Lögberg - 29.07.1926, Blaðsíða 3

LÖGBEKG FIMTUDAGINN,
29. JÚLl 1926
Uli. L
? [^qp^ c? [^ g? [r? [^[rpg^g^gpg?^1^?^ ^5? 5? 5?17555555555555555555555555555555555555555555555555? 5? 5?-555555555? 5?555555555? 5? 5? 5?55555555555? 5? 5? 5? 5? 5?55555555b5b555555?t’[‘.55b 55 5
SÓLSKIN
555555555555Li55B55551i?lr?1T?5?lTFc'?ir']1’']1"]l:”]1'?1’?t,rJLirlll5555555555555555555555555555555,555555 c cL5E5E5E5E5Eb555h555.5E5E5E555E5555b55E55555E5E5E5E55555~5555E5E5E5E5? 55SESE 5E5E5E5E5E5ESi
Sérstök deiid í blaðinu
Fyrir börn og unglinga
Smásögur um tónsnillinga.
Þessi leikhús-skemtun varð 8pohr hin á-
nægjulegasta, að öðru leyti en því, að þegar
hann kom heim, voru varir hans aumar og
sto'kkbólgnar eftir áreynsluna við hornið.
Og þegar kona hans spurði hvernig á því
stæði, að hann, á þessum stutta tíma sem hann
hefði verið að heiman, væri orðinn eins og
negri til munnsins, svaraði hann því mjög sak-
leysislega, að það mundi stafa af því, að hann
hefði kyst ungu stúlkumar í Erfurt svo afar-
mikið. — En þegar upp komst hið sanna, varð
af því hlátur mikill.
X.
“Adelaide”, sem átti að fara í ofninn.
Það fer ekki að jafnaði saman, að þær tón-
smíðar, sem mesta hylli hljóta hjá almenningi,
séu um leið óskabörn liöfundaiuia — þeir hafi
sjálfir verið ánægðir með þær. Miklu oftar er
það svo, að einmitt þær tónsmíðarnar, sem
skáldin hafa varið mestum tíma. til að gjöra sem
bezt úr garði, ná miklu minni hylli en hinar, sem
höfundunum þótti sjálfum minna um vert.
Ðæmi þess er meðal annars hði alkunna og
vinsæla lag Beethovens, “Adelaide.”
Þegar Beethoven var að standa upp frá því
að leggja síðustu hönd á tónsmíð þessa, kom
kunningi hans inn til hans, og stóð B.eethoven
þá með handritið óþornað í hendinni.
“ Sjáðu nú til,” mælti Beethoven, og teif-
aði örkinni að vini sínum; “eg var að enda við
að skrifa þessa lag-ómynd, og það er svo langt
frá því, að eg sé ánægður méð það, að eg ætla að
stinga því í ofninn, ef nokkur eldur er til að
kveikja í því. Látum okkur sjá —” og hann
var að sleppa því inn í ofninn, þegar vinur hans
greip um hönd hans og bað hann að lofa sér
að reyna lagið áður en hann brendi það.
Beethoven lét það eftir honum. Hinn söng
lagið, og féll það þegar mæta vel í geð. Lagði
hann fast að tónskáldinu að ónýta það ekki, og
nú er “Adelaide” að líkindum alþektust allra
tónsmíða Beethovens.
XI.
Þögn !
Grétry, frakkneska söngleikaskáldið, var
maður vel fyndinn og spaugsamur. Og ekki var
honum ótamt að leggja sinn skerf í smáglettur,
er svo bar undir.
Einhverju sinni er han var á ferð í Sviss,
hitti hann þýzkan barón, sem stakk upp á því,
að þeir yrðu samferða.
Þegar þeir voru búnir að koma sér fyrir og
vagninn var að fara af stað, ætlaði Grétrv að
byrja samræðu við baróninn og mælti:
“Herra minn! mikið dæmalaust er eg lirif-
inn af----”
“Herra,” tók baróninn fram í, “eg tala
aldrei, þegar eg er á ferð í vagni.”
“Það er nú svo. Eg er þá ekki frekar að
fást um það,” svaraði Grétry og sat hljóður,
það sem eftir var dagsins.
Baróninn hefir víst haldið, að samferða-
maðurinn væri í meira lagi skrafgjarn, og þvi
ætlað að loka fyrir strauminn í tíma.
Um kveldið settust þeir að í gistihúsi. Þeg-
ar þeir voru biinir að hafa fataskifti og og sest-
ir við arineldinn, sneri baróninn sér að tón-
skáldinu og mælti: v
“Nú — nú, kæri samferðamaður! — en
hvað eg er glaður yfir því að-----”
“Herra,” mælti Grétry snögt, “eg tala
aldrei þegar eg er í gistihúsi.”
Aðalsmaðurinn skildi sneiðina og friðmælt-
ist. Og að lítilli stundu liðinni voru þeir orðn-
ir mestu mátar og skröfuð um alla heima og
geima.
Næsta dag klifruðu þeir upp á Mont Cenis.
Grétry sá þá lítinn trékross, sem rekinn var nið-
ur í snjóinn, og spurði fylgdarmennina hvað
hann táknaði. Var honum svarað í höstum
róm: * ‘ ögn! ” ^ ^
“Hvað er að tarna”, hugsaði hann með
sér. “Eruð þið líka þýzkir barónar?”
