Lögberg - 27.01.1927, Blaðsíða 6

I
Bls. 6
Leyndarmál kon-
unnar.
Eftir óþektan höf'imd.
Hann þagði, bæði reiður og sneypulegur. Guð
á himnum fyrirgefi mér, hafi eg verið of hörð,
mín eina afsökun felst í því, að eg hafði þjást
svo mikið. An þess að segja meira, gekk hann
út úr herberginu, og eg sá hann taka spjaldið
frá Richard með sér. v
Morguninn næsta kom bréf frá Richard með
Barston póststimpli, því síðan ofurstinn ferð-
aðist eftir jólin, liafði eg ekki verið sérlega var-
kár. Nú sá eg hann líta til mín, þegar hann var
búinn að athuga póststimpilinn nákvæmlega,
áður en hann rétti mér bréfið; það var sent áður
en drengurinn fór, og var að engu leyti merki-
legt.
“Það er að líkindum frá drengnum, Diek
kallar þú hann væntanlega. Hvernig líður hon-
um?”
“Innihaldið í bréfum Dicks snertir aðeins
mig, hr. ofursti.”
Nokkru fyrir liádegi fékk eg símrit frá syst-
ur minni, sem sagði að þau væru löglð af stað.
Eg brendi símritið, sem enginn hafði séð mig
veita móttöku, og beið komu þeirra.
Þegar þau komu, grei]) eg Richard í faðm
minn, sem eg hafði ekki séð í heilt ár. Riehard
var fallegur níu ára gamall drengur, og blíða
brosið hans, hlaut' að koma öllum til að þykja
vænt um hann, það hélt að minsta kosti eg.
Þe.ssi samfundur okkar^endurgalt mér alt, sem
eg hafði liðið.
“Mamma, en hvað þú ert orðin falleg!”
Hann var þá búinn að læra að skjalla, litla
flónið. Eg fvlgdi systur minni og drengnum
að lokuðum vagni, sagði ökumanni hvert hann
ætti að flytja þau, og gekk svo aftur til vagns-
ins, sem beið mín spottakorn frá stöðinni. Dag-
inn eftir kom eg því svo fyrir, að eg gæti feng-
ið einnar stundar frí, til þess að geta heimsótt
son minn og svstur. Þau voru mjög ánægð vfir
plássinu, sem eg hafði valið handa þeim. Eg
sá um, að þau hefðu alt sem þau þurftu, og
æfði Richard litla í að kalla mig frænku, sem
honum þótti mjög gamap að. Hinir daglegu
samfundir okkar voru stuttir, en yndislegir, og
eg tók eftir því að beiskjan, sem einkum hina
síðustu daga hafði eitrað huga minn, fór
þverrandi.
Hér um bil 14 dögum eftir að mínir kæru
voru komnir, kom fni Flemming á móti mér,
þegar eg kom inn, og gaf mér merki um að hún
vildi tala við mig.
“Kæra frú,” sagði hún, hún kallaði mig nú
alt af frú, þegar við vorum tvær einar, “því
hafið þér levft ofui-stanum að sjá um barnið
yðar? Eg treysti honum ekki vel; raunar er
hann faðir. drengsins, en "liann hefir einu sinni
yfirgefið hann, og hann gæti gert það aftur.
Eg held dregnum bezt borgið hjá yður. ”
Eg varð mjög hrædd, þangað til eg skildi
meininguna í orðum hennar rétt. Hún hafði
lyn'rt ofurstann tala við skipstjóra á litlu gufu-
skipi, sem fór á milli Yentnor og Southampton;
þeir höfðu talað saman í bókastofunni, án þefis
að gruna, að hún var í næsta herbergi. Þegar
hún heyrði um hvað samtalið snerist, hlustaði
hún betur. Ofurstinn hafði fengið skipstjóran-
um peninga, fyrir að flytja lítinn dreng til Vent-
nor, þar sem einn eða annar tæki á móti honum,
hún hafði ekki heyrt hver eða hvernig, en dreng-
inn átti að flytja til Southampton, svo skip-
stjórinn fyndi hanu þar. Eg skildi undir eins
áformið, og var glöð yfir því að hafa komið í
veg fvrir það. Eg skrifaði hr. Stewart, að eg
þekti þann samning, sem var gerður, og að eg
væri því samþykk, að hlutaðeigandi gæti fengið
Dick afhentan sér, þar eð hann yrði ágætlega
uppalinn og vel um hann séð á allan hátt.
