Lögberg - 23.07.1925, Blaðsíða 6

ð)3. 6
LÖGBERG FIMTGDAGINN,
23. JÚLÍ. 1925.
Hættulegir tímar.
Eftir Winston Churchill.
“Svo hershöfðing’inn fór á* samkomustaðinn og
talaði þar viðstöðulaust hálfan annan klukkutíma, og
þá kallaði maður frá Chicago til hans og sagði hon-
um að hætta. Hershöfðinginn var með raunasvip.”
‘Heyrið þið piltar,’ sagði hann, ‘þetta er svo sem
ekki skemtilegra fyrir mig heldur en fyrir ykkur.
Þið verðið að rétta mér stól piltar, því eg get a'ldrei
lokið við þessa bölvaða ræðu nema eg setjist niður.”
Lincoln sagði söguna svo skemtilega að Virgin-
ía gat ekki varist hlátri; en henni gramdist við sjálfa
sig strax á eftir. Maður, sem gæti verið að segja
skrítnar sögur, þegar svona stæði á, gæti sannarlega
ekki fundið mikið til ábyrgðarinnar, sem fylgdi em-
bætti hans. Hann hefði átt að vera leikari. Og samt
var 'hann forsetinn, sem hafði stjórnað gegnum stríð-
ið, og hershöfðingjar hans höfðu.sigrað Suðurríkin.
Og hún var komin til þess að biðja hann að gera sér
greiða.
Henni fanst hún vera að niðurlægja sig.
“Eg kom hinga'ð til þess að tala við þig um
frænda minn. Clarence Colfax ofursta,” sagði hún.
‘“Eg skal með ánægju tala við þig um frænda
þinn, Colfax ofursta, ungfrú Carvel,” svaraði Lin-
coln. “Eruð þið náskyld?”
“Er hann hér í borginni?” spurði Lincoln alveg
óvörum. Hversvegna' kom hann ekki með þér?”
“Hefir þú ekiki heyrt það?” hrópaði hún. “Hann
% er Clarence Colfax frá St. Louis, nú ofursti 1 her
sambandsríkjanna.”
“Hvaða her?” spurði Lincoln.
“í .her Joseph Johnstons yfirhershöfðingja.”
svaraði Virginía og reyndi að vera' róleg. “En nú
hefir hann” — það var kökkur í hálsinum á henni —
“nú hefir hann verið tekinn fastur sem njósnarmað-
ur af liði Shermans.”
“Það er slæmt,” sagði Lincoln.
“Og — og þeir ætla at5 skjóta hann.”
“Það er ennþá verra,” sagði Lincoln alvarlegur^
“En eg býst við að hann eigi það skilið.”
“Nei, hann á það ekki skilið,’ sagði hún. “Þú
veist ekki hvað hann er hugrakkur. Hann flaut á
bjálka lengst niður eftir Mississippi ánni, og flutti
með sér til baka mörg þúsund hvellhettur. Hann
réri yfir ána, þegar Norðanmanna fiotinn var á leið-
inni ofan eftir, og kveikti í De Soto, svo að þeir gætu
séð til a'ð skjpta.”
v “Nú, jæja,” sagði Lincoln, það var hreint ekki
svo illa af stað farið.”
Svo þagði hann stundarkorn.
“Ungfrú Carvel,’’ sagði hann, “þessi röksemda-
færsla minnir mig á ma'nn, sem eg þekti í Illinois í
gamla daga. Hann hét McNeil og var lögmaður.
Einn dag var hann að verja mann, sem var sakaður
um að hafa ráðist á annan mann og barið hann.
‘Herra' dómari,’ sagði McNeil, ‘þú ættir ekki að
senda þennan mann í tukthúsið. Þeir stóðu báðir
jafnt að vígi; og það er ekki betri maður til en hann
í öllu ríkinu í ryskingum, þar sem báðir standa jafnt
að vígi. Og meira að segja, hahn hefir aldrei Verið
sigraður á æfinni, þegar hann hefir staðið jafnt að
vígi og óvinur hans.”