iSían héldu þeir áfram þegjandi. En að
stundu liðinni sögðu fylgdarmennirnir, íjð nú
væri óhætt að tala. En þarna, sem krossinn
væri, mætti ekkert samtal eiga sér stað.? Hljóð-
ið gæti valdið titringi í loftinu, er komið gæti
af stað snjóflóði, og væri þá úti um þá, sem þar
væru á ferð.
I V , S f$g§ ■ • M'
XII.
Berlioz og listdómararnir.
Það er auðyelt að finna að og dæma, eink-
um þegar rökum er slept. — Það ber eigi sjald-
an við, að listdómarar tæta í sundur tónsmíðar,
sem að fegurð og frumleik skara langt fram úr
því, sem þeir á sama tíma lofá liástöfum. Allur
þorri hinna svonefndu hljómlistardómara hefir \
ekki til að bera tíunda hluta lærdóms eða með-
fæddrar listgáfu þeirra manna, sem þeir eru að
dæma. Og þar sem svo er varið, kemur tón-
skálduíium það vcl, að geta svarað fvrir sig.
'Sumir hinna miklu tónsnillinga hafa og ver-
ið vel gefnir í þessa átt. Berloiz og Wagner
voru sérlega vel ritfærir. Berloiz þótti einkum
meinlegur í orðastælum, og Wagner stóð sig vel
í blaðadeilum, hvort sem var um hljómlist eða
almenn mál að ræða.
Berloiz var mjög snjall listdómari. Hafði
hanm það til að henda' gaman að hinum lítil-
sigldari bræðrum sínum í þeirri grein.
Eitt tiltæki hans til þcss að sýna fávísi list-
dómaranna, þótti býsna sniðugt.
Hann samdi tónsmíð mikla, sem liann nefndi
“Flóttinn til Egyptalands”. Og á söngskránni
taldi hann tónsmíð þessa samda af “Pierre
Ducre]>, er uppi hefði verið á seytjándu öl«L
Tónsmíðin var nuðvitað í fornlegu gerfi, sem
svaraði til þess tíma.
Listdómararnir lofuðu á hvert reipi þetta
dásamlega og stórmerka verk, sem Beroliz hafði
komist yfir. Og þeir gengu svo langt, að þeir
tóku til að lýsa æfiferli þessa ímyndaða höf-
undar. Þegar fagnaðarlætin og lofgreinarnar
voru komnar í algleyming, kom Berloiz fram á
völlin og skýrði frá hverríg verkið væri til kom-
ið — og að tónskáldið “Pierre Ducre” hefði
aldrei verið til.
Listdómamarnir fengú “langt nef”. En
einróma lof þeirra um “Flóttann til Egypta-
lands” varð ekki aftur tekið.
(Hektor Berlioz, f. 1803 á Frakklandi, og
lézt 1869. Ferðaðist víða um og fékk mikið lof
fyrir liljóðfæraslátt og tónsmíðar.) ‘
XIII.
Aherzla.
Hljómlistamenn eiga oft fult í fangi með
j-að gera skýra grein fyrir því, sem nefnt er tákt
og áherzla. í söng.
Það er því ekki annars að vænta, en að dóm-
arar (löggnenn), sem oft gerast grannvitrir ut-
an síns verksviðs, þurfi ýtarlegar skýringar á
því efni, til þess að átta sig á hvað í því felst.
Það er helzt ekki annara meðfæri en leikinna
söngfræðinga, sem geta búið hugtökin skýrum
og ótvíræðum orðum og um leið skýrt mál sitt
með lifandi dæmum.
Það mun ekki vera vandfundnari maður í
þessari grein, en Henry Cooke, brezkt tónskáld,
sem uppi var um miðja 17. öld.
Um hann er þessi saga.
Hann var kvaddur fyrir rétt, til að bera
vitni sem sérfróður maður í máli út af þrætu
um útgáfurétt einhverra tónsmíða. Urðu þá
þessi orðaskifti milli hans og lögmannsins, sem
stóð fyrir vitnaspurningunum:
—Nú, nú, herra minn, mælti lögmaðurinn;
þér segið að þessi tvö lög séu eins, — og þó ó-
lík. Hvernig ber að skilja það?
— Eg sagði, að nótumar á báðum blöðun-
um væru nákvæmlega hinar sömu, svaraði Cooke
— en áherzlurnar gjör-ólíkar, þar sem annað
lagið er með fjórskiftum takt, en hitt með þrí-
skiftum. Við það skifta áherzlumar um sæti.
— Hvað eigið þér við með áherzlu í söng?
spurði lögmaðurinn með áfergju.
— Eg tek 20 krónur fyrir hverja kenslu-
stund í söngfræði, svaraði Cooke með alvöra-
svip, en áheyrendumir brostu.
— Mig varðar ekkert um kensluskilmála
yðar; eg krefst þess að eins, að þér skýrið fyrir
hinum háttvirta dómara hvað það er, sem kall-
ast áherzla H söng.
Cooke svaraði enn út af um stund og lög-
maðurinn var orðinn æfur. Loks varð dómar-
jnn að skerast í leikinn og kveða upp úrskurð
um það, að Cooke skyldi svara spurningunni.
Og lögmaðurinn bar hana fram enn á ný:
— Viljið þér útskýra fyrir dómaranum —
sem ekki er ætlast til að viti neitt í söngfræði,
— hvað er átt við með áherzlu í sóng?
Og Vitnið svaraði:
— Það er líkt um áherzlur í söng eins og í
mæltu máli. Þér setjið áherzlu á einstök orð,
til þess að gera yður betur skiljanlegan. 1 söng
eru áherzlur settar á sérstakar nótur. Eg skaí
nefna dæmi til skýringar: Ef eg segði: “Þér
eruð asni, herra lögmaður, kæmi áherszlan á
asnann; en aftur á móti ef eg segði: Þér eruð
asni, þá hvílir hún á yður — og eg vona að hátt-
virtur dómarinn sé mér samdóma um það.”
XIV.
Feitur óperusöngvari.
Við skiftingu hlutverka í söngleikum ræð-
ur einatt meira hvernig raddir söngvaranna eru
fallnar fyrir hlutverkin, heldur en hitt, hvernig
vöxtur og útlit þeirra á við persónurnar, sem
þeir eiga að leika. Og oft getur það komið
spaugilega fyrir.
Það er sagt um ítalska óperusöngvarann
Buigi Lablache (1790-1858), sem var stór og
þrekinn ístrubelgur, að hann lék eitt sinn fanga,
er átti að hafa verið í fangelsi árum saman við
sult og seyru — og kom inn á leiksviðið syngj-'
andi: “æ, eg dey úr hungri!” —
Áheyrendunum fanst Jietta koma illa heima
við ístruna, og djmjandi hlátur kvað við um
allan salinn, svo að söngvarinn varð að hypja
sig burtu af leiksviðinu — við lítinn orðstír.
Það er mjög af því látið, hve mikill fyrir-
ferðar og þungur þessi Lablache var. Er svo
sagt, að þegar hann var í London, hafi hann
látið gjöra sér vagn, óvenjustóran og ramm-
bygðan, til að ferðast í um borgina, því að
venjulegir leiguvagnar þoldu hann ekki, —
hann braut niður úr þeim botninn og var stund-
um hætt kominn, er hann losnaði úr þeim.
Einhverju sinni, er hann var í Havanna,
leigði hann sér vagn til leikhússins. Er hann
hafði ekið um stund, brotnaði botninn í vagnin-
um, svo að fæturnir stóðu niður um opið. öku-
maðurinn varð einskis var og hélt áfram ferð-
inni. Lablache sat; fastur í gatinu, og það var
ekki um annað að gera, en að hlaupa með vagn-
inutn, hversu hart, sem hann fór. Hann æpti
til ökumannsins hvað eftir annað, en árangurs-
laust. Þeir, sem til sáu, veltust um af hlátri,
en ökumaðurinri nam ekki staðar fyr en við
leikhúsdyrnar — og var þá Lablache nær dauða
en lífi af mæði.
XV.
Minni.
Rossini var bagalega minnislaus. Sérstak-
lega átti hann erfitt með^ að muna mannanöfn.
Þetta minnisleysi hans var ofa orsök til aðhlát-
urs, þegar hann var á mannamótum.
Það var t.d. einu sinni, að hann hitti enska
tónskáldið Bishop (1786-1855). Rossini kanri-
aðist við andlitið og heilsaði Bishop fagnandi:
“Nei, komið þér nú sælir, Mr.------” Þó að átt
hefði að drepa. hann, gat hann ekki komist
lengra. En til þess að sýna og sanna vini sín-
um, að hann mundi vel hver hann var, tók Ros-
sini að blístra lag eftir Bishop: “When the
Wind blows”. Þessu var tekið með hlátri, en
Bishop, sem skildi hvernig í öllu lá, tók þessari
kynlegu kveðju, sem virðingarmerki.
(Gioachino Antomo Rossini, ítalskt tón-
skáld, f. 1792, d. 1868. Samdi fjölda sönglaga,
þar á meðal Wilhelm Tell.)
Illa væru þeir farnir tónsnillingarnir, ef
þeir væru yfirleitt jafn ónæmir og minnislausir
á tónsmíðar og Rossini var á mannanöfn. En
því fer líka fjarri að svo sé. Minni þeirra
margra á tónsmíðar, er stórfurðulegt.
Um píanóleikarann mikla, Hans Guido von
Bulow ) 1830-94) er t. d. sögð þessi saga, sem ber
vott um frábært næmi og minni:
iSvo bar við eitt sinn, að ungur tónsnilling-
ur kom til hans með tónsmíð eftir sjálfan sig —
Concerto fyrir slaghörpu — og bað Bulow að
segja álit sitt um verkið. Bulow kvaðst vera
svo önnum kafinn, að hann gæti ekki átt við það
í svip, að athuga tónsmíðina, en kyaðst fús til
þess síðar, er sér ynnist tími til þess. Sama
kvöldið var Bulow staddur í samkvæmi — og
var beðlnn að spila. Unga tónskáldið var þar
einnig og varð ekki alllítið hissa, er hann heyrði
að Bulow lék tónsmíð hans, þá er hann hafði
