Lögberg - 06.01.1927, Síða 2

Bls. 2
LöGBERG, FIMTUDAGINN 6. JANÚAR 1927.
Theodore Roosevelt.
1858 —1919.
Eftir Aðalstein Kristjánsson.
Framh.
Einn af merkustu blaðamönnum Bandaríkj-
anna, Melville E. Stone, segir frá því í bók, sem
hann ritar um “Fimtíu ára blaðamensku,* ’ að
Vilhjálmur Þýzkalandskeisari mundi gjaman
hafa viljað taka að sér umsjón með Philippine-
eyjunum. Eftir að Bandaríkin höfðu unnið
stríðið við Spán, þá var stefna stjórnarinnar
nokkuð óákveðin viðvíkjandi Philippine eyjun-
um. Um það leyti sendi Vilhjálmur Diedrich
flotaforingja til Philippine eyjanna, “kynnis-
för.” Til þess tíma höfðu Bandaríkin lítið
fengist við nýlendustjóm utanlands. Sennilega
hefir þessi tilraun Vilhjálms orðið til þess,,að
]ieir tóku ákveðnari stefnu.
Það er alkunnugt, að Roosevelt átti meiri
þátt í friðarsamningum milli Rússa og Japana
1905, en nokkur annar. Um afskifti hans af
deilumálum Frakka og Þjóðverja í Morocco og
Algeciras 1906, hefir færra verið sagt. Vil-
hjálmur keisari kvartaði undan “yfirgangi
P’rakka í Morocco.” Hann var hræddur um,
að þeir, í félag'i við Spánverja, væru að reyna
að varna því, að þýzk verzlunarfélög næðu þar
fótfe.stu. Roosevelt hafði alls enga löngun til
þess, að skifta sér af þessum deilumálum, en
hann vildi gjarnan vernda Frakkland frá því,
að lenda í stríði við Þjóðværja, sem þá virtist
vofa vfir. Hann kom því til leiðar, í félagi við
sendiherra þeirra þjóða, sem hlut áttu að máli
að agremmgsmál þessi voru friðsamlega út-
kíjað 1 gorðardomi, og með þeim samningum
var Morocco og Algeciras veitt meira verzlun-
arírelsi.
At °1IU raðabruggi Vilhjálms keisara, si
siðar kom 1 Ijos, er það vel skiljanlegt, hv<
^egna honum var svo ant um að vinna In
Roosevelts Hann óttaðist, að Bandarík
þjoðm mundi verða hættuleg fyrir heimsveld
hugmyndir hans.
úh ^ð,stjoníinála8tefna Roosevelts hafði me
abrit ut a við en fynrrennara hans, um fc
geta ekki venð skiftar skoðanir. Með bví
senda herskipaflota Bandaríkjanna í kring,
hnottmn, og mörgu fleira, .sýrnli hann þros
og þrott þjoðarinnar. Hann átti mikinn þát
þvi að Fnðarþmgið var kallað saman í Hag
Það er sagt, að Roosevelt hafi spáð því þe^
Nikulas Russakeisari var að hvetja embætt
bræður sma til þess að taka þátt í friðarþii
þessu, að rossneska þjóðin ætti eftir að gang
gegn uih hörmungar styrjaldir, 0g uppreis,
svo mannskæðar, að borið saman við það h
transka byltmgin verið sem barnaleikur einn
Roosevelt var einhver sá mesti afkastami
ur, sem sogur fara af. Hann ritaði yfir þriá
)'ndl; Allir’ sem ‘kyntust honum; undruði
} tir þvi hvernig hann gæti haft tíma til þ(
að lesa bækur um öll þau fræði- og vísindal
eím, sem hann ritaði og hélt fyrirlestra um.
