Lögberg - 14.01.1926, Blaðsíða 6

Bls. 6.
LÖOBEBG FIMTUDAGINN,
14. JAN0AR 1926.
/

Á metaskálum
lífsins.
Eftir L. G. Moberley.
“Gömlu hræðilegu brúSuna? Já eg man vel
eftir henni. Eg rrían lika eftir því, aS í staÖinn fyrir
ljótu, j^mlu brúðuna, keypti mamma þín nýja brúðu
handa þér, — hún var falleg og klædd eins og Hti-S
barn; en þú hélst áfram að gráta yfir gömlu brúð-
unni, sem þú hafSir mist, ogsagðir, að þér hefði þótt
vænst um hana. Þú varst sannarlega trygg þá, Dóró-
thea.”
“Eg held að eg sé trygg ennþá,” sagði hún og
leit alvarlega á hann. “Ég gleymi aldrei minum
gömlu vinum, og mér þótti í rauninni vænna um íjótu,
gömlu brúðuna, heldur en um þá fallegu, nýju. Og
mér þykir áfarleitt ,að hevra það, að gamall vinur er
veikur. Seg þá mér hvað læknirinn sagSi, Miles.”
“Já, þaS eru einmitt orð hans, sem eru orsök
þes"s aS eg er kominn til þín í dag. ÞaS er lýsing hans
á veiki minni, sem kom mér til að fara hingað og
endurnýja bónoVS —’ • _ •
“Ó, Miles,” greip hún fram í fyrir honum.
“Því vilt þú koma okkur í þetta leiðinlega ásigkomu-
lag aftur? Þú mátt ekki endurtaka 'bón þína. Við
skulum halda áfram að vera vinir, en farðu ekki fram
á neitt viS mig, sem er ómögulegt.”
“Hinkraðu við góða,------bíð þú þangað tii þú ert
búin að heyra hvaS eg ætla-aS biðja þig um, áður en
þú segir aS bón mín sé órnoguleg. Þú getur líklega
ímyndað þér að mundi ekki vilja hryggja þig með
bón minni í annað sinn, ef eg hefSi ekki mjög al-
varlega ástæðu. Það er ekki af eigingirni, að eg ásetti
mér að biðja þin ennþá einu sinni, en aðallega af til-
liti til þín sjáljrar og framtíðar velferðar þinnar.” '
“VelferSar minnar?” stamaSi hún.
“Já, velferSar þinnar, Dórótheaf — Eg varð
einhuga með sjálfum mér, að fara hingað og endur-
taka spurningu mína — þín vegna sérstaklega, þó eg
geti ekki neitaS þvi, að eg biSji fyrir sjálfan mig
líka,” sagði hann meS svo undarldgú og alvarlegu
brosi, að það kom tárum út í augu ungu stúlkunnar.
i “Sestu og hlustaðu á mig i nokkrar minútur,”
sagSi hann meS svo ákveSinni rödd, aS hún settist á
legubekkinn, og Miles settist á stól gagnvart henni.
“Þégar eg fann læknirinn i dag, hélt eg að ekk-
ert væri að mér. Eg hélt i öllu falli, að ef það væri
nokkuS, þá mundi vera auðvelt aS lækna það, en mer
skjátlaði. Það virðist eitthyað mjög alvarlegt ganga
aS mér — og eg kendi sannarlega í brjósti um lækn-
inn — hann hafSi mjög óþakklátt starf; hann sagði
mér að eg ætti ekki langt eftir að lifa.”
“Ó, Miles, segðu það ekki,” sagði Dóróthea
kjökrandi og náföl. “Þú getur ekki meint þaS, sem
þú segir. ÞaS hljóta aS vera misgrip, þú sýnist vera
heilsugóður. Ó, þú mátt ekki tala þannig eða brosa
svo undarlega, mér fellur það svo illa.”
“Það litur út fyrir aS eg hryggi þig meS fram-
komu minni,” svaraSi hann meS sama brosiÖ á vörun-
um og eyndi að tal glaðlega, “en eg er hrædd um,
að þetta sé ekki misgrip. Eg var hjá einum hinna
duglegustu nýtízku lækna -— hann bar sérstök kensli
á veiki mina — og, já, Dóróthea, hann segir, að ekk-
ert sé mögulegt að gera. Enginn geti hjálpaS mér.
