Lögberg - 10.12.1925, Blaðsíða 3

LÖGBERG FIMTUDAGINN,
10. DE9EMBER, 1925
BIs. 11

Sérstök deild í bíaðinu
SOLSKIN

Jóiin,
Jólin eru um fram alt hátíð ibarnanna, því í eðli *
sínu er boðskapur þeirra svo, að enginn nýtur hans
til fulls, nema sá, sem tekur á móti honum með
hreinni og viðkvæmri toarnslund.
Hin sanna jólagleði er fólgin í sælu þeirri, er
barnssálin nýtur í samfélagi við guðstoarnið Jesú.
í sannleika getur enginn verið glaður, nema að
hann sé sæll.
En sæll getur enginn verið, nema að sál hans
sé hrein, viðkvæm og fögur, eins og sál barnsins.
Jesú kom í heiminn til þess að hreinsa sálir allra
manna af óhreinindum þeim, sem á þær voru fallin
og gjöra þær aftur hreinar og toarnssálunni líkar.
Eitt af skáldunum íslensku segir þegar hann
hugsar um hið hreina og saklausa æskulíf, eftir að
hann er kominn til fullorðins ára.
Gjörðu mig aftur sem áður eg var,
alvaldi Guð, meðan æskan mig toar!
Gefðu mér aftur hin gullegu tár!
Gefðu’ að þau verði’ ekki hagl eða snjár!
Þessi gáfaði og fjölhæfi maður hafði reynt
mai’gt í lífinu. Hann hafði numið xfiikið af fræðum
þeim, sem mennirnir þektu. Hann hafði ferðast á
meðal menningjaþjóða. Hann hafði notið náttúru-
fegurðarinnar í landi feðfa sinna og í öðrum lönd-
um. Hann hafði elskað og hatað og notið sæmilegs
hluta af gæðum þeim, er efnaleg velmegun veitir.
Alt þetta leggur hann á metaskálar huga síns og
hann kýs hið hreina, viðkvæma og tállausa barns-
hjarta umfram það alt: Hin gullegu tár toarnsins
eru í augum hans perlurnar dýrustu, gimsteinarnir,
sem verðmestir eru.
Jólalboðskápúrinn er sá eini tooðskapur, sem
mönnum hefir verið boðaður er í sér felur það lífs-
afl að geta geíið þreyttum og ferðlúnum vegfaranda
aftur hin gullegu tár æskunnar.
Jólagesturinn kemur til þess, að tooða og tojóða
mönnum nýja æsku — til þess að láta unga og
gamla vita að æskan þarf aldrei að taka énda —
og sakleysi æskunnar aldrei að fölna, æskuvonirn-
ar aldrei að dvína, né heldur æsku-viðkvæmnin að
deyja og
Hann kemur að þerra tregans tár
er titra, þér maður, á kinn,
hann kemur að lækna lífs þíns sár,
sem læst eru í hjartað inn.
H'ann kemur afj leiða hvert lítið toarn,
í lífinu, er þráir skjól.
hann kemur að verma hugans hjarn,
við himneska náðar sól.
Hann kemur að færa þér, föllnum frið,
og frelsandi réttir þér hönd;
hann kemur að tojóða í toöndum grið,
þinni torotlegu, særðu önd.
Santa Claus.
Það eru víst fáir í enskumælandi löndum, sem
ekki hafa heyrt talað um Santa Claus, toarnavininn
mikla, sem á hverjum vqjtri er látinn koma frá töfra
landi norðurljósanna akandi á hreinum sínum með
gjafir til þess að gleðja toörnin á jólunum.
En það eru ekki allir og síst öll toörn, sem hafa
heyrt sögu Santa Claus.
|Santa Claus var ekki hið upprunalega nafn
hans og hann var heldur ekki neinn draumalanda
maður, heldur var hann til — lifði, elskaði, hjálp-
aði og dó.
1 Myra í Litlu-Asíu, sem nú heitir Dembre átti
biskup einn heima á fjórðu öld, sem Nikulás hét.