Tvær mentaðar embættismanna konur s(
voru mikið td vina við Roosevelt fjölskyldur
ræddu um það sín á milli, hvort þær hefðu nofc
urn tima talað um nokkra bók við Rooseve
sem hann hefði ekki lesið. “Eg hefi oft borð,
1 Hvitahusmu; hefir það gefið mér tækifæri
þess að tala við forsetann um bækur; en e<r hí
aldrei getið um neina fræðibók við hann S’
hann hafi ekki vitað meira um höfundinn, óg 1
vismdagrem, sem bókin var rituð um, heldur <
fg' — “Þessu get eg vel trúað,” svaraði hi
konan. “Eg hefi einmitt gert tilrann í þes^
eím. Eg fann eitt sinn mjög fágæta bók, se
jar ntuð af Islendingi. Skömmu eftir að hai
Jesið hana, var mer boðið að borða í Hvítahú
niu. Eg var svo heppin, að mér var vísað t
sætis næst forsetanum. Nú veit eg fyrir vís
að eg get talað við hann um bók, sem hann hefi
ekki lesið, hugsaði eg; en það mun samt vei
betra fynr mig, að fara varlega, því hér er ekl
T ið lambið að leika sér. Eins fljótt og eo- s
mer fært, spurði eg í mesta sakleysi: Hafi
þer herra forseti, nokkurt álit á íslenzkum ból
mentum? (Forsetinn er ávalt ávarpaður: M
President) Roosevalt var ætíð snar í snúninf
um. Við þessa spurningu, þá sneri hann se
svo snogglega við í sætinu, að mér varð hverl
'lð;„ Hefi eg ekki álit á íslenzkum bókmem
um. spurði hann með ákafa. Hann hafði ekl
einun^ýs lesið þessa litlu, einmanalegu bók, ser
eg hafði verið svo hróðug af, heldur einni
margar aðrar bækur eftir íslenzka höfunda -
oækur, sem eg hafði aldrei hevrt nefndar. Han:
sagði mer rnoira um íslenzkar bókmentir, a
fornu og nýju, á fáeinum mínútum, en eg hafí
nokkurn tíma gert mér von um að vita, á alli
minni æfi.
Það er alkunnugt, að Roosevelt hélt mikið
upp á fornsögurnar íslenzku. Hann er líklega
sá eini forseti Bandaríkjanna, sem lesið hefir
um landafund Leifs hepna í Sögunum okkar.
“Það var ekki einungis, að hann læsi allar
fræðibækur, sem hann náði til á fjórum eða
fimm tungumálum, heldur varð efni þeirra ó-
skiljanlegur hluti af sálarlífi hans,” segir einn
merkur rithöfundur, er skrifaðist á við hann í
mörg ár. Mörg skáld heimsóttu hann og undr-
uðust vfir því, hversu nákvæmlega hann hafði
fvlgt öllum þeirra verkum.
Einn af riturum Roosevelts gerði þá áætlun,
að hann hefði skrifað 150,000 sendibréf: “Hann
lék þá list, að lesa (dictate) bréf fyrir tvo hrað-
ritara, svo báðir höfðu nægilegt að starfa, og
skrifa sjálfur þriðja bréfið.” Þúsundir af
þessum bréfum hafa verið prentuð í hinum
mörgu æfisögum, sem ritaðar hafa verið um
Roosevelt. Bréfin til barna hans hafa líklega
náð meiri útbreiðslu en nokkur önnur, enda eru
þau víst einstök í sinni röð: hann skrifaði þeim
jafnvel meðan þau voru ung, um vandamál, sem
þá voru efst í huga hans, alveg eins og þau væru
jafningjar hans. Bréf þessi eru svo þrungin
af einlægni, áhuga og gletni, en stílsmáti er frí
við alla tilgerð. Lesarinn verður þess naumast
var, að það er forseti Bandaríkjanna, sem er að
ræða um alvarlegustu mannfélagsmál við börn
á húsvitjunaraldri. Mjög mörg þessi bréf hafa
kímnismyndir, til þess að gera bömunum inni-
haldið skiljanlegra.
Roosevelt skrifaði bréf, 0g dró upp myndir,
fyrir fleiri böm heldur en sín. Eitt af þessum
barnabréfum, sem nú er frægt orðið, var skrifað
til dóttur dr. Nicholas Murray Butler, sem um
langt skeið hefir verið forseti Columbia há-
skóla.
t Hvítahúsinu, 3. Nóvember, 1901.
Kæra litla yngismær Sarah,—
Mér líkaði afmælisdagsmiðinn þinn einstak-
lega vel; börnin mín sögðu mér, að eg yrði að
senda l>ér tvær myndir í staðinn.
Við höfum stóran, bláan páfagauk (af hon-
um var önnur myndin, sem T. R. sendi). Quen-
tin kallar hann “polly páfagauk”. — Haftn á
heima í blómahúsinu; er hann einstaklega vin-
gjamlegur, og hefir einkennilega hávaðasama
rödd. Hann borðar brauð, karftöflur og malað
eða mulið kaffi.
