Lögberg - 17.02.1927, Page 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 17. FEBRÚAR 1927-
Bls. 5
Dodas nýrnapillur eru beata
Tiýrnameðalið. Lækna og gigt ‘bak-
verk, ihjartabilun, þvagteppu og
önnur veikindi, sem stafa frá nýr-
unum. — Dodd's Kidney Pilla
kosta 50c askjan eða sex öskjur
fyrir $2.50, og fást hjá öllu*m lyf-
•ölum eða frá The Dodd’s Medi-
cine Company, Toronto, Canada.
staðreyndir, hávaði í staðinn fyrir
rökfærslu, glamur í staðinn fyrir
gögn — það er óskemtilegt þegar
góðir drengir lenda út í þessa vit-
leysu.
Nei, eg er eikki ánægður me'S rétt-
arfarið í Bandaríkjunum, eg þekki
engan góðan eSa greindan mann hér
syðra, sem er ánægður meS þaS, j
en eg treysti viti og vilja góðra
Bandaríkja borgara til þess að ráSa !
bót á því lagaleysi, sem virSingar-
skortur vorrar kynslóSar, fyrir öllu
því sem hinir eldri menn álitu heil-
agt og gott, hefir orsakaS. Eg
treysti góðum mönnum og réttsýn-
um til þess aS bæta vor vankvæði.
En eg ber litiS traust til þeirra sem
afsaka alla glæpi, séu þeir drýgðir
af þeirra eigin skoSanabræSrum,
þó þeir fordæmi þá hjá öllum öSr-
um.
Að svikum sé ibeitt við kosning-
ar er ekkert óalgengt í réttar-sögu
landanna- Það hefir átt sér staS í
Bretlandi, Canada og viðar.
Allir réttsýnir menn harma auS-
vitað þau tilfelli en þaö blindar þá
enganveginn fyrir kostum þeirrar
þjóðar, sem fyrir þeim ósköpum
verða,
Þér eruS ekki pennalatir, þegar
geta skal um galla. vora, en hvenær
hafiö þér getið um þá hjálp, sem
Bandaríkin hafa öSrum veitt. Þér
taliS um yfirgang, sem þeir beiti
viS Mexicana og við Nicaragua-búa,
en hvar getiö þér um viSleitni
þeirra, að jafna mál Chili og Perú-
manna á friSsamlegan hátt eSa þá
bjálp, sem þeir hafa veitt Persum
t ngverjum og fleirum, til þess aS
koma fjármálum sínum í beta horf.
Þér gerið mikiS veSur úr Tennesee
málinu illræmda, en af meiri sann-
girni finst mér séra Kvaran tala
nm það mál (\ viðtali viS blaSamann
1 Reykjavík síSastliSiS sumarj. Þér
fárist yfir mentunarleysi Banda-
ríkjamanna, en hvár getiS þér um
starf amerísku lifeSlisfræðinganna
viS Rockerfellors stofnunina, starf
Bandarískra lækna viS aö útrýma
gulupestinni í Austurlöndum, the
hook worm desease og svefnveik-
mni í Afríku ,og hitabeltissjúkdóm-
um í MiS- og Suöur- Ameríku.
ÞaS er annars merkilegt. hvaS
þér fræSið fólkið lítiS um þaS allra
merkilegasta sem er aS gerast.
Nram hjá allri vísindastarfsemi
beimsins er gengið eins og hún
bomi ekki íslendingum vitund viS.
Hinum mörgu “uppgöfgunum”
B>r. W. D. Cöolidge viðvíkjandi
eathode geislunum er hvergi getiS.
úr- Andor de Bosomje, við John
bíbpkins’ finnur ráS viS beinkröm,
er> Heiimskringla þegir eins og
steinn. Prófessor Hopkins finnur
nýtt frumefni “illiníum”. Sigfús
Irá Höfnum segir ekkert um það.
Bróf. Miethe í Berlín og próf.
Nagóahi í Tókíó breyta lcvikasilfri
1 gull með rafmagni. Heimskringla
hefir öSru að sinna. Amerískir
IrseSimenn grafa fornsögulegan
IróSleik úr mörg þúsund ára
RömJum rústum veglegra stór-
N)rga í SuSur-Mexico og upp í
Andesf jöllum: ekkert um þaS í
yoru Vesturheims íslenzka vísinda-
hlaði.
Borah finnur eitthvað athuga-
yert viö gerSir Coolidge; löng grein
1 Heimskringlu.
Jæja, þá komum viS að Coolidge
°g henni Maríu minni.
^ér hafiS lítiS álit á fosetanum
gerir kannksé ekki svo mikiö til.
