Lögberg - 05.08.1926, Blaðsíða 3

LÖGBEltíG FLMTUDAGINN,
5. ÁGÚST 1926.
Bk>. I
•2j55525HSHSH5HSH5SSlSSZSHSH5HSZFHSESZSBSHSHS2SHSSSESHS2£BS5SHSZ5HSHSS5E5BSSSZ5iBSHS'2SBSíS2SHSHS2SE5Z5Z5HSESHS5SSSBSZSZ5H55SH5HSHSHSHSSSESESESHSBS2S2SH5E5HSHSHSSSS5'2SSír[1 S e.
▼
SOLSKIN
525^5325252.SHSHSHSHSESHSBSBSHSHSHSBSHSHSHSHSHSHSHSHSH5HSHSHSHSESHSHSH5HSHSHSHSHSH5HSt!c d5H5H5HSHSHSHSHSH5H5H5HSBSHSHSH5HSHSH5H5ESH5ESH5HSHSH5HS2SHSHSH5HS7’ SHSHSB SHSHSHSHSHSHSi
Sigríður gamla,
Hún Sigríður gamla á Stað liafði alrei ver-
ið eftirlætisbarn hamingjunnar. Hún var
hvorki af göfugri ætt né auðugri. Sjálf þótti
hún eklki heldur falleg eða skemtileg. Það gat
því ekki hjá því farið, að hún yrði vinnukona,
enda hafði hún góða heilsu og liafði aldreí lært
svo mikið, að henni þætti skömm að vinnukonu-
stöðunni. En húsmæðrum Sigríðar þótti vænt
um hana. Reyndar kunni liún heldur lítið fyr-
ir sér; sauma kunni hún alls ekki, og tóskapur-
inn lét henni heldur ehki vel, — en hún var svo
góð við allar skepnur; hún smalaði oft vor og
haust, og bar lömbin heim í svuntu sinni á vor-
in. Svo var hún svo einstaklega nærfærin við
kýrnar — þær elskuðu hana bókstaflega — og
aldrei mjólkuðu þær eins vel og þegar hún var í
fjósinu. Hún gjörði oftast lökustu verkin á
heimilinu, en samt var hún aldrei að öfunda
hinar stúlkurnar, og liúsmæðurna-r hennar sóktu
oft ráð til liennar um ýmislegt, sem liinar stúlk-
urnar vissu hvorki upp né niður í. “Hún er svo
dygg og húsbóndaholl, greyið,” sögðu allir, “og
það er óhætt að reiða sig á hana.”
En þegar þessi saga gjörðist, var Sigríður
orðin gömul og lúin. Hún hafði, sem áður var
sagt, aldrei verið fríð„ en nú var hún orðin mjög
hrulkkótt og fyrirgengileg. Það þótti öllum
furða, hvað hann Páll sonur hennar var lagleg-
ur piltur. Því Sigríður gamla hafði eignast
barn — meira að segja fleiri en eitt. En mest
hafði hún tekið út með yngsta krakkanum, hon-
um Páli. Með hann hafði hún barist ein í vist
á kaupi sínu og fyrir hann hefði hún viljað láta
skera sig í stykkí, ef á hefði þurft að halda. En
hann var líka einstaklega ræktarlegur við hana,
og skammaðist sín aldrei fyrir að vera sonur
hennar. Hann var auðvitað dálítið galgopa-
legur, en engum var þó ,illa við hann, því hann
var allra raunbezti drengur. En einu sinni
hafði hann þó gjört Sigríði gömlu ónotalegan
.grikk. Það var þegar Páll var ofurlítill hnokki
og þau áttu heima á þingstað hreppsins, og ver-
ið var alstaðar að leita að Sigríði til að taka út
refsinguna fyrir að hafa komið Páli ólöglega
inn í heiminn. En Páli gat ekki skilist, að
mamma hans þyrfti fremur að óttast yfirvöld-
in en aðrar mömmur, og sagði því hreinskilnis-
lega, að hún hefði falið sig í hrískestinum, svo
hún hlaut að taka út sín laun — á sjálfri sér —
fyrir bragðið.
En nú var Páll orðinn stór og sterkur mað -
ur og orðinn háseti á skipi, sem fór landa á
milli. Við og við skrifaði hann mömmu sinni
og það voru mestu gleðistundir hennar, þegar
bréf hans 'komu og einhver las þau fyrir hana,
því hún var ekki svo fær í skrift, að hún kæm-
ist vel fram úr þeim sjálf. Hún var líka farin
að sjá hálfilla. Við og við sendi hann henni
líka eitthvað með bréfunum, og þá blessaði hún
drenginn sinn og sagði, að þetta aetti hann ekki
að gjöra.
En nú upp á síðkastið hafði hún ekki feng-
ið nokkurt bréf í 2 eða 3 ár. Hún var því orð-
in hrædd um, að drengurinn hennar væri ekki
lengur heill á húfi og jók það mjög bágindi
hennar. Það hafði lengi verið sagt, að hún
léti ekki alt fyrir brjósti brenna, þótt lítt væri
mulið undir hana; en nú var hún orðin gömul
og farin, og var ekki fær um að vera í vist,
þótt hún mætti til að gjöra það. Hún var orð-
