Lögberg - 29.10.1925, Blaðsíða 3

♦ ' LÖGBERG FIMTUDAGINN, 29. OKTÓBER 1925.
Sérstök deild í blaðinu
SÓLSKIN
Fyrir börn og unglinga
%
SggiagsffiasagBggfiaH^^
Nœturferð læknisins
'Eg var hálfa aðra stund að fara þetta fram og
Fyrir mörgum árum síðan; var læknir nokkur í
Suður-iEnglandi, sem fékk mig til að gegna embætti
sínu frá október til maí, meðan hann dvaldi erlend-
is.
Hérað þetta var fagurt og íbúarnir kurteisir,
og buðu mig velkominn. Melsh læknir átti góðan
hest, sem eg fékk leyfi til að nota, og með honum
ók eg daglega um ihéraðið svo eg kynijst því vel að
t
viku li$inni.
í nágrenninu voru nokkur snotur höfðingja-
setur, þar á meðal rautt múrsteinshús.
Eg spurði ökumann hvað húsið héti, og svar-
aði hann:
“Brantfield Grange, hr.”
1 VJeðrið breyttist nú í regn og storma, svo að
31. okt. um kvöldið, þegar eg kom heim, gladdist eg
yfir því að vinnu minni var lokið fyrir þann dag.
Kvöld þetta var eg þreyttur, sofnaði í hægindastóln-”
um og dreymdi um skóladaga mína.
Eg vaknaði við háværa hringingu dyrabjöll-
unnar.
Klukkan á ofnhillunni sló ellefu, svo eg hlaut
að Ihafa sofið um tivo klukkutíma. Sw> mundi eg
að þjónarnir voru háttaðir, og varð því sjálfur að
ljúka upp.
Það var hætt að rigna, en skýin þeyttust um
loftið með ofsahraða. Við birtuna frá forstofu-
lampanum sá eg ungan mann í þykkri kápu, a að
giska 30 ára gamlan. Hann var fölur og órólegur.
“Er þetta læknirinn?” spurði hann.
Eg sá að hann hafði blóðugan klút um úln-
liðinn, og hélt að hann hefði meitt sig, og sagði því‘:
“Komið þér inn, vindurinn slekkur ljósið, og eg
hefi engar eldspýtur hjá mér.”
“Eg bið yður að koma með mér undir eins, þar
eð bróðir minn hefir orðið fyrir slyai, það er um
líf eða dauða að tefla. Komið þér.”
“Hvert?” spurði eg.
“Til Brantfield Grange. Eg bið yður að flýta
yður,” sagði hann æstur.
“Hvað heitið þér?” spurði eg kvíðandi, því það
voru 4 mílur þangað.
Geoffrey Hadwick. Eruð þér tilbúinn? Kom-
ið þér.”
Eg hraðaði mér í ferðafötin, og spurði hvort
hanxl vildi bíða meðan eg léti hestinn fyrir vagn-
inn.
IMér til ánægju samþykti hann það, fór með
mér út í hesthúsið| og hélt á ljósberanum á meðan
eg leiddi hestinn ut. ökumaður minn hafði orðið
innkulsa og varð að liggja í rúminu. Eg leit á
manninn við birtuna frá ljósberanum. Andlit hans
var myndarlegt, munðbrinn ihörkulegur, augun
dökk og óróleg og langt hrokkið hár. Hann l.ktist
allmikið leikara, og það var eitthvað leikhúslegt við
langa svarta og síða frakkann hans. Eg gat ekki
gert rfiér grein fyrir, hvort mér geðjaðist að honum
eða ekki.
Eg hafði búist við að þreytti hesturinn mundi
fara hægt, en í þess stað var hann fjörugur og
sýndi enda tilhreyfingu til að prjóna, þegar hinn
óþolinmóði samferðamaður minn snerti við honum.