‘Og ef eg fer í tukthúsið,’ greip sakborningur-
inn fram í, “þá skal eg berja á þér duglega, herra
dómari, þegar eg kem aftur út.”
Dómarinn fór úr frakkanum.
— “Þetta er nokkuð undarleg röksemdafærsla,
herrar mínir, en rétturinn leyfir haná, eins langt og
hún nær. Sakborningurinn geri svo vel og koma út.”
Virginia gat aðeins brosað í þetta sinn. Hún
barðist við eitthvað, sem hún vissi ekki hvað var.
Hún dró þungt andann og henni lá við að gráta’. Hún
hefði ekki getað sagt hversvegna það var. Hún hafði
komið í návist þessa manns og fyrirlitið sjálfa sife
fyrir það að‘ þurfa að biðja' hann bónar. Henni
hafði komið hlátur í hug við að sjá framan í hann.
Nú gat hún ekki litið framan í hann án þess að verða
vör við einhverja' undarlega tilfinningu. Hváð var
það, sem að svipurinn á þessu andliti bar vott um?
Sorg? Já, það var næst því að verh það.
Hvað hafði svo þessi maður gert? Hann hafði
sagt henni fáeinar skrítlur og gefið hæðnisleg svör
við spurningum hennar. Já, þau höfðu verið hæðn-
isleg. en hún var ekki viss um nema í þeim feldist
djúp speki, og henni fanst það niðurlægjandi. Henni
hafði aldrei komið til hugar, að nokkur maður væri
svona. Og því má bæta við, að Virginía hélt að
hún kynni að fa'ra með karlmenn.
“Og svo að við ihöldum áfram vörninni,” tók
Lincoln aftur til máls, “þá held eg að Colfax ofursti
hafi fyrst áunnið sér orðstýr i.Jacksons herbúðun-
um, þegar hann einn af öllum föngunum neitaði að
vera látinn laus.”
Hún hrökk við og leit á hann fljótt, en svo niður
a'ftur. “Já,” svaraði hún, “já, en eg bið þig um að
gefa honum það ekki að sök.”
Hefði hún aðeins getað séð framan í hann þá!
En hún horfði niður fyrir sig.
“Heyrðu stúlka mín,” sagði forsetinn, “e^ heiðra
hann fyrir það. Eg var aðeins að ha'Ida áfram með
vörnina, sem þú byrjaðir á. En svo var það slæmt.
að h'ann skyldi fara úr einkennisbúningnum, sem
hann hafði borið með heiðri og sóma og reyna’ að
komast í fylkingar Shermans í borgaraklæðum —
sem njósnari.”
Hann sagði siðustu orðin mjög góðlátlega: en
hún var í of miklum hugaræsingi til þess að taka
nokkuð eftir því. Hún rétti úr sér og það var
leiftur í augum hennar, eins og blár bárukantbur í
stormi.
“Njósnari!” hrópaði hún. “Það þarf mesta hug-
rekki til þess að vera njósna'ri í stríði. Hann verður
þá skotinn . Þið Norðanmeiin eruð ekki ánægðir með
það, sem þið hafið unnið; þið eruð ekki ánægðir með
það að lítillækka herforingja okkar og setja menn
okkar í fangelsi. Eg býst þélst við því að þið skjót-
ið okkur 611. Og ðll þessi miskunnsemi, sem eg hcfi
heyrt svo mikið um, er ekkert — alls ekki neitt —”
Henni v^rð orðfa'll, hver sem ástæðan var.
“Ungfrú Carvel,” sagði forsetinn, “eftir að hafa
hlustað á þetta er eg hræddur um að hún þýði ein-
mitt alls ekki neitt.”
Það var sorgarhreimur í röddinni, ósegjanlega
djúpur sorgarhreimur ■— þa'ð var sorg af raunum
heillar þjóðar! Og í augum hans var sorg undan
þungu o!ki, aem borið er með þolinmæði — enginn ,
mun nokkurn tíma vita hversu þungt það ok var.
