Lögberg - 29.07.1926, Blaðsíða 6

Bls. 6
LÖGBERG FIMTUDAGINN,
29. JÚLl 1926
Dularfullu far-
þegarnir
Eftir Allen Upward.
“Lað er samt hugsanlegt að þér hafið heyrt
að eg, tveim árum áður en eg giftist, átti marga
aðdáendur meðal ungú mannanna í nágrenninu
við Haughton. Nú, þegar alt er eyðilagt, má eg
máske, án þess að vera grunuð um gort eða hé-
gómagirni, geta þess, að þá var eg kölluð Haugh-
ton sólin. En að liðnum nokkrum tíma fór fað-
ir minn að taka eftir því, að eg gaf aðdáun
ungu mannanna engan gaum, og fór svo að tala
við mig um það. Hann sagði mér, að við vær-
um mjög fátæk — sem eg vissi mjög vel áður —
að bróðir minn í Oxford væri mjög léttúðugur
og sokkinn niður í skuldir — með öðrum orðum
sagt, hann lét mig greinilega skilja það, að hann
vildi að eg gerði góðan ráðahag. Eg lofaði hon-
um þá, að ef eg fengi tilboð frá einhverjum, sem
mér geðjaðist að og bæri virðingu fyrir, þá
skyldi eg taka því. Þetta huggaði hann um
stund.
“Litlu síðar fór Sir Arthur að heimsækja
okkur alloft, og að haga sér gagnvart mér á
þann hátt, sem sýndi greinilega hvað hann hafði
í hyggju. Eg hélt honum í fjarlægð frá mér,
eins lengi og eg gat, og að síðustu held eg að
að hann hafi leitað ráða og aðstoðar föður míns
og lofað honum gulli og grænum skógum, bæði
að því er mig og hann snerti.
“1 öllu falli fór nú faðir minn að reyna að
fá mig til að giftast Sir Arthur. Hann hafði nú
raunar enn þá ekki opinberlega ibeðið mín, en
hvorki faðir minn eða aðrir , er sáu hann sam-
vistum við mig, efuðust um, að hann myndi gera
jmð, ef eg gæfi honum tækifæri til þess.
“Nú varð eg að segja sannleikann, og sagði
því föður mínum, að eg hvorki vildi né gæti
gifzt manni, sem eg ekki elskaði. Eg sagði, að
eg hefði ekkert sérstakt út á Sir Arthur að
setja, þó eg vissi að hann væri afar drykkfeld-
ur. En eg bæri enga virðingu fyrir honum og
því síður *ást til hans, og neitaði því að giftast
honum. Faðir minn heimtaði þá að rá að vita,
hvort eg elskaði nokkurn annan mann, en því
svaraði eg neitandi. Það er eina blekkingin,
sem eg hefi gert mig seka í, þegar eg undanskil
loforðið, sem eg gaf við altarið um að elska Sir
Arthur, og eg hefi mörgum sinnum ásakað
sjálfa mig fyrir þetta. Hefði eg dirfst að segja
föður mínum sannleikann, þá hefði hann máske
ekki þvingað mig til þessarar giftingar, og eg
hefði þá ekki þurft að líða allar þær þjáningar,
sem eg hefi nú orðið fyrir.
“Nú, þegar svo langur tími er liðinn, og á
þessum stað, þar sem mér eru bannaðar sam-
vistir við aðrar manneskjur, og með þessum
orðum, sem líklega verða ekki lesin fyr en eftir
mörg ár, ef þau á annað borð vera það — nú get
eg óhikað viðurkent það, sem eg þá skammaðist
mín fyrir að segja föður mínum. Næstum því
á sama tíma og Sir Arthur fór að dekra við
mig, hafði eg fest vonlausa ást á manni, er ald-
rei hafði gefið mér ástæðu til að fiugsa um sig,
nema sem vin, og sem mundi vera heimska af
mér að hugsa um að giftast. (Hér var eitthvað
þurkað út í handritinu). Það mundi líka eiga
illa við, meira er ekki nauðsjmlegt að segja.