Hann var lærður maður eftir því sem þá gerðist og
gegndi emtoætti sínu með kærleiksríkri skyldrækni,
umburðarlyndi og óeigingirni. Hann náði brátt vin-
sældum miklum hjá alþýðu og leituðu menn til hans
með vandamál sín, sem hann leysti úr eftir bestu
föngum. Engan mannamun gjörði hann sér, því það
er sagt, að jafnvel ótoótamenn hafi átt sama kær-
leiksríka viðmótinu að mæta hjá honum og aðrir.
Fyrir þessa mannkosti sína, var hann þegar í
lifanda lífi kallaður hinn helgi Nikulás.
'MMnnmælasaga er til um það hve innilegan
þátt hinn helgi Nikulás tók í kjörum manna og að
ýmsar stéttir í mannfélaginu hafa litið á hann sem >
sinn sérstaka verndara, þar á meðal ungar meyjar.
Munnmælasagan hljóðar svo:
“í Pa/tara tojó aðalsmaður, er átti þrjár dætur
er allar voru gjafvaxta, en hann var svo fátækur, að
hann gat ekki greitt þeim heimanmund og vildi því
enginn líta við þeim. Aðalsmaðurinn. sá engin ráð
til þess að toæta úi: þessum vandræðum og var í
þann veginn að- sleppa hendinni af dætrum sínum
er hin heilagi Nikulás frétti um hvernig ástatt var.
Hann torá við undir eins og tók sjóð með gulli og
kastaði inn um gluggan á svefnherbergi ^tðals-
mannsins að næturlagi. Aðalsmaðurinn var ekki
genginn til hvílu og féll sjóðurinn við fætur honum.
Tók hann féð og galt með því heimamund elstu
dóttur sinnar. Hið sama gjörði Nikulás aðra og
þriðju nóttina, en þriðju nóttina náði aðalsmaður-
inn í klæði hans og hélt honum föstum. En Nikulás
bað hann að hafa ekki orð á þessu við nokkurn
mann.”
Út af þessu atviki varð það siður ihjá eldra
fólki um þær slóðir, að láta gjafir til ættmenna
sinna í skó eða sokka þeirra.
Ennfremur hugsaðist mönnum út af þessu ör-
læti hins heilaga Niikulásar, að gjöra líkingar af
honum þar sem hann hélt á teini, er þrjú gull-
hnoðu, eða gullkúluý voru festar á, og hafa pen-
ingamangarar á meðal enskumælandi þjóða nú
slegið eign sinni á það merki til þess að tákna iðn
sína.
Upp á minningu Nikulásar var haldið að hon-
um látnum ogf er gert enn í dag hjá ýmsum þjóðum
svo sem Rússum og ítölum og er 6. des. haldinn há-
tíðlegur enn í dag í minningu um hann, og hans
minst þá sem sérstaks mannvinar, en einkum þá
toarnavinar. /
Það er víst enginn efi, að Santa Claus hug-
myndin, sem gagntekið hefir hugi hins enskumæl- ‘
andi heims í síðastliðin tvö hundruð ár, er komin
til þeirra frá Nikulási hinum helga, barna- og mann-
vinarinsf Hvaðan að Bretar hafa fengið nafnið
Santa Claus er oss ekki fyllilega ljóst, en þó er
ekki ólíklegt, að það sé til þeirra komið úr Hollensku
“iSan Nicolaas” enda gjörir það minst til', þeir
hafa rétt til þess að draga úr forðatoúri liðins tíma
eins og aðrir og enginn efi er á því, að alt hið besta
hefir þeim gengið til með það að færa þessa nug-
mynd inn í þjóðlíf sitt þó nú sé toúið að gjöra hana
að féþúfu, eins og flest annað, sem menn geta fest
hönd á og haft einhern tímanlegan hagnað af.
Jólatré drottins og fátœki
drengurinn.
Eftir Teodor M. Dostoievsky.
Eg er skáldsagnarithöfundur, og mér finst, að
mér hafi dottið í hug saga. Hví segji eg ag mér
“finst”, þegar eg veit með vissu að eg hefi toúið
söguna, til? Eg get einhvrenveginn ekki losað mig
við þá shugsun, að það sem sagt er frá í sögunni
hafi virkilega átt sér stað og að það hafi einmitt
komið fyrir á jóladagskveldið.