Það var naumast að eg gæti haldið* hestinum í
skefjum, og hefði Hadwick ekki verið jafn fimur,
hefði hann aldrei getað sest við hlið mína, svo ólm-
ur varð hann við snertingu hans. Áður hafði hest-
urinn ávalt verið rólegur, en nú var ihann svo ólm-
ur að oft lá við að við lentum i skurðinum.
Einu sinni lentum við í forarbleytu, svo við
ætluðum ekki að losna þaðan, en þegar við losnuð-
um hló samferðamaður minn og sagði: “Hesturinn
hlýtur að sjá vofur. Við skulum flýta okkur, ann-
ars deyr bróðir minn.” Sökum hins dimma og,
skjálfandi róms hans, vildi eg einskis spyrja.
Loksins komum við að ryðguðu*járnihliði, þar
stökk Hadwick ofan, greip beislistaumana og sveifl-
aði þeim yfir hliðið, opnaði svo og ýtti mér inn.
“Fljótt, eða við komum of seint,” sagði hann
og greip í handlegg minn. Gegnum fötin fann eg
hve ískaldir fingur hans voru, og furðaði því ekki
á hræðslu hestsins.
Húsið var dimt og ömurlegt, en ljóábirtu lagði út
um hálfopnu dyrnar. Eg varð allæstur þegar eg
kom inn. En ef tilgangurinn væri að ræna og
drepa mig?
Gangurinn var stór og gamall hengilampi
stráði birtunni um hann. Á veggjunum héngu lé-
legar fjölskyldumyndir. Legubekkur og eitt eikar-
borð voru húsmunirnir. — Dyr voru til beggja
hliða í ganginum og stigi lá upp í dimt heilbergi.
Fylgdarmaður minn hvarf og skildi mig einan
eftir í forstofunni. Hefði eg orðið að bíða lengi,
þá hefði eg farið heim aftur, svo gramur var eg.
En um leið og eg sté fyrsta sporið til dyranna, kom
hann með lampa í hendi.
Komið þér með mér upp, þar er Oliver, en
gangið þér hávaðalaust.” sagði hann.
Hann gekk á undan inn í það ógeðslegasta
svefnihetbergi, sem eg hefi séð. Þar lá ungur mað-
ur í reiðfötum á rúminu með stþrt sár á vinstri síð-
unni er blóðið rann úr. ,
Fyrst hélt eg að hann væri dauður, en svo lyfti
hann upp höfðinu og sagði: “George, það var mér
að kenna, eg barði þig fyrst.”
Hadwick laut niður að honum og tók hann í
faðm sinn, svo að ljósu hrokknu lokkarnir hvíldu á
öxl hans og sagði: “Við vorum báðir reiðir, Noll.
Hún var ekki verð lífs bróður míns. Hér” — hann
gaf mér bendingu — “frelsið þér líf bróður míns,
og alt sem eg á, skal verða yðar.”
Eg ætlaði að segja að læknar væru ekki vanir
að heimta svo hátt kaup, en, þá þrýsti ungi; maður-
inn sér að bróður sínum og grét.
Eg varð hræddur, enda þótt eg ihefði staðið
við margan banabeð áður. Þegjandi gekk eg til
unga mannsins í því skyni að hjálpa honum, en þá
lagði ibróðir hans hinn líflausa líkama á rúmið og
sagði kuldalega: “Þér komuð of seint, herra, farið
þér nú,” og lagði um leið köldu fingurna sína á
úlnlið minn og ibenti á dyrnar.
"Það er nauðsynlegt,” byrjaði eg að segja, en
fann um leið að eg stóð gagnvart afturgöngu, þaut
út til hestsins míns í ofboði og ók h'eim með ofsa-
Ihraða.
1
aftur.
Daginn eftir kom ökumaðurinn inn til mín og
sagði: “Hvað hafið þér gert við hestinn, herra?
Hann verður óbrúklegur að minsta kosti í viku.”
“Eg var sóttur til Brantfield Grange seint í
gærkvöldi,” svaraði eg.
