Lögberg - 01.10.1925, Qupperneq 3

LÖGBERG FIMTUDAGINN,
i. OKTÓBER 1925.

Sérstök deild í Uaðinu
SÓLSKIN
Fyrir börn og unglinga

Þegar nota verður öll brögð.
Karl þaut frá einum vininum til annars, en
árang'urslaust. Það voru engin önnur úrræði en
veðsetja úrið.
Þegar það var búið, þaut hann til stöðvarinnar
og kom þangað nógu snemma til að sjá llestina í
fjarlægð.
Of seinn! Hann hné niður á bekk. öll sund
voru lokuð. Næsta lestin fór að tíu mínútum liðn-
um, en Ikom ekki vjið í R . . . .
Ungi maðurinn var að örvilnast þegar rosk-
inn maður, sem hann þekti, kom; til hans og heils-
aði honum. '“Þér ætilið líka með hraðlestinni?”
spurði hann með veikri rödd. “Það er heppilegt, þá
fæ eg ferðafélaga.”
“Eg er nefnilega lifrarveikur, og ætla að finna
sérfræðing í K . . . .”
Karl leit til hans utan við sig, en þá lifnaði
hjá honum hugsun með eldingarhraða, sem aðeins
gat átt sér stað í ástfangins manns heila. Hér var
maðurinn, hér var björgunin!
“Þér verðið samferða til K.......” spurði veiki
maðurinn aftur.
“Já,” svaraði Karl brosandi.
Hann hafði ákveðið hvað hann ætlaði að gera,
^og ef það hepnaðist, var honum bjargað.
Lifrarveiki maðurinn var mjög glaður yfir því
að fá samfylgd, og enn glaðari varð hann, þegar
Karl með samhygðarróm spurði hann nákvæmlega
um einkenni veikinnar, og gaf honum með því tæki-
færi til að láta hrygð sína í ljós. Karl hlustaði
þolinmóður á kveistafi hins veika manns. Hann
var búinn að fullhugsa áform sitt.
“Hversvegna viljið þér fara til K., þegar til er
jafn ágæt klíník i R.? Mejer lælknir er mjög eftir-
sóttur sérfræðingur i lifrarveiki, og hefir læknað
óteljandi marga hættulega veika menn af henni.
Veiki maðrinn, sem var hræddur um líf sitt,
beiddi um nákvæmari skýringar, og þegar Karl
fann að hann var á réttri leið, hélt hann áfram
með varkárni, og hrósaði klíníkinni afarmikið, eins
og hann mátti líka með sanni gera.
Veiki maðurinn halllaðist að skoðun hans.
“Hefði eg aðeins fundið yður nokkrum stundum
fyr,” tautaði hann, “nú er það öf seint.”
“Of seint er það elkki,” sagði Karl, “við förurn
einmitt fram hjá R . . . . það leiðinlega er, að lestin
nemur þar ekki staðar.”
“Já,” sagði sá veiki, sem fanst að þjáningar
sínar fara vaxandi.
Lestin nálgaðist R . . . . Hjartað ibarðist í
brjósti Karls eins og það ætlaði að brotna. Nú eða
aldrei. Holkúlan varð að springa.
“Þér lítið alt í einu mjög illa út,” sagði hann
við sjúklinginn. “Yður er þó ekki að versna?”
Sjúklingurinn varðhræddur. “Mér er sannar-
lega mjög ilt,” sagði hann í kvíðandi rómi. “Hvað
getum við gert? Lestin nemur ekki staðar í R . . . .”
“Það er neyðarhemill til ef þörf krefur,” sagði
Karl.
“Já, já, neyðarhemilinn — ágæt hugsun.”
“Ef þér viljið fórna heilbrigði yðar slíku til-
tæki?”
“Auðvitað,” sagði hinn veiki hugrakkur.
“Viljið þér leyfa mér að fylgja yður til læknis-
ins,” spurði Karl vingjarnlega, “eg þekki hann vel.”
“Það er of vingjarnlegt af yður.” Hendi Karls
var hrist með óvanálegu afli af lifrarveikum manni.
Með ástfangins manns ókúganlegum kjark tog-
togaði Karl í neyðarhemilinn. Lestin nam staðar,
sektin ibbrguð, þetta var að eins augnabliks verk, og
Karl var himinglaður.
Strax og Karl var búinn að afhenda lækninum
veika manninn, þaut hann til Mörtu sinnar, og sagði
henni, ánægðari en unt er að lýsa, frá synd sinni.
