Lögberg - 27.01.1927, Blaðsíða 4

Bla. 4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 27. JANtrAR 1927.
WH......
Sogberg
Gefið út hvern Fimtudag af Tbe Col-
umbia Press Ltd., Cor. Sargent Ave. &
Toronto Str., Winnipeg, Man.
Talslmari N«6327 og N-6328
JON J. BILDFELL, Editor
Utanáskrift tíl blaðsina:
TtJÍ ÍOLUHBI^ PHESS, Itrt., Box 317*. »Mimlp*g. »,»n-
Utanáskrift ritstjórans:
ÉOlTOR LOCBESG, Box 317* Winnlpeg, Man.
Tha "Löabara” la prlntert an<l publlehed by
The Columblk PrtM. LLmlted. ln th* Colurobla
Bulldln*, í»6 Sarpant Ave., Winnipe*. Manltob*.
Hnignun sóknarprestsins.
Þýtt úr ensku af Helgu Jónsidóttur frá Gerði.
genginn mætur dagur; hún og Zebba vinnukona
hennar höfðu afkastað hinu sæmilegasta dagsverki.
Hin rólegasta setti hún eggjakörfuna, sem hún bar á
handlegg sér, á pallinn fyr'ir aftan húsið, tylti sér
svo niður og naut veðurblíðunnar.
Hún sat þarna í nokkur augnablik, svalur kvöld-
blærinn lék um vanga hennar. Að vitum hennar
barst endurminninga-auðug angan ungra blóma;
hún heyrði hið dvínandi garg hænsnanna, er voru
að búa um sig á slám sínum, — alt þetta ófst þægi-
lega inn i hugsanir hennar. Þá heyrði hún alt í einu
óm af kirkjuklukkum í fjarska — er minti hana taf-
arlaust á það, að nú var fimtudagskvöld og kirkju-
klukkurnar að boða til hins venjulega bænafundar.
Þannig hrökk Jenny gamla upp úr hugsunum
sínum — hún hafði steingleymt því, að nú væri kom-
inn fimtudagur. Hún stóð á fætur, stórvaxin og all-
þreytuleg að afloknu erfiði dagsins. Hún var eftir-
tektavert sýnishorn af stétt sinni—stórvaxin, beina-
ber, með harðar og hruflaðar hendur af margra ára
erfiði. Útiverkaföt hennar, úr grófgerðum striga,
voru viðeigandi einkennisbúningur. Hið gráa hár
hennar var strokið aftur undir stóran stráhatt — og
allur var svipur hennar ákveðinn og einbeittur, yfir-
bragð hennar mikið, þreklegt og tignarlegt.
Það eru tvær hliðar 'á öllum málum. Svo var
það líka, að því er séra Jón Marrow snerti. önnur
hliðin var sjálfur hann, og um hana tölum við meira
seinna. Hin sneri að fólkinu, sem á hverjum sunnu-
degi' sótt'i hina litlu og fornfálegu Hornakirkju, til
að heyra hann prédika.
Söfnuðurinn hans var nú orðið ekki eins stór og
hann áður var. Einu sinni voru vagnaskýlin á bak
við kirkjuna full á hverjum sunnudegi. Gat þá þar
að líta kerrur af öllu tagi, er voru talandi vottar um
efnahag og ætt og göfgi eigendanna. Á hverjum
sunnudegi fyrir hádegi voru kerrur þessar þarna til
staðar í regni, sólskini eða fannkomu.
En kerrum þessum hafði farið fækkandi í mörg
ár. Maynes-fjölskyldan hafði flutt sig vestur á
bóginn. Laraway stúlkurnar stunduðu nú nám við
háskólann og óku í rauðum nýtízkubifreiðum, án þess
að koma til hugar að nema staðar við Hornakirkju.
Nonni Frazier var tekinn að reka gasolineverzlun á
búgarð'i sínum, og þar við alfaraveginn höfðu systur
hans litla búð og seldu ísrjóma og svaladrykki.
Hvorttveggja verzlunin gafst bezt á sunnudögum.
