Lögberg - 24.06.1926, Blaðsíða 4

Bis. 4
LÖGBEBG FIMTUDAGINN,
24. JÚNl 1926.
Jogberg
Gefið út hvern Fimtudag af Tbe Col-
umbia Press Ltd., Cor. Sargent Ave. &
Toronto Str., Winnipeg, Man.
Talatman N-6327 ofi N-6328
JÓN J. BILDFELL, Editor
L/tanáskrift til blaðsinc
TI(I COlUKtBIA PRESS, Ltd., Box 317*. Wlnnlpeg. ^aq.
Utanáskrift ritstjórans:
ÉOiTOR LOCBERC, Box 317* Wlnnipag, tyan.
The ‘'Lögberw*’ ls printed and publlshed by
The Columbia Press, Ldmlted, ln the Columbia
Buildlng, (IS Sargent Ave., Winnipeg, Manltoba.
Þjóðminningarclagurinn í
Þingvallanýlendu.
1 mörg ár hafa Islendingar í Þingvallaný-
lendu haldið þjóðminningardag sinn 17. júní,
og svo gerðu þeir enn.
Fyrir margra hluta sakir er 17. júní hent-
ugri til þjóðminningar sveitafólkinu íslenzka í
Ameríku, en 2. ágúst, enda dagurinn sjálfur
fult eins vel valinn frá sögulegu og þjóðræknis-
legu sjónarmiði, nema betur sé.
í miðjum júní er helst á milli verka hjá
bændupum, ef það annars er nokkurn tíma árið
um kring.
/
Veðrið, sem vanalega er hlýtt um það leyti
árs á þessum slóðum, var fremur kalt og hrá-
slagalegt að morgni. Himininn var þnngbú-
inn, brautirnar flutu í vatni, því rignt hafði ná-
lega uppihaldslaust í 24 klukkutíma.
En þetta voru smámunir einir. Islenzka
fólkið í Þingvallanýlendunni hafði ásett sér að
minnast ættlands síns og þjóðar, og því datt
ekki í hug að láta polla í götum eða gráleit
regnský, sem svifu fyrir svalköldum norðan-
vindi, aftra sér frá því, að minnast ættlands
síns og ættþjóðar.
Kl. 3 e.h. var hvert mannsbam í bygðinni,
eða bygðunum, Lögbergs og Þingvalla, komið
á samkomustaðinn, prúðbúið og glaðvært. Þar
að auki var fólk komið að, alla leið frá Swan
River og Foam Lake. Og þrátt fyrir vondar
brautir og kaldranalegt veður, varð þetta einn
sá fjölmennasti þjóðminningardagur, sem þeir
hafa haldið í lengri tíð.
Vér höfum oft verið á þjóðminningardögum
hjá Vestur-lslendingum, bæði í bæjum og sveit-
um, en aldrei á neinum, sem ánægja og ein-
lægni héldust betur í hendur, en hjá fólkinu í
Þingvallanýlendunni á fimtudaginn var, enda
var dagurinn sérstakur merkisdagur, því auk
þess að vera þjóðminningardagur, var þetta og
fertugasta aldursafmæli bygðarinnar.
Skemtiskrá dagsins var löng og margbrot-
in. Frá klukkan þrjú og þar til kl. eftir sex,
stóðu yfir ræður, söngvar og kvæði flutt, og
er það nokkuð nýtt fyrir mann, sem verið hefir
á mörgum þjóðminningar hátíðum í Winnipeg,
að sjá fólk sitja hreyfingarlaust í meira en
þrjár klukkustundir og drekka inn í sig hvert
orð, sem féll af vörum forseta, sem var séra
Jónas A. Sigurðsson, og allra íæðumannanna,
sem voru sex, skáldanna, sem kvæðin fluttu og
söngflokksins, sem ættjarðarkvæðin söng svo
vel. —
Þeir, sem ræður fluttu, voru: Mrs. Suð
fjörð, ekkja mannsins, sem fyrstur Islendinga
reisti heimili í Þingvallanýlendunni. Var það
eftirtektarverður kafli úr daghók þeirra hjóna
frá fyrstu árum þeirra hér í landi. — Þá flutti
Jóhannes Einarson fallegt og vel hugsað erindi
(bygðar minni), er hann nefndi: “ Af jörðu ertu
kominn”, og er það :birt hér í blaðinu. — Fyrir
minni íslands talaði séra J. A. Sigurðsson af
sinni alkunnu einlægni og mælskugnótt, en því
miður getur sú ræða ekki komið fyrir almenn-
ings sjónir nú, en kemíur ef til vill síðar. Éinnig
flutti séra Jónas minni Islands í hundnu máli—
einn kafla úr miklu og máttugu kvæði, er hann
hefir ort um Island.