-i ?agSi aS eg gæti lifað ennþá eitt ár —”
hljóð barst yfir varir Dórótheu — “hann sagði aS
ef eg væri mjög varkár, gæti eg lifaS eitt ár —\og svo
kæmi endirinn.”
“Eg get ekki trúað þessu,” sagði Dóróthea mjög
hnuggin.
“En það er samt sem áSur satt, góSa min,” sagði
Miles án þess að brosa. Hann laut áfram og greip
hendi hennar. “ÞaS er alls engum efa bundið; og
nú skulum viS ekki éyða tímanum meS aS gráta yfir
þvi, sem ekki verður umflúið. Eg stend nú gagnvart
því ómnflýjanlega, og eg er kominn til að spyrja
þig, hvort þú viljir hjálpa mér til aS mæta því?”
Nú varS löng þögn, og Miles og Dóróthea horfði*
hvort á annað rannsakandi augum.
“Þú vilt aS eg —” byrjaði hún.
En Milesi greip franí í fyrir henni.
“Mig langar til að spryja þig, hvort þú viljir
verða kona min og vera hjá mér þetta eina ár, sem
eg á eftir aS lifa?” \
“Hvernig get eg gert það, Miles?” hvíslaSi hún
og blóðroðnaSi. “Það er ómögulegt, þú veist að þaS
er annar, sem —” ^ \
“Ert þú heitbundin honum — þessum öSrum?”
“Nei, ekki heitbundin — viS komum okkur sam-
an um aS gera engar skuldbindingar. Mér fanst að
hann ætti ekki að heitbindast fátækri stúlku. ViS
erum ekki heitbundin, en við skiljum hvort annað,
og — ó, Miles,, mér þykir eins vænt um hann, eins
og kvenmanni ber aS þykja um þann mann, sem hún
aétlar aS giftast.”
“Og eg er að efrrs vinur þinn?”
Hún drap höfði samþykkjandi, en rétti honum
strax hendi sína, hrædd um að hafa sært hann.
“Þú ert einn af mínum bestu og elstu vinum,”
sagði hún, “en eg get ekki með sönnu sagt að þaS
sé meira err vinátta, sem eg ber til þín. — ÞaS er
aðeins vinátta — ekkert annaS.”
‘/Eg veit þaS góSa, eg veit það.” Hann talaði
í huggandi rómi, eins og við hrætt barn. “Eg skil
þetta mjög vel, og samt sem áöur biS eg þig að vera
konan mirt þetta eina ár.” . '
“Eg get það ekki,” hvíslaði hún; “þaS væri aS
syndga ibæði gegn þér og honum — stór rangindi
væru það.”
“Mér sýndir þú ekkert ranglæti méS því. Þú
gerðir aðeins- þetta síSasta ár að því gæfuríkasta án,
sem eg hefi lifað."
Það var meS erfiismunum að hann gat fengiS
sig til aS tala rólega., GeSshreyfing hans var Við það
að svifta hann sjálfstjórn.
Og hváð hin^ snertif — manninn sem þú elskar,
Dóróthea — þá -f- en eg ætla fyrsrt að reyna aS skýra
fyrir þér, hversvegna eg sagði, aS þaS væri eins mik-
iS fyrir þina velferS og mína, aS eg kem með þessa
miklu bón til þín. Þú veist auSvitaS að eg hefi erft
eignir frænda míns í Hamsphire, en þú þekkir auð-
vitaS ekki hin einkennilegu skiIyrSi, sem hann hefír
ákveðið, viSvíkjandi arfinum og ættaróSalinu ?”
Dóróthea hristi höfuðiS.
‘ Eg veit alls ekkert um þaS,” svaraöi hún.