Hann fékk þá mióttöku, sem eyddi allri hræðslu
hans við meðbiðilinn. Þegar fyrsti 'gHeðibjarm-
inn rénaði fóru þau inn til læknisins, sem bló glað-
lega að snarræði unga mannsins, og gaf samþykki
sitt til ráðáhagsins, þegar hann sá hin ánægðu and-
lit þeirra. ,
iEinni stundu síðar kom hinn góði frændi,
Wimmer. Hann kom brosandi inn. En þegar hann
sá Karl, varð hann sem yfirgefinn af öllum góðum
öndum, og við að sjá hið gleðigeislandi andlit
Mörtu, vissi hann að sín von vah þrotin.
En læknirinn klappaði honum huggandi á herð-
arnar, og bað hann að gleyma og sætta sig við eitt
glas af víni.
Hinn sanni björgunarmaður, lifrarveiki mað-
urinn, varð brátt fullibata, því það kom í ljós að
veiki hans var að milkui leyti bygð á ímyndun.
Auðvitað fékk hann seinna að vita um þetta
bragð, sem hanh sér óafvitandi hafði átt mikinn
þátt í, én að hann fyrirgaf Karii til fulls, vottaði
hin kostbæra brúðkaupsgjöf, sem hann sendi ungu
hjónunum, er hann að öllu skoðuðu hafði fært gæf-
una.
Framtíð hennar.
Sidney Randell var að búa sig undir hið hættu-
legasta augnablik lífs síns, með því að drekka enn-
þá háifan bolla af kaffi, og velja sér enn einn Hav-
anavindil úr vindlakassanum, sem þjónninn rétti að
honum.
Hann hafði ákveðið að biðja Kate Langley að
verða konu sína þennan dag, og njóta með sér auðs
þess, sem hann erfði eftir föður sinn.
Þegar hinir ilmandi reykjarhringir sveimuðu
kringum hana, sýndist honum andlit Kötu brosa
hvetjandi til sin í gegnum þá. iHann áleit hana
undurfagra.
í raun réttri var hún ekki fögur, eftir almennri
skoðun, en hvaða ung stúlka hafði jafn mikilúðleg
augu og aðdáanlegan munn? Hann elskaði jafnvel
freknurnar á litla nefinu hennar, og rauðjarpa hár-
ið Ihenar gerði honum villuljós.
Hann brosti þegar hann mintist þess, að hann
hafði barið dreng í skólanum, sem kallaði Kötu
“Rauðhaus”. Hún hefir þá aðvlíkum verið tíu en
hann tólf ára.
Hann hraðaði sér út úr húsinu til hins ákveðna
staðar, snotrut, tvílyft hús í hinum enda bæjarins.
Heimili' Kötu var alls ólíkt hinu skrautlega 'heimili
Ihans, en því gaf hann engan gaum þegar hann með
hröðum fetum hljóp upp tröppurnar og hálfhikandi
hringdi klukkunni.
Unga stúlkan opnaði sjálf dyrnar.
“Sid,” sagði hún glöð og hissa, og bað hann að
ganga inn í litlu daglegu stofuna.
“Þú hefir líklega ekki búist við mér í dag,”
sagði hann feimnislega, sem gaf grun um hulið
erindi.
“Nei, það gerði eg ekki,” svaraði Kata, “eg
bjóst fyrst við þér í næstu viku.”
“Eg veit það, en —” hann gat ekki fundið orð-
in, en leit vandræðalega í kringum sig.
“Er nokkuð að þér, Sid?
Hvað er það? Get eg ekki hjálpað þér?”
“Það er einmitt það sem þú getur,” sagði hann,
“þú getur gert mikið. Eg vil biðja þig að giftast
mér.”
“Giftast þér?” sagði unga stúlkan undrandi.
Randell gekk til hennar og tók hendi hennar
blíðlega í sínar.
“Já, Kata, eg elska þig. Éngin önnur stúlka í
heiminum hefir haft áhrif á mig. Eg hefi elskað
þig frá þeim dögum, er eg bar þig yfir pollana á
leiðinni til skólans.”
“Ó, Sid,” sagði Kata og roðnaði, sem gerði
hana ósegjanlega fagra. “Já, J að er nú raunar
langt síðan.”
