Lögberg - 23.12.1926, Blaðsíða 6

Bls. 6
LÖGBERG, FIM.TUDAGINN 23. DESEMBER 1926.
Leyndarmál kon-
unnar.
Eftir óþektan höfwid.
1 vikunni fyrir jólin leyfði veðrið fyrst, að
þessi ferð gæti átt sér stað. Við vorum annars
vanar að ganga í nánd við húsið, og nú hafði
frú Lynwood skemtun af því, að sýna mér hve
mikil gagnstæða var í landslaginu.
Þenna morgun hröðuðum við okkur að ljúka
við bréfaskriftirnar; ferðamennimir okkar
vom enn í fjarlægð, en það var auðheyrt á
bréfum ofurstans, að hann þráði og hlakkaði til
jólahátíðarinnar.
“Eg finn til afbrýði gegn þessari ungfrú
Sedwick, Lydia, fyrst hún getur haldið þér í
glöðu skapi, og það á meðan eg er f jarverandi.
Eg er forvitinn eftir að sjá hana, og komast eft-
ir leyndardómnum við áhrifin, sem hún hefir á
þig. Hvers konar jólagjöf á eg að koma með
handa hennif” skrifaði hann.
Frúin la.s þessar línur í bréfinu fyrir mig,
og eg var glöð yfir því, að starf mitt vann sér
svo gott álit; það var nú í rauninni að eins á-
nægja, að skemta jafn elskulegri og góðri per-
sónu og hún var. Hún náði vináttu minni í
fyrsta skifti, sem eg sá hana, og því betur sem
eg kyntist henni, því meir langaði mig til að
kalla hana engil, sem hefði vilst hingað ofan til
okkar. Sannleiksást og hreinskilni hennar var
auðmýkjandi fyrir mig, þegar eg hugsaði um
undir hvaða kringumstæðum eg hafði náð stöðu
í húsi hennar. Þegar hún kallaði mig Sedwick,
þá skammaðist eg mín, og saklausu bréfin
drengsins míns, gerðu ekki ásigkomulagið feg-
urra í mínum augum. Eg þráði innilega, að fá
•kjark og tækifæri til að geta viðurkent þá ó-
.virðingu, sem eg var sek um. Þetta tækifæri
var ekki í mjög mikilli f jarlægíj — en það er
bezt að grípa ekki fram í rás viðburðanna.
Það tafði dálítið fyrir burtför okkar þenna
morgun, að Sir John Knight kom og dvaldi dá-
litla stund, til að spyrja um hvort ofurstinn
mundi koma svo snemma, að hann gæti verið
með í veiðiför á fimtudaginn. Meðan hann var
þar, kom vagninn okkar að dyrunum, hann
hjálpaði okkur upp í hann og kvaddi glaðlega,
þegar við fórum.
Eg man þá hve fögur frúin var þenna morg-
un. Hún var í dökkum flauelskjól með svartan
flauelshatt á höfðinu með mörgum stórum
f jöðrum, yfirhöfn hennar var víða skreytt þaegi-
legum og fögrum loðskinnum. Mér virtist hún
svo tíguleg, svo yndisleg, svo ólík öðrum mann-
eskjum, sem nokkuru sinni höfðu orðið á vegi
mínum. Sólin skein á gylta hárið henúar, gleð-
in yfir ferðinni hafði gefið kinnum hennar dá-
lítinn roða, sem mér þótti vænt um að sjá. og
þó blandaðist kvíðandi sorg saman við þessa
hreinskilnu aðdáun. Var hún ekki of yndisleg,
alt of loftborin, skinu ekki augun hennar með
himneskum gljáa? Hún vakti alt af það álit
hjá mér, að’ jarðneskri sorg og synd varð að
verja aðgöngu til hennar, að ógæfan mátti ald-
rei fá leyfi til að nálgast hana, né bikar sárra
tiWinninga að snerta varir hennar.
Þegar eg hugsaði um, hvemig líf hennar nú
var verndað með nákvæmri umhvggju, gat eg
aðeins beðið forsjónina að það vrði ávalt þann
ig; þegar kaldur vindgustur kom henni til að
hjökkva við, og eg sveipaði kápunni fastar um
hana, fann eg að meðan eg lifði, vildi eg berjast
gegn öllu til að vemda hana gegn sorg og
hættu.