“iGuð varðveiti yður, iherra, þar er enginn lif-
andi vera, og hefir ekki verið í mörg ár,” svaraði
hann undrandi.
Sama daginn fann eg prestinn, og spurði hann
hvort hann þekti nokkuð til Brantfield Grange.
“Það er undarlegur og ógeðslegur staður,”
svaraði hann. “Enginn býr þar nú, og bændurnir
tala illa um hann. í lok siðustu aldar bjuggu þar
tveir ibræður, Hadwick að nafni, báðir skapmiklir
og báðir ástfangnir í sömu stúlkunni. Þjónn þeirra
sem lifði fyrstu ár þessarar aldar, sagði að hún
hefði elskað Öliver þann yngri, fram yfir hinn, en
lofað þó að flýja með iQeoffry, þeim eldri. Oliver
komst að þessu, og í bræði sinni barði hann bróður
sir*i með svipuólinni á andlitið. Þeir háðu svo ein-
vígi, en það var ekki fyr en Oliver var að dauða
kominn, að íbróðir hans iðraðist þessa verks, fór að
leita Jæknis, og fanh loks einn, en of seint.
Oliver dó í faðmi hans um leið og læknirinn
kom inn. Þegar jarðarförin fór fram, drap Geof-
frey sjálfan sig, og það er sagt að vofur eða svipir
séu í húsinu, en það er líklega rugl.”
“Nær átti þetta sér stað?” spurði eg. <
“B ðum nú við,’ sagði prestur. “Það átti sér [
stað á Allra heilagra messu.;’
Eg hefi aldrei trúað að andar væru til, og geri
það ekki enn þann dag í dag; en þessi viðburður er
og hefir verið mér alger leyndardómur. Að þetta
hafði ekki verið draumur, sýndi ibleytan á hjólun-
um og ásigkomulag Bayards, og þar að auki hjól-
förin heim til Brantfield Grange. 1 Svo eru líka
hvítir blettir eftir fingur Geoffrey’s á úlnlið mín-
um.
Ljósið.
Kom þú blessað ljósa ljós,
lýs þú ísafoldu.
Eg finn vel, að mig vantar anda og orð, til
þess að tala eins vel og eg vildi um það, sem hverj-
um manni er kærast, og sem þest hefir styrkt mig
0g glatt, en það er: Blessað ljósiið, í margvíslegri
merkingu þess orðs.
Eitt það fyrsta, sem, ungbarnið veitir eftirtekt,
er ljósið, hvort heldur er sólar- eða tunglsgeisli eða
inni kvéikt ljós, og hverfi það, grætur barnið eða
stingur sér til svefns, og þó það vitkist meira, ei>
ljósið ein aðalgleði þess. Þetta helst mannsæfina
út, sljófu auga gamalmennisins hefi eg oft _séð
glitra gleðitár yfir ljósadýrð jólanna eða geislum
sólarinnar. Þegar birta dagsins eykst eftir vetrar-
sólhvörfin, fagna yngri og eldri, eða þegar sólina
fer að sjá” eftir nokkurra daga eða vikna hvarf,
hve mikið er ihenni þá ekki fagnað. — Þótt tíð sé
mild, þrá menn sólskin á hverjum einasta degi, það
er eins og sál og líkami mannsins andvarpi: Ljós!
meira ljós! — Skáldin breiða töfrablæju sólar-
geislanna yfir umhverfið, til þess að fullkomna
dýrð náttúrunnar, hvort heldur hún rennur “í gliti
gulls” og “sæinn sveipar tær sól í skærum öldum.”
eða “Á dýrðarskeið r!s dagsól heið, á dalinar ljóm-
ar og fjöll” og “Hivað sástu sál mín fegra, en sólar
morgundýrð.” Og alt elskar sólin, “hagann græn-
an og hjarnið kalt,'” alt fegrar hún og bætir.