Breytti eg rétt? Tók eg ekki með þessu ábyrgð
á mig, fyrir lífi ungs manns?
Ef ofurstinn hefði sjálfur getað yfirgefið
frú Lvnwood og farið til Barston, gat skeð að
erfiðara hetði verið að villa honum sjón. en
eins og nú stóð á, doru þessi skifti mjög auð-
vehl. Eg sagði systur minni, hvað eg^hefði
gert, og bað hana að gæta vel að litla Richard,
serstaklega yrði hún að gæta þess, að hann
mætti ekki föður sínum.
“Ef það kæmi fyrir, að ofurstinn kæm
sannleikanum, þá vissi eg ekki hvað eg i
gera. Eg hehl eg vildi heldur deyða drei
tui afhenda föðurnum hann.”
“Nelly, ” sagði systir mín alvarlega
vildi eg gæti fengið þig til að vfirgefa
þma her og koma heim með mér. Hatrið
l>u ber til þessa manns, eyðileggur heill
)l.rmi; fmn a sjálfri mér, þegar eg geng
hja holhnni, að blóðið sýður í æðum mínu
þa hugsun að þú, sem ættir að vera hús:
þar, erf að eins vinnukona. Það gerir mig
um þvu vonda, og Nelly, vertu nú ekki reii
eyðileggur líka karakter þinn. Yfirgefðu
plass, láttu guð framkvæma hefndina, hún
ur eflaust nó.gu tilfinnanleg fyrir sam
manns þíns. ”
“Nei. Alice, það get eg ekki. Það eru
að eins dlar hugsanir, sem binda mig við
plass. Egget ekki yfirgefið vesalings
mma nuna, og eg hefi lofað að annast bi
Dg að þvi er hann .snertir — Alice, það er
ur sem segir mér, að eg geti bráðum hæ
hefndaraiform mín, eg held að forlögin hr
bann, aðUr en eg fæ tækifæri til að hegna
un)‘ b>egðu ekki, að eg sé vond, systir
^cfðu og minstu þess, að eg hefi elskað
aður en eg Iærði að hata heiftarlega. ”
“Eg er ekki reið við þig, en eg er hræd
þig, þegar þú talar svo mikið um hat
LöGBERG, FIMTUDAGINN 27. JANÚAR 1927.
hefnd. Þú varst svo blíð í fy?ri daga.”
“ Já, í fyri daga, í fyrri daga-----en það
voru gæfuríkir tímar------þeir koma aldrei aft-
ur. Þú sérð, að eg er breytt. Ó, já, eg er mikið
breytt. ”
Sonur minn kom og ætlaði að kyssa mig —
eg dró mig ósjálfrátt í hlé, mér fanst sem eg
hefði enga heimild til að þiggja hans saklausu
alúðarmerki, á meðan hinn vondi andi hefndar-
innar ríkti í huga mínum.
Eg fann nú svo glögt, að sverð hefndarinn-
ar er tvíeggjað, það særir bæði þann, sem fyrir
því verður, og þann, sem beitir því.
1 vikulokin kom kafteinn Barry til okkar.
Hann hafði hraðað ferð sinni eftir megni, til
þess að geta verið hjá vini ^ínum þessar þungu
stundir, sem í hönd fóru.
Það var eins og nærvera hans gæfi okkur
öllum nýjan kjark, jafnvel frú Lynwood sýnd-
ist eins og vakna dálítið af drunganum, sem alt
af hvíldi yfir henni.
