Lögberg - 03.12.1925, Qupperneq 5

LÖGBERG FIMTUDAGINN,
3. DESBMBER 1925.
Bla. S
^DODDS 'V
KIDNEY^
fe„PILLSJ
Kidnei
lí'HT’s disIac .
P'ABe'tES
Dodds nýrnapillur eru foesta
nýrnameðalið. Lækna og gigt foak-
verk, ihjartabilun, þvagteppu og
önnur veikindi, sem stafa frá nýr-
unum. — Dodd’s Kidney Pilla
kosta 50c askjan eða sex öskjur
fyrir $2.50, og fást hjá öllu'm lyf-
sölum eða frá The Dodd’s Medi-
cine Company, Toronto, Canada.
gleymi þeim aldrei: “Eg hefi nú
verið hér 20 ár, og enn ihefir aldr-
ei sá dagur liðið, að eg hafi ekki
hugsað um ísland og þráð að vera
þangað- kominn. Og enn hefi eg
enga þá nótt sofið, að mig hafi
nokkuð annað dreymt en eitthvað
frá Islandi.” Eg er ekki að segja,
að þetta sé algengt. Eg vona, að
það sé ekki algengt. Þessum
manni ihafði útlegðin frá íslandi
orðið að stöðugri þjáning. En það
er áreiðanlega lang-almennast, að
fólk, sem fer foéðan vestur, eftir
að það hefir máð fullorðinsárum,
foer í forjósti heitan kærleika til
gamla landsins. Afstaða unga
fólksins er auðvitað önnur. En
þið skuluð ekki ætla, að þessar
hlýju tilfinningar eldri kynslóð-
arinnar verð áhrifalausar á yngri
kypslóðina. Það er nú eitthvað
annað. Sæmd eða vansæmd ís-
lands verður í þeirra augum fyrst
og fremst sæmd eða vansæmd
foreldra þeirra, og þetta fer þá að
koma þeim æðimikið við — eins
og þíð sáuð á daeminu um litlu
dótturdótturina foans Daníels
pósts.
Það hefir fallið í mitt hlutskifti
að flytja mörg erindi um æfina.
Eg er orðinn nokkuð næmur á
Ihugi tilheyrenda minna, finn það
furðu glögt hvernig þeir taka
máli mínu, þó að þeir segi ekkert.
Eg hefi nú talað nokkuð' oft um
ísland í þessari ferð minni, sagt
löndum okkar frá einhverjum
hliðum í þjóðlífi okkar. Það foafa
verið yndislegar stundir. Aldrei
hefir það brugðist, að eg hafi
fundið öldur samúðarinnar rísa
gegn mér og leika um sál mína,
frljófgandi og styrkjandi, eins og
eitthvert lífsins vatn.
Eg veit ekki, eins og eg vék að
áðan, hvað verður um íslenzka
tungu í Vesturlheimi á ókomnum
öldum. Eg er sannfærður um, að
hún getur átt langt líf fyrir hönd-
um þar enn. En hvað sem um
hana verður einhvern tíma, þá er
eg sannfærður um það, að það
verður íslendingum hér sjálfum
að kenna, ef niðjar ísl. útfljrtj-
endá verða ekki um mjög langan
aldur útverðir íslenzkrar sæmd-
ar og ísl. hagsmuna þar í vestr-
inu. Það er nokkuð til þess vinn-
andi. Það geta orðið mikil hlunn-
indi, því að það eru allar líkur til,
að það muni mikið um þá menn
vestra, seml af ísl. foergi verða
brotnir. Það er farið að muna
mikið um þá nú — eftir að eins
50 ára dvöl innan um jarðarinnar
atorkusömustu þjóðir.
Og enn er eitt, sem eg veit, og
ekki verður gengið fram hjá, þeg-
ar talað er um ísl. þóðerni í Vest-
urlheimi. Þjóðartilfinning Vestur-
ísl., meðvitund þeirra um það, að
þeir, alveg í sérstökum skilningi,
heyri hver öðrum til, er afarrík.
Átakanlegt dæmi þess kom fram
um það leyti, sem eg kom til Win-
nipeg. Sá atburður hafði komið
fyrir í fyrsta sinni í sögu íslend-
inga í Vestureimi, að ísl. maður
hafði verið sakaður um morð og
dæmdur til hengingar, langt,
langt norður í Canada. Maður-
inn 'hafði verið dæmdur eftir lík-
um, og líkurnar höfðu óneitan-
lega verið afarsterkar. Hér átti
í hlut mannræfill, óreiðumaður,
sem enginn átti neitt við að virða.