“Þegar eg á þenna hátt hafði blekt föður
minn, hafði eg að eins mér um að kenna afleið-
ingarnar. Hann var enn ákafari en áður að fá
mig til að taka tilboði Sir Arthurs, og þegar
Reginald bróðir minn kom heim í skólafríinu,
^ók hann í sama strenginn og faðir okkar. Yð-
ur finst það máske undarlegt, en vonleysið um
að ,fá að giftast þeim manni, sem eg elskaði,
lamaði mótstöðuafl mitt, og gerði auðveldara
að sigra mig, heldur en ef eg hefði ekki elskað
manninn. En eins og þá stóð á, held eg að for-
tölur liefðu ekki komið mér til að láta undan.
Það sem að lokum kom mér til að taka þetta ör-
lagaþrungna áfrom, var hræðilegt atriði, sem
eg enn þá hugsa til með sárum tilfinningum, og
það var, að faðir minn sagði mér í nærveru
.bróður míns, að hann, Reginald, hefði gert sig
sekan í að útvega sér peninga á margfalt verri
hátt en með láni, og að hann ef til vill lenti í
fangelsi, ef ekki væri mögulegt að útvega ríf-
lega upphæð peninga.
“Eg hefi lengi hikað við að skrifa þetta.
Á eg að opinbera þetta fjölskyldu leyndarmál
fyrir yður? Og þó — þegar eg seg"i frá einu,
get eg eins vel sagt frá öðru, því mín innileg-
asta ósk er, að — ímyndið yður ekki að þetta sé
að eins fordild — að standa frammi fyrir dóm-
greind yðar eins hrein og mögulegt er. Eg vil
að minsta kosti að þér vitið um alt, sem haft
hefir áhrif á gjörðir mínar, og einnig um það,
sem eg hafði o£ hefi til að afsaka mig með.
“Gagnvart þessari voðalegu hættu og van-
virðu, gat eg ekki staðið lengur. Mér hafði alt
af þótt vænt um bróður minn, og auk þess, þá
gat eg ekki þolað að vita, að faðir minn yrði
fyrir slíkri skelfingu, sem eg vLssi að mundi
deyða hann; hann var þá orðinn afar sorgbit-
inn og fyrirvarð sig. Eg lofaði því að giftast
Sir Arthur, en með einu skilyrði. Eg hafði
heyrt, að þegar hann væri undir áhrifum víns,
þá yrði hann mjög róstugjarn; eg setti því það
skilyrði, að hann yrði að ganga í bindindisfélag,
ef eg ætti að giftast honum.
“Hann samþykti þetta mótstöðulaust, og
eg hefi ekki ástæðu til að álíta annað, en a,ð hann
hafi staðið við loforð sitt, á meðan við vorum
heitbundin; en það voru að eins fáar vikur. Sir
Arthur var m jög áfram um, að giftingunni yrði
hraðað, og bráðir minn ekki síður, þar eð óhult-
leiki lians var kominn undir gjafmildi Sir Arth-
urs. Þess vegna var strax byrjað að undirbúa
giftinguna.
“Eg veit ekki, hvort þér munið eftir því,
að trúlofun okkar var opinberuð sama dag og
eg var í heimboði hjá yður. Eg skal aldrei
gleyma vinsemd yðar við mig, við þetta tæki-
færi, og hina göfugmannlegu aðferð yðar, án
þess að segja mér meiningu yðar um þetta hjóna-
band, við að reyna að fá mig til að segja yður
alt, eins og það var; en (hér var aftur eitthvað
þurkað burt) við urðum trufluð í samtali okkar,
og hin áminstu áhrif komu ekki aftur. Oft
hefi yg furðað mig á því, hve mikinn áhuga þér
sýnduð persónu, sem þér þó þektuð svo lítið, og
eg hefi álitið, að það hafi verið af þeirri orsök-
að þér hafið heyrt hvað orðrómurinn sagði um
lávarð East og mig. Ef þetta álit mitt er rétt,
get eg fullvissað yður um,. að sonur yðar sýndi
mér aldrei aðra hugulsemi en ]>á, sem kurteisin
krafðist að hann gerði. Orðrómurinn, sem um
okkur gekk, bygðist ekki á hinni minstu ástæðu.
