Lögberg - 10.12.1925, Blaðsíða 1

p R O V 1 N G
1 THEATRE
ÞESSA VIKU
HOUSE PETERS i
“The Storm Ilreaker”
úr sögunni The Titans
eftir Charles Guernon.
E
öahcrcs
R O Y INC17
THEATRE *J
NÆSTU VIKU
Fred Thomson í leiknum
THE WILD BULL’S LAIR’’
og Bebe Paniels í “Wild, Wild Susan“
ii
38. ARGANGUR
WINNIPEG, MAN., FIMTUDAGINN 10. DESEMBER 1925
NUMER 50
Vatna hlátur.
'HeiMar andarm hiátur vatna, —
Hugans sorgir grynnast, sjatna.
Firrast brigð við elfar óma, —
— Andinn þráir helga dóma.
Þar sem foss og flúðir hlakha
Fæddist eg á elfar bakka. —
Vonarljóð á vorsins tungu
Vötn og fjallablær mér sungu.
Heim, að þessum helgu lindum:
Heiðavötnum, jökultindum,
Heim að ánni, heim í dalinn,
Hvarfla eg unz eg féll í valinn.
Hljótt við lindir ljúfra strauma
Lifir sál mín helga drauma:
—Mun ei lífsins undiralda
Eilífðanna farveg halda?
Heyrir þú ei, hryggi maður,
Hoppar, syngur lækur1 glaður?
— Er þú daga tregar tárum
Titrar ljós á flaumsins gárum.
Aldaraðir elfur hlakka,----
Æfin skeið, —• á grafarbakka. —
Sálarlíf frá sólarlindum
Samt er æðra straumsins tindum.
Meðan lækur landstíð aMa
Leikur sér um grund og hjaMa,—
—Stundaróró oss þótt hrelli,
Andi mannsins heldur velli.
Vonahlátur hýrra strauma
Hjartans eykur sæludrauma.
Oft eg bið: í eilífðinni
Einhversstaðar læk eg finni.
Fja'Maland sér fátækt valdi
Frelsiarinn, er hér ’ann dvaldi.—
Hann, við kærleiks helga strauma
Heyrir mína vonardrauma:
Nýrri’ á jörð, í nýjum heimi,
Naumast hygg eg Drottinn gleymi
Landinu, er lífskjör gjörðu
Lazarus á vorri jörðu.
Ef að synd og sorgir manna
iSefar miskunn eilífðanna, —
Nýrri’ á jörð, við náðar varma,
Nýtur Island sinna harma.
Verður það, í veröld nýrri,
Vonaheimur öllu dýrri?
Kærleiks óðal eilífðanna,
Eden bæði Guðs og manna?
Öll er* tár af augum þverra,
Enginn verður þræll né herra,—
Gröf og höf er Guðs öfl brúa,—
Guð og menn í eining búa:
Þá mun Island þjóðnýt eyja,
Þar sem engir skilja, deyja.
Þar sem andans æðstu drauma
Eignast menn við lífsins strauma.
Fyrir Island endurborið,
Alla trú á lífið, vorið, —
Eg, á mínum áar bakka,
Eilíflega Guði þakka!
Jónas A. 'Sigiirðsson.
Haust,
Nú mér heilsar haustið kalda,
himinn gránar, fyllist snæ,
ofsa veður, vatnsins alda,
voða spáir sí og æ;
grösin hníga, fjólan fríða
fallin er og lögst í dá;
bak við sortann sé eg líða
sólu yfir kaldan ná.
« .
Haustið flytur fögrum gróður
feigðar dóm með köldum róm;
þröstur situr sár og hljóður
saklaus þegar deyja blóm;
bleik á greinum laufin lafa,
líf með hverri stundu dvín;
glaðir fuglar horfið hafa
heim í blómsturlöndin sín.
öskrar stormur, stráin ýla,
stynur eik í hríðar byl,
Enginn skyldi vera’ að víla,
víst er skjól og athvarf till:
Vetrar tíð í Vesturheimi
vekur líf og magnar þor,
Þorra kólgur þverra í geimi
þegar aftur bemur vor.