“Frændi minn var einkennilegur, gamall maður,
og erfðaskrá hans var jafn undarleg og hann var
einkennilegur. Hann arfleiddi mig aS öllu, sem hann
átti, en hann gerði það óvanalega skilyrði, aS ef eg
gifti mig ekki, gæti eg ekki arfleitt nokkura lifandt
persónu aS einum skilding eða einum þumlung jarS-
ar. Ef eg dey ógiftur, hlýtur fjarlægur ættingi, sem
eg jækki ekki, allar eigurnar. Ef eg þar á móti gifti
mig, hefi eg heimild til aS arfleiSa konu mína og min
væntanlegu börn, en engan annan. Nú —”
“Aliles, segðu ekki meira!” sagSi Dóróthea, stóS
upp af legubekknum og gekk eirðarlaus fram og aft-
ur um gólfiö. — “Eg get ekki varist því aS skilja til-
gang þinn, — en reyndu aB skilja mig — eg get ekki
gert þaS, þó peningar þínir séu i boSi.”
Miles brosti, um leið og hann gekk yfir gólfið
til hennar og lagSi hönd sína á öxl hennar. Þessi
orð voru svo þýSingarmikil frá stúlku, sem hann
elskaSi — þessari heiSarlegu, hreinskilnu stúlku, sem
hafði verið þannig frá byrjun, heiSarlegt og gott
barn og. hreinskilin ung stúlka.
“Þú ættir ekki að afráða þetta svona fljótt,” sagði
hann rólegri en áður, “og gættu þes^, hve mikiS er ^
undir áfofmi þínu komið. — Þetta — ’ hann leit í
kring um sig í þessu ógeðslega herbergi, “þetta er
sorglegt haimili fyrir þig, föður þinn og móSur. T'.f
þú gætir fengiS þig til að gera það, sem eg bið þig
um, mundum við geta gert gömlu manneskjurnar lán--
samar og ánægðar þann tíma, sem þær eiga eftir a'ð
lifa, vona eg. Þú átt erfiða daga núna, góða vina
rrtín,” sagði hann svo undur alúðlega. “þú mundir ekki
eiga jafn erfitt, ef ])ú gætir fengið þig til að verða
við bón minni, ef þú gætir þolað aS lifa ásamt mér
þetta eina ár. Og þegar eg legg upp i langferðina
— þá ert þú frjáls og rík — já. mjög rík, og þá getur
þú gifst manninum, sem þú elskar.”
Miles hefði ekki líkst öSrum mönnum, ef rödd
hans hefði ekki skolfið dálítiö við síðustu orSin, en
þessi sífelda óeigingirni kom Dórótheu til aS snúa
sér við og leggja hönd sína á handlegg hans.
“En hvað þú ert eðallyndur, I^Iiles,” sagð hún
viðkvæm, “hvernig getur þú verið svo góður og ó-
eigingjarn núna, þegar ætla mætti að þú hugsaðir-
aðeins um sjálfan þig.”
“Eg hugsa Hka um sjálfan mig,” svaraöi hann
glaðlega og greip'hendi hennar, en átti erfitt meS að
dylja geSshreyfingu sína. “Eg vil'ekki vera svo litil-
fjörlegur, Dóróthea, að biSja. um miskunn þina, en
þú hlýtur að skilja, hvers virði það er fyrir mig, að
hafa þig hjá mér sem konu mína þetta eina ár — aS
hafa þig á heimili mínu til æfiloka?”
“Myndi þaS í raun og veru gera þetta ár viðun-
anlegra fyrir þig, ef eg segði já?” spurði hún skjálf-
andi. “Myndi það gera þig ánægðari, þó að — þó
að þú vitir, aS eg get ekki elskaS þig eins og konan á
að elska sinn eiginmann?”
Hinn innilegi svipur I augum Miles, þegar hann
leit á fallega andlitið hennar, hefði verið nægilegt
svar, ef hún hefSi séð þaS, en hún horfSi niSur fyrir
sig, — að hann var í geðshreyfingu vissi hún af þvi
hve fast hann þrýsti hendi hennar, og af skjálftanum
í rödd hans, þegar hann talaði.
“Eg kann engin fagurmæli, Dóróthea, en að hala
þig hjá mér þetta eina ár, væri hiS sama og aS vera
i himnaríki, vina mín.”
Hún leit skyndilega upp.
“ÞaS er næstum ómögulegt fyrir mig1 að neita
þér, fyrst þú vilt endilega hafa mig, og átt svo stutt-
an tíma eftir,” sagði hún, “og þó —”
“Þú mátt ekki neita mér, Dóróthea; íhugaðu það.
