Lögberg - 16.12.1926, Síða 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 16. DESEMBER 1926
Bls. 14
Leyndarmál kon-
unnar.
Eftir óþektan höfwnd.
Þegar eg raknaði við aftur, sá eg fyrst and-
lit ráðskonunnar, hún hmt niður að mér og laug-
aði gagnaugu mín í ediki; höfði mínu hafði hún
lyft upp og smokkað sessu undir það.
“En hvað þér eruð góðar og vingjarnlegar
við mig.”
“Það er ekki þess vert að minnast á það. Eg
hélt að það væri ekki nauðsynlegt að kalla á
hjálp, og gefa með því öllu heimilisfólkinu nóg
til að tala um'. Þér megið ætla, að það sé loft-
breytingin og afleiðing ferðarinnar, sem orsak-
ar þetta. Þér virðist yfirleitt vera fremur við-
kvæm. ’ ’
Hún fylgdi mér inn í svefnherbergi mitt,
og þar reyndi eg að jafna mig, með því að lauga
andlit og handleggi í köldu vatni.
“'Svona, nú er þetta eflaust nóg,” sagði vin-
gjarnlega konan, “þér lítið nú út eins og drukn-
uð mús. — Sko, þetta mistuð þér áðan, þegar
eg hjálpaði til að losa stangaboliíin. ”
Þetta var myndanisti, þar sem eg geymdi
mynd mannsins míns og drengsins okkar, og
auk hárlokks af Richard, geymdi eg þar gift-
ingarhringinn minn líka. Það var stórt og fyr-
irferðarmikið nisti, svo menn gátu strax séð,
að í )>ví var geymsluhólf; sérhver kona með dá-
lítilli lífsrejTislu,. hefði getið^ sé til, að það
geymdi leyndarinál, og roðinn, sem klæddi kinn-
ar mínar, þegar hún rétti mér það, hlaut að
staðfesta slíkan grun, hafi hann annars kvikn-
að hjá henni.
“Þér þurfið ekki að vera hræddar við mig,
góða bam, eg kann að geyma leyndarmál,”
sagði þessi góða ráðskona huggandi. “Svona,
nú getið þér hiklaust látið frúna sjá yður, því
að nú eruð þér orðnar fjörlegar aftur.”
Eg gekk nokkurum sinnum fram og aftur á
hjallanum fyrir utan, og þegar frú Lynwood
kom, var eg orðin fær um að gegna skyldum
mínum, svo engan grunaði hvað fyrir mig hafði
komið. Eg var mjög glöð yfir þeim fremur ró-
legu dögum, sem í vændum voru. Eg sagði við
sjálfa mig, að eg hyti að vera mjög taugaveik,
fyrst eg lét ímyndunarafl mitt narra mig, því
annað en hugsjónasmíðar gat þetta með mann-
inn minn ekki verið, og eg var ráðskonunni mjög-
þakklát fvrir )>að, að hún hélt yfirliði mínu
leyndu. Eg neytti járndropa og kínin, ge'kk
langar göngur og skrifaði Richard, hr. Stewart
og ógiftu systur minni í Warwick. Hin systir
mín, sem var búin að vera gift í mörg ár, bjó í
Nottingham. Systur minni í Warwiek sagði eg
hvernig mér hefði gengið, og að eg hefði tekið
stöðu undir öðru nafni en mínu, og að eg hefði
komi drengnum mínum fyrir í fæðissöluskóla,
þar sem eg bað hana að heimsækja hann við og
. -ð
Veðrið var ágætt og og eyddi miklu af tím-
anum á hjallanum við hafið, þar sem eg hafði
valið mér inndælan krók, er eg seinna skoðaði
sem eign mína. Frú Flemming, ráðskonan, var
mér mjög vingjarnleg, og þannig leið tíminn til
miðvikudags, og þann dag komu gestirnir og
hjónin aftur, alt ánægjulegt. Frú Lynwood
hafði skergt sér vel, og var fjörleg og blómstr-
andi. Heimkoma hennar fékk mér mikið að
gera, svo eg fékk engan tíma til að koma inn í
samkvæmissalina. Frú Lynwood hafði 'komið
með sjávarjurtir og þangtegundir, sem hún ætl-
aði að senda móður sinni; það varð að búa um
þær undir eins, þar eð Lynwood ofursti, sem
ætlaði af stað daginn eftir með gestum sínum,
hafði lofað að taka þær með sér. Eg var næst-
um búin að búa um jurtimar, þegar eg sá að
mig skorti viðarkvoðu; eg hafði séð glas með
viðarkvoðu í litlu fornmenjaskríni í dagstofu
frú Lynwoods, og fór þangað til að sækja það.
