Lögberg - 18.06.1925, Síða 2

Bte 2
LÖGBERG, FIMTUDAG3KN
18. JÚiNl. 1925.
Hún er ánægð með
árangurinn.
Quebec kona notar Dodd’s
Kidney Pills.
sem gagnólíkt er , því er þeir áður
þektu, vilja kysnast öllu er þeim
mætir og koma oft heim aftur
skemdir á sál og líkama. Danska
stjórnin gerir mikið til þess að
létta undir með íslenskum náms-
mðnnum. En hún daufheyrist við
bænum okkar um íslenskan há-
skóla.Oss er því nauðsynlegt að
þreytast ekki á að knýja á, þar
til stjórnin sér nauðsyn og þýð-
ingu óska vgrra. En því kem eg til
Noregis og norska stúdentafélags-
ins? Vegna skyldleikans, sem oft
leiðir hugann yfir hafið. Vegna
þess að Noregur ihefir átt við sömu
kjör að búa Ojg vér„ en veit nú
hvers virði innlendur háskóli er,
sem sendir nýja starfskrafta út
um bygðir landsins. Þes® vegnr.
leita eg hjá ykkur samúðar.”
Það var klappað ákaflega og
Brun gamli klappaði líka. Svo held
,ur hann áfram að segja frá. Hann
gekk til Ólafíu, heilsaði henni og
spurði um ferðir hennar, og þegar
hann heyrði að hún hafði verið !
Danmörku og á Askov og þektt
bæði Schröder og Trier, sem þá
voru þar kennarar, og átrúnaðar-
goð gamla mannsins, þó skorti
hann ekki umræðuefni. Hún sagðt
honum að hún Ihefði * gengið I
mentaskóla, en hætt við það nám,
til þess að gefa isig við hagnýtari
efnum. Hún vildi kynnast mjólk-
urbúum, því þau ættu framtíð á
íslandi. Og nú væri í ráði að hún
færi til Englands. Lengri varð
samræðan ekki ,þá komu aðrir og
Brun dró sig í hlé.
Hans Brun hét norskur maður, i Seinna um kvöldið sá hann hana
hann var guðfræðiskandídat, en ól; úti á ganginum, uppi í stiganum,
allan aldur sinn í Osló, án þess ac; sem lá upp í búningsherbergi
taka vígslu eða gjörast prestur. I kvenna. Hann er ekki seinn á sér
Brun var ákafur Grundtvigssinnt. að spyrja, hvar hún eigi heima.
Hann var áhugasamur um trúmái “1 Keisaragötu 5, en eg er eins og
og tók mikinn þátt í umræðum, þar fugl á flugi, eg fer á morgun út á
sem þar 'bar á góma, t. d. Dnorska landbúnaðarskólann á Ási.”
stúdentafélaginu. Brun var vel lát- “Þetta var í síðasta sinn sem eg
inn af öllum, hann var góður sá ólafíu Jóhannsdóttur bregða
maður og óeigingjarn, en ákaflega; fyrir. En hvílíkt afl í orðum henn-
sérlundaður og einkennilegur t ar. Við sátum agndofa meðan hún
Madame E. Trembley þjáðist af
áköfum höfuðverk og sárindum
í baki.
Grasses Roches, Que. 15. júní —
(einkafregn).
Enginn staður virðist vera svo
lítill eða fámennur, að ekki finn-
ist þar einhver manneskja, er seg-
ist eiga heilsu sína að þakka þessu
ágæta canadiska nýrnameðali.
Madam E. Trembley, velmetin kona
hér á staðnum, er ein þeirra.
“Yðar Dodd’s Kidney Pills
hafa komið mér að igóðum notum.
Eg er hæst ánægð með árangurinn.
Eg hafði verk í höfði og baki. Svaf
mjög óreglulega og hafði lélega
matarlyist. Sex öskjur af Dodd’s
Kidney Pills gerðu mér óendan-
lega mikið gott.”
Dodd’s Kidney Pills eru nýrna-
meðal. Þær hjálpa nýrunum til að
framfylgja ætlunarverki þeirra,
því, að halda blóðinu ihreinu
Dodd’s Kidney Pills hafa notaðar
verið með góðum árangri við bak-
verk, sykursýki, gigt, þvagsjúk-
dcmum og hjartasjúkdómum. AlltT
sem ihafa notað þær, ljúka á þær
lofsorði.