Krakkarnir eiga ofurlítinn og heldur en ekki
hrekkjóttan hest, sem þeim þykir ósköp vænt
um, alveg eins og hann væjá svolítill hundur.
Hann leikur listir sínar í hvert skifti sem þau
fara honum á bak. Hann steypti Ethel fram af
sér hér um daginn. (Önnur myndin, sem T. R.
sendi, sýnir þegar dóttir hans datt af baki.).
Faðir þinn segir þér (hálærði fornfræðing-
urin) að þessar mjnidir séu frá hinu ófágaða
steinaldar tímabili.—
Með ástarkveðju til móður þinnar,
Vinnr föður þíns, <
Theodore Roosevelt.
IV.
Roosevelt hefir oft verið fundið það til for-
áttu, að hann hafi oftast miðlað málum víð hin
stóru samsteypufélög. Og að Jiau hafi náð
mestum völdum á þeim árum, sem hann var
forseti. Það er sjálfsagt eitthvað hæft í þeim
ákærum. Roosevelt var ekki eins kröfuharður
við sitt heimafólk, eins og í utanríkismálum, -
þegar konungar og keisarar áttu í hlut. En
þegar hann varð að miðla málum, þá reyndi
hann ætíð að draga frá gluggatjöld, svo að
þjóðin öll gæti séð taflborðið, 0g hvernig peðum
var teflt inni fyrir. Þeir, sem unnu einhvern
“hagnað” við málamiðlanir Roosevelts, óttuð-
ust hann, því hann skýrði “almenningi” hátt og
í hevranda hljóði frá öllu braskinu. Af því
leiddi, að hann átti oft í höggi við stjórnmála-
menn, í hans eigin flokki, af hinum “eldri
skóla”, menn þá, sem hugsuðu ætíð mest um
hag flokksins. Einn af þeim mönnum var Wil-
liam Barnes, sem um langt skeið var einn vold-
ugasti maður í flokki samveldismanna í New
York ríki.
Baraes höfðaði meiðyrðamál á móti Roose-
velt árið 1915. Stóðu réttarhöld og vitna-yfir-
heyrslur í mánuð. Roosevelt hafði farið hörð-
um orðum um starfsemi Barnes í þjónustu
flokksmanna hans. Lögmenn fóru yfir fleiri
þúsund bréf og ræður Roosevelts, til þess að
reyna að finna eitthvað, sem kastað gæti skugga
á mannorð hans. flelmingur þeirra manna,
sem í kviðdóm voru skipaðir, voru þýzkir eða
af þýskum ættum—sumir þeirra vinveittir Vil-
hjálmi keisara, og hötuðu þeir Roosevelt fyrir
afskifti hans aÆ stríðinu. Sama dag og vitna-
leiðslu var Iokið, var eimskipinu Lusitania
sökt, skamt frá ströndum Englands; létu þar
lífið hátt á annað þúsund manns, margt af því
konur og börn. Blaðamenn brugðu ekki út af
vana sínum, með að leita Roosevelt uppi, og fá
hann til þess að gefa álit sitt um þennan sorg-
lega viðburð. Roosevelt lét þá skoðun í ljós,
með orðum, sem ekki voru tvíræð eða gátu ver-
ið misskilin, að þarna hefði verið glæpur fram-
inn af þýsku stjórninni, sem Bandaríkja stjórn
og þjóð ekki gæti, sóma síns vegna, látið hlut-
laust og óátalið. “Þýzka” dómnefndin átti að
gefa úrskurð næsta dag. Semma næsta morg-
un, hitti Roosevelt lögmenn sína — sem höfðu
varað hann við að segja nokkuð um Lusitaniu-
málið, þar til dómnefndin væri búin að gefa úr-
skurð. “Herrar mínir, eg geri mér ekki miklar
vonir um, að við vinnum þetta mál. Hér tvar
um svo þýðingarmikið og alvarlegt mannrétt-
indamál að ræða, að í samanburði við það skift-
ir minstu um mína framtíð. Það gleður mig, að
þeir hafa ekki getað grafið neitt upp í þessum
gömlu bréfum, ritgjörðum og ræðum, sem eg
hefi ástæðu til þess að blygðast mín fyrir, eða
sem valdið gæti bömum mínum og bamaböm-
um kinnroða.” — Flestir stjórnmálamenn hefðu
“miðlað málum” við samvizku sína. Ekki sagt
orð þar til dómur var upp kveðinn. Ekki vog-
að gæfu og mannorði á móti góðgimi, réttlætis-
og sóma tilfinningu ^Pílatusar “dómara”. —
Roosevelt var sýknaður.