“Hvar sem tárin kvika á kinn, þau kyssir geislinn
þinn.” — Það yrðu víst seint taldar upp unaðssemd-
ir ljósanna, þeirra sem augun sjá, en þó hafa and-
legu ljósin enn meiri þýðingu fyrir lífið, eins og
alt sem annað gleður, hafi áhrif á Ihitt, meðan sálin
er í umbúðum líkamans, og Víst er um það, að ljós
náttúrunnar hafa oft meiri áhrif á sálina en
mælskuþrungin orð ræðumanna. — En það er eitt
ljós, sem hefir sömu áhrif á sálina og sólarljósið
á náttúruna til þess að verma og lífga, gleðja og
græða, það er: Ljóí kærleikans, og það ljós erum
við, sem kennum okkur við nafn Krists, hins alfull-
komna kærleika, skyldug til að kveikja* og láta loga
okkar á milli. — “Æ, maður hefir nú svo oft heyrt
þetta, en hve margir eru þeir, sem eftir því breyta?”
spyr þú með efasvip. Já! hvemargir þeir eru, það
er hvorki mitt né þitt að telja, einungis kemur okk-
ur það vrð, hve oft og skært okkar eigin ljós loga.
“Það er nú líklega heldur dauft, mænn varitar held-
ur en ekki efni til þess að gera gott, og svo eru
menn oft svo langt frá þeim, sem bágt eiga, að ó-
mögulegt er að ná til þeirra, það gengur svo víst
fyrir flestum.” Það er satt, að ljósin okkar loga
dauft, því ekkert mannlegt er fullkomið, en þau eru
oftar kveikt og loga skærara, en þeir geta séð, sem
líta á alla tilveru^a eins og í gegn um reyklitað
gler. — Kærleikurinn er ekki hávær, og því er það
að margt kærleiksverkið er að engu haft í ræðu og
riti, þó það hafi sín blessunarríku áhrif á þann
sem það .vinnur og þann sem fyrir því verður. Al-
veg eins og ljósið lýsir upp húsið, sem það er kveikt
í, þó ekki megni það að bera birtu langt út fyrir
það, en samt stafa geislar þess út um gluggana og
geta gert mikið gagn, “vísað leið, er veginn þrýtur,”
og vakið von og gleði í huga þeirra er fram hjá
fara. —1 Þannig er því liíka varið með ljós kærleik-
ans; margoft má rekja geisla þess gegnum margar
áraraðir, pó það virðist aðeins hafa lýst stutta
stund. —1- /Unglingur hefir orðið fyrir geislum, og
það hefir haft áhrif á alla æfi hans til góðs, og þau
áhrif hafa aftur náð til annara, það er sönn mót-
sögn við “Eitt einasta syndar augnablik — oft leng-
ist í æfilangt eymdarstrik,” eða eins og skáldið
sjálft orðar það “Eitt augnablik helgað af himins-
ins náð oss hefja til farsældar iftá.”
— Einu sinni var lítil stúlka á mannmörgu
heimili að fága hnífa og matkvíslar, hún gerði það
með ánægju og af kappi og söng við vinnu sína:
“í veröldinni er dimt, viS verðum því að lýsa hver
í sínu horni, eg í mínu, þú í þinu, og þá fer alt vel.”
;— Þetta kapp og ánægja hennar breiddist út til alls
iheimilisfólksins, því öllum þótti það minkun að
vinna ver en litla stúlkan; hún ibar kærleika til
starfs síns, og það ljós lýsti fleirum á sömu braut.
Merkur guðfræðirtgur hefir sagt svo frá, að
eitt sinn, er hann bar þunga sorg, og margir höfðu
sýnt honum hluttekningu, hafi hann mætt kunn-
ingja sínum á förnum vegi, er aðeins hefði lyft
hattinum í kveðjuskyni og litið til sín um leið, en
það snögga augnatillit hefði verið sér til meiri
huggunar en öll sú hluttekning, sem sér hefði verið
sýnd af öðrum, svo mikið ljós getur ljómað frá einu
kærlei'ksríku augnatilliti.
