Lögberg - 23.12.1926, Blaðsíða 2

Bls. 2
LöGBERG, FIMTUDAGINN 23. DESEMBER 1926.
Robert Marion La Follette.
Foringi Framsóknarmanna.
(1855 — 1925.)
Framh.
VI.
La Follette samdi mörg lagafrumvörp, tíl
þess að ’oæta hag verkamanna og vernda þá
fyrir slysum. Sum af þeimhafa verið samþykt.
A meðal þeirra eru sjómannalögin. Andstæð-
ingar hans beittu oft ýmsum brögðum, til þess
að koma í veg fyrir það, að frumvörp hans
hefðu tækifæri til þess að njóta áheymar og
fylgis. Skömmu eftir að La Follette var kos-
inn til efri málstofunnar, þá hélt hann ræðu.
sem hann hafði varið miklum tíma til þess að
undirbúa. Eftir að hann byrjaði ræðuna, þá
tók hann eftir því, að flestir þingmenn höfðu
farið út úr þingsalnum, auk þingforseta. La
Follette ávarpaði forseta og mælti: “Þingmenn
efxá deildar (Senators) sýna það og sanna með
fjai*veru sinni, að þeir hafa ekki mikinn áhuga
fyrir því, hvernig þetta alvarlega mál verður til
lykta leitt, eða hvað eg hefi um það að segja.
Þjóðin — kjósendumir — hafa einlægan áhuga
fyrir því. Ef að þetta mál verður ekki sam-
vizkusamlega og rétt úrskurðað nú, þá verða
þessi auðu sæti, sem við sjáum hér í kringum
okkur, s'kipuð af öðram, eftir næstu kosningar.”
Gestabekkir voru þéttskipaðir, og var þess-
um orðum frá La Follette svarað þaðan með
dynjandi lófaklappi, svo þingforseti hótaði að
láta rýma sæti þau, ef það væri endurtekið.
Eftir fáeinar mínútur voru flestir þingmenn í
sætum sínum.
Eitt af' þeim málum, sem La Follette barð-
ist uppihaldslaust fyrir, var virðing á jám-
brautum, og eignum járnbrautarfélaga um öil
Bandaríkin. Hann hafði fengið því máli fram-
gegnt í Wisconsin, til ómetanlegs hagnaðar fyr-
ir hina fátækari borgará ríkisins. Hann kom
fram með lagafrumvarp, skömmu áður en hann
dó, um þjóðeign á jámbrautum. Hann sýndi
fram á, að fáeinir menn hefðu alla verzlun í
landinu á sínu valdi, færri en eitt hundrað. Það
mun hafa verið í sambandi við virðingu á jám-
brautum, og járabrautarlöggjöf, sem La Fol-
lette hélt lengstu ræðu, sem nokkur þingmaður
eða nokkur ræðumaður hefir líklega nokkum
tíma haldið. Ræða þessi stóð yfir í nítján
klukutíma, byrjaði kl. 12, 29. maí (1908) og end-
aði kl. 7 næsta morgun.
La Follette var ekki að halda þessa ræðu
til þess að vinna sér frægð eða verðlaun, hann
var að 'oerjast fyrir því, að einhliða og ósann-
gjarnt lagafrumvarp yrði ekki samþykt mót-
mælalaufit. Hann vonaði, að nægilega margir
þingmenn fengjust til þess að tala á móti því, til
þess að það yrði lagað. Eftir að hann hafði tal-
að nokkra klukkutíma, þá fóru að koma inn sím-
skeyti til þingmanna efri deildar frá kjósend-
um, sem skoruðu á þá að styrkja La Foílette, í
hans óvanalegu baráttu.
Það var La Follette, sem öflugast barðist á
móti því frá því fyrsta, að olíulindir Bandaríkj-
anna væru leigðar pólitiskum skjólstæðingum
samveldismanna. Hann var þess ekki megnug-
ur að sporna við því, að Hardingstjómin leigði
olíunámumar. En tveimur ámm síðar hóf hann
rannsóknir, sem leiddu til þess, að olíuhneykslið
var dregið fram í dagsljósið, sem varð til þess,
að námurnar.voru teknar til baka. Er talið, að
La Follette hafi sparað þjóðinni þar fleiri
hundruð miljóna eignatap.