“Ekki vitund ofllangt,” sagði ungi maðurinn hlý-
lega. “Eg man ennþá hvernig þú vafðir örmum ,
þínum um háls mér af hræðslu við það, að þú kynn- [
ir að detta.” \
“Ó,” Kata var að horfa á rósirnar á gólfdúkn-
um.
Randell greip báðar hendur hennar hlýlega, og
dróg hana nær sér.
“Góða Kata segðu aðeins að þú elskir mig.
Segðu að þú viljir giftast mér.”
Nú varð nokkurra mínútna þögn, meðan unga
stúlkan var að hugsa sig um. Randell horfði á
hana vonandi þess, að hún liti hlýlega til sín, en
í stað þess reyndi hún að losa hendur sínar.
Dálítill kvíði kviknaði í huga hans.
“Kata,” sagði hann hálfmóðgaður, “þú meinar
þó ekki að þér þyki ekki vænt um mig.
“Nei, það meina eg ekki.”
Hún leit á hann, en leit strax undan aftur.
Með gleðiópi tók Randell hana í faðm sinn.
“Hjartað mitt,” sagði hann, “eg vissi að þú
elskaðir mig, eg er sá gæfuríkasti maður í heimin-
um, og við verðum lánsöm.”
Sökum l$æti sinnar tók hann ekki eftir því að
hún reyndi að losa sig.
“Eg get ekki gifst þér, Sid.”
“Þú — getur ekki — gifst mér?”
Hann endúrtók orð hennar með hægð, efandi
um, hivort hann hefði heyrt rétt.
“Fyrir augnabliki síðan sagðist þú elska mig,
og nú —”
“Eg elska þig, Sid. Eg h'efi engann annan elsk-
að, en —”
“En hvað?” spurði Randell glaður. “Það
getur ekkert "en” verið til, þar sem ástin er. Ástin
sigrar allar hindranir.”
“Þú verður að muna að eg er fátæk,” sagðt.
Kata.
“Ó, er það það, sem er í veginum?” Það glaðn-
aði aftur yfir Randell. “Hjartað mitt, mér þykir
vlænt um að þú ert fátæk, eins og þú segir. Eg hefi
nóga peninga handa okkur báðum, og meira en það. •
Þegar þú ert orðin frú Randell, skal þig aldrei
skorta neitt. Þú skalt fá alt sem þú vilt, þína eig-
in bifreið, kjóla frá París, ný Ibrönugrös á hverjum
morgni, hádegi og kvöldi, ef þú vilt það. Og hvað
segir þú um að fara brúðkaupsferð til Evrópu?”
Eitt augnablik brá fyrir gleðigeislum í augum
ungu stúlkunnar, sem eins og aðrar fegurðarelsk-
andi stúlkur hafði ánægju af að hlusta á nöfn
ýmsra skrautmuna. En svo sloknuðu geislarnir og
hún hristi höfuðið ákveðin.
“Geturðu ekki skilið að eg get aldrei þegið alt
þetta af þér, Sid'?”
“Hvað þá — getur konan ekki þegið það, sem
maður hennar gefur henni?” sagði Randell undr-
andi.
“Sumar konur máské, en eg ekki. Eg er ef til
vill öðruvísi. En eg yrði aldrei ánægð yfir þeirri
vissu, að eg hefði ekkbrt lagt í búið. Þú ert ríkur.
Þú h.efir álitlega stöðu í mannfélaginu hvar sem þú
verður, en eg — hvað er eg? Ekkert. Eg er aðeins
dóttir. ekkju, sem vinnur og þrælar fyrir daglegu
brauði. Eg verð lfka að hugsa um mömmu, hún
getur ekki endalaust haldið áfram að sauma.”
“En móðir þín þarf ekki að sauma lengur, hún
getur verið hjá okkur.”
“Já, það er nú fallegt af þér, Sid, en eg get
ekki þegið svo mikið göfuglyndi. Eg held, að þeg-
ar maður og kona g'ifta sig, eigi ástæður þeirra að
vera líkar. Framtíð þín er Óhult — en mín — mín
liggur enn fyrir f'raman mig. Eg verð sjálf að
vinna fyrir mér — enginn getur hjálpað mér.”
Meðan hún talaði, starði hún á hlut sem stóð
á borði 1 einu horinu. Rartdell leit þangað.
“Hvað er þetta?” spurði hann.
“Framtíð mín,” SVaraði hún alvarlega. “Með
öðrum orðum, það er ritvélin mín — og þó ekld
mín, eg hefi fengið hana að láni. Eg get ekki
saumað, málað eða leikið á hljóðfæri, svo eg geti
lifað af því, þessvegna ætla eg að reyna ritstörf.”