in hálfgerður aumingi, kjarkurinn farinn og
heilsan þrotin.
Það var komið aðfangiadagskvöld jóia.
Allir voru farnir að klæða sig í sparifötin;
bærinn var sópaður og þveginn hátt og lágt,
Ijós brunnu í hverju horni, eldurinn skíðlog-
aði í eldhúsinu; á öllu var gleði- og hátíða-
bragur. Húsmóðirin var nýfarin fram að
skamta hangikjötið og annað sælgæti, og um
leið fór Sigríður út til að gefa kúnum. Það
lá venju fremur illa á henni. Pósturinn var
nýkominn og ekkert bréf kom frá syni henn-
ar. Henni var þungt niðri fyrir og hún skildi
varla, hvernig á þessari almennu gleði stæði.
Hún grét ekki, því það hafði hún ekki gjört
síðan hún var barn, en einhverjar óljósar
hugsanir vöknuðu í brjósti hennar um það, að
forsjónin færi í manngreinarálit og að hún
hefði alla æfi verið olnbogabam hennar.
Henni fanst það líkast því, að taka lambið fá-
tæka mannsins, að hún síkyldi ekki fá að halda
þessari einu gleði sinni í lífinu, að fá að sjá
drenginn sinn, ekki svo mikið sem að frétta
af honum. — Hún gaf kúnum og gjörði fjósa-
verkin; að því búnu settist hún niður og sökti
sér ofan í hugsanir sínar. Þegar hún hafði
setið þannig stundarkorn, hrökk hún upp við
hundgá og þyt úti. Henni kom þá til hugar,
að mál væri komið að sækja mjólkurföturnar
og staulaðist á fætur og út. Hún sá þá, að
tveir hnakkhestar stóðu á hlaðinu, og tveir ó-
kunnugir menn voru að tala við húsbóndann.
Sigríður snýr þá upp með bæjarveggnum og
vildi ekki verða á vegi komumanna, en gekk
inn um eldhúsdyrnar, eða bakdyr bæjarins.
Húsmóðirin var í búrinu að hella á kaffikönn-
una og segir Sigríði ikoma mátul«ga í kaffið
Hún skyldi nú koma inn og drekka með fólk-
inu inni í baðstofu. En Sigríður kvaðst ekki
vera í standi til þess í fjósafötunum. Meðan
þær voru að þinga um þetta, kom húsbóndinn
fram og sagði:
“Þú verður að koma inn, Sigga gamla; hér
er kominn maður, sem vill finna þig. Hann
flytur þér fréttir af honum Páli þínum.”
“Af honum Páli? Nei, það er alveg ó-
mögulegt.”
“Ónei, ekki lield eg að það sé ómögulegt,”
segir hann og glottir við. “Hann hefir nýlega
talað við Pál sjálfan.”
Þegar Sigríður heyrði þetta, var sem hún
fengi svima. Hún gat naumast staðið á fót-
unum, og án þess að gefa sér tíma til að fara
úr fjósafötunum, þaut hún fram úr búrinu og
inn í baðstofu. Þar var lijónaherbergi í öðr-
um endanum, og var hurðin aftur. Sigríður
staðnæmdist við hurðina. En þá er henni lok-
ið upp og út kemur liár og þrekinn ókunnugur
maður, með dökt hár og skegg, í dökkum fall-
egum fötum og með fallega úrfesti út úr vest-
isbarminum.
iSigríður lítur við, en ókunnugi maðurinn
snýr sér að henni, breiðir faðminn móti henni
og segir: “Gott kveld og gleðileg jól, elsku-
mamma mín! Ætlar þú ekki að þekkja mig
núna?”
Þegar *Sigríður heryði þessi orð, starði
hún fyrst orðlaus á manninn, en tekur svo báð-
um hnýttu höndunum utan um hálsinn á hon-
um og kyssir hann á munninn og vangann,
klappar honum öllum utan og segir:
“Páll minn! ertu virkilegða kominn aftur
til mín lifandi? Eg get ekki trúað því, að þetta
sért þú. ”
En Páll tók gömlu mömmu í fang sér, sner-
ist með hana á hæli, settist svo á stól með hana
á hné sér, vafði hana að sér og sagði: “Jú,
nú er eg loksins kominn aftur, góða, gamla
mamma mín. Eg hefi ekki skrifað þér svo
lengi, af því fyrst fór eg sem háseti með skipi
suður til iSpánar. Þar lagðist eg og lá lengi.
Síðan hefi eg verið í förum og hefi alt af ætl-
að að koma sjálfur heim og gjöra þér hverft
við. Nú tók eg mér far sem háseti1 með kaup-
skipi, sem átti að fara hingað í kaupstaðinn,
en ferðin gekk seinna en eg vonaðist eftir, og
