Lögberg - 18.06.1925, Blaðsíða 3

Lögberg - 18.06.1925, Blaðsíða 3
LOUðEBG, FIMTUl>AGINN 18. JÚNÍ. 1925. SÓLSKIN Fyrir börn og unglinga Bónorðsförin. tGamla klukkan í stóru, rúmgóðu ibóndastofunni sló 3. Palbbi og mamma fóru að teygja úr sér í rúmi sínu. Það var bráðum kominn tími til þess að fara á fætur og byrja á hinum nýja starfsdegi. Það var einhver, sem opnaði dyrnar og kom inn í hina hálfdimmu stofu. ' “Ertu kominn á fætur, Göran?” spurði móðir hans undrandi, ‘1hvað stendur til?” "Eg fór á fætur til að sjá sólargeislana leika sér á trjátoppunum,” svaraði Göran hlæjandi. “Ó flónið þitt,” sagði faðir hans, það er ekki Jónsmessa í dag.” “Hún getur nú líklega dansað á trjátoppunum fyrir því. En verið þið nú sæl pabbi og mamma, þið giskið líklega á hvert eg ætla að fara.” “Vertu eæll, drengur minn, og guð og Iukkan fylgi þér,” sagði faðir ha'ns. “Og eg óska að sólargeisl- arnir leiki sér á trjátoppunum líka, þegar þú ert á heimleið,” sagði móðirin. Göran fór út úr húsinu og yfir á þjóðbrautina. Hann var stór maður vexti og vöðvaharður af áhrif- um vinnunnar. Hann hafði ljóst, hrokkið hár og augu, sjem voru eins blá og vorhiminn, góðleg og trygg. Nú sáust fyrstu sólargeislarnir á trjátoppunum, er dreifðu sér um hina döggvotu jörð. Gören hló af ánægju, og honum sýndist alt í kringum sig taka þátt i gleði sinjii. Sólin hló, smáfulgarnir hlóu, svo þeir gátu ekki sungið fyrir hlátri, jafnvel gaukur- inn galaði í dag öðruvísi, hann sagði ekki, kuku, kuku, eins og hann var vanur, en flaug frá einu tré til annars og galaði: Hoho, hoho. Það var svo mikil kæti kringum Göran, að honum fanst, svo hann varð að hlæja líka. Loftið fór að hitna, svo Göran fór úr treyjUnní og lagði hana á öxl sér. Hann átti langan veg að ganga, en hvað gerði það, þegar alt var svona skemtt- legt, og gleðin svo mikil, bæði innan í honum og kringum hann. Jafnvel durtslegi malarinn virtist ánægður, þar sem hann stóð í mylnudyrunum. “Hvert ætlar þú að fara svona árla morguns, og það í sparifötunum,” kallaði hann til hans. “Já getur þú getið þess góði kunningi?” sagði Göran. “'Ef þú værir ekki eins ánægjulegur en værir með kvíðasviip og efandi þá dytti mér í hug að þú værir í bónorðsför.” Göran hló aðeins. “Hafi eg getið rétt þá óska eg þér til hamingju,” bætti hann við. “Þökk fyrir kunningi.” sagði Göran og hélt glaður leið sinni áfram. “Nei, kvíðandi er eg ekki,” sagði Göran,, “það er eins og alt í kringum mig lofi mér lukku. Furutrén kinka til mín kolli og fuglarnir syngja mér lán í eyra á hverri grein. Og að önnu geðjast ekki illa að mér, hefir hún sama sem sagt mér einu sinni. Ef faðir hennar aðeins yrði því ekki mótfallinn; en það mun hann naumast gera.” Og Göran fór að syngja af ánægju og góðum vonum. Klukkan var orðin átta, þegar hann náði tak- marki sínu. Stóri bóndabærinn sást mjallahvítur á milli trjánna. Geiturnar voru á beit á balanum, og fyrir neðan tröppurnar höfðu gæsirnar safnast saman og stóðu þar og orguðu og kvökuðu. Við brunninn stóð Anna og var að þvo mjólkurföturnar.. Göran gékk beint til hennar. “Góðari daginn, Anna!” Hún