Úr gömlu bréfi.
framkomu, og gekk undir auka-
nafninu “presturinn.” Það var
föst regla hans að skrifa vihi sín-
um Fredrik Wexelsen presti í
Þ.rándheimi bréf í hverri viku, og
sagði hann honum þá ýtarlega frá
öllu, sem fyrir hann hafði borið
síðustu vikuna.
1 apríl 1894 — fyrir 30 árum —
skrifar Brun þessum vini sínum að
venju og er kafli í þessu bréfi, scm
lesendum “19. júni” eflaust þykir
skemtilegt að heyra.
Bréfið er prentað í “Norges
Kvinder” 29. okt. þ. á.
Um það leyti er ólafía sál. Jó-
hannsdóttir stödd í Osló. Háskóla-
málið íslenska er þá nýkomið upp
og eins og kunnugt er, var það á-
hugamál hins nýstofnaða íslenska
kvenfélags og þá einkum þeirra
frænkna, Þorbjargar Sveinsdóttur
og ólafíu, sem voru lífið og sálln
í kvenfélaginu á hinum fyrstu
blómaárum þess. f utanför sinnt
þá um vorið — 1894 — talaði
Ólafía um háskólamálið íslenska
Stúdentafélaginu í Osló. Um þetta
skrifar ‘ipresturinn”:
“Laugardaginn 7. apríl var eg í
stúdentafélaginu, hafði verið til-
kynt að ólafía Jóhannsdóttir ætl
aði að tala um háskóla úti á ís-
landi. Eg hugsaði nú fyrst að lik-
lega væri þetta þumbaraleg kona,
af nýja iskólanum, en af því hún
var íslensk. langaði mig til að
hlusta á hana.
Við urðum að bíða nokkuð fram
yfir ákveðinn tíma. En loksins kom
þó formaðurinn, og hvílík geisla-
dýrð ljómaði við hlið hans. Svo
Ijómandi höfuðbúning hefi eg
aldrei séð á nokkurri brúður, eða á
nokkuru konuhöfði. Langir, ljðs-
gulir lokkar féllu í bylgjum undan
gullspönginni, niður um herðar
hennar. Svipurinn í andliti hennar
var hreinn og einlægur, eins og
sveitastúlku og hún leit út fyrir
að vera kornung. Hún var eigin-
lega ekki krigluleit, en ekki heldur
langleit. Það var einhver sérstak-
ur yndisþokki yfir hinni ungu
stúlku. Á brjósinu bar hún stóran,
skínandi kross, sem minti á Brís-
ingamen, og silfurbelti um sig
miðja. Þetta var víst nákvæmlega
sami hátíðaflbúningurinn og þær
Helga og Guðrún báru til forna.
Þegar hún sté upp í ræðustólinn
var hún jafn laus við feimni sem
frekju. Látlaust og blátt áfram
sagði hún frá því, er bjö henni i
Sjómannadagur.
Rómi dimmum rjnnur löngum
Rán við etrendur þessa lands;
inst í fjörðum, yst með töngum
öldur stíga trölladans.
Kalt er undir Kólgu vöngum
kell þar tíðum hjarta manns.
Þegar saman rugla reitum
risaveður og hríðarkðst
cft er ’ann napur upp’ í sveitum
og átök Norðra heldur föst.
En verður þá ei veikum fleytum
viðsjál leið um straumarröst ?
* # *
Lífs og dauða mjótt er milli.
Magnþrunginn er dökkur Hlér.
En þó að löngum farið fylli
formaðurinn stiltur er;
hjartaprýði og handarsnilli
hafa tiðum bjargað þér.
Ekki hefir þó ekkjum fækkað.
Enn í liðið höggvast skörð.
Og vitið, hafið hefir stækkað
og hyljað dýpra sérhvern fjörð.
íslensk tár munu hafa hækkað
heimsins miklu landagjörð.
Þeir sem stríðið harðast heyja,
hljóta oft að falla í val,
og enginnþekkir, satt að segja,
sjódruknaðra manna tal.