Ekki þékki eg nokkurn mann, sem ekki finni
þess mikinn mun að ferðast í þoku eða glaða sól-
skini, og þó er munurinn margfalt meiri á þeirri
velláðan, sem ljós kærleikans veitir. Fyrir 'því
hverfur þoka tortryggninnar og sjálfselskunnar, og
við hlýju geislana þess verða stormar reiði og
drambsemi að þýðum hugblæ. Og það dásamleg-
asta er, að þetta ljós logar, með skærari eða dauf-
ari birtu, í hjarta hvers einasta manns, sem skyn
hefir öðlast. — öllum er Sameiginlegt að þrá
kærleikann, blíðlyndu barni og kaldlyndum manni,
sómamanningum jafnt og glæpamanninum, sú þrá
er gjöfin ómetanlega, sem fylgir guðseðli manns-
ins. — Hún sefur stundum þessi þrá, en aístaðar
vaiknar hún við ljómann af ljósi kærleikans. Með
öðrum orðum: Sannur kærleikur vekur ætíð kær-
leika. En þvi er ver, að ekkert ljós á jörðu er svo
bjart, að ekki geti skugga á það iborið, og því nýtur
oft svo Mtið birtu og varma þess ljóss, sem þó er
“sólbros sætt jum svartan skýjadag,” og sem svo
óendanlega “getur blíðkað, ibætt og betrað andans
hag.” 1
Nú eru mörgum orðin kunn áhrif sólarljóssins
á líkamsheilsu manna, en samt eru menn hirðulitlir
og framkvæmdarlausir um notkun þess, sem kemur
til af því, að menn trúa ekki nema til hálfs, að það
sé heilsunni riauðsynlegt. Alveg eins er ástatt um
áhrif 'kærleiksljóssins á andlega lífið. Væri mönn-
um orðin það lifandi sannfæring, að kærleikurinn
sé “Mestur í heimi,” þá mundi hver og einn hlynna
be|ur að honum í huga sínum og lýsa öðrum um
leið, og bjartara yrði þá kring um mann sjálfan.
Við mundum þá líka enn betur finna, hva^okkur er
mikið ábótavant, og tækjum undir með skáldinu í
alvöru og einlægni:
Kærleikans andi! hér kom með þinn sólaryl blíða,
kveik þú upp eld þann, er hjartnanna frost fnegi þíða
breið yfir bygð
bræðralag, vinskap og trygð,
lát það vorn lífsferil prýða.
Björk.
— Hlín.
I LEIÐSLU.
Hjá frjóviði laufkvikum lá eg
og leit út sólþrunginn geim;
í hugmynda sjónauka sá eg,
eg sá inni í blómanna heim.
í helgidóm himneskra jóla
var hugur minn fluttur og sál;
þar töluðu fáfill og fjóla;
eg fann að eg skildi það mál.
Þau töluðu’ um ástir og unað,
og alt það sem lífið á kært
svo hiklaust; þau gat ekki grunað
að guðmál það eg hefði lært.
Sem glóandi geisla frá sólu
á gull-lokka fífils ag leit
og blá-anga blikandi fjólu,
sem brostu svo djúp og svo heit.
Mér fanst eins og l'fsstraumur liði
með ljóshraða sál mína’ í gegn,
er fylti’ hana svölun og friði,
sem frjóvgandi dögg eða regn.
Og hjarta mitt varð eins og harpa;
þar hljómaði strengur við streng;
nú ómbárum innra þeirvvarpa
að eyra mér hvar sem eg geng.
Sig. Júl. Jóhannesson.
•o
Öldulag.
Langt út á vatninu svanurinn söng
með snjóhvíta vængina sára,
til strandar í fjarska, var leiðin svo löng
þá lyfti sér freyðandi bára.