Það var sársauki þyrnikórónunnar, sem er borin
vegna skilningssljórra' manna.
Það var engin furða, þó að Virginíu yrði orð-
fall. Hún leit á Abraham Lincoln þar sem hann stóð
niðurbeygður og sorgmæddur, og það var scm Ijós-
geisli félli á hann. En það undarlegasta' af öllu var
það að á þessu undarlega augnabliki fann hún til
styrkleika hans. Það var sami styrkurinn og hún
fa'nn hjá Stephen Brice. Henni flaugþað alt í einu
í hug.
Hún gekk hægt að glugganum og leit út yfir
græna grasflötinn, þar sem rennvot trén skulfu í
vindinum; hún horfði fram hjá ófullgerðu minnis-
merki George Washington, yfir Potomac ána, til
Alexandríu í blárri móðu í fjarska. Regnið lamdi
gluggarúðurnar. Hún grét lágt. Hifn hafði fundið
mátt, sem hún gat ekki sigrað, hún hafði séð sorg,
sem hún gat ekki kqnnað til botns og það þótt hún
sjálf hefði þekt sorg.
Eftir nokkra stund fann hún að hann stóð <-i-
lægt henni. Hún snéri sér við og leit framan í hann
gegnum tárin. Andlit hans bar meðaumkunar rvip.
Hún blygðaðist sín ekkert nú. Hann hafði fært stó!
nálægt henni.
“Sestu niður, Virginía,” sagði hann. Nafnið féll
Iétt og náttúrlega af vörum hans.
Hún hlýddi ihonum eins og barn, Hanr. stóð kyr.
“Segðu mér frá frænda þínum,” sagði hann.
“Ætlar þú að giftast honum?”
Hún beið ofurlitla stund með að svara. Skyldi
þaðbjarga Clarence? En á þessari stundu hefði hún
ekki getað sa'gt neitt nema sannleikann, þótt hún
hefði átt lífið að leysa.
“Nei,” sagði hún. “Eg var — en eg elskaði hann
ekki. Eg held að það sé en ástæðan til þess að hann
hefir verið svona • ógætinn.”
Lincoln bro-sti.
“Liðsforinginn, sem sá Colfax ofursta tekinn,
er hér í Washington núna'. Eg sendi eftir honum
þegar nafn þitt var nefnt. Hann er ef til vill hérna
frammi i biðstofunni. Eg vil segja þér\fyrst af öllu
að þessi maður varði frænda þinn og bað mig að
náða ha’nn.”
“Hann varði hann! Hann bað þig að náða hann!
Hver er hann?” hrópaði hún.
Líncoln brosti aftur. Hann gekk að bjöllu-
strengnum og talaði nokkur orð við dyravörðinn, sem
svaraði k'allinu. Dyravörðurinn fór út. Svo opnuð-
ust dyrnar og inn kom ungur liðsforingi, hár vexti og
grannvaxinn. Hann gekk hratt inn gólfið og hneigði
sig djúpt fyrir forsetanum. En Lincoln horfði ekki
á hann, hann horfði á stúlMina. Hann sá að hún
lyfti upp höfðinu feimnislega. Hann sá að hún opn-
aði varnirnar og að blóðið kom fram í andlitið á
henni. En hún stóð ekki upp.
Forsetinn stundi. En hann sá leiftrið í augum
hennar. Þa'ð var sagt með sanni um Abraham Lin-
coln, að hann læsi fólk niður í kjölinh.
Liðsforinginn stóð kyr og horfði á forsetann.
horfði utan á vangann á honum. Hurðin lokáðist á
eftir honum. I
“Majór Brice,” sagði Lincoln, “þegar þú baðst
mig að náða Colfax ofursta, held eg a'ð þú hafir sagt
mér að hann hafi verið innan takmarka síns liðs, er
hann var tekinn.”
“Já, hann var það.”