Walter Jones kom ennþá til kirkju, en kona hans
var nú dáin og börn hans komu aldrei með honum.
Ef til vill var það lítið undrunarefni, þó kirkju-
rækni fólksins væri í rénun. Séra Jón var að gerast
ellihrumur; málrómur hans rámur með köflum — og
enn þá talaði hann um trú, réttlæt'ingu af trúnni og
betrun hugarfarsins. Alt var þetta gamaldags, og
hinni ungu kynslóð fanst það þýðingarlítið. Alvöru-
gefinn horfði þessi aldurhnigni prestur enn þá yfir
gleraugun við endalok hverrar rökleiðslu. Og enn
þá hvatti hann alla, jafnvel þá ungu, til að koma á
hina vikulegu bænafundi. örfáar hræður af þeim
eldri komu ennþá, börn þeirra sjaldan og barnabörn
þeirra aldrei.
Jenny gamla Culliton var í tölu þeirra er enn þá
komu. Um þetta hafði hún aldrei brotið neitt huga
sinn, bara komið. Að sækja kirkju var henni sjálf-
sagður hluti sunnudagsilis; svo hafði það verið síð-
an í æsku. Hún var elzt tíu systkyna, og enn mundi
hún eftir öllu bjástrinu, er k'irkjuferðin hafði í för
með sér. Það hafði, ekki verið fyrirhafnarlaust að
þvo og greiða og klæða níu systkini fyrir utan hana
sjálfa. Hugsa kann einhver, að hún hefði mátt hata
alt það umstang, er harðast kom niður á henni, en því
var ekk'i svo farið. Hinir hvítu og nýstífuðu kjólar
stúlknanna og sunnudagaföt drengjanna höfðu haft
heíllandi áhrif á sál hennar. En þá var þetta alt í
fersku minni hennar; hreinu og fallegu fötin og
bjarmandi andlit þeirra allra.
Eftir giftingu sína hafði hún haldið áfram að
sækja kirkju sem áður. Sex daga vikunnar hafði
hún erfiðað og svo hvílt á hinum sjöunda. Hjú-
skaparárin fyrstu hafði henni stundum veitt örðugt
að hafa til hvítan kjól handa Margrétu litlu og hæfi-
lega sunnudagatreyju handa Philip, en einhvern
veginn hafði hún samt klöngrast fram úr því. Og í
viðbót hafði hún tekið til uppfósturs að bón tengda-
bróður síns fjögur börn látinnar systur sinnar. Þá
hafði Karólína, er þeirra var elzt, aðstoðað hana á
sunnudögum við að búa hin börnin tíl kirkjunnar:
Joe, Ollie og Pétur litla, sem var blindur, ásamt
hennar eigin börnum.
Þegar hún gifti sig, hafði séra Jón verið þjón-
andi prestur Hornakirkju. Hann var þá yngri og
eins og annar maður í orði og athöfnum. Þá ekki
lotinn og enginn skjálfti í róm hans. Nú var ellin að
færa yfir hann greipar og hertaka lífsþrek hans. í
augum Jenny gömlu var hann samt enn þá óaðskilj-
anlegur hluti sunnudagsins. Ekki voru það eingöngu
prdéikanir hans, er svo hrifu hana, því það varð hún
að játa, að oft fylgdist hún ekki eins vel með þeim
eins og skyldi. Orð hans færðu henni engu síður \
þann innri frið, er hún bjó að virka daga vikunnar.
Nú var verið að ráðgera, að setja séra Jón Mar-
row frá prestskap og senda köllun öðrum yngri
presti. Unga fólkið var að hætta að koma í kirkju,
svo heita mátti að lítið væri um sunnudagsskóla nú
orðið, og því tímabært í alla staði, að eitthvað væri
hafist til handa. En Jenny gömlu setti jafnan
hljóða, er um þetta var rætt. Séra Jón var eitthvað
örugt og varanlegt á lífshimni hennar. Sannleiks-
gildi þess, er sagt var, efaði hún ekki, en henni fanst
Jíka að taka bæri til íhugunar hina löngu þjónustu
þessa aldna prests í þágu kirkjunnar — væri þetta
ekki að svíkja hann í trygðum? Hann hafði aldrei
á Hði sínu legið, þó nú væru kraftar hans að þverra.