Þýzkir höfðu getið sér mjög slæman orðstír
í Ameríku frá stríðsbyrjun (1914). Þýzkir
njósnarar höfðu farið eins og logi yfir akur,
sprengt npp vopna verksmiðjur, þar sem fjöldi
manna hafði látið lífið. FólLsflutningaskipum
hafði verið sökt, þar sem mörg hundruð Ame-
ríkuborgarar höfðu farist. Þegar Roosevelt
flutti ræðu þá, sem eg hlustaði á, sýndi hann
mvnd af konu með sex börn, frá Philadelphia,
sem öl'l höfðu farist, þegar Lusitaniu var sökt.
Hann sýndi ekki þá mynd til þess að auka hatur
á móti Þjóðverjum, heldur til þess að sýna, að
Bandaríkjastjórnin hefði ekki gert skyldu sína,
til þess að vernda líf og réttindi sona sinna og
dætra. Þýskir voru svo hataðir og fyrirlitnir í
Norður-Ameríku—Bandaríkjunum og Canada—
síðustu árin tvö, áður en Bandaríkin sögðu Þjóð-
verjum stríð á hendur, að margir þeirra þorðu
\arla að segja til nafns síns, jafnvel þótt þeir
væru Bandaríkjaborgarar. Roosevelt varði
nokkrum hluta ræðunnar til þess að sýna,
hversu þýðingarmikinn þátt þýzkir landnemar
og afkomendur þeirra hefðu tekið í þjóðlífi og
framförum Bandaríkja-þjóðarinnar, sérstak-
lega á tímum þrædastríðsins. Hann sagðist
sjálfur eiga þýzka í ætt sinni, — Roosevelt
mintist oft á sína hollenzku forfeður. Eftir
því sem eg veit bezt, þá var þetta í eina skiftið,
sem hann taldi sig í ætt við Þjóðverja. “Eg
er viss um, að lang-flestir afkomendur hinna
þýzku landnema, eru eins heiðarlegir borgarar,
eins og nokkrir aðrir í landinu.”
V.
Roosevelt var oft á fyrirlestraferðum, um
þvert og endilangt landið. Þegar hann í sinni
síðustu fyrirlestraferð kom til St. Louis, þá var
hann mikið lasinn. Læknirinn skipaði honum
að hvíla sig, eins lengi og honum væri mögu-
legt, áður en hann héldi fyrirlesturinn þar.
Nefnd hafði verið kosin til þess að mæta Roose-
velt á járnbrautarstöðinni í St. Louis. Þegar
hann vissi, að borgarstjórinn var ekki í þessari
nefnd, þá heimtaði hann að fá að vita ástæðu
fyrir því. Móttökunefndin fór undan í flæm-
ingþ en gaf svo þá skýringu, að borgarstjóri
væri þýzksinnaður — hann var af þýzkum ætt-
um. Roosevelt var ekki anægður með skýringu
nefndarinnar, og óskaði eftir að Kiel borgar-
stjóri stjórnaði fundi þeim, sem h'alda átti í St.
Louis, þar sem hann ætlaði að halda fyrirlest-
urinn. Nefijdin varð að láta undan um síðir.
Þegar Roosevelt kom inn í fundarsalinn, þá var
borgarstjóri Kiel þar til þess að mæta honum.
Ovmum hans til mikillar skapraunar, þá hélt
hann þar snjalla ræðu, sem sannfærði Roose-
velt um það, að hann hafði verið hafður fyrir
íangri sök, og að hann var ekki meiri með-
ha'ldsmaður Þýzkalandskeisara, en hann sjálf-
ur. Eftir að Roosevelt var búinn að flytja ræð-
una, ]>á sagði hann við einn fréttaritarann, sem
með honum var: “Sumir kunningjar mínir
sem meinrti vel, hafa orðið mér til mestra vand-
ræða Ef eg hefði farið eftir skipun læknisins,
og nefndar þeirrar, sem stóð fyrir fyrirlestrin-
um, þá hefði eg óafvitandi fylt flokk þeirra
manna, sem hættulegastir eru í þessu landi, á
meðal þemra, sem ekki eru taldir glæpamenn,
—ílokk þeirra, sem eru blindir af hlutdrægni —
þeir eru oftast taldir góðir flokksmenn, utan
kirkju og innan.”