Alt í einu snéri Stephen sér við, eins og ihann
væri knúður til þess af augnaráði forsetans; og hann
horfðist í augu við Virginíu. Hann gleymdi, hvar
hann var, og eitt augnablik gleymdi hann manninum,
sem hann virti öllum mönnum meira. Hahn sá hönd
hennar kreppast utan um stólbríkina. Hann gekk
eitt skref iwer henni og nam staðar. Lincoln var
aftur tekinn til máls.
“Hann bar fram vörn, fogmannsvörn, sem vaT
honum í alla staði ósamboðin, ungfrú Virginía,”
sagði hann; “hann bað mig að náða frænda þinn
vegna' .smáVægilegra^ formsástæðu. Hvernig líst
þér á það?”
“ó,” sagði Virginia; þessi eina upphrópun og
ekkert annað kom fram af vörum henuar. Roðinn á
vöngum hennar varð enn dýpri. Hún rendi augunum,
hægt til forsetans. Og hún undraðist nú hvemig að
jafn ófríður maður gæti verið svona fagur.
“Eg vil að þú skiljir það, lögmaður góður,” sagði
Lincoln, “að eg sleppi ekki Colfax ofursta sökum
neinna formgalla. Eg gef honum líf sökum þess að
tíminn, sem við höfum beðið eftir í fjögur ár er nú
kominn — tími miskunnseminnar. Þökkum guð’.
fyrir það.
Virginía var staðin á fætur. Hún gekk yfir skrif-
stofugólfið og bar hátt höfuðið, og í hjarta henn-
ar var fögnuður, þangað sem þessi sorganna maður
stóð og brosti til hennar.
“Herra Lincoln,” sagði hún stamandi, “eg þekti
þig ekki, þegar eg kom hingað. Eg hefði átt að
þekkja þig, því eg heyrði hanh, eg heyrði majór
Brice lofa þig. ó hvað eg óska þess að hvsr maður
og kona o«r hvert barn í Suðurríkjunum gæti komið
ihinga'ð og séð þig, eins og eg hefi séð þig í dag. Eg
held — eg held að eitthvað af gremju þeirra myndi
þá hverfa.”
Abraham Lincoln lagði hendina á öxl stúlkunn-
ar, og Stephen, sem horfði á, fanst sefti hann væri
að leggja blessun sína yfir hana'.
“Virginía,” sagði Lincoln, “eg hefi elkki liðið
vegna Suðurríkjanna, eg hefi liðið með þeim Sorg
ykkar hefir verið mín sorg og sársauki ykkar hefir
verið minn sársauki; það sem þið hafið mist hefi eg
mist og það sem þið hafið unnið,” bætti har.n við
hátíðlega, “hefi eg unnið.”
Hann leiddi hana að glugganum. Skýin þutu
fyrir vindinum og blár heiðríkjublettur sást yfir
Potomac-ánni. Hann benti með löngum handleggnum
yfir ána í suðaustur. Sólin stafaði geisUim sínum
á hvít húsin í Alexandríu.
“í byrjun stríðsins,” sagði hann, “blakti fáni
þarna, og hann sást frá húsinu, þar sem George
Washington átti heima og dó. Eg var vanur að
hörfa á fánann og þakka guði fyrir, að Washington
hefði ekki lifað það að sjá hann. Og stundum —
stuiidum hugsaði eg um það, ihvort guð hefði í kald-
hæðni leyft að fáninn væri settur einmitt þarna.” —
Rödd hans varð klökk — “Það var rangt,” hélt hann
áfram. “Eg hefði átt að vita, að þettá væri refsing
á okkur — það var refsing á mig, að sjá fánann
þarna. Syndir okkar urðu að verða þvegnar burt í
blóði áður en við gætum orðið mikil þjóð, eins og
guð ætlaði okkur að verða. Þú unnir þeim fána,
Virginía; þú ant honum enn; og eg óska þess í allri
hreinskilni, að þú unnir honum ávalt. Eg óska þess
að sá dagur komi, er öll þessi þjóð, bæði Norðan-
menn og Sunnanmenn, líti aftur til hans með lotn-
ingu.