Eg fann það strax, en rautt hvlki, sem lá hjá
glasinu, vakti eftirtekt mína. Án þess að hugsa
um hvað eg gerði, opnaði eg það. Eg sá mynd
af manni, sama manninum, sem hafði vakið eft-
irtekt mína í Hartley 'Street — þessi mynd var
af manni mínum, á því var enginn efi.'
Hvað þýddi þettaf Þekti frúin hannf Það
hlaut hún að gera, fyrst myndin lians var hér.
Voru þau af sömu ætt? Jjjí, auðvitað — ]>að var
ráðning gátunnar. Ef til vill systkinabömf
Ef það ætti sér stað, hlyti frú Flemming að
þekkja hann, og þá mundi hún einnig þekkja
myndina í nistinu mínu — það var því áríðandi,
að hún fengi ekki að sjá hana. Og ef það væri
tilfellið, að hann væri skvldur frú Lynwood þá
hafði eg að líkindum heyrt rétt, hann gat þá
hafa verið hér, daginn áður en gestirnir fóru.
En hvar var hann þá núna?
Eg lagði myndina á sama stað og fór til
vinnu minnar. Ósjálfrátt lauk eg við liana; hug-
ur rninn var annars staðar. Hvernig átti eg að
fá þessa gátu ráðnaf Ef eg mintist á þetta við
frú Lynwood, mundi foiwitni hennar um mína
liðnu æfi vakna; að eins hugsunin um, a.ð ein-
hver vildi rannsaka mína liðnu æfi, kom tárun-
um út í augum mínum, þó eg ætti að hafa of
mikla sjálfsvirðingu til þess, að gráta yfir
henni. Nei, eg inátti ekki sjálf koma upp um
mig, eg varð að þegja, rannsaka og beita at-
hygli minni.
Þegar eg var búin að jafna mig, fór eg með
sjávarjurtirnar ofan í viðtalsstofu frúarinnar.
Um leið og eg gekk upp aftur til herbergis míns,
heyrði eg rödd hennar niðri { stiganum:
“Eg er þreytt núna, en er þér þakklát fyrir
að þú afsakaðir mig við gestina, góði Frits. ”
Það var þá maður hennar, sem fylgdi henni.
Þegar hún kom inn í herbergið, æpti hún
dálítið af gleði yfir að sjá fyrirkomulag sjávar-
jurtanna. ^
“Sjáðu, Frits, er þetta ekki fallega gert?
Það er ungfrú Sedwick, sem hefir búið um þær
fyrir mig.”
“Jú,” svaraði rödd, sem mer var svo vel
kunn, “eg hefi tekið eftir sama snildarlega feg-
urðarvitinu í fyrirkomulagi blómavöndlanna í
dagstofunni. Það hlýtur að vera ánægjulegt
'að kynnast lienni; mig furðar ekki, að þér þykir
vænt um hana; þú ættir að kynna mig henni,
elskan mín.”
En þau áhrif, sem síðustu orðin höfðu á mig.
Var það mögulegt, að það væri eiginmaður
minn, sem talaði þau? Hann kallaði.hana “elsk-
una sína”. Það gat því ekki verið hann. Og
þó — það var rómur hans. Eg varð að harka
af mér og læra að gleyma. Þau töluðu meira
saman, en eg skildi þau ekki. Blóðið sauð í æð-
um mínum, suða var fyrir eyrunum; eg varð að
fara út undir bert loft,,eg varð að líta upp til
stjarnanna—ó, þær raintu mig á eiðana og hina
glötuðu ást hans.