Randell vissi .að fleiri tilraunir yrðu árangurs-
lausar.
Hann hafði lesið nokkrar stuttar sögur, sem
hún hafði sent til ritstjóra í New York og Ghicago,
en enda þótt hann elskaði þessa ungu stúlku, gat
hann ekki fengið sig til að álíta, að mennirnir. sem
str^x sendu sögurnar til baka, hefðu dæmt þær
rangt.
“Eg veit hvað þú hugsar,” sagði hún. “Þú
berð ekkert traust til mín, af því engin af mínum
sögum hefir verið tekin i blöðin. En bíddu dálítið
og sjáðu hvað síðar skeður.”
Randell leit aftur á ritvélina og sárlangaði til
að eyðileggja Ihana, duldi vonbrigði sín, kvaddi og
fór.
Hann gekk niðurlútur, og horfði til jarðar,
eftir götunum, og hugsaði um hinn horfna draum
sinn.
Alt í einu stóð maður kyr fyrir framan hann
og hrópaði glaðlega: “Halló, iSid. Hvers vegna ertu
svona þunglyndislegur?”
Randell leit upp og þekti Herbert Harvey, hug-
sjónaríkan mann, sem aldrei hafði lánast að koma
þeim í framkvæmd. Menn báru samt traust til
hans, og því veittist honum auðvelt að lána pen-
inga hjá vinum sínum, sem varð til þess að hann
nenti ekki að vinna.
Sidney vissi af reynslunni, að því glaðari sem
Harvey var, því meir þarfnaðist hann peninga, og
var því við því búinn hað koma mundi.
“Hvert ætlar þú, gamli vinur?”
“Til Evrópu,” svaraði hinn strax.
“Hvað segir þú?” sagði Hartvey hissa. “Það
er nokkuð langt burt. En hvert ætlar þú núna?”
“Til Evrópu,” svaraði Randell aftur. “Eg fer
í kvöld.”
‘En það fer engin lest til New York í kvöld.”
“Ekki það?*’ spurði Randell önugur. “Þá verð
eg að bíða til morguns.”
“Þú hefir áformað þetta alt í einu,” sagði
Harvey.
“Já, fyrir fáum minútum síðan.”
“Þú ert heppinn maður, að vera nógu ríkur til
að geta fullnægt löngunum þínum. Eg hefði líka
gaman af að fara þ^ngað og eyða æfi minni þar á
ferðalögum.”
“Það er éinmitt það, sem eg ætla að gera,”
sagði Sidney, “en það er ekki af ferðalöngun — eg
er óánægður.”
“Spil eða kauphallarbrall?” spurði Harvey.
“Hvorugt. IMitt sgjl var ást, og eg hefi tapað
sökum auðsins, sem þú öfundar mig af. Getur þú
hugsað þér að ung stúlka neitar biðli af því, að
hann getur veitt henni alt sem hún vill?”
“Hún er flón,” sagði Harvey gramur, en bætti
strax við: “Afsakaðu, Sid, en hún hlýtur að vera
ólík öðrum.”
“Já, hún fylgir sínum skoðunum. Hún hefir
járnvilja.”
“Mér þykir það leitt, góði vinur, en hertu upp
hugann og gleymdu henni. Eg óska þér lukkulegrar
ferðar, og —” rödd hang lækkaði þegar hann sagði:
“Getur þú ekki lánað mér dálitla upphæð? Eg á
erfitt uppdráttar núna.”
Randell brosti ósjálfrátt, tók upp vasabókina
sína og rétti Harvey fáeina seðla og sagði: “Hérna
Herbert, það er lítið.”
“Þökk fyrir, Sid, þú skaðast aldrei af góðvild
þinni við mig. Vertu sæll. Lukkulega ferð ”
Snemma næsta morgun lét Randell lögmann
sinn koma til sín, og fól honum á hendur umsjón
eigna sinna, og fór ,svo með hraðlestinni til New
York. Sama kvöldið útvegaði hann sér far með
skipi, sem daginn eftir ætlaði til Miðjarðarhafsins.
Randell fanst hann hafa lifað öldum saman,
en það lærði hann, að tíminn læknar öll sár. # Og
um síðir varpaði hann frá sér þunglyndinu, og fór
að atihuga þá staði sem skipið kom við á.
