti liggja í lágri kompu, þar sem margra ára
gamlan ódaun lagði af veggjunum. Hversu óþreytandi
voruS þiS ekki konur SuSurríkjanna í því aS matreiða
fyrir þessa ungu menn, reyna með öllum brögðum að
hjálpa þeim og gráta yfir þeim. ÞiS voruð alt sumarið
í hitamollunni í borginni, og fóruð á hverjum degi
með körfur ykkar til Gratiot-strætisins, þar sem gamla
pestarbæliS stendur enn, þangað til — þangað til einn
morgun ,aS kvenmaSur gekk út fram hjá vörðunum
og niður eftir strætinu. Hún var kurteislega beSin að
nema staðar á næsta stætishorn vegna þess að hún
hafSi hermannaskó á fótunum. Eftir þaS voru heim-
sóknarleyfi gefin út. Ungar stúlkur, sem treystandi
þótti, fengu aS ganga upp tvo bratta stiga og standa
svo þangað til aö röðin kom að þeim aS vera spurðar
spjörunum úr af ungum foringja í bláum einkennis-
búningi, sem sat fyrir aftan borS og reykti vondan
vindil. Hann hafði ekki tíma til þess að vera kurteis,
og hann lét það ekki á sig fá, þó að hann sæi fallegan
kjól eða frítt andlit; bros, sem hefSu heillað villimann,
höfðu engin áhrif á hann. Hans skylda var aS rann-
saka hjörtun, til þess að komast aS raun um yfir
hvaða svikráðum ungfrúrnar byggju ,hvaða brögðum
þær ætluðu að beita til þess að koma elskhugum sín-
um undan, áður en þeir yrSu sendir norður til Alton
eða Columbus. Þú vilt losa hann úr varðhaldinu, góSa
mfn; dulklæða hann og koma honum suður með hjálp
Carvels ofursta. Þá verður hann drepinn.
Jæa, hann hefir þá að minsta kosti dáið fyrir
SuðurlandiS.
Fyrst koma stjómmálin og svo stríð, svo aftur
stjórnmálin i þessu landi okkar. Slunginn stjórnmála-
maður safnar saman hersveit og fer i stríðið með bitr-
an brand í höndum. Hann berst vel, en hann er stjórn-
málamaðurinn sami. Jlér var ekki um það eitt aS
ræða aS berjast, heldur og aS fá leyfi til þess að berj-
ast. Þegar herbúðirnar höfðu verið teknar og fanga-
skifti höfS viS SuSurríkin, var Lyon höfuSsmaður
snarráSi, sem elskaöi ríkjasambandiS meira en sitt
eigið líf, látinn lægja sig. Ríkisstjórinn og gamli Indí-
ána-böðulinn, sem réði yfir Vesturlands stjórnardeid-
inni, komu sér saman um aS leita ekki hvor á annan.
Þetta var gott bragð fyrir uppreistarmennina. Lyon
æddi fram og aftur um vopnabúrsgarðinn, frá sér af
óþreyju meðan hann hefði getað bjargað rikinu. Þá
tóku tveir menn sig til og fóru til Washington og þaS
næsta sem skeSi var að Lyon var hækkaður í tigninni
og gerður yfirherforingi yfir vestur-hernum.
Myndi Lyon yfirhershöfðingi halda ráðstefnu með
ríkisstjóranum í Missouri? Já, yfirhershöfSinginn
bauð ríkisstjóranum að hann mætti koma óáreittur til
St. Louis, en þangað yrði hann að koma. Ríkisstjór-
inn kom og yfirhershöfðinginn HtillækkaSi sig svo, að
hann fór ásamt leiStoga sambandsmanna til Planters
hótelsins þar áttu þeir fimm klukkustunda samtal, sem
endaði með þvi, að ríkisstjórinn fór aftur heim meS
hermannafylgd, svo honum væri engin hætta búin. SíS-
ustu orð Lyons á fundinum, sem voru geymd af einum
ofursta sunnanhersins, er var í fylgd með ríkisstjór-
anum, voru á þessa leið, og þau verðskulda að vera
gulli letruS á söguspjöldum þjóðarinnar:
“Heldur en að viðurkenna aS Missouri ríkið hafi
rétt til þess að krefjast þess af stjórn minni, að hún
safni ekki liði innan rikisins, eða flytji herlið inn i það
burt úr því eða gegnum það, sem henni þóknast, vildi
eg vita ykkur ala og hvert mannsbarn i þessuríki dautt
°g grafið.” Svo snéri hann sér að ríkisstjóranum og
hélt áfram: “Þetta þýðir stríð. Einn af---------------
Þorvaldur Björnsson
var fæddur 1848, hann var kominn
af svo nefndri Þorvaldsætt, sonur
séra Björns Þorvaldssonar, er síðas:
var prestur á Holti undir Eyjafjöll-
um. Árið 1872 kvæntist hann Jór-
unni Sighvatsdóttur, alþingismanns.
Ekki varð þeim hjónum barna auð-
ið. Hún lifir nú eftir hann, og er
komin yfir áttrætt, og hefir ávalt
verið mesta merkiskona.
Þorvaldur var í mörgu líkur þeim
föðurfrændum sinum, hann var
hvatur í orði, hreinn og beinn og
hestamaður með afbrigðum. Eng-
inn maður þekti á góðhestinn eða
fjörhestinn betur en hann, enda áttu
fáir betur heima á hestbaki.