Um þetta var hún að hugsa einn sunnudag, þegar að
eins örfáir safnaðarlimir höfðu sótt messu, og henni
flug í hug, að ef til vildi hefði hún sjálf ekki verið
eins skyldurækin og hún hefði getað verið. Fastá-
kvað hún þá með sjálfri sér. að hún skyldi ekki láta
bregðast að sækja bænafund í kirkjunni, er haldinn
yrði næsta fimtudagskvöld að vanda.
I’að kvöld kom Jenny gamla heim frá útiverkum
í kring um klukkan hálf-sex. Þetta var í maímánuði
og umhverfið var þrungið af ilmandi blómaangan.
Skólinn var hættur, og yngri börnin, sem heima voru,
höfðu farið í heimsókn til föður síns í nærliggjandi
kauptúni. Húsið var einmanalegt án þeirra, en þó
kvrlátt og friðsamt í aðra röndina. Jenny fanst hún
njóta hínnar unaðsríkustu hvíldar. Nú var um garð
Hún gekk inn í húsið, gerði að uppþvotti um
stund við vatnsskálina í eldhúsinu og fór svo til
svefnherbergis síns, þar sem hún greiddi sér og
hafði fataskifti. Að hún var þreytt, fanst henni eng-
in afsökun með að svíkja loforð sitt„ jafnvel þó þetta
væri á engra annara vitorði.
“Hvílík gleymska. að muna ekki eftir bænafund-
inum í kvöld”, tautaði hún við sjálfa sig. “Verð nú
að hafa hraðan við, svo eg komist þangað í tæka
t'íð.”
Og í þetta sinn fór hún fótgangandi, því stutt
var að fara — og hana varðaði mestu, að komst í
tæka tíð. ISkálmaði hún því stórum og flýtti för
sinni alt hvað hún mátti. Göngulag hennar var
frekar karlmannlegt, höfðu sveitungar hennar
stundum brosað að því, er hún þrammaði fram hjá
húsum þeirra. Vinaleg voru þau bros samt, því allir
virtu hana mikils, og viðurkendu hina þrekmannlegu
framkomu að vera fullkomlega við hennar hæfi, er
svo lengi hafði staðið fyrir búi sínu án nokkurrar
utanaðkomandi hjálpar.
Alla leiðina var hún að hugsa um séra Jón Mar-
row. Hann bjó í þriggja mílna fjarlægð frá kirkju
sinni, á lítilli og sendinni bújörð — en í öllum veðr-
um hafði hann jafnan verið til staðar til að hringja
sjálfur til messu og bænafunda. Hann hafði þó ver-
ið heilsuveill í fyrstu og að eins verið ráðinn til eins
eða tveggja ára, unz hann fengi bót á he'ilsu sinni.
Laun hans voru eðlilega lítil, og hlaut hann að stunda
búskap engu síður en prestsskap til þess að fleyta á-
fram sér og sínum. Þannig hafði hann stritað og
starfað á meðal þeirra til hárrar elli! Jenny gömlu
fanst eins og kökkur færast í háls sér, er hún hugs-
aði um hann og kjör hans. Fann hún til samvizku-
bits yfir því, að hafa ekki sótt nógu oft hina viku-
Iegu bænafundi.
Jenny nálgaðist kirkjuna; hrörleg og eyðileg
blasti þessi bygging nú við augum. Grasflöturinn
fyrir framan hana var þó vel hirtur; séra Marrow
sá um það, en vagnaskýlin fyrir aftan voru niður-
brotin víða og málið tekið að losna af þeim, sem eftir
stóðu. Trjágarðurinn fyrir handan veginn, fanst
Jenny að hefði verið margfalt heppilegri bæna-
staður.