Jól.
Hin friðsæla hátíð færist nær
og fagnandi móðir vill börnin skreyte.
■og öllu, sem hægt er, til batnaðar breyta,
í brjóstinu kærleiks rósin grær;
og hugurinn lyftist, er húmið þver
og hátíðar ylgeislum vermir oss sólin,
í æðri heimi vor andi sér
sitt athvarf og líf við náðar stólinn,
og lofgjörð í sátt vér syngjum hátt
í sakleysi og frið um jólin.
V. J. Guttormsson.
Guði sé lof.
A heimleið á maí 1925.
Guði sé lof fyrir garðinn, —
Þó garðurinn minn sé smár.
Guði sé lof fyrir geislann,
Er gjdlir morgunsár.
Guði sé lof fyrir gróður,
Er gleður vordögg mig; —
Hann gaf mér sól og sumar,
Og sendi kjnrtanu — þig.
Guði isé lof, sem gefur
í grátinn vonarhreim;—
Sem kyrrir dag, er kvöldar,
Og kemur smali heim. —
Guði sé lof, sem geymir
Sín gleymnu börn, sem mig.—
Guði sé lof fyrir lífið, '
Alt líf, — en einkum þig!
Jónas A. Sigurðsson.
i
1
Gamall aftansöngur.
i.
Nótt er heilög. Himnar bláir.
Húmið lýsa kyndlar smáir.
Jörðin auð og andinn hlýr.
Sveitin eins og sál í draumi.
Sólskinið í hugarstraumi
flæðir yfir allar brýr.
Aftansöngur lyftur lotning.
Lýðurinn er kongur, drotning.
Himininn sær og heimur nýr.
Hrifningin frá sál til sálar
sambandið við guð sinn máilar.
Andi myrkra undan flýr.
Vonin mælir vorhug sönnum:
Velþóknun er yfir mönnum.
Fjötrum trú í frelsi snýr.
Sætt er hlotin. Sonur hæða
sárum fæddist til að græða
.meinin öll, sem böl til býr.
II.
Kertin alla kirkju lýsa.
Kristnir jólasálmar rísa
upp í söngsins hæðir hátt.
Sálmur hver sem úthafs alda
upp við strönd er reisir falda,
sunginn æðsta sýnir mátt.
Brimsins hljóð um hérað flýgur,
hljómur sálmsins einnig smýguT
héraðssál um helga nátt.
•Lýð í fjálgleik sálarsjónar
sögu barnsins prestur tónar:
þessa heims og himins sátt,
þar sem dýrð hins æðsta ahda
enn á ný til jarðarstranda
drotnun blæs í duftið smátt.
Saga Krists er saga þjóða:
sæluvon hins mikla góða
krossfest fyrir kotungshátt.
Kristur guð, og Kristur maður,
Kristur sunginn — hálofaður:
hrakinn enn á hjarnið blátt.
Samt í hugsjón helgrar gleði,
hvílir þú í jötubeði,
barn, sem sigm hllieim átt.
III.
Syngið meira! Syngið hærra!
Syngið dýpra, þyngra, stærra!
Syngið Jesú jörðu á!
Rofni þak, er sálm þér syngið!
Söngvaöldur! Rlukkum hringið
Líkt og hljómslög himni frá!
Það eru að eins undrin stærstu,
æðsta listin, tónar hæstu,
hug sem lætur himin sjá.
1
Kveðja.
fsland! Þú heimkynni inndælla vona,
andríkra stórmenna framtíðar land.
Frón mitt! þú ættstólpi aðalsins sona,
ýtrustu manngöfgi; sannleikans band.
Haltu við sæmdinni, heitrofum farga,
heiðmðu arfinn frá gullaldartíð,
hjálpaðu mannkostum, hugsvinnum bjarga,
hvettu og gleddu og styrktu þinn lýð.
Hrópaðu’ á liðval við einherja’ að etja
í öllu, sem gott er og fagurt og þarft;
láttu þig ómenni aldregi letja,
íslenzkt mun sigra, svo haltu fram djarft.