En hvaða ástæðu, sem þér hafið haft til að vera
mér svo vingjarnlegur, þá hefi eg aldrei gleymt
orðum yðar þenna dag, og endurminningin um
þau hefir gefið mér kjark til þess, að skrifa yð-
ur þessar einlægu línur. Þér sjáið nú hvers
vegna eg gat ekki skrifað föður mínum; eg gat
ekki gert það án þess, að það liti svo lit, sem eg
beindi ásökunum að honum. Hjarta hans mundi
springa, ef hann yrði að lesa slíka skýringu og
þessa.
Loks kom þá brúðkaupsdagurinn. Eg ætla
ekki að tala um helgisiðina í kirkjunni, sem
sýndu mér, að eg lék falskan leik. En aldrei
get eg gleymt því hræðilega augnabliki, þegar
eg í fyrsta skifti varð ab taka á móti kossi brúð-
gumans. Mér gat ekki skjátlast, eg varð þess
svo greinilega vör, að Sir Arthur hafði þenna
sama morgun drukkið áfengi, og ég fékk þá
grun um hvað biði mín. Eg sagði samt ekkert
í það skifti, og við ókum aftur til brúðkaups-
morgunverðarins. Framkoma hans var nokk-
uð hávær og óviðfeldin, en eg hélt að það orsak-
aðist af geðshræringu. En þegar við settumst
að morgunverðinum, opnuðust augu mín.
“Án nokkurrar afsökunar eða blygðunar
hrópaði hann, um leið og við settumst, á hús-
bóndann, og bað um kampavín. Eg hvíslaði að
honum og minti hann á loforð sitt; en hann
sneri sér að mér og sagði ruddalega: ‘ ‘ Þetta
var gott á meðan við vorum heitbundin, en nú,
þegar eg hafði náð þér, og þú getur ekki losnað
við mig, þá er það eg, sem ræð öllu, eins og þú
skilur.” Svo drakk hann úr fullu glasi þett'a
vín. Á þessu augnabliki vissi eg, hvers konar
manni eg hafði gifzt, og sterkur viðbjóður og
hræðsla gripu mig.
“Eg ætla ekki að tala um það, sem nú skeði;
það er nóg að geta þess, að Sir Arthur stóð upp
frá borðinu meira en hálffullur, og ölvíman var
fullkomnuð, löngu áður en við náðum Glasgow
þetta kvöld. Hræðslan, sem greip mig á þeirri
járnbrautarferð ,einsömul, lokuð inni hjá
drukknum manni, sem kallaði sig, og hafði
heimild til þess, eiginmann minn vekur hjá mér
hrylling, í hvert skifti sem eg hugsa um það;
og það er mesta furða, að eg skyldi ekki verða
vitskert þenna dag.
“Þér munuð geta séð — og hafið máske
þegar séð það — hvað skeði. Hræðslan og hinn
stjórnlausi viðbióður á þessu dýri‘í mannsmynd,
sem nú greip mig kom mér til að taka það úr-
ræði, sem máske sýnist voðalegt, en sem skelk-
aði mig minna en hugsunin um að verða að vera
samvistum við þessa ófreskju, sem kona hans.
Eg hugsaði um alla þá eymd og kvalir, sem
slíkri tilveru mundi fylgja, og afréð við sjálfa
mig, hvað eg skyldi nú gera.
“Eg áformaði að látast vera vitskert.”