Ferðin var yndisleg. í gegnum skóginn hjá
Velham, þar sem eg hafði oft tínt vilt blóm og
rósir, ókum við fram hjá hinni bergfléttum-
þöktu St. Lawrentius kirkju í áttina til Middle-
cliff, með þess fögru útsjón. Til hægri var röð
af klettóttum hæðum, til vinstri hið stórkost-
lega haf.
Mínútu eftir mínútu varð landslagið stór-
kostlegra, klettabrúnirnar hrikalegri; og af
gróðurjurtum sást ekki annað en afskræmd
furatré, og alt var svo eyðilegt — eins og líf án
ástar og gæfu.
Eg leit í kringum mig með viðbjóði, og það
sá frú Lynwood.
“Þetta lítur út eins og sorgarleikur lífsins,”
sagði hún alúðlega. “Eg fer að halda, að líf
yðar dylji eitthvað slíkt, ungfrú Nelly; máske
þér viljið einhvern tíma segja mér það, þegar
við kynnumst betur.”
Orð hennar komu mér á óvart, eg hélt eg
hefði stjómað hugsunum mínum betur.
Rétt á eftir komum við til Blackgang, og
samtal okkar um þetta efni hætti að sinni.
Við námum staðar við hótelið, og þegar við
vorum búnar að hvíla okkur dálítið eftir þessa
örðugu ferð, bjuggum við^okkur undir að skoða
bæinn, og sérstaklega stóra krossinn, sem hafði
gert bæinn svo nafnkunnan í nágrenninu. Til
þess að komast þangað, urðum við að ganga
yfir eins konar sölutorg, þar sem alls konar
hlutir voru til sölu; frú Lynwood keypti mjög
mikið, alt saman jólagjafir handa vinnufólkinu.
Við fengum þjóninum bögglana, báðum hann
að fara með þá til hþtelsins, og héldum svo á-
fram. Xæst komum við að ágætlega stældum
flökkumanna tjaldstað, þar sem blekkjandi spá-
kerling sat og sagði fólki frá forlögum ókom-
innar æfi þess, með þeirri alvöm, eins og þetta
væri starf hennar, og hún væri í rauninni það,
sem hún lézt vera, um leið og hún að líkindum
var mjög ung, og eins konar grímumynd á jóla-
markaðinum.
“Látið þér gamla flökkukonu segja yður for-
lög yðar,” sagði hún og horfði svo alvarlega á
okkur, eins og hún vildi lesa í huga okkar.
“Komið þið nær, hefðarkonur. ”
Hún var klædd stórri kápu, og mikla hvíta
liárið hennar læddist út undan rauðum klút,
sem var einkennilega vafið um höfuð hennar.
Þegar frúin hafði yfirunnið fyrstu hræðsl-
una, þótti henni gaman að þessu; hún talaði
hlæjandi við gömlu konuna og kvaðst ekki trúa
því, að hún vissi um ókomna viðburði; en samt
gaf hún henni fáeina silfurpeninga til styrktar
því velgerða augnamiði, sem gamla konan
kvaðst vinna fyrir og safna peningum handa
því.
“Látið mig sjá hendi yðar, og heyrið fram-
tíðar forlög yðar frá vörum mínum,” sagði hún
með nokkuru áfergi. “Það er rangt af yður, að
efast um spádómsgáfu mína. Vindurinn, sem
suðar á milli trjánna og hvíslar í sefinu, hjálp-
ar okkur til að lesa framtíðina, hann segir okk-
ur hvað hann hefir sóð og heyrt, og eftir liðna
tímanum getur maður ráðið ókomna tímann.
Látið mig nú sjá. Nú, jæja — þér hafið fundið
eiginmann yðar hins vegar við hafið, og þér er-
uð( hreyknar yfir ást hans. Þér munuð eignast
son og erfingja, sem fullkomnar gæfu yðar;
•samt mun sorgin ná heimili yðar, en ástin vernd-
ar yður, eins og hún hefir gert, síðan þér fyrst
sáuð ljós dagsins. — Á eg líka að leggja silfur-
peninga í kross í yðar hendi, fagra. ungfm?”
sagði hún við mig. ‘ ‘ Eða erað þér hræddar við
að heyra rödd forlaganna frá mínum muuni?”