Um Canada flutti Halldór B. Johnson
kjarnort, skipulegt og vel framborið erindi. Jón
Kristjánsson talaði um eld og eldkveikju skýrt
og skemtilegt erindi og vel flutt. Ömmu minni
flutti Einar !Sigurðsson næst, sem gerður var
góður rómur að, og birt er hér í hlaðinu. —
Síðastur talaði Jón J. Bíldfell um Vestur-ls-
lendinga og að ræðu hans lokinni söng söng-
flokkurinn þar til valið Ijóð og svo Eldgamla
ísafold og God save the King.
Eftir að þessum parti skemtiskrárinnar var
lokið, var tekið til leikja, en þeir, sem ekki vildu
eða gátu tekið þátt í þeim, settust að ágætis
máltíð. sem búin var þar á staðnum. Síðar um
kveldið hélt eldra fólkið heim, en hið yngra
steig dans unz dagur rann.
Enn um Björgvinsmálið.
Undirrituð nefnd, er frumkvæði átti að því,
að samskot sfcyldu hafin meðal fólks vors hér í
álfu, í þeim tilgangi að afla hr. Björgvini Guð-
mundssýni frekari mentunar í hljómlist, finnnr
sér skylt, að skýra vitumjl frá gangi málsins á
ný.
Að því hefir verið vikið áður í vikublöðun-
um íslenzku, að svo fremi að nægilegt fé safn-
aðist í tæka tíð, myndi Björgvin verða sendur
á hljómlistarskóla þann í Lundúnum, er Royal
College of Musio nefnist. Hefir stofnun sú
þegar getið sér hið mesta frægðarorð, og hafa
þaðan útskrifast ýmsir hinna allra merkustu
sönglagahöfunda samtíðarinnar, svo sem Cole-
ridge, Taylor, Stanford, Vaughn Williams,
Chas. Woods og margir fleiri. Eins og gefur
að skilja, er við skóla þenna að eins úrvals-
kennurum á að skipa og þarf því eigi að efa, að
Bjorgvin myndi verða þar aðnjótandi þeirrar
fullkomnustu fræðslu, sem völ er á. Geta má
þess og, að þrátt fyrir ágæta kenslukrafta og
annan úthúnað, er kenslan þar þó mun ódýrari,
en við margar aðrar stofnanir slíkrar tegundar.
Fé það, sem inn er komið í sjóðinn, nemur
talsvert á tólfta hundrað dala. En til þess að
nefndinni reynist kleift að skera úr, hvort
nokkuð verði af utanför Björgvins eða eigi,
þarf hún að fá að minsta kosti níu hundrnð dali
í viðhót, fyrir 1. ágúst næstkomandi, og ber hún
það traust til glöggskygni og góðvildar al-
mennings, að marki þessu verði auðveldlega
náð.
Nefndin er innilega þakklát öllum þeim, er
þegar hafa látið eitthvað af hendi rakna tii
þessa nauðsynja fyrirtækis, hvort heldur sem
um stórar eða smáar upphæðir var að ræða.
En á hinu er henni engin launung, að hún hefir
sætt talsverðum vonhrigðum í sambandi við
hinar smærri upphæðir, að þær skuli ekki hafa
orðið fleiri fram að þessu, — undirtektirnar al-
' mennari, því að kornið fyllir mælirinn. Leyfir
hún sér því að skora á almenning af nýju, að
senda inn tillög sín við allra fyrstu hentugleika
og skiljast eigi við málið, fyr en yfir lýknr.