Æfistarf La Follette, var sönn fyrirmynd
fyrir æskulýðinn. Barátta hans á nióti yfir-
gangi efnishvggjumanna, var í anda píslarvott-
anna, hinna sönnu uppreisnar og umbótamanna.
VII.
Eftir að La Follette var látinn, þá rituðu
flestöll blöð í Ameríku ritstjórnargreinar um
hann. Margar af þeim ritgjörðum voru hlut-
drægar, og sýndu litla þekkingu eða dómgreind.
Hér fylgir útdráttur úr bréfi frá presti í Corn-
wall, Connecticutt, séra Russell J. Clincey.
Bréf þetta var stilað til ritstjóra New York
Times, sem fyrir margra hluta sakir, er eitt
allra merkasta blað vorra tíma í Ameríku.
“Til ritstjóra New York Times:—
“Af því að ritstjómargrein þín, rituð eftir
lát La Follettes, sýndi tilraun til sanngirni, ef
ekki mikinn skilning, bið eg um leyfi til þess að
svara henni með nokkmm orðum, sem eg mundi
ekki gera, í sambandi við árásir í blöðum sam-
veldismanna, á hann látinn.
“Eg deili ekki við þig um þína eigin skoðun,
eða dómgreind, í sambandi við æfistarf La Fol-
lette’s. Þar"hefir þú sama rétt eins og aðrir.
En hefði eg gefið út blað, þá finst mér að eg
mundi hafa lært það af sögu liðinna alda, að
það er ekki alveg hættulaust að kasta þeirn á
bál, sem gefa alt sem þeir eiga og alt, sem þeir
hafa getað eignast, fyrir hugsjón. Það er ekki
^ieppileg aðferð til þess að halda uppi heiðar-
legum orðstír, að brenna þá til dauða, sem lifa
sönnustu lífi,-jafnvel þótt það sé gert að eins
í dagblaði, menn, sem standa einir á móti fjöld-
anum. Reynzlan sýnir að börn okkar reisa þeim
vanalega minnisvarða.
“Það er síðari greinin í ritstjómargrein
þinni, sem eg deili við þig um, þar sem þú á-
varpar æskulýðinn með því að gera tilraun til
þes að snúa honum á móti hetjulifnaði. Þar
segir þú:
“ ‘Æ'fistarf La Follette’s hefir máske verið
gagnlegt að sumu Jeyti. En sannarlega ekki
auðugt fyrir varanlega velferð þjóðarinnar,
hvað snertir opinber mál. Stórhuga ungir
menn dást máske að honum, en þeir era ekki
líklegir til þess að taka hann sér til fyrirmynd-
ar. Eldon aðalsmaður sagði skömmu fvrir
andlátið—á gamalsaldri: “Ef eg hefði tæki-
færi til þess að byrja lífsstarfið afturýþá mundi
eg segja efnishyggjumönnum stríð á hendur —
gera uppreisn á móti þeirra menta og menning-
arstefnu.” Það er fátt í lífi La Follette’s til
þess að vekja áhuga og öfund ungra manna, sem
byrjuðu lífið með svipuðum hugsunarhætti og
Eldon aðalsmaður lýsir við burtför sína.
“Þetta er hin banvæna lífsstefna, sem æsku-
lýður okkar drekkur með móðurmjólkinni, nú á
dögum. Þeim er kent á öllum krossgötum lífs-
ins, að líf uppreisnarmannsins, sem •gefur alt
fyrir hugsjón sína — uppreisnannannsins, sem
lifir sönnu andlegu lífi, að líf þess manns hafi
ekkert að bjóða, nema söknuð, sorg og tap.
“Hinn ófyrirleitni, ærslafengni æskulýður,
lítur fram fyrir sig eftir fyrirmyndum. Eftir
því, sem sjóndeildarhringurinn víkkar, þá er
honum fylgt eftir, til þess að skygnast um eftir
hetjum og hugvitsmönnum til fyrirmyndar og
eftirbreytni. Þá er búmanns og verzlunarvitið
óþroskað. Sálarlífið frjálsast og óeigingjarn-
ast — tengdirnar við skaparann ómengaðar. —
Svo kemur hin eldri kynslóð gamaldags — út-
kulnuð og íhaldssöm, með sína haustnæðinga til
þess að kyrkja og kæfa eldinn í sál æskunnar.