0g svo lifnuðu hjá mér aðrar endurminn-
ingar — eiður, sem eg hafði svarið, loforð, sem
eg hafði gefið, orð, sem eg hafði nefnt, orð, sem
eg fann að. varð að hafa gildi, orðið “hefnd”.
Ef maðurinn þarna niðri væri hann — hann,
sem hafði gert mig svo ósegjanlega ógæfusama,
hann, sem var faðir sonar míns, indæla drengs-
ins míns. Drenginn, hann átti eg; faðirinn
.skyldi aldrei fá að sjá liann aftur; þeirri á-
• nægju að eiga hann, skyldu engin föðurréttindi
ræna mig.
Eg reikaði til herbergis míns, knéféll við
rúmið, fól höfuðið í koddanum og grét, grét eins
og hjarta mitt ætlaði að springa. En með tár-
unum kom ró í huga minn, og eg fór að hugsa
skynsamlegar um ásigkomulagið. Ef mér hefði
nú skjátlað; menn hafa áður orðið þess varir,
að raddir voru mjög líkar, og eg var í æstu
skapi yfir litlu myndinni. Mér fanst óhugsandi
að nokkur maður gæti verið svo vondur, að
blekkja og svíkja jafn engilhreina persónu og
frúna mína. Neyðin, eða hverjar aðrar kring-
umstæður, sem átt höfðu sér stað, gátu auðvit-
að þvingað hann til að yfirgefa mig; en svo
vondur, að hann skyldi tæla aðra konu í viðbót,
og það aðra eins konu og hana — nei„ það var
ólíklegt. Maðurinn minn hlaut að vera dáinn
— það hafði eg haldið í mörg ár; alt þetta nýja
hafði truflað'hugsunarhátt minn, og látið mig
sjá sýnir um albjartan dag. Nú skildi eg það,
það var ekki frú Lynwood, sem var í ætt víð
manninn minn, heldur ofurstinn, þaðan átti
raddlíkingin rót sína að rekja — þannig hlaut
það að vera. Skyldi ofurstinn líkjast manni
mínum að ytra áliti líka? ,'Ætli eg geti séð þá
líkingu? Eg hafði heyrt, að systkinasynir gætu
líkst hver öðrum eins og bræður, já, meira en
þeir alloft gera. Það var hin eðilegasta skýr-
ing að myndin, sem eg sá, væri af ofurstanum,
og að hann líktist Frits. Hvað átti eg nú að
gera, til þess að fá enda á þessari óvissu? Ef
eg stæði gagnvart voðalegri uppgötvun, varð
eg að biðja forsjónina að gefa mér hið nauð-
synlega hugrekki á úrslita augnablikinu.
Dyrunum ])ar úti var lokið upp og lokað
Á.lkunnug rödd söng úti í ganginum gaman-
vísu, og benti viðkvæði hennar á óstöðugleika
ástarinnar.
En það háð gagnvart tilfinningum mínum.
Nei, þetta ásigkomulag verður að enda — eg
verð að sjá þenna mann, ef eg á ekki að verða
brjáluð. Eg ætlaði að þjóta ofan stigann á eft-
ir honum, þegaí herbergisþernan stöðvaði mig.
Hún kom með boð frá frúnni, að koma ofan til
sín núna, meðan hún hefði tíma til að þakka
mér fyrir jurta umbúninginn. Þar varð eg að
sitja og láta sem ekkert væri að, um langan tíma
og svo fékk eg a vita, að ofurstinn væri { billi-
ardsalnum hjá gestunum.
Þolinmæði — á morgun kemur aftur dagur.
Bíða, bíða og atliuga.