,Þorvaldur var meðalmaður á hæð
eða vel það. Hann var spengileg-
ur maður, vel vaxinn, og mjög at-
hugull um klæðaburð sinn. Hann
forðaðist alt sem honum þótti, að
ekk'i mundi fara sér vel. Lögreglu-
hjálminn, sem einu sinni átti að inn-
leiða hér, neiaði hann að setja upp.
Hann fluttist til Reykjavíkur árið
1881, og varð lögregluþjónn hér í
bænum 1887, og gegndi því starfi til
1917. Síðari árin var hann yfir-
lögregluþjónn, og Jóni Magnússyni,
sem þá var bæjarfógeti, fanst mjög
til um dugnað Þorvaldar. Jón Magr.-
ússon sagði við kunningia sinn um
Þorvald, að hann væri sá eiginlegi
lögreglustjóri í bænum. Þorvald-
ur var hverjum manni kunnugri hér
hann þekti alla svo að segja, og ef
eitthvert brot var framið, þá gekk
hann oft beint til þess seka; hann
hafði oftlega hugboð um það hver
það væri, og gæti hann ekki komfst
að einhverju brotinu, þá gátu aðrir
það að jafnaði ekki heldur.
Lögreglustarfið d ReykSavík óx
hröðum fetum þann tima, sem Þor-
valdur var lögregluþjónn og yfir-
lögregluþjónn. Bærinn óx á þeim
tíma úr 3,000 og upp í 15,000 manns,
en lögregluþjónum fjölgaði seint.
Þorvaldur hafði það orð á sér með-
al hirina gömlu Reykvíkinga að eng-
inn lögregluþjónn hefði verið hér
slikur sem hann, nema Henriksen
gamli! — Þorvaldur átti fjölda af
málkunningjum, en maður í hans
stöðu hér má ekki eiga marga vini;
þeir geta orðið of dýrir við og við
fyrir lögregluþjóninn, en þessum fáu
vinum sem hann átti, unni hann með
trygð og af heilum hug. I. E.
—Vísir.
Arangurá 20
dögum eða pen-
ingunum skilað.
pegar heilsa ytSar er bilut5, og pér er-
uð þreyttir á aS taka me8öl, sem ekkert
gagn gera, þá skuluS þér reyna Nuga-
Tone, meSali©, sem styrkir líffærin og
hjálpar náttúrunni til að láta þau
starfa eina og vera ber.
Nuga-Tone heíir þau áhrif á inn-
ýflin, aS hægSirnar ganga fyrir sér á
eSlilegan hátt, blðSrásin örvast og
matarlystin eykst. Gasðlga i magan-
um hverfur meS öllu, tungan hreins-
astog andardrátturinn léttist. Lækn-
ar einnig höfuðverk og húSsjúkdðma,
sem stafa af slæmri meltingiu. lteyn-
ið það í nokkra ilaga og finnið hinn stór-
kostlega mismun.
Nuga-Tone inniheldur sérstök sambönd
af járni, er styrkja blðSiS til muna. paS eru
járnefnin, sem skapa fagran litarhátt og
veita vöðvunum mátt. Nuga-Tone innihalda
einnig PHOSPHO'RUS—efni, sem hefir stðra
þýSingu fyrir taugakerfiö og allan likam.ann.
AS auki hefir Nugo-Tone inni aS halda se-x önnur lækningaefni, sem notuS
hafa verið af beztu læknum um viSa veröld til þessa aS aSstoSa náttúruna
ViS starf hennar mannslikamanum til vilShalds.
Nuga-Tone er óyggjaiidi læknis forskrift, sem hann hefir notaS I 35 ár.
Þúsundir karla og kvenna tuela Nuga-Tone, og ekki meira en eln manneskja
ait 300 hefir beSiS um penlnga sina til baka. Hvi? Vegna þess, aS meíSaliS
hefir veitt þeim heilsu og hamingju. Nugu-Tone inniheldur beztu læknislyf
og verSur aS sanna yBur gildi sitt, eSa þaS kostar ySur ekki neitt
Vor endurgreiðslujamningur!
Sérhver flaska inniheldur 90 töflur—mánaSar lækningaskerf. pér getiS
fengiS 6 flöskur fyrir $5.00. TakiS Nuga-Tone I 20 daga, og ef þér eruS ekki
ánægSir, þá sendiS þér pakkann aftur meS þvl, sem eftir er, og peningunum
verSur skiiaS. N'uga-Tone fæst einnig hjá lyfsölum gegm sömu skilyrSum.
LesiS samningana á pajckanum.
20-DAGA ENDURGREIÐSLU ABYRGÐARSEÐILL.
NATIONAL LABORATORY, Dept. M-l, 1018 S. Wabash Ave., Chicago, 111.
HEJRRIAR:—iHér fylgja meS $.. er nota skal fyrir .. flösk-
ur af Nuga-Tone, pðstfritt og tollfrltt. Eg ætla aS nota Nuga-Tone I 20 daga
og ef eg er ekki ánægSur, sendi eg afganginn, en þér skiliB aftur peningunum.
Utanáskrift....................................
Bær.......................................Fylki
RJOMI
Styðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar
eigið félag og fá fult verð fyrir framleiðsl-
una.
Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er
eini framfaravegurinn að því er landúnaðinn
snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, farið
að fordæmi annara þjóða, sem hafa sannað, að
samvinnumarkaðs aðferðin er sú eina, er
skapar gott verð á mjólkurafurðum.
SENDIÐ RJÖMANN TIL
The Manitoba Go-operative Dairies
LIMITKD
__________
Nuáa-Tone