Eldri kynslóðin, sem hugsar mest um að vernda
það litla, sem henni hefir fénast, og miðlar æsk-
unni sama veganesti, sem henni var útmælt að
dagmálum, þegar trú og traust á sjálfsfórn af
reksverka, og hetjulíf, ritaði framtíðarvonir
skrautletri alt um kring. Þeir telja æskulýðn-
um trú um það, jafnvél í velflestum skólunum
okkar, að forðast að fylgja dæmi umbótamanna
—píslarvottanna, og æsingamannanna, af því
sú stefna gefi ekkert að launum nema sorgir og
þjáningai’. Taki burtu öll tækifæri til frægðar,
metorða og mannvirðinga, og ræni allri lífs-
gleði frá þeim, sem henni fylgja.
“Eg hefi að eins eina rödd. En með þeirri
rödd lýsi eg yfir því, að þetta eru ósannindi.
Eg hefi leitað í æfisögum þessara manna og
kvenna, sem lifðu lífi uppreisnarmannsins —
eftir því sem andinn blés þeim í brjóst, og sögðu
gömlum venjum stríð á hendur. Mér dylst það
ekki, hversu sárar þrautir og þjáningar, sem
þetta fólk hefir orðið að þola, að krossganga
þeirra og pvntingar hafa oft verið óbærileg;
örvinglan og örvænting hafa oft verið einu
jarðnesku félagarnir. En þrátt fyrir það, þá
hefi eg aldrei lesið um neinn, sem lifði lífi upp-
reisnarmanna, og dó píslarvættisdauða, að líf
hans hafi ekki verið dýrðlegt og frjósamt, jafn-
vel fram yfir það sem draumsjónir hans gáfu
vonir um.
“Til hvaða uppreisnarmanns gætir þú vitn-
að, sem kendi og lifði eftir liugsjónum sínum og
draumum, og var rægður og svívirtur fyrir þær
kenningar, og einangraður til gálgans eða
brendur, — hvar mundir þú finna þann á meðal
þeirra, sem hefði viljað skifta lífi sínu fyrir
auð og metorð, óhóf og unað, njóta sérréttinda
— hlunninda, sem okkar kynslóð, er happasæl
og hamingjusöm er talin, sækist oft svo mikið
eftir.”
“Það er vítaverðara, en eg fæ útmálað, að
halda þeirri stefnu að æskulýðnum, að það sé
að kasta lífi sínu á glæ, að lifa fyrir hugsjónir
sínar. Mesti hugsjóna- og draumamaður mann-
kynsins, Jesús frá Nazaret, fyi’irdæmir þá kenn-
ingu, að æskulýðnum sé kent það, að líf þeirra,
sem líða fyrir velferðarmál annara, sé einskis-
vert. Hann var uppreisnarmaður, með brenn-
andi áhuga, ætíð viljugur til þess að þjóna og
lifa fyrir aðra. Einangran, fvrirlitning og spott
og krossinn á hinni einmanalegu hæð, vora þau
laun, sem hann hlaut, þrjátíu og þriggja ára.
Algjörlega einskisvert líf, eftir dómi veraldar-
mannsins. Hvor mundi dirfast að koma nálægt
þeim krossi, til þess að horfa upp á sálastríðið
í þeirri ásjónu, og gffa þann úrskurð, að það líf
hefði ekki verið frjósamt og dýrðlegt? —Það
er rétt hjá ritstjóra New York Times, að menn-
ingu vorra tíma hefir hepnast að innræta hinni
uppvnxandi kvnslóð aðdáun á Jesxí frá Naza-
ret, og La Foilette. En hverjir eru líklegir til
þess í fullri einlægni, að taka sér þá til fyrir-
myndar? Fæstir bafa hug og áræði til þess, fá-
ir trúa því eða skilja, að í gegn um margar
þrautir ber oss inn að ganga í guðs ríki — eða
fyllingu lífsins. Hinn sanni hetjuandi skilur
þetta lögmál og fylgir því. (Theodore Roose-
velt forseti sagði skömmu fyrir andlátið, að
þeir væru ekki hæfir til að lifa, og ekki heldur
hæfir til þess að deyja, sem væra hræddir við
dauðann.).