Þegar hún gekk inn í fordyrið, heyrði hún ein-
hvern mæla fyrir innan eins og í bænarrómi. Þetta
var séra Jón Marrow sjálfur óg varð hún þess vör,
að hanna talaði nú í sínum vanalega málrómi, en
ekki í sínum viðtekna prédikunartón.
“Drottinn, þú veizt,” sagði hann, <‘hve þung er
barátta einvirkjans. Hvers vegna fæ eg ekki fólk
til að koma í kirkju lengur? Hefi eg brugðist þér
og hinu góða málefni? Eg hefi verið hér í nærri
þrjátíu ár, og'stend nú fyrir auðu húsi á bænafund-
ar stundu. Eg er ekki einu sinni verðugur þess litla,
sem mér er goldið — og nú á að setja mig frá prests-
skapnum. Eg hefi barist eftir mínum beztu kröft-
um, þó ekki sé eg lengur þess megnugur, að leiða þá
ungu, er óðum hverfa frá mér úrt í heiminn, __ þeir
hlæja að mér og boðskapnum. Þyngst af öllu er að
vera skoðaður merkisberi afturfarar og hrörnunar.
Eg hefi brugðist þér, Drottinn, eg játa það af mínum
veiku kröftum. Lít í náð til mín — Drottinn sé mér
næstur.”
%
Úr dyrunum sá Jenny hið hvíta niðurbeygða höf-
uð fyrir framan altarið. Kirkjan var tóm og yfir
henni grúfði alvöruþrungin þögnin. Jenny fór eins
hljóðlega og hún hafði komið, og innan stundar var
hún tekin að þræða veginn heimleiðis. Eplatrén fyr-
ir handan kirkjuna voru eins og vafin móðu fyrir
augum hennar, og við og við hnaut hún í götunni,
eins og hún sæi ekki lengur til að veita fótum sínum
forráð.
Þetta kvöld sinti hún ekki kvöldverði. Húr> gekk
snemma til hvílu, en ekki til þess að reyna að sofna.
Var í sífellu að reyna að ráða máli þessu til lykta í
huga sínufti. Án þess að vita, af hverju það stafaði,
fann hún til mikillar ábyrgðar í þessu efni. Þó hún
hefði fegin, sem ekki var, viljað við hana losna, þá
hefði það verið árangurslaust. Málið var svo við-
kvæmt og vakti breytilegar tiifinningar hjá henni.
Sjálf var hún tilfinningarík og einhliða, þó henni
væn jafnan óljúft að láta skoðanir sínar uppi, enda
sæti það sizt á henni, óbreyttri og ómentaðri alþýðu-
konu. i
«iuuxmuKni soKnarprestur var nú sam
inn öllum hugsunum hennar. Það var í aðsigi in
farra daga, að köllun yrði send hinum nýja kle
Hver yrði vaiinn til að segja séra Mrrow frá þes
Var nokkur í hópi þeirra'svo harðbrjósta, að v
takast þettavá hendur? Væri þetta ekki óguí
óarðyðgi, — þegar um jafn dyggan og göfugan g
þjonværi að ræða? Og nú svo veikburða og ak
mginn, að ovíst væri hve lengi hann yrði í life
manna tölu hvort sem var. Hví þessi harðýðgi
meðlíðunarskortur — hví ekki að láta hann í frií
grafarbakkanum? Hann, sem hafði jafnan verið
meðlíðunarsamur og góður.
M'orguninn eftir dró hún ekki að komast í talsíma-
samband við vinkonu sína, Allie Parson.
‘Heyrðu, Allie,” sagði hún, “eg tel víst að þið
séuð önnum kafin við sáninguna .... En nú er
eg einhvern veginn búin að fá þá flugu í höfuðið, að
potta af ísrjóma ( u 123456 7890$..... 7j90$.... 890$....
hafa svolítið heimboð í kvöld. Eg hefi búið til
nokkra potta af ísrjóma, sem mig langar til að biðja
ykkur að hjálpa mér til að borða .... þurfið ekki að
koma svo stundvíslega, bara þið komið .... Satt að
segja hálf leiðist mér, þegar börnin eru að heiman. . L
Verð ykkur stórlega þakklát fyrir að koma.”
