Lögberg - 24.06.1926, Blaðsíða 7

LftGBFRG FIMTUDAGTNN.
24. JÚNl 1926.
Rlo 7.
Pegar >ér
pakkið niður
fyrir sumarið er vissara að
hafa meðal við sólbruna, pöddu-
stungum, þyrnirispum og sár-
um. Zam-Buk hefir ávalt reynst
besta meðalið. Takið það með
50c askjan, hjá öllum lyfsöl-
um og í búðum.
Landstjórafrúin í Fez.
Að sitja flötum beinum á gólf-
inu og leggja annan fótinn yfir
hinn, meðan hún var að borða og
nota fingurna í stað vanalegra
borðáhalda, var eitt af því, sem
kona franska landstjórans í Fez,
Morocco, Madame de Chambrun,
þótti heldur erfitt að læra og ó-
viðfeldið. Þessi jtona er frá Ban-
daríkjunum og hét áður Miss
Clara Longworth. Bróðir hennar
er Nicolas Longworth, þingforseti
í Washington. En hún lítur á það
sem skyldu sína að fylgja siðum
og háttum þeirra þjóðflokka, sem
hún býr með,* og sem maður henn-
ar er settur til að stjórna, og alt
vill hún til vinna,' sem í hennar
valdi stendur, til að kojna sér vel
við þá ættflokka í Morocco, sem
trúir eru Frökkum og ekki hafa
gengið í lið með Abd-el-)Krim. .
Bústaður landstjórans er í Fez
og skoða Múhameðstrúarmenn þá
borg hinn helgasta stað á jörð-
inni, næst Mecca. Þar kyntist
Rosemary Dracham, sem er frétta-
ritari frá Ameríku, konu þessari,
þar sem hún veitti miðdagsverð
blaðamönnum frá Ameríku, Eng-
landi, Frakklandi og ítalíu. Áður
en sest var til borðs, var land-
stjórinn og frú hans og nokkrir
embættismenn og herforingjar að
tala saman úti í garðinum. Töl-
uðu þeir mest um stríðið og alt
sem að því laut, en Miss Dracham
vék sér að frúnni og gaf sig á tal
við hana.
“Þér viljið líklega fá að vita alt
um Nick bróður minn?” segir frú-
in. En það var nú ekki. Miss
Dracham vissi töluvert um hann,
en hana langaði til að fá að vita
sem mest um systur hans, Madame
de Chambrun. Miss Dracham vék
að því, að sér þætti merkilegt, að
hitta þar konu frá Bandaríkjum,
sém þa^ í Morocco skipaði slíka
virðingarstöðu, sem hún gerði.
Landstjórinn heyrði til þeirra, og
kom þegar og sagði, að það væri
ekki nóg með það, að konan sín
væri frá Bandaríkjunum, heldur
væri hann líka sjálfur hálfgerður
Bandaríkjamaður, því einhverjum
forföður sínum hafi einhvern tíma
verið veitt þar borgararéttindi og
afkomendum hans.
Nú var miðdagsverður tilbúinn
og húsbændurnir og allir gestir
þeirra fóru inn í borðsalinn. Miss
Dracham segir þá á þessa leið:
Þetta kvöld höfðu gestirnir gott
tækifæri til að veita því eftir-
tekt, hvernig þessari Bandaríkja-
konu fórst að lesa af hendi skyld-
ur sínar sem fyrsta og helzta kon-
an 1 Fez. Hún hélt uppi samtal-
inu, bæði á frönsku og ensku.
Hjálpaði manni sínum til að þýða
gamansögur hans á ensku og
hafði sjálf nóg gamanyrði á reið-
um höndum, og hið bezta lag hef-
ir hún á því, að koma öllum í gott
skap.