TalaSu viS^foreldra þína og viS manninn, sem þú
elskar. Ef eg heföi getaS gefið þér þeningana á
annan hátt, þá hefði eg geert það. Eg skyldi hafa arf-
leitt þig að öllu, en eg get ekki skilið þér eftir einn
•skilding, nema þú sért konan mín. GætTu þesS, að
einu ári tiSnu — máské styttri tíma — ert þú frjáls-
Og þú verður svo velmegandi, að hann þarf ekki
aS strita leúgur til þes's að veröa þannig staddur, að
þii og hann —”
“Nei, þannig get eg sannarleega ekki hugsað,”
hrópaði hún áköf, “það bendir á svo mikla ágirnd.'
Af þeirri ástæðu get eg ekki gert það. Hvemig ætti
eg annars aS geta það, ef það væri ekki til þess að
gera þig ánægSan?”
“Þú mátt vera alveg viss um þaS, að þú gerir
mig gæfurikan ef þú verður við bón minni. Hugsaöu
um þetta í nokkra daga og talaðu viS hann — liinn
manninn, eg veit ekki hver hann er, og skeyfi heldur
ekki um að vita það — það er betra að þekkjá hann
ekki. En svaraSu mér s'em fyrst, Dóróthea, og segðu
já, ef þú getur þaS.”
Þráin, sem fólst í rödd hans, hafði áhrif á Dóró-
theu og gerði hana viSkvæma, svo hún þrýsti hönd
hans innilega. /
“Eg veit ekki hvað eg á að gera,” sagði hún,
“en aS tveim dögum liönum skal eg svara þér. En
Miles — ó — ert þú nú líka viss um að þetta sé ekki
missyning? Getur ekki lækninum hafa missýnst? Þú
lítur ekki út fyrir aij eiga aSeins eftir að lifa eitt 'ár.
Heldur þú aS læknirinn hafi rétt fyrir sér? Hver er
han#? Hvernig getur hann sagt annað eins mts
ftillri vissu,?”
“ÞaSer alveg nýr, ungur læknir, sem eg hefi
talað við. Hann stendur enn með annan fótinn i
neðstu rim nafnfrægðar stigans, en sá vinur er sendi
mig til hans, sagði að hann væri svo yfirburða dug-
legúr og hefði svp góðá hæfileika, að hann yrSi efa-
Iaust með tímanum nafnkunnur maður. En enn þá er
h»nn fátækur, og verður að berjast áfram til að
ryðja sér braut. — Hann heitir Oliver Dynecourt.”
Hún hopaði á hæl og starði vandræöaleg á Miles.
“HvaS sagðir þú aS hann héti?” spurði 'hún
fremur einkennilega.
“Oliver Dyiiecourt — /hann er enn ókunnur, en
mjög duglegur, og —”
“Já, eg veit það,” svaraði hún seinlega, ”eg velt
að hann er mjög duglegur. Hann var læknir í St.
Hughs sjúkrahúsi, þegar eg var þ'ar.”
“Eg efast alls ekkert um álit hans,” sagði Miles
rólegur, ”svo þér er óhætt að lofast mér. Hugsaöu
um þetta, Dóróthea, og svo skal eg koma eftir tvo
daga og heyra svar þitt.”
“Já,” svaraði Dóróthea ósjálfrátt, en þegar
Miles var farinn, hallaði hún sér aftur á bak í hæg-
indastólnum, starði fram undan Srér og hvíslaði:
“Oliveft Dyhecourt! ÞaS er Oliver, sem hefir
sagt, að hann gæti aðeins lifað eitt ár enn — Oliver
— Oliver!”
3. KAPÍTULI.
Hr. Edward Soames var lögmaður, sem heima
átti í Essexgötunni hjá Ströndinni, hann var álitinn
að vera duglegu/ maður og góSur og reyndur mann-
þekkjari, sem nú þegar hafði gert hann mjög hepp-
inn, og það var líka aðal áform hans að ná hinu æðsta
takmarki þessarar þægilegu lífsbrautar.