Mér finst að eg sjái drenginn — svolítinn dreng
-hér um toil sex ára gamlan, eða jafnvel yngri. Dreng-
urinn þessi vaknaði morgun einn í saggafullum og
köldum kjallara. Hann var vafinn innan í yfir-
höfn, sem honum var alt of gtór, og skalf af kulda.
Svo var kalt í þessum kjallara að andi drengs-
ins var eins og heit gufa, sem spýtist út úr gufuvél-
um í köldu vetrarveðri og þar sem drengurinn sat,
í horninu á fleti, ^em frekar líktist kistu en rúmi,
virtist hann hafa skemtun af að sjá heitan anda sinn,
sem hann andaði frá sér, mynda þvítteita gufu —
leysast í sundur og hverfa eða samlagast loftinu í
kjallaranum.
En hann var mjðg svangur. Nokkrum sinnum
hafði hann farið ofan úr þessu rúmi sínu um morg-
uninn og yfir að fletinu þar sem hún móðir hans
lá veik á dýnu, sem lítið var þykkri en pönnukaka
með einhverjar tuskur vafðár saman undir höfð-
inu í kodda stað.
Hvernig hafði hún komist þangað? Hún hefir
máské komið ásamt drengnum frá.einhverjum smá-
sveitabæ og orðið skyndilega veik.
Lögreglumenn höfðu komið og tekið konuna,
sem var húsráðandi í húsi þessu og dróg fram lífið
fa því, að leigja gestum lítið “horn” í húsi sínu og
haldið henni á lögrelustöðvunum í tvo daga.
Gestirnir voru farnir, sá eini, sem eftir var í
húsinu var dauða drukkinn og toúinn að vera það í
tuttugu og fjóra klukkutíma — var með því að toúa
sig undir hátíðina. í öðru horni á húsinu lá átta-
tíu ára gömul kona, sem verið hafði barna-hjúkr-
unarkona,. en var nú yfirkomin af gigt og aðfran^
komin daða —- ein og yfirgefin og hljóðaði svo hátt
að drengurinif var hræddur við hana.
Drengurinn hafði verið að leita sér eftir ein-
hverju að borða og fundið dálítinn vatnssopa sem
hann drakk, en ekki eina einustu matarskorpu gat
hann fundið, svo hann reyn^di í tíunda sinnið að
torölta yfir að rúmi móður sinnar til að vekja hana,
en gat það ekki. \
Honum fór að líða illa í dimmunni, því það var
komið kveld fyrir löngu og enginn. kveikti Ijós. Hann
strauk litlu hendinni um andlt móður sinnar og
skildi ekkert í, að hún skyldi ekki hreyfa sig og hann
fann að andlitið var kalt eins og ís. En svo var nú
svo ósköp kalt í herberginu hugsaði hann. Hann
stóð dálitla stund við rúmið og hélt hendinni á
kaldri öxl móður sinnar, sem var dáin. Svo dróg
hann hendina að sér og reyndi að verma fingurnar
sem voru orðnir kaldir, með anda sínum, fálmaði
svo af vana í rúmfleti sínu eftir húfu sinni, fann
hana, setti han á höfuð sér og fór hljóðlega út á
götuna. Hann hefði verið farinn fyr, ef það hefði
ekki verið fyrir stóran hund, sem var uppi á loftinu
og hann var hræddur við og var að gelta þar við
dyrnar á einu herberginu. En nú var hann farinn
svo ekkert var að óttast og hann komst klakklaust
út á götuna. ó hvílík toæjardýrð! Aldrei á æfi
sinni hafði hann séð neitt þvílíkt. í bænum, sem
hann hafði komið úr grúfði myrkrið biksvart___ að-
eins einn olíulampi, sem settur var upp'á viðarstaur
átti að lýsa alla götuna.