Hann gat einskis annars notið en
þess, að hann var íslendingur. En
það var nóg. Það var eins og
felmtri slægi á alla ísl. menn í
Canada. Manninum varð að
Ibjarga, ef þess var nokkur kostur.
Á örfáum dögum safnaðist á 5.
þúsund dollarar. Lögmaður var
ráðinn, Hjálmar Bergmann, til
þess að leggja út í þessa fremur
ovænlegu foaráttu. En hann vann
sigur. Honum tókst að ibjarga
manninum frá lífláti. Eg efast
um, að nokkurt þjóðarforot í Vest-
urfoeimi hefði brugðist eins við,
þegar eins hefði verið ástatt.
Þeir eru áreiðanlega nokkuð mikl-
ir og ákveðnir íslendingar enn,
landar okkar í Vesturheimi. Og
nú finst mér rétt að geta þess í
þe3su sambandi, að á þessum
löndum okkar getum við átt von,
væntanlega foundruðum saman,
en ef til vill þúsundum saman
1930. Á öl'lum stöðum íslendinga
vestra, í foorgiim og sveitum, er
fólk, sem hugsar til þess með
hinni hjartfólgnustu eftirvænting
og tilhlökkun, að fá að sjá ísland
í skrautbúningi þeirrar merki-
legu menningarhátíðar. Þeir eru
ekki fáir, sem foafa sagt við mig,
að þeir telji dagana, þangað til
þetta gerist, og aðrir hafa sagt,
að þó að þeir séu nú orðnir gaml-
ir, þá voni þeir að þeim auðnist
að lifa þetta. Það er afaráríð-
andi, að hlynt verði að þeim héð-
an að foeiman, og þá ekki síður
hitt, að viðtökurnar verði gestun-
um og sjálfum okkur samfooðnar.
Við fáum sjálfsagt mikið af gest-
um 1930. En við fáum enga gesti,
sem þykir jafn-vænt um ísland
eins og Vestur-íslendingum.
Þá geri eg ráð fyrir, að sumir
mundu vilja spyrja um efnahag-
inn. Um hann vil eg sem minst
fullyrða. Eg hefi ekki átt kost á
að rannsaka bankabækur manna,
né heldur eftir því sóst. Það er á-
reiðanlegt, að ekki all-fáir Vestur-
ís'lendingar eru sterkefnaðir menn.
Hitt er líka jafnvíst, að á árunum
eftir ófriðinn foefir hagur margra
manna orðið þrengri, sumpart fyr-
ir örðugri viðskifti, sumpart fyrir
uppskeruforest og sumpart fyrír 6-
gætni í meðferð efigna sinna, sem
hvarvetna um heiminn hefir þótt
við forenna á þessum árum. Eg
býst við, að þetta ár lagi stórkost-
lega til fyrir mörgum, því að upp-
skeran var víðast ágæt, þar sem
Islendingar eru bændur, og hveiti-
verðið virðist ætla að verða hátt.
Hveitifylkin miklu í Canada, Mani-
toba, Saskatchewan og Alfoerta,
þar sem aðalstöðvar íslendinga
eru þar í landi, urðu að fá sér 60,
000 kaupamenn úr austurfylkjun-
um, til þess að geta ráðið við upp-
skeruna, og mjög mikil var hún
hjá íslendingum í Dakota.
En fovað sem verulegri auðsæld
líður, þá leynir, þá leynir það sér
ekki, að mennirnir lifa svo veglegu
menningarlífi, að margar þjóðir
mundu geta öfundað þá af því.
Bændur vinna alt með vélum, sum-
ir mjólka jafnvel kýrnar sínar
með vélakrafti. Bflarnir eru ótelj-
andi. Húsakynnin eru að verða
mjög fullkomin og matarfoæfið á-
gætt. En í sumum foorgum, sérstak-
lega í Canada, er nú þröngt um at-
vinnu fyrir verkamenn, enda hafa
margir þeirra flutt sig þangað sem
léttara er und'ir fæti í atvinnu-
efnum.
Vestur-íslendingar eru yfirleitt
ekki taldir sparnaðarmenn. Eg
gæti trúað því, að þeir séu flest-
um mönnum örlátari. Og áreiðan-
lega er ein eyðslan, sem er meiri
hjá þeim, en flestum mönnum öðr-
um. Það er sú eyðslan, að koma
íbörnum sínum til menta.