Eg fór snemma á fætur morguninn eftir, á-
kveðin í þW að nota fyrsta tækifærið til að sjá
húsbóndann. Það var eitthvað einkennilegt
við það líka, að eg hafði nú verið langan tíma
á þessu lieimili, án þess að þekkja þann mann,
sem var húsbóndi þess.
Meðan eg neytti morgunverðár, sagði eg
eins og í hugsunarleysi við frú Flemming: *
“Mig langar til að sjá ofurstann í dag, áð-
ur en hann leggur af stað í ferðina; eg er for-
vitin eftir að sjá þann mann, sem frúin talar
svo oft um, Hvernig veitir mér hægast að
gera það?”
“Það er mjög auðvelt, ungfrú. Hann reyk-
ir ávalt vindil í vetrargarðinum eftir morgun-
verð — eg heyri til hans núna þar niðri, takið
þér skæii og litlu körfuna þarna, gangið inn í
garðinn að sunnanverðu og klippið blóm, þá
getið þér kiklaust veitt honum eftirtekt.”
óþolinmæði ríkti í huga mínum; eg reyndi
eins vel og eg gat, að halda taugum mínum og
hugsunum í skefjum, til þess að vera fær um
að mæta því, sem nú kæmi fyrir. Eg fór strax
að ráði frú Flemmings og lggði af stað, til þess
að ná ráðning á forlagagátu minni. Eg var
næstum undrandi yfir því, að það var sorg og
framtíð frúar minnar, sem hafði æðsta sæti í
huga mínum, fremur en mín eigin; en hvernig
sem á því stóð, fékk eg ekki tíma til að greina
þessar hugsanir í sundur, því eg fann lyktina
af vindil blandast saman við blóma ilminn, og
stóð kvr að hálfu leyti hulin bak við runnana,
sem eg stóð lijá. Róleg, seingengin skref nálg-
uðust mig, eg leit aftur með leynd ,og sá háan,
myndarlegan mann, mjög líkan Frits að vefti.
Ef það væri nú hann, hvað átti eg þá að gera?
Eg fann, að eg mundi gleyma öllu því illa, sem
hann hafði gert mér, og fleygja mér í faðm
hans — nei, til þess hafði eg enga heimild; eg
varð að endurkalla alla sjálfsvirðing mína mér
til aðstoðar, vegna sonar míns. Með endurvak-
inni djörfung sneri eg mér frá blómabeinum,
og gekk á móti honum. Þegar eg var fáein fet
frá honum, leit eg upp og á hann, talsvert hik-
andi.
Já, það var fallegur maður, með dökfhrokk-
ið hár og módökk augu það var, ,guði sé
lof, ekki maðurinn minn.
Hann stóð fyrir framan mig með hattinn í
hendinni, glatt, góðlegt bros lék nm varir hans,
en djúp alvara var dregin bak við hið sýnilega
uppgerðarbros í augnatilliti hans.
Þessi maður var verður hinnar tilbiðjandi
ástar frúarinnar, og mig langaði til að faðma
hann að mér, svo glöð varð eg yfir því, að eg
hafi látið ímyndun mína narra mig. Nú brosti
eg líka, og heilsaði með því að hneigja mig.
“Ungfrú Sedwick, býst eg við?” sagði hann
alúðlega. “Það er óheppilegt, að mér hefir
ekki gefist tækifæri til að heilsa yður fyr, mig
hefir langað svo mikið til að kynnast yður.”
Það voru hér um bil sömu orðin, sem eg
hafði heyrt liann segja kvöldið áður, en hve
rödd hans var breytt frá því í gær, eða hafði eg
sjálf verið í óáreiðanlegu ásigkomulagi, fyrst
eg hafði álitið þessa rödd vera mannsins míns.
Það var djúp samhygðar raust, sem gaf til
kynna, að eigandi hennar var góður, eðallyndur
maður; en hún vakti engar endurminningar í
huga mínum.