íer segiS að hann tali þegar hann
^tti aS þegja, þegi þegar hann ætti
a®. tala, og þegar hann talar eru
yrðin kraftlaus álika og nýmjólkín
! ^innipeg. Svo er maðurinn allur
hunnur( likamlega, andlega, siS-
erSislega, óskaplega, hörmulega,
’ræðilega jmnnur — aumingja
oolidge. Jæja, eg býst naumast
aS iliann verði talinn meS and-
egum afarmennum sinnar samtíS-
ar> en að hann sé þvilík hengil-
ni®na, sem þér lýsiS, nær ekki
n° kurri átt. RæSur hans margar,
c • sú sem hann flutti á vopna-
esdaginn, eru fullar af heilbrigSu
. ólikt aðgengilegri en það
(j? n ,iusa fimibulfamb, sem ýmsir
a sent æðri opinberun nú á dög-
um — þetta innihaldslausa orða-
gjálfur, sem allra minstu spámenn-
irnir hella yfir heiminn og fjöld-
inn segist bæði skilja og trúa af
einskærum ótta við aÖ verSa aö
öðrum ikosti kallaðir argir aftur-
ihaldsmenn.
Forsetinn er ekki stór tilþrifa-
samur, en hann er gætinn. Eg býst
jafnvel viS aS hann viti hvenær
hann á að þegja eða tala, sem þér.
NokkuS einkennilegt ef ungur mað-
ur norSur í WSnnipeg, sem aldrei
hefir við stjórnmál fengist, vissi
æfinlega hvenær og hvernig forseti
eins af allra mestu stórveldum
heimsins ætti aS tala. Coolidge
hefir reynt af fremsta megni að
stöðva hinn sívaxandi . fjáraustur
til almennings þarfa, og munu
flestir gjaldþegnar ríkisins vera
honum þakklátir fyrir þaS. Hann
er á móti feykilegum fjárframlög-
um til hersins og flotans. í hans
stjórnartíö hafa ýms deilumál ver-
iS leidd til lylda. Hann er öflugur
talsmaður alþjóðadómstólsins og
vill láta Bandaríkin eiga setu þar.
Bóndi nokkur úr þessu ríki,
flutti mál samlherja sinna viS for-
setann. Hann lýsir honum á þessa
leiS: “Coolidge virSist ákaflega
hversdagslegur við fyrstu viökynn-
ingu, en eigir þú tal við hann í ein-
rúmi, muntu fljótt skynja aS hann,
þaulhugsar hvert mál bg rasar ekki
fyrir ráð fram.
Annars er afar erfitt að kveða upp
réttlátan dóm yfir samtíSarmönn-
um í háum og ábyrgðarmiklum
stööum. Nokkurn veginn réttlátt á-
lit fæst aSeins eftir aö vitrustu og
beztu mennimir hafa boriS ráS sín
saman um menn og málefni.
ÞaS er h«izt á yður aö skilja, aö
eg hafi orðiS ofurlítiS meira hrif-
inn en ástæður voru til í Rúmeníu
drotningunni fauövitaS á slcikk-
anlegan hátt samtj. ÞaS skiftir nú
reyndar vist ekki miklu máli hvaSa
álit við höfum á þeirri heiðurs-frú.
ÞaS meiðir víst ekki einu sinni
hana Maríu mína- Tæplega evS-
andi miklu af pappír og bleksvertu
á þaS atriði, aS hún íhafi komiö til
þess að snikja peninga er víst bara
Gróu-saga og eins hitt að trúlxiSar
séu alment pindir, ofsótfir eða
drepnir í hennar landi. Margir
segja stjórnarfarið fremur bág-
borið í Rúmeníu en aS hvaS miklu
leyti það er henni að kenna vitum
við vist ekki.
Annars þjáist eg hvorki af
kónga-ást eSa hatri, en unnað get
eg þeim sannmælis sem öörrnn.
Jæja, nú kemur rúsínan, niður
viÖ ‘botninn, eins og vera ber.
Þér teljið upp heila runu af
merkum Ameríkumönnum —svona
máské flesta, sem þér kannist viS
og þyldr viröing aS telja vini yS-
ar. AuSvitaS voru þessir menn
uppi á ýmsum og ólíkum tímabil-
im og áttu máské ekkert sameigin-
legt áhugamál, en það eru alt nýtir
menn og i þeirra liði eruS þér og
auSvitaS fríkkar flokkurinn frem-
ur viS þann liSsauka.
Svo koma þeir þessir hinir, ]>ess-
ir vondu, sem halda fyrir yður
vöku, jiað eru óþokkarnir, sem allri
ógæfunni valda nefnilega Billy
Sunday, Mrs. McPherson, Doheny
Fall og mínir líkar.