Þannig bauð hún til sín Fraziers fólkinu, Lara-
ways, Bartons, og Jones fjölskyldurnar fengu sama
heimboðið — alt næstu riágrannar. Og það tók hún
rækilega fram, að unga fólkið væri ekki eftir skilið,
þó hennar eigið ungviði væri nú ekki í heimahúsum.
“Eg á afmæli innan fárra daga — hví skyldi eg
ekki mega halda afmælisveizlu,” sagði hún við sjálfa
sig á leiðinni til eldastofunnar. Áður langt leið var
hún svo orðin önnum kafin við að hræra egg'in í
kökurnar og undirbúa bökun hinna margvíslegu
kræsinga fyrir veizluna væptanlegu. Hjarta hennar
sló ögn örara, er hún hugleiddi markmiðið, sem hún
hafði fram undan; en mest kve'ið hún samt fyrir því,
að eiga ekki völ á hæfilegum og viðeigandi orðum í
sliku filfelli.
Að útiverkum afloknum tóku gestirnir að smá-
koma. Fyr á tímum höfðu slík samkvæmi veríð tíðir
viðburðir þar í sveitinni, og allir virtust glaðir að
eiga kost á að endurnýja þessa góðu en gleymdu
venju. Allie og heimafólk hennar kom fyrst, þá
Laraways og eftir það fleir'i og fleiri. Jafnvel heftna-
sætur rauðu bifreiðárinnar létu sig ekki vanta. Þær
komu með fangfylli af nótnabókum, eins og Jenny
hafði til mælst. Brátt ríkti þarna glaumur og gleði,
hvort rifjaðar voru upp fyrri endurminningar eðá
samtalinu vikið að síðari viðburðum. Frú Frazier,
feitlagin og mikil í sessi, kom öllum til að hlæja með
stuttu milllbili. Allie ba ðJenny að sýna þeim gömlu
Ijósmyndabókina, jafnvel hinum ungu virtist vel
skemt við að skoða hinar fornu myndir hennar. Dot
Laraway spilaði, á orgelið og allir sungu undir, þó
hún spilaði eingöngu hin nýju lög á dagskrá hinna
nýrri tíma.
Drengirnir hertýgjuðust svuntum og aðstoðuðu
við að bera fram ísrjómann og kræsingarnar. Það
var meðan á þessu stóð, að Jenny gamla herti upp
hugann og reis upp og krafði sér hljóðs.
“Ræðu, Jenny!” hrópaði einhver. Allir hlógu.
Jenny reyndi að brosa, en sú tilraun m'ishepnaðist
algerlega.
“Vinir,” tók hún til máls, og hláturinn hætti alt
í einu, eins og raddir náttúrunnar oft kyrrast á und-
an yfirvofandi stormi. Vinir . . . eg býst við að ykkur
hafi verið undrunarefni þetta tiltæki mitt, að fara
að hafa heimboð í kvöld, að börnunum mínum fjar-
verandi. Ykkur hefir líklega fundist, að hér byg^i
eitthvað á bak við annað en nágranna gaman, . . . og
það er heldur ekki ástæðulaust, það veit heilög ham-
ingjan! En þetta er ekki mín vegna, ekki ykkar
vegna, heldur er það vegna séra Jóns Marrow!”
Allir hlustuðu með góðri eftirtekt. Við svo góðri
áheyrn hafði Jenny hreint ekki búist — það var alt
annað en gaman að standa andspænis öllum þessum
glápandi augum og opnu eyrum! Og Jenny, jafnvel
þó hún tæki á því bezta, enginn-ræðuskörungur.