Madame de 'Chambrun sagði
mjög skemtilega frá því, þegar
hún hafði fyrst kynst manni sín- | fótinn af ungum manni, sem þar
um í París, og hvernig þau hefðu var. Þegar frúin hafði lagt fá-
strax við fyrstu kynni orðið ást-! eina vindlinga og annað góðgæti
fangin hvort í öðru. Hún sagði j á koddann hans og sagt við hann
frá, þegar hann hefði horfið í j nokur vinsamleg og góðlátleg orð,
átján mánuði og allir hefðu hald- j leit hann á hana með sínum bláu,
að, að hann hefði farist í Sahara
eyðimörkinni; frá giftingu þeirra
í Cincinnati og skólagöngu sinni í
Sorbonne, þar sem hún hefði hlot-
ið doktors nafnbót, og loks frá
veru sinni í Fez. i
Blómagarðarnir 1 Fez etu ynd-
islega fallegir. Þeir eru ólíkir
strætunum, sem með fram þeim
eru. Þau eru rykug og hitinn
næstum óþolandi, og full af ösn-
um og úlföldum og betlurum. En
inni í görðunum er svalt og þar
eru gosbrunnar margir, jurta-
gróðurinn ákaflega ríkulegur og
skrautlegur.-
Bústaður landstjórans heitir Dar
Tazi. Salur sá, sem frúin notar
til að taka á móti gestum í, er al-
gerlega skreyttur að siðvenju
Moroccobúa. Loftið er skreytt
Ijómandi fallega útskornum rós-
um og málað eins og gull. Vegg-
irnir eru bláleitir, en gólfið þak-
ið þykkum og mjúkum dúkum, sem
gerðir eru úr úlfaldahári. Þar
eru lágir legubekkir og leðurkodd-
ar, skrautlegir ljósastjakar úr
kopar og á þeim lifa ljós, sem
aldrei slokkna; einnig lampar, sem
gerðir eru úr strútfuglsegggjum
og settir í umgerð úr járni.
Ekki getur maður vel hugsað
fallegu augum, sem gleði og vel-
vildi skein út úr, og sagði: “Eg
hefi enn þá annan fótinrt, og það
verður ekki langt þangað til eg
get farið að hoppa á honum um
alla bygginguna.”
Einn drengurinn hafði mist ann-
an handlegginn. Annar var blind-
ur; það var eins og hann væri að
reyna að “sjá” með fingrunum
það, sem að honum var rétt.
Það var orðið næstum aldimt,
þegar við yfirgá^fum sjúkrahús-
ið og Madame de Chambrun flýtti
sér heim, til að klæða sig fyrir
miðdagsverðinn.
Að taka á móti gestum heima
hjá sér, er eitt með því þægileg-
asta og skemtilegasta af skyldu-
verkum þeim, er Madame de Cham-
brun ber að leysa af hendi. Þar
hefir hún nóg af innlendum, vel-
æfðum þjónum. Að vera sjálf
gestur hjá öðrum, er henni óþægi-
legra. Fyrst og fremst verður
hún að sitja flötum beinum á
gólfinu og krossleggja fæturna,
því borðið er ekki nema sex þuml-
unga á hæð, og þetta eru heldur
óþægilegar stellingar fyrir þá,
sem uppaldir eru í Ameríku. Hún
ir annan og gáfu frá sér þetta
skrítna hljóð. Jafnvel einn eða
tveir af ensku gestunum, reyndu
þetta líka. Frúin reyndi það ekki;
en meðan lítil stúlka var að sópa
upp beinin og aðrar matarleifar,
en gestirnir voru lagstir mak-
indalega á silkidýnurnar, skýrði
frúin mér frá, að þessi siður svar-
aði til þeirrar venju í Banda-
ríkjunum, að gestirnir segðu
vanalega við' húsmóðurina, þegar
þeir færu: “Þetta var einstak-
lega skemtilegt — en hvað þér
voruð vænar að bjóða mér.” Þetta
segja Moroccomenn ekki, en með
þessu einkennilega hljóði láta þeir
í ljós ánægju sína yfir því, að þeir
hafi fengið vel að borða.