Spæjarinn hætti nú að lesa, undrandi yfir
þessari afhjúpun, sem hann þó hafði búist við
um nokkurn tíma. Hann endurkallaði í huga
sinn hina blíðu og rólegu framkomu Láru, alúð
hennar við litla barnið /og ást þess til hennar,
orð dr. Grahams, um hennar líkamseðlislegu
heilbrigði, sem er alveg óvanaleg hjá vitstola
mannebkjum, hennar eðlishvatarlega viðbjóð á
hinum sjúklingunum, brjálæðisköstin, sem að-
eins komu í ljós, þegar maður hennar heimsótti
hana, líklega í þeirri von, að geta fengið hana
til að koma heim með sér, neitun hennar við því
að yfirgefa hælið, — allar þessar kringumstæð-
ur, sem bentu í sömu átt, endurkölluðust í huga
hans og staðfestu fyllilega þá viðurkenningu,
sem hin ógæfusama Lára gerði í handritinu.
Hann barði hnefanum á enni sitt og sagði hátt:
“Hamingjan góða, eg er nú sannfærður um, að
hún er ekki meira brjáluð en eg er!”
Nú varð honum litið á frú Ferrier. Hún
hafði alt af horft á hann, og við að heyra þessi
orð hans, varð andlit hennar öskugrátt, og augu
hennar stóðu stirðnuð í höfðinu með örvilnuð-
um svip.
SEYTJÁNDI KAPITULI.
Forlög Láru.
Um leið og spæjarinn lét frúna eina um sín-
ar eigin hugrenningar, sem ekki virtust vera
sérlega gleðilegar, hélt hann áfram lestrinum.
Tíminn leið, og honum var mjög áríðandi að
vera búinn að lesa, áður en hann yrði truflaður.
“Eg valdi (var ritað í handritið), það
augnablik, Íegar lestin náði Carlile, til að byrja
á mínu hræbilega hlutverki. Eg byrjaði með
því að snúa mér skyndilega að Sir Arthur )orð-
in “manninum mínum” var strikað yfir) og
sagði honum að eg væri hin heilaga jómfrú.
“Hann varð mjög vandræðalegur, en áður
en hann fékk tíma til að átta sig og segja nokk-
uð, þaut eg inn í afkima í vagninum og lokaði
dyrunum á eftir mér.
“Þegar við komum til Glasgow, náði hann
mér út með aðstoð járnbrautarþjónanna og fór
með mig í hótel. Eg þagði, þangað til við vor-
um komin inn í herbergi uppi á lofti, þá byrjaði
eg að hamast og gerði hann svo kvíðandi, að
hann sendi eftir lækni.
“Læknirinn, sem kom, sagði honum strax,
að eg væri vitskert. Eg heyrði hann segja Sir
Arthur (sem nú var án áhrifa víns), að ásig-
komulag mitt væri ajileiðing af mikilli æsingu í
sambandi við taugaveika geðsmuni. Hann end-
aði með því að segja, að það væri bezt að símrita
föður mínum að koma. Ef koma hans gæti ekki
huggað mig, væri ekki um annað að gera, en að
koma mér fyrir í “stofnun” um tíma, og svo
nefndi hann þetta. Mér hafði dottið í hug, að
gripið yrði til þeirra ráða að kalla föður minn
hingað, og það hrygði mig mikið; en eg hafði
nú áformað þetta og kom ekki til hugar að hætta
við það. Eg hafði þá ánægju að heyra læknir-
inn segja, að nærvera hans væri orsökin til
minnar miklu æsingar, og að hann mætti ekki
fyrst um sinn nálgast mig. Alla næstu nótt hélt
eg áfram þessum æðisköstum, en undir morg-
uninn leyfði eg mér að sofna.
“Litlu eftir hádegið kom faðir minn, og að
sjá hann var mér sönn eldraun. Án efa hefir
hann ásakað sjálfan sig beisklega fyrir það, að
þannig skyldi vera komið fyrir mér, og eg sá
glögt, að hann hafði orðið miklu ellilegri og
kjarkmimii eftir að hann fékk símritið. Mér
var mikið á móti skapi að verða að blekkja
hann, en þar eð eg þekti lundarfar h$ins og skoð-
anir, var eg sannfærð um, að ef eg segði honum
sannleikann, mundi hann segja manni mínum
frá því, og reyna að sætta okkur. En það var
þetta, sem eg hafði ákveðlð, að aldrei skyldi eiga
sér stað.