Eg sá strax, að nú var miklu erfiðara að
geyma leyndarmál mitt; Barry var ekki sá mað-
ur, sem lét villa sér sjónir með hægu móti, ef
hann vildi komast eftir einhverju. Nokkura
daga þorði eg ekki að fara til sonar míns, en
skrifaði systur minni og sagði henni ástæðuna
til þess, að eg kom ekki.
Fjórða daginn heyrði^ eg Barrv segja. að
hann þyrfti að skrifa noíckur bréf, og að þess
vegna ætlaði hann að fara inn í lestrarstofuna.
Þetta tækifæri notaði eg til að heimsækja Rich-
ard og Alice. Ofurstinn dvaldi síðari hluta
dagsins hjá frú Lvnwood, eins og venja hans
var, svo eg varð að mestu leyti frjáls.. Systir
mín var mjög forvitin eftir að fá að heyra hvað
fyrir hafði komið, hún hafði undir eins þekt
Barrry, þegar hann gekk fram hjá húsi hennar
fvrri hluta dags.
“Eg þekti hann undir eins,” sagði hún, “það
var hann, sem laug að mér svo ókvalráður, þeg-
ar eg talaði við hann. Það var hann, sem full-
yrti, að maður þinn væri dauður. Þú mátt vera
alveg óhrædd, eg skal gæta þess, að hvorki hann
eða ofurstinn fái að sjá Richard litla.”
Eg var næstum tvær stundir hjá mínum
kæru, færði þeim mikið af bókum og myndum
þeim til skemtunay, ef líða kynni fleiri dagar
þangað til eg gæti fundið þau aftur.
A leiðinni ofan holtbrekkuna rasaði eg um
stein, og hefði eflaust dottið, ef ekki hefðu um
mig gripið tvær sterkar hendur. Þegar eg varð
þess vör, að það var Barry, sem varnaði þess
að eg dytti, hrökk eg svo snögt við, að eg var
nærri búinn að missa jafnvægið.
“En hvað þér eruð viðkvæmar, góða frú
Stanton, ” sagði hann, “það kemur af því, að
þér eruð svo lengi hjá þeim veiku. Þér hafið
verið mjög lengi í litla húsinu þarna. Það er
einkennilegt, að yður skuli ekki leiðast að
dvelja svo lengi á hverjum stað. Þarna inni
hafið þér lengur en heila stund, því eg er búinn
að sitja hér lengi með pípuna' mína, og þar eð
eg sá yður ekki fara þangað inn, þá hafið þér
værið farnar þar inn áður en eg kom. Hvers
vegna látið þér vður ekki nægja að senda súpu,
vín og hvað annað, sem þér færið ]>eim, með
einhverjum sendiboða? Þér eruð ekki svo kunn-
ugar grjótstígunum hérna, að það sé alveg
hættulaust að ganga um þá svo oft? Hefði eg
ekki setið hér. hugsað 0g reykt, gat verið, að
þér hefðuð meitt yður illa.”
Eg svaraði vandræðalega, að hann segði
satt, og aðriramvegis ætlaði eg að fækka heim-
sóknum mínuin i litla húsið. Svo gekk eg eins
hratt og eg gat ofan brekkuna, svo að litla húsið
hyrfi honum sem fyrst.
“Þurfið þér að flýta yður mjög mikið”,
spurði Barry, “viljif5 þér ekki 'heldur taka
handlegg minn og ganga hægra, eg vil feginn fá
að tala við vður um það, sem eg var að hugsa
um, þegar þér rösuðuð.”
Og nú sagði hann mér kvíðandi, að hann
hefði komist að þvi, að ofurstinn vissi um veru-
stað drengsins, að litla spjaldið væri í vörslum
hans, og að hann hefði náð sambandi við kenn-
arann, þar sem drengurinn ætti heima.