Eitt af því, sem jók hatur á móti hinni þýzku
kyflkvísl í Bandaríkjunum, var það, að margir
aí þeim höfðu vínsöluhús í hinum stærri borg-
um. Einmitt þessi ár — 1914—1917, — þar til
Bandaríkin fóru í stríðið, þá var vínbannsorust-
an þar í algleymingi; þó höfðu allmörg ríki haft
vmsölubann í mörg ár.
Eftirað Vilhjálmur keisari hafði sent her-
sveiflr sínar inn í Belgíu, þá sendi hann einn af
aðstoðarnturum sendiherrans í Washington
til Roosevelts með vinarkveðju, og þá orðsend-
íngu, að hann myndi vel eftir, hversu mikil á-
nægja sér hefði verið að heimsókn hans í Berlín
og Potsdam, og hann vonaði, að “Roosevelt
herforingi sæi það, að til þess að venida föður-
landið, þá hefði hánn verið neyddur til þess að
íara með herdeildir sínar í gegn um Belgíu.”
Svar Roosevelts var: “Færðu hans hátign
kveðju mína, segðu honum að eg minnist með
anægju á heimsókn okkar til Berlín og Potsdam,
og hinna mörgu kurteislegu velvildar atlota, sem
hans hátign svo góðíúslega veitti okkur, meðan
við dvöldum þar sem gestir hans. Segðu hans
hatign, að eg minnist þess einnig með hlýjum
liug, hvefsu vingjarnlegum og kurteislegum við-
tökum við áttum að mæta hjá hans hátign, Belg-
íukonungi. ’ ’ Sendimaður kvaddi á hermanna
vísu og fór leiðar sinnar. Roosevelt og keisar-
inn höfðu skrifast á, bréf beggja hafa verið
prentuð. Þetta voru þeirra síðustu viðskifti.
I orseti Bandaríkjanna bjargar ketlingi, á
leið til kirkju. — Roosevelt var mikill dýravin-
ur. Eru til margar sögur, sem sanna það.
Hann var líka frægur veiðimaður, hann háði
margar orustur við hina voldugu einherja merk-
urinnar, Ijón og skógarbirni, og ótal marga aðra
höfðingja, sem ríkjum ráða í æfintýralöndum.
Smáfuglar og hinir minniháttar borgarar, áttu
þar trúan vin, sem verndaði framtíð þeirra með
friðunarlögum.
Einu sinni, þegar Roosevelt var á leið til
kirkju frá Hvítahúsinu, forsetahöllinni í Wash-
ington, sá hann tvo grimma hunda elta svolít-
inn ketling á strætinu. Roösevelt sagði frá
þessu .sjálfur í bréfi til dóttur sinnar: “Eg
hljóp á eftir hundunum, með regnhlíf í hend-
inni, og eftir að eg hafði gefið þeim níaklega
ráðningu, löbbuðu þeir burtu. Ketlingúrinn
var einstaklega vingjarnlegur, en ósköp lítill;
eg reyndi að finna eigandann, og allmargir
höfðu safnast saman, af forvitni, meðfram
strætinu; sumir af þeim hristu höfuðin kátþros-
lega, af því að sjá mig þarna með ketlinginn í
fanginu; eiganda gat eg hvergi fundið. Eftir
að við höfðum gengið dálítinn spöl, þá sá eg
myndarlega svertingjakonu, og svo litla stúlku.
Konan stóð úti fyrir dyrum á litlu en myndar-
legu húsi skamt frá strætinu; litla stúlkan dótt
ir hennar teygði höfuðið út um glugga skamt
frá húsdyrum. Litla stúlkan leit til ketlingsins
barnslega hýrum ástaraugum. Eg hljóp heim
að húsinu og upp tröppurnar, og spurði hvort
þær vildu eiga ketlinginn. Móðir litlu stúlk-
unnar sagðist gjarnan vilja taka við honum. —
Professional Cards
DR. B. J. BRANDSON
r, 16-2Í0 Medlcal Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy SU.
Phone: 21 834.
Office tímar: 2_3
Heimili: 776 Victor St
Phone: 27 122
Winnipeg, Manitoba.
COLCLEUGH & CO.
Vér leggjum sérstaka .áherzlu á. atS
selja meSul eftir forskriftum lækna.
Hin beztu lyf, sem hægt er aB fá. eru
notutS eingöngu. fegar þér kómiB
metS forskriftina til vor, megiB þér
vera viss um, aB fá rétt þaf sem
læknirinn tekur til.