Nefndin gengur þess eigi dulin, að raddir
hafi komið fram, er dregið hafi í efa, að rétt
væri frá öllu hernjt, að því er viðkæmi hæfi-
, leikum Björgvins, hvort eigi hefði hlaðið verið
á hann oflofi og þar fram eftir götunum. Bezta
svarið er að sjálfsögðu að finna í verkum Björg-
vins sjálfs. Þeir sem heyrðu helgikantötuna,
“Til komi þitt ríki”, eru auðvitað ekki í nokkr-
um minsta vafa um hæfileika Björgvins, sem
tónskálds. En svo eru þeir líka margir, sem
eigi urðu þeirrar ánægju aðnjótandi, að hlýða
á það fagra verk. Og frá sjónarmiði slíkra
manna gæti málið horft nokkuð öðruvísi við.
En til þess að taka af öll tvímæli, sneri nefndin
sér til eins hins lærðasta söngfræðings hér í
borg, jafnvel í öllu landinu, og leitaði óhlut-
drægs álits hans, um hæfileika Björgvins Guð-
mundssonar, og leyfir hún sér hér með að leggja
það fram fyrir almenning orði til orðs, eins og
henni harst það í hendur:
“Mr. Bjorgvin Gudmundsson’s gift and
achievements as a composer presented them-
selves in a striking way to my notice during the
past winter when I attended a performance of
his sacred cantata “Thy Kingdom Come” at
the First Lutheran Church in this eity. Since
that timp I have had further opportunities of
becoming familiar with Mr. Gudmundsson’s
writings as well as his interests and methods
of work
Bearing in mind that Mr. Gudmundsson is
self-taught and that up till now his main pro-
fessional work has not been musical, his com-
position, -I think, give evidence of very remark-
able creative talent. Although these are chief-
ly in'the form of vocal music, they comprise a
wide field, including oratorio, sacred and secular
choruses, part-songs, solos, duets and trios etc.,
and arrangements of Icelandic folk-songs and
church chorals.
The style of expression in this music, espec--
ally in the sacred choruses is rohust, and solid,
marked by depth of feeling, a sure knowledge
of vocal effect, a sympathetic response to the
serious and devout atmosphere of the com-
poser ’s native Lntheran chorale melodies, and a
genuinely Handelian aptness in setting his text
through the varied and forceful media of the
cantata style—the formal chorus, the dramatic
chorus, the recitative, solo, quartet and instru-
mental interlude.
Knowing as I do that to Mr. Gudmundson’s
already mature and characteristic musical ideas
along these lines and his fluency in self-expres-
sion are coupled powerful enthusiasm, rare in-
dustry and keen re-aetion to the national and
religious ideals of thé Icelandic community in
this eountry, I feel quite certain that if an ex-
tended period of study covering a wide field of
practical and theoretical music could be pro-
vided for him in an environment where a con-
tact with the best music of all periods could be
made, Mr. Gudmundsson can be relied upon to
produce results of quite exceptional interest as
a composer, teacher and community leader in
music. A. H. Egerton.
Ofangreint bréf skýrir sig sjálft. Fellur
innihald þess í öllum meginatriðum, nákvæm-
lega saman við skoðun nefndarinnar á hljóm-
listargáfu Björgvins, sem og þeirra annara Is-
lendinga, er veizt hefir sú ánægja, að kynnast
hinu hljómauðga sálarlífi hans.
Höfundur bréfs þess, er hér um ræðir, er
Mr. Arthur H. Egerton, einn af hinum lang-
frægustu organleikurum í Canada, og djúplærð-
ur maður á öllum sviðum tónfræðinnar. Er
hann útskrifaður með lofi af Royal College of
Music í Lundúnum, — þeirri sömu stofnun, sem
ætlast er til að Björgvin stundi nám við.
Dvaldi hann auk þess langvistum við fram-
haldsnám í Þýzkalandi og á Frakklandi. Fram-
hjá áliti slíks manns, er því eigi auðvelt að
ganga, athugunarlaust.