ÞaS er ljóti söfnuðurinn af mis-
indismönnum, ofsatrúarprestum og
svo okkur hinum, þessum óskilj-
anlegu 100% mönnum. Eg hefi alt
fram aö þessu veriS hæst ánægður
meS' aS vera kallaður 100% maður.
ÞaS rnundi eg álíta virSulega graf-
skrift, svona ámóta og niSurlags-
oröin í eftirmálum gamla Shake-
spears um Brutus, sem voru fáorS
en gagnorð og ólík hinni útþyntu
oröamælgi nútímans.
Um stjórnmálaskoSanir mínar er
aSeins þetta aS segja:
Eg álít aS hvar sem meöfæddur
góðleiki og þroskaður skilningur
mannanna fær að njóta sín, verði
æfinlega 'hægt aS finna einhvern
samkomulags grundvöll. Á sam-
komulaginu verður samvinnan að
grundvallast, en öfgamennirnir úr
öllum flokkum eru jæssu mest til
fyrirstöðu. Þeir spilla samkomu-
laginu-
Nei, eg fylli engan flokk, því
öllum flokkimi ihættir við ofstæki
og viðhorf þeirra gagnvart almenn-
imi málum er aðeins hlutfallslega
rétt. En ^f eg mætti mín nokkurs
vildi eg beita áhrifum minum til að
efla frjálsa samvinnu, heilbrigSari
skoðanir og þroskaÖri ábyrgðartil-
finningu hjá einstaklingunum. ÞaS
getur fengist þegar menn taka að
ræða og ihugsa málin með stillingu.
Þessvegna er mér illa viS alla öfga
°g órökstudda sleggjudóma og yfir
höfuS alt sem eykur missætti og
misskilning.
Heimurinn batnar j>egar menn-
irnir 'batna.
Eg niun ekki eyÖa meiri tíma
frá mér né öðrum til frekari um-
ræöu um þessi mál.
Eg hefi ekkert uppáhald á endá-
lausum blaðadeilum.
Eg vil óska yður og blaðinu
góðrar framtíSar og eg mun ekki
hér eftir fremur en hingaS til
spilla fyrir Heimskringlu við vini
mína.
MeS vinsemd og virðingu,
H. E. Johnson.
Nokkrar meinlegar prentvillur
eru í fyrra 'bréfinu, sem eg má til
að biðja ykkur aS leiSrétta.
1 fyrstu málsgrein stendur .... j
“því eg er ekki taumþungur og
þessvegna ekkert tromp hjá mín-
um flokki” á aS vera .... því eg
er ekki taumþægur og jæssvegna
ekkert tromp hjá neinum flokki.
.... “iþurra Þorbergs og Laxnes's”
á aS vera þeirra Þorbergs og Lax-
ness.
.... pro bono publica á aö vera pro
bono publico (o en ekki a).
... .“var tala þeirra, sem sýktir
voru af kynsjúkdómum 89,393” á
að vera 69,393.
“Ætli jmS sé ekki nokkuS gapalegt
aS tileinka aÖeins einum flokki þá
mannraun,” á að vera mannrænu.
“Facisti” á að vera Fascisti fmun
vera ritvilla frá mér).
Eg fvil leiörétta jæssar prent-
villur, því annars kynni Heims-
kringlu ritstjórinn aS gera eitt-
hvert númer úr þeim. Alt verSur
til hjálpar í harðindunum.
H. E. J.
Til ritstj. Lögbergs:
Eg vil svo óska kunningja mín-
um hinum nýja ritstjóra Lögbergs
til luklku, í hinni afar vandasömu
ritstjórastöSu. Eg ber hið besta
traust til þín, og ef nokkurt gagn
er i minni liöveizlu skal eg ljá góöu
og nytsömu blaÖi óskift fylgi.
Þinn einl.
tí. E. /■
Islandsferð
Vestur-íslenzkra íþróttamanna.
Ýmislegt er nú fariS aS bolla-
leggja um feySalag til íslands 1930,
meSal landa hér vestra og er þaö aö
vonum mjög hugljúft umhugsunar-
efni öllum Islendingum, eldri sem
yngri. ÞaS verÖur aS leggja alt
kapp á um það, þann tíma sem eftir
er til stefnu, að ferSalag þetta geti
orÖiS framkvæmanlegt og þátttak-
endum til gagns og sóma; aS'Vest-
ur-íslendingar verði þeir af gestun-
um á Fróni þaS ár, sem veki á sér
mesta eftirtekt sökum andlegs og
líkamlegs atgervis ;- að þeir treysti
vináttuböndin milli þjóðarbrotanna
og flytji orS samúðar og skilnings
til þeirra er heima munu sitja.