við komum ekki fyr en í fyrrnótt. 1 kaup-
staðnum hitti eg kunningja minn, sem útveg-
aði mér hest og fylgdi mér hingað, þótt eg rat-
aði vel sjálfur. En nú færðu mig til þín og
meira að segja fram yfir jól. Eg hefi hérna í
fórum mínum ýmislegt handa þér. Eg vona að
minsta kosti, að, þú getir hitað mér kaffi, sem
þú getur gefið mérsjálf.”
1 þessu bili komu hjónin inn, og sögðu, að
Sigríður skyldi vera kyr inni hjá syni sínum,
en gefa ekkert meira um verk sín það kveld —
það kæmi ekki svo oft fyrir.
En þegar Páll, seinna um kveldið tók upp
gjafirnar til mömmu sinnar: nýtt, fallegt sjal
og svuntuefni, kaffi, sykur, súkkulaði og ým-
islegt fleira, sem hann gaf henni þá horfði hún
agndofa á allan þennan auð, sem hana hafði
aldrei einu sinni dreymt um, en breiddi svo
báðar hendurnar fyrir andlit sér og grét. Öll
sorgin og þreytan, fátæktin og bágindin, fjar-
aði burt með tárunum. Hún fann, að for-
sjónin hafði ekki gleymt henni, þótt hún væri
smælingi. Hennar jólagjöf og jólagleði var
þá bæði meiri og betri en allra hinna.
Vornótt.
Vornóttin var svo björt og dýrðleg, að
jafnvel blóm og fuglar urðu andvaka: blómin
gátu ekki hætt að brosa og fuglarnir ggtu ekki
hætt að syngja.
Tvö börn komu út á hlaðið í Hvammi,
stúlka í rauðum kjól, og drengur snöggklædd-
ur og berhöfðaður.
Þóra litla var átta ára gömul, og höfðu
hjónin í Hvammi tekið hana í gustukaskyni.
En Oddur, sonur bóndans, var á tólfta ári.
Hann átti nú eiginleg að vaka einn yfir vell-
inum, en honum þótti skemtilegra að láta Þóru
vaka með sér, þó að hún væri liðlétt, og var
það látið eftir honum.
“Er ekki sólin rauð?” sagði Oddur og benti
á miðnætursólina.
“Jú, hún er eins og eldrauð skoppara-
kringla,” sagði Þóra og sneri sér í hring.
“Nú ætla eg að fara út fyrir túnið, að reka
hestana.” Og Oddur hljóp út fyrir túnið.
“Þá fer eg að reka kindurnar,” sagði Þóra.
Hún hljóp suður túnið og rak burt fáeinar
kindur, sem voru að koma í túnjaðarinn.
En er hún var komin spölkom suður fyrir
túnið, nam hún staðar og hlustaði.
“Nú eru lömbin að gráta í stekknum,”
sagði hún við sjálfa sig. Hún hljóp eins og
kólfi væri skotið niður á eyrina og upp á
stekkjarvegginn. Aldrei hafði hún heyrt slík-
an kindajarm. 1 annari krónni voru jarmandi
lömb, en emjandi ær í hinni. Það var komið
að fráfærnatíma, og daginn eftir átti að reka
lömbin á fjall.
Þóra sárkendi í brjósti um lömbin. Þau
mændu öll á hana og emjuðu sárt, eins og þau
vildu segja: “Göða, litla stúlka, ó hvað þú
værir væn ef þú vildir hjálpa okkur til að finna
mömmurnar okkar. Við eram svo svöng og
þyrst, og okkur líður svo illa. Þér væri nú
svo sem alveg óhætt að lofa okkur að skreppa
snöggvast út. Svo skulum við koma undir
eins inn aftur, þegar þú kallar á okkur. Við
erum svo góð og þæg!”
En látum nú bara lömbin eiga sig um stund
og athugum, hvað Oddur hefirf fynir stafni.
Hann mætti Kára á Mosfelli skamt fyrir utan
túnið, og varð þá fagnaðarfundur mikill.
Drengirnir hlupu heim að Hvammi og fóru
nú að glíma á túninu fyrir sunnan bæinn;
veitti ýmsum betur, enda vora þeir jafnaldr-
ar, báðir á tólfta árin .
En hvaða hljóð var þetta? Drengirnir
hættu að glíma og litu við. Þóra kom hágrát-
andi heim túnið. Hún var kafrjóð xít undir
eyru, og hárið á lienni flaxaði í allar áttir.
“Komdu sæl, Þóra mín!” sagði Kári. “Af
hverju ertu að gráta?”
“Eg hleypti ánum og lömbunum út úr
stekknum og gat ekki komið þeim inn aftur.
Góðu drengir, hjálpið þið mér, svo að eg verði
ekki sneypt á morgun.” Þóra leit á Odd og
Kára til skiftis og vænti þess, að þeir mundu
bregðast vel við bón hennar.
“Hvernig eigum við að hjálpa þér?” sagði
Oddur og bjó til stóran stút með munninum.