Eg hefi ofurlítið verið að rýn-
ast eftir því, hvað verður um þessa
íslensku menn, sem settir eru til
menta í Vesturheimi, eða bætt
hafa þar við nám sitt héðan. Eg
hefi meðal annars fengið vitneskju
um það, að um 20 foafa orðið há
skólakennarar. Tveir af þeim báð-
ir prófessorar í Winnipeg, eru
Oxford-menn, hafa í samkepni
hlotið Cecil Rihodes-verðlaunin,
sem er mestur námsframi í ný-
lendum Breta. Annar þeirra er
Joseph Thorson, nú yfirmaður lög-
fræðidejildar háskólans í Winni-
peg, hinn Skúli Johnson, málfræð-
ingr og skáld. Um' 40 foafa orðið
læknar og tannlæknar. Lðgfræð-
ingar hafa orðið yfir 30, prestar
yfir 40. Einn hefir orðið ráðfoeri’a
og einn yfirdómari og 18 þingmenn
á löggjafarþingum. Bókaverðir
hafa orðið 3, og iðnrekendur í
stórum stil, eftir amerískum mælli-
kvarða, að minsta kqsti 2. Auk
þess er sægur af skólastjórum við
gagnfræðaskóla, sem Vesturheims
menn nefna High 'Schools.
Hvernig hafa nú þesslr menn
reynst? Það fer ekki tvennum sög-
um um það, að þeir hafa yfirleitt
reynst snildarlega. Eg skal geta
örfárra dæma, sem foafa varpað
frá sér sérstökum ljóma.. Eg ætla
minnast á tvo þeirra, manna, sem
hafa oðið foáskólakennarar. Annar
er fátækur foóndason norðan úr
Nýja íslandL Hann er nú með
frægustu landkönnuðum veraldar-
innar. Þið kannist öll við hann.
Hann heitir Vilíhjálmur Stefáns-
Swedish-American Line
HALIFAX eða NEW YORK
Drottningholm jiglir frá New York laugard. 24. okt.
Stockholm siglir frá New York þriðjud. 17. nóv.
Drottningholm siglir frá New York fimtud. 3. des.
Gripsliolm siglir frá New York miðvikud. 9. des.
Stockholm siglir frá New York þriðjud. 5. jan. 1926.
Á þriðja farrými $122.50.
Fáið farbréf yðar hjá næsta umboðsmanni,
eða hjá
Swedish-American Line
470 Main Street, WINNIPEG, Phone A-4266
son. Hinn heitir Tfoorbergur Thor-
valdsson. Hann er prófessor við
háskólann i Saskatoon i Saskatcfo-
ewan. Hann er einn að merkustu
náttúrufræðingum Vesturfoeims,
hefir gert hverja uppgötvanina á
fætur annari, en vakti þegar at-
hygli á sér með doctorsdispatíu
sinni: “The atomic weigfot of iron”
og hún var þýdd bæði á frönsku
og þýzku.
Hann býr við samskonar kjör og
tíðkast með háskólamönnm, sæmi-
legt afskamtað uppeldji og ekkert
meira. Honum voru fooðnir 15 þús.
dollarar eða um 75 þús. kr. í árs-
laun. ef foann vildi flytja sig til.
En hvorki þá hann boðið né fór
fram á launahækkun til þess að
vera kyr. Hann var r^ðinn í því
að láta þá vísindastofnun, sem
honum var farið að þykja vænt um,
njóta þess, sem honum kynni að
auðnast að inna af hendi. Og hann
var ófáanlegur til þess að fara á
nokkurt upp|boð.
Þá er einn landi vor í Chicago,
sem við ættum óneitanlega að
vita meira um en við ýitum, Hjört-
ur Thordarson, nafnfrægur upp-
fyndngamaður 0g iðnrekandi. Fyr-
ir nokkru hafði foann, eftir því
sem mér var sagt, 400 manns í
þjónustu sinni. Með öllu því, sem
hann hefir haft um að hugsa hefir
honum unnist, að sögn, tím'i til
þess að sinna ísl. bókmentum og
afla sér ágætis íslensks bókasafns.
Einum lögmanninum má eg ekki
gleyma. Hann heitir Guðmundur
Steingrímsson, en hefir stytt nafn
sitt og nefnir sig Grímsson. Hann
á heima í litlu þorpi í Norður Dak-
ota, og er ibróðir séra Jóns heitins
Steingrímssonar. Hann er einhver
sá yfirlætisminsti og hógværasti
maður, sem menn geta hitt, en
eftir hann l|iggur þrekvirki, sem
tíðrætt varð um, og ætti að minsta
kosti ekki að gleymast meðan ís-:
lendingar verða til. Það er mála-
ferli hans við Flohida-ríkið. Hann
lagði út í það að höfða sakamál
gegn því — og vann það. Þýskur
drengur foafði verið — sekur eða
saklaus .— dæmdur til betrunar-
hússvistar. Fangavörðurinn hafði
lejigt hann út einhverjum fanti og
leigutakinn hafði barið drenginn
svo mikið, að hann foeið foana af.