Það voru nú raunar margir metin, sem álitu, að
þessi lögmaður notaði alloft aöferSir, sem ekki gatu
kallast heiðarlegar, en þessir sömu menn höfðu engar
óhrekjandi sannanir til stuðnings skoöan sinm, þvi
Soames gætti þess alt af, aS enginn blettur felh a
nafn sitt, og þaÖ gat enginn sannaS að starf hans
væri ékki i alla staSi heiöarlegt. _ ,
Hann var slægur lögmaður, og hann hrósaði ser
líka fyrir að vera það — sem og fyrir sína glöggsýnu
framkomu, er hafði allmikil áhrif á flesta skjólstæð-
inga hans, og þegar alls er gætt, þá er slægö og skarp-
skygni nauösynlegir hæfileikar, bæði fyrir lögmanu-
inn og s-kjólstæöinga hans.
Þetta var Soames einmitt að hugsa um á fögruni
aprtlgjorgni, þegar fegurð vorsins gerði eins og til-
raun til aS komast inn í hina dimmu lögmannsskrií-
stofu í Essexgötunni; og þegar hann var aÖ hugsa um
dugnaö sinn og slægð, þá brosti hann anægjulega.
Já, honum varð Hka ósjálfrátt að raula dálítið lag, á
meðan hann leit í kring um sig í þessari ógeðslegu^
skrifstofu. Þar var alls ekkert, sem benti á vel-
megun eða fegurSarsmekk. BorSið var fyrir Iöngu
búið að missa blóma sinn: gólfdúkurinn var gaul-
slitinn og gluggablæjurnar, sem upphaflega höfðu
verið rauðar, voru orðnar svo fölnaöar, að þær sýnd-
ust vera jarpar. Myndskreytti veggjapappírinn, eins
og' hann eitt sinn var, leit nú helst út fyrir aS vera
bleikgrár, hann var og aS nokkru leyti hulinn af
stórri bókahillu, sem var full af rykugum bókum og
hlikköskjum, sem nafn eigandans var málað á meS
hvítum stöfum. Nei, í þessu herberjd var ekkert sem
gat vakiö ánægju eða hvöt íbúa þRs. En samt leit
nú Soame^ ánægjulega í kring um sig, svo brosanöi
eins og hann sæti í höll álfakonungsr, dró svo stólinn
sinn að skáborðinu og fór að lesa bréfin, er morgun-
pósturinn hafði komið með. — Á meðan mann las
þessi alt annaS en skemtilegu bréf, brosti -hann og
raulaði litla, skemtilega lagið sitt.
' “Þetta er þó einkennilegt,” hugsaSi hann, um leið
og hann lagði til hliðar bréfin, sem skrifari hans atti
að svara, en geymdi hjá sér þau, sem hann varð sjált-
ur aS annast ttm. “Þetta er mjög athugaverður viS-
burSur — og ef nokkur sannleiki felst í þessag fra-
sögrt, þá er það afarslæmt fyrir Sir Miles Hernesley,
en ef til vill margfalt betra fyrir mig.”
Hann raulaði nú dálítið hærra, og HfttsiS breidd-
ist yfir alt andlitið, en hvarf jafn fljótt og elding
þegar bariS var aS dyrttrn og skrifari hans kom inn.
Ölhtm þessum bréfum getið þér svaraS, Johnson,
samkvæmt þeim bendingum, sem eg hefi gefiS yður,
sagði Soames styttingslega eins óg hans var venja.
“Eg býst við Sir Miles Hernesley kl. hálf.tólf. Tele-
fónið þér fyrir mig og spyrjiS, hvort hann geti ekki
komið síðari hluta dags í stað þess að koma rétt fyrir
hádegið, þar eð eg er neyddur til aS fara út fyrrt
hluta dagsins, viSvíkjandi mikilsverSu málefni — og
sendið svo Tritton til mín.”
Gamli skrifarinn gpkk út og litlu síðar var aftur
bariS að dyrum, það var yngri skrifarinn, sem nú
kom inn. Hann stóð kyr við dyrnar, alveg eins og
hundur, sem býst viS að verða barinn.
“Komiö þér hingað til mín, Tritton,”. sagði
Soamas hörkulega, því þessi yngri skrifari hans vakti
alt af gremju hjá honum. “Er búiS að skrifa upp
málið ufn Langford jarSeignina?”
“Já, hr. lögmaöur, á eg að sækja það? Vljiö
])ér fá það strax?”