fengið honum fyr um daginn, — lék hana frá
upphafi til enda nótnalaust, og var það þó afar-
mikið verk. - »
—Jólabókin 1920. Theódór Árnason.
Að þetta hæsta hafi þó öðra hverju hvarfl-
að fyrir huga hans, má ráða af nokkram orðum
sem mælt er að “Maurinn” hafi einhvern tíma
látið sér um munn fara, þegar einhver skuldu-
nautur hans bar sig upp um það, að “Maurinn”
hefði tekið í leigu hundrað af hundraði: “Him-
ininn veitir manni sjöfalda umbun fyrir góð-
verk þeirra”, sagði hann, “og maðurinn á svo
sem auðið er að 'líkjast Guði; ætli það sé þá of-
gjört, þó sannkristinn maður gjaldi helmingi
meira en hann er í skuld um?” — Ekki er það
kunnugt, hvort honum hafi nokkurn tíma tek-
ist að láta nokkurn mann nálgast svo fyrirmynd
sína, að hann hafi goldið sjöfalt, þó enginn efi
sé á því, að hann hefði þá orðið lifandi feginn.
Einhverju sinni spurði hermaður einn, sem
hafði orðið fyrir hraklegri meðferð af honum:
“Hvað ætlið þér yður með alla þessa peninga,
fyrst þér verjið þeim aldrei til neins góðs?” —
‘ ‘ Til hvers hefir liðsforinginn vopnin sín, fyrst
hann notar þau aldrei?” svaraði nirfillinn.
En svo vér minnumst aftur á dánarbú
“Maursins”, þá fundu þeir, sem höfðu það til
meðferðar, fjölda af bréfum frá bræðrum og
frændum hins framliðna, sem allir bjuggu upp
til sveita. Efnið í þeim var sjálfsagt ekkert
annað en eintómar bænir um f járstyrk; en nirf-
illinn hefir líklega svarað frændum sínum eins
og öðrum, sem beiddu hann liðsinnis, en gátu
ekki boðið ftægilegt veð: “Hjálpaðu þér sjálf-
ur, þá mun guð hjálpa þér.” Hann varaði sig
vel á því, að setja orðið “eg” í staðinn fyrir
“guð” og koma þannig í bága við forsjónina.
Eins og á þessu má sjá, vitnaði hann einatt til
ýmsra greina í biblíunni, og leyfði sér aldrei að
þýða þau nema rétt eftir bókstafnum.
Einhvern dag komu sex karlmenn og ^ein
kona fyrir skiftaréttinn; litu þau ofur tötralega
út. Þetta vora sex bræður hins látna; liöfðu
þeir haft sinn hverja atvinnu, og konan var gift
elzta bróðurnum, sem hafði verið múrari. En
er þeir höfðu sannað frændsemi sína við okur-
karlinn, var arfinum skift með þeim og fékk
hver bróðirinn 7,000 dali. — Og ættingjar þess-
ir flýttu sér nú að fá sér föt með hinu allra nýj-
asta sniði, nema múrarinn, er hélt trúlega við
kalklitinn sinn, fékk sér livíta kasimirsburu og
hvítan silkiflókahatt. Konan hans keypti sér
hvítan silkikjól og silkihatt með hvítri fjöður í,
sömuleiðis dýrindis sólhlíf með kripluðu kögri;
var hún á skemtigöngum sínum einlægt að veifa
henni yfir höfði sér. Allir þessir herrar gengu
með nýjar regnhlífar úr silki, og höfðu þær alt
1 af þandar livað gott sem veðrið var. Einn dag
gengu þeir svona til fara upp eftir Drotningar-
stræti og numu staðar í veitingahúsinu Fenix;,
höfðu þeir látið búa sér þar dýrðlega veizlu.
Eins og vandi er til, byrjuðu þeir við brenni-
i vínsborðið, en þeir enduðu þar líka, þó það sé
ekki eins algengt. Þeir heimtuðu hverja brenni-
vínsflöskuna af annari, og að því búnu tæmdu
þeir að minsta kosti 12 flöskur af bæjersku öli;
blöskraði þjónustustúlkunni þetta. — Nú fór
heldur að rjúka í kollinn á þeim. Kona múrar-
ans sofnaði á einum stólnum og í hvert sinn sem
hún dró ýsur og hneigði höfuðið, þá hneigðu sig
líka hvítu f jaðrirnar á liattinum hennar. Þjón-
ustustúlkan fór að verða heldur óþolinmóð og
spurði:' “Ætla þá lierrarnir aldrei að setjast
við borðið?” — “Hvaða sælgæti hafið þér að
bjóða?” spurði múrarinn loðmæltur. — “ór
við höfum skelpöddusúpu til að byrja með,”
sagði hún. — “Hvað ertu að segja, pontan þín”
æpti múrarinn upp yfir sig og setti hönd í síðu;
“ætlarðu að bjóða heiðruðu ríkisfólki súpu með
pöddum í, subban þín!” — Nú þaut alt frænd-
fólkið upp, því það hélt að verið væri að gera
gys að sér, og beindist að stúlkuskepnunni með
fúkyrðum, svo hún varð að flýja undan; en þeg-
Profession al Cards