Foreldrar drengsins voru um-
komulaus og foláfátæk, er þessi
landi okkar tók að sér málið fyrir
þau, og fékk fangaverði og leigu-
taka refsað og löggjöfinni um
meðferð fanganna breytt.
Þá skal.eg að lokum minnast á
einn mann'inn, sem áldrei hefir
verið settur til menta, en sannar-
lega hefði átt það skilið að fá að
komast á skólabekkinn. Hann heit-
ir Þorstejinn Borgfjörð, og er son-
ur fátæks innflytjanda í Nýja ís-
landi. Hann hefir tekið að sér að
koma upp ihverju stórkostlegu
mannvirkinu eftir annað, þar á
meðal þinghúsinu í Winn'ipeg, sem
er ein af veglegustu höllum í Can-
ada og einni af mestu brúnni á
Kyrrahafsströndinni. Sjálfur hef-
ir hann gert útreikningana undir
tilboðin og sjálfur hefir hann
stjórnað öllu verkinu. Sama lofs-
orðinu hefir ávalt verið lokið á
frágang ihans. 'Og eng'inn hefir
kent honum annar en starfið sjálft
og hans eigið mannvit.
iEn þegar eg hugsa til Vestur-
íslendinga, þá eru það ekki hinir
glæsilegustu afreksmenn og þjóð-
kunnir snill'ingar, sem iheilla hug-
ann mest. Það er þrautseigjan og
mannvitið og það mikla manngildi
yfirleitt, sem komið hefir fram
fojá almenningi þeirra. Kjörin, sem
mjög margir þeirra áttu við að
búa í byrjun'inni, voru alveg ótrú-
lega örðug. Fáist landnámssaga
þeirra einfoverntíma rituð vel, þá
verður hún eitt af furðulegustu
æfintýrum veraldarinnar. En
merkilegasti þátturinn í æfintýr-
ínu verða leikslokin, sem við get-
um sagt, að nú séu komin, eftir 50
ára dvöil íslendinga í Vesturheimi:
sigurinn, sem þeir hafa unnið,
virðing^in, sem þeir hafa aflað sér
fyrir nærri því alla þá mannkosti,
sem mest gildi hafa í félagslífi
manna Venjuega er sýo að orði
kveðið, að flestir hafi þeir komið
a'lslausir. Þeir komu sannarlega
ekki allslausir. Þeir komu með það
sem í þeim Ibjó. Og það var mikill
auður.
Margt er það fleira, sem mér
þætti vænt um að geta sagt ykk-
ur, en eg get ekki komið því við
að þessu sinni. Eg ætla aðeins að
foæta því við, að áður en við fórum
frá Winnipeg alfarin, var okkur
haldin kveðjusamkoma, sem sótt
var af nokkrum hundruðum
mann.a Þjóðræknisfélagið gekst
fyrir henni, og forseti þess stýrði
samkomunni. Þar voru okkur af-
hentar gjafir og þar var mikill
hljóðfærasláttur. Vestur-ifslend-
ingar leggja mikla stund á músík,
eins og aðrar mentiir, og mikið er
þar af söngmönnum. Ræðurnar
vor margar og góðvildin tak-
markalaus. Þar töluðu, auk for-
seta, Stefán Tfoorson, faðir prð-
fessorins, gamall og orðlagður
ræðusnillingur, séra Rögnvaldur
Pétursson, séra Rúnólfur Mar-
teinsson systursonuh séra Jóns
Bjarnasonar, forstöðumaður Jóns
Bjarnasonar skólans — á stórri
Goodtemplarasamkomu, sem hald-
in var í Winnlpeg til þess að
fagna okkur, hafði foann áður
flutt aðalræðuna — Sigfús Hall-
dórs frá Höfnum ritstj. Heims-
kringlu, Arinbjörn Bardal stór-
templar, Hjálmar Bergman, Dr. M.
B. Halldórsson og Árni Eggerts-
son. Þeir, sem nokkurn kunnugldik
hafa vestra, skilja það af þessum
nöfnum, að það var ekki gert að
flokksmáli að sýna okkur góðvild.
Það var ailra mál — vafalaust af
því að við vorum frá Islandi, eins
og eg hefi áður bent á.