Það reyndist rétt að vera. Hin-. Var heimili þeirra heimkynni frið- aráfum smum bjo á Jörfa í Kol-
ir innlendu gestir komu hver eft-1 ar og gestrisni; er því viðbrugðið ðeínsstaðahreppi og konu hans Sig-
hversu einlæg vinátta hafi ríkt riSar SiguriSardóttur fándz á Tjald-
milli tengdafólksms, og reyndist 6
tengdaforeldrum sín-
sér, að Madame de Chambrun lík- | verður að borða með höndunum
ist mikið konum þeim, sem sagt! 0g leggja fingurna þétt saman,
er frá í “Þúsund og einni nótt.
Hún er svo bíátt áfram, svo glað-
leg og hefir svo mikið af því, sem
einkennir Bandaríkjakonurnar, að
hún sýnist naumast til þess fall-
in, að vera húsmóðir í sölum þeim
er bezt hæfðu tyhkneskum sold-
áni og konum hans. Það leynir
sér ekki, að hún hefir vestrænan
fegurðarsmekk, og þegar vakið
var máls á því við hana, svaraði
hún:
“Já, eg hefi mjög mikinn áhuga
fyrir því, að hér séu framleidd
listaverk. Fólkið hérna býr til svo
dæmalaust fallega hluti, sker út
tré, gerir allskonar fallegan út-
saum og býr til marga fallega
hluti úr leðri. Það væri ófært að
flytja inn frá öðrum löndum þær
iðnaðarvörur, sem hér eru fram-
leiddar, eða aðrar til að koma í
þeirra stað. Það er miklu nær að
hlynna að innlendum iðnaði, eins
og Frakkar eru nú að gera. Hér
er t. d. stór iðnskóli, þar sem inn-
lendum stúlkum er kent að vefa
gólfdúka og önnur teppi.”
En frúin sagðist hafa orðið að
leysa af hendi annað skylduverk,
sem erfiðara hefði verið og hættu-
legra, en hlynna að innlendum
iðnaði og listaverkum, og það var
að ferðast meðal mannflokkanna
þar norður frá, sem hlutlausir
voru í stríðinu og gefa þeim tó-
baksvindlinga og annað góðgæti
til að hafa þá góða. Franska her-
stjórnin skiftir öllu fólki þar í
landi i þrjár deiidir: vinveittir,
hlutlausir og óvinveittir. Þegar
uppreisnarforinginn Abd-eÍ-Kriný
í fyrra vor var hrakinn suður á
bóginn, kom það brátt í Ijós, að
vinveittu flokkarnir, sem kallaðir
voru, urðu fyrst hutlausir og svo
von bráðar óvinveittir. Land-
stjórinn vildi vingast við þessa
flokka, sem enn voru hlutlausir,
án þess að þá grunaði hvað undir
byggi. Þess vegna var það, að
frúin lagði af stað með vindlinga
til að gefa þessu fólki, og var það
látið heita svo, sem hún væri á
skemtiferð og gæfi vindlingana
bara af örlæti sínu.
“Því er svo varið,” sagði frúin,
“að maður veit aldrei hvenær
þessir hlutlausu flokkar snúast í
lið með óvinunum og það getur
komið fyrir nær sem er, ef maður
er meðal þeirra, að einhver verði
til þess að gera Abd-el-Krim að-
vart og maður sé tekinn fastur.”
“Og þá er úti um mann?” ,
“Ef til vill,” sagði hún; “en
heldur skyldi maður vona, að
kostur væri á að sleppa með nógu
háu lausnargjaldi.” •
Þegar konan, sem segir frá,
var að fara, tók hún eftir þvi, að
hjá húsinu var hlaðið upp heil-
miklu af prjónapeysum og mörg-
svto súpan leki ekki öll niður á
milli þeirra. Og þar við bætist,
að til þess er ætlast, að hver gest-
anna borði vissan skamt, sem svo
er stór, að það er næstum ómögu-
legt að torga honum. Auk þessa
er fæðan oft þannig, að það er
mjög erfitt fyrir útlendinga að
melta hana.