Sneiddu hjá útlendu glingri og glysi,
gefðu af íslenzku mannviti og dáð;
útlenda menningin oft veldur s>lysi,
íslenzkt skal verja í lengd sem í bráð.
'Siðferðið íslenzka, gamla og góða,
gættu þess vandlega, haltu því faát;
höfðingsskap íslenzkan, hann skaltu bjóða;
heiður skal vopnið og borið fram hvasst.
Landrækt skal tildur alt, tcjkið frá öðrum,
trygðrofar, spjátrungar, háðung og prjál,
látum það alls ekki leggjast að jöðrum,
lifum við íslenzka þjóðsiðu’ og mál.
Hugur minn allur og hjarta mitt bendir
heim til þín, fóstran, sem örlög mér bjóst.
Kveðju þér útlaginn svofelda sendir,
(saknandi* ástar móður við brjóst):
“Vestanblær kystu, svo vermist burt mjöllin,j
voldugum, eldheitum kossi frá mér,
strendurnar, dalina, firðina’ og fjöMin,
fegursta landsins, sem manndóminn ber. ”
Jóhannes Jósefsson.
V. J. Guttormsson.
Þ. Þ. Þ.
Gunnar B. Björnsson
ritstjóri og frú hans.
Fardagaóður 30. nóvember 1925.
I.
Hann nafni þinn manna vænstur var,
Að vallarsýn mjög af öðrum bar
í fræknleik öllum hinn fyrsti.
Er báðum höndum hann hjó og skaut
Og hlífðarlaust jafnan örin þaut, —
Þá markið hann aldrei misti.
Að þrjú voru’ á lofti sverð í senn
1 sókn hans, það báru ýmsir menn, —
Og hæð sína’ herklæddur stökk ’ann.
En ráðhollur, mildur vinum var,
'Með víkingum ægishjálm þó bar, —
Af hólminum aldrei hrökk ’ann.
“Við alla menn vildi eiga gott”,—
En órækan ber þess sagan vott:
Hann atgeimum ota kunni. —
Og ekki gat fremri íslending,
Frá útlöndum er hann sótti þing; —
— Og íslandi heitt ’ann unni.
II.
Eg glapmáll væri, ef gleymdist nú,
Hvre Gunnari eldra líkist })ú,
Með kynsvip af kappa snjöllum.
Og hluti þinn skarður hværgi vmr,
Þú heilsteyptur eins og Gibraltar
1 mannfélagsmálum — öllum.
Þitt orð reyndist beinskeytt—ör á sjreng,
Og orðknárri veit eg naumast dreng, —
Sá hittist ei hverju á strái. —
Sem eyrun klæja þú kendir ei,
Þitt karlmannlegt, ugglaust heyrðist nei
Hjá meðalmenskunnar jái.
Oft fjaðra-atgeir þinn feiknir söng,
En.feig vrar þá einhver stefna röng
Og hégómavefurinn hálfur.—
— En sízt vrnr auður þín erfðasynd,
Þú einn hefir klifið frægðartind,
Og sagðir þér langflest sjálfur.
Ef vestræn Njala er síðar sogð,
Og sögusögn rétt í dóm þar lögð:
Þú telst með þeim frægu, fáu.
Þótt hugtökin íslenzk heygi menn,
Frá haug sínum Gunnar kveður enn:
Að hegna’ öllu lieimsku, lágu.
III.
Þið hjón hafið frægan garð vorn gert.
Hver geldur nú alt, sem það er vert,
Er hlutum að Hlíðarenda?
-*-En hvernig geta þeir fluzt oss frá,
Er fastarmál allra hjörtu tjá,
Og hugarfýst himinsenda?
Hve ljúft ef heimur, að þessi þjóð
Nú þekkir, að íslenzkt hetju-blóð
Hér lifir oft lengur en var$i?
En berið þann orðstír alla stund —
Við erlenda hirð, á jöfurs fund,
í mannlífsins Miklagarði.
Jónas A. Sigurðsson.
I
I
“Barn er oss fætt.”