Það voru hlerar fyrir gluggunum á litlu, strjálu
timlburhúsunum. Gðturnar voru mannlausar undir
eins og fór að skyggja. Fólkið lokaði sig inni f
húsunum, en aðeins hópar a.f hundum — hundruð
þúsund af þeim góluðu og geltu alla nóttina. En
þar hafði honum þó verið hlýtt og þar hafði hann
haft nóg að toorða, þar sem nú — ó, Guð minn! ef
aðeins að hann gæti fengið eitthvað að borða! En
hvílkur hávaði og þrumur! Hvilíkt ljósahaf! Hvaða
aragrúi af fólki! . . . hestar, vagnar . . . . ög kuldinn
það var svo lifandis ósköp kalt. Hvíta mekki lagði
upp af móðum hestunum og út úr nösum þeirra, þar
sem þeir hlupu fram og aftur.
í gegnum logn-mjöllina heyrast hófaskellirnir í
steinlögðum strætunum og það var svoddan troðn-
ingur og stympingar .... En guð minn, hann langar
svo mikið I að toorða — aðeins munnbita af ein-
hverju. Og fingurnir hans litlu eru nú alt í einu
orðnir sárir svo honum svíður í þá. Lögregluþjónn
fór fram hjá drengnum og fer út úr vegi til þess
að þurfa ekki að skifta sér af honum.
Nú er hann kominn inn í aðra götu, svo ósköp
breiða. Hpr verður hann sjálfsagt troðinn undir
Hernig að alt fólkið hleypur, ekur og hrópar.
Og Ijósin — þvílík toirta! Hvað er nú þetta ______
ííluggi, en sú rúða og á toak við rúðuna herbergi og
í herberginu tré svo stórt að það nær upp undir
loft. Það er jólatré og á því logar fjöldi litilla
Ijósa, þar eru líka gyltir pappírstoögglar, epli og
alt i kringum það eru litlar torúður, litlir hestar og
herbergið nærri fult af börnum, sem eru að hlaupa
fram qg til baka — hreinum velbúnum toörnum, þau
hoppa af kæti, eru að toorða og drekka. Þaran fer
stúlka að dansa við einn af drengjunum og þar er
músík, sem heyrist í gegnum gluggann.
Og litli drengurinn fyrir utan gluggann fer líka
að hlæja, en nú er honum líka farið að svíða í tærn-
ar, og fingurnir á honum eru orðnir rauðir af kulda
og hann getur ekki beygt þá — hann getur ekki einu
sinni hreyft þá fyrir sársauka, þegar að hann verð-
ur þess var fer hann að gráta og hleypur áfram.
Hann stansar aftur við annan glug!ga og fyrir
innan hann er herbergi og í því eru tré, og toorð og
á borðunum allar tekundir af sætabrauði, rauðu,
gulu og þar voru líka möndlur. Fjórar konur
prúðbúnar sátu þar inni og gáfu brauðið^til þeirra
sem inn kómu og fólkið var að fara út og inn
svo að segja á hverri mínútu.
Drengurinn litli læddist upp að dyrunum, opn-
aði þær fljótt og fór inn. Þeir sem inni voru hróp-
uðu á hann og toentu á hann. Ein af konunum
fjórum kom til Iþans lagði eirpening í lófa honum
opnaði dyrnar, sem var sama og að vísa honum út.
Hann varð hræddur misti peninginn úr lófa sínum
af því figurnir voru svo stirðir að þeir gátu ekki
haldið' honum og hann valt ofan tröppurnar. Dreng-
urinn hljóp eíns hart og hann gat, þegar að hann
kom út og vissi ekkert hvert að hann fór. Hann
langaði til að gráta en til þess var hann of hrædd-
ur, hann gat ekki heldur vel hlaupið, en var þó að
toera sig að því, honum var svo kalt og hann varð
að blása í hendur sér til þess að reyna að verma
þær, og svo fann hann til einkennilegrar kendar.—
hann var svo einmana og yfirgefinn. En alt í einu
. . . . Ó, herra minn, hvað er nú þetta? Hópur
manna stóð við glugga og var að horfa á þrjár
torúður, sem voru fyrir innan glerið. Þær voru fag-
urlega toúnar í græna kjóla og litu út eins og þær
væru lifandi verur. Þar inni sat líka gamall mað-
ur og lék á eitthvert stórt hljóðfæri, sem líktist
fiðlu og tveir aðrir stóðu Kjá honum og léku á litlar
fiðlur. Þeir líta hver til annars og varirnar á þeim
hreyfast, þeir eru að tala saman, en ekki er hægt
að heyra hvað þeir segja því glerið er á milli.