“Eruð þér að tína blóm fyrir frú Lynwood?”
spurði hann. “Ef svo er, verð eg að vekja at-
hygli yðar á því, að hún telur ekki helíótróp
meðal uppáhaldsblóma sinna, þér afsakið bend-
inguna, en mér er ve^ kunnugt um sxnekk
hennar.”
Eg roðnaði, því hún hafði sjálf sagt mér,
að helíótrópilmurinn væri of sterkur og svæf-
andi fyrir hana, og eg hafði klipt blómin í liugs-
unarleysi, naumast vitandi hvað eg var að gera.
Eg fékk honurn því skærin, og hann valdi fall-
ega blandaðan blómavönd. En hvað frú Lyn-
wood varð glöð, þegar eg sagði henni seinna, að
ofurstinn hefði sjálfur tínt blómin handa lienni.
Við töluðum glaðlega saman, eg var orðin
sem í fyrri daga, því eg var svo glöð yfir l»vi,
að grunur minn reyndist rangur. Hann lét f
ljós ánægju sína yfir ])ví, að frú. Lynwood hafði
fengið jafn samhygðarríka stúlku, til að vera
hjá sér í væntanlegu einverunni, gaf mér fáein-
ar bendingar um bókmentalegan og sönglegan
smekk frúarinnar, og lofaði að senda blöð, bæk-
ur og sönglög frá London.
“Við komum aftur fyrir jólin, ungfrú Sed-
wick, þá getið þér sagt mér, htort eg hafi falið
rétt. Það er satt, mér datt núna í hug, að við
nemum fyrst staðar í Warwick, við ætlum að
sýna hinum amerísku vinum vorum einn af
beztu bæjunum á fósturlandi okkar. Þekkið
þér Warwick? Er þar nokkuð annað að sjá, en
gömlu höllina?”
Eg sagði honum, að eg væri fædd þar, og
lýsti fyrir honum hinum mörgu fallegu pláss-
um í umhverfi hins litla baijar, og um hinar
mörgu gæfuríku stundir, sem eg hafði dvalið
þar. Var þetta óforsjálni af mér? Þessi mað-
ur var svo trúmenskulegur, að gagnvart lionum
gleymdi eg minni vanalegu óframfærni.
■
Eg varð þess nú vör, að klukkan var meira
en tíu, bað afsökunar og hraðaði mér í burtu til
frúarinnar. En hún var ekki í viðtalsstofu sinni,
hún hafði farið yfir í lestrarherbergi mannsins
síns, sagði stofustúlkan, og eg skammaist mín
yfir því, að hafa tafið hann svo lengi frá að
finna hana.
Kvöldið eftir burtförina var frú Ljmwood
mjög hnuggin yfir aðskilnaðinum. Eftir því
sem ákveðið var, kom maður hennar ekki aftur
fyr en eftir jól, þá ætlaði hann að 'koma með
kaftein Barry og ungfrú Thorn aftur; yfirfor-
ingi Rivers og kona hans ætluðu að dvelja um
jólin hjá dóttur sinni.
Eg reyndi að koma frúnni til að tala um
æsku sína og foreldra, vonandi þess, að hún
segði eitthvað, sem geri mér það mögulegt að
spj'rja um myndina, sem eg sá í hj'lkinu. Það
leit út fyrir, að hún hefði að eins séð lítið af
mannlífinu áður en hún giftist, þar eð hún var
alin upp við einveru f canadisku klaustri.
Stuttu eftir að hún tók þátt í félagslífinu,
hafði liún kynst ofursta Lymvood. Hún mætti
honum í fyrsta dansleiknum, sem hún tolí þátt *
í; þar var hann ásamt kaftein Barrj'. Báðir
mennirnir voru nýkomnir frá Austurlöndum,
þar sem Tyrkir,. sem þeir höfðu barist fvrir,
veittu þeim heiðursmerki; það var auðséð á
Frúnni, að ofurstinn hafði náð ást hennar
strax, og að hann var sá fyrsti og síðasti, sem
hún hafði élskað. Þetta fyrsta kvöld í einver-
unni var mjög viðfeldið, og mér veittist sú á-
nægja, að geta komið frúnni í gott skap, áður
en við skildum, en forvitni minni fékk eg ekki
fullnægt.