En gott er hraustri hetju að
deyja,
hetjufrægðin lifa skal.
* * *
Sjómenn íslands- Út í löndum
— eftir því. eem eg hef’ frétt —
og meðfram öllum íslandsströnd-
um
yðar dáð er metin rétt.
íslandsfáni í yðár höndum
aldrei fær neinn smánarblett.
* * *
Háan syngur Himinglæfa.
Hærra ná þó bænirnar,
héðan í dag er hvaðanæfa
hetjum fylgja út á mar:
Fylgi yður guð gæfa
gegnum allar hætturnar.
Á. Ó.
Dagblað 1. febr. ’25.
talaði. Og svo svar hennar þegar
klappað varí “Eg veit ekki hvern-
ig þið eruð vanir að taka svonaj
kveðju, eg vil aðeins segja: Eg er
glöð og þakklát.” Þetta var «vo
Iblátt áfram og yndislegt.
Og málið sem hún talaði. Hugs-
aðu þér Hardangerstúlku, (s'em
bregður fyrir sig ríkismálinu, er
hún kann til fullnustu, en samt
eins og undirstraumur Hard
er
angermálsins og svo örlítil áhrif
danska talmálsins; þá hefir þú
hérumbil málfæri hennar, að þvl
viðbættu að hún talaði látlaust,
yndislega og rólega, en með kyr-
látum krafti í hverju orði.
Hún virtist í rauninnni heyra
drotni til, þótt eigi nefndi hún trú-
mál einu orði. Eg hefi líka heyrt
að hún hafi veriV í Þrenningar-
kirkjunni með skotthúfuna sína á
höfðinu. Þá húfu hefi eg aldrei
séð.”
Það er auðséð á þessu foréfi, að
sá sem það ritar, er meira en lítið
hrifinn af ungu, islensku stúlk-
unni, sem fór út i heiminn til þess
að tala fyrir stóra áhugamálinu
sínu. Lýsingin er svo hlýleg og
svo bjart yfir henni — og svo
margt sem minnir á ólafíu eins og
hún kom fyrir, mörgum árum
seinna. — Eflaust hafa það verið
fleiri en“presturinn,” sem snortn-
ir hafa orðið af framkomu hennar,
mælsku og ibjartsýni.
19. júní.”
Þingslit.
Austanþingmenn fara með Gull-
fssi, sem hefir hinkrað við eftir
þeim, en norðanþingmenn fara
með Suðurlandi til Borgarness.
1 gær var langur fundur í sam-
einuðu þingi. Var fyrst kosin
milliþinganefhd til þess að íhuga
hvernig seðlaútgáfu ríkisins skuli
fyrir komið, og til að athuga
ankalöggjöf landsins. Þessir hlutu
kosningu: Benedikt Sveinsson,
Sveinn Björnsson, Magnús Jóns-
son, Ásgeir Ásgeirsson og Jónas
Aðflutningsbann á víni.
Hvað hefir gerst síðan íslenskir
kjósendur kváðu upp úrskurðinn
með 'bannlögunum?
Margt hefir gerst. Mörgu heflr
sannarlega verið umturnað, svo að
nú veit niður það sem þá vissi upp
En ekki ein einasta af þeim niður-
stöðum vísindanna, sem bann-
mennirnir bygðu á, hefir afsann-
ast. Ef eg fer með rangt mál, þá
bið eg um leiðréttingu.
En auk þess sem hinar gömlu
stoðir standa óhaggaðar, hafa nýj
ar bæst við, nýjar staðreyndir
banninu í vil.
Þjóðin okkar var forgönguþjóð
1908. Hún bar vit og gæfu til þess
að ganga á undan öðrum þjóð-
löndum í þessu máli. En síðan hafa
ýms ríki önnur gengið þessa sömu
braut, þar á meðal Bandaríkja
menn Norður-Ameríku og eru þeir
þó ekki að jafnaði taldir öðrum
þjóðum óvitrari. Og enn aðrar
þjóðir hafa á.þessu tímabili verið
að starfa að því í fullri alvöru og
eru enn að starfa að því að lög-
leiða hjá sér aðflutnings- og til-
búningsbann á áfengi. Tmsir
merkustu stjórnmálamenn heims-
ins hafa látið uppi það álit sitt,
að fullkomið áfengisbann sé elna
hugsanlega leiðin til að forða
þjóðfélögunum frá einum stærsta
voða hvíta kynflokksins, áfengis-
bölinu
Séu nú þessar þjóðir og þessir
menn óvitar, en andbanningarnir
íslensku vitrir, þá eru víst farin
að verða endaskifti á nokkuð
mörgu.