Þúsundir Ameríkumanna hafa fallið undir því
merki fyrir málefni, sem þeir trúðu að væri gott og
rétt. En eg óska líka þess að sá dagur komi, er þú
elskar fánann, sem þú sérð þar nú — fána Washing-
tons, sem er enn ibetri enn hinn.”
Hann þagnaði. Það stóðu tár í augum Virginíu.
Hún hefði ekki getáð komið upp orði þá.
Lincoln gekk að skrifborði sínu og settist niður
við það. Hann beygði sig áfráip, svo að annað hnéð
næstum snerti gólfið, og fór að skrifa, og varirnar á
honum bærðust um leið. Þegar hann stóð upp aftur,
virtist hann vera enn hærri en áður.
“Þárna,” sagði hann, “eg býst við að þétta dugi.
Eg sendi Sherman þetta. Eg hefi minst á þetta við
hann áður.”
Þau þökkuðu honum ekki; þeim var það báðum
um megn. Hannsnéri sér að Stephen með þessum
skrítna svip, sem Stephen hafði svo o'ft séð á and-
liti hans.
“Steve,” sagði hann, “nú skal eg segjá þér sögu.
Hérna um kvöldið var Harlau hér og vafað halda
ræðu fyrir fólkinu út um opinn gluggann. Drengur-
inn minn, hann Tad, sat fyrir aftán ihann.
“Hvað eigum við að gera við uppreistarmer.n-
ina?” spurði Harlan mannþröngina.
“Hengja þá!” hrópaði fólkið.
“Nei,” ságði Tad, “við eigum að hanga á þeim.”
“'Og hann hafði rétt fyrir sér, drengurinn. Það
er einmitt það, sem við ætlum að gera — við ætlum
að hanga á þeim. Og heyrðu Steve,” bætti Lincoln
við, “ ef þú ert eins skynsamur, og eg hefi haldið
að þú værir, þá trúi eg ekki öðru en að þú gerir það
líka.”
Hann stóð kyr eitt augnablik og brosti að því,
hvérnig Stephen og Virginía roðnuðu. Hana hafðf
þrek til þess að varpa af sér áhyggjum sinum og taka
þátt í gleði annara. Og í því var hans ánægja fálin.
,Svo tók forsetinn upp úrið sitt og leit á það.
“Hamingjan góða!” hrópaði hann. “Eg er orðinn tíu
mínútum of seinn fyrir fundinn í stjórnardeildinni.
Þú getur þakkað májórnum, Virginía, fyrir hjálpina,
sem hann hefir veitt þér. Þú getur gert það í næði
hér. Verið þið alveg eins og þið væruð heima hjá
ykkur.” ^
Hann opnaði hurðina, nam staðar anöggvast og
leit til baka til þeirra. Brosið hvarf af andliti hans
og svipur, sem var sambland af þrá og hlýleik færð-
ist yfir það.
Svo var hann horfinn.
Þau hreyfðu sig ekki úr sporunum nokkra stund,
meðan þau voru enn undir áhrifum forsetans. Svo
leit Stephen í augun, sem svo lengi höfðu forðast
hann; þau forðuðust ihann ekki nú. Virginía varð
fyrri til þess að taka til máls og hún ávarpaði hann
með nafni.
“Ó, Stephen,” sagði hún, “hvilíkur sorgarsvipur
hvíldi ekki yfir honum-”
Hann stóð nálægt henni, við hlið hennár. Og
hann svaraði henni með þessum alvörugefna mál-
rómi, sem hún kannaðist svo vel við.
“Virginía, hefði eg getað öðlast það, sem eg
óskaði mest eftir af öllu, þá hefði eg kosið að þú
þektir Abráham Lincoln.”
Hún leit niður fyrir sig og dró ört andann
“Eg — eg hefði átt að vita það, eg hefði átt að
vita hvernig hann er. Eg hefi heyrt þig tala um
hann. Eg hafði séð hann í þér og eg vissi það ekxi.
Manstu eftir deginum er við vorum saman í sumar-
hýsinu í Glencoe fyrir löngu? Það var þegar þú
- varst nýkominn heim aftur eftir að hafa séð hann í
fyrsta sinn.”