Næsta vikan leið viðburðalaust. Við ókum
spölkom á hverjum degi, gengum í garðinum,
heimsóttum fátæka og veika, sem frúin reynd-
ist hinn góði engili, og þegar vanheilsa hennar
neyddi hana til að-vera inni, las eg, lék á hljóð-
færi eða söng fyrir hana. Hún átti allmikil
bréfaviðskifti, en öll bréf, að ofurstanum und-
anteknum, lét hún mig annast, stundum eftir
því, sem hún las mér fyrir, og stundum sagði
hún mér að eins fljótlega frá efni bréfsins;
manni sínum skrifaði hún á hverjum degi, og
fék'k jafn reglulega bréf frá honuin.
Heimsóknir til okkar voru næstum engar,
því frúin hikaði við að þiggja l»ær á meðan of-
urstinn var fjarverandi. • Er hugsanlegt, að
nokkurn tíma hafi nokkur maður verið jafn-
lieitt elskaður og hann. En eg áleit líka, að hann
verðskuldaði það; daglega fékk eg æðri skoðun
á ástúð hans. Hann enti loforð sitt mjög ná-
kvæmlega um að senda okkur bækur, blöð og
sönglög, því í hverri viku kom stór böggull frá
London, og það var alt af úrval, sem í honum
var.
Einn daginn sagði bréf ofurstans frá nýrri
sendingu, í bréfinu voru þessi orð:
“Barry vill fá að vita, hvernig ungfrú Sed-
wick geðjast að Lyttons “komandi ættir”. Hann V
hefir einmitt valið þá bók hennar vegna, þar eð
hann álítur hana of dularfulla fyyir þinn
smekk. ’ ’
Eg sagði auðvitað, að eg væri kaptein Barry
mjög ]>akklát, þar eð hann a þenna hátt tæki til-
lit til míns smekLs, en mig furðaði að hann á-
leit sig þekkja hann. Eg áleit að ofurstinn hefði
sagt lionum frá minni áköfu vörn fyrir “Zan-
oni“, sem við liöfðum minst á Tim morguninn,
‘sem eg talaði við hann.
“Nær var það, sem þér töluðuð við manninn
minn, ungfrú Sedwick?” spurði hún.
“Morguninn, sem hann fór af stað.”
“Á, eg vissi ekki að þér hefðuð talað við
hann þann dag. Var það þegar hann tíndi
blómavöndinn handa mér?”
“Já, hann sagði mér líka frá smekkvísi yðar
að ýmsu leyti, og fól yður að nokkru leyti í
vernd mína.”
“Eg vissi alls ekki, að þér höfðuð talað við
hann,” endurtók frúin, “eg hélt að þér hefðuð
fengið blómin frá öðrum. En það gleður mig
—eg skal þá líka sýna yður mynd hans. Þér
verðið að segja mér hvort yður finst hún lík
honum. Viljið þér taka myndabókina, sem ligg-
ur þarna á borðinu?”
Hún opnaði hana með litlum lykli, sem hékk
í keðju, er hún bar um hálsinn, og rétti mér
hana. Já, það var sama, fallega andlitið, en
hér sýndist hann enn fegurri, af því hann var í
einkennisbúningi sínum, sem fór honum vel.
Eg bar myndabókina að glugganum, til þess að
geta séð mjmdina enn betur. Það var gott, að
eg hafði fjarlægst frúna, því á þessu áugnabliki
varð mér litið á sama andlitið og eg sá í hylkinu
og á heimili yfirforingja Rivers.
“ Sýnist jTður ekki, að mjmdin sé lík?”
“Mjög lík. Hún er snildarlega vel gerð, eg
gæti þeka hana hvar sem eg sæi hana,” sagði
eg og reyndi livað eg gat að tala rólega. ‘ ‘ En
hvað ofurstinn er skreyttur mörgum heiðurs-
merkjum, það eru líklega tyrknesk heiðurs-
merki? Maðurinn, sem situr beint á móti of-
urstanum, er eins skreyttur. Er það vinur of-
ursta Lymvoods?”