1 'hinu fámenna þjóðlífi vpru, hefir margt
ágætis mannsefnið orðið úti,—íátið lífið á öræf-
um afskiftaleysisins. Er eigi tími til kominn,
að tjaldið falli í fullnaðarlok slíks harmssögu-
þáttar? Að Bjfcrgvin Guðmundsson sé efni í
stórmerkan hljómfræðing og söngskáld, verður
nú tæpast lengur dregið í efa. Eigum vér ekki
að verða samtaka um að greiða honum veg? —
Héraa er hendin!
Winnipeg, 21. júní 1926.
J. P. Pálsson.
Einar P. Jónsson.
Fr. A. Friðriksson.
S. K. Hall.
Baldur] H. Olson.
M. B. Halldórsson.
Paul Bardal.
Sigfús Halldórs frá Höfnum.
Minni Þingvallanýlendu.
Flutt á 40 ára afmæli bygðarinnar af Jóhannesi
Einarssyni.
“Af jörðu ertu komiim”
er vanalega kveðjan hinsta prestanna til vor. Eg
hefi aldrei heyrt sannleiksgildi orðanna efað svo eg
tek þau _sem góð og gild. Ef þetta er rétt, þá erum
við mannfólkið lifandi mold og því, þegar rætt er um
land eða sveit, þá er það eiginlega fólkið, sem við
erum að tala um. Það, sem næst er, varðar mestu,
og það er bygðin okkar, dauð og lifandi, ef svo má
að orði kveða. Möguleikana, sem hér eru, og vonina
um að hagnýta þá. Til þess þurfum við fyrst trú á
landið, þ.e. bygðina, óbilandi trú, þá mun annað laga
sig sjálft. Og eins og Dr. P. Pétursson sagði: “Trú-
in er sannfæring þeirra hluta, sem maður ekki sér”.
í því trausti gjörum við okkar búskapar áætlanir.
Mín trú á bygðinni er bjargföst, annars á öllum
sveitabygðum. Þar vex meiri hluti þeirra manna,
er fram úr skara, þar er aflstöð þjóðanna. Mann-
fólkið hefir ætí£ þráð frelsi. Hvergi er jafn óháð
frelsi að finna eins og í sveitunum.
Bias, einn af 7 spekingum forn-Grikkja taldi það
fullsælu manns í þessu lífi að eiga jörð í góðri sveit,
þá væri maður óháður. — Elzta rit, sem við eignum
okkur, að eg hygg, er Sæmundar Edda. Þar segir:
“Þó tvær geitur eigi og tágreftan sal, þá er það bétra
en bón.” Alveg sama hugmyndin, og máske eldri
það, að minst er á geit, en ekki kú eða kind, bendir
í afar fjarlægð frá okkar tíð. — Abraham Lincoln
sagði eitt sinn: “Bygð af óðalsbændum, er jafn-óháð
krýndum kónungi, peninga kónungi og landeigna
konungi.” Þannig ástands óska eg þessari bygð.
En þetta er ekkí alveg nóg; það er raunar arfur, sem
mölur og ryð fær grandað. En bætt og fegrað
félagslif er arfur, sem ómöulegt er að eyða og sem
allir njóta. Glati þjóðlífið hónum geymir sagan
hann. Það er betra að vera fátæklingur í vel skip-
uðu þjóðfélagi, en auðmaður í því þjóðfélagi, sem
ekki verndar hið siðferðislega gildi auðsins. Við
skuldum menning forfeðra vorra. Við skuldum
landinu hér og sveitinni, að viðhalda og glæða vorn
andlega arf og að standa að minsta kosti jafnframt
þeim beztu í aukinni félagsmenning. Megi bygðin
rækja þá skyldu.
Þegar ykkur finst erfitt að fylgjast með samtíð-
inni sómasamlega, þá kennið ekki landinu eða bygð-
inni um. Það eru ekki allar syndir guði að kenna.
Né heldur er frjór jarðvegur og gott loftslag full
trygging fyrir velgengni. Það er sagt um Spán og
Portúgal, að loft og láð sé hið bezta, en það, öem er
þar á milli alls ekki sem bezt, nefnilega fólkið.