“Við höfum verið í kvöld að rifja upp suma h'ina
fyrri daga, þegar við vorum yngri. En þó er margt,
sem við höfum alveg gleymt. Dot Larawayl manstu
eftir jólunum forðum, er þú varst örHtill telpuangi,
og faðir þinn bar þ‘ig í fanginu á jólatréssamkomuna
í kirkjunni? Manstu hversu þú tárfeldir, er þar var
enginn kjóll handa þér og enginn Sankti Kláus sjá-
anlegur? Fannkoman hafði verið svo mikil um dag-
dag'inn og ófærðin orðin svo ógurleg, að maðurinn,
sem leika átti Sankti Kláus kom ekki. En einmitt
þá, er svo illa var komið, laumaðist séra Marrow út
úr kirkjunni, setti hest sinn fyrir kerruna og ók til
næsta kauptúns til að ná þar í kjól handa þér. Sök-
um ófærðarinnar, varð hann oft að ryðja hesti sín-
um leiðina gegn um skaflana — komst þó til baka í
tæka tíð til að leika þann -skrítnasta og kátasta
Sankti Kláus, er nokkurt okkar hafði áður séð!”
‘‘Og þúi Nonni Frazier, — manstu ekki eftir, að
þú dattst ofan af hlöðunni ykkar og rifbrotnaðir ?
Líklega hefir þú ekki gleymt þeirri legu þinni. Og
manstu ekki eftir því, að það var enginn annar en
séra Jón Marrow, sem vitjaði ykkar á hverjum degi
og aðstoðaði ykkur við heimastörfin, unz þér batn-
aði.”
Jenny beið ekki eftir svari manns þessa, er stað-
!inn var upp eins og til að tala. “En þú, Bill Jones,
hefir kannske gleymt þéirri stundu, þegar faðir þinn
andaðist? Enda varstu þá ungur. En reka mun þig
minni til eftirfarandi ára — erfiðisára. Eg minnist
þess að hafa þá séð séra Jón plægja akur ykkar ár
eftir ár — og borgaði hann ykkur ekki fyrir mörg
vik heima hjá sér, vik, sem hann jafnan hafði gert
sjálfur ?”
“Rekur þig ekki minni til, Allie, þegar hún Cora
litla dóttir þín lá í barnaveikinni? Hver var þá hjá
þér daglega til að hjálpa þér og vera þér til hug-
hreystingar ?”
“Hver keypti sunnudagsskólablöðin fyrir börnin
okkar — af eigin fátækt — er við þóttumst ekk'i hafa
efni á því? Mary — eg ætti kannske ekki að vera
að rifja þetta upp, — en manstu ekki eftir ágrein-
ingi ykkar hjóna forðum, er Við nágrannarnir lítið
reyndum til að jafna — blésum heldur olíu í eldinn.
Manstu eftir deginum, er eg var stödd hjá ykkur, að
séra Jón kom yfir um; kom okkur öllum til að tár-
fella og talaði svo vel um fyrir ykkur, að þið hjónin
sættust héilum sáttum?”
Andlit Mary Burton var eldrautt, en augu henn-
ar flutu í tárum.
“Og eg veit ekki, hvað orðið hefði úr mér sjálfri,
ef eg hefði ekki átt kost á að fara til Hornakirkju á
hverjum sunnudegi. Það var mér jafnan til hug-
hreystingar og uppörfunar, þegar eg var að bogna
undir erfiði og áhyggjum lífs míns. En eg naut þar
þeirrar leiðsagnar sem dugði. Síðan eg átti Steve
heitnum á bak að sjá, hafa margvíslegir örðugleikar
að steðjað — öll munuð þið hafa átt við örðugleika
að stríða, og öll munuð þið hafa orðið þess áskynja,
að ætíð þegar ykkur lá mest á, var séra Jón Marrow
við hlið ykkar til að leiðbeina ykkur og hjálpa.”
Allir sátu alvörugefnir og hugsandi undir lestri
gömlu konunnar.
ÞEIR SEM ÞURFA
LIIMBER
KAUPl HANN AF
The Empire Sash& Door Co.
Limited
, Office: 6th Floor Bank of Hamilton Chambers
Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
VERÐ og GŒDI ALVEG FYRIRTAK
Kaldar Fœtur
PILTARNIR og stúlkurnar skeyta ekki um
veðrið. Þéim líkar að vera úti, ef þeim
líður notalega.
NORTHERN rubber og yfirskór halda fót-
um barnanna heitum og notalegum. Endast vel,
þó ekki sé farið vel með þá.