Þannig liélt hún áfram að spauga, ón þess
að taka eftir geðshræringu minni. Eg var
undrandi, efandi, vonandi ástar, gröm yfir ó-
trygðinni; alt þetta hélt bardaga í huga mínum,
rneðan eg starði töfruð á þessa, mér svo kæru
drætti. Eðlisávísun mín hafði þá ekki vilt mér
sjónir, hann hafði verið í nánd við mig, verið
undir sama ])aki og eg, og eg heyrt rödd hans.
En hann hafði þó kallað frú Lyinvood “elskuna
sína.” Það gat hann þó ekki sagt við hana.
Eða hafði eð hjært rangt? Og hann kallaði sig
Barrj'? Hví hafði hann skift um nafn? Og
það var sagt, að hann væri ógiftúr? Var hann
þá tryggur mér? En hvers vegna dvaldi hann
þá hér, án þess að reyna að finna mig? Hann
var máske að leita að áritan minni? Hann hafði
máske sagt ofursta Lynwood leyndarmál sitt?
Hann hafði minst á, að þeir ætluðu til War-
wick. Þessi óvissa var næstum meiri en eg var
fær um að þola. Hver ætli ráðningin verði á
þessari gátu? Það er enn þá hálfur mánuður
til jóla — eg verð að reyna,að vera róleg þang-
að til. Hvernig ætli fyrsti samfundur okkar
verði? Skyldi liann þekkja mig strax? Skal
hann bjóða mig velkomna, eða ætli hann vilji
helzt, að við séum ókunnug? Er hann farinn
að hata mig?
A þessu augnabliki kom, frúin til mín, og
byrgði augu mín með hendi sinni.
“Eruð þér orðnar algjörlega töfraðar, ung-
* frú Sedwick? Eg held sannarlega, að ást við
fyrsta tillit hafi kviknað í huga yðar. Við skul-
um vona, að Frits Barry verði jafn meðtæki-
legur. ”
Hann hafði þá haldið skírnamafni sínu.
Það var þá áreiðanlega hann, sem hún hafði
talað við í viðtalsstofu sinni. Eg jafnaði mig
eftir beztu getu, þakkaði fyrir lánið á mynda-
bókinni og fékk lienni hana. Hún hélt áfram að
stríða mér á meðan hún lét bókina á sinn stað.
Á þessu augnabliki var okkur sagt, að þurrmet-
is hádegisverður væri á borð borinn — það
stefndi liugsun hennar í aðra átt. Á meðan við
neyttum matar, stakk hún upp á því, að við
skj’ldum ferðast til Blaokgang einhvern af næstu
dögum.
“Vlð skulum fara fyrsta fallega morgun-
inn, sem við fáum,” sagði hún. “Þá förum við
snemma á fætur, til þess að geta dvalið þar fá-
einar stundir við getum neytt hádegisverðarins
í hótelinu og komið heim síðari hluta dags. Eða,
viljið þér heldur bíða ]>angað til mennimir koma
heim, svo þér getið fengið betri fylgd?” bætti
hún við storkandi.
Eg samþj'kti auðvitað fyrri uppástunguna,
og SVO var þessi fyrirætlun álitin ákveðin.
“ Já, það má eg óhætt fullyrða,” svaraði hún
hlæjandi. “Getið þér ekki gizka á, hver það er;
Það er kapteinn Barry, sem tekur svo mikið til-
lit til fegurðarvits yðar, horfið þér á hann með
nákvæmni, góða mín. Hann er ekki giftur, og
það lítur svo út, sem maðurinn minn geri sér
tatsvert ómak, til að vekja eftirtekt hans á jTð-
ur. Hann kemur aftur um jólin, það er móske
ekki svo vitlaust að vera hjónabandsstofnari
fjTrir jafn fagrar persónur. ”