“Ekki getum við rekið ærnar og lömbin inn í
stekkinn, og því síður stíað þeim í sundur.”
“Við getum það víst,” sagði Kári og nú
þutu öll börnin af stað og fóru að eltast við
æraar og lömbin. Þau unnu sér ekki hvíldar,
fyr en þau höfðu rekið allar ærnar og lömbin
inn í stekkinn og stíað þeim í sundur.
“Þá er þetta búið,” sagði Kári og þurkaði
af sér svitann.
“ Já, loksins, en það var nú ekki fyrirhafn-
arlaust,” sagði Oddur drýldinn.
“Þið voruð ósköp vænir að hjálpa mér,”
sagði Þóra með þakkartár í augum. “En
hvert eigum við nú að fara?”
“Upp að Álfakletti,” sagði Kári og benti
upp í hlíðina.
lþi\óttamótið.
Einn áratugur er liðinn. En sú breyting!
Drengirnir, sem áður voru að tína ber í fjalls-
hlíðinni, þeir eru orðnir fulltíða menn. Og
litlu stúlkumar, sem áður voru að leika sér
að blómum á túninu, þær eru orðnar gjafvaxta
meyjar. En hins vegar er ekki hægt að sjá
neinar brevtingar á náttúrunni: fjöllin gnæfa
við himin, fögur og tignarleg eins og áður, áin
streymir með óbreyttum nið, og sólin skín með
sama ljóma.
Það var blíðskaparveður. Fólkið kom ríð-
andi og gangandi úr öllum áttum og safnaðist
saman á evrinni við ána, fyrir sunan og neðan
prestssetrið. Þar var íþróttamót háð, og hófst
með söng og ræðuhöldum.
Þóra í Hvammi söng með, og þótti flestum
hún hafa fagra söngrödd. Hún var nú orðin
forkunnar fögur stúlka. Anna, vinnukona í
Hvammi stóð hjá henni og söng líka. Og Kári
frá Mosfelli söng bassa. Hann var nú orðinir
íturvaxinn maður og fríður sýnum. Hjá hon-
um stóð búlduleitur og luralegur maður. Hann
söng ekki og tók ekki heldur þátt í neinum í-
þróttum. Maður þessi var Oddur í Hvammi.
Ungu mennirnir tóku nú að þreyta kapp-
hlaup, langstökk ,hástökk, glímu og sund.
Þótti áhorfendum það hin bezta skemtun. En
mest gaman þótti þeim að sjá þá glíma, Kára
frá Mosfelli og Rögnvald á Grund. Báðir voru
góðir glímumenn og glæsilegir á velli, enda
glímdu báðir svo fimlega, að unun var á að
horfa.
Einu sinni var Kári nærri dottinn. Þá
greip Þóra í Hvammi hendinni fyrir hjartað
og hrökk ónotalega við.
“Hvers vegna læt eg svona?” hugsaði hún.
“Eins og mér megi ekki standa á sama, þó að
hann detti?”
“Hvað er að frétta af íþróttamótinu?”
spurðu þeir, er heima sátu, þegar fólkið kom
heim um kvöldið. Og alstaðar byrjaði svarið
á sömu leið:
“Kári frá Mosfelli vann fyrstu verðlaun
fyrir hástölck og glímu.”
Heilræðavisa.
Það var mikið um dýrðir á Mosfelli um
kvöldið, þegar fólkið kom heim af íþróttamót-
inu, og sigurgleðin skein út úr hverju andliti.
“Þú áttir erindið á íþróttamótið, sonur
minn, sagði Þórður og strauk á sér skeggið.
Kári leit til móður sinnar og mælti um leið:
“Um hvað ertu að hugsa, mamma?”
Og móðir hans svaraði samstundis :
“Um það verðurðu að þenkja fvrst
á þínum frægðardegi,
að þú ekki ofmetnist ,
alt er af Guði þegið.”
“Eg veit það, mamma,” sagði Kári alvar-
legur. “Eg þarf að læra þessa heilræðavísu.
Viltu lofa mér að heyra hana aftur?”
—ÆsJcudraumOr.
ÍTr “Helgist þitt nafn.
Dýrðleg dagsól hlær,
döggin eyðist tær,
sólu vakin brosa blómin smáu.
Fleygur fuglaher
frjáls um himinver
vaggar sér í vórloftinu bláu.
Er sem góðan Guð
göfgi nývöknuð
blómin smá með brosi’ í daggartárum.
Og frá hæð og hlíð
hljómi mjúk og blíð
Morgunlofgjörð lofts á heiðum bárum.
Drottinn, þökk sé þér,
þér, sem blundinn lér,
svo að smábara sérhvert værðar nýtur.
Og um árdagsstund,
er við léttum blund,
geislinn þinn, ó Guð, til okkar lítur.
Sé því sérhvert starf,
sem eg vinna þarf,
Guð, minn faðir, gjört í anda þínum.
Legg mér, Drottinn, lið.
Láttu, þess eg bið,
ljóma trú og líJcn í verkum mínum.
Vald. V. Snœvarr.
Profession al Cards