DR. B. J. BRANDSON * M6-2SO Medical Arts 111(1«. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: A-1834 Office tlmar: 2 3 Heimili: 776 Victor St. Phone: A-7122 Winnipeg, Manitoba. THOMAS H. JOHNSON Og H. A. BERGMAN ísl. lögfræðingar. Skrifstofa: Room 811 McArthur Building, Portage Ave. P. O. Box 1656 Phones: A-6849 og A-6840
Vér leggjum sérstaka áherzlu á. aiS selja me?5ul eftir forskriftum lœkna. Hin beztu lyf, sem hœgt er a8 fá, eru notuS eingöngu. pegar þér komiS meS forskriftina til vor, meglS þér vera vlss um, aS fá rétt þaS sem læknirinn tekur til. N otre Dame ami Sherbrooke Phones: N-7658—7650 Vér seljum Giftingaleyfisbréf
W. J. Lindal. J. H. Lindal B. Stefansson. Islenzkir lögfræðingar. 708-709 Great-West Perm. Bldg 356 Maln St. Tals.: A-4963 Peir hafa einnig skrifstofur að Lundar, Riverton, Gimli og Piney 1 og eru þar að hitta á eftirfylgj- and tlmum: Lundar: ánnan hvern miðvlkudar Riverton: Fyrsta fimtudag. Gimll: Fyrsta miðvikudag. Piney: þriðja föstudag I hverjum mánuðl.
DR O. BJORNSON 216-220 Medlcal Arta Bldg Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: A-1834 Office timar: 2—3. Heimili: 764 Victor St. Phone: A-7586 Winnipeg, Manitoba.
r
A. G. EGGERTSSON ísl. lögfra-ðingur Hefir rétt til að flytja mál bæðl I Manitoba og Saskatchewan. Skrifstofa: Wynyard, Sask. Seinasta mánudag I hverjum mán- uði staddur i Churcbbrldge