Á þessari samkomu svaraði eg
spurningu, sem afaroft var fyrir
mig lögð, hvort eg hefði ekki haft
mikla ánægju af því að hitta landa
mína vestra. Eg svaraði henni ját-
and,i, en ofuriítið dræmt. Það eru
sem sé tvær Ihliðar á því að finna
vini sína á ferðalagi. önnur er sú
að hitta þá. Þegar engu er að mæta
öðru en heitri ástúð, og þegar alt
af er verið að segja vjið mann —
ekki svo sjaldan með tárin í aug-
unum — “nú sjáumst Við víst
aldrei framar” — þá getur verið
nokkuð örðugt að kveðja. Það var
mjög örðugt að kveðja Vestur-ís-
lendinga.
— Lögr.
Baldvin Sigurðsson.
Þann 19. þessa mánaðar kom sú
fregn frá Bella, B. C. að þar hafi
dáið 5. nóvember Baldvin Sigurðs-
son, sem margir fslendingar í
Manlitoba munu kannast við.
Hann var fæddur 21. janúar
1853 í Brúnagerði í Fnjóskadal í
Suður-Þingeyjarsýslu á fslandi.
Foreldrar hans hétu iSigurður
Guðmundson og Helga Pálsdóttir.
Til Ameríku fór hann frá ís-
landi 19. júlí 1885 og kom tiil Win-
nipeg 13. ágúst sama ár. Þar
dvaldi hann í 2 ár, fór svo til
Argyle bygðar þar sem hann
stundaði járn og trésmíði, og um
tíma landbúnað.
Árið 1893 giftist hann Nönnu,
dóttur Halldórs Árnasonar, bónda
í Argyle, og er hún dáin fyrir 10
árum.
Þau hjón áttu 3 foörn, og eru
þau öll á lífi. Herbert, foón li í
Argyle, giftur Rósu Jóhannesson.
Margret gift Edward Penston, og
Thelma gift Kristjáni Tfoorsteins-
son báðar í Winnipeg.
Baldvin foeitinn flutti til Blaine.
Wash ráið 1903 og var haon þar
í 7 ár, síðan á Point Roberts í 2 ár,
en eftir það var hann á Hunter
Island þar til hann dó.
Thelma Thorsteinson.
4. Jófoannes, bóndi að Baldur,
Man. 5. Alfons Björn, járnsmiður
að Markerville. 6. Páll Franklín
og 7. Kristján, bændur heima hjá
móður sinni. öll þykja þau syst-
kinii áfoyggileg til orða og verka,
eins og þau eiga kyn til.
Kristán Sigurðsson var hinn
mætastii maður í hvívctna. Karl-
íenni með affourðum, en hógvær og
ljúflyndur í umgengni, söngelskur
og raddmaður mikill, ákveðinn
trúmaður að lúterskum sið og
cinn meðal fárra, sem hélt uppi
húslestrum á heimili sínu til hins
síðasta. — Yfirleitt sannur stuð-
pll úr íslenzku bergi. P. H.
Aths. Hlutaðeigendur eru foeðn-
ir velvirðingar á drætti þeim, sem
orðið hefir á að foirta dánarfregn
þessa. Hún foarst oss í hendur
fyrir nokkru, en af vangá sást yfir
hana og er ritstjóra folaðsins ein-
um um að kenna.
Ritstj.
Hveitisamlagið.
Borgunaraðferð.
Aðferð sú, sem hveitisamlögin
nota við foveitisöluna, eru til þess
sniðin, að útiloka þá miklu óvissu,
sem því var samfara að selja korn
bóndans. iMjeirihluti bændanna
fann til mikilla óþæginda og tjóns,
þar sem hinn óáreiðanlegi markað-
ur var annars vegar, en þarfir
heimilisins hins vegar, þegar þeir
seldu hveiti sitt hver í sínu lagi.
Mjög margir foændur þurftu að fá
peninga fyrir hveitið, strax þegar
búið var að þreskja. Ýmsar skuldir
sem safnast ‘höfðu fyrir, þurftu að
borgast og þar á meðal kostnað-
urinn við uppskeruna.
áður frá Foam Lake, Sask, en bæði
hafa brúðhjónin nú um tíma átt
heima i Seattle. Hjónavígsluna
framkvæmdi séra Rúnólíur Mart-
einsson. Mrs. Anna Lowe lék á
pianó, Mrs. Hatfield söng einsöng
og söngflokkur safnaðarins með
öðrum viðstöddum söng brúð-
kaupssálminn. Brúðhjónunum var
óskað til lukku áður en út var
gengið. Veizla var svo haldin að
heimili foreldra forúðarinnar, Mr.
og Mrs. Bjarna Guðmundssonar.