“Eg er ekki hrædd, en eg trúi ekki því sem
þér spáið. Þið eruð allar eins — orð ykkar eru
einskis virði.”
x' Hún horfði fast á mig.
“Reynið mig þá,” sagði hún. “Eg get eins
vel lesið í liðna tímanum og þeim ókomna.”
“Mín liðna æfi er ekki sérlega eftirtekta-
verð,” svaraði eg.
“Er hún ekki? Mér sýnist það þó. Mynda-
nistið á brjósti yðar er það að minsta kosti.
Drengurinn, sem þér getið ekki haft hjá yður,
er það líka — og hvers vegna berið þér ekki gift-
ingarhringinn ? Eg er neydd til að spyrja um
þetta, svo þér trúið mér.”
Meðan hún talaði þessi orð, var einkenni-
legur, ilskúlegur hefndarsvipuhr í augum henn-
ar, sem eg gat ekki skilið.
Eg ætlaði að draga hendi mína að mér ,en
hún hélt henni fastri og sagði:
“Ást, örvilnan og hatur — það em þau þrjú
völd, sem stjórna lífi yðar. Um vortímann
veifaði ástin veldisprotanum, og breytti lífi yð-
ar í Paradís; eftir tvö stutt gæfurík ár vomð
þér einmana, maðurinn yðar sveik yður. Svo
kom örvilnanin með sínar freistingar og vondu
ráðleggingar; ef þér hefðuð hlýtt, þeim, þá
væruð þér eyðilagðar. Lítið bam varð yðar
frelsandi engill. Þetta var liðni tíminn, nú
kemur framtíðin. — Fjögur líf liggja í hendi
vðar, verið þér varkárar og hugsið vel um
hvernig þér farið með þau. Enn þá hefir hefnd-
in að eins hvíslað að yður, en þér megið trúa
því, að hún verður háværari, hún mun hrista til-
finningar yðar. Og enn þá eitt, lambagammur-
inn sækist eftir lambinu yðar, — það væri nú
betur geymt hjá móðuripni.”
Um leið og hún talaði þessi dularfullu orð,
slepti hún hendi minni og sneri sér frá mér. Eg
starði fram undan mér kvíðandi og mállaus.
# Frúin áttaði sig fyrst.
“Komið þér, Nelly,” þetta var í annað sinn
sem hún nefndi mig skírnarnafni mínu í dag,
“komið þér, látið ekki þessi einkennilegu orð
gera yður of sorgmædda. Eg ætla nú ekki að
spyrja yður hve mikið af þessum orðum er
sannleikur — þér getið sagt mér það, þegar yð-
ur finst að þér eigið að geræ það, og þá er eg
fús til að taka þátt í sobg yðar. ”
Eg fylgdi henni eins og eg væri sofandi, og
gat enga eftirtekt veitt umhverfinu; orð spá-
konunnar höfðu vakið alt of margar endur-
minningar og bakað mér hræðslu. Þegar eg
kom að sjónum, varð eg hressari; meðan frúin
hvíldi sig, fékk eg tíma til að hugsa nánar um
þetta. Hver var þessi spákona? Áð það var
grímuklædd persóna, sem kom þannig fram./í
einhverju velgerða augnamiði, vissi eg, en hver
þekti mig oig liðna æfi mína? Rödd frúarinnar
vakti mig af hugsunum mínum, og hennar vegna
reyndi eg að vera eins glöð og áður, það sem
eftir var ferðarinnar; hvort eg gat það, veit eg
ekki, en viljann til þess skorti mig ekki.
Við komum heim kl. 4. Meðan við vomm
fjarverandi kom símrit, sem sagði að ofurstinn
og Barry mundu koma á morgun.
Yfirforingi Rivers, frú hans og ungfrú
Thorn, ætluðu að koma á miðvikudaginn, í dag
var þriðjudagur, gestirnir gátu því tekið heim-
boði hjá Sir John Knights á fimtudaginn, ef
engar ófyrirséðar hindranir bönnuðu það.