“Eg kom ekki með neitt æðiskast á meðan
faðir minn var viðstaddur, en eg hélt áfram að
tala um sjálfa mig sem hina heilögu jómfrú, og
eg sá, að hann var líka sannfærður um, að eg
væri geggjuð. Sama daginn var eg svo flutt til
Auchtertown og afhent hr. Raebell.
‘ ‘ Mér fanst það strax nokkuð grunsamt, að
mér var þar gefið falskt nafn. Því í bókum hæl-
isins er eg hvorki innfærð sem lafði Redleigh,
né ungfrú Brown, sem eg hefði helzt kosið, held-
ur sem “frú Robins”. Að eins dr. Ra'bell einn
veit, hver eg er. Faðir minn var nú samt til
staðar, og vissi um alt þetta fyrirkomulag, og
það huggaði mig nokkuð. Þeir yfirgáfu mig
um kvöldið, og síðan hefi eg ekki séð föður
minn. Eg hefi samt heyrt , að hann lifi og sé
við góða heilsu.
1 “Það, sem eftir er af sögu minni, má segja
með fáum orðum. Eg hefi lifað mjög einmana-
lega og yfirgefin. Hafi eg breytt rangt, og þær
manneskjur eru eflaust til, sem álíta mig hafa
gert það, þá hefi eg sannarlega orðið að líða
fyrir það, og verð að líða enn þann dag í dag.
Nú er eg alveg vinalauh. Eg þori ekki að skifta
mér af vesalings brjáluðu manneskjunum; því
eg er hrædd úm, að eg muni þá sjálf missa vitið,
— hræðsla, sem hefir alt af ásótt rpig, síðan eg
kom hingað, og sem hefir ollað mér mikillai;
kvalar, að undantekinni einni, sem er enn þá
stærri.
“Aðstoðar læknirinn, dr. Graham, er góð-
ur og vingjamlegur maður og eg held næstum,
að eg þyrði að treysta honum og segja honum
sannleikann. En það er ein af þeim leiðinlegu
afleiðingum af blekking minni, að eg þori ekki
að tala skynsamlega, hvorki við hann né neina
aðra eðlilega persónu, af ótta fyrir því, að það
komist upp, að eg er ekki brjáluð. iSamt sem
áður gruna eg dr. Graham ,og dr. Raebell um,
að þeir viti meira um mig en þeir látast gera.
“Það lakasta, sem eg hefi orðið að þola
hér, eru heimsóknir Sir Arthurs. Það lítur út
fyrir, að hann hafi ekki mist vonina um, að mér
kunni að hatna, og eg er alt af hrædd um það.
að eigandi hælisins hafi gefið í skyn, að eg sé
ekki eins vitskert og eg látist vera. Eg verð af.
þessari ástæðu að láta í ljós annað eins band-
æði og mér er mögulegt, í hvert skifti sem hann
kemur, en afleiðing þessa er aftur sú, að eg
verð lokuð inni í hinu hræðilega dúkum klædda
herbergi.
“En það, sem vakið hefir mestan óróa hjá
mér, er það tilboð, sem dr. Raebell hefir gert
mér alloft síðustu vikurnar, nefnilega að senda
mig burt til einhvers afvikins staðar úti á landi,
þar sem eg get notið ótakmarkaðs frelsis. Eg
get ekki ímyndað mér, að þeir gerðu mér betta
tilboð, ef þeir héldi að eg væri reglulega brjál-
uð, og er hrædd við, að í því felist einhver
gildra. Eg held, að þegar eg er laus úr þessu
hæli, þá muni Sir Arthur gera mig að fanga sín-
um og segja mér blátt áfram, að hann álíti að
brjál mitt sé að eins til málamynda. Mín eina
von er nú, að eg fái leyfi til að vera í þessu hæli
með allri þess eymd og kvölum, þangað til
dauðinn á einn eða annan hátt losar mig við
þau bönd, sem eg hefi sjálf hnýtt um mig, og
annað hvort sendir mig aftur út í heiminn, sem
frjálsa manneskju, eða tekur mig burtu héðan
— þó eg verðskuldi það ekki — til annars gæfu-
ríkari heims, heldur en þessi getur nokkurn
tíma orðið fyrir mig.