Og hvað hefir gerst hér í þessu
landi síðan 1909? Það mundi ef
til vill vera aðalkjarni málsins.
Eg skal segja ykkur hvað hefir
gerst.
í fyrsta lagi hefir það gerst, að
þrátt fyrir mjög ófullkomin bann-
lög, sem alt af hafa verið skemd
meira og meira, og þrátt fyrlr
mjög slælegt eftirlit af hálfu lög-
gæsluvaldsins, og þrátt fyrir það,
þátt stundum hafi átt að gæta
onsson.
Þá var Klemens Jónsson kos-llaganna menn, sem af ýmsum or-
inn í fulltrúaráð íslandsanka frá]sökum eru gersamlega óhæfir til
lokum aðalfundar 1924 til næstu þess starfa, — þrátt fyrir alt þetta
12 ára, og Guðm. Björnsson land-
læknir frá lokum aðalfundar 1925
til næstu 12 ára.
Yfirskoðunarmaður Landslbank-
ans yfir tímabilið frá 1. jan. 1926
brjósti, og leit hvorki til hægri ne jtil 31.*des. 1927 var kosinn: Guð-
vinstri. Hún talaði fyrst um þjóð jón Guðlaugsson.
Framkvæmdarstjóri Söfnunar-
sjóðs var kosinn: Vilhjálmur
Briem.
Þessir þrír menn voru kosnir í
verðlaunanefnd gjafar Jóns Sig
sína og ættland, hvaða þrek þjóðin
hefði sýnt og hvaða þrek hún enn
byggi yfir, og ihvernig það á síð-
ustu áratugum hefði komið í Ijós
í skáldskap og ýmsu öðru. En enn
þá væru hæfileikarnir að mestu
bundnir, þeir þörfnuðust ment-
unar, er leysti þá úr læðing.
“Embættismennirnir sækja að
mestu mentun sína til Kaupmanna-, inganna voru kosnir: Jörundur
hafnar. Að vísu höfum við presta-; Brynjólfsson, Magnús Jónsson og
skóla heima, en lögfræðingar Hjðrtur Snorrason.
verða að stunda nám við erlendanj Þá kom fyrir þál. frá Jónasi
háskóla, hjá kennurum, sem játa, Jónssyni um póstmál í Vestur-
að þeir þekki ekki íslenskar venjur Skaftafellssýslu. Urðu um að all-
né staðhætti. Og hinir ungu menn, harðar umræður.
sem alt í einu flytjast í umhverfi, Dagblað 16. maí.
hefir þó það gerst, að stór svæði
af landinu hafa orðið alveg “þuT’.
Eg hefi ferðast um sveitir hér á
landi og átt tal við gamla drykkju-
menn. Drykkjumennirnir gömlu
drukku frá sér vit og rænu í
hverri kaupstaðarferð og oft
endranær, alt þangað til bannlög-
in gengu í gildi. Nú segjast þeir
ekki hafa smakkað deigan dropa I
mörg ár. og þeir segja það með
sárum söknuði — sumir. Bindind
urðssonar: Sigurður Nordal, ól- issinnuðu mennirnir vilja gjarnan
afur Lárusson, Hannes Þorsteins- halda uppi Goodtemplarastúkum I
•°on- í þessum sömu bygðprlögum. Þær!
Yfirskoðunarmenn landsreikn- þrífast þar vel á fyrsta tug aldar-
innar. Nú segja þeir, að þetta sé
ókleift, af því, að áfengisnautn
þekkist þar ekki; það sé ekki við
neittað berjast.