Hann ferðaðist hingað og þangað, eftir því
sem honum datt í hug, og hugsaði aldrei um morg-
undaginn. Hann skrifaði lögmanni sínum að ó-
náða sig ekki með viðskiftaerindum, og í marga
mánuð vissi enginn í Ameríku hvar hann var.
Mánuðirnir urðu að tveimur árum, og svo byrj-
uðu þeir aftur hringgöngu sína.
Stundum hugsaði Randelll um Kötu, en hrinti
endurminningunni um hana jafn fljótt frá sér og
hún kom.
iSvo var það einn morgun, þegar hann neytti
morgunverðar í sólbyrginu í litlu laglegu hóteli hjá
Alpafjöllunum, að honum var rétt bréf frá Damton
lögmanni hans. Það bar með sér að hafa verið
sent af stað fyrir mörgum mánuðum síðan, og sí-
felt verið sent á eftir honiim.
Hann opnaði bréfið og las aftur og aftur fyrstu
línurnar, án þess að trúa nýunginni sem þær fluttu.
Að undanteknum fáeinum hundrðum var hann pen-
ingalaus.
“Eg er ekki orsök þessa,” skrifaði Damton, “eg
get. gert grein fyrir hverjum dollar. Samkvæmt
skipunum yðar hefi eg breytt eftir bestu getu.’
Peningalaus.
í tvör ár hafði hann, eytt peningum hugsunar-
laust — og nú. Það gat ekki verið satt.
Seinasta setningin í bréfinu vakti eftirtekt
hans. “Eg ræð yður til að koma heim,” sagði hún.
Sama kvöldið hélt hann af stað heim á leið.
Það var alvarlegri og hyggnari maður, sem
tveim vikum síðar gekk upp tröppurnar í Center-
ville.
Tom Bartley, fasteignasali, heilsaði honpm
fyrstur manna.
“Mér þykir léitt að það skyldi vera eg sem varð
að selja heimili yðar.” sagði ihann.
“Það gei;ir ekkert,” sagði Randell. “Eg hefi
ásett mér að^ setjast að í New York.”
“New York,” sagði Bartley. “Allir fara þangað,
þegar þeir yfirgefa Centerville. — Langleys voru
þær síðustu sem þangað fóru.”
Randelll roðnaði þegar hann heyrði nafnið.
Langleys,’ sagði hann, “í New York?”
“Hafið þér ekki heyrt?” sagði Bartley, glað-
ur yfir því að geta flutt honum nýjungar. “Þér
munið víst hve fátækar þær voru — þær áttu bágt
með að komast af. — En nú eru þær ríkar. Þær
búa í fallegu húsi í þokkalegu nágrenni, hafa jap-
anskan þjón og franska herbergisþernu og prívat-
skrifara — svo eg ekki nefni bifreið og þesskonar
muni. Og hvernig haldið þér að þær hafi náð í alla
-þessa peninga? Þær hafa fengið þá með aðstoð
ritvélar. Ungfrú Katá byrjaði að skrifa smásögur.
Fyrst var þeim enginn gaumur gefinn, en þær
héldu áfram að koma út og alllir lásu þær. Svo var
það einn dag að bærinn vaknaði til meðvitundar um
a ðhún væri rithöfundur — því bóksalarnir hér
auglýstu smásögu eftir hana. Og hún seldist eins
vel og volgt brauð. Tvær aðrar komu strax á eftir,
sem almenningi geðjaðist líka vel að. Svo snéri
hún þeirti í leikrit, og hver fyrir sig veitir henni
miklar tekjur. Skiljið þér það?”
Framh.
Professional Caras
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Office tlmar: 2_3
Heimili: 776 Victor St.
Phone: A-7122
Winnipeg, Manitoba.
Vér leggjum sérstaka áherzlu & atS
selja meíSul eftir forskriftum lækna.
Hin beztu lyf, sem hægt er aS fá, eru
notuS eingöngu. pegar þér kómiB
meS forskriftina til vor, megiS þér
vera viss um, aS fá rétt þaS sem
læknirinn tekur til.
COLCLEUGH & CO.
Notre Dame and Sherbrooke
Phones: ' N-7659—7650
Vér seljum Giftingaleyfisbréf
DR O. BJORNSON
216-220 Mcdical Arts Bldg
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-18S4
Office tlmar: 2—3.
Helmili: ^64 Victor St.
Phone: A-7586
Winnipeg, Manitoba.
.