“Eg tek ekki þátt í þess konar skemtunum,”
sagði frúin, “en þar eð þeir hafa allir verið svo
lengi í burtu, vil eg verða þeim samferða í þetta
skifti. Þér getið flutt mig þangað í litla va,gn-
inum, Nelly, og þá get eg séð veiðimannahópinn
fara af stað.”
Um kvöldið, þegar við sátum í viðtalsstofu
frúarinnar, og eg, eins og vant var, ætlaði að
lesa fyrir hana, sagði hún:
“Nei, í kvöld skulum við láta bókina hvíla
sig — við skulum tala saman. Þessa tvo síð-
ustu mánuði hefir okkur liðið svo vel, og mér
er farið að þykja svo vænt um yður, Nelly, mér
finst eins og þér séuð systir mín. Mér finst eins
og þér vakið yfir mér og vemdið mig frá öllu
illu. Þetta er auðvitað ímyndun, en það gerir
mig svo óhulta — það er eins og koma yðar hafi
myndað nýjar lífskringumstæður fyrir mig. En
hvað það mun gleðja mömmu, að þér eruð mér
svo mikils virði. Eg vildi, að eg gæti verið eitt-
hvað fyrir yður í staðinn — regluleg vinkona
vðar, eins og eg veit þér skiljið. — Langar yður
ekki til að tala við vinkonu um eitthvað af því,
sem hin viðbjóðslega spákona sagði í dag?”
Eg sagði henni, að mig hefði lengi langað
til að segja henni sannleikann, án þess að nefna
nöfn, að eins að segja henni, að mitt nafn væri
, uppgerðamafn, hluti af sorgarleik lífs míns,
eins og hún með réttu hefði kallað það. Eg
sagði henni heldur ekki, hvar Richard litli væri,
en alt annað fékk hún að vita um þann.
Þegar eg þagnaði, greip hún hendur mínar
og þrýsti þær innilega.
“Eg vissi, að þér höfðuð liðið, Nelly,” sagði
hún alúðlega, “drættimir um'^munninn yðar
sýndu það greinilega, og hið dreymandi augna-
tillit hefir sagt mér, að þér hafið elskað og elsk-
ið enn þá, því hrein og hlý ást deyr aldrei að
öllu leyti. Nelly, eg held að maður yðar hafi
ekki yfirgefið yður — það hefir hlotið að vera
áform hans að koma aftur. — Svo vondur er
enginn maður, að hann geti yfirgefið slíka konu
sem yður og indælt barn. Hann hefir ætlað að
koma aftur, en kringumstæðumar hafa bannað
það — það megið þér vera sannfærðar um. En,
Nelly, eg þori ekki að hugga yður — eg held, —
nei, eg er viss um að hann er dáinn. Og þó er
það huggun — er það ekki? Þér segið eins og
eg — betra að vera dauður en ótryggur og
vondur?”
“Þér fyrirlítið mig þá ekki sökum skorts á
hreins'kilni? Þér trúið sögu minni án sannana
og rekið mig ekki frá yður?”
“Nelly, eg bauð yður vináttu mína — haldið
þér að hún sé svo hverflynd? Eg dáist að kjark
yðar og þolinmæði of mikið til þess, að mér komi
til hugar að fyrirlíta yður. Áuk þes,s get eg
vel skilið, að yður finst hægra að bvrja aftur -
lífsbardagann sem ung og ógift stúlka, heldur
en sem óverðskuldað og ranglega yfirgefin
kona. En bamið, Nelly? Hvernig gátuð þér
fengið yður til að yfirgefa það? Eg hefði ekki
getað það. Það hefði drepið mig.”
g sagði henni frá hinni bitru kvöl, sem eg
þjáðist af, áður en eg skildi við son minn, og á
meðan eg gerði það, mintist eg eiðsins, sem eg
hafði svarið, að hefna mín á manni mínum fyr-
ir þessar þjáningar, sem hann hafði ollað -mér.
Það var aftur hin blíða rödd frúarinnar.
sem rak þessar vondu hugsanir á flótta.