Menningin eða framþróunin er að miklu leyti
það, að leggja töluvert á sig, því eru líkur til, að
mannvænna fólk vaxi upp, þar sem skilyrðin fyrir
tilverunni eru dálítið ervið. Sumar þjóðir hafa
meira bolmagn en aðrar. íslendingar hafa náttúr-
legt bolmagn, andlegt og líkamlegt, en eins og W.
Wilson sagði eitt sinn: “Við verðum að gæta þess,
að jarðvegur almennra tilfinninga sé ætíð frjór og
vel unninn, því það vaxa aldrei ávextir nema ræt-
urnar nái í frjómold lífsins.
Eg óska, að fólk hér leyfi aldrei, að hinn and-
legi jarðvegur verði kögglóttur af vanhirðingu. Þá
er eg viss um, að andleg blóm og verzleg velmegun
þróást og vaxa í sjálfstæðri sveit. .
Fáein orð til landnemanna. Þegar herra forset-
inn sagði mér að bygðin væri 40 ára gömul, lét það
heldur illa í eyrum. Mér fanst hann skyldi sagt
hafa: 40 ára ung. En eg tel þetta út af fyrir sig
tilfinningamál. Mér finst þegar maður gengur á
þeirri jörð, þá ætti að taka skó af fótum sér. — Ein-
staklings lífið er stutt, en þjóðlífið áframhaldandi.
Þó er hvorttveggja með svipuðu sniði, og virðist háð
sömu lögum. Við segjum, að “tvisvar verði gamall
maður barn; en við ættum ekki að segja það með
léttúð. Börnin lifa og hrærast í einfeldni trúarinn^
ar — ekki heimsku, vel að merkja — þau trúa og
vona áforma og byggja. Þau vaxa auðvitað tölu-
vert samkvæmt þeim jarðvegi, sem þau eru plötnuS
í, samkvæmt þeirrí aðhlynnningu, sem þau njóta.
En þótt hvorttveggju þessu sé óbótavant, þá hefir
það tiltölulega lítil áhrif í bili. Áhyggjur og sorgir
hins fullorðna eru fyrir ofan þau; þau lifa í annar-
legum undra heimi, eins og sagt hefir verið: “Augu
þeirra eru speglar hins yfirnáttúrlega, þau eru
skáld, gædd þeim krafti að sjá og trúa áður en þau
skilja.” Svo fölna æskublómin, eða partur af þeim,
og við höfum fullorðinn mann með konu, vinnandi
hvíldarlaust á starfssviði lífsins, svo önnum kaf-
in, að æskan gleymist. Sumum, enda finst það
fjarstæða, að taka það til greina sem þeir
hugðu háleitt í æsku, segja með sjálfsþótta: Hví
skyldum við, vaxið fólk, hugsa eins og börn. Winni-
peg prestur, t.d., skýrandi trú sína, brúkaði þess
konar orð nýlega. Hann auk heldur vitnaði í Pál
postula máli sínu til stuðnings. Reyndar>veit eg nú
ekki, hvaðan hann hefir skýra grein um barnæsku
Páls eða hans hugsanir í elli, enda er hér ekki tími
né réttur staður að ræða slíkt nú. En þessu trúi eg
fastlega, að gömlu börnin eigi fróðleik af rejmslu,
sem þeir, eljandi miðaldra, með öllum lærdómi sinn-
ar tíðar geta alls ekki átt. Eg trúi því, að gömlu
börnin uni við þann fróðleik í einverunni, þó þau
virðist yfirgefin. Gömlu börnin líða ekki á sama
hátt og þau ungu, Eitthvert afl hefir deyft tilfinn-
ingar þeirra, í missi eigna eða ástvina og annari
mæðu. Þar virðist enginn dauði ríkja, þau eru ut-
an við okkar heim.
Landnemarnir hér, voru börn þessa lands. Þeir
og þær þektu lítið eða ekkert af heiminum, fremur
en barnið þekkir mannheiminn. Hefðu máske ekki
háð bardagann eins hraustlega, ef þau hefðu skilið.