En í öðrum hlutum Iandsins,
einkum í kaupstððum og sjóþorp-
um, og aJIra helst hér í höfuðstaðo
um, hefir gerst annað enn merkl-
legra. Það er þetta: Fyrstu árln
eftir að bannið var lögleitt, þetta
ófullkomna bann með þessu ófull-
komna eftirliti, mátti heita að
drykkjuskapur hyrfi. Áfengis-
nautnin minkaði svo mjög, að góð
von var um að hún legðist alveg
niður á tiltölulega skömmum tíma.
En svo koma tilslakanir á lðgun-
um, hver á eftir annari, og síðast
sú stórfeldasta, undanþágan 1922.
Og með hverri tilslökun heflr
drykkjuskapurinn aukist og mest
við þá síðustu.
Hvað sannar þetta?
Það sannar það sem menn með
opin augun vissu áður, að því full-
komnari sem bannlögin eru, þess
minni er áfengisnautnin, og þvl
ófullkomnari sem lögin eru, þess
meira er drukkið.
Rökrétt hugsun segir: Reynsla
vor hefir kent, að fullkomið bann
með samviskusamlegu eftirliti
minkar áfengisnautnina svo mikið,
að hún alt að því hverfur með öllu.
Afnám allra hafta á sölu og að-
flutningi áfengis eykur drykkju-
skap svo mjög, að vér, sem nú lif-
um, höfum varla eða ekki séð þess
dæmi, því að fæstir af oss muna
þá tíð, er engar hömlur voru í
þessu efni.
Þjóðin bað um bannlög til þess
að útrýma áfengisnautn úr land-
inu. Reynslan hefir sýnt, að þetta
var rétta leiðin. Hversvegna
skyldi þá þjóðin hafa skift um
skoðun síðan 1908?
Krafa þjóðarinnar er því enn
og verður alla tíð, uns fullnægja
er fengin, þessi sama: Látið oss
fá fullkomin bannlög og fram-
fylgið þeim samviskusamlega.
Þessi fundur á að undir stryka
þessa kröfu með því að samþykkja
svolátandi tillögu.
“Fundurinn telur aðflutnings-
bann á áfengi sjálfsagt og krefst
þess, að lög um það verði svo úr
garði gerð, að þau komi þjóðinni
að fullum notum.”
að ráða svo miklu við meginálitj
þjóðarinnar um lög og rétt, sjáii
glöggar og grundvallaðar greinarj
í aðalatriðum þeim, sem ráða umi
réttarstöðu Grænlands.
En hvernig er þessi stórþáttur l
í lífi og sögu þjóðar vorrar hand-i
leikinn af hr. Ó. L.? Það fyrstaj
sem menn reka augun í, er það, j
hve litlu höf. lætur sig skifta þetta
mál. Af ca. 120 bls. sem yfirlit það
er eg hefi fyrir mér nemur alls, er
27 línum varið til þess að fræða
íslendinga um sögurétt stærsta
eylands jarðarinnar, sem vér eig-
um ódauðlegan heiður af meðal
allra mentaðra manna heimsins.
trt yfir alt tekur það þó, þegar at-
hugað er hvað lesið verður úr
þessum örfáu línum prófessorsins.
“Landið,” þ. e. ísland, er fyrir-
sögnin (1. hefti, 6. gr. bls. 14) og
gerir höf. undir eins grein fyrir
því, að hann eigi við: “Landsvæði
það, er íslensk lög náðu til. —’*
En í næstu andrá kemur þessi
merkilega setning: “Vegna legu
(sic) landsins hafa takmörk þess
gagnvart öðrum ríkjum jafnan
verið ótvíræð(!),” — og í beinu
framhaldi af þessari klausu
standa svo þessi furðulegu orð:
“Hinsvegar eru skiftar skoðanir
um það, hversu vítt íslensk lög
ihafa haft gildi.” Af þessu sést það
ómótmælanlega að höf. hefir ekki
gert sér sjá'lfum Ijóst hvað hann
á við, þegar hann talar um “tak-
mörk landsins gagnvart öðrum
rík.jum” — því þær merkjalínur
falla nákvæmlega saman við
landamæri þess svæðis, þar sem
“íslensk lög hafa gildi.” Sú grunna
sjón og djúpi misskilningur, sem
felur sig í þessum upphafssetning-
um höf. um réttarstöðu Grænlands
hlýtur að valda undrun allra
þeirra sem íhuga orðin eins og
þau standa þarna, þverbeint ofan )
almennar reglur um mannlega
hugsun.