ihafði auðvitað séð hann og þekt hann í fjarlægð, en nú iést hún verða alveg hissa, þegar hún leit upp og sá hann. “Nei, Göran, góðan daginn. En hamingjan góða, hvað kemur til þess að þú ert svona árla á ferð og það jafnlangan veg, og í sparifötunum á virkum degi?” “Um það þarftu ekki að spyrja, Anna, því þú veist svo vel ástæðuna.” “Nei, það geri eg raunar ekki,” sagði Anna. “Anna,” sagði Göran, og tók rösklega um báða úlnliði íhennar. “Þú hefir aldrei skrökvað að mér áður, og mátt heldur ekki gera það nú.” . Anna svaraði ekki, en í tryggu, ibrosandi augunum hennar sá hann, að það var ekki áform hennar. “Þú veist það vel, Anna, að eg er komin hingað þín vegna, af því eg gat ekki beðið lengur eftir lof- orði þínu um að verða konan mín síðar meir. Segðu mér, viltu það, Anna?” “Já, eg er fús til þess, Göran,” sagði hún, “en pabbi >—” Göran laut niður og kysti rjóðu kinnarnar og varirnar. “Faðir þinn, já,” sagði hann svo, — “já nú fer eg inn að tala við hann.” lAnna stóð kyr við brunninn að þvp og þurka, með kvíðandi huga og tár í augum, meðan Göran gekk inn til föður hennar. Hún vissi vel hve erfitt mundi að fá samþykki hans. Gamli Anton, faðir önnu, hafði lengi Ibúist við þesssari heimsókn og hugsað sér ræðuna, sem hann ætlaði að halda til þess, að neita biðlinum. En þegar þessi myndarlegi maður, með djarflegri framkomu og mikilli mælsku stóð gagnvart honum, gleymdi hann alveg ræðunni og svaraði, um leið og hann klappaði á öxl Görans: "Já, það getur verið að Anna gæti fengið rík- ari biðil, en fyrst þú vilt endilega hafa þetta þannig, verðum við að láta að orðum þínum.” Og glaður yfir því að hafa tekið þetta áform, bætti hann við hlæj- andi: “Og nú fer eg og sæki telpuna.” Það leið ekki langur timi þangað til hann kom aftur með hana, og þá getur verið að þau hafi spjall- að, verið glöð og ráðgert ýmislegt fyrir ókomna tímann. Svo var gengið að vinnu, og Göran hjálp- aði þeim eftir 'bestu getu, því heyið þurfti að kom- ast í hlöðu áður en rigningin byrjaði. En þegar kveld var komið og vinnunni hætt, safnaðist æskulýður bygðarinnar saman til að dansa úti á túninu, og Göran dansaði fjörlega við kærustuna sína, þangað til hann kvaddi og hélt iheim á leið. Næsta morgun var hann kominn út í skóg og farinn að höggva, þegar faðir hans kom þangað. . ‘Góðan morgun, palbbi,” tsagði hann, “eg á að flytja þér kveðju frá önnu og Anton föður hennar.” “Þér hefir þá gengið vel í gær, get eg skilið,” sagði gamli maðurinn. “Já, pabbi, og eg er svo glaður. Það er eins og öxin dansi á trjábolunum. Því hraðara, sem eg hegg, því fyr getum við Anna reist okkar eigið bú.” Gamli maðurinn fór líka að höggva, og þegar Ihann rendi huganum aftur í tímann til þess dags, sem hann og mamma höfðu heitbundist, fanst honum líka að öxin dansa á trjánum. Tígrisdýraveiði á Austur- Indlandi. Þegar eg var stýrimaður á enska skipinu “The Hunter,” komum við eittisinnítil Rangun, þar sem eg fékk að vita að innan skamms átti fram að fara stórkostleg tígrisdýraveiði, og eg hugsaði um það nótt og dag, hveVnig eg ætti að geta fengið leyfi til að vera