Að miáltíðinni lokinni, eru ekki
þessir litlu vatnsbollar bornir fyr-
ir'hvern mann til að þvo fingurna.
eins og annars staðar er siður,
þótt þess væri hér meiri þörf,
héldur er stór vatnsbali fram bor-
inn og sápustykki, og þar getur
fólkið þvegið sér, og að því loknu
réttir þjónninn hverjum manni
handklæði til að þurka sér. En
Arabarnir láta ekki við það sitja,
að þvo sér um höndurnar; þeir
taka gúlsopa af vatni, kastá höfð-
inu aftur á við og þvo þannig
munninn og kverkarnar. “Þeir
halda að við séum ósiðaðir, af því
við gerum þetta ekki,” sagði Ma-
dame de Chambrun; “og þeir
halda að við séum ókurteisir vegna
þess, að þegar við förum úr sam-
kvæmum, þá rekum við ekki upp
þetta einkennilega hljóð, eins og
þeir gera, og sem mest líkist
hiksta.” | i W
Steinn G. Dalmann
Steinn sál.
um eins og bezti sonur.
Þess mætti geta hér, að samtím-
is því, að Steinn dó, fæddist Mrs.
Ólafsson dóttur hans sonur þar í
húsinu og ber hann auðvitað nafn
afa síns. (
Við fráfall hins látna átti ekkj-
an á bak að sjá ástríkum eigin-
brekku. Móöur sína misti hann þá
hann var á 14 árinu en hjá föður
sínum dvaldi hann fram yfir tví-
tugs aldur. Gullsmiði lærði hann hjá
Einari gullsmið, sem bjó á Tann-
staðabakka í Miðfirði, í félagi með
frænda jsinum Tliorsteini Hjálm-
krssyni prófasti í Hitárdal í Hraun
„ I hreppi og Margrétu konu hans, móð
manni, bornm umJ™us<™! ursvstur Sigurðar. Bygði hann eitt
foður og yg. | mnrmo Hann'af íyrstu húsunum, sem bygð voru
unni í trúmálum og var jarðsung-, Þar, dvaldx hann_nokkur ar,_ flutti
inn af
syni.
séra Rúnólfi Marteins-
Sig. Júl. Jóhanneson.
“Hvaða hljð erþað?’
“Bíðiðt þér við,. og
bráðum heyra það.”
þér munuð
Fæddur 20. sept. 1867.
Dáinn 1S. sept. 1922.
“Frá þér erfði okkar sveit
æfisögu góða.” — Steph. G.
Það hefir dregist lengur en
skyldi, að geta þessa mæta manns;
eru hlutaðeigendur beðnir afsök-
unar á því af þeim, er þetta ritar.
Steinn Dalmann var fæddur 20.
sept. árið 1867, að Þrasastöðum á
Höfðaströnd í Skagafjarðarsýslu.
Foreldrar hans voru þau Guð-
mundur bóndi Ásgrímsson og Sig-
ríður kona hans Ásmundsdóttir.
Hann flutti til Vesturheims ár-
ið 1883, og dvaldi um stund í
Norður-Dakota.
Árið 1890, 4. júli kvæntist hann
í 'Winnipeg eftirlifandi ekkju, er
Helga heitir; er hún dóttir Jóns
Bjarnasonar og Helgu Þorláks-
dóttur úr Svartárdal í Húnavatns-
sýslu. Reistu þau þegar bú hálfa
mílu fyrir norðan þar sem nú er
bærinn Lundar og bjuggu þar
saman þangað til hann dd 19. sept.
1922. Síðan hefir ekkjan búið þar
með syni þeirra og dóttur.
Þau hjón eignuðust þrjú börn:
Helgu, gifta Ólafi bónda Ólafs-
syni skamt frá Lundar; Jón Ágúst
og ólöfu, bæði ógift heima.
Steinn sál. var fremur lítill
maður vexti, en knáleika og dugn-
aðarmaður með afbrigðum; enda
búnaðist þeim hjónum mæta vel.