Drengurinn hélt fyrst að þetta væru alt lifandi
verur, en þegar að hann var orðinn sannfærður um
að þetta voru alt leikföng, hló hann hátt. Aldrei
á æfi sinni' hafði ann séð slík leikföng áður og hon-
um hafði ekki komið til hugar að þau væru til. Hann
langaði til að gráta, en varð að hlæja. — Brúðurnar
voru svo feykilega skrítnar, — alt í einu fann toann
að einhver greip til hans, sem á toak við hann stóð.
Það var óþokka strákur miklu stærri en hann. Hann
'toarði hann í höfuðið og sparkaði í fæturnar á hon-
um. Drengurinn litli datt ofan í snjoinn, fólkið
hrópaði og ávítaði. Hauðhræddur torölti hann á
fætur og* hljáþ og hljóp áfram unz að hann hálf
meðvitundarlaus, kom að skíðgarðshliði. Þar inni
var stór garður og í garðinum var viðarhlaði og á
bak við hann lagðist hann niður, þar fanst honum
að honum mundi vera óhætt, þar var myrkur, og að
þar myndu þeir aldrei finna hann.
Hann lá kyr og lét eins lítið á sér bera og hann
gat, en náði varla andanum fyrir hræðslu. Skyndi-
lega — svo skyndilega, fanst honpiri sér líða vel.
Verkijmir i höndunum og fótunum voru horfnir, og
honum fanst sér vera eins hlýtt og að \iann sæti við
þægilegan ofnhita. Hann rétti úr sér og hrökk við,
því hánn hélt að hann hefði verið að því kominn
að sofna. Hve ánægjulegt var það ekki að sofna-
þarna ofurlitla stund. “Eg skal hvíla mig hérna
stundarkorn og fara svo aftur og horfa á torúðurn-
ar” hugsaði drerigurinn og brosti og bætti svo við:
“Það er rétt eins og þær séu lifandi,” ^vo fanst
honum að móðir sín vera að syngja við sig eins og
hún var vön að gjöra. “Mamma, eg er að sofna;
það er svo gotti að sofna hérna.”
Komdu til mín; komdu á jólatréssamkomuna
mína drengur!” heyrðist honum hvíslað í þlíðum
róm rétt við eyra sér. ,
Fyrst hugsað hann að þetta væri móðir sín, en
það var ekki hún. Hver var það þá, sem kallaði á
hann? Hann sá engan, en fann að einhver beygði
sig ofan að sér og tók hann í faðm sér í myrkrinu.
Hann rétti út höndina . . . Hvílík birta! hvílík Ijósa-
dýrð . . . og hvílkt tré nei það var ekki tré; að minsta
kosti hafði hann aldrei séð slíkt tré.
Hvar var hann annars? Birta og fegurð al-
staðar og svo margar torúður alt í kringum hann.
Nei, það eru ekki torúður, það er alt litlir drengir og
stúlkur, glaðleg og falleg börn. Sum eru að dansa,
sum fljúga í loftinu og hópa sig í kringum hann
faðma hann að sér og kyssa hann og þegar hann
lítur betur í kringum sig þá sér hann móður sína,
hún er þar líka og horfir glaðleg og torosandi á
hann.
“Mamma, mamma! Ó, hvað hér er yndislegt,”
hugsaði hann og kysti toörnin, sem voru í kringum
hann aftur og hann langaði til þess að segja þeim alt
um brúðurnar, sem voru á bak við rúðuna. En í
staðinn fyrir að gjöra það spyr hann þau að; Hver
eruð þið iltlu drengir og litlu stúlkur og svo hló
hann og þótti undur vænt um þau öll saman.
“Þetta er jólatré drottins,” svöruðu þau, á þess-
um degi þá hefir herran jólátréssamkomu fyrir ðll
toörn, sem ekki eiga kost á að hafa jólatréssmkomu
sjálf þarna niðri . . . .”