“Eg get ekki sagt yður, frú Stanton, hve
mjog þetta hryggir mig. Og þessum gamla
kennara treysti eg. Að hann hefir prettað vður,
hlýtur að hafa verið fyrir peninga, ofurstinn
hefir komið honum til að svíkja yður; þér vitið,
að eg hefi ásakað breytni í',rits meira en aðrir'
eg hafði engan grun um að þér væruð kona
hans, nafnbreytingu sína hefir hann einnig
skýrt fvrir mér á annan hátt, annars hefði vin-
átta okkar fyrir löngu slitnað; nú get eg ekki
fengið mig til að yfirgefa liann, þegar svo
margar sorgir vofa yfir honum. En framkomu
hans lasta eg, ekki síður en þér. ”
Barry sagði mér enn fremur, að það væri *
tilgangur ofurstans, að senda drenginn til Vent-
nor, og þaðan ætti að senda hann í góðan skóla
á meginlandinu.
“Ofurstinn er mjög hreykinn yfir því. að
þér hafið engan gnin um það, sem frám færi
En það er enn ekki 0f seint, ef þér viljið það, þá
skal eg í dag fara til Southampton, og koma í
veg fyrir hinn áformaða samfund við skipstjór-
aun' freystið mér. og látið mig hjálpa yður til
að tí‘la drenginn, þar sem ofurstinn getur ekki
fundið hann.”
rj" liaKKaoi nonum með tar í augum og sa
honum, að eg visi af þessu áformi, og að ]
laii eg, sem hefði fengið gamla skólakenn
ann til að fallast á uppástun.gu ofurstans.
Hann starði á mig efandi.
“Góði vinur, ” sagði eg, “það, að þér sj
mig nokkurn veginn rólega, verður að vera v<
sonnun fynr því, að eg álíti barnið mitt óhi
eí■ f'orsjonm vill hjalpa mér. Aform ofursti
hefir ekki liepnast honum, þó að hann haldi þ
Krefjist þess ekki af mér núna, að eg g
nokkra skýringu, en verið sannfærður um þ
að eg skal ekki hika við að biðja um hjálp vð
ef eg þarf hennar.” — Aður en hann gat sv:
að, mættum við ofurstanum.
“Hvar hafið þið verið?” spurði hann. “Þér
gangið oft þessa leið, ungfrú Sedwick.
“Hún er styttri, maður er fljótari að komast
í garðinn eftir henni, en eg hefi nú einmitt ó-
kveðið að fara hana ekki oftar, þar eð kapteinn
Barry segir, að hún sé hættuleg. ’ ’
Hann hnyklaði brýrnar.
“Læknirinn hefir spurt eftir yður,” sagði
hann, “frú Lynwood er lasnari.”
Eg fremur flaug en gekk heim a^ höllinni.
Já, frúin mín átti sjáanlega ekki langt eftir
ólifað; eg settist við rúmið hennar, og þar sat
eg, þangað til lífi hennar var lokið. Dauðinn
kom án þess að hans yrði vart; þegar eg um
morguninn opnaði gluggahlerana, sá eg að sál
hennar hafði farið til þess svæðis, sem enginn á
afturkvæmt frá.
“Mín eigin, kæra frú,” sagði eg lágt, “eg
hefi efnt loforð mitt, héðan af getur engin ilska
manns þíns vakið sorg hjá þér. Þú fékst aldrei
að vita. hve ógæfusöm þú varst.”
Eg knéféll við rúmið og bað í lágum róm.
Meðan eg flutti bæn mína, fanst mér sem strok-
ið væri um enni mitt með mjúkri hendi, það var
eins og eitthvað hart og óeðlilegt í mér hvrfi
burt við þe&sa snertingu, eins og allar hugsanir
um hatur og hefnd breyttust í milda angur-
værð. Elskaða, góða kona, var það hinn blíði
andi þinn, sem kom mér til þess á þessari
stundu, að biðja guð að fyrirgefa mér hinar
vondu hugsanir mínar, og fá honum í hendur
hefndina, sem að eins honum ber að framkvæma?
Eg stóð upp og gekk inn til móðurlausa barns-
ins, og meðan eg þrýsti því að brjósti mínu, bað
eg guð að gefa mér þrek til að framkvæmar það
starf, sem eg hafði tekið að mér.