Meðal annara atgervismanna, er
til íslands sæktu þaS ár, yrSi aS
vera hópur vel valinna glímu- og
íþróttamanna. En til þess aö sú för
geti hepnast verða landar aS gefa
meiri gaum íþróttamálum sínum en
verið hefir, og veitir varla af aö
taka strax til óspiltra málanna méS
undirbúning.
Mér hefir dottiS í hug að til ís-
lands færu vorið 1930, t. d. 15
reglusamir, hraustir og fjölhæfir
íjJróttamenn, þ. e., góöir fimleika-
og glímumenn, einnig vel hæfir til
allra úti-íþrótta, kasta, stökkva og
knattleikja. Svo vel æfðir yfÖu
þeir að vera aÖ j>eir þættu hæfir til
aS kynna íþróttalíf íslenzka þjóöar-
brotsins hér vestra, bæSi á fslandi
og í öSrum löndum þar sem tæki-
færi gæfist til aS hafa sýningar á
leiöinni.
Hver er bezti vegurinn (til að
finna og æfa þá íjwóttamenn, sem
bezt eru fallnir til ferÖarinnar ? Mér
er næst aS halda aS íþróttanám-
skeiÖ, sem þau er haldin voru í
Noröur Dakota síðastliSiS sumar.
hafi veriS gott spor í áttina. Iþrótta-
námskeiSum ætti því aS halda á-
fram meS meira f jöri og í sem flest-
um islenzkiun bygðum, svo að öll-
um þeim, sem góða hæfileika hafa
í Jiessa átt gefist kostur á aS æfa
sig ef ske kynni aS þeir kæmust í
í hóp hinna útvöldu íþróttamanna.
NámskeiSshöldunum ætti að vera
lokiS fyrir 2- ágúst ár hvert, því þá
væri vel til fallið aS tveir til fjórir
hinir beztu úr hverri sveit sæktu
allsherjar íþróttamót er haldið yrði
í saanbandi viS íslendingadaginn
t.d. í Winnipeg, þar sem flestir land
ar eru fyrir.
Á jænnan hátt ætti aS geta ver-
iS búið aS finna hina álitlegustu
menn og gefa þeim allgóða æfingu
1929. Eftr það væri nauÖsynlegt
aS þeir sem til fararinnar hugsuSu
héldu hópinn svo aS þeir gætu haft
samfeldar æfingar mestan hluta eSa
allan veturinn. Ákjóanlegast væri
aÖ það gæti orðiS eins konar í-
þróttaskóli svo aÖ þeir er í flokkn-
um væru gætu orSiS nokkurskonar
leiðtogar í íþróttamálum hver í
sinni bygð, aS aflokinni ferSinni.
Þá kem eg aS aÖal þröskuldinum
er á vegi verður, kostnaÖinum, er
jætta hefir í för meS sér. Iþrótta-
námskeiðin fram aS 1929 ættu ekki
aS þurfa aS hafa annan kosfnað í
för meS sér en þann er innanhand-
ar væri aÖ greiða 1 hverri bvgð, meS 1
áskriftargjaldi þátttakenda, en í
raun og veru ættu jæssi námskeiS
að vera undir umsjón þjóSrækuig-
félagsins og ætti JiaS þá að sjá um
aS þau kænut að fullum notum. ÞaS
um náttúrlega búast við töluverSum
VostnaSi af æfingum flokksins hei'-
an vetur, en ef að flokkurinn hefði
þá bækistöð sína í Winnipeg, þar
sem margir ísiendingar eru at-
vinnurekendur, ættu þeir hinir
sömu aS hlaupa undir bagga og út-
vega þáttakendum vinnu; kvöldin
yrðu þá aS nægja til æfinga. Einnig
yrði eitthvaö hægt aS hafa inn með
sýningum hér í landi þegar flokk-
urinn væri orSinn nógu vel æfSur.
Á þann hátt mætti líka innvinna
eitthvaS upp í ferSakostnað íþrótta-
mannanna til íslands.
Eg á von á aS margur vaskur
drengur stökkvi hæS sína í loft upp
eSa meir, af tilhlökkun yfir aS
verSa nú kannské í hópi hinna út-
völdu- ÞaS mun þó ekki verSa auS-
velt, því til fararinnar verður aS
vanda vel og taka aÖeins þá allra
beztu og fjölhæfustu. Frónsbúar
munu reynast skeinuhættir er til
beltistakanna kemur og einnig harS-
ir viðureignar í öSrum íþróttum,
því ]>eir eru marghertir af átökum
viS Ægi gamla og íslenzkar stór-
hríSar.