“Það er lán fyrir yður, Nelly, að þér hafið
fundið góðan kennara og fóstra fyrir son yðar,
en ef yður nokkru sinni langar til að-hafa hann
hjá yður, gleymið þá ekki, að eg vil hjálpa yð-
ur til að framkvæma það, án þess að þér verðið
uppvísar að því, sem þér viljið dylja. Vesal-
ings litli drengurinn.— En þér megið vera viss-
ar um, að faðir hans er dáinn. Enginn maður,
hve tilfinningarlítill sem hann er, gæti um
langan tíma skilið sig frá konu og bami. Við
verðum að reyna að fá fregnir, Nfelly — alt er
betra en þessi óvissa, sem/steluy hinum beztu
æskuárum, frá yður. Þegar þér hafið sannan-
iraar fyrir því, að maður yðar sé dáinn, eruð
þér frjálsar, og gætuð máske drengsins yðar
vegna, fengið yður til að giftast aftur.”
“Aldrei! Eg hefi elskað einu sinni, með
allri þeirri ást, sem eg á til. Maðurinn, sem eg
elskaði, sveik mig, og deyddi um leið möguleik-
ann til að geta elskað. Eg get aldrei litið á
neinn mann öðruvísi en sem eigingjarnan, sem
krefst alls, en gefur ekkert í staðinn. Kona,
sem þjáðst hefir af vonzku manns síns í fyrsta
hjónabandi og giftir sig samt aftur, verðskuld-
ar að hið síðara hjónaband verði verra en hið
fyrra. Eg held, að ef eg gleymdi sjálfri mér,
og þrátt fyrir alt, sem eg hefi liðið, gæfi öðrum
manni ást mína, mundi eg verða hrædd um að
hefnd forlaganna lenti á mér. Nei, krefjist
þess ekki, að eg treysti nokkrum manni. Eg
hafa og fyrirlít þá alla.”
Eg var orðin heit af geðshræringu; þau rang-
indi, sem eg hafði liðið, gerðu rödd mína harða
með dimmum hreim, svo orðin urðu enn hörku-
legri.
Frúin greip fram í fyrir mér kvíðandi:
“Nelly, Nelly! Þér megið ekki tala þannig.
Eg neyðist þá til að halda, að spákonan hafi les-
ið í huga yðar betur en eg, sem þó sé yður á
hverjum degi. Hvernig getur yður komið til
hugar að dæma alla eftir einum. Það eru marg-
ir eðallyndir menn til á hnettinum — menn, sem
við fúslega beygjum okkur fyrir, sem það er
sannarlegt lán að lifa fyrir, ogl sem við getum
alið upp sonu fyrir, sem líkjast þeim. Og yðar
eigin sonur, Nelly, verður hann ekki líka með
tímanum maður? Er það ekki skylda vðar að
ala hann upp til .að verða góður og eðallyndur
maður? Og hvernig getið þér það, ef þér álítið
að maður geti ekki verið eðallyndur? Sjáið þér
ekki mótsögnina í orðum yðar? Hvemig hefni-
gimin, sem er eðlisfari yðar ósamkvæm, ruglar
i skoðunum yðar? Þér munuð aldrei geta fyrir-
gefið manni yðar? Gétið þér haldið þessu hatri
við lýði gagnvart föður barnsins yðar? Verðið
þér ekki vegna sonar yðar að fyrirgefa föðum:
um? Og ef við að eins finnum gröf hans, hald-
ið þér ekki að tilfinningar kvalanna réni, ef að
þér þar getið grátið fyrirgefningartárum? —
Komið þér, segið mér meira um hann. Máske
við getum fengið manninn minn til að hjálpa
okkur að grenslast eftir honum, máske líka að
hann þekki eitthvað til hans — munið hve mik-
ið hann hefir ferðast. Hafið þér ekki mynd af
honum? Það mundi gera leitina auðveídari. ”
Eg var að því komin að taka myndanistið
og sýna henni mvndina, en. einhver óákveðin
hræðsla við afleiðingarnar, sem af því kynni
að orsakast, bannaði mér að gera það. Eg sagði
eitthvað um, að eg hefði mynd í herbergi mínu,
sem eg skyldi sýna henni seinna. Á þessu
augnabliki kom þjónninn með seðil frá lafði
Knight, það var enduraýjun á heimboðinu, og
þar var þess einnig getið, að það myndi gleðja
húsbænduraa, ef eg skoðaði mig sem eina af
boðsfólkinu. Þar eð maðurinn átti að koma
með svar, fór frúin inn til að skrifa það, og eg
varð ein eftir með hngsanir mínar.