Þessi dagur, sem byrjaði svo hátíðlega og
alvarlega, endaði með ofsalegum stormi og ó-
veðri. Ofurstinn hafði lokað sig inni í bóka-
stofunnni, og beðið Barry að taka á móti yfir-
foringja Rivers og konu hans, sem var símrit-
að eftir undir eins. Eg veit ekki hvernig dag-
urinn leið, því núna, þegar kvölin, sem eg hafði
sjalf I*£t á mig, var skilin við naig, var eg við
það að falla í dá. Það var lán, að eg sá ekki
manninn allan daginn. Frú Flemming um'-
gekst mig með móðurlegri umhvggju, og reyndi
ávalt að halda umhyggju minni fyrir barninu
vakandi, svo eg fann, að eg mátti ekki láta
þenna doða, sem á mig sótti, ná yfirráðum yfir
mér. Loksins kom kvöldið, og alt af versnaði
veðrið, svo það var alveg ómögulegt að sofa.
Magnþrota og sorgþrungin, eins og eg var, fór
eg um miðnættið ofan í stóru dagstofuna, þar
sein eg liafði stærra pláss til að ganga uin gólf,
°g eg vonaði líka með því, að hugsanir mínar,
sem kvöldu mig allmikið. yrði rólegri...
Alt í einu þrumaði fallbyssuskot, og eg vissi
undir eins, að skip var í háska á sjónum. Með-
an eg stóð stirðnuð af hræðslu, opnuðust dyrn-
ar og ofurstinn og Barry komu þjótandi inn.
“En þú veizt það, að eg verð að'fara,”
hrópaði maðurinn minn. “Það er í nótt, sem
skipið ætlaði að koma og nema staðar hér í
nándmni. Eg ætla að róa út að því í bát, og
sækja drenginn. Heyrir þú, nú er aftur skotið.
Ef það skip, sem drengurinn er á, er í hættu, þá
er eg orsök í dauða hans, og get aldei litið í augu
móður hans framar.”
Hann hljóp að glugganum og opnaði hann.
Hverju Barry svaraði, veit eg ekki, eg var að
því komin að falla í öngvit, en súgurinn í gegn
um gluggann hindraði það. Eg hljóp fram í
forstofuna, tók dökka kápu, sem lá þar, vafði
henni um mig og þaut út í mvrkrið.
Eg hljóp áfram, þangað til eg kom ofan í
fjöruna, þar sem margar manneskjur voru sam-
an. Ó, ]>ær komu allar til að sjá þann sorgleg-
asta af öllum sorgarleikjum, til að sjá hvernig
sterkir og kjarkmiklir menn börðust árangurs-
laust gegn' náttúruöflunum, til að frelsa lífið.
Nóttin var dimm og tunglið hulið af svörtum
skýjum, að eins við og við kastaði það geislum
sínum á hinn kvíðandi mannflokk, sem beið
þama.
A þessu augnabliki heyrði eg hina hvellu
rödd manns míns:
‘‘ Tuttugu gullpeninga til hvers írtanns, sem
er tilbúínn að rétta hjálparhönd. ”
“Það kemst enginn bátur áfram í þes.su stór-
viðri, hr. ofursti —- en guði sé lof, þama koma
björgunarmennimir.
Lágur fagnaðarkliður heilsaði komu hinna
kjarkmiklu manna. Þeir byrjuðu með orku
mikilli, og óður en margar mínútur voru liðnar.
höf'ðu þeir áhöld sín í beztu reglu, og fyrsta eld-
flugan leið sólbjört yfir hið órólega haf. Avalt
starandi út á sjóinn, sáum við hvemig björgun-
arstarfið ]>okaðist afram. Fimm, sex. sjö menn
voru með hægð fluttir á Jand; í hvert skifti sem
maður kom, var honum fagnað með liáværu
gleðiópi.
Enn þá eifiu sinni kom björgunarkarfan til
' baka með lifandi mann.
“Þetta er sá seinasti,” sögðu skipverjar.
Maðurinn minn þaut til mannsins, og spurði
með ólý.sanlegri skelfingu í róm og augnatilliti:
“Drengurinn — í guðs bænum — hvar er
drengurinn?”