íslenzkir glímuflokkar hafa ný-
lega fariS tvær ferðir til Noregs og
Danmerkur og getiS sér þar hinn
bezta orSstír, það sýnir að svo leiS-
is ferÖir eru framkvæmanlégar frá
peningalegu sjónarmiöi, því ekki
munu óþrjótandi auðæfi hafa stað-
ið á bak við þá flokka eða allir þátt-
takendur veriS sterkefnaSir. hitt
mun nær sanni aS samvinna og ein-
huga vilji hafi lyft því Grettis-taki
er þurfti og gert ferÖirnar fram-
kvæmanlegar. Glímumennirnir fóru
sigurför um bæði löndin og hefir
tslenzk glíma aS sjálfsögðu eignast
viS þaS marga góða stuSningsmenn,
en í þessum löndum voru engir til
þess aS keppa viö þá, því í Noregi
og Danmörku er glíman ekki kom-
in það á veg ennþá. ÖSruvísi verSur
inn hinn fyrirhugaða vestur-ís-
lenzka flokk. Hann verður ekki
eingöngu sýningarflokkur heldur og
líka búinn til atlögu — veröur aS
sækja aS íslenzku glímuberserkjun-
um þar sem jæir búast til varnar í
hinu örugga vígi glímunnar — Is-
landi.
Þeirra hróSur verður því meiri,
vinni jæir j>að vígi ,sem litt mun
vinnanlegt og hafi innan sinna vé-
banda heimsmeistara íslenzkrar
glimu, er þeir hverfa á braut. Eg
vildi óska aS þjóðræknisfélagið og
allir velunnarar glímunnar og
íþrótta yfirleitt, tækju sér fyrir
hendur aS hrinda þessu máli áfram
og veita 'því allan nauSsynlegan
stuSning. Ætti ekkert að verSa því
til fyrirstöSu aS ferSin yrSi farin
og aS hún yrSi hinni ungu kynslóð
nieðal Vestur-íslendinga til gagns
og sóma.
Haraldur Sveinbjörnsson.
Það var fyrir fiski að þessi garður
var ull.
Mörg ár eru liSin síSan aS hérað
eitt bygSist, af allslags fólki úr öll-
um löndum heimsins. Þá leið heldur
ekki langt áðr menn skiftu sér í tvo
stjórnarflokka- Þá reis líka upp á-
kaflega mikil borg meS stórhýsum
og nýtízku sniÖi. En stjórnmála-
flokkarnir kusu sér foringja, sinn
manninn fyrir hvorn flokk. En
brátt sáu ]>eir að ekki var hægt aS
komast vel af nema aS hver flokk-
ur heföi fréttablaS, er gæti lýst ó-
dugnaði og ranglæti hins flokksins
og nítt hann á allan máta. Formenn
flokkanna höfSu umsjón blaðanna
líka. og var nú mikiS gm dýrSir hjá
hinni nýju þjóð. Nú sáu báðir
flokksforingjarnir að nauSsynlegt
var aS halda fund meSal síns flokks.
En síst af öllu vildu þeir aS hinn
flokkurinn yrði ]>ess' var, og sendu
því boS hvor meðal síns flokks aS
mæta á tilteknum staS og stund. En
svo óheppilega vildi til aS báðir for-
ingjarnir höfSu nefnt sama tíma og
stað fyrir fundi sína. Enda var ekki
nema eitt fundarhús í borginni.
ÞaS var stórt og aSdáanlega fallegt
með fóðruSum bekkjunt og skraut-
legum stólum og ræðupalli. AS hús-
inu höfSu allir aÖgagsrétt til allra
ræSu- og fundarhalda, án mann-
greinarálits.
Nú kom ágreiningur milli flokks-
foringja, hvor skyldi ganga fyrir.
BáSir gátu þeir ekki haldiS fund-
inn í einu. Og hvorugur þóttist
skyldugur aö víkja fyrir hinum, og
varS úr því stælumál mikiÖ milli
j>eirra og hrindingar. Stakk J>á einn
upp á því aS hvor, sem hefði fleiri
kaupendur að blaSi sínu skyldi
ganga fyrir með fundarhaldið, og
var þaS samþykt, og fengnir menn
til að telja og skifta mönnum í hópa
en þá gall ein viS og sagSist ekki
kalla ]>á kaupendur blaSa, sem væru
í meira en eins mánaSar skuld viS
blaSiS. Og var það samþykt, því
mörgum kom saman urn aS skuld-
ir manna viS blöSin ykju blöSunum
bæSi dýrleika og mönnum vanvirðu.
Voru nú þeir taldir, er borgaS
höföu, og reyndust þeir nákvæmlega
jafn margir. Þá voru hinir taldir,
en áSur þaS var gert, stakk einn upp
á því aS }>eir sem tækju bæöi blöðin
og skulduSu báSum skyldu vera sér.