— þegar ræða er um ályktanir af
því, sem liggur fyrir.
Eru slíkar þrotayfirlýsingar fá-
gætar meðal visindamanna. Af
þeim verður ekkert lært með vissu.
En til þess að leyna vanskilningi
og skorti á ítarlegri rannsókn við-
fangsefnanna eru þær handhægar.
Efasemdirnar eiga helst einungis
að vera látnar uppi um staðhafnir,
atriði og atvik, þar sem vanþekk-
ingin um slík atriði er fyrirgefan-
leg. Eg leyfi mér að taka undir
með altíðu.orðalagi höf. og segja;
“Sennilega” græði eg lítið á þvl
þótt “ólíklegt” sé að hr. ó. L. hafi
sjálfur skilið hvað hann er að
fara með í 27 línu þættinum um
réttarsögu Grænlands.
Að öðru leyti verður þess að
minnast hér, að það er með öllu
ófyrirgefanlegt að höf. skull
hvorki hafa minst í þessu riti, sem
á að heita réttarsaga, á skoðun þá
sem B. M. ólsen hélt fram um sam
merking orðanna “í órum lögum”
(isbr. Grg. I.^a. 226 o. v.) — né
heldur yfirlýsing Kristjáns kon-
ungs 10. um landnám á Grænlandt
1921. — Konungur Dana var þá og
konungur íslendinga, fyrir báðar
þjóðir með þingbundinni stjórn.
öllum er kunnugt, að íslenskum
mönnum var neitað um að stíga
fæti á þetta erfðaland íslands við
þá athöfn. En engin afsökun er
það fyrir vísindamann, sem tekur
sér þá veglegu og mikilsverðu
starfsemd að kenna Islendingum
lög og ríkisrétt — að ganga þegj-
andi fram hjá þeim spurningum
sem tímarnir knýja ihér* Island og
heiminn til að svara. Nam kon-
ungurinn Grænland fyrir alla
þegna sína -i— eða var það sam-
kvæmt ríkislögum vorum að þetta
væri gert, án þess að stjórn ís
lands væri spurð — með þeim
hætti, sem nýjustu reglur um nám
lands undir ríki kveða á?
Sig. Jónsson.
Morgunblaðið.
Kenslan um Grœnland.
Eftir Einar Benediktsson.
Mig furðaði þegar eg fékk tíl
yfirlestrar fyrir nokkrum dögum
vélritað “Yfirlit yfir íslenska
réttarsögu” (1923—24). eftir
Ólaf próf. Lárusson, og sá hvern-
ig þar er farið að, við rannsókn
um stöðu nýlendunnar fornu, að
lögum. öllum hlýtur að vera ljóst,
hve miklu það skiftir í þesisu lang.
merkasta málefni íslands, að hinir
ungu lögfræðingar vorir við há-
skólann, sem eiga a*ð verða helstu
embættismenn landsins og hljóta
Af öðrp innihaldi hinna örfáu
orða höf. um Grænland, vil eg
aðeins nefna eina setningu, sem
er einkennandi fyrir framsetning
hans sjálfs, en síður skýrandi, það
efni sem hann á við. HBf. segir svo
(sst.) “það má vera” (sic) að með
orðunum “í órum lögum” sé átt
við nýlenduna á Grænlandi. Mig
rekur ekki minni til að hafa séð
neinn annan lögfróðan rithöfund
slá því svo mjög fram, að hitt og
þetta “megi vera,” eða sé “senni-
legt”, “mætti til sanns vegar fær-
ast” (1. c.) að ekkert verði “full-
yrt hvor skoðunin sé réttari,’
“liklegra sé.” hitt og þetta, “líkur
séu fyrir því,” “ekki ólíklegt,”
fyrir fram ólíklegt” o. s. frv.
(sbr. Réttast. Grl. að fornu v. 1.)
Giftingaraldur.
Um margt er skýrSlum safnað.’