Sátu hana um 70 manns. Var þar
rausnarlega veitt, margar ræður
fluttar og íslenskir söngvar sungn-
ir. Stýrði Mr. Gunnar Matthíasson
þeim hluta skemtunarinnar. Sam-
kvæmið var mönnum til hinnar
mestu náægju.
Daginn eftir, á samkomu, sem
söfnuðurinn hélt, var forúðguman-
um, sem er organisti safnaðarins,
og brúðinni fært þakklætisávarp,
fyrir hönd safnaðarins, af guð-
fræðinema Kolbeini Sæmundssyni.
Ávarpinu fylgdu prýðilegar gjaf-
ir: nýmóðins kaffikanna, rjóma-
kanna og sykurker á foakka, alt úr
silfri. Brúðguminn þakkaði gjaf-
irnar og gat þess, hve ljúft sér
væri að vinna söngstjóra og organ-
ista starfið fyrir söfnuðinn.
Heimili forúðhjónanna verður í
Seattle.
Walker leikhúsið.
Eftir að G. P. Hantleey, gaman-
leikarinn enski, verður "búinn að
sýna hinn skemtilega- leik “Three
Little Maids”, sem endist alla
þessa viku, verður Walker leik-
húsið lokað í tvær vikur. Eftir það
sýna ‘Winnipeg' iKiddies” sinn
nýja, skemtilega leik. Þessir ung-
Það var lngar foafa verið að leika fyrir
því ekki foægt að komast fojá því, mannfjölda í Bandaríkjunum, hér
að selja foveitið strax, en þá var
verðið vanalega allra lægst.
Hveitisamlagið kemur í veg fyrir
alt þetta.
Bóndinn, sem er í hveitisamlag-
inu getur selt hveiti sitt nær sem
er og fengið mikinn hluta verðs-
ins greiddan strax, sem foætir úr
brýnustu þörfunum. Eftiir því sem
tíminn ilíður og hveitið er selt fá
þeir fleiri foorganlir og þegar tím- á líkum aldri og sem fara á leikús
inn er úti og hveitlið hefir alt ver-
ið selt, þá þeir það sem eftir er
rétt fyrir sunnan landamærin og
hafa vakið undrun oð aðdáun al-
staðar. Áður en þessir leikendur
koma heim, verða þeir tvær vikur
í St. Paul og Minneapolis. Þeir
hafa nýja söngva og nýja dansa
og ný gamanyrði og nýjar myndir,
sem þeir koma fram með fyrir
þann mannfjölda, sem foér þykir
mikið til þeirra koma. Vinir þeirra
enski tenor söngvarinn. Hann held-
ur sögsamkomu á Walker leikhús-
inu snemma, á næsta ári, eða ná-
kvæmar sagt 1. feforúar. Dagurinn
tiltekinn nú fyrir alla l>á, sem
unna fögrum söng.
'munu gleðjast af að sjá þá aftur
og tækifærið er gott, því þeir
Dánarfregn.
Að morgni þess 23. sept. s. 1.
andaðist bændaöldungurinn Krist-
ján 'Sigurðsson á heimili sínu í
nánd við MarkerviUe, Alberta, og
var jarðaður í grafreit bygðarinn-
ar þann 27. s. m.
Hann var fæddur 19. júní 1850
að Víðivöllum í Fnjóskadal, Þing-
eyjarsýslu, sonur Sigurðar Björn-
sonar frá Fellsseli í Köldukinn. —
Dáinn í Nýja íslandii, Man. 1876 —
og konu foans Sigurlaugar Sigurð-
ardóttur frá Skuggaibjörgum í
Þi ngeyj a r sýsl u.
Ár 1879 gekk hann að eiga Jó-
hönnu Björnsdóttur frá Pálsgerði
í Höfðahverfi, mjög mikilhæfa
konu. Lifir hún mann sinn og ber
ellina sem sigursveig, í umsjá ást-
ríkra afkomenda og tengdabarna.
Áriið 1882 filuttu þau hjón vest-
ur um haf til Argyle, Manitoba.
Bjuggu þau þar á eignarjörð sinni
sæmdarbúi í -19 ár. Vorið 1901
fluttu þau, ásamt fjölskyldu, vest-
ur tíil Alfoerta og námu land það,
er þau síðan foygðu 6 mílur norð-
ur frá Markerville. En allmikið
hafa þau fært út kvíarnar, því nú
mun fjölskyldan hafa eignaráð
yfir fullum tveimur sectionum af
land’i, en á heimalandi er reist
vandað ífoúðarhús með öllum tízku
þægindum, í stað gamla lága kof-
ans.