Rómur unga mannsins var jafn feimnislegur
og framkoma hans. Útlit hans var mjög^ veiklulegt
* og hann var lotinn; þótt að andlitiS gæti ekki t raun
og veru kallast ljótt, var þaS samt sviplaust og drætt-
irnir án nokkurrar staðfestu. Það var auðséS að
hann var einn Jteirra manna, sem forlögin geta leik-
ið sér að; hann var ekki fær um að veita illum til-
hneigingum mótstöðu eða sigra íreistingar þær, ser.i
yrðu á Vegi ha\ts, ef það ætti sér stað.
“Já, mér þykir vænt um aS geta fengiö það rétt
strax, og svo hefi eg þar á eftir annað starf með
höndum. En segiS mér, eruð þér ekki frá Hamp-
shire? Var ekki heimili yðar í Mansmere?”
Soames sat óg' lék sér að pappírshníf, eins og
þetta, sem hann spurði aS, væri' einskis virði.
“Nei, móðir mín og eg vorum alloftast í Hand-
hurst, semver hálfa mílu frá Mansmere,” svaraði ungi
maöurinn og roðnaSi, sem lögmaðurinn sá undir ein.v
“En við fluttum'þaSan Iitlu eftir aS hr. JCartairs varð
'fyrir óhappinu og yfirgaf prestssetrið/
“Hr. Cartairs,” endurtók lögmaöurinn og lét
brún s-iga, eins og hann ætti bágt með að endurkalla
í huga sinn nafn, sem hann hefði einhvern tíma áSur
heyrt. “Var þaS ekki hann, sem eySiIagði sjálfart
sig með heimskulegu gróðabralli? Hann átti held
eg' konu og dóttur ”' ,
Tritton roðnaSi aftur þegar hann heyt£i þessi
orð, og húsbóndi hans skildi undir eins af hverju
feimni hans' stafaöi.
‘ Já — já,” stamaSi Tritton. “Ungfrú Car-
stairs v'ar mjög dugleg hjúkrunarstúlka, en hún varð
að yfirgefa sjúkrahúsið til að hlynna að foreldrum
sínum þegar þeir komu til London. Þau búa hér
núna.”
“Er það tiIfelIiS?” ;
Af raddhreim, lögmannsins heyrði Tritton, að
hann hafði engan áhuga á þessu málefni. — Hann
lét fingur sína leika á borSinu, og leit svo skyndilega
rannsakandi augum á skrifarann.
“Vitið'Jier aS Mansmere hefir fengiS nýjan eig-
anda?”
“Já, Sir Miles erfði óSaliS eftir frænda sinn,”
svaraði ungi maSurinn svo kæruleysislega aS Soames
sá að það var ekki uppgerð. “Gamli Sir George var
mjög sérvitur maSur, Menn sögðu að hann hefðt
orðiðísvona einkennilegur af því, að sonur hans hag-
aði sér svo ilía.’'
“HvaS gerSi hann?”
T ritton furðaSi sig á því að húsbóndi sinn, sem
vanalega var orSfár og þögull, skyldi láta sig standa
þarna og tala um eitt og annað; grunur vaknaSi nú
hjá honum um þaS, aS húst>óndinn vildi láta sig segja
frá því, sem hann vissi um ættingja Sir Miles, og
hann hélt því' áfram sögu sinni allhreykinn, eins og
litilsigldum persónum er gjarnt til, þegar þær vita
sig vékja eftirtekt.
Það voru sagðar margar undarlegar sögur uirt
son Sir George, sagði hann. “Eg held aB hann hafi
flutt frá Mansmere fyrir þrjátiu árum síðan, og a.I-
an þann tíma hefir enginn séð hann. Iíann var yfir-
leitt mjög léleg persóna, og þaS er alment sagt, að
hann hafi verið yfirburða eyðslusamur.”
“Einmitt það, var hann eySsluseggur ?” endurtók
lögmaðurinn brosandi, um IeiS og hann Ieit á hlnn
mafipra, herðamjóa skrifara. “En þessi eyðsluseggur
er þá ger^amlega horfinn?”