með í henni. Rangun stendur hérumbil 60 mílur inni í land- inu við fljót nokkurt, þar sem isjávarfðllin gera mönnum ómögulegt að sigla án akkeris. Já, ókunnugum virðist ttetta ótrúlegt, en til- fellið, er að fljótið er víða svo mjótt og krókótt, að reiðinn og ráarendarnir festast oft í greinum trjánna er standa á fljótsbökkunum. Þegar aðafallið tbyrjar og ryðst áfram með því afli, sem auðveldast er að skilja af því, að 20 mílur inni 1 landinu dýpkar fljótið um 20 til 30 fet, og þá skilja menn að sigling er ómöguleg í þessu þrönga fljóti. Seglin eru bundin við rárnar og abkerinu slept útbyrðis. Skipið heldur aðeins útbyrðis. Skipið held- ur nú áfram með afturstafninn á undan og fylgist með straumnum. íKomi maður að stórri bugðu, er akkerið aðeins látið snerta öotninn, svo að skipið snúi sér rétt í hina nýju istefnu, að því búnu er akkerinu aftur lyft dálítið og skipið heldur áfram. tlm nætur urðum við að liggja kyrrir, og þá fengum við ókeyipis s^msöng hjá bestu söngvurum frumskóganna. Hinn auðþekti söngur tígrisdýrakóngsins þagn- aði þó brátt, því hans hátign byrjar að veiða á kvöldin og syngur þá altaf stuttar vísur og stein- þagnar isvo. Hin lítt tamda rödd hans er svo -hvell og sár, að hún gleymist ekki strax, hafi maður heyrt hana á þögulli nótt í frumskógunum. En þegar hann byrjar sönginn, taka þúsund aðrar raddir undir, og hinn mismunandi hljómur þessara radda, smýgur í gegnum bein og merg. Þegar við vorum komnir til Rangun á þeim skemtilega tíma ársins, sem engin rigning á >s^r stað, en er samt svo heitt að menn geta ekki sofið í káetu sinni, sváfum við, skipstjóri og eg í hengibólum á þilfarinu. Þegar við höfðum hlustað á tígrisdýraorgið um stund, sagði eg við skfpstjórann: “Hvernig mundi Wilde skipstjóra geðjast að tígrisdýrsfeldi með haus og fætur undir káetuborð- inu?” “Ó, það væri ekki svo afleitt.” “Gefið þér mér þá leyfi til að vera með tígris- dýraveiðimannaflokknum í næstu viku,” sagði eg. IWilde iskipstjóri þagði um stund og hugsaði, en að síðustu sagði hann: “Já, stýrimaður, mig hefir oft langað til að taka þátt í þessum veiðum, og nú skal verða alvara úr því. Við skulum 'báðir taka þátt í veiðunum, þegar við erum komnir í höfn og fela öðrum stýrimanni á hendur umsjón skipsins um fáeina daga.” Glaður varð eg og dreymdi alla nóttina að tígris- dýr og pardusdýr vildu komast upp í hengibólið til mín. Lobs láum við í höfn, affermdum kjölfestuna og fólum öðrum stýrimanni umsjón skipsins á hendur. Farmurinn, sem vera átti einungis hrísgrjðn, var ekki tilbúinn til afhendingar fyr en að 14 dögum liðnum, og svo fórum við að búa okkur undir veiði- förina. Hvorugur okkar vissi til hlítar hvernig við áttum [ að búa okkur, en gerðum það eins og við höfðum ^ best vit á. > Ekki færri en lOOmanns áttu að taka þátt í veið- inni, því það var sagt að alt héraðið væri þakið af tígrisdýrum. Lobs rann hinn mikli dagur upp, og allur veiði- mannaflokkurinn safnaðist saman á sléttu nokkurri fyrir utan bæinn. Fílar og hestar, enskir menn og Hindúar, hvað innan um annað, gerðu mikinn hávaða þangað til landstjórinn