Erfiði og ánægja gjörðu harðan kost ljúffengan.
Dáðríkur dugnaður framreiddi það á einum manns-
aldri, það sem hér er að sjá af mannvirkjum. Þungu
sporin þeirra, þá skýr, eru mörg grasi gróin. Bjálka-
kofarnir, með torfþökum, eru horfnir. Ekkert, sem
jafnast við það, sem hér hefir verið unnið er að
^.iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiriiiiiniiiiiiiL:
| SKREYTIÐ HEIMILIÐ. I
j-5 Það er á vorinað menn fara að Kugsa um að fegra og endurnýja heimili sín. “
Draperies, blaejur, gólfteppi, Chesterfield Suites, stoppuð húsgögn, o»fI.
| HREINSAÐ 0G LITAÐ. - FLJÓT AFGREIÐSLA. |
Fort Garry Dyers and Cleaners Co. Ltd. |
W. E. THURBER, Manager. =
WINNIPEG Sími B 2964-2965-2966 E
H Kallið upp og fáið kostnaðaráætlun, ”
Tl 1111111II11111111111111111111II111111111 ll 11111 ll 11111111111II11111111111 n 111IIIII111111111111111111 rr.
= 324 Young St.
ÞEIR SEM ÞURFA
LUMBER
KAUPI HANN AF
The Empire Sash& D oorCo.
Limited
Office: 6th Floor Bank of Hamilton Chambcrs
Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
VERÐ og GŒDI ALVEG FYRIRTAK
McDonald-Dure Lumber Co. Ltu.
Byggingatimbur
Sash, Doors, Moulding, Interior Finish, Oak Finish
Oak Finish a Specialty
Eitt stykki eða vagnhlass.
Skrifstofa: Cor. Wall og St. Matthews Ave.
Private Branch Exchange
Phones: B2477 og B2478
SNXHIHIHSKSHEHSHSHSHEIMSHSHSIISHSHSHEKSHSKSHZHIHSHXHZHS
&a
x
H
X
B
s
9
s
H
S
H
X
KJ
S
H
S
|
s
H
X
M
S
Kl
S
H
H
S
H
S
H
X
H
S
H
S
H
S
63
X
H
S
H
X
H
X
H
X
H
X
H
X
9
X
H
X
H
X
H
X
H
X
H
X
9
X
H
X
H
X
H
X
H
X
9
X
9
X
H
Vorhljómar.
Flutt og sungið á sumardag fyrsta 1926, á þjóð-
ræknis fundi deildarinnar “ísland”, að Brown, Man.
Eg elska þig, sólroðna sumarsins dís,
er sendir oss hressandi vakningar þróttinn
og blikandi geisla, að bræða hvern ís,
svo breytist í dagrenning koldimma nóttin,
af vetrarins dróma hver dugkendin rís
oig dreifir burt skýjunum vonsælugnóttin.
Eg elska þig, vordagsins andsvali hlýr,
með angan frá suðrænum góðviðris-ströndum
þú laðar og fjörgar sem lífsstraumur nýr
og líknar, og rýmkar á þvingandi böndum,
og hugsjóna orku til athafna knýr
um ómælisgeima á vængjum svifþöndum.
Eg elska hinn samstilta söngfuglaklið,
og svellandi tóna frá iðgrænum meiði:
hvar eyðist hver stundin í eining og frið,
því ástin þar ríkir í sólbjörtu heiði;
það gæti eg alla tíð unað mér við
um ókomnar stundir á framtíðar skeiði.
Eg elska hin smágjörvu bernskunnar blóm,
er baðast í vordýrðar ársólar skini
svo broshýr og lífsfjörg—og laus við alt gróm,-
sem léttasti tónninn í vindarins hvini;
sem hugskejd;i birtast í himneskum óm, 1
frá hjartfólgnum, langþráðum, trúföstum vini.
Eg elska þær stöðvar hvar undi eg barn
og aldrei þær gleymast né tapast mér sýnum,
sem ylgeisli lýsir upp æfinnar hjarn
endurskygð minning af leikföngum mínum;
þá vermdist við sagnanna íslenzkan arn:
er orkunnar miðlaði frumneistum sínum.