STEINN G. DALMANN.
(Undir nafni ekkjunnar.)
Þegar blómin vakna og höfuð
hefja glöð
frá hjarta sinnar móður og sólin
skín á blöð,
man eg þig í æsku með heilan
huga þinn
á hverju, sem þú valdir að störf-
um, vinur minn.
Þegar sólin hækkar, með hlýjum
geislum skín
og hjúpast tekur jörðin í dýrðar-
klæðin sín,
leita eg í anda og ótal myndir
finn
af allri minni gæfu við hlið þér,
vinur minn.
Þegar næða stormar um sterk og
rótföst tré,
sem standa móti öllu, þó kröftum
ógnað sé,
man eg þig í stríði með stöðug-
leika þinn,
þó stærri væru sumir — eg man
það, vinur minn.
Þegar sólin lækkar og hlýja henn-
ar dvíh,
0g hjúpast tekur jörðin í fölu
klæðin sín,
man eg þegar dauðinn um dyrnar
þrengdist inn
og dæmdi þig í burtu — eg man
það, vinur mihn.
Þegar blómin sofna og halla höfði
bleik
að hjarta sinnar .móður með kalin
blöð og veik,
sé eg þig í anda og áhrif þín eg
finn
og óðum minkar fjarlægðin til
þín, vinur minn.
Meðan lifið endist og minnið
nýtur sín,
við minnumst þín og blessum þig,
eg og börnin þín;
þegar alt er talið, eg til þín veg-
inn finn,
eg trúi því að aftur við finnumst,
vinur minn.
Sig Júl. Jóhannesson.
svo til Ameríku áriö 1883, var fyrst
eittbvað í Winnipeg, fór svo suður
til North Dakota, settist fyrst að
þar sem nú'ér kölluð Svoldar-bygð
í Pembina. Þaðan fór hann til
Mountain, sem er í sömu.sýslu.
keypti j)ar rétt á landi óg var þar
ti1 k.allið kom aö flytja úr þessum
tímanlega ibústað yfir i dýröina hjá
föðurnum á himnuni, sem bar að
kl. 2.45 mínútur fyrir miðdag, 11.
júní 1926 eftir langvarandi heilsu-
bilun, sem hann bar meS mestu still-
ing, enda varð andlátið svo rólegt
að þeir sem viðstaddir voru og á
horfðu merktu ekki að andinn væri
farinn fyr emeftir nokkra stund.
HAGlC
baking
POWDER
ŒfimÍDiiing.
Sigurður H. Hjaltalín.
Fæddur 21 marz 1853
Dáinn 11. júní 1926.
Hann var sonur Hans Jósefsson-
ar Hjaltalín, sem lengst af búskap-
Magurt Fólk Ætti Vissulega Að
Lesa Þetta.
Það er til nýtt ráð fyrir þá, sem
magrir eru, hvort heldur eru karl-
ar eða konur, til að safna holdum
og þyngjast. Það hefir einkenni-
lega skjótar og góðar verkanir.
Fjöldi manna skrifa þeim, sem
meðalið búa til, og segjast hafa
þyngst um 5-10 pund á 30 dögum. , „ . . „ „ ,
Þetta nýja meðal er tilbúið á um korfum j.ullum af brjostsykri
vísindalegan hátt og eykur bað og tóbaksvindlingum. Langaði
SÍ’ffiSS arÆSfe. »«
gefur blóðinu réttan lit, gerir taug-| “Eg er forseti Rauðakrossfé-
arnar styrkar. Maður borðar með lagsins,” sagði Madamet de Cham-
brun, “og peysurnar eru handa
börnum innlendra hermanna, sem
eru vor megin í striðinu; en hitt
annað á að fara til sjúkrahússins,
þar sem særðir hermenn liggja.
Viljið þér koma þangað með
mér ?”