Á morgun kemur kafteinn Barrv — nei,
maðurinn minn. Var það hugsanlegt, mögulegt?
— Eg varð enn að segja sjálfri mér, að myndin
var af honum, röddin hans, og að hann hét
Frits. Eg hafði hikað við að sýna fninni mynd-
ina, af því það gat skeð, -að mér hefði skjátlast;
og ef svo væri, vildi eg ekki gera mig hlægilega.
Hvað ætli komi fyrJr á morgun, ef það samt
sem áður er hann? Orð fniarinnar um að fyr-
irgefa fpðumum vegna sonarins, höf|5u komið
hinum betri tiífinningum mínum til að hefja
baráttu við hefnigimina — þegar við sæjumst
aftur, hvað mundi þá vera sterkast í mér —
drambið, sem vill hið vonda, eða ástin, sem helzt
af öllu vill fyrirgefa? Eg verð að hlusta á orð
hans, hvernig sem alt snýst — menn hafa ekki
heimild til að dæma neinn án yfirheyrzlu. Það
geta; ef til vill, verið afsa’kandi ástæður fyrir
hann, þó eg skilji þær ekki. Frúin segir satt,
eg verð að fyrirgefa sonar míns vegna.
En hvað tíminn leið seint. 'Æjtlaði morgun-
dagurinn aldrei að sýna sig?
“Góðan morgun, ungfrú Sedwick,” sagði
ráðskonan, þegar eg morguninn eftir kom inn
í herbergi hennar um morgunverðarleytið.
“Þér emð líka fölar í dag, og frú Lynwood hef-
ir váknað með höfuðverk. Það hefir líklega
ekki mætt ykkur neitt óþægilegt í gær? Tómas
mintist á spákonu, sem hefði spáð fyrir yður
og frú Lynwood, er það satt?”
Frú Flemming var ávalt góð og vingjarnleg
við mig, og þar eð eg hafði sagt húsmóður henn-
ar svo mikið umí æfi mína, áleit eg það skyldu
mína að tala hreinskilnislega við gömlu kon-
una. Eg sagði henni frá spákonunni, sem eg
enn þá áleit vera dulklædda persónu, og því,
sem hún hefði sagt um mína liðnu æfi.
Eg hefi ekki sagt yður neitt um mína liðnu
æfi, frú Flemming,” sagði eg, “og þér hafið
verið svo nærgætnar, að spyrja mig einskis —
yður hefir grunað, að það væri sorg og ógæfa,
sem eg duldi. Þér getið því s'kilið, hve kvelj-
andi -það var fyrir mig, að ókunnug persóna
þekti svo vel æfiferil minn — og það, sem hún
sagði, var satt — eg hefi verið gift, og maður-
inn minn yfirgaf mig og litla barnið okkar. —
Ásakið þér mig fyrir það, að eg reyndi að
dylja leyndarmál mitt til þess, að geta unnið
fyrir mér á heiðarlegan hátt?”
“Nei, alveg gagnstætt, unga stúlkan mín —
eg vorkenni yður af heilum hug. En hvað menn
irnir geta, verið miskunnarlausir, að taka jafn-
yndislega persónu í faðm sinn, og fleygja henni
s\'o frá sér aftur, eins og hún væri brúða, sem
rnaður er orðinn leiður af. En slíkir menn eru
þó til í heiminum.”
Af ákafanum ýtti hún við kaffikönnunni,
sem valt um koll og spýtti módökkum, straum
yfir borðið. Þetta fékk henni svo mikið að
gera, að eg gat ekki framkvæmt það áform mitt
•að spyrja hana um kaftein Barry. Jæja, það
varð að vera þannig, ráðning gátunnar var í
nánd.
Stofustúlkan kom með tvö bréf til mín, ann-
að þeirra var frá Richard litla, og lýsti yfir-
burða skemtilegri samkomu, sem hr. og frú
Stewart höfðu haldið fyrir drengina.