“Það er ekkert undravert við það, þótt menn
af okkar kynslóð — nútímamenn, séu flestir
hugdeigir efnishyggjumenn, þótt sannur hetju-
andi sé nú sjaldgæfur. Róm var aldrei svo sek
í því, að tæla og selja æskulýðinn til efnis-
hyggju-dýrkunar, eins og við erum nxx á tuttug-
ustu öldinni. Þörfin á því að græða fé—þörfin
fyrir gullforða fyrir verzlunarfyrirtæki okkar,
er okkar æðsta og fvrsta boðorð. Það er inni-
haldið í okkar fjaílræðu. — “Faðir, fyrirgef
þeim, því þeir vita ekki hvað þeir gjöra” —
þeir skilja ekki tilgang lífsins..
“Sá dagur rennur upp dýrðlegur og fagur,
að æskulýður okkar gerir uppreisn á móti
heims “s p e k i” vorra tíma. Heims-“speki”
þeirri, sem skapar hatur og öfund, undirferli og
fals. Einhvern tíma læra jarðarbxíar að fylgja
frjálsum anda, og berjast á móti andlegri kúg-
un, og efnishyggjugræðgi þeirri, sem nú er al-
gengust.
“Með sannri elsku til mannkynsins, ganga
þeir glaðir út í baráttunna-, viljugir til þess að
þola háð og spott, sorgir og niðurlægingu. Fel-
andi guði föður anda sinn, með dýrðarljóma í
áhjónu, eins og Jesús frá Nazaret. Þá verður
sagt um þá, að þeir hafi fundið lífið undursam-
legt. Því hver, sem gefur líf sitt, lifir eilíf-
lega.”
VIII.
Það er sagt, að írskur píslarvottur, Robert
Emmett, sem dæmdur var til dauða, hafi sagt:
“Látið engan mann rita grafskrift á bautastein
minn, því enginn af þeim, sem veit og skilur
fvrir hverju eg hefi barist, hefir djörfung til
þess að bera þai' vitni. Látið engan ófrægja
þær hugsjónir, með hjátrú og vanþekkingu.
Látið mig hvíla í friði og gleymsku, og minixis-
varða minn bíða áletrunar, þar til aðrir menn
geta í anda og sannleika borið hugsjónum mín-
um og mér vitni.”
Nú spyrja vinir La Follette’s, — hinar for-
ingjalausu miljónir: “Verður minnisvarði hans
að bíða áletranar, af því enginn hafi djörfung
og einlægni til þess málamiðlunarlaust að bera
hugsjónum þeim vitni, sem hann gaf líf sitt
fyrir ?”
Þegar La Follette var að ferðast um í síð-
ustu kosningabaráttunni, 1924, — en í þeim
voru honum greidd nærri því fimm miljón at-
kvæði, og tvö hundruð þúsund menn og konur,
búsett í nærri öllum ríkjum í sambandinu,
sendu honum skriflega áskorun um að gefa kost
á sér fyrir forseta, — þá sagði La Follette með-
al annars: “Hinir óbrotnu borgarar — alþýð-
an — í báðum hinum gömlu flokkum, þrá frjálsa
stjóm, framfarir og ráðvendni. Stefna mín og
markmið í þessum kosningum, ef við eða okkar
menn, komumst til valda, er fyrst af öllu, að
veita þjóðinni — kjósendunum — tækifæii til að
neyta krafta sinna í öllum velferðannálum þjóð-
arinnar, brjóta og uppræta einokun, einveldi og
séréttindi fárra manna, sem hafa það algjörlega
í sínum höndum, hvað mikið er framleitt af
ýmsum nauðsynjavörum, og verðjeggja t. d.
timbur, kol, olíu og járn og stálvöru. Miljóna-
félögin, sem eiga hveitimylnumar, og kauphall-
ir þær, sem hækka og lækka verð á vörum
bænda eftir vild.”