Himinhvolfið, stjörnublikum stráð,
stafar geisladýrð á hrímgað láð.
Hélurós á hríslu hverri skín,
en hjúp, — sem perlu-ofin rykkilín,
sig vefur fold, er máninn birtu breiðir
um bjarkasal, og englahárið greiðir
ínn ískrýnd fjöll, þar undramyndir rísa
sem alsett blvsum jólatré, og lýsa
í helgidóm þar Drottinn sjálfur messar
og dauðlegt alt í faðmi náðar blessar,
og tekur allan heim við sig í sætt,
því “sonur er oss gefinn”, “bam oss fætt”.
Sú jólagjöfin — Jesú, prýðin bama, —
Jólaljósið — lieimsins leiðarstjarna.
Pétur Sigurðsson.
*<
L
r
Jólatrés-söngur bamanna.
Lítið, böm, á loftsins fríða boga,
sem leiftrar skært um glæsta himinvoga,
þar engla skari’ um endalausar tíðir
alföður hlýðir.
Þar gjörvöll alheims listaverkin ljóma,
og lífsins fagra þakkarsöngva róma
útvaldir um allar aldaraðir,
þér, eilífi faðir! !
Fagnið, böm, því frelsarans dýrðarveldi,
hið fyrirheitna, birtist á þessu kveldi
í einum stalli, — af illu fljótt um setið
og einskis metið. ,
Himneska stjaman lýsti langa vega
lávörðum þeim, er1 vonuðu hjartanlega
eftir frelsi af óvinarins valdi
og lausnargjaldi.
Lausnarinn þjóða, ljóssins skrýddur veldi,
Lýstu upp hjörtu barnanna á þessu kveldi,
að englafjöld í anda fái séðan
unz leysast héðan.
Amen þér rómi engla og manna tungur,
eldur, jörð, sjór og vatna straumur þungur,
og alt, sem hrærist eilífðar í heimi,
aldrei þér gleymi.
Himna sjóla geislaglóð
glansar um Njólu stólinn.
Hugar bólin glöð og góð
gyllir jólasólin.
Magnús Einarsson.
i
May Sawyer.
20. Júní 1910—4. Nóv. 1925.
t skógarlundi berar bjarkir standa.
Öll blómin fallin kaldrar jarðar til.
Úr djúpi haustsins daprir stormar anda,
seni dauðastunur yfir ljósi og yl.
1 skógarlundi æskuvorsins unga,
var áður skrúð og vöxtur, líf og skjól.
En nóttin kom, hin djúpa, þagnurþunga,
og þá varð haust og vetur — hvergi skjól.
Er kvöldsins roða nóttin dimma dylur,
vér degi þökkum fyrir ljós og yL
En þegar roða morguns myrkur hylur,
oss mist er alt, sem bezt oss dreymdi til.
Sem morgunroði í móður, föður geði
Þú, May, varst þína fimtán ára stund.
Með ’yndisleik þú öllum varst til gleði,
Svo æskuprúð, með göfga og stilta lund.
í skógarlundi vorið unga varstu.
A vetrum jól, á sumrum ljúfur blær.
Með ást og skilning hverja byrði barstu,
er báru þeir, sem hjarta stóðu nær.
Þótt létirðu eftir ljós í hverju spori,
og ljúfust myndin þín sé geisli hlýr,
þú birtist,. ISlay, ei aftur okkar vori,
þó ungur rísi maíblómi nýr.
Og því er alt af sami saknaðs þunginn,
og sorgin eilíf-ný við hverja gröf.
Og þess vegna’ eru sigurljóðin sungin,
sem sigla lífsbát yfir dauðans höf.
Þar æðsta sælu hugsjón hverrar aldar,
á himni skapar jarðarbarnsins sál.
Þar ástsól skín, er haustið hjá oss tjaldar.
Þar huggun eilíf friðar sorgarmál.
En þeim, sem eins og berar bjarkir standa,
þú blessun æðsta, vertu náðarskjól.
Frá himni þínum sendu ástaranda,
og inn í myrkrið ljós frá þinni sól.
Þ. Þ. Þ.