Sjúkrahúsið, sem við komum til,
heitir Hospital Auvert. Þar voru
þá margir særðir hermenn. Frúin
gekk frá einu rúmi til annars og
sagði eitthvað við alla glaðlega
og vinsamlega, en alt af mátti
heyra á framburði hennar, að hún
var frá Bandaríkjunum. — Það
var rétt nýbúið að taka annan
ánægju og meltir vel fæðuna og
hefir góðar hægðir. Sefur vel og
hvílist á nóttunni. Það hjálpar
þér til að lífið sé mikils virði.
Þetta er hentugt meðal þeim, sem
fátækir eru, því þú getur fengið
mánaðarforða fyrir einn dollar,
og alt, sem þú þarft að gera, er
að taka meðalð í fáeina daga, eins
og sagt er fyrir, og ef þú ert ekki
ánægður með verkanir þess, þá
bara skila afganginum, þangað
sem meðalið var keypt, og fá pen-
ingana aftur. Þetta sýnir að þeir,
sem búa það til. hafa gott traust
á því. Meðalið heitir Nuga-Tone.
Sjálfs bín vegna ættir þú að reyna
það. Þú tapar engu. Fáðu þér
flösku nú strax. Það heitir Nuga-
Tone.
Ábyrgð og meðmæli og fæst hjá
öllum lyfsölum. 1
Herra Utansamlags-bóndi!
ÞEGAR ÞÚ KAUPIR
Föt, Mat, Áhöld og annað því um líkt
HVER RÆÐUR ÞÁ VERÐINU?'
Seljandinn auðvitað.
ÞEGAR ÞO SELUR
Hveiti þitt, ávöxt iðju þinnar,
HVER RÆÐUR VERÐINU?
Kaupandinn auðvitað!
ÞU ræður engu um verðið á
því sem þú kaupir eða selur
Því ekki að vinna í félagi að sölu korns yðar og hafa
hönd í bagga hvað viðkemur verði á framleiðslu yðar?
Gangið í Hveitisamlagið
Manitoba eða
Wheat Pool
Saskatchewan eða Alberta
Wheat Pool Wheat Pool
Winnipeg, Man. Regina, Sask. Calgary, Álta
Magic bökunarduft,
er ávalt það bezta í
kökurog anneð kalfi-
brauð. það inniheldur
ekkert alum, né nokk-
ur önnur efni, sem
valdið gætu ikemd.
Á meðan rænan leyfði, lifði hann
í bæninni til föðursins og frelsar-
ans á himnum, svo burtförin héÖan
varö gleðirík og sæl.Sigurður sál.
eignaÖist aldrei konú eöa börn, en j
marga vini “átti hann, en eg held j
engan óvin, enda var mikiÖ -Tjöl-; ^.
menni viö jarðarför hans, sem framj
fór 14 júní frá Yikur-safnaðar í nýlenduna hér og var í Svoldar-
kirkju. Séra K. K. Ólafsson söng bygöinni, þá voru flestir ef ékki
yfir og félagsbræSur hans í lifsá- allir mjög fátækir, þá stóÖ svo á
byrgðarfélaginu A. O. IT. W., höföu | fyrir einni fjölskyldunni aö hún
um hönd sina úffararsiÖi, og lék’hafði tekið lán hjá hérlendum pen-
lúðrasveit nokkur lög, og alt bar t ingamanni og keypt sér kýr og uxa-
Jress vott, aö maðurinn hafi notið par, á kúamjqlkinni dróg hún að
almennings hylli. Sex systkini og mestu fram lífiö en svo veiktist öll
mörg systkina börn ásamt mörgum J fjölksyldan svo þegar að gjalddegi
vinum svrgja hinn látna en gleðjast kom, þá var ekkert til aö borga með
samt yfir því, að hann er nú kom-1 svo bæði akneytin og kýrnar voru
inn á land hinna lifenda og laus við teknar, þá varð heimilið ntjólkur-
hið veraldlega stríð. Systkinin eru ^ laust og hér um bil allslaust og vet-
þessi talin eftir aldri: Hólmfríður |ur aö ganga í garð, var þá Siguröur
kona Stefáns Jónssonar, bónda í, fenginn eða hann fór af eigin hvöt-
Mouse River. — Guðbjörg Málm-;um til að lita eftir veiku fjölskyld-
fríður, kona Ögmundar Hjartarson- unni, fyrst lá þá fyrir að reýha að
ar bónda i Vífilsdal í Hörðadal í fá mjólkandi kú, en ekkert var til
Dalasýslu, Pálína Guðrún, ekkja að borga með og kýr j)á fáar, reitti
Thórdar Thórdarsonar bónda á 1 þá Sigurður saman alt, sem hann
Rauðkosstöðum i Miklaholtshreppi sjálfur hafði, ásamt smáhúsi, og
Oddur í Piny, Man., og hálfbræður borgaði með þvi kú, sem einhver
Guðjón í Winnipeg og Jósep i Mc-J frumbýdingurinn lét hann fá þó illa
Creary, Man. Öll voru svstkinin við.mætti hann missa hana frá sinni
jarðarförina nema systirin, sem er fjölskyldu.