“Drengurinn! Er honum ekki bjargað? —
Guð veri þá náðugur hinni litlu sál' hann var
nærri hálfdauður af hræðslu.”
Nú mundu líka hinir eftir drengnum, og allir
störðu á skipið, þaðan sem maður heyrði ör-
vilnunarhróp ungs drengs.
Eg }>aut sem brjáluð ofan í fjöruna, en Barry
hélt mér kyrri.
“Sleppið mér,” orgaði eg, “sjáið þér ekki
að veslings drengurinn er of magnlaus til að ná
í körfuna., Leyfið mér að reyna að hjálpa
honum.” ,
Þá sá eg að maðuriun minn var koininn úr
frakkanum, hafði tekið af sér skóna og bundið *
kaðal um sig miðjan; hann ætlaði sjáanlega að
reyna að frelsa bamið.
“I guðs bænum, Frits,” hrópaði Barry, “þú
mátt ekki reyna þetta, það er að flevgja sér í
fhðm dauðans. Þú getur ekki komist út í
skipið.”
Ofurstinn svaraði engu, hann hélt rólegur
áfram með undirbúning sinn, leit á mig sorg-
bitnum augum og sagði fremur lágt: “Þín
vegna, Nelly,” og fleygði sér svo í sjóinn.
1 æstri geðshræringu horfðum við, sem stóð-
um í f jörunni, á hinn djarfa sundmann, og augu
okkar fyltust af tárum. Þegar hann komst upp
á skipið og gat lagt hið meðvitundarlausa barn
í körfuna, ómaði mikill fagnaðarhljómur. Og
björgunarmennirnir fóru að draga körfuna til
sín með varkárni — en, hve grimm örlögin geta
verið — á miðri leið slitnaði kaðallinn og barn •
ið hvarf sjón minni. Er þetta hegning fyrir
hefndargimi mína? Vill enginn losa mig við
þessa skuld? Yill enginn reyna að frelsa
drenginn ? — Þá sé eg stóra bylgju fleygja hon-
um á land, margar hendur gripu eftir honum,
hann var dreginn á land og borinn inn í næsta
fiskimanns kofa, svo eg gat aftur beint athvgli
minni að hinum djarfa manni, sem eg ef til vill
hafði sent í faðm dauðans. Þarna kemur hann
svndandi, án þess að gruna, að það er ekki hans
eigið barn, sem hann frelsaði frá druknun.
Með erfiðri baúáttu barðist hann við hinar
voldugu bylgjur; allir gátu séð, að hann var
magnþrota af hinni miklu áreynslu. Nær og
nær kom hann — enn þá nokkur sundtök með
hinum þreyttu handleggjum, og þá mundi vera
mögulegt að ná til hans og hjálpa honum.
Menn vom farnir að rétta fram hendumar, til
þess að taka á móti honum, £n þá dregur ein
bylgjan hann með sér til baka og hann hverfur
sjónum okkar. Barry hlevpur út í hinar freyð-
andi bylgjur, og augnabliki síðar hefir hann náð
í vin sinn og dregið hann á land.
Menn báru hann hægt og með varkárni upp
í fjöruna, og lögðu hann á s^ndinn þannig, að
höfuð hans, sem meiðst hafði mikið á trjá-
drumb, er flaut í sjónum, livíldi í keltu minni.
“Hann er ekki dauður,” segi eg, “er ekki
mögulegt að útvega brennivín, sem mætti gefa
honum fáeina dropa af? Sækið þið nú læknir-
inn. ’ ’
“Hann deyr,” segir Barry hljómlaust.
Hann opnar augun og sér mig -------
“Hefir þú fyrir gefið mér, Nelly?” hvíslaði
hann. ... ^
Aður en eg gat svarað, var yfirforinginn og
læknirinn komnir til okkar. En ekkert er
mögulegt að gera til að bjarga lífi hans, læknir-
inn hristi höfuðið, en andardráttur hins særða
manns varð veikari og veikari. Loks gat lækn-
irinn látið fáeina dropa renna inn á milli tanna
hans.