Þau hjón eignuðust alls 10
foörn, 3 dóu í foernsku, en 7 eru á
lífi: L Sigrún, gift Jóni A. Olsen,
bónda við Markerviille, eiga þau
6 börn á lífi. 2. Sligurfojörg gift
James Hansen foónda að Sydenham
Ont. 3. 'Sigurður, bóndi í grend
við móður sína, giftur Jóný Ste-
phanson, eiga eina dóttur barna.
og þelim foer, samkvæmt því hve
mikið foveiti hver hefir haft og
samkvæmt gæðum þess, eftir að
kostnaður við hveitisamlögin er
frá tekinn og er árssalan þar með
búlin. Árið sem leið var niðurborg-
unin við One Northern, Fort Will-
iam, að vorinu voru foorguð 35c á
hvert foushel g síðar 20c og síð-!það, áð þá verður Julia Arthur hér
ast 14c á hvert foushel, þegar alt sem ekki hefir hér komið í mörg
verða á Walker leikhúsinu meðan
á skólafríinu stendur. Hér í blað-
inu verður auglýst í tíma hvenær
aðgöngumiðar verða til sölu og
hvað þeir kosta.
Eitt hið merkilegasta viðvíkj-
andi leiklistinni eftir nýárið er
Siglingavísa.
Blíður stoða byrinn má
foýður voða að standa hjá
síður froða fagur grá
fríðum gnoðar brjóstum á.
Bjarni Bjarnason,
Geitafoergi.
Beðið eftjir ferju á Kiðjabergi á
björtum vormorgni.
Hylur, víkin, gróður grænn,
gjögur, krika, ögur;
yfir blikar akur vænn,
undir kvikar lögur.
Páll Guðmundsson,
Hjálmsstöðum.
hvelitið var selt. Þetta ár er nið-
urfoorgunin einnig $1.00 á bushel,
miðað við One Northern, Fort
Wlilliam.
Allir, sem tilheyra foveitisamlag-
inu njóta sömu hagsmuna og fá
ár, ein með þeim frægustu leik-
konum, sem nú eru uppi. Það hefir
heldur ekki lítið að segja að nú
leikur hún í hinum mikla og marg
umtalaða leik “iSaint Joan” eftir
George Bernard Shaw. Efni leiks-
sömu borgun. Bændur, sem minna 1 ins er “Mærin frá Orleans” og hef-
hveiti hafa en vagnfolass, og áð
ur voru neyddir til að selja hveiti
sitt heima fyrir, alt fyrir lítið
verð, geta nú látið það sem þeir
ir hann unnið sér mikið álit í
Bandaríkjunum, á Englandi og
annarsstaðar í Norðurálfu. Miss
Arthur ferðast með leikflokk, sem
hafa í hveitiisamlagið, fengið sína B. C. Whitney stjórnar og hefir
niðurborgun, sem er lítið innanjhann séð um að þannig er frá öllu
við dollar í Fort William eftir að gengið, að leikurinn er fagur og
flutningskostnaðurinn er tekinn | áhrifamikill. Frá sögulegu sjónar
af, og fengið svo síðar sinn hlutajmiði og frá sjónarmiði listarinnar
héfir þessi leikur það að bjóða,
sem allir ættu að sjá.
Næstur á skránni er John Coates,
því, sem meira kann að fást fyrir
hveitið.
Til þess að foændur geti fylgst
sem best með í öllu því, sem fé-
lagsskap þessum tilheyrir, hefir
nefnd verið sett nærri alstaðar,
þar sem tekið er á móti hveiti. j Þreyttir og Taugaveiklr fá HeBsu
Þeir bændur, sem vildu fá frekari Með Nuga-Tone.
upplýsingar ættu að komast í sam-l Þetta meðal vinnur verkið vel
band ýið þá nefnd, sem næst þeimj 0g fljótlega.
er, eða skrifa aðalskrifstofunni 1 Blóðið verður að hafa járnefni oj
þeim fylkjum, sem þeir eiga heima! taugarnar phosphorus. — Nuga-Ton.
í Trína eo- áSnr hofir vpriS tekið veitir þessi efni. pað byggir upp blóð
i. Kins og aour neiir veno xeKiol ið og PaB er alveg( furBu
fram, verður öllum spurningum,
hveitisamlaginu viðvíkjandi, með
ánægju svarað í þessu folaði.
Langruth, Man. nóv. 23. ’25.
Mr. J. J. Bíldfell,
Winnipeg, Man.
Herra ristjórji!
1 síðasta tölufolaði Lögfoergs er
greinarstúfur, með yfirskriftinni
“íslenskum þjóðbúning óvirðing
sýnd.”
Það foafa sumir hér úti verið
mér svo velviljaðir að eigna mér
þessa áður nefndu grein. En eg
hér með afsala mér þeim heiðri.