Þeir, sem því eru kunugir, hveraig auð-
mennirnir beita valdi sínu í gegnum skóla og
kirkjur, — sem á sér víðar stað, en í Bandaríkj-
unum, þó það sé nokkuð með öðrum hætti, —
þeir geta skilið í öllu því moldryki, sem þyrlað
var upp á móti La Follette og þessari stefnu-
skrá hans í þessum kosningabardaga. Það er
undarlegt, að fjöldinn, sem lúta verður í lægra
haldi, skuli ekki vera búinn að átta sig á því, að
það er ekkeiT, sem frelsar hann og veitir hon-
um afl til þess að tefla jafntefli undir lýðstjórn-
ar fyrirkomulagi, við þá, sem auðinn og völdin
hafa, nema fonnfastari og víðtækari mentun og
dómgreind, sem mentun þeirri fylgir, til þess
að verja sér foringja og fulltrúa.
Alþýðumentun í Bandax-íkjunum, í verklega
átt og bóklega, þolir vafalaust samQpburð við
mentuix alþýðu í flestum hinum mentaðri lönd-
um. En alþýðan er ekki nægilega mentuð til
þess að standast> blekkingar og kænskubrögð
þeirra, semi valdir eru til að stjórna iðnaði og
framleiðslu. Líklega er ekki í neinu landi und-
ir sólinni meira kapp lagt á það, að ná hæfileika-
mönnum á einhvera hátt — í gegn um -kirkjur
eða skóla, eða í gegnum blöðin eða tímaritin, ef
ekki tékst að ná þeim beint—í verklega þjónustu
hinna voldugu félaga. Rithöfundar era lokk-
aðir til hlýðni með verðlaunum fyrir bækur
þeirra. Sinclair Lewis hafnaði einum þesskon-
ar verðlaunum nú á þessu ári (1926). Hann
kvaðst líta þannig á þau verðlaun, að með því
að veita þeim móttöku, þá skuldbindi hann sig
til þess að sýna hlýðni, kurteisi, og foi’ðast hug-
myndaflug í rithætti. Hann sagði, að öll þessi
verðlaun væru hættuleg, sérstaklega “The
Pulitzer Prize”, því þótt það væri svo skilið, að
verðlaun þessi ættu að veitast fyrir sögu, sem
hefði mest bókmentalegt gildi, þá væri það
einnig tekið fram, að bókin væri ekki hættuleg.
Upton Sinclair hafa víst ekki verið veitt nein
verðlaun. .
Skömmu fyrir kosningar 1924, þá bauð eitt
af blöðum þeim, sem fylgdu Calvin Coolidge
að málum, (The Kansas City Journal), að borga
$1,000, ef La Follette gæti nefnt eitt verzlunar-
félag, sem hefði notið hlunninda, eða sérréttinda
frá Samveldisflokknum, eða stjórn þess flokks,
sem þá sat að völdum. Ef hann gæti nefnt fé-
lag, sem hann ætlaði sér að lögsækja og hegna,
ef hann kæmist til valda. La Follette tók á
móti þessu skeyti, þar sém hann var að halda
ræðu. Tilboð blaðs þessa var svar á móti ákær-
um, sem hann hafði komið fram með í ræðu
stuttu áður.
La Follette svaraði tilboði blaðs þessa taf-
arlaust með öðru hraðskeyti: “Af félögum
}>eim, sem hafa notið sérréttinda, fyrir aðgjörð-
ir Samveldisflokksins, sem er ásetningur minn
að gera upp reikninga við, verði eg kpsinn for-
seti Bandaríkjanna, nægir í kveld að nefna
Andrew Mellons aluminum skattlögin, og sam-
nefnt verzlunarfélag. Sendið ávísun til Sálu-
hjálparhersins. ”
Andrew Mellon, fjármálaráðgjafi í ráðu-
neyti Hardings og Coolidge, stórauðugur íhalds-
maður ,og einn allra fremsti og færasti f.jár-
málafræðingur í Bandaríkjunum.