kom, sem með sinni háværu rödd skíp- aði öllum að þegja. Nú bjó allur bópurinn sig út; í snatri með fíl- ana í broddi fylkingar, og svo hestana og farangurs- lestina aftas-t. Farangurslestin var lengst af þessari löngu ferðamannalest. Englendingarnir vildú láta sér líða eins vel og mögulegt var, þó í frumskógi væri, og þar eð við átt- um tvær dagleiðir til veiðistöðvanna, urðum við að flytja með okkur tjöld, matreiðslupotta og óendan- legan grúa af ábieiðum. Skipstjórinnn og eg höfðum fengið pláss á baki fíls nokkm í burðarstóli, sem gat tekið á móti fleir- I um. Hjá pkkur var þar enskur herforingi, gem gaf okkur þær nauðsynlegustu bendingar. Eg spurði hann hversvegna við þyrftum að fara tvær dagleiðir, þegar svæðið í kringum Rangun væri þakið af tígrisdýrum?” “Ef þér þektuð þá innfæddu eins vel og eg,” sagði hann, “þá munduð þér skilja, að ef þeir sjá einn villikött, þá breytir ímyndun þeirra honura stráx í 100 tígrisdýr og 50 ljón.” Rangun istendur á afarstóru nesi milli tveggja fljóta og eru hrísgrjón aðalútflutningurinn þaÖan. Til austurs er afarmikill fjallahryggur sem sést í mikilli fjarlægð, en áður en maður kemur til fjallanna verður maður að fara yfir ósýnilega störa hrísgrjónaakra, þar sem hinn fótalangi piparfugl gengur fram og aft,pr svo alvarlegur, og flamingóinn eins og stráir birtu í kringum sig með sínum rauðu fögru litum. Hrísgrjón vaxa aðeins þar sem votlent er, en ekki á þurlendi. Þegar hin miklu vatnsflóð frá fjöllunum fara að réna þá er hentugastur tími til að sá hrísgrjón- um, og af því flóðin eiga sér stað tvisvar á ári, eru uppskerurnar tvær. Ef engin flóð falla, þornar alt upp og af því að aðalfæða fbúanna eru hrísgrjón, leiðir, af því hungursneyð og alls konar eymd. Um kvöld þess síðara dags komum við að fjöll- um. Þar rann lítill lækur, en beggja vegna við hann var afarstór skógur af 'bambusreyr, sem við sáum engin takmörk að. Við (héldum hratt áfram í gegnum þenna skóg, eftir mjóum stíg, til þess að velja okkur aðsetur í fjallshlíðinni. En þegar fíll landstjórans kom að læknum, rak hann upp einkennilegt hljóð, en ekki hinn vanalega bumibuslátt. Þarna varð öll lestin að nema staðar á mjóa stígnum. Eins og falllbyssukúlu væri skotið stökk stórt tígrisdýr upp á hnakkann á fremsta fílnum, í þvi skyni eflaust að ná í manninn, sem stýrði honum, en fíllinn var fljótari til að grípa tígrisdýrið með rananum, og fleygja því með yfirburða afli á jörðina, tróð því svo með framfótunum ofan í mýrina. Leiðtoginn meiddist ekki, en úr rana og fram- fótum fílsins blæddi allmikið. Fyrsta tígrisdýrið var þannig yfirunnið án skots, en þar eð sólin var farin að lækka á lofti, hröðuðum við okkur til fjallshlíðarinnar. Efst voru tjöldin reist og svo var kveikt stórt bál. Ef við höfum heyrt til tígrisdýranna í fjarlægð á skipinu, þá heyrðum við nú til þeirra í nánd. Hvorki skipstjórinn eða eg gátum sofnað. Mér fanst stundum eins og tígris-dýrin væru að læðast að okkur, og hin fjöruga hugsun mín kom með ýms áform til þess að verjast þessum kattafrændum, ef þeir réðust á okkur. Loksins varð klukkan sex, og