“Já, eins og það hefði skeð í gær,” svaraði hann.
“Þú varst breyttur má'ður þá,” sagði hún. “Eg
sá það. Nú skil eg af ihverju það var. Það var af
því að þú hafðir séð Lincoln.”
“Þegar eg sá hann,” svaraði Stephen lotningar-
fullur, “vissi eg, hvað smár eg va'r og þröngsýnn.”
Frá sér numinn af nálægð hennar, dró hann
hana til sín, unz hún hvíldi í faðmi hans. Hún
streittist ekki á móti, en leit upp til hans og hann
kysti hana.
“Þú elskar mig, Virginía!” hrópaði hann.
“Já, Stephen,” svaraði hún lágt. Hún var enn
fegurri nú en hún hafði verið nokkru sinni áður.
Hún faldi andlit sitt við barm hans. “Eg — eg get
ekki annað. ó, Stephen, hvernig eg hefi barist á
móti því! Eg hefi reýnt að hata þig, en eg get það
ekki — nei, eg get það ekki. ,Eg reyudi að móðga
þig og eg gerði það. En þegái* eg sá, hversu vel þú
tókst hverri móðgun, þá grét eg.”
Hann kysti höfuð hennar.
“Eg elskaði -þig sífelt, Virginía,” sagði hann.
“Dreymdi þig um mig, Virginía?”
Hún lyfti upp höfðinu fljótt og það var hræðslu-
svipur í augum hénnar.
“Hvernig vissir þú það?”
“Af því að mig dreymdi um þig,” svaraði haun.
“Og þeir draumar voru í huga mínum hálfa daga,
þegar eg var við vinnu mína. Eg hugsaði um þá,
þegar eg sat á hestbaki á hergöpgunni.”
“Eg geymdi líkámína drauma í huganum,” sagði
hún. Og eg hataði sjálfa mig fyrir að gera það.”
“Viltu giftast mér, Virginía?”
“Já.”
“Á morgun?”
“Já, á morgun.” Svo bætti hún við lágt —” Eg
— eg á engan að nema þig — nú.”
Hann þrýsti henni aftur í fáðm sinn, og hún
fann til ósegjaftlegs fagnaðar yfir styrkleik hans.
“Guð hjálpi mér til þess, að vernda þig vel og
gæta þín,” sagði hann.
Hún losaði sig hægt úr faðmlögum hans og
snéri sér að glugganum.
“Líttu á, Stephen,” sagði hún, “sólin er loksins
farin að skína.”
Þáu þögðu um stund og horfðu út; regndroparn-
ir glitruðu á hverju blaði og fögnuður hins nýfædda
gróðurs fylti hjörtu þeirra.
52. IUÍPÍTULI.
, Annapolis.
Það var ósk Virginíu og þessvegna var hún
heilög. Stephen sjálfum stóð á sama hvert þau
fóru. Þannig stóð á því, að þau stóðu þennan sól-
bjartá dag í miðjum apríl undir stóru trjánum, sem
teygja lim sitt yfir ósteinlögðu strætin í gamla bæn-
um, Annapolis.
Þeim hafði verið vísað á hlið og á bak við það
voru grænir lilac-runnar, sem uxu í röðum meðíram
gangstígnum upp að stóra húsinu, sem Lionel Carvel
hafði látið bygggja þar. Virginía mintist þess að
Riöhard Carvel hefði leitt Dorothv Manners eftir
þessum stíg dag einn í júní fyrir hundrað árum.
Þau gengu upp tröppurnar/ sem nú voru orðnar
hálffúnar af elli og notkunarleysi, og Virginíá iyfti
upp koparhamrinum, sem var á hurðinni, nú þakinn
með spansgrænu, en sem Scipio hafði verið vanur að
fægja þar til hann glóði. Stephen dró upp úr vasa sín-
um þungán lykil, sem Carvel hershöfðingi hafði
fengið honum, og snéri honum í ryðgaðri skránni.