Eg elska hvern mannúðar velsæmis vott,
er veginn fær sveipað í ljósbrota hjúpi,
—og nemur á brottu hið nistandi glott
sem nádreggjum, líkist að eitraðar drjúpi, —
og bægir því illa en glæðir alt gott
og gróminu feykir úr hugskotsins djúpi.
Jóhannes H. Húnfjörð.
R
x
H
X
■
X
g
X
65
X
9
X
9
X
H
X
M
X
9
X
H
X
9
X
H
X
H
X
K)
X
H
X
9
X
H
H
X
g
H
X
H
X
H
X
H
X
H
X
9
X
63
X
KJ
X
H
X
H
X
H
X
H
X
H
X
H
X
H
X
H
H
X
H
X
H
X
63
X
g
X
H
HXHXHXHXHSHXHXHXHXHXHXHXHXHXHXHXHXHXHXHXHXHXHXHXH3H3H
finna í fornsögum okkar um jafn-
langt skeið á landnámstíð Islena-
inga á fslandi. Eg trúi því og óska,
að landnámsmenn og konur þess-
arar bygðar, hvar sem þau dvelja,
lifi í endurminningu landnáms-
bcrnskunnar, þegar efnin voru
sem engin, vonin sterk og kjark-
ur og skyldurækni vann sigur, þó
munnvatnið væri salt af áreynslu.
Og þið, starfandi fólk, lítilsvirð-
ið ekki landnáms bernsku þessa
fólks, þegar gömlu börnin sitja í
kvöldgeislum langrar æfi og lifa
upp æskuár, sem þið ekki skiljið.
Staldrið heldur við, hagræðið þeim
og hlúið gegn kulda kæruleysis-
ins. Kastið ekki að þeim gífur-
yrðum sjálfbirgingsins, fremur
en þið mundjið vísvitandi brjóta
leikföng barnanna ykkar.
Að síðustu, aðra setningu úr
skilnaðarkveðju prestanna: “Af
jörðu skaltu aftur upp rísa.” í
sömu trú og eg hefi nú talað að
af frumbyggjum þessarar bygðar
vaxi þeir menn og þær konur, að
þó nöfn og saga landnemanna
gleymist, þó leiði þeirra hverfi í
jörðu þá gejrmist íslenzkú nöfn-
in meðal framtíðar fólksins. Megi
athafnir þeirra ávaxta frumgróð-
urinn þannig, að umsögn þjóðar-
innar verði: Þessum manni eða
konu má treysta, hann eða hún
mun vera afsprengi íslenzku land-
nemanna í Þingvallanýlendu.
Kirkjuþingið 1926.
Það er hið fertugasta og annað
ársjiing Hins Evangeliska lúterska
kikjufélags Islendinga í Vestur-
heimi, sem eg hefi í huga að se^ja
lesendum i Lögbergs frá. Eins bg
Iesendum blaðsins er kunnugt, var
það sett og haldið í kirkju Gimli
safnaðar þetta árið, og fengu því
þeir sem þing þetta sóttu enn eitt
tækifæri til aS skoða fornar stöðv-
ár—elstu stöðvar Islendinga 5
Vestur-Canada. Eg ætla mér ekki
að segja nákvæmlega frá störfum
þessa þings. Frá þeim verður skýrt
í Gjörðabók þingsins, sem væntan-
lega verður géfin út, eins og gert
hefir verið í mörg undanfarin ár
Þessar kirkjuþingsfréttir, verða því
ekki annað en lauslegt yfirlit yfir
hið helsta, sem sá er þetta ritar, sá
þar og heyrði. Heldur mun eg ekki
hirða að hafa þær sniðfastar, og get-
ur vel verið, að mörgum finnist þær
heldur lauslegar.
Eg fór á fimtudaginn hinn 17. þ.
m., kl. 5.30 með járnbrautarlestinni
sem fer til Riverton. Með þeirri
lest voru langflestir kirkjuþings-
menn, sem að sunnan komu og vest-
an og úr þeim áttum komu þeir
flestir. Einstöku menn komu þó síð-
0