Hagfræðingur einn (Vesturheims.
maður) hefir tekið sér fyrir hend-
ur að rannsaka, hvort ýmsir mestu
menn sögunnar sé einkum fæddir
af ungum foreldrum eða rosknum
eða hvorttveggja.
Hiann hefir^ leitað upplýsinga
um foreldra 1028 mikilla manna.
Og hann hefir komist að þeirrl
niðurstöðu, að heppilegast sé fyrir
afkvæmið, að foreldrarnri séu sem
elstir, því að börnin verði þá oft-
ast nær færari um að “komast
áfram” í heiminum. — Alexander
mikli, Napóleon mikli, Friðrik
mikli og Rooisevelt forseti fæddust
allir eftir að foreldrar þeirra urðu
þrítugir að aldri. — Nú kunna
einhverjir að segja, að sumir þess-
ara manna hafi verið í herskáara
lagi 'og óþarflega umsvifamikllr,
og því sé ekki æskilegt, að margir
verði þeim lílkir. — En Vestur-
heimsmaður þessi nefnir líka
ýmsa listamenn og höfðingja í and-
ans ríki. Bach, Beetihoven, Mend-
elisohn, Goethe, Shakespeare, Raf-
ael og Rembrandt fæddust allir
eftir að foreldrar þeirra urðu fer-
tugir að aldri. Og ekki er síðri
ihópur ispekimanna og stjórnvitr-
inga, er fæðst hafa af foreldrum,
er komnir voru hátt á fimtugsalð-
ur. Þeir eru meðal annara, þessir:
Confucius, Cromwell, Bismark,
Gladstone, Franklln og Bacon. —
Á hinn bóginn þykist hagfræðing-
urinn hafa orðið þess vísari, að
90 af hverju hundraði glæpa-
manna séu fæddir af ungum for-
éldrum. Heldur hann því fram, að
börn ungra foreldra erfi að jafn-
aði fremur hina lakari eiginleika
foreldranna. Sömuleiðis heldur
hann því fram, að konur þær, sem
eignast mörg börn, megi vænta
þess öðrum fremur að komast til
hárrar elli. — En hætt er við að
slíkt geti brugðist til beggja vona
__ Enda munu þessar skýrslui
mannsins fremur vera til gamans
gerðar, en að ætlast sé til, að fólk
treysti þeim sem óbrigðulum sann-
leika. Vísir.
TIL DALA.
Þó að gallist mætir menn
mest i hallar sölum,
frónskir karlar eru enn
inzt í fjalladölum.
Þeim er tíðast þjóðarmál
þegar hríðar ganga,
enda’ er víða aðals sál
undir hlíðar vanga.
lEru dygðir arfgengar
allri bygð til náðar,
ást og trygðin eru þar
engum brigðum háðar.
Ljúft við daga ljósa brá
líður saga ára,
eins og bragur orktur hjá
ástmey fagurhára.
Meðan sjáinn sveipar létt
sólar háa veldi,
þjóðin á hér aðalsrétt
undir bláum feldi.
Hún á merg sem hlúir að
huldu’ og dverga skarinn,
'hopar hvergi af staðar-stað,
stuðlabergi varin.
Fordild alin útlend spjöll
öll í valinn hnígi;
þeim mun halur hasla völl
hér í dala-vigi.
J. S. Bergmann.
At hverju Ford
er utbreiddasti billinn
UTBREIDSLA
Viðurkenning almennings er mælikvarð-
inn sem miðað er við þegar um eftir-
spurn einhverrar vöru er að ræða.
Þá er örðugt að afla slíkrar viðurkenn-
ingar, en þó margfalt erfiðara að halda
henni við. Þessvegna er það, að beztu
vörutegundiinar geta vonast eftir að
öðlast slíka viðurkenningu.
Sú hin almenna viðurkenning, sem gæðin hafa aflað
Ford framleiðslunni, hefir gert joað aðverkum, að Ford
salan er nú að finna í hverri borg og bæ.
Það er því «ýnt að þessi feikna útbreiðsla gæti ekki
átt sér stað nema fyrir það vörugæðin eru mikil,
Finnið næsta Ford umboðsmann
Bílar

Flutniogsbílar
Dráttarvélar
\