Og hann fékk að vita að þessar stúlkur og
piltar voru alt itíörn eins og hann sjálfur. Sum
þeirra höfðu frosið til dauðs, þegar mæður þeirra
skildu þáu eftir í körfum í/vetrarkuldum við bak-
dyrnar á skrifstofum stjórnarembættismannanna.
önnur hðfðu dáið á volæðis heimiluHÍ, þangað sem
þau höfðu verið send frá toarnaheimilunum og enn
önnur dáið úr hungri upp við visin og þur brjóst
mæðra sinna, eða þá kafnað í reykjarsvælu í þriðja
pláss farþegjaklefum í járnbrautarvögnum. Og
þarna voru þau öll orðin að englum — gestir hjá
Kristi og hann sjálfur var mitt á meðal þeirra,
réttandi út hönd sína til þeirrA og tolessaði þau á-
samt hinum fátæku syndföllnu mæðrum þeirra.
Og mæður þessara litlu toarna stóðu þar líka
skamt frá og grétu. Hver þeirra þekti litlu stúlk-
una eða litla drenginn sinn og börnin hlupu til
mæðra sinna og kystu þær og jperruðu tárin af aug-
um þeirra með litlu höndunum sínum og ibáðu þær
að gráta ekki því að þeim liði svo vél. En niðri á
jörðinni fanst lík, lítils drengs undir viðarhlaða á
jóladagsmorguninn. Hann hafði flúið þangað af
gðtunni og hafði frosið í hel. Móðír hans fanst
líka og hafði bún dáið á undan honum, og þau höfðu
aftur fundist hjá Guði á himnum.
Professional Cards
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Mcdical Arts Bldg.
Cor. Graham. og Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Office tímar: 2_3
Heimili: 776 Victor St.
Phone: A-7122
Winnipeg, Manitoba.
Vér leggjum sérstaka áherzlu á. aC
selja meðul eftir forskriftum lækna.
Hin beztu lyf, sem hægt er að fá, eru
notuð eingöngu. Pegar þér kómið
með forskriftina til vor, megið þér
vera viss um, að fá rétt það sem
læknirinn tekur til.
COLCLEUGH & CO,
Notre Dame and Sherbrooke
Phones: N-766S—7650
Vér seljum Giftingaleyfisbréf
DR O. BJORNSON
216-220 Medical Árts Bidg
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Office tlmáV: 2—3.
Heimiii: 764 Victor St.
Phone: A-7586
Winnipeg, Manitoba.
DR. B. H. OLSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Oífice Hours: 3—5
Heimtli: 921 Sherburne St.
Winnipeg, Manitoba.
DR. J. STEFANSSON
216-220 MeAieal Arts Bidg
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Stundar augna, eyrna nef og
kverka sjúkdóma.—Er að hitta
kl. 10-12 f.h. og 2-5 e. h.
Heimili: 373 River Ave.
Tals.: F-2691
DR. A. BLONDAL
818 Somerset Bldg.
Stundar sérstaklega Kvenna og
Barna sjúkdóma.
Er að hitta frá kl. 10-12 f. h.
og 3—5 e. h.
Office Phone: N-6410
Heimili: 806 Victor St.
Slmi: A-8180
DR. Kr. J. AUSTMANN
724j4 Sargent Ave.
Viðtalstlmi: 4.30—6 e.h.
Tals. B-6006
Heimili: 1338 Wolsley Ave.
Slmi: B-7288.
DR. J. OLSON
Tannlæknir
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-3521
Heimili: Tals. Sh. 3217
DR. G. J. SNÆDAL
Tannlæknir
614 Somerset Block
Cor. Portage Ave og Donald St.
Talslmi: A-8889
DR. K. J. BACKMAN.
Skin Specialist.
404 Avenue Blk.,
265 Portage Ave.
Office ptoone A-1091.
Res. — N-8538
Hours — 10—1 and 3—6.
Munið símanúmerið A 6483
og pantið meðöl yóar hjá oss.—
Sendlð pantanir samstundis. Vér
afgreiðum forskriftir með sam-
vizkuseml og vörugæði eru óyggj-
andi, enda höfum vér margra ára
lærdómsrlka reynslu að baki. —
Allar tegundir lyfja, vindlar, Is-
rjómi, sætindi, ritföng, tóbak o.fl.