Kotre Dame and Sherbrooke
Phones: 87 669 — 87 650
Vér seljum Giftingaleyfisbréf
DR O. BJORNSON
216-220 Medicnl Arts Bldg
Cor. Graham og Kennedy Sta.
Phones: 21 834
Office tlmar: 2—3.
Heimlli: 764 Victor St.
Phone: 27 58'6
Winnipeg, Manítoba.
THOMAS H. JOHNSON
Og
H. A. BERGMAN
I- ísl. lögfræðingar.
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Buildtng, Portage Ave.
P. O. Box 1666
Phones: 26 849 og 26 840
W. J. Lindal. J. H. Lindal
B. Stefansson.
fslenzkir lögfræðlngar.
356 Main St. Tals.: 24 96»
356 Main St. Tals.: A-4963
Peir hafa einnig skrifstofur atS
Lundar, Riverton, Gimli og Piney
og eru þar a8 hitta á eftirfylgj-
and tlmum:
Lundar: annan hvern miðvlkudai
Riverton: Pyrsta fimtudag.
Gimli: Fyrsta miðvikuaag.
Piney: þrlBJa föstudag
I hverjum mánuBi.
i-
0
A. G. EGGERTSSON
ísl. lögfræðingur
Heflr rétt tll aB flytja mál baeBi
I Manitoba og Saskatchewan.
Skrilstofn: Wynyard, Sask.
Athygli!
Komið með næstu lyfjaávísun-
ina yðar til vor. Þaulæfðir sér-
fræðingar annast um alla lyfja-
samsetningu.
INGRAM’S DRUG STORE
249 Notre Dame Ave.
Gagnvart Grace kirkjunni.
A. C. JOHNSON
907 Confederation ÍAte BMg.
WINNIPEG
Annast um fasteignir manna
Tekur að sér að ávaxta sparifé
fólks. Selur eldsábyrgð og bif-
reiða ábyrgðir. Skriflegum fyr-
irspurnum svaraC samstundis.
Skrtfstofusíml: 24 263
Heimajsimi 33 328
J. .1. SWANSON & CO. I
LIMITED
Rentals
Insurance
RealEstate
Mortgages
600 Paris Building, "Winnipeg
Pohnes: 26 349—26 340
STEFAN SOLYASON
TEACCHER
of
PIANO
1256 Domlnion St. Phone 29 832
Emil Johnson
SERVIOE ELEOTRIC
Rafmaons Contraeting — Attt-
kyns rafmagsndliöld seld og viO
þau gert — Eg sel Moffat og
McClary Eldavélar og hefi þœr
til siniis á verkstœOi rninu.
524 8ARGENT AVE.
(gamla Johnson’s bygglngrin viB
Young Street, Winnlpeg)
Verlcst.: 31 507 Heima.: 27 286
Verkwt. Tals.: Heima Tals.t
28 383 29 384
G. L. STEPHENSON
PHJMBER
Allskonar ra.fmagnsáhöld, svo sem
stranjárn, víra, allar togundlr Kf
glösum og aflvalca (batterles)
VERKSTOPA: 676 HOME ST.
íslenzka bakaríið
Selur beztu vörur fyrir læ^sta
verð. Pantantr afgredddar buðBi
fljótt og veL Fjölbreytt úrval.
Hrein og llpiir vlðskifti.
Bjarnason Baking Co.
676 SARGENT Ave. Wtnnlpe*.
Phone: 34 298
Eg hafði útvegað ketlingnum heimili, svo nú
héklum við áfram til kirkjunnar. ” — Þannig
var víkingurinn með barnshjartað, ^m yfir-
gangs- og ójafnaðarmenn óttuðust, og konung-
ar og keisárar urðu að beygja kné sín fyrir.
Roosevelt nefndi suma með nafni, sem með hon-
um voru í þessari kirkjuferð einn eða tveir ráð-
gjafar voru tilnefndir. Leynilögregluþjónar,
einn eða fleiri, eru ætíð með forsetanum, hvert
sem hann fer. Þrír eða fjórir forsetar hafa
verið myrtir af æsingamönnum; fleirum hefir
verið sýnt banatilræði. Roosevelt var einn af
þeim. Eftir að hann hafði slept forsetaem-
bætti, var skotið á hann, í bifreið, nokkrum mín-
útum síðar, hélt hann fyririestur með byssu-
kúlu í lungunum.
Framh.