William Allen White, sagnfræðingur —
Valdimar Ásmundsson Norður-Arneríku —
sagði: “Þegar sagnfræðingar síðari tíma rita
sögu Bandaríkjanna, þá verða þeir oft að leita
í verkum La Follette’s, þegar þeir safna sögu-
heimildum fvrir síðasta aldarf jórðung nítjándu
aldar og fyrsta aldarfjórðung hinnar tuttug-
ustu. La Follette hafði áræði til þess að byggja
upp, en ekki að rífa niður. ”
Eins og áður hefir verið tekið fram, þá áttu
* mörg af helztu lagafrumvörpum; þeim, sem af-
greid^ vora, meðan La Follette var meðlimur
sambandsþingsins, honum tilveru sína að
þakka. Það nægir að geta þess, að hann samdi
þrjátíu og eitt frumvarp, fyrir kjörþing Sam-
veldismanna 1908 og 1912. Þingnefndum, sem
stefnuskrá sömdu, fyrir forsetaefni 'þau, sem
þá vora í vali, virtust framvörp þessi of frek—
krefjast of mikilla endurbóta. Þess vegna var
þeim þá hafnað, en nú eru tuttugu og sex af
þeim orðin að lögum, stjórnir beggja flokkanna,
lýðstjórnar og samveldismanna, hafa nú sam-
þykt frumvörp þessi.
* *
Robert Marion La Follette andaðist 18. júní
1925, fjórum dögum meira en sjötugur. Hann
hafði þjáðst af hjartasjúkdómi af og til í tíu ár.
Honum var það fyllilega ljóst, þegar hann tók
forseta útnefningu, að hann mundi ekki eiga
Professional Cards
DR. B. J. BRANDSON
f!16-2i,0 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy St*.
Phone: 21 834.
Ofílce timar: 2_S
Heimill: 776 Victor St.
Phone: 27 122
Winnipeg, Manitoba.
COLCLEUGH & CO.
Vér leggrjum sérstaka áherzlu & ati
aelja meiSul eftir forskriftum lœkna.
Hin beztu lyf, sem hægt er a6 fá, eru
notuS elngöngu. Pegar þér kómiC
meB forskriftina til vor, megiB þér
vera viss um, aB fá rétt þaB sem
læknirlnn tekur tll.
Notre Dame and Sherbrooke
Phones: 87 659 — 87 650
Vér seljum Giftingaleyfisbréf
DR O. BJORNSON
216-220 Medlcal Arta Bldg
Cor. Graham og Kennedy 8U.
Phonee: 21 834
Office tlmar: 2—3.
Helmlll: 764 Victor St.
Phone: 27 58'6
Winnipeg, Manitoba.
DR. B. H. OLSON
216-220 Medlcal Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Ste.
Pane: 21 834
Offlce Hours: 3—5
Heimill: 921 Sherburne 8t.
Winnipeg, Manitoba.
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medical Arts Bldg
Cor. Graham og Kennedy Ste.
Phoie: 21 834
Stundar augna, eyrna nef o*
kverka sjúkdóma.—Er aö hltta
kl. 10-12 f.h. og 2-5 e. h.
Heimili: 373 River Ave.
Tals. 4.2 691
DR. A. BLONDAL
Medical Arts Bldg.
Stundar sérstaklega Kvenna og
Barna sjúkdöma.
Br aB hltta frá kl. 10-12 f. h.
og 3—6 e. h.
Oífice Phone: 22 206
Helmlll: 806 Vlctor St.
Slmi: 28 180
Dr. Kr. J. Austmann,
Wynyard, Sask.
DR. J. OLSON
Taimlaknlr
216-220 Medlcal Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy 8ta.
Phone: 21 834
Heimilis Tals.: 38 626
DR. G. J. SNÆDAL
TannXirknlr
614 Somerset Block
Cor. Portage Ave og Donald 8t.
Talsimi: 28 889
Giftinga- og Jarðarfara-
Blóm
nieð litlum fyrirvara
BIRCH Blómsali
593 Portage Ave. Tals.: 80 720
St. John: 2, Ring s
A. S, BARDAL
848 Sherbrooke St.
Selur likkistur og annast um út-
farir. AUur útbúnaBur sá beztM.
Enn fremur seíur hann allskonar
mlnnlsvarBa og legsteina.
Skrifstofu tals. 86 607
Heimilia Tals.: 58 302
Tals. 24 153
NewLyceum Photo Studio
Kristín Bjarnason eig.