Ef eg skrifaði í blöðin mundi eg
hafa fulla einurð til þess að setja
nafn mitt undjir það sem eg skrif-
aði.
En það er vonandi að hinn rétti
höfundúr gefi sig fram svo fólk
geti veitt honum verðskuldaða
viðurkenningu bæði fyrir hans
ritsnild og velvilja, sem sýnist
skína út úr hverju orði 1 grein-
inni til Big Point bygðar.
Með ýinsemd,
Magnús Peterson.
Gifting í Seattle.
CRESCENT
Greiðir hæzt verð fyrir
tilgerða fugla.
VERÐ VORT 1 DAG v
TURKEYS
No. 1, yfir 11 pund .. 28c
No. 1, 9 til 11 pund . 26c
No. 1, neðan við 9 pd .... 22c
Old Toms ............. 22c
CHICKENS
No. 1, yfir 5 pund . 26c
No. 1, 4 til 5 pund. 23c
No. 1, neðan við 4 pd. 19c
FOIWL
No. 1, yfir 5 pund . 19c
No. 1, 4 til 5 pund .. 16c
No. 1, undir 4 pund .. 13c
DUOKS
No. 1, feitar ..... 15C
GEESE
No. 1, feitar ...... 12C
Þetta verð gildir um vörur í Win-
nipeg. Fyrir sendingar til úti-
búa drag frá 2c. á pundið til að
mæta kostnaði á endurpökkun og
endursendingu til Winnipeeg.
Vér kaupum No. 2 Poultry við
hæsta markaðsverði þann dag er
þau eru send til vor.
Crescent Creamery
Company, Limited
Winnipeg
Föstudaginn, 20. þ. m. fór fram
hjónavígsla í Fyrstu lútersku
kirVin í vtnllnrfi rir>r<!kii kirkinrmi sttiiins Iaou Per hosku. TaKtu enga
KirKJU 1 Ballarcl, norsKU KirKJunni eftirllkingu. Notaðu pað i nokkra daga
legt, hve fljótt Nuga-Tone frir manni
aftur líf og fjör og styrkir slitnar taug-
ar og vöðva. Eykur rautt blóð og gerir
taugarnar styrkar og stöðugar. Veitir
góðan svefn, góða matarlyst, góða melt-
ingu og mikinn áhuga og dugnað. Ef
þér liður ekki vel, þá reyndu meðalið
sjálfs þin vegna. Pað kostar þig ekk-
ert. Pað er þægilegt og þér fer strax
að batnai. Ef iæknirinn hefir ekki nll
þegar ráðlagt þér það, þá farðu til lyf-
salans og fáðu þér flösku. Taktu enga
í Seattle, þar sem íslenski söfn-
uðurinn nú hefir guðsþjónustur
sínar. Brúðfojónin voru þau Thor-
steinn Goodman, áður frá Lundar,
Man., og ungfrú Elín Guðmundson,
og ef þér batnar ekki, þá skilaðu lyf-
salanum afganginum og hann skilar
peningunum. Peir, sem búa til Nuga-
Tone, láta lyfsalana ábyrgjast það, og
skila verðinu. ef þtí ert ekki ánægjður.
Meðmæli og ábyrgð og fæst hjá öllum
lyfsölum.
NKno*W:
Fálksflutningur
Til CANADA
» Sambandsstórnin í Canada hefir falið Canadian
National járnforautarfélaginu að velja og flytja til
Canada innflytjendur, sem æskilegt er að fá og sem
hægt er að útvega hentugt jarðnæði.
Canadian National félagið gefur þeim nauðsyn-
leg skírteini, sem uppfylla skilyrði innflutningslag-
anna.
Til þess að tryggja það sem ibezt, að alt gangi
vel, gerði fólk af þessum þjóðflokkum vel í því, að
ferðast með Canadian National Railway: Polish,
Russians, Ukranians, Roumenians, Hungarians, Aus-
trians, Germans, Czecho-Slovakians, Jugoslavians,
Lithuanians, Latvians og “Esthonians.
Ef þú hefir frændur eða vini í Norðurálfu, sem
þú vilt hjálpa til að koma til Canada, þá findu næsta
umlboðsmann Canadian National félagsins, eða skrif-
aðu á þínu eigin máli.
ALLOiWAY & CHAMPION,
667 Main Street,
Winnipeg, Man.
Alvegóviðjafnanlegur
drykkur
Sökum þess hve efni og útbúnaður er
fullkominn.
wmn
Kievel Brewing Co. Limited
St. Boniiace
Phones: N 1888
N 1178