Og var j>að gert- En j>eir slculdugu
urSu líka jafn margir á báSar hliö-
ar. Svo enn var þetta árangurslaust
því hvorugur vann. Var þá enn
fariS aS ráSslaga um hvaS gera
skyldi. Stakk þá einn upp á því að
formennimir kappræddu máliÖ, og
sá er ynni hefSi forgangsréttinn að
húsinu. En þá gall einn viS og kvað
það beimsku eina þar sem annar
aSili væri hámentaSur maSur, hefSi
gengiS á háskóla landsins en hinn
varla komist úr barnas'kóla, en ekki
vildu formennirnir heyra það og
byrjuðu því kappræðuna hvaS sem
aSrir sögðu. Ög stóðu sig vel. Gekk
svo lengi, þá var stungiS upp á því
að }>eir sendu bíl til borgarstjórans,
og biSja hann að koma og skera úr
málum- En þá vildu báðir fyrirliSar
verða fyrir því aS senda bílinn og
varð úr því stæla, þar til aS einhver
sagði að það væri rétt. En sá bíll-
inn, sem yrSi á undan, skyldi hafa
heiSurinn. Nú voru bílamir sendir
og keyrSu þeir alt hvaS af tók. En
rétt í því aÖ þeir komu aS húsi borg-
arstjórans vildi það slys til aS þeir
rákust saman, og kviknaði þá eld-
ur fl'jótt í þeim óg næstu húsum.
Var þá kallaS á eld- og herliS borg-
arinnar til aS slökkva eldinn. Fór
nú fundarmönnunum aS leiðast eft-
ir bílunum og borgarstjóranum. Og
skildu ekkert í hvað því ylli. Var
þá margt rætt og ráöslagaS. En þá
tóku menn eftir því aS þar var maS-
ur staddur er átti litla flugvél, er
hann 'hafSi til j>ess aS skjótast á
milli húsa í borginni. Þessi maður
var nú beðinn að fara og vita hvaS
ylli töf borgarstjórans, en hann
kvaðst ekkert fara nema hann fengi
borgun fyrirfram, því annars fengi
hann ekkert. Skutu þá báðir flokk-
ar saman nokkmm centum handa
honum, og fór hann þá á staS. En
er hann sá eldinn og mannf jöldann
viö hús borgarstjórans varS hann
hræddur og sneri fljótt við vél sinni
svo hún færi ekki i eldinn, en viS
þaö bilaði stýristaumurinn svo hann
misti alt vald á vélinni- En hún
flaug beint á þinghús borgarinnar,
sem er mesta hús borgarinnar. og
inn um dyrnar á j>ví og stöövaðist
ekki fyr en í verkstæöi ölbruggara
jiingsins', éþví þingmenn verða aÖ
hafa eitthvaS sér til hressingar, ef
vel á aS fara) þar lenti vélin á brugg
færum hans og fór öll í smáhluti og
bruggfærin líka. En til allrar lukku
var engin gering komin í kútana
svo eldur lifnaði af, en lögurinn
spýttist um alt gólfið. varS þá
bruggarinn ákaflega reiður og
heimtaði borgun af flugmanni fyrir
skaðann. En hinn kvaðst ckkert
hafa, veik þá bruggari sér viS og
náði í hrísvönd stóran likt og konur
'höfSu á íslandi, til aS sópa bæjar-
hlaÖiö á sumrin. En sá er þinghúsið
hirti hafSi búiS þennan vönd til
eitt sinn er gólfiS í húsinu var svo
óhreint að hann gat ekki sópað þaS
með algengum kústum.
ReiSir nú bruggarinn vöndinn og
kvaðst skyldi lúskra hcjnum ef hann
léti sig ekki fá alla þá peninga er
hann hefði á sér. Fór hánn þá og
tíndi úr vösum sínum og fékk
bruggaranum. Síðan fóru þeir út
báðir og hélt bruggarinn á vendin-
um í hendinni. En er út kom sáu
j>eir mannfjöldann við samkomu-
húsiS, og langaði þeini aS vita hvað
þar væri um aS vera. Og fóru þang-
aS- En þá voru flokksforingjarnir
komnir í hnefaleik af mikilli reiði,
og var hinn hálærSi orðinn illa út-
leikinn. BlóSugur og skinniS af
hnúum hans í flyksum á strætinu,
ríku hlýja kveðju til systkina
vorra á Islandi og óskum þeim
gleðilegra jóla og góðs árs. ís-
lenzka k'irkjan í Ameríku tekur
undir þessa kveðju og biður um
velsignan Guðs yfir hina íslenzku
þjóð. Með ósk um að trygðabönd
og ástar milli vor megi styrkjast
á þessum degi, þá er vér minn-
umst fæðingu frelsarans.”
Kveðja frá Böggild sendiherra.