Hurðin opna^iist og Virginía stóð í forstofunni í
húsi forfeðra sinna.
Loftir þar inni var rakt og fult af myglulykt
eins og daginn, sem Richard hafði komið aftur fhá
Englandi og frétt að afi sinn væri dáuður og fundið
húsið tómt. En þarna, þar sem stigarnir skiftust,
var glugginn með þremur bogunum, sem hann hafði
lýst. Síðdegissólin skein inn um hann nú, eins og
þá og skuggarnir af trjágreinunum, sem laufið var
að ibyrjá að springa út á, hrísluðust á gólfinu. En
stóra klúkkan, sem Lionel Carvel var vanur að draga
upp, var í Calvert-húsinu ásamt mörgum öðrum dýr-
gripum.
Þau gengu upp á loftið og reikuðu hægt og lotn-
ingarfull um auð gólfin, og fótatak þeirra bergmál-
áði um alt ih^sið. Ýms atvik úr lífi langafa hennar
flugu Virginíu í hug. Hérna var herbergið >— hörn-
hehbergið i aðalhúsinu að aftanverðu, þar sem glugg
inn vissi út að auðum garðinum — sem móðir Rich-
ards hafði búið í. Hún mintist þess að hann hefði
stolist þar inn, daginn éftir heimkomu sína, og opnað
hleraná. Þeir voru nú ophir, því að lásinn var brot-
inn( af. Bænaborðið var farið og sömuleiðis kom-
móðan, en háa rúmið var þar enn, að vísu rúð hvítu
tjöldunum, og tröppurnar, sem hún hafði notað til
þess að komast upp í þáð.
Næst gengu þau inn í gríðarstórt herbergi, sem
var eins breitt og það var langt. Það hafði verið
herbergi Lionels Carvels, og þar líka var stóra rúmið,
- sem gámli maðnrinn hafði legið í, þegar hann vnr
veikur af liðagigtinni; og Richard hafði setið þar
hjá honum og lesið fyrir hann úr tímaritinu Specta-
tor. Gluggarnir á annari hlið herbergisins vissu ut
að Férskvatnsgötunni, en út um gluggana á hlnni
hliðinni mátti sjá yfir þákið á lágu húsi, sem stóð
þar á móti, þangað .sem sólargeislarnir glitruðu á
bláu og hvítu yfirtborði Chesapeake- árinnar.
“Væri það ekki gamán, góði minn,” sagði Virg-
inía, þar sem þau stóðu við gluggann, ef við gætum
búið hér langt frá háreysti heimsins — bara við
tvö. En þú yrðir aldrei .ánægður með það,” bætti
hún við brosandi í ávítunarróm. “Þú ert maður,
sem verður að verá þar isem starfið er mest. Eftir
suttan títna muntu hafa margt um að hugsa fleira
en mig.”
Hann heyrði fljótt að rödd ihennar var hálf
raunaleg. Og hann dró hana nær sér.
“Við höfum öll skyldum að gegna i heiminum,
elskan mín,” sagði hann. Það getur ekki ávalt verið
leikur.”
“Þú ert Púrítani!” hrópaði hún. “Að hugsa
sér það, að eg skuli hafá gifst manni, sem er I’úrí-
tani! Hvað mundi langa-langa-largafi minn hafa
sagt, hefði hann vitað þáð — hann, sem var eld-
heitur konungssinni? Mér finst eg geta séð hann
istanda þarna í dyrunum, ygldan á brún, i bláum
flauelsfrakka og í silfuhbryddu vesti.” \
RJÓMI
Ötyðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar
eigið félag og fá fult verð fyrir framieiðsl-
una.
Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er
eíni framfaravegurinn að því er landúnaðinn
snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, farið
að fordæmi annara þjóða, sem hafa sannað, að
samvínnumarkaðs aðferðin er sú eina, er
skapar gott verð á mjólkurafurðum.
SENDIÐ RJÓMANN TIL
Tlie Manitoba Go-opera(ive Dairies
LIMITKD