Komið með börnin og látið oss selja þeim<
skó, sem eru mátulegir.
Höfum allar tegundir af
NORTHERN skófatnaði
Til sölu hjá eftirfylgjandi kaupmónnum:
Arborg Farmers’ Co-op Ass’n T. J. Gíslason, Brown.
Jonas Anderson, Cypress River Lakeside Trading Co., Gimli,
T. J. Clemens, Ashern. S M. Sigurdson, Arborg
S. Einarson, Lundar F. E. Snidal, Steep Rock
S. D. B. Stephenson .Eriksdale.
IIIIIIIIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII
“Séra Marrow er * orðinn elli-
beygður. Hann er seinfara, gam-
aldags — og stundum ef til vill
þreytandi. Að minsta kosti eru
sum okkar að verða leið á honum
sem presti. Ykkur, yngra fólkinu,
finst hann vera á eftir tímanum í
flestu. Kannske það sé satt. Hann
leggur alla áherzlu á trú; — trúin
er honum helgust allra hluta. Þið
segið að fólk hugsi ekki þannig
lengur. Það getur verið. — En
eftir því tók eg, að þegar Dallas
drengurinn var settur 1 varðhald
fjrrir ekki löngu síðan, þá sneruð
þið leiksystkini hans, drengir og
stúlkur, ekki við honum þaki, held-
ur átt'i sér stað hið gagnstæða.
Tímarnir hafa ekki breyzt til
muna, þó nú sé lögð meiri áherzla
á að trúin sé sýnd í verki. Og þá
hafið þið lært fyrstu trúar-lexíu
ykkar í Hornakirkju! Hví skyld-
um við þá ekki fús til að leggja
hönd á plóg'inn? Hér í sveit er
nóg af ungu fólki til að viðhalda
kirkjulegu samkvæmislífi. Prest-
urinn er ekki öll kirkjan; einn
hluti hennar eru sóknarbörnin.”
“Þið eruð ef til vill ekki öll sam-
þykk sérskoðunum prestsins okk-
ar. En þegar athugað er, hvað
mikið þann hefir gert fyrir okkur,
þá finst mér skyldugt áð standa
við hlið hans þau fáu ár, sem hann
á eftir'ólifuð. Það væri synd, að
láta hann fara frá sér. Kona séra
Marrows er ósjálfbjarga sjúkling-
ur. Hvað á að verða um hana, er
hann fer varhluta af þeim litlu
starfslaunum, er hann nú hefir?
Hví ekki heldur að reyna að bæta
við laun hans? Efnalega stönd-
um við flest vel að vígi. Eg fyrir
mitt leyti er viljug að bæta við
hundrað dölum — öll ættum vjð
eitthvað að geta látið af hendi
rakna, ef við reynum til þess. —
Eg ætti kannske ekki'að vera að
segja ykkur frá því, en fæ ekki
orða bundist. — En síðasta fimtu-
dagskvöld hafði eg ásett mér að
vera á bænafundi. Eg hafði ekki
komið þar í meirá en ár.
Jenny gamla þagnaði snöggvast,
eins og henni svelgdist á orðum
sínum. því þrátt fyrir mótspyrnu
henpar, voru tilfinningarnar tekn-
ar að bera hana ofurliði! En svo
herti hún sig upp og hélt áfram:
“Aldurhniginn og veikburða eftir
tuttugu og sjö ára þjónustu, var
séra Jón Marrow eini maðurinn í
hinni gömlu k'irkju — aleinn.
Einn, biðjandi til guðs um styrk í
mótlætinu, játandi vanmátt sinn
og niðurlægingu. . . . En ekkert
at þessu ætti sér stað, ef v'ið stæð-
um með honum eins og skyldan
býður okkur að gera. Á þann 'hátt
gerum við tilraun' til að endur-
gjalda honum það marga og
mikla, er við höfum af honum þeg-
ið. Hvað hefði um okkur orðið án
hans? .... Vinir, látum okkur nú
í saméiningu eitthvað reyna —
næsta sunnudag.”