Hún sagði svo blítt: “eg skal ibera þig hljótt
á brjóstunum freyðandi mírium,
þá öldulag kveður um koldimma nótt,
þú kennir það ungunum þínum.”
Og láttu þá syngja það kvðld eftir kvöld,
við kvæði í rímuðu stefi,
eg vona að heyra það öld eftir öld,
þá andvarinn þýtur í sefi.
A. E. tsfeld.
---------o->-------
\
Vanmátta fley.
Eg Mti$ og vanmátta fleyið mitt finn
í faðmlögum öldu og “Kára”,
æ, syngdu nú fyrir mig svanurinn minn
og svæfðu mig rjúkandi ibára.
A. E. tsfeld.
9
Professional Cards
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sta.
Phone: A-1834
Office tímar: 2_3
Heimili: 776 Victor St.
Phone: A-7122
Winnipeg, Manitoba.
Vér leggjum sérstaka áherzlu & atS
selja meSul eftir forskriftum lækna.
Hin beztu lyf, sem hægt er aS fá_ eru
notuS eingöngu. Pegar þér komiS
meS forskriftina til vor, megiB þér
vera viss uni, aS fá rétt þaS sem
læknirinn tekur til.
COLCLEUGH & CO.
Notre Dame and Slierbrooke
'Phones: N-7659—7650
Vér seljum Giftingaleyfisbréf
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medical Arts Bldg
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Stundar augna, eyrna nef og
kverka sjúkdóma.—Er aS hltta
kl. 10-12 f.h. og 2-5 e. h.
Heimili: 373 River Ave.
Tals.: F-2691
DR. A. BLONDAL
818 Somerset Bldg.
Stundar sérstaklega Kvenna og
Barna sjúkdéma.
Er aS hitta frá kl. 10-12 f. h.
og 3—5 e. h.
Office Phone: N-6410
Heimiii: 80'6 Victor St.
Simi: A-8180
DR. Kr. J. AUSTMANN
724^4 Sargent Ave.
ViStalstlmi: 4.30—6 e.h.
Tals. B-6006
Heimili: 1338 Wolsley Ave.
Sími: B-7288.
DR. J. OLSON
Tannlæknir
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sta.
Phone: A-3521
Heimili: Tals. Sh. 3217
DR. G. J. SNÆDAL
Tannlæknlr
614 Somerset Block
Cor. Portage Ave og Donald St.
Talslmi: A-8889
DR. K. J. BACKMAN.
Skin Specialist.
404 Avenue Blk.,
265 Portage Ave.
Office þhone A-1091.
Res. — N-8538
Hours — 10—1 and 3—6.
Munið símanúmerið A 6483
og pantiS meSöl ySar hjá oss.—
SendiS pantanir samstundis. Vér
afgreiSum forskrittir meS sam-
vizkusemi og vörugæSi eru úyggj-
andi, enda höfum vér margra ára
lærdómsríka reynslu aS 'baki. -
Ailar tegundir lyfja, vindlan, Is-
'rjóml, sætindi, ritföng, tóbak o.fl.
Mc Burney’s Drug Store
Cor. Arlington og Notre Dame
Giftinga- og Jarðarfara-
Blóm
*
með litlum fyrirvara
BIRCH Blómsali
616 Portage Ave. Tals.: B-720
St. John: 2, Ring 3
A. S. BARDAL
848 Sherbrooke St.
Selur llkkistur og annast um út-
farir. Aiimr útbúna'Sur sá bezti.
vEnn fremur seiur hann allskonar
mlnnlsvarSa og legsteina.
Skrifst. Talsími: N-6607
HelmiUs Talsími: J-8S02
JOSEPH TAYLOR
liögtaksmaSur
Heimatalsiml: St. John 1844
Skrifstofu-Tals.: A-6557
Tekur lögtaki bœCi húsaileiguskuld-
f, vefiskuldir og vtxlaskuldlr. — Af-
jreiGir altf sem aI5 lögum lftur.