“Nn, eg hefi heyrt að hann sé fyrir löngu dauð-
úr í Ástralíu, þar sem hann á aS hafa dvalið sem
námu verkamaöur, og þegar svo Sir George dó, erfði
afabróSur sonarsonur hans allan auSinn, hinn nú-
verandi Sir Miles.”
“ÞekkiS þér Sir Miles? Eg á við, að þar ^eS
þér hafið átt heima í nánd við hann, gæti skeð að þér
þektuð hann.”
“Eg þekki hann af útliti, og eg hefi séð hann í
Handhurst prestssetrinu, hann var góður vinur Car-
stairs.” Nú varS raddhreimur Tritíons beiskur og
harSur. “En eg var honum ekkert kunnugur.”
“Nú, jæja, þaS hefir enga þýðingu. Eg hélt að
þér gætuð máské sagt mér eitthvað um hann. —
Hann er í þann veginn aS fela mér á hendur nokkur
viSskifti. — Þökk fyrir; nú megið þér fara, og skal
eg búa til erfðaskrána fyrir yður.”
Tritton opnaði munninn tilað segja eitthvaö, en
þegar hann sá að andlitssvipur húsbónda síns, var
óaðgengilegur, þagði hann, og með ruglingslegum
svip á föla andlitinu sínu, gekk hann fram í ytri
skrifstofuna, þar sem hann og gamli Johnson unnu.
“Eg get ekl'ci skilið hvaS gengur að þeim gamla,”
sagði hann viö Johnson. “Hann hefr í dag talaS
meira við mig, heldur allan þann tíma, sem eg hefi
veriö hér. og hann hefir spurt mig um afarmörg
meiningarlaus efni.”
“ÞaS sem hinn gamli spyr um, er aldrei mein-
ingarlaust,” svaraði gamli maðurinn. “Þegar hann
hefir spurt yður um etthvaS, megiö þér reiða yður á
það, að honum hejir veriS áríðandi að fá svgr viS
því. HvaS spurði hann yöur um ?”
“Hann spurði um gamla heimilið mitt, um Mans-
mere, og hann vildi fá aS vita hvað eg vis'si um
Hernesley ættina — og hann var alt af vingjarnlegur;;
þaS var alls ekki likt því sem venja hans er, að láta
spurningar sínar í té eins og slcammbyssuskot.”
“Þá er það eflaust einhver ráöhyggni, sem hann
hefir i hug. Hatin veit hvaS hann gerir, sá gamli. Og
hann spyr aldrei um neitt gagnlaust.”
“Eg get ekki skilið hversvegna hann spurði mig
um Mansmere,” endurtók Trittorf hugsandi, "og
hversvegna hann spurði svo margs um Herneslev
ættina. Það er harla lítið, sem eg veit um þá fjöl-
skvldu. En mömmu geðja'ðist ekki að Sir George —
hún þoldi naumast að heyra nafn hans nefnt.”
Johnson svara'Si bara með dálitlu umli; honum
leiddist margmæli starfsbróður síns um alla smámuni
sem virtusj hafa áhrif á hann; saman blönduð með-
aumlcun og fyrirlitning sást á svip Johnsons, þegar
hann leit til hans, og ef Tritton hefði haft svo mikiS
við að skilja þetta, þá hefði hann eflaust fylst af
undrun.
“ó, ef að huldufólk gæti gert okkur svo full-
komna, aS við þektum sjálfa okkur eins vel og aðra,
þá mættum viS vera ánægðir,” tautaði Soames viS
sjálfan sijj, á meSan skrifarar hans skiftast á orðum
í ytri skrifstofunni. “En það yrði að vera alveg ó-
vanaleg huldupersóna, sem gæti opnaS augu Trittons
fyrir'hinni hlægilegu framkomu hans. , Að heyra
þennan unga manti kalla son Sir George eyöslusegg,
það er afkáralegt. En hvað ætli ,1iann hugsi um sjálf-
an sig? Það væri gaman að vitS.”
LögmaSurinn ypti öxlum og brosti, á meðan
hann leit á uppkastið að erfaskránni, sem hann hafði
teki upp úr skrifborösskúffunni.
“Eg vildi að hann hefði getað gefiS mér fleiri
upplýsingar um þennan Hernesley og ætt hans; en
Tritton er flón, •sem hvorki heldur augum né eyrum
nógu vel opmpn.”