Eftirfarandi skeyti hefir
komið frá Fittsburgh:
“Sem fulltrúi íslands í Canada
er mér það mikil gleði, að taka
tilboði “Canadian Westinghouse
Company” um að viðvarpa jóla-
kveðju til íslendinga. Þetta er
mér þeim mun kærkomnara, þar
sem eg hefi orðið þess vísari eft-
ir að hafa starfað hér um nær
þriggja ara skeið, sem danskur
aðalkonsull, hvílíks framúrskar-
andi álits íslend'ingar í Manitoba
njóta í Canada, og með hve mikl-
um dugnaði íslendingar og af-
komendur þeirra hafa unnið og
vinna fyrir sitt nýja föðurland.
Fyrir rúmum 900 árum var ís-
lenzk tunga fyrst töluð hér á
landi. En eigi mun hina djörfu
landnemendur hafa dreymt um
það, að íslenzkt máli gæti borist
á vængjum loftsins frá Canada til
íslands. En þetta gerist þó í
kvöld, þá er A. C. Johnson konsúll
sendir loftskeytakveðju frá Vest-
ur-íslendingum til fslands.
Við hjónin sendum öllum okkar
gömlu vinum á íslandi hugheilar
jólakveðjur og þökkum þeim hjart-
anlega fyrir hinar mörgu góðu
endurminningar, sem bundnar eru
við dvðl okkaar á íslandi á árun-
um 1919—1924.
J. Böggild.”
SigurSnr Majnússon Breiðfjörð.
Hann andaöist aS heimili sínu viS
Churchbridge, Sask. á laugardags-
morguninn hinn 8. janúar síSastl.,
eftir sjö ára heilsuleysi. Hann var
einn af fyrstu mönnum, sem settust
Dánarfregn.
I Swan River bygöinni lést aS
heimili sínu 16. nóvember síðastliÖ-
inn, konan GuSbjörg Laxdal, eftir
langvarandi vanheilsu, en eftir
læknisáliti var dauSameiniS lungna-
bólga. GuSbjörg var jarSsett 20. s.
m. í grafreit okkar Isendinga hér í
ibygðinni og yfir jarðnesku leifun-
um talaSi hérlendur prestur, bæSi á
heimilinu og við gröfina, að við-
stöddu talsverðu fjölmenni Islend-
inga og annara þjóða fólki.
GuSbjörg sál- var dóttir Val-
mundar Sverrissonar i Mouse River
bygðinni í N. D. og Solveigar Lofts-
dóttur, foreldrarnir ættaSir úr
Rangárvallasýslu og Guöbjörg þar
fædd 1882 og uppalin til fullorðins
ára. Fluttist svo frá íslandi til síns
góða föSur í Mouse River bygSinni,
og þangað sótti Jóhann Laxdal sína
góðu konu, sumariö 1911- Giftust
þau þar í bygðinni og komu svo
aS í íslenzku bygðinni noröan við norSur hingaS og settust aS á eipi-
Churchbridge. Hann varS nálega arjörð Tvaxdals. Sýndist þá ánægjan
áttræSur, fæddur 11. apríl 1847 á t hafa tekið höndum saman viS vel-
Hamarlandi á íslandi. ÁriS 1881
gekk hann aS eiga Kristbjörgu GuS-
brandfedóttur, sem lifir mann sinn.
ÁriS 1891 'kom hann til Ohurch-
bridge og 1897 settist hann að á
landi því, sem hann bjó á jafnan
síSan og dó þar.
Hann var mikið skyldur sikáldinu
mikla séra Matthíasi Jochumssyni,
voru ömmur þeirra systur. JarSar-
förin fór fram frá heimilinu og
kirkjunni á föstudaginn hinn 14
janúar. Sóknarpresturinn, séra Jón- j Þynmsr p.
as A. SigurSsson flutti snildar fal- I breytmg vær,
lega ræSu, þar sem hann lýsti helstu j aíl skanit
atriSum í skapgerð hins dána j
manns. Sú mikla ]x»linmæSi, sem
hann sýndi öll þau ár, sem hann var
rúmfastur og gat enga björg sér
veitt, mun aldrei gleymast þeim
sem til þektu. Þegar eitthvað geng-
ur að manni er dænii þessa manns
sönn fyrirmynd og getur vel kent
oss að lifa þannig, að lika mótlætiS
megi verSa manni til blessunar.
Hann var einnig vel þektur fyrir
framúrskarandi ráðvendni í öllum
viðskiftum sínum viÖ aðra menn og
var manna orSheldnastur.