Skrifstofa 255 Maln St»
THOMAS H. JOHNSON
Og
H. A. BERGMAN
fsl. lögfræölngar,
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Bullding, Portage Ave.
P. O. Box 1656
Phones: A-6849 og A-6840
W. J. Lindal. J. H. Lindal
B. Stefansson.
fslenzkir lögfræðlngar.
708-709 Great-West, Perm. Bldg.
356 Main St. Tals.: A-4963
þeir hafa einnig skrifstofur að
Lundar, Riverton, Gimli og Piney
og eru þar að hitta á eftiríylgj-
and tlmum:,
Lundar: annan hvern miBvikudag
Riverton: Pyrsta fimtudag.
Glmli: Fyrsta mlðvikudag.
Piney: þriSJa föstudag
I hverjum mánuði.
A. G. EGGERTSSON
fsl. lögfræðingur
Hefir rétt til að flytja mál bæðl
I Manitoba og Saskatchewan.
Skrifstofa: Wynyard. Sask.
Seinasta mánudag i hverjym mán-
uðl staddur I Churchbridge
J. J. SWANSON & CO.
Verzla með fasteignir. Sjá
um leigu á húsum. Apnast
lán, eldsábyrgB o. ff.
611 Paris Bldg.
Phones: A-6349—A-6310
STEFAN SOLVASON
TEACHER
of
PLANO
Ste. 17 Emlly Apts. EnJly St.
KING GEORGE HOTEL
(Cor. Klng og Alexander)
Vér höfum tekið þetta ágæta
Hotel á leigu og veituro við-
skiftavinum ÖU nýtízku pæg-
indi. SkemtUeg herbergi tU
leigu, fyrir lengri eða skemri
tfma, fyrlr mjög sanngjamt
verð. petta er eina hóteUð í
Winnlpeg-borg, sem fslending-
ar stjóma.
TH. BJARNASON
Emil Johnson. A. Thomas
SERVICE ELECTRIC
Rafmagns Oontracting — AUs-
kyns rafmagnsáhöid seld og við
þau gert — Seljuin Moffat og
McClary Eldavélar og höfum
þær til sýnis á verkstæðl vom.
524 SARGENT AVE.
(gamla Johnson’s byggingin vlð
Young Street., Winnipeg.
Verskst. BI-1507. Heim. A-7286
Verkst. Tals.: Heima Tals.:
A-8383 A-9384
G. L. STEPHENSON
PLIJMBER
Allskonar rafmagnsáhöld, svo sem
straujám, víra, allar tegundir *f
glösum og aflvaka (batteries)
VERKSTOFA: 676 HOME ST.
Sími: A-4153. ísl. Myndastofa.
Walter’s Photo Studio
Kristín Bjarnason, elgandl.
290 PORTAGE Ave., Winnlpeg.
Næst biS Lyceum leikhúsið.
tslenzka bakaríið
Selur beztu vörur fyrlr lægsta
verð. Pantanir afgreiddar baíl
fljótt og vd. Fjölbreytt úrval.
Hrein og lipur viðskifti.
Bjamason Baking Co.
676 SARGteNT Ave. Winnipeg.
Phone: B-4208
MRS. SWAINSON
að 627 SARGENT Ave., Winnipeg,
hefir ávalt ryrirliagjandi úrvals-
Hrgðir aif nýtízku kvenliöttum.
Hún er etna ísl. konan. sem slíka
verzlun rekur f Winnlpeg. fslencí-
lngar, látið Mrs. Swainson njóta
vlðskifta yðar. \
LINGERIE VERZLUNIN
625 Sargent Ave.
þegar þér þurfið að láta gera HEM
STITCHJNG, þá gleymiB: ekki að
koma I nýju búðina á Sargent. Alt
verk gert fljótt og vel. Allskonar
saumar gerðir og þar fæst ýmislegt
sem kvenfðlk þarfnast.
MRS. S. GUNNLAUGSSON, Etgaodl
Tala. B-7327. Wlnnipeg