Nú ríkti þögn í nokkur augna-
fciik. Lágt og þýðlega tók Dot
Laraway að spila sálminn: ‘‘Vor
guð er borg á bjargi traust”, og
sungu allir undir. Að því búnu
stóð Allie, sú er áður hefir*verið
minst, á fætur.
“Þú segir satt, Jenny,” sagði
- hún hikandi, “við höfum öll verið
skeytingarlaus. Eg — má ekki
I minnast þeirrar stundar, er við
1 vorum nærri búin að missa hana
1 Coru dóttur okkar. — Fyrir mitt
, leyti vil eg því styðja eítir megni
i þá uppástungu, að við hækkum
i laun prestsins okkar. Við skulum
i reyna að láta þá hækkun nema
i þrjú hundruð dölum—og tilkynna
: honum það á sunnudaginn kem-
i ur.”
| Allir söfnuðust nú í kring um
I Jenny gömlu — hin sameiginlegi
málstaður var nú það einingar
band, sem dugði.
Næsta sunnudagsmorgun var
I Jenny að varida stödd í kirkjunrii
fimm mínútum áður en seinasta
■ klukkuhringin fór fram. Walter
Jones var þar sömuleiðis, og Allie
og'hennar fólk; aðrir voru ó-
komnir. Jenny gömlu fanst ein-
hvern veginn, að hún vera að verða
fyrir sárum vonbrigðum. Alt stóð
við það óbreytanlega, sama enn
þá. Þá tók hún eftir því, að stóru
krukkurnar hjá prédikunarstólnum
voru fullar af ferskum blómum.
Og líka sá hún, að litla borðið fyr-
ir framan gráturnar, var orðið
hreint og gljáandi. Hjarta henn-
ar fór að slá örara. Fólkið hafði
meint það, sem það sagð'i! Þá
heyrði hún að kerru var ekið upp
að kirkjunni, og að aðrar komu
á eftir henni. Fólkið tók svo að
streyma inn i kirkjuna. Laraway
fjölskyldan — ö 1 1 í þetta sinn.
Nonni Frazier, 'Maria kona hans
og barnabörn þeirra. Lem gamli
og hans kona, Payne drengirn-
ir, Bill Follansbee, og margir
aðrir.
Hin fersku blóm, og hvítu kjól-
ar barnanna’—mintu' Jenny gömlu
á fyrri hátíðisdaga. Bikar henn-
ar var að verða barmafullur. Þá
gekki Nonni Frazier til séra Jóns
Marrow og lagði umslag fyrir
framan hann. Á meðan á þessu
stóð, voru allir éins og á nálum,
eins og enginn þyrði að lita til
annars, ekki ólíkt og allir ættu
crðugt með að halda tilfinningum
sínum leyndum.
Um stundar bil sat séra Marrow
með umslagið í hendinni. Jenny
var mikið innanbrjósts, er hún at-
hugaði hærur hans og hinar lotnu
herðar. Hún sá, að hendur hans
skulfu og var henni þá ekki ann-
að unt en að líta undan. Augu
hennar hvörfluðu tíl barnanna
hinu megin í kirkjunni og allra
snöggvast liðu myndir hennar
eigin barna fyrir hugskotsaugu
hennar — svifmyndir fyrri daga.
Mintist hún þess, er séra Marrow
eitt sinn kom til að vera hjá þeim
í.ð kvöldverði, og færði þá börn-
rm hennar lítinn héra að gjöf.
Hann hafði jafnan verið vinur
barnanna. Hin mikla þögn í kirkj-
unni var að verða óbærileg. Það
var engu líkara en kvöldsvalinn,
sem bærðist yfir kirkjuna þvera
inn um opna glugga, væri það
eina, er hreyfst gæti.
Svo stóð hinn aldurhnigni prest-
ur á fætur í sínum fornfálegu og
snjáðu messufötum. Hann leit til
fólksins yfir gleraugun — en nú
hneykslaði sá ávani hans engan.
“Mínir elskanlegu,” tók hann
/