“Þetta er alt, sem eg hefi að segja. Hræðsl-
an, sem þessar síðustu vikur hefir aftur og aft-
ur heimsótt mig, hefir komið mér til að skrifa
þessa- sorglegu sögu á pappírinn, svo að eg, ef
þetta voðalega skeður, og ef eg fæ tækifæri til
þess, geti sent þetta skjal með aðstoð vinar
míns, garðyrkjumannsins. Eg veit ekki, hvort
þér munið geta hjálpað mér, þó'þér vilduð; en
það verður mér samt mikil huggun, að hugsa uxú
að það var til einn vinur (því þetta orð vona eg
mér sé leyfllegt að brúka), sem skildi og máske
kendi í brjósti um, kæri lávarður Fathering-
ham, þau forlög, sem réðust á
Yðar í einlægni vinveittu
Láru Brown.”
Nú kom autt pláss í handritinu. Þar sem
aftur var byrjað að skrifa, var skrifað með blý-
ant, og skriftin var ekki eins greinileg né glögg
að lesa.
“Eftirskrift. — Eg hélt ekki, að eg mundi
svo bráðlega vertða að skrifa meira á þenna '
pappír. Eg er mjög sorgbitin og óróleg. Dr.
Graham fór héðan burt fyrir fáum dögum, og
eg hefi verið flutt yfir í hans herbergi. Það er
voðalegt fyrir mig að hugsa um það, að eg ei*
nú í því herbergi, sem er beint á móti klefa
bandvitlausrar manneskju. Þeir segja að eg
sé veik og dr. Raebell hefir látið gefa mér mörg
lyf. En enn þá hafa lyfin ekki ollað mér neins
ills, að svo miklu leyti að eg veit. En hvað ætli
komi nú fyrir seinna?”
Svo kom ný viðbót, sjáanlega skrifuð fyrir
stuttu síðan.
“Eg geymi þetta handrit bak við kommóð-
una. Eg vona, að ef eitthvað kemur fyrir mig,
þá muni hinn nýi aðStoðarlæknir finna það, og
ef hann er heiðarlegur maður, eins og dr. Gra-
ham, senda það til yðar.”
“Nei, hann mundi heldur afhenda dr. Rae-
bell það,” tautaði spæjarinn. Svo las hann á-
fram eins hratt og hann gat. Skriftin varð nú
ógleggri og ólæsilegri.
“Dr. Raebell var hér inni rétt núna. Hann
kom frá klefa hins bandóða. Eg held mig stund
um heyra á nóttunni skrölt í hlekkjum þar inni.
Þó getur það verið að eins ímyndun. Skal eg í
rauninni vera að missa vitið? Andrúmsloftið
hér inni er, eins og það sé þrungið af óákveð-
inni skelfingu. 1 dag gaf læknirinn mér meira
af lyf jum, en hann fór áður en eg var búinn að
drekka þau, svo eg helti þeim á gólfið. Nú hefi
eg verið lokuÖ hér inni í fimm daga, og ekki séð
aðra en hann og frú Ferrier. Við hana hefi eg
alt af verið svo hrædd.”
Hér hætti skriftin aftur.
“Þetta er sjötti dagurinn, sem eg er í þessu
fangelsi,” byrjaði hún aftur. “1 dag herti eg
upp hugann, og fór að tala við dr. Raebell. Eg
sagði honum, að eg væri alls ekki veik. Hann
brosti til mín og sagði, að hann vissi vel, hvað
hann væri að gera, og að það væri samkvæmt
vilja manns míns, að hann færi þannig með mig.
Eg varð afar óróleg við að heyra þetta. Svo
fór hann út, en hann gaf mér engin lyf að þessu
sinni. Þetta huggaði mig dálítið; en mér finst,
að nú sé verið að byrja á illum áformum gegn
mér.