sólin leysti hið föla tungl af verði. Nú byrjaði hin fyrirhugaða veiði. Fyrst fóru um 70 menn inn í skóginn, og hjuggu bambusreyrinn niður, svo við fengum stórt og rúm- gott svæði til að veiða á. Á þessu bogadregna svæði vorum við látnir standa með ákveðnu millibili. Okkur var skift í hópa og fjórir menn í hvorum hóp en þar eð skotlínan var bogin, gátum við ekki séð hina hóp- ana þaðan sem við stóðum. Þegar við vorum komnir á skotstöðvar okkar, var hópur af mönnum sendur til hinnar hliðar skóg- arins til að kveikja í honum. Það leið ekki á löngu þangað til við heyrðum brakið og brestina í eldinum, og nú byrjaði fjörug hreyfing í skóginum. Gömul og ung tígrisdýr með ungana sína, komu þjótandi út á skotsvæðið, til þess að forðast það eina, sem hræðir þau, eldinn. Hræðslan var svo megn, að við gátum skotið eins hratt cg mögulegt var, án þess að óttast að ráð- ist yrði á okkur. Skot eftir skot drundi, þangað til eldurinn nálg- aðist okkur og ekkert dýr var eftir á þá hlið skot- svæðisins. Nú kveiktum við eld á móti hinum eldinum, svo allur eldurinn slokknaði af sjálfu sér. Bambusreyr- inn brennur afarfljótt en slokknar líka Ibráðlega. Nú var klukkan þrjú og við gengum til tjald- anna, en vinnumennirnir voru látnir fara að draga saman veiðifenginn og flá fegurstu iskinnin af dýr unum. í þrjá daga var veiðinni haldið áfrpm á þennan hátt„ óig þá var bamlbusskógurinn orðinn dýralaus. Hve mörg tígrisdýr var búið að drepa vissi enginn þar eð aðeims feldirnir af þeim fegustu voru hirtir. Fyrri hluti dagsins var allerfiður í þessu hita- belti, og taugar okkar urðu að þola allmiklar kvalir, en isíðari hlutinn var svo miklu þægilegri, þar sem við láum og drukkum te eða annað sælgæti (áfengis má ekki nejda nema í smáum skömtum í þessu lofts- lagi), reykjandi pípurnar okkar og spjallandi um veiðina. Endurminningar þessara daga urðu þó óþægi- legri af því, að þrir af vinnumönnunum voru svo meiddir af tígrisdýrunum, að þeir dóu áður en við komum til Rangun. ' < VÖGGUVÍSUR. Kossi kvöldsins besta kyss mig, ást mín,. iheitt; best er blund að festa Ibarni, sem er þreytt. Legg augun aftur nú svo, ást mín, sofnir þú. Spékopp þinn hinn þýða þægt eg brosa lít; en, mín elskan blíða, eg þiör svæfa hlýt. Drúp, auga, bjartri brá, því barn mitt isofna má. Ekkert svart skal saka sálu barns í nótt; alvalds englar vaka Professional Cards DR. B. J. BRANDSON 31S-220 MEIUCAt; ARTS BU>S. Oor. Graham and Kennedy Sta. Phone: A-1834 Offlce tlmar: 2—3 Helmlll: 77« Vlctor Sl Phone: A-7122 Wlnnlpeg, Manltob* Vér leggjum sórstaka áherzlu & a» selja meðul efttr forskriftum lækna. Hln beztu lyf, sem hægt er aö fá eru notuö etngöngu. . pegar þér komlð með forskrllftum ttl vor megið þjer vera vlss um að fá rétt það sem lækn- trinn tekur til. COLCLEDGH & CO., Notre Dame and Sherbrooke Phones: N-7659—7«59 Gtftlngalej-fisbréf »eld DR. O. BJORNSON 216-220 MKDICAh ARTS BLDti. Cor. Graham and Kennedy Sta. Phone: A-18:54 Offlce tlmar: 2—3 Hetmlll: 764 Victor St. Phone: A-7586 Wtnntpeg, Manltoba dr. b. h. olson 216-220 MKDIOAIi ARTS BIiDG. Cor. Graham and Kennedy 8tr. Phone: A-1834 Oftice Hours: 3 to 5 Hetmlll: 921 Sherburne St. Wlnnlpeg, Manttoha DR J. STEFANSSON 216-220 MEDIOAD ARTS BXiDG. Cor. Graham and Kennedy Sta. Stundar augna. eyrna, nef og kverka sjökdðma.