“Veit hann að barnið er frelsað?” hvíslaði
Barry að mér.
Þá mundi eg að hann vissi okki hvar Rich-
ard var. Eg hvísla^i að Barry, að hann skyldi
hlaupa til litla hússins, þar sem hann fann mig
í gær, spyja eftir Ricliard Dale og koma stráx
með hann.
Augnatillit hans sagði mér, að liann skildi
alt, og svo þaut hann af stað.
“Nelly,” hvíslaði liinn deyjandi, “litla kona,
hefir þú fyrirgefið mér? ])rottinn tekur mig
frá þér, syndugur eins og eg er, áður en eg fæ
tíma til að bæta fyrir rangindi mín. Það er
hart að verða að deyja, þegar eg hefi fundið
þig aftur. Lofaðu mér að þú trúir því, að iðrun
mín sé sönn, og geymdu ögn af liinni gömlu ást
til endurminningar um mig.”
Hann leit bænaraugum á mig, og án þess að
hugsa um, livað yfirforinginn og Blake læknir
kynnu að hugsa um mig, sagði eg í fullri al-
vöru og einlægni:
“Ó, Frits, eg vildi að eg gæti dáið í stað þín.
Eg er orsök að dauða þínum. Það er ekki okk-
ar sonur, sem þú lézt flytja hingað frá Barston.
Eg hefi tælt þig. Richard okkar hefir um tíma
verið hér í nándinni, sko, þarna kemur hann; eg
lét sækja hann, svo að hann gæti gefið föður
sínum hinn síðasta koss.”
Barry kom með Richard; drengurinn kné-
iféll hjá föður sinum. Löngu, þráandi augnatil-
láti horfði faðirinn á soninn, svo brosti liann
innilega, að sönnu með dálitlum feimnisblæ.
. “Eg skal passa mömmu,” hvíslaði litli mað-
urinn.
En hvað orð barnanna geta verið innihalds-
rík.
Ándardráttur hins deyjandi manns varð æ
veikari. Endirinn nálgaðist.
“Barry, annastu þau bæði, giftingarvottorð
mitt er í brjóstvasanum; vesalings Nellv.”
Syo leit liann á mig a'ftu* dauðsijófgum
augum:
“Litla kona, viltu kyssa mig?”
Eg snerti varir hans með mínum, tillit hans
sagði mér, að nú væri alt gott.
“Bið þú fyrir mér, Nelly; við máske mæt-
umst hinum megin.”
Eg kysti liann enn þá einu sinni, svo lokaði
hann hinum ])reyttu augum — ein lág stuna, og
nú var eg ekkja.
Guð er miskunnsamur ;eg er sannfærð um,
að hans eina óeigingjarna, hetjulega starf. hef-
ir verið látið ná jafnvægi gegn öllu því illa,
sem léttúð Frits hafði leitt hann út í.
1 huga mínum mintist eg lengi hinna fyrstu,
beisku, iðrandi augnablika eftir dauða manns
míns. Eg gat ekki grátið; sterkir menn, sem
stóðu lijá mér, grétu, mér var neitað um þessa
kvalasvfilun. Eg kysti enn einu sinni föla and
litið, }iurkaði blóðið af kalda enninu og féll í
yfirlið.
Eg varð mjög veik, alt þetta kom mér svo ó-
vart, hver sorgaratburðurinn á fætur öðrum;
#manneskja með sterkari heilbrigði en mín var
þá, hefði hlotið að láta undan öllu þessu and-
streymi.
í fyrsta skifti, sem eg kom í kirkju, eftir að
mér fór að batna, sá eg mjög fallegan minnis-
varða, sem reistur hafði verið yfir Frits og
Lydia Lynwood. Þau dóu sama daginn og voru
látin hvíla í sömu gröfinni. Eg geng oft þang-
að til að biðja og þakka guði, að minn vondi
heifndarþorsti varð ekki orsök að dauða Dieks
litla.