McBurney’s Drug Store
Cor. Arlington og Notre Dame
Giftinga- og JarSarfara-
Blóm
með litlum fyrirvara
BIRCH Blómsali
616 Portage Ave. Tals.: B-720
St. John: 2, Ring 3
A. S, BARDAL
848 Sherhrooke St.
Selur líkkistur og annast um út-
farir. Allur útbúnaður sá bezti.
Enn frennur seiur hann allskonar
minnisvarða og legsteina.
Skrifst. Talsími: N-6607
Helmilis Talsími: J-8302
JOSEPH TAYLOR
Lögtaksmaður
Heimatalslmi: St. John 1844
Skrifetoíu-Tals.: A-6657
Tekur lögtaki bæði húsaleiguskuld-
», veðskuldir og vlxlaskuldir. — Af-
/feiðir alt, sem að lögum lýtur.
Skrifstofa 255 Main St.
THOMAS H. JOHNSON
H. A. BEÍtGMAN
ísl. lögfræðingar.
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Building, Portage Ave.
P. O. Box 1666
Phones: A-68T9 og A-6840
W. J. Lindal. J. H. Lindal
B. Stefansson.
fsienzkir lögfræðingar.
708-709 Great-West, Perm. Bldg.
356 Main St. Tals.: A-4963
j>eir hafa einnig skrifstofur að
Eundar, Riverton, Gimli og Piney
og eru þar að hitta á eftirfylgj-
and tlmum:
Lundar: annan hvern miðvikudag
Rlverton: Fyrsta flmtudag.
Gimli: Fyrsta miðvikudag.
Piney: priðja föstudag
1 hverjum mánuði.
A. G. EGGERTSSON
(sl. Iögfræðingur
Hefir rétt til að flytja mál bæðl
I Manitoba og Saskatchewan.
Skrifstofa: Wynyard, Sask.
Seinasta mánudag I hverjum mán-
uðl Btaddur I Churchbridge
J. J. SWANSON & CO.
Verzla með fastelgnir. Sjá
um leigu á húsum. Annast.
lán, eldsábyrgð o. fl.
611 Paris Bldg.
Phones: A-6349—A-6310
STEFAN SOLVASON
teacher
of
PIANO
Ste. 17 Emilv Apts. Emily St.
Emil Johnson
SERVIOE EEEOTRIC
Rafmagrvs Contracting — AXls-
kyns rafmagsnáhöld seld og viO
þau gert — Eg sel Moffat og
McClary Eldavélar og hefi þœr
til sýnis d verkstœði minu.
524 SARGENT AVE.
(gamla Johnson’s byggingin við
Young Street, Winnipeg)
Verskst. Bl-1507. Heim. A-7286
Verkst. Tals.: Hehna Tals.:
A-8383 A-9384
G. L. STEPHENSON
PLðMBBR
Allskonar rafmagnsáliöld, svo sem
straujóni, víra, allar tegundtr af
glösimi og aflvaka (batterles)
VERKSTOFA: 676 HOME ST.
Sími: A-4153. ísl. Myndastofa.
Walter’s Photo Studio
Kristín Bjamason, elgandi.
290 PORTAGE Ave., Wtnnlpeg.
Næst bið Lyceum lelkhúsið.
lslenzka bakaríið
Selur beztu vörur fyrir lægsta
verð. Pantanir afgrcdddar bæði
fljótt og vel. Fjölbreytt úrval.
llrein og lipur viðskifti.
Bjamason Baking Co.
676 SARGENT Ave. Wimdpeg.
Pholie: B-4298
MRS. SWAINSON
! að 627 SARGENT Ave., Winnipeg.
hefir ávalt fyrirligjgjandi úrvals-
birgðir af nýtázku kvenhöttmn.
Hún er eina ísl. konan. sem slíka
verzlun rekur í Wlnnipeg. fslend-
lngor, látlð Mrs. Swalnson njóta
vlðsklfta yðar.