—Er að hltta kL 10-12 f.h. og 2-5 e.h. Talstmi: A-1834. Heimlll: 373 Rlver Ave. Tals. F-2601. DR. B. M. HALLDORSSON 401 Boyd Bullding Oor. Portage Ave. og Edmonton Stundar sérstaktega berklaaýkl og a8ra lungnasjúkdðma. Er að flnna á skrifstofunnl kl. 11_12 f.h. og í—4 e.h. Sfmi: A-3521. Hetmilt: 46 AltoTvay Ave. Ta4- elmt: B-3168. DR. A. BLONDAL 818 Somerset Bldf. Stundar aérstaklega kvenna eg barna sjúkdóma. Er að hitta frá kl. 10—-12 f. h. 8 til 5 «. h. Office Phone N-6410 Helmlll 80« Vlcbor 9kr. Siml A 8180. DR. Kr. J. AUSTMANN Viðtalstími 7—8 e. h- Heimili 469 Simooe, Sími B-7288. DR. J. OLSON Tannlæknir 216-220 MEDIOAD ART8 BLDG. í'or. Graham and Kennedy 8ts. Talsími A 8521 Heimili: Tals. Sh. 8217 J. G. SNÆDAL Tannlæknir 614 Somerset Block Oor. Portage Ave. og Donald 8t Talsfml: A-8889 THOMAS H. JOHNSON og H. A. BERGMANN isl. lögfræðingar Skrlfstofa: Room 811 HeAnhti Bnilding, Portage Ave. P. O. Box 165* Phones: A-6849 og A-U4* W. JT. IJNDAIv, i. H. IiENDAL B. 8TEFAN8SON Islenzklr lögfræðlngmr 708-709 Great-West Perm. Bldg. 356 Mitin Street. Tals.: A-496S >»lr hafa stnnlg skrlfatofur að Lundar, Rlvsrton, Qlmll og P!n«j» og «ru t>ar aC hltta á •ftlrfyigl- andl tlmum: Lundar: annan hvern mlCvlkudaa Rlvarton: Fyrsta flmtudag Glmliá Fyrsta mlCvlkudaa Plney: þrlCja föstudag 1 hverjum mánuBl Stefán Sölvason Teacher of Piano Ste 17 Emily Apts. Emily St. A. G. EGGERTSSON LL.B. ísl. lögfræð*ngur Hefir réfct til að flytj* má! bæði í Man. og Sask. Skrifstofa: Wynyard, Saak. Salnasta mánudag f hverjum mán- uCl staddur 1 Churchbrldg*. Dr. H. F. Thorlakson Phone |8 CRYSTAL, N. Dakota Staddur að Mountain á mánud. kil. 10—11 f. h. A8 Gardar flmtud. kt. 10-11 f.h. JOSEPH TAVLOR LOGT AKBM ACUH HeimlUstals.: 8t. Jofan 1M4 ðkrifatofn-Tnla.: A «M« T*kur lðgtakl h»6t vettskuldlr, vlxfaakuldlr. AtgreMfa irt nem aB löguxn tytur. gkrllatofa 9U Mato fkaem Giftinga og Jaröarfara- með litlum fyrirvara Birch blómsali 616 Portage Ave. Tal«. B720 ST IOHN 2 RfNC 3 J. J. SWANSON & CO. Verzla ir.eð fasteignir. Sjá um leigu a nusuir.. Annast lán, eldsábyrgð o. fl. 611 Paris Bldg. Phones. A-6349—A-6310 Munið Símanúmerið A 6483 og pantitS meððl yðar hjá osa. — Sendtð pantanír aamstundUi. Vér afgrelðum forskrlftlr með sam- vlzkuseml og vörugseðt eru ðyggj- andl, enda höfum vér magrra ára lærdðmsrlka reynslu að bakl. — Allar tegundtr lyfja, vlndlar, ta- rjðml, sætlndl, rltföng, tðbak o. fl. McBURNEY’S Drug Store Cor Arllngton og Notre Dame Ave yfir Ibeði hljótt. Drúp, auga, bjartri brá, svo barn mitt sofi þá. Jón Runólfsson: Þögul Leiftur. VIÐSÝNI. Ef að og gæti upp á náð andans víðsýnu tinda háa, út yfir hulinn geiminn gáð, grandskoðað alt hið stóra’ og smáa, mundi eg sjá, hve mikið hér mannsins skammsýni andi þekkir, sem tvíræða speki temur sér, og trúlausan heiminn á því blekkir.

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.