DJ?. B. J. BRANDSON fíI6-220 Medical Arts lildg, Cor. Graham og Kennedy Sta. Phone: A-1834 Oíftce tlmar: 2 3 Heimlli: 776 Victor St. Phone: A-7122 Winnipeg, Manitoba. THOMAS H. JOHNSON Og H. A. BERGMAN ísl. lögfræðingar. Skrifstofa: Room 811 McArthur Building, Portage Ave. P. O. Box 1656 Phones: A-6849 og A-6840
Vér leggjum sérstaka álierzlu & aC selja meSul eftir forskriftum lækna. Hin beztu lyf, sem hægt er aC fá, eru notuC eingöngu. pegar þér kómiC meö forslcriftina til vor, megiC þér vera vlss um, aC fá rétt þaC sem læknirinn tekoir til. Notre Darae and Sherbrooke Phones: N-7658—7650 Vér seljum Giftingaleyfísbréf
W. J. Lindal. J. H, Lindal B. Stefansson. fsleuzkir lögfr-æðlngar. 708-709 Great-West Perm. Bldg 356 Maln St. Tals.: A-4963 Peir hafa einnlg skrifstofur aC Lundar, Riverton, Glmll og Plney og eru þar aC hltta á eftlrfylgj- and timum: Lundar: annan hvern mlCvikudar Riverton: Pyrsta flmtudag. Gimli: Fyrsta miCvlkudag. Piney: þriCja föstudag 1 hverjum mánuCi.
DR 0. BJORNSON 216-220 Medlrtil Arts Bldg Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: A-1834 Office tlmar: 2—3. Heimili: 764 Victor St. Pl^me: A-7586 Winnipeg, Manitoba.
%
A. G. EGGERTSSON fsl. lögfræðingur Hefir rétt til aC flytja mál bæCl I Manitoba og Saskatchewan. . Skrifstofa: Wynyard, Sask. Seinasta mánudag I hverjum mán- uCl staddur 1 Churchbridge