DR, B. H. OLSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: A-1834 Office Hours: 3—5 Heimili: 921 Sherbume St. Winnipeg, Manitoba.

Athygli!
Komið með næstu lyfjaávísun- ina yðar til vor. Þaulæfðir sér- fræðingar annast um alla lyfja- samsetningu. INGRAM’S DRUG STORE 249 Notre Dame Ave. Gaghvart Grace kirkjunni.
DR. J. STEFANSSON 216-220 Medical Arts Bldg Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: A-1834 Stundár augna, eyrna nef og kverka sjúkdðma.—Er aS hltta kl. 10-12 f.h. og 2-6 e. h. Heimili: 373 River Ave. Tals.: F-2691

A. C. JOHNSON 907 Confederatlon ilfe BMg. WINNIPKG Annast um fasteigmr mannt. Tekur að sér að ávaxta sparifé fólks. Selur eldsábyrgð og bif- reiða álbyrgfiir. Skriflegum fyr- irspurnum svarað samstundii. Srifatofnsfmi: A-4283
Dr. K. J. Backman 404 Avenne Block Lækningar með rafurmagni, Rafmagnsgeilsum-<ultra violet) Radium, o.s.frv. Stundar einnig hörundskvilla. Office tímar 10-12, 3-6, 7-8 Phone, office A-1091. H. N8538