Margir vinir hansi og nábúar
fylgdu honum til grafar, þrátt fyr-
ir það að daginn sem hann var graf-
inn var ákaflega kalt veSur. Kona
hans, sem trúlega hafði staðiS við
hliS hans i 45 ár og stundaS hann i
hans löngu legu, fylgdi honum til
megun bóndans, og vafið örmum
sínum ungu hjónin. En heilsa kon-
unnar lét fljótt á sjá, þó samkomu-
lagiS væri ástúðlegt og öll þægindi
sem i té var hægt aS láta, árið I9>6,
var heilibrigSi líkamans svo til þurð-
ar gengin, aS henni var ekki lengur
fótavistar auSiö. Flutti ]>á hennar
góði maöur hana til Winnipeg á
sjúkrahús', sem hún dvaldi á í 8
mánuði undir hendi okkar góða, ís-
lenzka læknis Dr. B. J. Brandson.
er hún kom til baka aS
til batnaöar, en var-
en hinn blár og bólginn. Þá sagði grafar og sömuleiöis sonur haps G.
einhver viS bruggarann hvort hann S. BreiSfjörS, sem síðari árin hefir
vera. Víkur hann sér þá aS bardaga-
iniönnunum, reiðir vöndinn milli
handa þeirra og urðu þeir fegnir
aS hætta og viku sér við. En brugg-
arinn, sem var bæði snar og fljótur
til lét vöndinn riða af alefli á sitj-
anda beggja foringja, svp brækur og
skinn rifnaÖi niSur í hnésbætur.
ViS þetta uröu menn svo hræddir
aS ]>eir flúðu burtu. Og foringjarn-
sæi engin ráð aS stöSva þennan ó- veriS fyrirvinna heimilisins og einn-
fögnuS. Og kvaö hann það hægt jg stundaS fbSur sinn í hans veik-
.... ' indasfríði. Einnig kom yngri sonur
■Magnús, sem margir þekkja 1
Yorkton og þar í grendinni, síSan
hann stundaði þar nám, alla leið frá
New York, þar sem hann er prest-
ur, svo öll fjölskyldan fylgdi hon-
um til grafar, eins og hann óskaði
aS verSa mætti.
Þeir sem til grafar báru hinn
gamla dána mann, voru allir vinir
GuSbjörg sál var vel innrætt
manneskja, mjög bókhneigS, vildi
öllum gott gera, ekki sízt þeim sem
fátækir voru og neðarlega stóSu í
mannfélagsstiganum, en heilsan
leyfði aldréi víSáttu mikið sviS á
mannlifsbrautinni yfir aS fara,
svona endar vegferðin okkar allra,
fyr eða síðar. Nú reikar ekkjumað-
ur]inn hljóður um hýbýlin g lifir
við von eilífra samfunda.
H. J. E.
ir líka. En sagt var aS hvorugur hans og nágrannar, sem þekt höf'Su
hefði lengi á eftir getaö setiS eSa j hann í mörg ár, það voru jæir: R.
brúkaS hendur sínar. En þeir báru 1 Johnson, S. E- Gunnarsson, V. Vig-
sinn harm i hljóöi og sögðu aö þetta : fússon, S. Bjarnason, J. Frevsteins- (
væri refsing fyrir það aS senda SOn 0g L. Valberg, Mr. A. Árnason
blöðin þeim mönnum, er ekki borg- mágur Siguröar sáluga, sem kom
uðu þau svo árum, eða áratugum i meS honum frá Islandi, og sem alt-
skifti.
Danícl Grímsson.
Mozart, Sask.
Jólakveðjum víðvarpað
Kveðja frá V.-lslendingum.
Eftirfarandi loftskeyti hefir
landssímastjórnin sent Fréttastof-
unni til birtingar. Er það sent af
A C. Johnson, konsúl Dana og ís-
lendinga í Winnipeg:
“Til íslenzku þjóðarinnar! Á
þessum hátíðartímum gleði og frið-
aj- sendum vér íslendingar í Ame-
af síðan hefir búiS í nágrenni viS
hann, sá um útförina:
íslenzk blöS eru beðin að geta um
dánardægur þessa manns.
ÞAKKARORÐ
Ekkja S. M. Breiðf jörðs í
Churahbridge, Sask. og synir þeirra,
þakka innilega öllum, bæði ná-
grönnum og öSrum, sem sýndu
honum góðvild og umhyggjusemi i
hans sjö ára sjúkdómsstríöi og sem
heiðruðu minningu hans með J>ví
að fylgja honum til grafar. Sérstak-
lega iber aS minnast sóknarprests-
ins sr. J. A. Sigurössonar, dr. W- G.
McKenzie i Langenburg, kvenfélags
Konkordía safnaðar, S. Johnson,
A. Ámason og ElHngboe og fólks
þeirra.
Rose Theatre, feb. 17, 18, 19.
IaRocqu
Life at its
diririst paca
in the most
lophijticated
playðround
in tne
world -
Rose Theatre, feb. 21, 22, 23.