LögmaSurmn braut nú skjalið saman áður en
hann afhenti skrifaranum það; og áður en hann fór,
læsti hann skrifborðsskuffunni aftur, tók svo snyrti-
lfega hattinn sinn ofan af snaiga.
“Eg verð fjarveradi eina éða tvær stundir,” sagði
hann um leið og hann gekk yfir óhreina gólfið í ytri
skrifstofunni, þar sem skgifarar hans sátu við ská-
bortð sin. “Þetta skjal er tilbúið handa yður, Trittpn,
og munið eftir því, Johnson að ef Sir Miles Herijes-
ley skyldi koma þangað, að biðja hann þá afsökuTÍár.
Eg hefi verið beðinn aS koma til viss staðar fyrri
hluta dags, viðvíkjandi mjög markverðu málefni, en
hann skal fá að fáða yfir mér síðari hluta dagsins.”
Þetta “markverða málefni” hr. Soames virtist
ætla að ieiSa hann inn á all undarlegar brautir, og
hefðu skrifrar hans orðið honum samferða, mundi
þa hafa furðaS á þvi, aS sjá hann aka í gegnum ara-
grúa afj bognum og þröngum götum í einni af syðstu
deildum London borgar, og þeir hefðu efalaust spuit
sjálfa sig, hvað husbondi þeirra hefði að gera i jafn
ógeðslegri borgardeild. — Hann 'hélt á bréfi í hend- •
inni, sem hann leit á við óg við, og ökumanni gaf
hann nú og þá ýmsar bendin/ar, sem vár að brióta
heilann um hvað þessi skrautklæddi lögmaður hefði
aS gera þessum afskekta borgarhhito.
Eftir mikla leit og margar spurningar um veg-
mn, kom vagninn 1oks inn í afarþrpnga götu, þar
sem fátæklega klædd kona stóð í dvrum íbúðarhúss
síns, og gaf þeim hina síðustu leiðbéiningu með fúa-
um vilja.
Oak T ree Court! — ÞaS er neSst í smugunni
til vinstri handar. Númer i er síðasta húsið.”
Gatan var dirrím og lyktarvond, svo Soames hik-
að, ofurlítið við að fara inn í hana. En honum vur
ekki eigmlegt að víkja frá ætlan sinni.
“BíS þú mín hérna,” sagði hann við ökumann-
mn, og hélt svo áfram að húsinu, sem honum hafði
verið vísað á.
Byggingarnar, sem hann gekk fram hjá, voru
háar og skuggallegar, og gatan var svo mjó, að mað-
ur sa að eins litla rönd af himninum á milli húsarað-
ann.v. Gangstéttirnar voru afarlélegar, 0g af íbúum
husanna var hún alment álitin, sem safnstaður fyrir
sorp og rusl. Þar varð maSur aldrei var hins blíða
aprilvindar, og enginn sólargeisli komst ofan í þessa
íiimmu smugu.
Soames hafð viðbjóð á að anda að sér þessu
lyktvonda lofti, sem lagði á’ móti honum frá götu-
rushnu, og sem aðeins finst í hinum lélegustu útiaSra
deildum borgarinnar. Já, þau viðskifti sem komu
Soames til áð fara hing’að máttu sannarlega kallast
markvert málefni”, og meðan hann gekk með var-
kárni i gegnum smuguna, þar sem forvitin augu
horfðu á hann frá dyrum og gluggum, óskhði hann
þess , kvrþey, að hann hefði getað sent einhvern ann-
an 1 staðinn smn, svo hann hefði ekki sjálfur þurft
að fara pessa óhægilegu leið.
•* •*r’-I' Var e'nS k°nanv hafði sagt, neðsta hus-
ið við gotuna, og maður, sem stóð og hallaði sér að
veggnum, var fús til að leiðbeina honum þangaS sem
hann vildi fara.
“Er það Georg Somers, sem þér viliið finna, hr’
Hann er á efsta loft í herbergi, yem snýr að garSin-
um. Eg skal fylgia ySur til hans.”
Litlu siðár khfraði Soames upd afarbrattan
stiga á eftir leiðtoga sínum. þangað til ]>eir að lokum
námu staöar við dyr á efsta lofti.
. I ,
\