“Og hugsaðu þér, mamma,” skrifaði sonur
minn, “ Alice frænka er líka komin. Hún býr
hjá gamalli góðri konu, niður í þorpinu, hún
hefir kryddsölubúð, og segir alt af, að eg skuli
koma og leika við Dick. Dick er drengur, sem
kallar gömlu konuna ömmu. ’ ’
Þannig skrifaði sonur minn, og eg skildi
bréf hans betur, þegar eg hafði lesið hitt bréf-
ið, sem var frá systur minni; hún skrifaði, að
þegar hún eitt sinn heinisótti Richard, þá hefði
hún fundið gömlu fní Rimer, sem einu sinni
vann hjá mömmu. Hún fór frá okkur, til að
setjast að hjá dóttur sinni, sem var ekkja, en nú
var hún líka dáin, og litli Dick, eða Richard var
nú hjá henni. Það var hjá þessari gömlu konu,
að systir mín hélt til í frístundum sínum, til
þess að vera ©ins nálægt mínum dreng og mögu-
legt var.
“Hanna gamla man vel eftir þér,” skrifaði
systir mín, “og hún hefir grátið beiskum tárum
vfir ógæfu þinni. Hún álítur, að þú saknir
barnsins þíns, og eg er fús til að styðja að því,
að þú getir fengið að sjá hann, en þú veizt sjálf
hvað hentast er. Frú Lynwood virðist vera góð
kona, og mikla kaupið, sem þú færð, er bami
þínu til styrktar. Þú getur reitt þig á, að hann
lítur vel út í flauels fatnaðinum, sem eg keypti
handa honum, samkvæmt beiðnU þinni, og
gömlu fötin hans eru mátuleg handa Dick, sem
er góður og vel upp alinn drengur, svo Richard
er óhætt að umgangast hpnn. — En nú kemur
annað efni, sem eg er neydd til að segja þér frá,
og sem eg vona að geri þig ekki of æsta. Eg er
því sem næst viss um, að Frits, maður þinn,
hefir verið í Warwick. Það eru hér um bil sex
vikur síðan eg sá hann ganga í áttina til hallar-
innar, ásamt mörgum körlum og konum. Hann
gekk fáein skref á eftir hinum og virtist vera
mjög hugsandi. Hann var ekki mikið breyttur,
og eg var svo viss um að það' var hann, að eg
ætlaði að fara að ávarpa hann, þegar annar
maður kom til hans. Eg vildi ekkert ónæði
gera, beið þess vegna heila stund í garðinum,
þar sem eg hafði setið og lesið, þegar hópurinn
gekk fram hjá. Eg bjóst við að hann kæmi aft-
ur, en það varð ekki. 1 rökkurbyrjun sama
kvöldið sá eg hann koma og stefna að heimili
mínu, þar sem þú bjóst einu sinni. Hann leit í
kringum sig, eins og hann væri að gá að ein-
hverju. Eg stóð bak við blæjuna, svo hann sá
mig ekki, en gasljósið skgin á andlit hans, svo
eg mun hafa þekt rétt. Hann var jafn fagur og
áður, að eins lítið eitt fölari. Var það ekki und-
arlpgt, að hann kom ekki inn? Eg var svo sann-
færð um að hann kæmi, að eg hljóp frá gluggan-
um til að segja vinnukonunni að kveikja ljós,
en þegar eg leit út aftur, var hann horfinn. Þíj
mátt ekki ætla að það hafi verið af deyfð, að eg
gat ekki talað við hann; mér kom ekki til hug-
ar, að hann myndi fara aftur. 1 þetta skifti sá
eg hvorki né heyrði meira um hann, en fyrir fá-
um dögum síðan, rétt áður en eg fór að finna
Richard, kom þernan til mín og sagði, að það
væri maður niðri, sem vildi finna mig.
“Það er hár og l^glegur maður með skegg.”
“Hver er það, Mary? Hvar er nafnspjald-
ið hans ? ’ ’ spurði eg.
“, það er satt, eg gleymdi að biðja um það.
Hann gekk beina leíð inn, og nam staðar fyrir
framan mynd ungfrú Nelly. Á eg að fara ofan
og spyrja um nafn hans”