íslandi og Jósep, sem gat ekkil
Svo hjó hann “cord”-við, fékk ak-
komið. SSgurður sál. vfar jálgæ'turl . ., „
smiöur, fyrst má telja gullsmíði ogT^.1,1et dra£a v,fiinn td Cavaller’
eins bæði á tré og járn. hann var fldl hann þar og keypti matbjorg
vel skvr maður, en mjög dulur, læt f>T,r' 1>ctta SJfS' hann.allan '
litið á sér bera; hagmæltur var hann: nnnn helt Þann,S hf,nu 1 fJ°|
en fór dult með svo fáir vissu um skyldunm, vitanlega an nokkurs end-
það. Einu sinn fékk kona þess, sem urgJalds. "ema maður veit að fað-
þetta ritar nafnlaust spjald á jólun
um, með 2 vísum innan i og gat
hún lengi ekki vitað frá hverjum
þær voru, en af hendingu gat hún
komist að því einu sinni þá Sigurð-
ur var 'hjá okkur og læt eg þær hér:
Ef vilt þiggja ósk af mér,
árna eg jólagleði,
lif og heilsa lánist þér
á leið að grafarbeði,
Hinum megin hana við
hefir |»ú stað þér vaíið
hvar Drottinn sjálfur leggur lið
eg læt svo enda talið.
Á þessu má sjá hugarfar höfund-
arins. Sgurður sál. var mjög frænd-
rækinn, þókti mjög vænt um öll sín
systkini, enda hafa þau öll sýnt
hvert öðru sannarlegt bróður og
systurþel, og hjálpsamur var hann
og vildi öllum gott gjöra. Eitt dæmi
vii eg sýna þegar hann kom fyrst
írinn a himnum hefir séð það og
launað. Svo um vorið var f jölskyld-
an orðin frísk og gat bjargað sér
sjálf og Sigurður fór, en varð svo
veikur sjálfur, leið mikið, .sem of
langt væri að skrifa um, neyddist
svo til að fara að vinna alt of
snemma. Þetta finst mér nægja til
að sýna hvaða mann hann hafði að
geyma,- Þó margt fleira mætti um
hann segja! þá læt eg hér staðar
numið og í nafni systkina hans og
annara vandamanna og vina, þakka
öllu því góða fólki á og í kring um
Mountain fyrir þá góðu umhyggju
og aðhjúkrun, sem það lét honum í
té nú í seinasta sjúkdómsstríði hans
ásamt fyrir blómin, sem á kistuna
voru lögð, i einu orði fyrir alla þá
ástúð, sem honum var sýnd.
Guð blessi minning hans,
Thomas Halldórson.
f
f
♦:♦
$ Biðjið um
f
f
f
❖
RIEDLE’S
BJOR
LAGER
Og
STOUT
f
f
Y
♦>
The Riedle Brewery
Stadcona & Talbot, - Winnipeg
Phone J-7241
f
f
*♦*
f
f
❖
f
f
f
f
t
f
♦:♦