“ó, eg get naumast trúað mínum eigin
augum! Rétt núna sá eg menn bera líkkistu
fram hjá glugganum. Hún á að vera handa
mér. Eg get ekki skrifað meira. Guð gefi,
að—”
f
ÁTJÁNDI ^APITULI.
'i
Lifcmdi grafin.
Þannig endaði handritið. iSkrifarinn hafði
sjáanlega heyrt eitthvað, er hún áleit að mundi
trufla sig, og hafði þess vegna flýtt sér að loka
pappírsvendlinum og láta hann í felustaðinn,
án þess að hugsa um það, að það var einmitt sú
persóna, er hún hræddist mest, sem kom og
fann hann.
Wright reiddist meira og meira, eftir því
sem hann las meira. Þegar hann loksins var
nú búinn með það, stakk hann handritinu í vasa
sinn og stökk til hinnar vondu frúar, sem lá
skjálfandi fyrir framan hann. Hann greip í
hana og hristi hana, svo það brakaði í þurru
liðamótunum hennar, og sagði með hótandi
rödd: “Nornin þín! Hvað hefir þú gert við
hana?”
Þessi orð voru nægileg til þess, að sannfæra
frúna um að það var ekki brjálaður maður, sem
hún átti við að stríðaj sem hana hafði raunar
grunað um fyr. Hún hafði ginkcflið í munn-
inum, svo hún gat ekki svarað; en hún leit til
dyranna, sem spæjarinn hafði ekki lokað á eftir
sér, þegar hann kom inn.
Á sama augnabliki og sem svar við spurn-
ingunni og augnatillitinu, heyrðist gegnum
opnu dyrnar ógeðslegt hljóð, sem næstum
stöðvaði blóðrás heyrandans.
Það var hljóðið, sem Lára hafði minst á—
skröltið í hlekkjum hins vitskerta.
Þegar Wright heyrði þetta hljóð, reikaði
hann eins og hálfrotaður maður til dyranna,
greip skriðbyttuna sína, ýtti spjaldinu frá ljós-
inu og hljóp út í ganginn til klefadyranna, eins
og hann í raun og veru væri orðinn brjálaður.
Dyrnar voru ekki læstar, því svo var búið
um íbúa klefans, að hann gat aldrei nálgast
dyrnar.
Hann opnaði dyrnar í ofboði og þaut inn. ^
Birtan frá ljósinu sýndi honum allan klefann.
Hinn hræðilegi grunur hans var rétttur. Hey-
hrúga, sem tæplega gat varið hana frg kuldan--
um af hinu harða steingólfi í þessari dimmu og
viðbjóðslegu fangaholu, þar sem enginn sólar-
geisli gat komist inn, hulin tuskum og fjötruð
og bundin við vegginn eins og vllt dýr, lá hin
fagra og aðlaðandi Lára l Brown, kona Sir
Arthurs Redleigh.
Spæjarinn nísti tönnum af vonzku, þegar
hann sá þessa hræðilegu sýn; svo lét hann ljós-
berann á gólfið — því þarna voru engir hús-
munir — og þaut til hinnar föngnu konu.
ó! Hún gerði hann hræddan með sínu
hugsunarlausa glápi. Forsjónin hafði veitt
henni meiri meðaumkun en manneskjurnar;
bún var hætt að þjást — hún var orðin vit-
stola. —
Um leið og tárin komu fram í augum hans,
greip hann í hlekkina og reyndi að brjóta þá, en
gat ekki. Þá mundi hann eftir lyklakippunni
.sinni og gat með einum lyklinum opnað lásinm
Eftir eitt augnablik voru handjárnin líka dottin
af henni; hann tók vesalings konuna í faðm sinn
og ætlaði að bera hana burt.
En á sama augnabliki og hann kom út í
dyrnar, ómaði hávært org á móti honum. Með-
an hann var að lesa handrit Láru, hafði frú
Ferrier hepnast að losast að nokkru leyti við
ginkeflið, án þess að hann sæi það, og þegar
hann yfirgaf hana, hepnaðist henni að losna al-
gerlega við það. Undir eins og hún gat, orgaði
hún eftir hjálp.