DR. B. H. OLSON 216-220 Medical Arts Illdg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: A-1834 Office Hours: 3—5 Heimill: 921 Sherburne St. Winnipeg, Manitoba.

Athygli!
Komið með næstu lyfjaávísun- ina yðar til vor. Þaulæfðir sér- fræðingar annast um alla lyfja- samsetningu. INGRAM’S DRUG STORE 249 Notre Dame Ave. Gagnvart Grace kirkjunni.
DR. J. STEFANSSON 216-220 Medical Arts Bldg Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: A-1834 Stundar augna, eyrna nef og kverka sjúkdöma.—Er aC hltta kl. 10-12 f.h. og 2-6 e. h. Heimili: 373 River Ave. Tals.: F-2691

A. C. JOHNSON 907 Confederation IJfe Bldg. WINNIPEG Annast um fasteigmr mtnna Tekur afi sér at5 ávaxta sparifé fólks. Selur eldsábyrgð og bif- reiða áibyrgðir. Skriflegum fyr- irspumum svarafi samstundu. Srifstofusfmi: A-4263 HAsefmi: B-MM
Dr. K. J. Backman 404 Avenue Block Lækningar með rafurmagni, Rafmagnsgeilsum (ultra violet) Radium, o.s.frv. Stundar einnig hörundskvilla. Office tímar 10-12, 3-6, 7-8 Phone, office A-1091. H. N8538

DR. A. BLONDAL 818 Somerset Bldg. Stundar sérstaklega Kvenna og Barna sjúkdöma. Er aC hitta frá kl. 10-12 f. h. og 3—5 e. h. Office Pbone: N-6410 Heimili: 806 Vlctor St. Slml: A-8180
J. J. SWANSON & CO. LIMITED R e n t a 1 s Insurance RealEstate Mortgages 600 Paris Building, Winnipeg Phonos: A-6349—A-6340
DR. Kr. J. AUSTMANN 724 % Sargent Ave. ViCtalstlmi: 4.30—6 e.h. Tals. B-6006 Heimili: 1338 Wolsiey Ave. Slmi: B-7288.

STEFAN SOLVASON TEACHER of PLANO Ste. 17 Emlly Apts. Emlly St.

DR. J. OLSON . Tannlæknlr 216-220 Medlcal Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: A-3521 HeimiU: Tals. Sh. 3217

Emil Johnson SERVIOE ELEOTRIC Rafmagna Contracting — AUs- kj/ns rafmagsnáhöld seld oo vUf þau oert — Eo sel Moffat oo McClary Eldavélar oo hefi þasr til si)nis d verkstœOi mínu. 524 SARGENT AVE. (gamla Johnson’s byggingin við Young Street, ’WJnnipeg) Verskst. B-1507. Helm. A-7286

DR. G. J. SNÆDAL Tannlæknir 614 Somerset Block Cor. Portage Ave og Donald St. Talstmi: A-8889

Verkst. Tals.: Helma Tala-: A-8S83 A-9384 G. L. STEPHENSON PLUMBER Allskonnr rafmagnsáhöld, svo sem straujám, víra, allar tegundir af glösiun og aflvaka (batterles) VERKSTOFA: 676 HOME ST.
.
Giftinga- og Jarðarfara- Blóm með litlum fyrirvara BIRCH Blómsaii 616 Portage Ave. Tals.: B-720 St. John: 2, Ring 3

Sími: A-4153. ísl. Myndastofa NewLyceum Photo Studio Kristín Bjarnason eig. 290 Portage Ave, Winnipeg Næst við Lyceum leikhúsið. i

A. S. BARDAL 848 Sherbrooke St. Selur llkktstur og annast um út- farir. AUur útbúnaCur eá bezti. Enn íremur seíur hann ailskonar minnisvarCa og legsteina. Skriíst. Talsími: N-6607 Heimilis Taisími: J-8302
"
Islenzka bakaríið Selur heztu vörur fyrir lægsta verð. Pantanir afgredddar beefll fljótt og veL Fjölbreytt úrval. Hrein og llpur viðskiftl. Bjarnason Baking Co. | 676 SARGENT Ave. Wlunipe*. Phone: B-4298 * i
MRS. SWAINSON að 627 SARGKN'X Ave., Winnipeg, hefir ávaTt fyrirllagjandi úrvals- Mrgðir af nýtízku kvienhöttum. Hún er eina ísl. konan. sem slilca verzlun rekur í W7lnnipeg. Isleiuf- ingar, látlð Mrs. Swainson njóta vlðskifta yfiar.