290 Portage Ave, Winnipeg
Næst við Lyceum leikhúsið.
THOMAS H. JOHNSON
og
H. A. BERGMAN
ísl. lögfræðingar.
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Bullding, Portage Ave.
P. O. Box 1656
Phones: 26 849 og 26 840
W. J. Lindal. J. H. Lindal
B. Stefansson.
fsienzldr lögfræðingar.
356 Main St. Tals.: 24 963
356 Main St. Tals.: A-496S
Jelr hafa einnig skrifstofur »6
Lundar, Riverton, Gimli og Plnoy
og eru þar aS hltta á eftirfylgj-
and tlmum:
Lundar: annan hvern miBvlkudaf
Rlverton: Pyrsta flmtudag.
Gimll: F>rsta miBvikudag.
Piney: priBJa föatudag
1 hverjum mánuSl.
A. G. EGGERTSSON
(sl. lögfræðlngur
Hefir rétt til aB flytja mál bæBl
1 Manltoba og Saskatchewan.
Skrlfstofn: Wynyard, Sask.
Athygli!
Komið með næstu lyfjaávísun-
ina yðar til vor. Þaulæfðir sér-
fræðingar annast um alla lyfja-
samsetningu.
INGRAM’S DRUG STORE
249 Notre Dame Ave.
Gagnvart Grace kirkjunni.
A. C. JOHNSON
907 Confederation Life Bhtg-
WINNIPEG
Annast um fastcignir manna.
Tekur að sér að ávaxta sparifé
fólks. Selur eldsábyrgð og bif-
reiða ábyrgðir. Skriflegum fyr-
irspurnum svarað samstundis.
Skrifstofusíml: 24 263
Heimajsimi 33 328
J. J. SWANSON & CO. (
LdMITED
R e n t a 1 s
Insurance
RealEstate
Mortgages
600 ParÍ3 Building, Winnipeg
Pohnes: 26 349—26 340
STEFAN SOLVASON
TKACHER
of -
PIANO
1256 Dominion St. Phone 29 832
Emil Johnson
SEKVICE ELEOTRIO
Rajmagna Contractlno — Atti-
kyns rajmaganáhöld seld og viO
þau gert — Eg *el MoJJat og
McCtary Eldavélar og hejt þmr
til sýnis d verkstæOi minu.
524 SARGENT AVE.
(gamla Johnson’g byggingln rlð
Toung Street, Winnlpeg)
Verkst.: 31 507 Hehna.: 27 28«
Verkst. Tals.:
28 383
Hel ma Tala.:
29 384
G. L. STEPHENSON
PLCMBER
Allskonar rafmagnsáhöld, svo
straujárn, víra, allar tegundlr af
glösum og aflvoka (batterles)
VERKSTOFA: 676 HOME 8T.
Islenzka bakaríið
Selur beztu vörur fyrlr lægata
verð. Pantanlr afgrciddar bsaBt
fljótt og voi. FJölbreytt úrval.
Iirein og lipur viðskiftl.
Bjamason Baking Co.
676 SARGENT Avo. Winnlpe*.
Phone: 84 298
langt eftir. Hann vissi, að líkur voru litlar til
þess, að hann mundi ná kosningu, bann var
glaður að halda uppi baráttunni, meðan kraft-
arnir leyfðu.
Síðustu orð hans voru töluð við eldri son
hans, Robert, sem hann unni svo mikið, sem nú
hefir verið kosinn eftirmaður hans í öldunga-
deildina í Washington.
“Bob! Eg er sáttur við alla menn, en það
er svo margt ógert, sem eg hefði getað unnið
að. Eg veit ekki hvernig tilfinningar fólkið—
þjóðin—ber til mín. Kærleikann til þeirra, sem
hefir verndað mig í gegn um lífið, tek eg með
mér í gröfina.”
La Follette var talinn mesti afkastamaður
til hins síðasta. — 1 andlátinu var andi hans að
starfa fyrir þjóðina, og föðurlandið. — Hjartað
sló tíðara hin síðustu slögin, fyrir ást hans og
nmhyggju, fyrir hinum fátæku, fávísu, smáðu,
— fyrir alþýðtmni.