DR. A. BLONDAL 818 Somerset Bldg. Stundar sérstaklega Kvenna og Barna sjúkdðma. Er aS hltta frá kl. 10-12 f. h. og 3—6 e. h. Office Phone: N-6410 Heimill: 80'6 Vlctor St. Siml: A-8180 Húaslml: B-SSM
J. J. SWANSON & CO. LiIMITED Selur bújarðir. Látið það félag selja fyrir yður. 600 Paris Building, Winnipeg Phones: A-6349—A-6340
DR. Kr. J. AUSTMANN 724j^ Sargent Ave. ViStalstlml: 4.30—6 e.h. Tals. B-6006 Helmill: 1338 Wolsley Ave. Slmi: B-7288.

STEFAN SOLVASON TEACHEK oí PIAN'O Ste. 17 Emlly Apts. Emily 8C.

DR. J. OLSON Tarmlæknlr 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: A-3521 HeimiU: Tals. Sh. -3217

£mil Johnson SEKVIOE ELECTRIO Rafmagiut Contracting — Attt- kpns rafmagsndhöld seld og viO þau gert — Eg sel Moffat og McClary Eldavélar og hefi þasr til sýnis d verkstœOi mÁnu. 524 SARGENT AVE. (gamla Jolinson’s byggingin við Young Street, Winnlpeg) Vorskst. B-1507. Heim. A-7286

DR. G. J. SNÆDAL Tanhkcknlr 614 Somerset Block Cor. Portage Ave og Donald St. Talstmi: A-8889

Verkst. Tals.: Helma. Tals.: A-8383 A-9384 G. L. STEPHENSON PIiTJMBER Allskonar rafmagnsáhöld, svo sem straujám, víra, allar tegundir af glösum og aflvaka (hatterles) VEUKSTOFA: 676 HOME ST.

Giftinga- og Jaröarfara- Blóm með iitlum íyrirvara BIRCH Blómsali 616 Portage Ave. Tals.: B-720 St. John: 2, Rlng 3
/
Sími: A-4153. Isl. Myndastofa ii i _ _ vii i n i i■

A. S. BARDAL 848 Sherbrooke St. Selur llkkistur og annast um út- farir. Allur útbúnaSur sá beztl. Enn fremur seiur hann allskonar minnisvarSa og legsteina. Skrifst. Talsími: N-6607 Heimilis Talsími: J-8302
NewLjrceumPhoto Studio Kristín Bjarnason eig. 290 Portage Ave, Winnipeg Næst við Lyceum leikhúsið. /

Islenzka bakaríið Selur heztu vörur fyrlr la'gsta verð. Panlajnir afgreiddar bætM fljótt og veL Fjölbreytt úrval. Hrein og lipur viðskifti. Bjarnason Baking Co. 676 SARGENT Ave. Wlnnlpeg. Phone: B-4298
MRS. SWAINSON að 627 SAKGENT Ave., Winnlpeg, hefir ávaXt fyrirliagjnndi úrvals- hdrgðir af nýtízikn kve.nhöttuun. Hún er eina ísl. konan. sem slfka ver/Jim reknr í Wlnnipog. fslend- ingar, látið Mrs. Swainson njðta viðskifta yðar.
ar hún var farin, létu þessir stjórnleysingjar
bræði sína bitna á borðbúnaðinum og húsgögn-
unum. Fór því svo, a<5 ríkisbúrar þessir vora
reknir út, og liafa aldrei síðan sézt í Stokkhólmi.
En svo hafa þeir sagt, sem kunnugastir eru
“Maurnum” og erfingjum hans, “að arfurinn
hafi gjörsamlega eyðst á fáum árum.” —
Reyndist það þá sem oftar: “Að Engin blessun
fylgir aurasafni hins ágjarna.”