DR. B. H. OLSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Office Hours: 3—5
Heimili: 921 Sherburne St.
Winnipeg, Manitoba.
DR. J. STEFANSSON
216-220 Mcdlcal Arts Bldg
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Stundar augna, eyrna nef Og
kverka sjúkdðma.—Er áS hitta
kl. 10-12 f.h. og 2-5 e. h.
Heimili: 373 River Ave.
Tals.: F-2691
DR. A. BLONDAL
818 Somerset Bldg.
Stundar sérstaklega Kvenna og
Barna sjúkdðma.
Er a6 hltta frá kl. 10-12 f. h.
og 3—5 e. h.
Office Phone: N-6410
Heimili: 80'6 Victor St.
Slmi: A-8180
DR. Kr. J. AUSTMANN
724*4 Sargent Ave.
Viðtalstlmi: 4.30—6 e.h.
Tals. B-6006
Heimili: 1338 Wolsley Ave.
Slmi: B-7288. ,
DR. J. OLSON
Tannlæknir
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-3521
Heimili: Tals. Sh. 3217
DR. G. J. SNÆDAL
Tannlæknir
614 Somerset Block
Cor. Portage Ave og Donald St.
Talslml: A-8889
Munið símanúmerið A 6483
og pantiS me6öl y8ar hjá oss.—
Sendi6 pantanir samstundis. Vér
afgreiðum forskriftir me6 sam-
vizkusemi og vörugæði eru óyggj-
andi, enda höfum vér margra ára
lærdðmsríka reynslu a6 baki. —
Allar tegundir lyfja, vindlan, Is-
rjðml, sætindi, ritföng, tðbak o.fl.
Mc Burney’s Drug Store
Cor. Arlington og Notre Dame
Giftinga- og Jarðarfara-
Blóm
með litliun fyrirvara
BIRCH Blómsaii
616 Portage Ave. Tals.: B-720
St. John: 2, Ring 3
A. S. BARDAL
848 Sherhrooke St.
Selur líkkistur og annast um út-
farir. Allur útbúnaður sá bezti.
Enn fremur selur hann allskonar
minnisvarða og legsteina.
Skrifst. Talsími: N-6607
Heimilis Talsíml: J-8302
JOSEPH TAYLOR
Bögtaksmaður
Heimatalsimi: St. John 1844
Skrlfstofu-Tals.: A-6557
Tekur lögtaki bæ®i húsaleiguskuld-
'þ, veðskuldir og vlxlaskuldir. — Af-
/reiðir alt, sem að lögum lýtur.
Skrifstofa 255 Main St.
THOMAS H. JOHNSON
H. A. BERGMAN
ísl. lögfræðingar.
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Building, Portage Ave.
P. O. Box 1656
Phones: A-6849 og A-6840
W. J. Lindal. J. H. Lindal
B. Stefansson.
fslenzkir lögfræðingar.
708-709 Great-Westi Perm. Bldg.
356 Main St. Tals.: A-4963
þelr hafa einnig skrifstofur a8
Lundar, Riverton, Gimli og Piney
og eru þar a8 hitta á eftirfylgj-
and tlmum:
Lundar: annan hvern mi8vikudag
Riverton: Fyrsta fimtudag.
Gimll: Fyrsta mi8vikudag.
Piney: þriðja föstudag
1 hverjum mánu8i.
A. G. EGGERTSSON
ísl. lögfræðingur
Hefir rétt til a8 flytja mál bæ81
I Manitoba og Saskatchewan.
Skrifstof^: Wjuiyard, Sask.
Seigasta mánudag 1 hverjum mán-
uði staddur 1 Churchbridge
J. J. SWANSON & CO.
Verzla me8 fasteignir. Sjá
urh leigu á húsum. Annast
lán, eldsábyrgð o. fl.
611 Paris Bidg.
Phones: A-6349—A-6310
STEFAN SOLVASON
TEACHER
of
PIANO
Ste. 17 Emily Apts. Emlly St.
LINGERIE VERZLUNIN
625 Sargent Ave.
þegar þér þurfið a8 láta gera HEM
STITCHJNG, þá gleymið ekki a8
koma 1 nýju búSina á Sargent. Alt
verk gert fljðtt og vel. Allskonar
saumar gerSir og þar fæst ýmlslegt
sem kvenfðlk þarfnast.
MRS. S. GUNNTiAUGSSON, Mgandi
Tals. B-7327. Wlnnipeg
)